ေစာက္သုံးမက်တဲ့ငါ

ႏုိင္ငံေရးသမား၊ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ အခ်င္းခ်င္းတည့္ရင္ ေပါင္းၿပီးလုပ္ၾကတယ္။ အခ်င္းခ်င္း မရွိတာ ကုိရွိေအာင္လုပ္ၿပီး ေျမွာက္ပင့္ေပးၾကတယ္။ အခ်င္းခ်င္းမတည့္ရင္ ေစာ္ၾကေအာ္ၾက၊ မေပါင္းၾကေတာ့ဘူး။ ေခါင္းေဆာင္ဟုေခၚသည့္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ သူတုိ႔အခ်င္းအခ်င္းမတည့္ေတာ့ တဖြဲ႔ေထာင္တစင္က ျပန္သည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆန္႔က်င္ေနတဲ့ရန္သူကုိ၊ -င္-ုိး-င္ခံ ေပါင္းၾကတယ္။ ေနာက္ဆုံးခံရတာက ျပည္သူေတြပဲ။ ႏုိင္ငံေရးသမား၊ ေတာ္လွန္ေရးသမား အားလုံးဟာလူပါပဲ။ ေနာက္ဆုံးသူတုိ႔ အတြက္အက်ဳိး စီးပြားမရွိေတာ့ ရွိတဲ့သူေတြ နဲ႔ ပူးတြဲလုပ္တယ္။ ဘာလဲကြ တုိင္းျပည္အတြက္။

လြတ္လပ္ေရးရကတည္းက ျဖစ္လာတဲ့ ျပည္တြင္းစစ္၊ ႏုိင္ငံေရးတုိက္ပြဲ၊ ျမန္မာလူမ်ဳိးအခ်င္းအခ်င္းခ်ၾကတယ္။ ေနာက္ဆုံး ျပည္သူေတြပဲ ငတ္ရတယ္။ ဆင္းရဲတယ္။ ဘယ္သူရလဲဆုိေတာ့ ေဘးကအိမ္နီးခ်င္းေတြပဲ အျမတ္ရတယ္။ ကခ်င္ကစလုိ႔၊ ရွမ္းအဆုံး တတိယႏုိင္ငံေတြမွာ ခုိလႈံရတယ္။ ေခတ္သစ္ကၽြန္ ဇာတ္သြင္း ခံရတယ္။ ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ ေသေတာ့ ဘယ္သူမွ ကုိယ့္ေနာက္မပါဘူး။

ရန္သူကလည္း ငါ။ အတုိက္အခံကလည္း ငါ။ ေဘး ကျပည္သူကလည္း ငါ။ ငါ ေတြၿပိဳင္ ေနေတာ့၊ ႏုိင္တဲ့သူမရွိ ေခြးျဖစ္တာ အားလုံးအသိ။ ဒါလည္းမမွတ္။ ေနာက္ဆုံးျမန္မာလူမ်ဳိးေတြရဲ့ ေစာက္က်င့္၊ အေတြးအေခၚ၊ လုပ္ဟန္ေတြဟာ တျခားႏုိင္ငံကလူေတြနဲ႔ယွဥ္ရင္ ဆီနဲ႔ေရ။ ငါသာေသရင္ ငါ့သားသမီးေတြ ျမန္မာျပည္ႀကီး တုိးတက္တာကုိျမင္ရပါ့မလား။ တုိးတက္တယ္ဆုိတာ စိတ္ပုိင္း၊ ရုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ကုိဆုိလုိတယ္။

ျမန္မာျပည္ႏုိင္ငံေရးမွာ ဘယ္သူမွ အရႈံးအျမတ္ သေဘာမထားပဲ ေပါင္းၾကရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းၾကမလဲ။ ငါ-ုိးမ စစ္အစုိးရကလည္း တျပားမေလွ်ာ့။ အတုိက္အခံကလည္း မာန မစြန္႔၊ ဟင္း......ငါေတာ့ ေသပါၿပီ။ လုပ္ၾကပါဗ်ာ....ေပါင္းၾကပါ။ ျပည္တြင္းစစ္မလုိခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ျမန္မာလူမ်ဳိး အခ်င္းအခ်င္း မခ်ၾကပါနဲ႔ေတာ့...။ တုိင္းျပည္ နဲ႔ ျပည္သူလည္း နာလွပါၿပီ။ က်ေနာ္လည္း ျပန္ခ်င္လွပါၿပီ.....။