ဒီလုိရွိတယ္အရပ္ကတုိ ့ေရ

အဲဒိေန ့ကဗ်ာ လူက အရက္နာကလည္းက်။ ဒီပြဲကိုသြားလည္းမသြားခ်င္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကုိယ့္ဆရာလုပ္တဲ့ပြဲဆုိေတာ့ သူ ့ကုိ အားေပးတဲ့အေနနဲ ့သြားတယ္။

ငယ္ငယ္တုန္းက အဲဒိဟုိတယ္အေရွ ့က မျဖတ္ရဲဘူး။ ဟုိတည္ႀကီးက အႀကီးႀကီးပဲ။ မွန္ေတြကလည္းလတ္လတ္ထေနတာ။ ကားေတြကလည္း အေကာင္းစား။ က်ေနာ္က ဒီဟုိတည္ႀကီး အေရွ ့ကေနျဖတ္ၿပီး ပန္ဆုိးတန္းလမ္းနားက တုိက္တခုမွာ ပန္းရံလူၾကမ္းသြားလုပ္တာ။

အခုေတာ့ အဲဒိဟုိတည္ႀကီးထဲကုိ လည္ကတုံးနဲ ့ပုဆုိးအသစ္နဲ ့ဘာနဲ ့၀တ္ၿပီး ၀င္ရေရာ။ Trader Hotel လုိ ့ေခၚတယ္။ ၀န္ထမ္းေတြကလည္း က်ေနာ့္ေစာက္ခြက္ကုိၾကည့္ၿပီး ဒီေကာင္ ဘာလာခုိးမလုိ ့ဆိုတဲ့အမူအယာနဲ ့။ ပထမေတာ့ က်ေနာ္လည္း သိမ္ငယ္သြားတာေပါ့။

ဘာရမလဲ ေနာက္မွ စိတ္ကုိတင္း၊ မ်က္ႏွာကုိတင္းၿပီး ငါသည္ ၾသစေတ်းလ်ႏုိင္ငံကလာတဲ့ လူျဖစ္သည္ေပါ့ဆုိၿပီး မာန္တင္းထားၿပီး ျပန္ၾကည့္မွ ၀န္ထမ္းေတြလည္း လစ္ပါေရာ။

ဒါနဲ ့ေမာင္ထူးခ်စ္တုိ ့လုပ္တဲ့ ခန္းမထဲကို ေရာက္ေတာ့ အေရာင္ေတြကလည္း ေတာက္။ ခုန္ေတြကလည္းေကာင္းမွေကာင္း။ ေအးကလည္းေအး။ ေျခေတြလက္ေတြကလည္း တုန္နဲ ့။

ဒါရုိက္တာ မင္းထင္ကုိကုိႀကီးနဲ ့လည္းေတြ ့။ သူလာားေပါ့ဗ်ာ....ႏုိင္ငံေတာ္မွာ နာမည္ႀကီးတဲ့ ရုပ္ရွင္ဒါရုိက္တာ။ အခ်ာပင္မဟုတ္။ အခ်ည္လည္း မဟုတ္၊ အခ်ဳိလည္းမဟုတ္။ သူ ့ကိုစကားေတာင္မေျပာရဲဘူး။ ဒီလူ ရုပ္ဆုိးလုိ ့ေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ဆံပင္အရွည္ႀကီးနဲ ့မ်က္မွန္းႀကီးနဲ ့ဆုိေတာ့ သူရဲလုိျဖစ္ေနလုိ ့ေၾကာက္တာ။

ရုပ္ရွင္ျပပြဲက မစ ေသးဘူး။ ေမာင္ထူးခ်စ္ၾကည့္ရတာ ရင္ေတြခုန္ၿပီး ေသးေတာင္ထြက္ေနလားမသိဘူး။ သူလည္း ဒီလုိဘ၀မ်ဴိးေတြ ့ဘူးတာမွ မဟုတ္တာ။ ငယ္ငယ္တုန္းက သူလည္း မွ်စ္ခ်ဴိးစားၿပီး ႀကီးလာတဲ့လူ။ အခုၾကမွ ေစ်းအႀကီးဆုံး ဟုိတည္ႀကီးမွာ ခန္ ့ခန္ ့ႀကီးနဲ ့ပြားရမွာဆုိေတာ့။ အင္း....ဘ၀...ဘ၀။

လာပါၿပီ...ခန္းမထဲကို ဂုဏ္သေရရွိလူႀကီးလူေကာင္ေတြ ၀င္လာပါၿပီ။ မင္းသမီးေတြ၊ ေမာ္ဒယ္ေတြ၊ လႊတ္တဲ့ေနရာမွာေတာ္တဲ့ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြ၊ လူရႊင္ေတာ္ ပန္းသီးလား ေဂြးသီးလားမသိဘူး။ သူတုိ ့လည္း ပါတယ္။ အန္ဂ်ီအုိ၀န္ထမ္းေတြ။ အစုိးရ အရာရွိေတြ။ အားလုံး သမားေတြခ်ည္းပဲ။

