ဒီအေၾကာင္းေလးကုိ ေရးမယ္ဆုိၿပီးႀကံခဲ့တာ အခုမွေရးျဖစ္ပါတယ္။ တကယ့္အျဖစ္မွန္ပါ။
ပဲပဲ
၈-တန္း၊ ၉-တန္းႏွစ္ေလာက္မွာ ေတြ႔ခဲ့တဲ့အေတြ ့အႀကဳံေလးပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ ေနခဲ့ဘူးတဲ့ တပ္ထဲက အေၾကာင္းေပါ့။ ရဲေဘာ္ေတြေနရတဲ့ ေနအိမ္ေလးေတြကို ေျခာက္ခန္းတြဲလုိ႔ေခၚတယ္။ ပ်ဥ္ေထာင္၊ သြတ္မုိးနဲ႔ပါ။ ပ်ဥ္ေထာင္သြပ္မုိးဆုိတာက နာမည္ပဲရွိတယ္။ တခါတေလ ၀ါး ေတြပါကူၿပီးေထာက္ထားရတဲ့အထိ ဆုိးရြားလွတဲ့ ေျခာက္ခန္းတြဲေလးေပါ့။
ႏွစ္ေပါင္း သုံးေလးဆယ္ရွိၿပီဆုိေတာ့ ပ်ဥ္လဲမေထာင္ႏုိင္ေတာ့ဘူး၊ သြပ္လဲ မမာႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အကုန္လုံး ေပါက္ၿပဲ၊ ခ် စားခံရတဲ့ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေျခာက္ခန္းတြဲအုပ္စုအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္။ ေျခာက္ခန္းတြဲ ေလးခုရဲ ့အလည္ေခါင္တည့္တည့္မွာ အုတ္နဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ေရကန္ရွိတယ္။
သုံးမီတာပတ္လည္ေလာက္ရွိမယ္။ ဒီေရကန္မွာ စုေပါင္းေရခ်ဳိးေရခပ္ၾကေပါ့။ ၂၄-နာရီလုံး ေရကအၿမဲလာတယ္။ ေရျပည့္လည္း လာေနတာပဲ။ ပိတ္စရာမရွိ၊ ဒီအတုိင္းပစ္ထားတဲ့ေရကန္။ ေရညွိ၊ ေရေမွာ္၊ အညစ္အေက်းေတြလည္း အျပည့္။ ေရကန္က ေရပုိက္ေတြကလည္း ေပါက္တာမ်ားလို႔ ဖာရာေတြခ်ည္းပဲ။ လမ္းေဘးက ပလတ္စတစ္နဲ႔လည္း ေကာက္ၿပီး ဖာရတာပဲ။ လက္တေလာအဆင္ေျပေအာင္။ အဲဒိေရကန္က က်ေနာ္တုိ႔ရဲ ့တခုတည္းေသာ ေရကန္။ ေရခ်ဳိးေရခပ္ၾကတယ္။ ေရကန္နဲ႔ ေျခာက္ခန္းတြဲက ၁၀-မီတာေလာက္ပဲေ၀းတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔အခန္းေတြက အေတာ္လုံၿခဳံတယ္။ ေဘးအခန္းက စကားေျပာရင္၊ တျခားေဘးအခန္းကၾကားရတဲ့အထိ ဒီေလာက္လုံၿခဳံတဲ့အခန္း။ ဒါ့ေၾကာင့္ရဲေဘာ္ေတြ၊ သူတုိ႔သားသမီးေတြဆုိရင္ အတင္းေျပာလုိ႔မရဘူး။ အားလုံးၾကားေနရတာဆုိေတာ့။
အခန္းတစ္ခန္းက ဘယ္လုိအခန္းလဲ၊ ဘယ္ေလာက္က်ယ္လဲဆုိတာကို ရွင္းျပမွရမယ္ထင္တယ္။ ေပ ႏွစ္ဆယ္ပတ္လည္ရွိတဲ့ အိမ္ေရွ ့ခန္း၊ ေပ ၂၀-ေလာက္ရွိတဲ့ အိပ္ခန္း။ ရွားပါးပါး ဒီႏွစ္ခန္းပဲရွိတယ္။ ကုိယ့္ေငြကုိ ကုိယ္သုံးၿပီး ႀကိဳက္သလုိသာ အခန္းဖြဲ႔ ေနေတာ့။ ဒါက က်ေနာ္တုိ႔ ေနခဲ့ဘူးတဲ့ ေျခာက္ခန္းတြဲက အခန္းတစ္ခုေပါ့။ ဒု-အရာခံဗိုလ္ကစလုိ႔ တပ္သားအထိ ဒီလုိအခန္းမ်ဳိးမွာေနရတယ္။ အရာရွိေတြကေတာ့ သီးျခားအိမ္ေလးေတြနဲ႔ေပါ့။ အရာရွိနဲ႔ ရဲေဘာ္မတူ။ အရာရွိေတြရဲ ့ဟုိဟာက ပိုႀကီးတယ္ဆုိေတာ့။ ဒီလိုမ်ဳိးခြဲျခားခံရတယ္။ ထားေတာ့။ ေျပာခ်င္တာကို ဆက္ေျပာပါရေစ။
က်ေနာ္တုိ႔က ဒါကို လုိင္းခန္းလို႔ေခၚတယ္။ အစြန္ဆုံးအခန္းမွာ က်ေနာ့္အခ်စ္ေတာ္ႀကီး ပဲပဲဆုိတဲ့ လူရွိတယ္။ သူ႔နာမည္အရင္းေတာ့မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ပတ္၀န္းက်င္က သူ႔ကုိ ခ်စ္စႏုိးေပးထားတဲ့နာမည္။ သူ႔ရဲ ့ နာမည္အရင္းကိုလည္း က်ေနာ္မသိဘူး။ ႏွစ္ေပါင္း ၁၈-ႏွစ္ေလာက္ သူနဲ႔အတူ ေနခဲ့တာေတာင္ မသိဘူး။ စကားေျပာလုိက္ရင္ ပဲပဲ ဆုိတ့ဲအသံကလြဲရင္ က်န္တဲ့အသံမထြက္ဘူး။ စကားမေျပာတက္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ေပါ့။
သူက အသက္ ၃၀-အရြယ္။ လူေကာင္ကေသးေသး။ အရပ္က ေဗလု၀ ေလာက္ပဲရွိမယ္။ အ၀တ္အစား၀တ္ရင္ ေသေသသပ္သပ္၀တ္တယ္။ က်ားထုိးကစားေတာ္တယ္။ သူနဲ ့သူ႔အေမ က သူ႔ညီမအိမ္မွာ မွီလုိၿပီး ေနတယ္။ ေယာက္ဖက တပ္ၾကပ္ၾကပ္ႀကီး။
ေရကန္ေဘးမွာ သူေနေတာ့ သူ ့ရဲ ့တာ၀န္ကုိ သူသိတယ္။ေရကန္ကို တပတ္တခါသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပးတယ္။ ဘယ္သူမွ သူ ့ကုိ ခုိင္းတာမဟုတ္ဘူး။ ညေနပုိင္းေက်ာင္းက က်ေနာ္ျပန္လာၿပီဆုိရင္ သူ ့အိမ္ေဘးက ျဖတ္ၿပီးမွ က်ေနာ့္အိမ္ကိုေရာက္တယ္။ ေန႔တုိင္း က်ေနာ့္အတြက္ ထမင္းရည္ကို ပဲပဲ ကသိမ္းထားေပးတယ္။ က်ေနာ္ျပန္လာၿပီဆိုရင္ သူနဲ႔က်ေနာ္ ထမင္းရည္အတူတူေသာက္ၿပီး က်ား ထုိးတယ္။ က်ေနာ္ပဲ အၿမဲရႈံးတယ္။ က်ားထုိးေဖာ္မရွိလုိ႔ က်ေနာ့္ကို ဖားတဲ့အေနနဲ႔ ထမင္းရည္တုိက္တဲ့သေဘာ။ ဒီေလာက္ထိေအာင္ သူခ်မ္းသာတာ။
သူ ့ညီမက အိမ္မွာ အခန္ ့သား။ ဘာမွမလုပ္။ ေလးႏွစ္အရြယ္ သူ ့သမီးေလးကုိေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမထိန္းဘူး။ ငအ ျဖစ္တဲ့ ပဲပဲနဲ ့ က်န္းမာေရးခ်ဴခ်ာတဲ့ မိခင္အုိႀကီးကပဲ ထိန္းေက်ာင္းတယ္။ ပဲပဲေယာက္ဖက တပ္တြင္းရိကၡာဂုိေဒါင္ကုိင္တယ္။ ဆီကိုင္တဲ့လက္ ဆီေပတဲ့ထုံးစံရွိေတာ့ သူတုိ႔အိမ္လဲ စီးပြားေရးအဆင္ေျပပါတယ္။
တစ္ခါတေလ ပဲပဲက ထမင္းခ်က္တာ၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္တာ ေနာက္ၾကရင္ ပဲပဲကုိ ညီမျဖစ္သူက ထမင္းမေကၽြးဘူး။ ဆဲဆဲဆုိဆုိနဲ ့အၿမဲတမ္းဆူပူႀကိမ္းေမာင္းတယ္။ သူတုိ႔အိမ္မွာ ထမင္းအုိးႏွစ္လုံးထားတယ္။ တစ္လုံးက ပဲပဲစားဖို ့ထမင္းအုိး။ ေနာက္တစ္လုံးက ညီမနဲ ့ေယာက္ျဖစ္သူတုိ႔အတြက္။ ပဲပဲအတြက္ ဆန္ကေတာ့ သိတဲ့အတုိင္း၊ တပ္တြင္းကရတဲ့ ငစိန္ဆန္။ သူတုိ႔ကေတာ့အေကာင္းစားေပါ့။ တခါတေလ ပဲပဲလည္း လစ္ရင္လစ္သလုိ ညီမနဲ႔ေယာက္ဖျဖစ္သူဆီက ပိုက္ဆံခုိးၿပီး စီးကရက္၀ယ္ေသာက္တယ္။ က်ေနာ္ကုိလည္း တုိက္တယ္ေပါ့။ ေဆးေပါ့လိပ္ဆုိရင္ သူမေသာက္။ ဒါက ပဲပဲရဲ ့ဘ၀တစ္စိတ္တစ္ပုိင္း။
ေအာင္မုိး
က်ေနာ့္ထက္ ၁၀-ႏွစ္ေလာက္ႀကီးတဲ့ေအာင္မုိးဆုိတဲ့လူလည္း ေျခာက္ခန္းတြဲမွာေနတယ္။ အေဖက ရဲေဘာ္။ အေမက ပဲျပဳပ္သည္။ သုိ႔ေသာ္သူတုိ႔ ခ်မ္းသာတယ္။ ပဲပဲက ငအ။ ေအာင္မုိးက အကန္း။ မ်က္လုံးမျမင္ဘူး။ မျမင္ေပမဲ့အရမ္းသန္ ့တယ္။ ဘယ္လုိ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္လဲေတာ့မသိဘူး။ တအိမ္လုံးေျပာင္ေနေအာင္ တံမ်က္စီးလွည္းႏုိင္တယ္။ အုတ္ကန္ကေန အိမ္အထိ ဘယ္သူအကူမွ မပါပဲ ေရခပ္ႏုိင္တယ္။ ေအာင္မုိးမေမြးခင္တုန္းက သူတုိ႔မိသားစု အရမ္းဆင္းရဲတယ္။ ေအာင္မုိးကိုေမြးၿပီး သူတုိ႔စီးပြားျဖစ္လာေတာ့ မ်က္လုံးမျမင္တဲ့သူတုိ႔သားကို ေက်းဇူးရွင္လို႔ ဆုိၿပီး သတ္မွတ္ထားတယ္။
ပဲပဲနဲ႔ေအာင္မုိးက မတည့္အတူေန။ သူတုိ႔ၾကားမွာ က်ေနာ္ကစကားျပန္။ ပဲပဲ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ ေျပာတာကို က်ေနာ္က ေအာင္မုိးကုိ ဘာသာျပန္ေပးရတယ္။ ေအာင္မုိးက မျမင္ဘူးဆုိေတာ့။ တခါတေလ ေအာင္မုိးပုဆုိးကိုဆြဲခၽြတ္ၿပီး ပဲပဲလုပ္တာဆုိၿပီး ၾကပ္ေပးေတာ့ ပဲပဲနဲ႔ေအာင္မုိးရန္ျဖစ္ၾကတာကုိ က်ေနာ္က သေဘာၾကတယ္။
တေန႔ေတာ့ သူတုိ႔နဲ႔ က်ေနာ္ မေမွ်ာ္လင့္ပဲကြဲသြားခဲ့တယ္။ သူတုိ႔လည္း ဟုိေရာက္ဒီေရာက္၊ က်ေနာ္လည္း ဟုိေရာက္ဒီေရာက္ ဘ၀စာမ်က္ႏွာေတြကုိ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု လွန္ေနရတုန္း။ အခုဆုိရင္ ၁၄-ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ။ သတိတရရွိလုိ႔ တပ္ထဲက ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ေအာင္မုိးနဲ႔ပဲပဲအေၾကာင္းကုိ ျပန္ေမးမိတယ္။ စိတ္မေကာင္းစရာလား၊ ၀မ္းသာစရာလားေတာ့မသိဘူး။
ပဲပဲဆုံးသြားၿပီ။ သူ႔အေမက သူ ့ထက္အရင္ဆုံးတယ္။ သူ ့အေမမေသခင္မွာ သူ႔သားကုိ စိတ္မခ်ဘူးဆုိၿပီး ေျပာသြားခဲ့တယ္။ ပဲပဲရဲ ့ညီမျဖစ္သူလည္း အိမ္ေထာင္ကြဲပီး ဘ၀ပ်က္သြားတယ္။
ဒါေပမဲ့ ၀မ္းသာစရာသတင္း ၾကားရျပန္တယ္။ ေအာင္မုိးတုိ႔ မိသားစု ေရႊေပါက္ကန္ၿမိဳ ့သစ္မွာ တုိက္နဲ႔ ကားနဲ႔ ႀကီးပြားေနတယ္တဲ့။ ေၾသာ္....ေက်းဇူးသိတက္သူတုိ႔ႀကီးပြားၿပီး ေက်းဇူးကန္းသူတုိ႔ ဘ၀ပ်က္ကုန္ၾကတဲ့ လူ ့ေလာကပါလား။ ေလာကႀကီး တရားပါတယ္။ ဒီလုိပဲျဖစ္သင့္ပါတယ္။
ဒီအေၾကာင္းနဲ႔ယွဥ္ၿပီး ႏုိင္ငံေရးကုိလည္း သတိထားၿပီးၾကည့္မိတယ္။ ေက်းဇူးကန္းသူမ်ားျဖစ္တဲ့ ဦးေန၀င္းတုိ႔၊ ဦးခင္ညႊတ္တုိ႔ ဘ၀ပ်က္ခဲ့ၾကၿပီ။ ေနာက္ဘယ္သူေတြမ်ား ေလာကႀကီးရဲ ့ဒဏ္ခတ္တာကုိ ခံရမလဲမသိဘူး။ ဦးသန္းေရႊလား၊ ဦးသိန္းစိန္လား၊။ ဘယ္သူေတြလဲဆုိတာ ေစာင့္ၾကည့္တာေပါ့ဗ်ာ။ ဇာတ္လမ္းအစရွိရင္ ဇာတ္လမ္းအဆုံးေတာ့ရွိရမယ္။
ေက်းဇူးမဆပ္ရင္ေန ေက်းွဇူးမကန္းၾကပါနဲ႔။
ပဲပဲ
၈-တန္း၊ ၉-တန္းႏွစ္ေလာက္မွာ ေတြ႔ခဲ့တဲ့အေတြ ့အႀကဳံေလးပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ ေနခဲ့ဘူးတဲ့ တပ္ထဲက အေၾကာင္းေပါ့။ ရဲေဘာ္ေတြေနရတဲ့ ေနအိမ္ေလးေတြကို ေျခာက္ခန္းတြဲလုိ႔ေခၚတယ္။ ပ်ဥ္ေထာင္၊ သြတ္မုိးနဲ႔ပါ။ ပ်ဥ္ေထာင္သြပ္မုိးဆုိတာက နာမည္ပဲရွိတယ္။ တခါတေလ ၀ါး ေတြပါကူၿပီးေထာက္ထားရတဲ့အထိ ဆုိးရြားလွတဲ့ ေျခာက္ခန္းတြဲေလးေပါ့။
ႏွစ္ေပါင္း သုံးေလးဆယ္ရွိၿပီဆုိေတာ့ ပ်ဥ္လဲမေထာင္ႏုိင္ေတာ့ဘူး၊ သြပ္လဲ မမာႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အကုန္လုံး ေပါက္ၿပဲ၊ ခ် စားခံရတဲ့ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေျခာက္ခန္းတြဲအုပ္စုအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္။ ေျခာက္ခန္းတြဲ ေလးခုရဲ ့အလည္ေခါင္တည့္တည့္မွာ အုတ္နဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ေရကန္ရွိတယ္။
သုံးမီတာပတ္လည္ေလာက္ရွိမယ္။ ဒီေရကန္မွာ စုေပါင္းေရခ်ဳိးေရခပ္ၾကေပါ့။ ၂၄-နာရီလုံး ေရကအၿမဲလာတယ္။ ေရျပည့္လည္း လာေနတာပဲ။ ပိတ္စရာမရွိ၊ ဒီအတုိင္းပစ္ထားတဲ့ေရကန္။ ေရညွိ၊ ေရေမွာ္၊ အညစ္အေက်းေတြလည္း အျပည့္။ ေရကန္က ေရပုိက္ေတြကလည္း ေပါက္တာမ်ားလို႔ ဖာရာေတြခ်ည္းပဲ။ လမ္းေဘးက ပလတ္စတစ္နဲ႔လည္း ေကာက္ၿပီး ဖာရတာပဲ။ လက္တေလာအဆင္ေျပေအာင္။ အဲဒိေရကန္က က်ေနာ္တုိ႔ရဲ ့တခုတည္းေသာ ေရကန္။ ေရခ်ဳိးေရခပ္ၾကတယ္။ ေရကန္နဲ႔ ေျခာက္ခန္းတြဲက ၁၀-မီတာေလာက္ပဲေ၀းတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔အခန္းေတြက အေတာ္လုံၿခဳံတယ္။ ေဘးအခန္းက စကားေျပာရင္၊ တျခားေဘးအခန္းကၾကားရတဲ့အထိ ဒီေလာက္လုံၿခဳံတဲ့အခန္း။ ဒါ့ေၾကာင့္ရဲေဘာ္ေတြ၊ သူတုိ႔သားသမီးေတြဆုိရင္ အတင္းေျပာလုိ႔မရဘူး။ အားလုံးၾကားေနရတာဆုိေတာ့။
အခန္းတစ္ခန္းက ဘယ္လုိအခန္းလဲ၊ ဘယ္ေလာက္က်ယ္လဲဆုိတာကို ရွင္းျပမွရမယ္ထင္တယ္။ ေပ ႏွစ္ဆယ္ပတ္လည္ရွိတဲ့ အိမ္ေရွ ့ခန္း၊ ေပ ၂၀-ေလာက္ရွိတဲ့ အိပ္ခန္း။ ရွားပါးပါး ဒီႏွစ္ခန္းပဲရွိတယ္။ ကုိယ့္ေငြကုိ ကုိယ္သုံးၿပီး ႀကိဳက္သလုိသာ အခန္းဖြဲ႔ ေနေတာ့။ ဒါက က်ေနာ္တုိ႔ ေနခဲ့ဘူးတဲ့ ေျခာက္ခန္းတြဲက အခန္းတစ္ခုေပါ့။ ဒု-အရာခံဗိုလ္ကစလုိ႔ တပ္သားအထိ ဒီလုိအခန္းမ်ဳိးမွာေနရတယ္။ အရာရွိေတြကေတာ့ သီးျခားအိမ္ေလးေတြနဲ႔ေပါ့။ အရာရွိနဲ႔ ရဲေဘာ္မတူ။ အရာရွိေတြရဲ ့ဟုိဟာက ပိုႀကီးတယ္ဆုိေတာ့။ ဒီလိုမ်ဳိးခြဲျခားခံရတယ္။ ထားေတာ့။ ေျပာခ်င္တာကို ဆက္ေျပာပါရေစ။
က်ေနာ္တုိ႔က ဒါကို လုိင္းခန္းလို႔ေခၚတယ္။ အစြန္ဆုံးအခန္းမွာ က်ေနာ့္အခ်စ္ေတာ္ႀကီး ပဲပဲဆုိတဲ့ လူရွိတယ္။ သူ႔နာမည္အရင္းေတာ့မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ပတ္၀န္းက်င္က သူ႔ကုိ ခ်စ္စႏုိးေပးထားတဲ့နာမည္။ သူ႔ရဲ ့ နာမည္အရင္းကိုလည္း က်ေနာ္မသိဘူး။ ႏွစ္ေပါင္း ၁၈-ႏွစ္ေလာက္ သူနဲ႔အတူ ေနခဲ့တာေတာင္ မသိဘူး။ စကားေျပာလုိက္ရင္ ပဲပဲ ဆုိတ့ဲအသံကလြဲရင္ က်န္တဲ့အသံမထြက္ဘူး။ စကားမေျပာတက္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ေပါ့။
သူက အသက္ ၃၀-အရြယ္။ လူေကာင္ကေသးေသး။ အရပ္က ေဗလု၀ ေလာက္ပဲရွိမယ္။ အ၀တ္အစား၀တ္ရင္ ေသေသသပ္သပ္၀တ္တယ္။ က်ားထုိးကစားေတာ္တယ္။ သူနဲ ့သူ႔အေမ က သူ႔ညီမအိမ္မွာ မွီလုိၿပီး ေနတယ္။ ေယာက္ဖက တပ္ၾကပ္ၾကပ္ႀကီး။
ေရကန္ေဘးမွာ သူေနေတာ့ သူ ့ရဲ ့တာ၀န္ကုိ သူသိတယ္။ေရကန္ကို တပတ္တခါသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပးတယ္။ ဘယ္သူမွ သူ ့ကုိ ခုိင္းတာမဟုတ္ဘူး။ ညေနပုိင္းေက်ာင္းက က်ေနာ္ျပန္လာၿပီဆုိရင္ သူ ့အိမ္ေဘးက ျဖတ္ၿပီးမွ က်ေနာ့္အိမ္ကိုေရာက္တယ္။ ေန႔တုိင္း က်ေနာ့္အတြက္ ထမင္းရည္ကို ပဲပဲ ကသိမ္းထားေပးတယ္။ က်ေနာ္ျပန္လာၿပီဆိုရင္ သူနဲ႔က်ေနာ္ ထမင္းရည္အတူတူေသာက္ၿပီး က်ား ထုိးတယ္။ က်ေနာ္ပဲ အၿမဲရႈံးတယ္။ က်ားထုိးေဖာ္မရွိလုိ႔ က်ေနာ့္ကို ဖားတဲ့အေနနဲ႔ ထမင္းရည္တုိက္တဲ့သေဘာ။ ဒီေလာက္ထိေအာင္ သူခ်မ္းသာတာ။
သူ ့ညီမက အိမ္မွာ အခန္ ့သား။ ဘာမွမလုပ္။ ေလးႏွစ္အရြယ္ သူ ့သမီးေလးကုိေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမထိန္းဘူး။ ငအ ျဖစ္တဲ့ ပဲပဲနဲ ့ က်န္းမာေရးခ်ဴခ်ာတဲ့ မိခင္အုိႀကီးကပဲ ထိန္းေက်ာင္းတယ္။ ပဲပဲေယာက္ဖက တပ္တြင္းရိကၡာဂုိေဒါင္ကုိင္တယ္။ ဆီကိုင္တဲ့လက္ ဆီေပတဲ့ထုံးစံရွိေတာ့ သူတုိ႔အိမ္လဲ စီးပြားေရးအဆင္ေျပပါတယ္။
တစ္ခါတေလ ပဲပဲက ထမင္းခ်က္တာ၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္တာ ေနာက္ၾကရင္ ပဲပဲကုိ ညီမျဖစ္သူက ထမင္းမေကၽြးဘူး။ ဆဲဆဲဆုိဆုိနဲ ့အၿမဲတမ္းဆူပူႀကိမ္းေမာင္းတယ္။ သူတုိ႔အိမ္မွာ ထမင္းအုိးႏွစ္လုံးထားတယ္။ တစ္လုံးက ပဲပဲစားဖို ့ထမင္းအုိး။ ေနာက္တစ္လုံးက ညီမနဲ ့ေယာက္ျဖစ္သူတုိ႔အတြက္။ ပဲပဲအတြက္ ဆန္ကေတာ့ သိတဲ့အတုိင္း၊ တပ္တြင္းကရတဲ့ ငစိန္ဆန္။ သူတုိ႔ကေတာ့အေကာင္းစားေပါ့။ တခါတေလ ပဲပဲလည္း လစ္ရင္လစ္သလုိ ညီမနဲ႔ေယာက္ဖျဖစ္သူဆီက ပိုက္ဆံခုိးၿပီး စီးကရက္၀ယ္ေသာက္တယ္။ က်ေနာ္ကုိလည္း တုိက္တယ္ေပါ့။ ေဆးေပါ့လိပ္ဆုိရင္ သူမေသာက္။ ဒါက ပဲပဲရဲ ့ဘ၀တစ္စိတ္တစ္ပုိင္း။
ေအာင္မုိး
က်ေနာ့္ထက္ ၁၀-ႏွစ္ေလာက္ႀကီးတဲ့ေအာင္မုိးဆုိတဲ့လူလည္း ေျခာက္ခန္းတြဲမွာေနတယ္။ အေဖက ရဲေဘာ္။ အေမက ပဲျပဳပ္သည္။ သုိ႔ေသာ္သူတုိ႔ ခ်မ္းသာတယ္။ ပဲပဲက ငအ။ ေအာင္မုိးက အကန္း။ မ်က္လုံးမျမင္ဘူး။ မျမင္ေပမဲ့အရမ္းသန္ ့တယ္။ ဘယ္လုိ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္လဲေတာ့မသိဘူး။ တအိမ္လုံးေျပာင္ေနေအာင္ တံမ်က္စီးလွည္းႏုိင္တယ္။ အုတ္ကန္ကေန အိမ္အထိ ဘယ္သူအကူမွ မပါပဲ ေရခပ္ႏုိင္တယ္။ ေအာင္မုိးမေမြးခင္တုန္းက သူတုိ႔မိသားစု အရမ္းဆင္းရဲတယ္။ ေအာင္မုိးကိုေမြးၿပီး သူတုိ႔စီးပြားျဖစ္လာေတာ့ မ်က္လုံးမျမင္တဲ့သူတုိ႔သားကို ေက်းဇူးရွင္လို႔ ဆုိၿပီး သတ္မွတ္ထားတယ္။
ပဲပဲနဲ႔ေအာင္မုိးက မတည့္အတူေန။ သူတုိ႔ၾကားမွာ က်ေနာ္ကစကားျပန္။ ပဲပဲ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ ေျပာတာကို က်ေနာ္က ေအာင္မုိးကုိ ဘာသာျပန္ေပးရတယ္။ ေအာင္မုိးက မျမင္ဘူးဆုိေတာ့။ တခါတေလ ေအာင္မုိးပုဆုိးကိုဆြဲခၽြတ္ၿပီး ပဲပဲလုပ္တာဆုိၿပီး ၾကပ္ေပးေတာ့ ပဲပဲနဲ႔ေအာင္မုိးရန္ျဖစ္ၾကတာကုိ က်ေနာ္က သေဘာၾကတယ္။
တေန႔ေတာ့ သူတုိ႔နဲ႔ က်ေနာ္ မေမွ်ာ္လင့္ပဲကြဲသြားခဲ့တယ္။ သူတုိ႔လည္း ဟုိေရာက္ဒီေရာက္၊ က်ေနာ္လည္း ဟုိေရာက္ဒီေရာက္ ဘ၀စာမ်က္ႏွာေတြကုိ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု လွန္ေနရတုန္း။ အခုဆုိရင္ ၁၄-ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ။ သတိတရရွိလုိ႔ တပ္ထဲက ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ေအာင္မုိးနဲ႔ပဲပဲအေၾကာင္းကုိ ျပန္ေမးမိတယ္။ စိတ္မေကာင္းစရာလား၊ ၀မ္းသာစရာလားေတာ့မသိဘူး။
ပဲပဲဆုံးသြားၿပီ။ သူ႔အေမက သူ ့ထက္အရင္ဆုံးတယ္။ သူ ့အေမမေသခင္မွာ သူ႔သားကုိ စိတ္မခ်ဘူးဆုိၿပီး ေျပာသြားခဲ့တယ္။ ပဲပဲရဲ ့ညီမျဖစ္သူလည္း အိမ္ေထာင္ကြဲပီး ဘ၀ပ်က္သြားတယ္။
ဒါေပမဲ့ ၀မ္းသာစရာသတင္း ၾကားရျပန္တယ္။ ေအာင္မုိးတုိ႔ မိသားစု ေရႊေပါက္ကန္ၿမိဳ ့သစ္မွာ တုိက္နဲ႔ ကားနဲ႔ ႀကီးပြားေနတယ္တဲ့။ ေၾသာ္....ေက်းဇူးသိတက္သူတုိ႔ႀကီးပြားၿပီး ေက်းဇူးကန္းသူတုိ႔ ဘ၀ပ်က္ကုန္ၾကတဲ့ လူ ့ေလာကပါလား။ ေလာကႀကီး တရားပါတယ္။ ဒီလုိပဲျဖစ္သင့္ပါတယ္။
ဒီအေၾကာင္းနဲ႔ယွဥ္ၿပီး ႏုိင္ငံေရးကုိလည္း သတိထားၿပီးၾကည့္မိတယ္။ ေက်းဇူးကန္းသူမ်ားျဖစ္တဲ့ ဦးေန၀င္းတုိ႔၊ ဦးခင္ညႊတ္တုိ႔ ဘ၀ပ်က္ခဲ့ၾကၿပီ။ ေနာက္ဘယ္သူေတြမ်ား ေလာကႀကီးရဲ ့ဒဏ္ခတ္တာကုိ ခံရမလဲမသိဘူး။ ဦးသန္းေရႊလား၊ ဦးသိန္းစိန္လား၊။ ဘယ္သူေတြလဲဆုိတာ ေစာင့္ၾကည့္တာေပါ့ဗ်ာ။ ဇာတ္လမ္းအစရွိရင္ ဇာတ္လမ္းအဆုံးေတာ့ရွိရမယ္။
ေက်းဇူးမဆပ္ရင္ေန ေက်းွဇူးမကန္းၾကပါနဲ႔။
