သူပုန္ဘ၀ (အပုိင္း-၁)

ေတာမခုိခင္မွာ သူပုန္ေတြဟာ ရုပ္ရွင္ထဲကလုိ မုတ္ဆိတ္ေမြး၊ ႏုတ္ခမ္းေမြးနဲ႔ က်က္ေပါင္ကုိကုိက္၊ အရက္ကုိပုလင္းလိုက္ေမာ့တယ္ဆုိတဲ့အာရုံကစြဲေနတယ္။ လူသတ္တယ္။ ဓျမတုိက္တယ္။ ဗုံးခြဲတယ္။ ဆက္ေၾကးေကာက္တယ္လုိ႔ထင္ေနတာ။ တကယ္တမ္းေတြ႔ေတြ႔ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနတယ္။

သူပုန္ကေတာ္ေတာ္အဆင့္ျမင့္တယ္။ ဘုိလုိလဲမြတ္ေနေအာင္တက္တယ္။ အသားရည္ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးသူပုန္ေတြမ်ားတယ္။ စကားေျပာရည္မြန္ယဥ္ေက်းတယ္။ လူငယ္ကုိ ေလးေလးစားစားဆက္ဆံတယ္။ တပ္ထဲကဆက္ဆံေရးနဲ႔အရမ္းကြာေတာ့ ေတာ္ေတာ္အထင္ႀကီးသြားတယ္။ တပ္ထဲမွာ ဆူလုိက္၊ ဆဲလုိက္၊ ရုိက္လုိက္၊ ခ်လုိက္ဆုိေတာ့လူမႈဆက္ဆံေရးက အရမ္းၾကမ္းတယ္။

၉ ေလးလုံးမွာ အျပတ္ေဆာ္မယ္။ ခ်မယ္။ တုိက္မယ္။ ေသရင္ေသပါေစ။ ကုိးေလးလုံးမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အာဏာရရင္ အိမ္ျပန္မယ္ေပါ့။ စိတ္ကူးကဒီလုိမ်ဳိး။ အသက္က ၁၉-ႏွစ္ထဲမွာဆုိေတာ့ ဘာမွမစဥ္းစားဘူး။ ခ်မယ္။ ႏွပ္မယ္။ တုိက္မယ္။ ေသနတ္ကိုင္မယ္ဆုိပီး၊ သူပုန္အျဖစ္ လူ႔ေဘာင္သစ္ဒီမုိကရက္တစ္ပါတီ ကုိ၀င္တယ္။ မ၀င္ခင္မွာ သူပုန္အဖြဲ႔အစည္းေတြဘယ္ႏွစ္ဖြဲ႔ရွိလဲဆုိတာကို ကဗ်ာဆရာကုိၿငိမ္းေ၀က ရွင္းျပတယ္။ သူကလည္းသူပုန္ပဲဆုိေတာ့ သူ႔ကုိစကားေတာင္ေျပာဖုိ႔ေၾကာက္တယ္္။ သူကလည္းဆံပင္အရွည္ႀကီးနဲ႔ ABSDF ကေလ။ ပါပီမရုပ္ရွင္ကားထဲမွာစၿပီး ABSDF ဆုိတဲ့နာမည္နဲ႔ရည္ႏွီးတာ။ ေနာက္ဆုံးကုိၿငိမ္းေ၀က မင္းတုိ႔ လူ႔ေဘာင္သစ္ကုိသြားရင္ ပုိၿပီးသင့္ေတာ္တယ္ဆုိေတာ့လူ႔ေဘာင္သစ္နဲ႔ ခ်ိတ္ေပးတယ္။

