၂၀၀၇-ခုႏွစ္ ဘုန္းႀကီးေတြလမ္းေပၚထြက္ၿပီး မုိးရြာထဲမွာလမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ဒုိ႔အေရး..ဒုိ႔အေရး အာ တဲ့အခ်ိန္မွာ မိုင္းမွာေရာက္ေနတယ္။ လူေတြနဲ႔ေ၀းတဲ့ေနရာ။ ဗမာ အေငြ႔အသက္ဆုိလုိ႔ အင္တာနက္ပဲရွိတယ္။ ဆက္တလုိက္အင္တာနက္။ လုံး၀ မုိက္တယ္...အင္တာနက္က။ Tough Book တခုေတာင္ ေဒၚလာ ငါးေထာင္တန္တယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြကိုေတြ႔လုိက္တယ္။
သူ႔ကုိဆက္ၿပီးေလ့လာတယ္။ သူက ဘယ္သူလဲ။
သူ႔ကုိ ဘာ့ေၾကာင့္ ေလ့လာလဲဆုိေတာ့ သူရဲ ႔ဘေလာ့ဂ္က လုံး၀အထာၾကတယ္။ သတင္းစုံတယ္။ အတင္းစုံတယ္။ ဗ်င္းတာ ဆုံတယ္။ အခ်င္းခ်င္းလည္းဗ်င္းတယ္။ ဒါကုိ သေဘာၾကလုိ႔ ေန႔တုိင္းဖတ္မိတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႔ကုိ လူျခင္းမေတြ႔ေပမဲ့ အေတာ္ခင္တယ္။ ေလးစားမိတယ္။ ေန႔တုိင္းနီးပါး NGO က ေငြမရ၊ ၀ါသနာနဲ႔ တုိင္းျပည္အတြက္ တစ္တပ္တအားကူညီေပးတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္လည္းပဲ သူ႔ကုိဆုိရင္ ရန္သူက တီးေတာ့မယ္။ ၀ုိင္းၿပီးကာကြယ္ၾကပါ။ ကုိယ့္အခ်င္းခ်င္းလည္း ဗ်င္းလိမ့္မယ္။ စာနဲ႔မဟုတ္။ လက္နဲ႔။
ဆရာေဆြ လုိ႔ က်ေနာ္နာမည္ေပးတယ္။ အသက္ေလးဆယ္အရြယ္ လူႀကီးျဖစ္ေနၿပီ။ မွ်ားနတ္ေမာင္နဲ႔ က်ေနာ္ရင္းႏွီးခဲ့တယ္။ ဟုိး...တုန္းက။ သူက တာ၀န္ခံအယ္ဒီတာ။
အခုသူက Information Broker သတင္းပြဲစား။ သတင္းေတြကုိ ဟုိခ်ိတ္၊ ဒီခ်ိတ္နဲ႔ တင္ဆက္သူ။ စာေရးသူ။ စာေရးဆရာ။ သူေတာ္လို႔ သူဆရာ၀န္ျဖစ္တယ္။ သူေတာ္လုိ႔ သူ႔ ဘေလာ့ဂ္နာမည္ႀကီးတယ္။ သူ အာတာေကာင္းလုိ႔ ေလလႈိင္းမွာ ပြားလုိ႔ရတယ္။ ေတာ္ေတာ္ ေတာ္ပါေပတယ္။
ေဒါက္တာစင္သီယာေမာင္ ေယက်္ားနဲ႔ Perth မွာေတြ႔တယ္။ ဆရာေဆြအေျခအေန ဘယ္လုိလဲလို႔ေမးမိတယ္။
"အခန္းထဲက မထြက္ဘူး။ လူေတြနဲ႔မဆက္ဆံဘူးတ့ဲ"
၀ုိင္းၿပီး အားေပးၾကပါအုံး။
ဒီမုိကေရစီေခတ္မွာ ဟုိဖက္ဒီဖက္ အျမင္ႏွစ္ခုကို ဆက္လက္တင္ျပႏုိင္ပါေစ။
ေက်းဇူးပါ
ဆရာေဆြ။