ေတြ ့ပါၿပီဗ်ာ။ မေတြ ့ခ်င္တဲ့လူေတြနဲ ့။ ဒီဘီဗြီက မသီတာ။ ရုပ္ကလည္းဆုိး၊ အရက္လည္းပု၊ စပ္စလူးကုိခါေနတာပဲ။ လူေတြကုိ လုိက္ၿပီး ႏုတ္ဆပ္ေနတာ။ သူ ့အေမ့လင္ေပးထားတဲ့ ဟုိတည္မ်ားၾက ေနတာပဲ။ သူ သရုပ္ေဆာင္တဲ့ ပုံစုံက အရူးမကုိ က ခုိင္းသလုိမ်ဴိးေဆာင္တာ။ ဒါကုိ သူက သူ ့လည္း နာမည္ႀကီးလုိ ့ထင္ေနတာ။ ေစာက္ျမင္ကို ကပ္တယ္ဗ်ာ။

ေနာက္တစ္ေယာက္ ကုလားျပည္က နာမည္ႀကီးပီး လူႀကိဳက္နဲေနတဲ့ မမ၀၀ ထထ ကက။ ေမာ္ဒယ္ႀကီးေတာ့မဟုတ္ဘူး။ မသင္သင္းေအာင္။ သင္းေနတဲ့နာမည္နဲ ့။ သူကလည္း လူၾကားထဲမွာ သူ ့မဂၤလာေဆာင္ၾကေနတာပဲ။ လူေတြကုိ လုိက္ၿပီးႏုတ္ဆက္လုိ ့။

WLB က ရုပ္ကဆုိးမိန္းမအဖြဲ ့။ ေခါင္းေဆာင္ရုပ္က ဘီလူးလုိပဲ။

ကို၀င္းမင္း။ သူကလည္း ဆရာတစ္ပါးပဲ။ သူကေတာ့ လူရုိးလုိပဲ။

အားလုံးက်ေနာ္မ်ိဴးကိုေတြ ့ေတာ့ အလွဴိလ်ဴိလစ္။ အေနာက္ကို ၾကြ။ ဘယ္သူနဲ ့မွ ေစာက္စကားမေျပာခ်င္ဘူ။ ခန္းမထဲမွာ ဘယ္ေကာင္က ဘယ္လုိအထာရွိလဲဆုိတာ ေကာင္းေကာင္း နားလည္ၿပီးသား။ အင္တာနက္မွာ ရီစက္ခ်္လုပ္ၿပီးသား။ သူတုိ ့အေၾကာင္းနဲ ့ပီအိတ္ခ်္ဒီေတာင္ ယူလုိ ့ရတယ္။ ထားေတာ့။

ပြဲက စၿပီ။ သတ္မွတ္ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူမွ မလာဘူး။ အားလုံးေနာက္ၾကမွလာတယ္။ အားလုံးနီးပါးက ေမြးကတည္းက ခ်မ္းသာလာတာမဟုတ္ဘူး။ ငမြဲေတြခ်ည္းပဲ။ သူတုိ ့ကုိၾကည့္ရတာ ထရိတ္ဒါးဟုိတည္ကိုေရာက္တာ တခါတည္း ဘီလ်ံနဲ ့ခ်ီၿပီး ခ်မ္းသာသလုိ ေစာက္ခြက္ေတြနဲ ့။ ပဲကလည္း ဘာမ်ားသလဲမေမးနဲ ့။

ပြဲစတာနဲ ့ေမာင္ထူးခ်စ္ အာတယ္။ သူ ့အဖြဲ ့အေၾကာင္း ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္ဆုိၿပီး ရႊီးတယ္။ ဒု-လက္ေထာက္ပုိပုိကလည္း သူသိသေလာက္ လႊတ္တယ္။

ေနအုံး...ဒီေနရာမွာ ဆုိက္ကားတစ္စီးပါတယ္။ WLB က မဲ့ေခါင္ ၀က္ဆုိက္ဆုိလား ဘာလား။ သူတုိ ့ဘာလုပ္ေနေၾကာင္း ၾကြားတယ္။ ရုိးေနၿပီ....ရုိးေနၿပီ။ ဟုတ္လွၿပီထင္ေနၾကတယ္ဗ်ာ။ စိတ္ပ်က္ဖုိ ့ေကာင္းတယ္။

ရန္ကုန္ကို အခုမွ ေခ် ၾကြဘူးတဲ့လူေတြ။ ဟုတ္လွၿပီ ထင္ေနၾကတယ္။ ေမြးကတည္းက ရန္ကုန္မွာ ေမြး၊ ႀကီးလာတဲ့ လဗာခ်ာေတြက ဘာမွ မျဖစ္ရဘူး။

ေစ်းႀကီးၿပီး လူကုန္ထံေတြတည္းတဲ့ Trader Hotel ကုိ သြားခ်င္လုိ ့သြားတာမဟုတ္ဘူး။ ေမာင္ထူးခ်စ္ကုိ သြားၿပီး အားေပးတာ။ လႈိင္သာယာက စုတ္ျပတ္သတ္ေနတဲ့ တဲကေန သူ ့ဆီသြားတာက တကၠဆီကခ်ည္းပဲ နဲ တာမဟုတ္ဘူး။ ထမင္းလည္း ငတ္တယ္။ ခန္းမထဲမွာ အဲယားကြန္းေၾကာင့္ အေအးပတ္တယ္။ လူေတြကုိ ေတြ ့တာ စိတ္အရမ္းညစ္တယ္။ စိတ္က်ည္းက်ပ္တယ္။

ဒါပဲဗ်ာ။ ေတြ ့ဘူးတဲ့ အေတြ ့အႀကဳံပါ။