ကင္းေစာင့္ရဲေဘာ္မ်ား
ေတာင္ယာတဲမွာခဏတျဖဳတ္နား။ ေတာင္ယာတဲကေန ရြာအေျခအေနကုိ စုံစမ္းတယ္။ ရန္သူရြာထဲမွာ၀ပ္ေနလား။ စုံစမ္းတယ္ဆုိတာ လူကုိယ္တုိင္သြားစရာမလုိဘူး။ ေတာင္ယာတဲပုိင္ရွင္ကုိလြတ္၊ စကားေျပာစက္နဲ႔သတင္းေထာက္။ လႈပ္ရွားမႈဘယ္လုိလဲ။ က်ေနာ္တုိ႔က သူတုိ႔ကုိထြက္တုိက္လုိ႔မရဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ေသနတ္မရွိတဲ့လူေတြေလ။ M16 တစ္လက္ေတာင္ က်ည္ဆံက တစ္ေဘာက္ပဲပါတယ္။
KNU က နယ္ေျမခံေတြကုိ စက္နဲ႔ လမ္ေၾကာင္းရွင္းမရွင္းေမးရတယ္။ သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္းပဲေမးတာပါ။ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံးက သူတုိ႔ဦးေဆာင္တာကုိလုိက္ရတာ။ ေတာင္ယာတဲကေသးေသး တည္းတဲ့ လူကမ်ားမ်ား။ တခ်ဳိ ႔တ၀က္တဲေပၚမွာအိပ္။ တခ်ဳိ ႔တ၀က္တဲေအာက္မွာ ပုခတ္ဆြဲၿပီးအိပ္။ မုိးတြင္းဆုိေတာ့ ခ်င္ေတြျဖဳတ္ေတြကလည္း အသားကုန္ကိုက္တယ္။ စခန္းကေန၀ယ္လာတဲ့ ခ်င္လူေဆးလည္း မေလာက္ႏုိင္ဘူး။ ျခင္သက္ဖုိ႔မီးလည္းမေမြးရဲဘူး။ မီးခုိးေတြ႔ရင္ ရန္သူက လာေတာ့မွာေလ။ ဒီလုိမ်ဳိးႀကိတ္မွိတ္ခံၿပီး ညေတြကုိေက်ာ္ျဖတ္ရတယ္။
ေရခ်ဳိးေရခပ္၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္ စမ္းေခ်ာင္းထဲမွာ။ ေရခဲေသၱာ၊ အ၀တ္ေလွ်ာက္စက္၊ မုိက္ကရုိေ၀့ဖ္မရွိတဲ့ ဘ၀ေလ။ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္အေခါင္းစားလည္းမသုံးႏုိင္ဘူး။ ေရႊ၀ါဆပ္ျပာနဲ႔ ေခါင္းကုိအားပါးတရ ေလွ်ာ္ဖြပ္တယ္။ ေလွ်ာ္ပီးရင္ေတာ့ ေခါင္းကဆံပင္က ဂုန္နီႀကိဳးလုိမာက်ြပ္ေနၿပီ။ မနက္ပုိင္းတခါတေလ သြားမတုိက္ဘူး။ မ်က္ႏွာမသစ္ဘူး။ ပ်င္းလုိ႔မဟုတ္ဘူး။ ေရမရွိလုိ႔ပါ။