လူ႔ေဘာင္သစ္က ပထမဆုံးေတြ႔ရတဲ့သူကေတာ့ ဗဟုိအလုပ္အမႈေဆာင္ေကာင္မတီ ကုိထြတ္ဦးလႈိင္။ သူကအခုထိပါတီမွာ ဆက္လုပ္ေနတုံးပဲ။ ေနာက္တစ္ေယာက္က အေထြအေထြအတြင္းေရးမႈး ကုိေဇာ္ႏုိင္ဦး (ေနာ္ေ၀)။ ပါတီကုိမေရာက္ခင္ ႏွစ္ရက္သုံးရက္ေလာက္မွာ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ေဆြးေႏြးတယ္။ သူပုန္လုပ္ဖုိ႔စၿပီးဆက္သြယ္တုံးက အားလုံးေပါင္း ေလးေယာက္။ သုံးေယာက္က စစ္သားသားသမီးေတြခ်ည္းပဲ။ တစ္ေယာက္ကေတာ့အရပ္ဘက္က။ သူကေတာ့ ယခုအေမရိကမွာ ဆူရွီကိုအားရပါးရလိပ္ၿပီးေတာ္လွန္ေရးဆက္လုပ္ေနေသးတယ္။ နာမည္က ေက်ာ္စြာ၀င္း။ ေနာက္ဆုံးအဆင့္မွာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ေၾကာက္လုိ႔ဆုိပီးျပန္ဒုိးကုန္တယ္။ မိဘေတြဒုကၡေရာက္မယ္။ ျမန္မာျပည္ျပန္လုိ႔မရဘူးဆုိပီး ရန္ကုန္ကုိျပန္ကုန္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ လုံး၀မျပန္ဘူး။ ခ်မယ္။ အေသခံၿပီးတုိက္မယ္။ စြန္႔လႊတ္မယ္ဆုိတဲ့စိတ္နဲ႔ပဲ ေနာက္ဆုံးပါတီဌာနခ်ဳပ္ရုံးကိုေရာက္တယ္။ မဲ့ေဆာက္မွာဆုိပါေတာ့။ က်ေနာ္နာမည္အရင္းကေန ဘုန္းေက်ာ္ဆုိတဲ့ နာမည္ကုိ ကုိယ့္ဟာကိုယ္ ကင္ပြန္းမတပ္ပဲေျပာင္းခဲ့တယ္။ သူမ်ားေတြလုိသတင္းစာထဲမထည့္ခဲ့ပါဘူး။

ေရာက္ပီးပါတီ၀င္ႀကီးေတြနဲ႔မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ ဒါက ဘုန္းေက်ာ္လုိ႔မိတ္ဆက္ေပးေတာ့။ ကုိယ့္နာမည္ကုိ ေမ့ေနတယ္။ ရဲေဘာ္ႀကီးေတြက ၈၈-ခုႏွစ္အေရးအခင္းကပါလာတဲ့လူေတြခ်ည္းပဲဆုိေတာ့ သူတုိ႔ေျပာျပတဲ့ျဖစ္ရပ္ေတြက အရမ္းစိတ္၀င္စားဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ဆုိရင္ ဒီအၾကာင္းအရာေတြက အရမ္းသူစိမ္းဆန္တယ္။ ရင္ထဲမွတလွပ္လွပ္၊ ၾကက္သိမ္းျဗန္းခနဲထရေလာက္ေအာင္ေျပာျပတက္တဲ့လူေတြရွိတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိ စစ္တပ္ရက္စပ္တယ္ဆုိတာကုိ။ စစခ်င္းက်ေနာ္မယုံဘူးေလ။ အေဖကစစ္သားဆုိေတာ့ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီးရက္စက္တာလဲေပါ့။ တခါမွမေတြ႔ဘူးဘူး။ ေနာက္ဆုံးမွ သူတုိ႔ဆီမွာရွိတဲ့ ဗြီဒီယုိအေခြေတြ၊ စာအုပ္စာတမ္းေတြဖတ္ေတာ့မွ ယုံသြားတယ္။ ဒါေတြကပါးစပ္နဲ႔ေျပာတာထက္ပုိၿပီး ယုံစရာေကာင္းတယ္ေလ။ ဒီမွာတင္ပုိၿပီး သူပုန္ျဖစ္ခ်င္တဲ့စိတ္ကပုိခုိင္သြားတယ္။ လူ႔ေဘာင္သစ္ကလူေတြကလည္း ေတာ္ကီကလည္းအရမ္းေကာင္းတယ္။ ေပါင္းတာသင္းတာကလည္း သူငယ္ခ်င္းလို၊ ညီအကုိလုိေပါင္းတာဆုိေတာ့အရမ္းေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။