ညဘက္ကင္းေစာင့္မယ္ဆုိေတာ့ ေသနတ္တလက္နဲ႔ ဘယ္လုိေစာင့္လဲသိလား။ ဘယ္သူေစာင့္မလဲ ဆုံးျဖတ္ေပါ့။ ဒီမွာတင္တပ္မႈးႀကီးေတြဆုံးျဖတ္ခ်က္က လူေဟာင္းေတြေစာင့္ဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ အရမ္းေပ်ာ္တယ္။ အသားကုန္အိပ္လို႔ရၿပီေလ။ တပ္ကုိဦးေဆာင္တဲ့တပ္မႈးႀကီးေတြ ကင္းေစာင့္ရတယ္။ ဒါက သူပုန္ေက်ာင္းသားေတြရဲ ႔စိတ္ဓာတ္ေလ။ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္စရာေကာင္းလဲ။
ထမင္းစားခ်ိန္
2/6/10
သူပုန္ ဘ၀- ၃
မနက္ပုိင္းအိပ္ယာႏုိးရင္ ဗုိက္ဆာပီ။ Breakfast အတြက္ ေကာ္ဖီဆုိင္၊ မုန္း႔ဟင္းခါး၊ လက္ဘရည္ဆုိင္၊ အသုတ္ဆုိင္မရွိတဲ့ေတာင္ယာတဲေလ။ ေရွ ႔တန္းစစ္ေျမျပင္မွာ ဘယ္လုိလုပ္ဆုိင္ေတြရွိမလဲ။ အထူးသျဖင့္ ေတာင္ယာတည္းမွာဆုိေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္မႈတမ်ဳိးပါ။
မုန္႔ဟင္းခါးနဲ႔အီၾကာေကြးမ်ားစားလုိက္ရရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းမလဲေပါ့။ ဒါမ်ဳိးကုိ မနက္မုိးလင္းတာနဲ႔ အခ်င္းခ်င္းေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ မနက္ရွစ္နာရီ ေလာက္ဆုိရင္ ထမင္းခ်က္အလွည့္က်တဲ့လူေတြ ထမင္းခ်က္ဖုိ႔ျပင္တယ္။
ထမင္းအုိးကိုေက်ာပုိးအိပ္ထဲကထုပ္၊ သစ္ကုိင္းအစုိႀကီးႀကီးသုံးေခ်ာင္းကုိ ဓားနဲ႔ခုတ္။ ၿပီးရင္ေျမမွာစုိက္။ ထမင္းအုိးအရြယ္အစားအတုိင္းခန္႔မွန္းေျခ ေျမမွာထုိးစုိက္။ ၿပီးရင္ ထမင္းအုိးထဲကုိ ဆန္ထည့္ေရေဆး။ ထုိးစုိက္ထားတဲ့ ႀတိဂံပုံသစ္ကုိင္းသုံးေခ်ာင္းေပၚမွာတင္။ မီးထည့္။ ထမင္းေရငည့္စရာမလုိတဲ့ တခါခ်က္ပဲခ်က္တယ္ ။ ထင္းကေတာ့ ေဘးက ၀ါးေျခာက္ေတြနဲ႔ခ်က္တယ္။
ဟင္းက ပါလာတဲ့ မားမားေျခာက္ေတြကုိျပဳတ္။ ေခ်ာင္းေဘးက အရြက္ေပါင္းစုံခူးထည့္။ ပါလာတဲ့ ငါးေသတၱာဘူးကုိ ေတာင္ယာတဲက သေဘၤာသီးနဲ႔အားရပါးရေရေပါေလာခ်က္။ ငရုပ္သီးစိမ္း လက္လက္ ဆက္ဆက္ကုိ ငပိနဲ႔ေထာင္းလုိက္ရင္ ဟင္းသုံးခြက္ရပီ။ တုိ႔စရာက ေတာင္ယာတဲက ေက်ာက္ဖရုံသီးကုိ အစိမ္းတုိ႔စားတယ္။ ေန႔လည္စာေကာ၊ မနက္စာေကာ တခါတည္းေပါင္းစားတာပါ။