တခါမွအရက္မေသာက္ဘူးတဲ့က်ေနာ္ မွတ္မွတ္ရရ ကုိေဇာ္ႏုိင္ဦးတုိက္တဲ့အရက္ကုိ စၿပီးေသာက္ဘူးတယ္။ သူက..မင္းအရက္ေသာက္တက္လားေပါ့။ ေသာက္တက္ရင္လာဆုိပီး အေပၚထပ္မွာ ခြက္ပုန္းခုတ္ေနတဲ့ရဲေဘာ္ႀကီးေတြနဲ႔ခ်ပါေလေရာ။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ ထုိင္းကမတ္ေခါင္အရက္ဗ်။ ကုိထြန္းထြန္း (ကိုဂင္ႀကီး)တုိ႔မိသားစု။ ကုိရဲ(အေမရိက)တုိ႔မိသားစု။ ကိုေအာင္ေက်ာ္စုိး(ေနာ္ေ၀)တုိ႔မိသားစု။ ကုိေအာင္ျမတ္စုိး(အေသးေလး)၊ ကိုေနမ်ဳိး(အလင္းျပန္၀င္) တုိ႔ရွိတယ္။ သူတုိ႔အားလုံးက ရွစ္ေလးလုံးမွာကတည္းက ပါလာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြခ်ည္းပဲ။ သူတုိ႔နဲ႔စၿပီးေတြ႔တယ္။

ပါတီကုိေရာက္ေရာက္ျခင္း ႏုိင္ငံေရးသင္တန္းကုိ ကုိထြတ္ဦးလႈိင္ဦးေဆာင္ပီး ပုိ႔ခ်တယ္။ ႏိုင္ငံေရးဆုိတာဘာလဲ၊ ရုပ္၀ါဒ၊ တုိ႔ ဘာတုိ႔ညာတုိ႔ေပါ့။ ကုိေအာင္ျမတ္စုိးကေတာ့ အတုိက္အခံအဖြဲ႔အစည္းေတြအေၾကာင္း။ ညဖက္တုိင္းမွာသင္တယ္။ သင္တန္းကတစ္ပတ္နီးပါးသင္ရတယ္။ ကုိေနမ်ဳိးလည္းပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ သုံးပတ္ေလာက္ေနၿပီးတုိက္ခုိက္ေရးကိုစိတ္၀င္စားတဲ့ရဲေဘာ္ေတြ ပါတီေဒသ-၂ ကုိဆင္းတယ္။ အဲဒိမွာ ပုိၿပီးစိတ္လႈပ္ရွားတယ္။ ေတာထဲက စခန္းကိုသြားရမယ္ေပါ့။ KNU ကကားနဲ႔လာႀကိဳမယ္ဆုိေတာ့ တခါမွမေတြ႔ဘူးတယ္ ငေပြးေတြကုိ ျမင္ရေတာ့မယ္ေလ။ ဒါနဲ႔အမုိးဖြင့္ ဟုိင္းလက္ကားနဲ႔ ေဒသ-၂ စခန္းကုိငါးနာရီေလာက္ေမာင္းေတာ့မွေရာက္တယ္။ လာႀကိဳတဲ့လူက ပါတီရဲ ႔ေဒသ-၂ ဒုတာ၀န္ခံ ကိုမ်ဳိးလႈိင္(ခ) ကိုကာကာႀကီး (ေသဆုံး)။ သူက မြတ္ဆလင္အမ်ဳိးသား။ ၈၈ ေက်ာင္းသားပဲ။

ေနာက္ဆုံးေရာက္ေတာ့ ပါတီရဲ ႔ေဒသ -၂ စခန္းက ႏုိ႔ဘုိးဒုကၡသည္ စခန္းႀကီးထဲမွာအေျခခံတာကုိး။ ဒီစခန္းက နယ္စပ္နဲ႔ ၈ ကီလုိမီတာေ၀းတယ္။ အဲဒိအထဲမွာ သူပုန္ေပါင္းစုံရွိတယ္။ ကရင္ေတြအမ်ားစုေပါ့။ စခန္းကုိေရာက္ေရာက္ျခင္း၊ တခါမွမေတြ႔ဘူး၊ မျမင္ဘူးေတာ့ ဒုကၡသည္ဆုိတာ ဒါလားေပါ့။ စခန္းမွာလာႀကိဳေပးတဲ့သူက ကုိေန၀င္း(အေမရိက)။ ေတြ႔တဲ့ သူပုန္ေတြအားလုံးက ၈၈ ေက်ာင္းသားေတြခ်ည္းပဲ။

ေရာက္တဲ့ေန႔မွာပဲ ကုိယ္ေနရမဲ့တဲအိမ္၊ ေပါင္းရမဲ့လူေတြကုိမိတ္ဆက္ေပးတယ္။ ေရခ်ဳိးရင္ ေတာင္ေပၚကက်တဲ့ေရ၊ ေသာက္လည္းေတာင္ေပၚကၾကတဲ့ေရ၊ ေရသန္႔ေတာ့မရွိဘူး။ ထုံးပါတဲ့ေရေတြေလ။က်ဳိေသာက္ရတယ္။ ညဖက္ေရာက္ေတာ့ ကရင္ေတာအရက္နဲ႔ ခ်ၿပီ။ ဒီမွာတင္အရက္မႈးၿပီး အိမ္ကုိသတိရလုိ႔ငုိပါေလေရာဗ်ာ။ ရဲေဘာ္ႀကီးေတြကေတာ့ မငုိပါနဲ႔..ငါတုိ႔လည္းမင္းလုိပဲ ဘ၀တူေတြပါဆုိပီး ေခ်ာ့ၾကတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ဟုတ္ပါတယ္။ အားလုံးက ဘ၀တူေတြပဲေလ။ အေဖမရွိ၊ အေမမရွိ၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမရွိ၊ ကုိယ့္ဘ၀ကို ကိုယ္ေလွ်ာက္ဖုိ႔ဆုံးျဖတ္ခဲ့တာပဲ။ ရဲေဘာ္ႀကီးေတြအားလုံးကအရမ္းေႏြးေထြးၾကတယ္။ လုိေလးေသးမရွိျပဳစုအားေပးၾကတယ္။ သူတုိ႔ေၾကာင့္ပဲ အိမ္ကုိလုံး၀ေမ့ခဲ့တယ္။ အေမ့ကုိေမ့တယ္။ အေဖ့ကုိေမ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ေမ့တယ္။

ဒါနဲ႔ ...စကားမစပ္...ဒီေနရာမွာ သူပုန္လုပ္လုိ႔ ဘာခံစားခြင့္ရလဲဆုိတဲ့ေမးခြန္းရွိတယ္။ လစာရလား။ ပင္စင္ရလား။ ဆုိေတာ့ တခုမွမရဘူး။ကုိယ့္မွာရွိရင္ေတာင္ျပန္ေပးရတယ္။ စားဖုိ႔ေသာက္ဖုိ႔ကုိ ဒုကၡသည္စခန္းကေပးတဲ့ဆန္ဆီဆားရတယ္။ မီးေသြးရတယ္။ KNU ရဲ ႔အကူအညီနဲ႔ေပါ့။ ဟင္းဖုိးကိုေတာ့ ပါတီက ျပန္ေပးတယ္။ တလကုိ မုန္႔ဘုိး ထုိင္းဘတ္ေငြ ႏွစ္ရာေပးတယ္။ အရက္ ၁၀ လုံးဖုိးေတာ့ ရတယ္။ ကုိယ္ေနတဲ့တဲရဲ ႔ေနာက္ေဖးမွာ သီးပင္စားပင္စုိက္ထားရတယ္။ ခ်ဥ္ေပါင္ပင္ရွိရတယ္။ ဒုကၡသည္စခန္းကရတဲ့ဆန္က ဆန္ကြဲလုိပဲ။ ထုိင္းမွာ အညံ့ဆုံးဆန္ကုိ ဒုကၡသည္ေတြကုိေပးတာ။

စစ္သားသားသမီးဆုိေတာ့ သိပ္မမႈပါဘူး။ တပ္ထဲနဲ႔မွ သိတ္မကြာတာ။ တပ္ထဲကသင္ေပးလုိက္တဲ့ဘ၀ရွိတယ္။ လူမႈဆက္ဆံေရးရွိတယ္။ ဒါေတြက သူပုန္ဘ၀နဲ႔ဘာမွမကြာဘူးေလ။