ထမင္းကမက်က္ေသးဘူး။ ေဘးကေန ငတ္ႀကီးက်တဲ့ရဲေဘာ္ေတြက ေမွ်ာ္ေနၿပီ။ ဘာမွစားစရာမရွိတဲ့အခ်ိန္ဆုိေတာ့ သူတုိ႔ကုိၾကည့္ပီး ေဒါသထြက္ရတာအေမာ။ ထမင္းကခ်က္ရတာတမ်ဳိး ငတ္ႀကီးက်တာကတမ်ဳိး။
စားခါနီးရင္ ေခ်ာင္းေဘ ငေပ်ာပင္ကအရြက္ႏုႏုကုိ ဓားနဲ႔ခုတ္။ ၿပီးရင္ အပူနည္းနည္းေပး၊ သုံးရြက္ေလာက္ ေျမေပၚမွာခင္းခ်လုိက္တယ္။ ပီးရင္းထမင္းအုိးထဲက ထမင္းကုိ ငေပ်ာရြက္ေပၚေလာင္းထည့္တယ္။ ထမင္းဟင္းခ်က္တဲ့ေယာင္းမက လက္တေလာခုတ္ထားတဲ့၀ါးျပားေလး။ ေလာင္းထည့္ၿပီးရင္ ပူေနတဲ့ ထမင္းကုိ နည္းနည္းျဖန္႔လုိက္တာနဲ႔ေအးသြားပီ။ ဟင္းကုိေတာ့ အုိးလုိက္ ေဘးနားမွာခင္းထားတယ္။ ငပိေထာင္းကုိ ဇြန္းနဲ႔တစ္ေယာက္တစ္ပုံစီ ဆယ္ပုံေလာက္ ထမင္းေပၚမွာပုံလုိက္တယ္။ တုိ႔စရာကို ထမင္းေဘးမွာခင္းထားတယ္။
ၿပီးရင္ လူဆယ္ငါးေယာက္ေလာက္ ငေပ်ာရြက္ေဘးမွာ ၀ုိင္းစားတာ။ စားလုိ႔ေကာင္းတဲ့အရ သာဗ်ာ....အခုထိ...ေဟာ္တယ္မွာစားတဲ့အရသာ၊ စားေသာက္ဆုိင္ေကာင္းေကာင္းေတြမွာ စားတဲ့အရသာ ထက္ ဆယ္ခါျပန္မကေကာင္းတယ္။ ငေပ်ာရြက္ေပၚမွာစားရတာဆုိေတာ့ လုစားရတယ္။ ၿပိဳင္စားရတယ္။ အစားႀကီးတဲ့ေကာင္ကုိသတိထားရတယ္။ ဒီလုိမ်ဳိးေလ။ (က်ေနာ္စကၤာပူက Orchard လမ္းမွာ ငေပ်ာရြက္နဲ႔ ေရာင္းတဲ့ဆုိင္မွာ ေတာထဲက လက္ရာသတိရလုိ႔သြားစာတာ က်ေနာ္တုိ႔ခ်က္တဲ့ေျခဖ်ားေတာင္မမွီဘူး။ ဒါက စကားခ်ပ္)
ထမင္းစားပီးရင္စိတ္ကူးယဥ္တဲ့အလွည့္။ တာ၀န္က်တဲ့ ရဲေဘာ္က အုိးေဆး။ ၿပီးရင္ ေက်ာပုိးအိပ္ထဲျပန္ထည့္။ တာ၀န္မက်တဲ့ရဲေဘာ္ေတြက ကုိယ့္ရဲပုခတ္ထဲျပန္သြား၊ ပုခတ္ေပၚမွာ လွဲအိပ္ၿပီးစိတ္ကူးယဥ္ဖုိ႔ အလုပ္ရႈပ္ပီ။ တဲမွာ ခ်ည္ထားတဲ့ႏွီးျပားေလးကုိခ်ဳိးၿပီး သေဘၤာသီးနဲ႔ ငါးေသတၱာကုိ သြားၾကားညပ္လုိ႔သြားၾကားထုိးတယ္။ ဘန္ေဘြးရြက္နဲ႔လိပ္ထားတဲ့ ေဆးလိပ္ကုိဖြားၿပီး စခန္းမွာက်န္ခဲ့တဲ့မိန္းမနဲ႔ခေလးကို ပုခတ္ေပၚကေန လြမ္းေငြ႔တေ၀ေ၀ေပါ့ဗ်ာ။
ဆင္းရဲတယ္ဆုိတာဘာလဲ...