စခန္းထဲမွာ ႏွစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ အထက္ညြန္ၾကားခ်က္အရ ေရွ ႔တန္းဆင္းရေတာ့မယ္။ စခန္းထဲမွာ အရမ္းပ်င္းေနေတာ့ ခရီးထြက္ရမယ္ၾကားေတာ့ေပ်ာ္တယ္။ စခန္းထဲမွာ စာဖတ္၊စာေရး၊ ေရဒီယုိနားေထာင္၊ လုံၿခဳံေရးကင္းေစာင့္၊ လုပ္အားေပးလုိက္၊ ဒါနဲ႔ပဲအလုပ္ရႈပ္ေနေတာ့ ပ်င္းလာတယ္။ ထြက္ရမယ္ၾကားေတာ့ အရမ္းၾကြတက္ေနတယ္။ ႏုိ႔ဘုိးဒုကၡသည္စခန္းဆုိတာ အခုလုိ ႏုိင္ငံျခားသြားဖုိ႔၀င္တဲ့လူမရွိဘူး။ တကယ့္စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြ၊ သူပုန္ေတြေနတာ။ အဲတုံးက ႏုိင္ငံျခားသြားဖုိ႔မရွိဘူး။ ၾကားလည္းမၾကားဘူးဘူး။ KNU နယ္ေျမက စခန္းသစ္ဆုိတဲ့အမာခံစခန္းက်ပီးေတာ့ ႏုိ႔ဘုိးဒုကၡသည္စခန္းကုိတည္ထားတာ။ အရမ္းေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ေနရာေလးတခုပါ။

ေရွ ႔တန္းမဆင္းခင္မွာ က်ေနာ္ရဲ ႔တပ္မႈးႀကီးေရာက္လာတယ္။ သူတုိ႔က အလယ္ပုိင္း (ဗကပနယ္ေျမ) ကေန က်ေနာ္တုိ႔ကုိဦးေဆာင္ဖုိ႔ေရာက္လာတယ္။ သူကေတာ့ ကုိေမာင္ေမာင္ဦး  လုိ႔ေခၚတယ္။ အခုအေမရိကမွာခုိလႈံေနတယ္။ သူတုိ႔မိသားစု ခေလးတႏွစ္သားေလးနဲ႔ ေရွ ႔တန္းထြက္ဖုိ႔ေရာက္လာတယ္။ မထြက္ခင္မွာ ကုိ၀ဏ(အေမရိက)လည္း ဦးေအးေဆာင္တပ္ကေနထြက္ပီးလူ႔ေဘာင္သစ္ကိုေရာက္လာတယ္။

ေနာက္လူေတြတဖြဲဖဲြ ကုိးေလးလုံးစစ္ေၾကာင္းမွာပါဖုိ႔ေရာက္လာၾကတယ္။ သူတုိ႔ကေတာ့ ကိုပိန္ ( ABSDF )၊ ကုိသုိက္ (ABSDF) သူတုိ႔က ABSDF က တပ္ရင္းမႈးေတြ။ ၈၈ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားေတြေလ။ ေနာက္ဆုံး ကုိေမာင္ေမာင္ၿငိမ္း ( PDF) ၊ ပါတီက ကိုေအာင္ေက်ာ္စုိး (ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္) ေရာက္လာတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေတြက ေနာက္မွထုံးစံအတုိင္းေရာက္တယ္ေလ။ သူတုိ႔ကအစည္းအေ၀းေတြနဲ႔ပိေနတယ္မဟုတ္လား။ သူတုိ႔ေရာက္လာေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ေသာက္ၾကပြားၾက၊ ျငင္းၾကနဲ႔ မေတြ႔ဘူးမၾကားဘူးတဲ့ ဗဟုသုတကိုစၿပီးေလ့လာရတယ္။ ေတာထဲမွာ အိပ္ဖုိ႔ ပုခတ္ကုိဘယ္လုိမ်ဳိးခ်ီရလဲဆုိတာ သင္ရတယ္။ ပီဒီနည္းသင္ရတယ္။ လက္နက္ငယ္အေၾကာင္း၊ စည္းရုံးေရးနည္းနာ သင္ရတယ္။

ေရွ ႔တန္းမထြက္ခင္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ ႔ခင္ပြန္းမုိက္ကယ္အဲရစ္ဆုံးတယ္။ ညေနပိုင္း သတင္းနားေထာင္ေနရင္းနဲ႔ ကုိကာကာႀကီးကေမးတယ္။ ဒီေန႔ဘာထူးလဲကြလုိ႔။ က်ေနာ္က ဘာမွမထူးပါဘူးလို႔ျပန္ေျပာတယ္။ ေနာက္မွ သတိရလုိ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ ႔ခင္ပြန္း၊ ဆုံးသြားပီလုိ႔ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ ကုိကာကာႀကီး ဒါထူးျခားတဲ့သတင္းကြတဲ့။ ဟာ...က်ေနာ္မွ မသိတာလုိ႔ျပန္ေျပာမွ ၀ိုင္းရီၾကတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ပဲ ပါတီက ကုိေအာင္ေက်ာ္စုိး၊ ကိုေမာင္ေမာင္ဦး၊ ကို၀ဏ၊ ေက်ာ္စြာ၊ က်ေနာ္တုိ႔ အလုပ္အဖြဲ႔ယူနီေဖာင္း၊ အီေကြမင့္၊ ဓား၊ စားစရာအနည္းငယ္ကုိ ထုတ္ပုိးၿပီး မနက္ ေလးနာရီတိတိမွာ စထြက္ဖုိ႔ျပင္ၾကတယ္။ ၾကာအင္းဆိပ္ႀကီးကို ႏုိ႔ဘုိးကေန လမ္းေလွ်ာက္မယ္ဆုိတာမသိရဘူး။ ဒါက လွ်ဳိ ႔၀ွက္ခ်က္ေလ။ မလွ်ိဳ ႔၀ွက္လည္းအသက္ထြက္ယုံပဲရွိမွာပါ့ေနာ္။

မနက္ေစာေစာထြက္ရမယ္ဆုိေတာ့ ရွိစုမဲ့စု၊ အ၀တ္အစားအစုတ္ေတြကုိ ၾကြပ္ၾကြပ္အိပ္နဲ႔ထုတ္ထားၿပီး ေနာက္တမ္းမွာက်န္ခဲ့မယ့္ ရဲေမေတြကုိေပးထားခဲ့တယ္။ သူတုိ႔ခင္ဗ်ာ...ေယာက်ာ္းေတြထြက္ေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ လသားခေလးေလးေတြပိုက္ၿပီးမ်က္ႏွာမေကာင္းၾကဘူး။ ေယာက်ာ္းေတြစားဖုိ႔အတြက္ ငပိေက်ာ္၊ ငေျခာက္ေၾကာ္ေတြကို အားတက္သေရာေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးႀကီးေၾကာ္ေပးရွာတယ္။ သူတုိ႔ လုံး၀တက္ၾကြတာကုိေတာ့အသိအမွတ္ျပဳရမယ္။ အားလုံးက စိတ္ဓာတ္ကေတာ့ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္မာတယ္။

မနက္ေစာေစာအိပ္ယာထမွာဆုိေတာ့ ရင္ခုန္စြာနဲ႔အိပ္ယာကုိေစာေစာ၀င္လုိက္ပါေတာ့တယ္။

ဆက္ရန္-

က်ေနာ့္အေဖစစ္သားခ်စ္သလားေတာ့မေမးနဲ႔- နိဂုံး

ေက်ာင္းသားဘ၀

မွတ္မွတ္ရရေလးဆုိေတာ့။ ကုိယ့္ကုိယ္လည္းမရွက္ႏုိင္ပါဘူး။ ေက်ာင္းတက္တဲ့အခါတုိင္း ဗိုက္ဆာတဲ့ရက္ေတြက မ်ားတယ္။ ထမင္းခ်ဳိင့္ထည့္ဖုိ႔ဟင္းေကာင္းမခ်က္ႏုိင္ေတာ့ ထည့္ရမွာရွက္တယ္။ ထမင္းခ်ဳိင္ကလည္း သူမ်ားေတြလုိ စတီးခ်ဳိင့္တုိ႔၊ ေကာ္ခ်ဳိင့္လွလွ ေလးေတြမဟုတ္ဘူး။

စစ္သားသားသမီးပီပီ အေဖရဲ ႔အေမြျဖစ္တဲ့ ပိန္လိန္ေနတဲ့ဟန္ေကာႀကီးနဲ႔ဆုိေတာ့ ထမင္းထည့္ရမွာ ဖီးမလာဘူး။ မထည့္ရဲေတာ့ အိမ္မွာ ေက်ာင္းမတက္ခင္အ၀စားတယ္။ စားတဲ့အခ်ိန္က မနက္ ၈ နာရီ။ ညေန သုံးနာခြဲထဘယ္လုိလုပ္ၿပီးခံမွာလဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဘာမွမစားဘဲေနခဲ့တဲ့ရက္ေတြမ်ားတယ္။ အိမ္ေရာက္မွ ျပန္စားေပါ့။

အိမ္မေရာက္ခင္ လမ္းမွာ အေမ ဟင္းေကာင္းေကာင္းခ်က္ထားပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းရတာအေမာပါပဲ။ အိမ္ေရာက္ရင္ထုံးစံအတုိင္း ကန္စြန္းရြက္ခ်ည္ရည္ဟင္း နဲ႔ ငပိကေတာ့ အိမ္ရဲ ႔ေက်းဇူးရွင္ေတြေလ။

မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္၊ ထမင္းစားခ်ိန္မွာ ပုိက္ဆံရွိတဲ့သူေတြစားေနသုံးေနတာကုိ ၾကည့္ပီး အေဖ့ေပၚကုိ အထင္မွားအျမင္မွားခဲ့တာေတြအမ်ားႀကီးပါ။ ငယ္ေသးေတာ့မသိဘူးေလ။ ရုိးရုိးသားသားအေဖရွာေၾကြးတာကို တန္ဖုိးထားရေကာင္းမွန္းမသိဘူး။ သူမ်ားအေဖေတြလုိ၊ က်ေနာ့္အေဖက ကားေကာင္းေကာင္းေတြနဲ႔ သူတုိ႔သားသမီးေတြကုိ ေက်ာင္းလာပို႔တဲ့အခါ သိမ္ငယ္စိတ္က အလုိလုိရွိလာတယ္။

စား၀တ္ေနေရးအဆင္မေျပေတာ့ ေက်ာင္းစာလည္းစိတ္မ၀င္စားပါဘူး။ ဗုိက္ဆာေနတာနဲ႔ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီးစာကုိဖတ္ႏုိင္အုံးမွာလဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ အခုထိေခါင္းထဲမွာစြဲေနတာက စား၀တ္ေနေရးမေျပလည္ပဲနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွခေလးေတြပညာတက္မွာမဟုတ္ဘူးလုိ႔။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္းပဲ က်ေနာ္ ၁၀ တန္းကုိ ၂-ခါက်ပီး စား၀တ္ေနေရးအဆင္ေျပေအာင္ အေမနဲ႔အေဖကုိ ကူညီခဲ့ရတာေပါ့။

ငမြဲကငမြဲျဖစ္တာ ဘ၀ေပးကုသုိလ္ကံလား


က်ေနာ္တုိ႔ဘ၀ေတြက အသက္မေသယုံတမယ္ စားရေသာက္ရ ၊ ေနရ။ ဒါက တပ္ထဲမွာရွိတဲ့ စစ္သားသမီးတုိင္းလုိလုိပါပဲ။ အေဖရတဲ့လစာနဲ႔ ဘယ္လုိမွ အိမ္မွာမေလာက္ငွ။ အစားအေသာက္၊ အ၀တ္အစားခ်ဳိ ႔တဲ့။ ပညာသင္ဖုိ႔ေငြမရွိ။ ဒီလုိျဖစ္ေနတဲ့ဘ၀မွာ အမ်ားစုကေနာက္ဆုံး ၁၀ တန္းေတာင္မေအာင္ပဲ...ေက်ာင္းထြက္ ရရအလုပ္၀င္လုပ္၊ တပ္ထဲ၀င္၊ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ဘ၀ႀကီး ေျပာင္းျပန္တပတ္ျပန္လည္။

စက္ရုံ၊ အလုပ္ရုံ၊ တပ္ထဲမွာ သြားေရာက္လုပ္ကုိင္တဲ့လူေတြအားလုံး ၾကားရတာက အဆင္မေျပတဲ့ဘ၀အေမာေတြနဲ႔။ သူတုိ႔ေလးေတြ မိသားစုေတြျဖစ္လာ၊ သားသမီးေတြရတဲ့အခါ သူတုိ႔သားသမီးေတြ က်ေနာ္တုိ႔ဘ၀ေတြလို ျပန္ခံစားရ။ ေအာ္ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ဘ၀ေတြ ခ်ားရဟတ္လုိလည္ပတ္ၿပီး နိဂုံးခ်ဳပ္ရတယ္။

က်ေနာ္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိ ရဲရဲႀကီးခ်လုိက္တဲ့ေန႔က အေဖေထာင္က်တဲ့ေန႔ျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ္ဆုံးျဖတ္က က်ေနာ့္သားသမီးေတြ က်ေနာ့္လုိ စုတ္ျပတ္ႏွံခ်ာတဲ့ဘ၀မ်ဳိးမေရာက္ခ်င္လို႔၊ မွားေနတဲ့အမွားႀကီးကုိေတာ္လွန္ခ်င္လုိ႔ က်ေနာ္ေတာခုိလုိက္ပါၿပီ။

ေတာထဲကအေၾကာင္းဆက္ေရးပါ့မယ္။