ဒီေနရာမွာႀကဳံတုံး ဆင္းရဲလုိက္တာလုိ႔ လူေတြညည္းၾကတဲ့စကားလုံးတခါကုိ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာခ်င္လုိ႔။ တပ္ထဲမွာ စစ္သားသားသမီးဘ၀တုံးက သရက္သီး၊ ပိန္းႏွဲသီး၊ ကန္ဇြန္းရြက္၊ ငပိ၊ ပဲဟင္းနဲ႔ အေၾကာင္းပါတယ္။ အ၀တ္အစားခ်ိဳ ႔တဲ့ရတယ္။ ေက်ာင္းတက္ဖုိ႔ေငြမရွိဘူး။ အပန္းေျဖဖုိ႔ TV video မရွိဘူး။ ကုိယ္ပုိင္ကားဆုိတာ ဂ်ဳိနဲ႔လားလုိ႔ေမးရမယ္။ ဒီလုိမ်ဳိးအေျခအေနကုိ က်ေနာ္က ေတာ္ေတာ္စုတ္ျပတ္တဲ့ဘ၀လုိ႔နာမည္ေပးမယ္။
အခုေတာင္ယာတဲမွာ ေတာင္ယာတဲရဲ ႔ပိုင္ရွင္ေတြ၊ အားလုံး ဆင္းရဲတယ္။ အထက္ကေျပာသလုိအေျခအေနလုံး၀မရွိဘူး။ သူတုိ႔ကုိ သူတုိ႔ဆင္းရဲတယ္လုိ႔မေျပာဘူး။ မသတ္မွတ္ဘူး။ စိတ္ဓာတ္က်တာ၊ ရွက္တာမရွိဘူး။ သူတုိ႔၀ါးဖက္နဲ႔ထမင္းစားတဲ့ အေျခအေနကုိ သူတုိ႔မရွက္ဘူး။
က်ေနာ္တုိ႔ သူပုန္ေတြ လူဆယ္ငါးေယာက္ေလာက္ ေတာင္ယာတဲပုိင္္ရွင္ဆီကေတာင္းစားတယ္။ ေတာင္ယာတဲရဲ ႔ထြက္သမွ်ကုိနည္းနည္းပါးပါးေတာင္းစားတယ္။ ၀ယ္စားတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ဒီအခ်ိန္မွာ တအားဆင္းရဲတယ္။ ဒါေပမဲ့ အားလုံးက ကုိယ့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ဆုိေတာ့ဆင္းရဲတာကို လုံး၀အျပဳအမွတ္မျပဳဘူး။
ဒီအေျခအေနသုံးခုမွာ ဆင္းရဲတာကုိသတ္မွတ္တာ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ဆုိင္တယ္ထင္တယ္။ ေတာင္ယာတဲဆင္းရဲတာကို က်ေနာ္တုိ႔က အထင္မေသးဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ဆင္းရဲတာကုိ ေတာင္ယာတဲပုိင္ရွင္က အထင္မေသးဘူး။ အားလုံးက စိတ္ခ်မ္းသာေနၾကတာက ထူးျခားမႈတခုပဲ။
အသက္ရွင္သန္ရပ္တည္ဖုိ႔
လူ႔ေတြဟာ အခ်င္းအခ်င္းမတည့္တာ၊ မနာလုိတာ၊ ၿပိဳင္ၾကဆုိင္ၾကတာ၊ ဒါေတြအားလုံးက ဘာနဲ႔ဆုိင္လဲေတာ့ ပုိင္ဆုိင္မႈနဲ႔ဆုိင္တယ္။ သူ႔မွာ ေငြရွိတာ၊ ကားရွိတာ၊ ေရႊရွိတာ၊ ပညာတက္တာ၊ စသျဖင့္၊ ဒါေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔အထက္ကေျပာတဲ့ ေတာင္ယာတဲပုိင္ရွင္၊ သူပုန္ ဒီဘ၀ႏွစ္ခုမွာ မနာလုိတာ၊ ၿပိဳင္တာဆုိင္တာ၊ လုံး၀မရွိေတာ့.. အခ်င္းခ်င္းခ်စ္ၾကတယ္။ ေဆးလိပ္တစ္၀က္ရွိရင္ တစ္ေယာက္တစ္ပုိင္းမွ်ေသာက္တယ္။ ေပးကမ္းတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ဘ၀မွာတကယ္လုိအပ္ခ်က္က အသက္ရွင္သန္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ အစားအေသာက္နဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာမႈပဲ။ ဒိထက္ေလာဘႀကီးလာရင္ေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္သတ္ၾကတဲ့အထိျဖစ္လာေရာပဲ။
ဆက္ရန္-
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment