ဟီးရုိးမွ ဇီးရုိးသုိ႔

ကုိေမာင္ဦး+မသႏၱာ ဘယ္ကရလဲမသိဘူး။ ေတာ္ေတာ္ဖတ္လုိ႔ေကာင္းတဲ့ေဆာင္းပါးတခုျဖစ္ပါတယ္။ တခါမွ သူမ်ားေကာ္ပီကူးဖုိ႔ က်ေနာ္စိတ္မ၀င္စားဘူး။ အခု စာေရးသူကုိ ဆက္သြယ္ႏုိင္တဲ့လိပ္စာပါေတာ့ ေတာ္ေတာ္မုိက္တယ္။ စာကအရမ္းလန္းတယ္။ အထာၾကတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါ။

ဟီး႐ိုးမွ ဇီး႐ိုးသို႔

က်ဳပ္တို႔ ဗမာေတာသားေတြအတြက္ေတာ့ အေပါင္းေဖာ္ေတြနဲ႔ မိုးဦးက်မွာ ဖား႐ိုက္ ထြက္ရတာ ဘဝအရသာတခုပဲ၊ အဆိုေတာ္ ကိုထြန္းေရႊက “တအား႐ိုက္မေလ ဖားမိုက္ေတြ အရီးတုတ္ရဲ႕တဲနေဘးမွာ ခ်က္ျပဳတ္စားကာ ဆုိၾကကၾက ေပ်ာ္သလိုေနႏိုင္ၾကေပ” လို႔ စပ္ဆိုခဲ့တာ အေတာ္ေအာင္ျမင္ခဲ့တာပဲ၊ အခုထိလည္း မ႐ိုးႏိုင္ေသးဘူး။

ဖား႐ိုက္တယ္ဆိုလို႔ သိပ္ေတာ့လြယ္တယ္ မထင္နဲ႔၊ သူ႔မွာလည္း ပညာနဲ႔သတိ ရွိဖို႔လိုတယ္။ ေပါ့ေပါ့သြားလုပ္ရင္ ေကာက္ေကြးသြားမယ္။ ဖားေတြရဲ႕သဘာဝနဲ႔ အထာကို သိဖို႔ လိုတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖားေတြကိုႀကိဳက္တတ္တဲ့ ေႁမြေတြရဲ႕ အႏၱရာယ္ကိုလည္း သတိရွိဖို႔ လိုတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း မိုးဦးက်ဆိုရင္ ေႁမြကိုက္ခံရတဲ့ ဖား႐ိုက္သမားေတြ နည္းမွ မနည္းပဲ။

ဖားေတြရဲ႕သဘာဝက ေတာ္လွန္ေရးတံဆိပ္ကပ္ထားတဲ့ ဆူလြယ္နပ္လြယ္ လုပ္စားေတြနဲ႔တူတယ္ဆိုရင္ မွားမယ္ မထင္ဘူး။ သိတဲ့အတိုင္း ဖားဆိုတာက ေရေနကုန္းေန သတၱဝါ မွန္ေပမယ့္ ေရမရွိရင္ မေနႏိုင္ဘူး၊ မရွင္သန္ႏိုင္ဘူး၊ ေရသိပ္ႀကိဳက္တယ္ေပါ့။ ဒီေတာ့ သဘာဝတရားက သူ႔ကို မ်က္ႏွာသာေပး ဗီဇသတၱိတခု ေပးထားတယ္။ ေရရွိတဲ့ေနရာကို သိတယ္၊ ေရခန္းေတာ့မွာကို သိတယ္၊ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္ခ်ိန္မွာ မိုးရြာမယ္ဆိုတာကို ႀကိဳသိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဗမာေတာသား လယ္သမားေတြက ဖားေအာ္သံကို နားေထာင္ၿပီး မိုးေလကို တြက္ခ်က္ၾကရတာပဲ။

ဖားဆိုတာကလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိတယ္၊ ‘အြန္ အြန္’ နဲ႔ တခ်က္တခ်က္ ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္း ေအာ္တတ္တဲ့ ႏွစ္ခ်ဳိ႕ စားဖားႀကီးေတြ ရွိတယ္၊ ‘အုံအိုင္ အုံအိုင္’ နဲ႔ ဆက္တိုက္ေအာ္လို္က္ ခဏနားလိုက္ ျပန္ေအာ္လိုက္နဲ႔ ဖားအိုင္းေတြ ရွိတယ္၊ ‘ကက္ကက္ ကက္ကက္’ နဲ႔ ေအာ္တတ္ၿပီး ေရအဝေသာက္ ေျမထဲယက္ၿပီး ဇိမ္ရစ္ေနတတ္တဲ့ သဲဖားဆုိတာ ရွိတယ္၊ တေနရာထဲမွာ အၿငိမ္မေန ဟုိခုန္ ဒီလူးနဲ႔ ဖားေပါင္စင္းအေသးစား ေက်ာ္စံေကးဆိုတာ ရွိတယ္၊ အဲဒါအျပင္ ဖား႐ိုက္သမားေတြကို ဒုကၡအေပးဆုံးကေတာ့ ဖားလတက္ပဲ။ အရြယ္ကေလးက လက္မေလာက္နဲ႔ တကြင္းလုံး ဆူညံေနေအာင္ ေအာ္ႏိုင္စြမ္းတယ္။ စားလည္း မစားေလာက္ တုတ္လည္း မ႐ိုက္ေလာက္၊ ဒါေပမယ့္ ဆူညံေနတဲ့ သူတို႔ အသံေၾကာင့္ ဖား႐ိုက္သမားေတြ တျခား စားေလာက္ေသာက္ေလာက္ ဖားႀကီးေတြရဲ႕အသံကို ဖမ္းရအေတာ္ခက္ေစတယ္။

ဖားဆုိေပမယ့္ ေလ်ာ့ေတာ့မတြက္နဲ႔၊ သူလည္း အသားစားသတၱဝါ၊ သူထက္ငယ္တဲ့ သူႏိုင္တဲ့ အေကာင္မွန္သမွ် အကုန္ စားတယ္။ တခ်ဳိ႕ ႏွစ္ခ်ဳိ႕စားဖားႀကီးေတြဆိုရင္ ငါးပုစြန္ေတြသာမက ေတာ္ေတာ့အရြယ္ ပုတ္သင္တို႔၊ ငွက္တို႔ကိုေတာင္ ဖမ္းစားႏိုင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သိပ္အကင္းပါးတယ္၊ တေနရာ အေျခအေနမဟန္ တေနရာ အေျပာင္းျမန္တယ္။ အေျခဟန္ မည့္ေနရာေတြ႔လို႔ကေတာ့ သူမ်ားတြင္း (ပုစြန္လိုဟာမ်ဳိး) လည္း အဓမၼ လုယက္ေနထိုင္တတ္တယ္။

ေျပာပါပေကာ ဖားေတြရဲ႕သဘာဝက က်ဳပ္တို႔ ေတာ္လွန္ေရးတံဆိပ္ကပ္ လုပ္စားေတြနဲ႔ တူပါတယ္လို႔။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဗမာႏုိင္ငံေရး ေဝါဟာရေတြထဲမွာ ဖားနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စကားလုံးေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနတာပဲ။ “ တုံးေအာက္ကဖား” “အထက္ဖား ေအာက္ဖိ” “ေဖာ္လံဖား” “ စားဖားႏိုင္ငံေရး” “ႏိုင္ငံေရးစားဖား” “ကပ္ဖားရပ္ဖား” “ ဖားစည္းငါးစည္း” ဆုိၿပီး မ်ားမွမ်ား။ က်ဳပ္တို႔ ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေတာင္ “စားဖား ညီၫြတ္ေရး အလိုမရွိဘူး” လုိ႔ ေၾကာက္လန္႔တၾကား မိန္႔ခြန္းထဲ ထည့္ေျပာခဲ့ရေသးတာပဲ။

ဖားအေၾကာင္း ေျပာရင္းနဲ႔ ကာတြန္းခ်စ္ေဆြရဲ႕ စကားတခုက ေပၚလာျပန္တယ္။ သူေျပာတာက “ စားဖားေတြ စားဖားေတြ၊ စားဖားေတြကို ဖားစားသူေတြ သိပ္ႀကိဳက္တယ္” တဲ့။ သ႔ူစကားအတိုင္းဆိုရင္ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ အဖိႏွိပ္ခံလူထုကို ဗန္းျပၿပီး စားဖားေတြနဲ႔ ဖားစားသူေတြ ေပါင္းၿပီးလုပ္စားေနတဲ့ ႐ိုက္စားလုပ္ငန္းႀကီးလို႔ ေျပာရမလိုပါပဲ။ အားလုံးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး အဓိက ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းနဲ႔ ပညာကို သိသာသိၿပီး တတ္လည္း မတတ္၊ ဉာဏ္ေလးေကာင္းပါရဲ႕နဲ႔ ပညာရွိျဖစ္ဖို႔လည္း အလားလာမရွိတဲ့ လူတတ္ဆိုသူေတြ၊ ကြ်မ္းက်င္သူ ဆုိသူေတြေပါ့။ ေထာင္ေသာင္းခ်ီတဲ့ ေအာက္ေျခရဲေဘာ္ထုနဲ႔ တကယ့္ လူထုေခါင္းေဆာင္ေတြကေတာ့ ဘာအက်ဳိးကိုမွ မေမွ်ာ္ကိုးဘဲ ဘဝေတြ အသက္ေတြ ေပးဆပ္ၿပီး အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲ၊ ေတာေတာင္ေတြထဲမွာ တိုက္ပြဲဝင္ေနၾကဆဲပါ။ ဒီရဲေဘာ္ေတြ အက်အဆုံးမ်ားၿပီး လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္လာေလ ေခါင္းေဆာင္စားဖားေတြ ဂြင္ၾကေလပဲ။ အေတာ့္ကို ရင္နာစရာလည္း ေကာင္း၊ ရြံစရာလည္း ေကာင္းပါတယ္။

၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲဆိုတဲ့ ေပါကၡရဝႆမိုးႀကီး ရြာေတာ့မလိုလို မိုးၿခိမ္းသံေပးကာရွိေသး ဖားမ်ဳိးစုံတုိ႔ အကုန္ညီ ပလုံစီေအာင္ ေအာ္ေနလိုက္ၾကတာ တေလာကလုံးကို ဆူညံပြက္လို႔ပဲ။ ကိုယ္လာရာလမ္းကို ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့ တခ်ဳိ႕ေသာ မက်က္တက်က္ ( Half Baked) သတင္းသမားေတြ ဖြတာလည္း ပါသေပါ့။ သူတို႔ကသာ အေမရိကန္ေဘာပြဲက ဖင္ေလး တြန္႔လိမ္တြန္႔လိမ္နဲ႔ (Cheer Leader) ေတြလို ေရြးေကာက္ပြဲႀကီးကို ခုန္ေပါက္ခ်ီးပ ေရႊႀကဳိလုပ္ေနၾကေပမယ့္ ၿပိတၱာႀကီးသန္းေရႊက ခုထိ ေရြးေကာက္ပြဲ ဥပေဒတို႔ အခ်ိန္တို႔ကို မေၾကျငာေသးဘူး။ ပုဆိုးထဲ မိုးႀကိဳေသးေပါက္တဲ့သူလို လူထုၾကားမွာ ေစာက္ရွက္ကြဲၾကမွာ ျမင္ေယာင္မိပါေသးတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဘယ္ခ်ိန္ဘယ္ကာလမွာ ဘယ္လိုလုပ္မယ္မွန္းမသိတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲကို မိုးဦးက်ဖားမ်ားလို တုတ္မျမင္ ေႁမြမျမင္ ကြတ္ကြတ္ကက္ကက္၊ အုံအုံအိုင္အိုင္နဲ႔ ခ်ီးပ ေရႊႀကိဳလုပ္ေနၾကသူအားလုံးဟာ တခ်ိန္ကေတာ့ သူရဲေကာင္း ဟီး႐ိုးေတြေပါ့။ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲေခတ္ကေန ဒီေန႔ေခတ္ ၈၈ ဒီမိုကေရစီ တိုက္ပြဲကာလအထိ ဖိႏွိပ္ခံျပည္သူေတြ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ တိုက္ခဲ့ၾကတဲ့ တခ်ိန္က ဟီး႐ိုးေတြေပါ့။ ကာလေတြၾကာလာေတာ့ လူထုကိုဗန္းျပၿပီး ကိုယ္က်ဳိးရွာခ်င္တဲ့ ဉာဥ္ေတြ၊ ေပါေခ်ာင္ေကာင္းနဲ႔ သူရဲေကာင္းျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဗီဇေတြ၊ အေခ်ာင္သမားဇာတိေတြ၊ ဖုံးမရ ဖိမရ ေပၚလာၾကၿပီ။ ကိုယ္က်ဳိးအတြက္ စစ္အုပ္စုကို ဖားရင္းယားရင္းနဲ႔ ဇီး႐ိုး ( ဖိုးသုည ) ေတြ ဘဝကို ေရာက္သြားၾကရွာၿပီ။ ဇီ႐ိုးမွ အႏုတ္လကၡဏာ မည္းမည္းႀကီး ထိပ္ပိတ္ထားတဲ့ ဇီး႐ိုး၊ က်န္တဲ့ ဇီး႐ိုးေတြနဲ႔မတူဘူး။ ႐ူပေဗဒ သင္ဖူးသူတိုင္း သိတယ္၊ ႐ိုး႐ိုးဇီး႐ိုးက တစ္ေနာက္မွာ ထားလိုက္ရင္ တစ္ဆယ္လုံးရဲ႕အဓိပၸာယ္ တဆယ္ျဖစ္ေပမယ့္ အႏုတ္လကၡဏာနဲ႔ ဇီး႐ိုးကေတာ့ သူ႔ေရွ႕မွာ ကိန္းဂဏန္းေတြ ႀကိဳက္သေလာက္ျဖည့္ တစ္ ေတာင္ျဖစ္မလာဘူး။ အေဟာသိကံ အနႏၱပဲ။

လူထုကို ႏွိပ္စက္႐ုံမက ဘုရားေရႊခြာ ဌာပနတိုက္ ေဖာက္ေနတဲ့ ပုဂံေခတ္က စကားနဲ႔ေျပာရရင္ ငရဲမွာ သစ္ငုတ္ျဖစ္မယ့္ စစ္အုပ္စုကို အတၱအက်ိဳးအတြက္ ဖားရင္းနဲ႔ ဒီဘဝေရာက္သြားၾကတာေပါ့။ အဲဒီအထဲမွာ စစ္အုပ္စုရဲ႕ သံေျခခ်င္းဝတ္ ပေရာဟိတ္လိုလို သုခမိန္လိုလို ေမာင္စူးစမ္း တို႔၊ သခင္တင္ျမတို႔ ထိပ္ဆုံးကေပါ့။ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲဝင္ ဟီး႐ိုးဘဝကေန ပ်က္ေရြ႕သြားတဲ့ ဇီး႐ိုးအႀကီးစားႀကီးေတြေပါ့။ ေၾကာက္တတ္ရင္ အခါခါေသတယ္ဆိုတဲ့စကားလို ဘဝမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေသေနရတဲ့သူေတြ။ ဖဆပလ၊ မဆလ ေခတ္ေတြကေန ဒီေန႔ေခတ္ နဝတ/ နအဖ စတဲ့ ေဖာက္ျပန္တဲ့ အုပ္စိုးသူအဆက္ဆက္ကို ေမွာက္ခ်ီ လွန္ခ်ီ အသံုးေတာ္ခံေနၾကရတဲ့ သူေတြေပါ့။

အႏွီဇီး႐ိုးႀကီးေတြက အခုလာမယ့္ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲႀကီးၿပီးရင္ ျဖစ္ထြန္းလာမယ့္ ႏိုင္ငံေရး အခင္းအက်င္းသစ္မွာ သူတို႔စကားအတိုင္းေျပာရရင္ Space (ေနရာ) ရွိသတဲ့။ အရပ္သားပါတီ (လူထု) ေတြအတြက္ ႏွီးျပားတေထာက္စာေတာင္ ေနရာမရွိတဲ့ ဖြဲ႕စည္းပုံတက် စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို စစ္အုပ္စုအတြက္ ေျဗာင္လိမ္ေပးေနၾကတယ္၊ ဖားတာေပါ့။ သူစကားသူနင္း တေနရာက်ျပန္ေတာ့ ဒီေရြးေကာက္ပြဲဟာ တျခားပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီ ေရြးေကာက္ပြဲေတြနဲ႔မတူဘူး၊ ႏုိင္တဲ့ပါတီ အစိုးရဖြဲ႕ဖို႔ မဟုတ္ဘူး ဆိုျပန္တယ္။ အဲဒီအခင္းအက်င္းသစ္မွာ Institution သုံးခုေပၚလာမယ္၊ အဲဒါေတြက တပ္မေတာ္၊ လႊတ္ေတာ္နဲ႔ ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ားဆိုပဲ။ တိုင္းျပည္ကို တကယ္စီမံအုပ္ခ်ဳပ္မဲ့ အစိုးရဖြဲ႕စည္းေရးက်ေတာ့ ဆက္မေျပာေတာ့ဘူး။ ဘယ္ေျပာေတာ့မလဲ အဲဒီထဲမွာ လူထု (ပါတီ) ေတြရဲ႕ အခန္းက႑မွ မပါေတာ့ဘဲ။ သူတို႔ အေၾကာင္းေတာ့ အထူးဝိတၱာ ခ်ဲ႕စရာမလိုပါဘူး၊ ဒီဇီး႐ိုးႀကီးေတြဟာ ပီသုံးလုံး (PPP= Professional Political Prostitute) ေတြဆိုတာ အမ်ားက သိၿပီးသားပါ။

ေနာက္ ပီသုံးလုံးပိုင္ရွင္ ႏွစ္ခ်ဳိ႕စားဖားႀကီးကေတာ့ ျပည္ပက ဟန္ေညာင္ေရႊပါ။ စစ္အာဏာရွင္အလုိက် ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ႏွမေလးကုိ စိတ္ဒုကၡမ်ိဳးစံုေပးေနတ့ဲ၊ ဂုဏ္သေရႀကီးျမတ္တ့ဲ အမိအဖေတြရဲ႕ မ်ဳိးဆက္မပီ ေသြးဆုိး ျပည္ပုပ္ သားယုတ္ ေအာင္ဆန္းဦးနဲ႔ ပိန္မသာ လိမ္မသာ၊ ဗမာျပည္ ပထမဆုံး သမၼတႀကီး စဝ္ေရႊသိုက္ရဲ႕သားဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ကို ပဲေလွာ္နဲ႔ လဲစားေနတဲ့သူေပါ့။ အျပင္ပန္း အေတာ္လယ္ဝယ္ ရည္မြန္တယ္၊ စနစ္က်တယ္၊ လုပ္စားတာလည္း ၾကာခဲ့ၿပီကိုး။ သူရဲ႕ကမၻာပတ္လည္ ႐ိုက္စားလုပ္ငန္းႀကီးကို စားဖားနဲ႔ ဖားစားသူေတြရဲ႕ သီးသန္႔အင္ပါယာ (Exclusive Class) ျဖစ္ေအာင္ ထူေထာင္ထားတယ္။ ဘယ္ေတာ္လွန္ေရးသမားမွ ကပ္လို႔မရဘူး၊ လက္ရွိမွာေတာ့ မ်ားစြာေသာ သူရဲ႕အင္ပါယာေတြထဲမွာ အဓိက အင္ပါယာက အီးဘီအို (EBO= Euro-Burma Office) ဆိုတာေပါ့။ အဲဒီထဲမွာ ဗမာဆိုလို႔ သူတေယာက္ပဲ ဟုတ္ဟုတ္ျငားျငား ရွိတယ္။ က်န္တာ ႏိုင္ငံတကာ စားဖားေတြ ဖားစားသူေတြနဲ႔ ဖြဲ႔ထားတယ္။ က်ဳပ္တို႔ အိႏၵိယဘက္ ေဒလီမွာေတာင္ အဲဒီ အီးဘီအို႐ုံးတခု လာဖြင့္ထားေသးတယ္၊ ဗမာတေယာက္မွ မပါဘူး။ ေဒလီမွာ ဘယ္ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္းမွ ႐ုံးခန္းေတာင္ တူတူတန္တန္မဖြင့္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမွာ အီးဘီအုိ ႐ုံးခြဲကေတာ့ ေဒလီၿမိဳ႕ရဲ႕ ေစ်းအႀကီးဆုံးဆိုတဲ့ (South Extension) မွာ အက်အန ဖြင့္ထားတယ္။ ကုလားအရာရွိေတြေတာင္ မမွန္းႏိုင္တဲ့ လခစား ဝန္ထမ္းေတြနဲ႔ေပါ့။ ေဒလီက ႏိုင္ငံေရးစားဖားတခ်ဳိ႕ကလြဲရင္ ဘယ္ႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔မွ အဆက္အဆံ မလုပ္ဘူး။

ဟိုတေလာကေတာင္ ဟန္ေညာင္ေရႊနဲ႔ အသင္းအပင္း စားဖားတသိုက္ ေဒလီကို ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ ေရာက္လာၿပီး ေဒလီက လက္သင့္ရာတသိုက္နဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ႐ိုက္စား ေရြးေကာက္ပြဲ ေရႊႀကိဳအလုပ္ေတြ လုပ္သြားၾကေသးတယ္။ သူတို႔က လာမယ့္ေရြး ေကာက္ပြဲဟာ ပကတိအေျခအေန (Reality) မွန္ျဖစ္တယ္၊ ဗမာျပည္သူေတြအတြက္ အခြင့္အလမ္းတခု (Opportunity) ျဖစ္လို႔ ေထာက္ခံေၾကာင္း ကုလားဧည့္သည္ေတြကို မ်က္စိထဲ သဲပက္သြားခဲ့ၾကတယ္။ ဟိုတုန္းက သူတို႔ပဲ ဗမာျပည္ရဲ႕ ျပႆနာဟာ ဖြဲ႕စည္းပုံျပႆနာလို႔ ေျပာခဲ့ၾကၿပီး အခုေတာ့ စစ္အုပ္စုရဲ႕ ၂၀၀၈ စစ္ကြ်န္ဖြဲ႕စည္းပုံက ျပႆနာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး တဲ့။ ျပႆနာက မဲဆႏၵရွင္ျပည္သူေတြရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးအသိပညာ(Voter Education) ကသာ အဓိက ျပႆနာတဲ့။ Voter Education ကို အဓိက လုပ္ရမယ္တဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ၿပီး မဲဆႏၵရွင္ေတြကို ႏိုင္ငံေရး အသိပညာေပးရမယ္၊ သူတုိ႔အေနနဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္မယ့္ အင္အားစုေတြကိုလည္း ေငြေၾကးကအစ ကူညီေထာက္ပံ့သြားမယ္လို႔ ေျပာသြားၾကတယ္ဆိုပဲ။ အဲဒါေတြလုပ္ႏိုင္ဖို႔ လူထုလူတန္းစား အဖြဲ႔အစည္း (Civil Society) လုပ္ငန္းေတြကို လုပ္ေဆာင္ သြားမယ္ဆိုပါလား။

ႏြားျပာႀကီးအေၾကာင္းသိထားေတာ့ ဒါဟာ လာမည့္ ေပါကၡရဝႆမိုးႀကီးကို တြက္ၿပီး စားခြက္သစ္ ထြင္လိုက္ျပန္ၿပီဆိုတာ လူေတြက သိၾကပါတယ္။ ဖားစားသူေတြကေတာ့ စားရႏိုးနဲ႔ မေျပာတာ၊ စားလက္စေလးေတြ ေက်းဇူးနဲ႔ မေျပာၾကတာ။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ အင္ဂ်ီအိုနဲ႔သူတို႔ၾကားက “ကိုယ့္ေဖာက္သည္နဲ႔ ကိုယ္ဆက္ဆံေရး” ကို သိၿပီး ေျပာလည္းမထူးမွန္းသိလုိ႔ မေျပာၾကတာပါ။

ေနာက္ ႏွစ္မခ်ဳိ႕တခ်ဳိ႕ စားဖားလား ဖားစားလား မကြဲျပားတဲ့ ေက်ာ္ဝင္းတုိ႔လို ပညာရွင္ဘြဲ႔ခံ ဇီး႐ိုးေတြေပါ့။ သူတုိ႔ကေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲကို ေက်ာခိုင္းမယ္ဆိုရင္ NLD ဟာ သမိုင္းတရားခံျဖစ္ေတာ့မေယာင္ ေတာင္တလုံး ေျမာက္တလုံး အဂၤလိပ္ စကားေတြ ညႇပ္ညႇပ္ၿပီး ေတာေျခာက္သံ ေပးၾကတယ္၊ သူတို႔ထဲက တေယာက္ဆိုရင္ ကိုယ့္အျမင္ကို ေျပာမိတဲ့ အျပစ္နဲ႔ လူႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ကို ဖမ္းဆီးသတ္ျဖတ္ ႏွိပ္စက္ေနတဲ့ စစ္အုပ္စုကိုေတာ့ မ်က္ေမႊးေထာ္ ေလာ္လို႔မွ မၾကည့္ဝံ့ပဲ၊ ႀကံ႕ဖြံ႕လိုစြမ္းအားရွင္လို လက္ကိုင္တုတ္ေတြကေတာင္ မထင္မထင္သလို ႐ိုက္ႏွက္သတ္ျဖတ္ ၿခိမ္းေျခာက္ခံေနရတဲ့ NLD ပါတီကိုပဲ ေခါင္းမာသလိုလို၊ လက္ေတြ႕မက်သလိုလုိ ေဝဖန္ အပုတ္ခ် သတိၱျပေနၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ NLD နဲ႔ ေဒၚစု ေနာက္မွာရွိတဲ့ လူထုအားကိုေတာ့ သိပုံရတယ္၊ ေၾကာက္ပုံရတယ္။ သူက စစ္အုပ္စုကိုယ္စား အလံ႐ႈး လုပ္တာက NLD ဟာ တကယ္႔အမ်ဳိးသားရင္ၾကားေစ့ေရး လုပ္ခ်င္ရိုးမွန္ရင္ လာမယ့္ေရြးေကာက္ပြဲမွာ မဲဆႏၵနယ္ (၅၀) ရာခိုင္ႏႈန္းထက္ မေက်ာ္ဘဲ ေရြးေကာက္ပြဲ ဝင္သင့္သတဲ့၊ ဒါဆို အာဏာမမက္ဘူးဆိုတာ ေပၚလြင္ၿပီးေတာ့ နိဂုံးသိပ္လွသြားမယ္ ဆိုပါလား။ ဝမ္းေရစပ္ခံ ေမြးထုပ္ခဲ့တဲ့ သူ႔ေမြးသမိခင္ရဲ႕ ေက်းဇူးဂုဏ္ကိုမွ မေထာက္ ေအာ့ႏွလုံးနာေလာက္ေအာင္ ေဖာက္ျပန္တဲ့ ဦးေႏွာက္ပါပဲ၊ ဘယ္တရားနဲ႔ သံေဝဂယူရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။

ေနာက္တမ်ဳိးကေတာ့ တကြင္းလုံးဆူေအာင္ ေအာ္ေနတဲ့ ၈၈ ထြက္ ဟီး႐ိုးပ်က္ ဖားလတက္ေတြေပါ့။ သူတို႔ကေတာ့ စစ္အုပ္စုမ်က္ႏွာရဖို႔ဆိုရင္ ဘုရားခန္းလည္း ေသးပန္းမယ္ဆိုတဲ့ ဇီး႐ိုး ဖားလတက္ေတြ။ ေစ့ေစ့ငုငုေျပာရရင္ အထဲမွာ တတိယအုပ္စုလိုလို၊ ၈၈ လိုလို ပုံမွား႐ိုက္ေနတဲ့ အင္အားစုေတြနဲ႔ အျပင္မွာ ဟိုေက်ာင္း ဒီေက်ာင္းေတြက ေခြးဝင္စား ဘြဲ႔ေလးေတြကိုင္ထားၿပီး လူတတ္လုပ္ေနၾကတဲ့ လူေတြေပါ့။ ညႇိၿပီး တိုင္ပင္ကိုက္ေနသလား၊ တိုင္ပင္ကိုက္လို႔ ညီေနသလားေတာ့ မသိဘူး။ အတြင္းအျပင္ကြဲေပမယ့္ အလုပ္တာ့ ညီၾကတယ္။ သူတို႔က ေရြးေကာက္ပြဲ ဆန္႔က်င္တယ္လို႔ယူဆရတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ပစ္မွတ္ထား တုိက္ခိုက္ၾကတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ဦးဝင္းတင္နဲ႔ လူထုဦးစိန္ဝင္းတို႔လို ဖက္ဆစ္စစ္အုပ္စုနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ငရဲခန္းေတြကို မေၾကာက္မရြံ႕ဘဲ မူေပၚမွာ ႀကံ႕ႀကံ႕ခံေနတဲ့ အစဥ္အလာရွိတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ႀကီးေတြကို က်ားကို ေခြးေဟာင္သလို ေဟာင္ေနၾကတယ္။

ဒီေနရာမွာ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လို႔ ဟီး႐ိုးပ်က္ ဇီး႐ိုးဖားလတက္ေတြနဲ႔ အျဖစ္တူ ငါးရာငါးဆယ္ဇာတ္ေတာ္ထဲက ဝက္တေကာင္အေၾကာင္း ေျပာရအုံးမယ္၊ ဇာတ္ေတာ္ကိုေတာ့ အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။

သေဘာသြားကေတာ့ တခါက ေတာအုပ္တခုမွာ ဝက္တေကာင္ ရႊံ႕လူးေနတယ္။ အပုပ္ႀကိဳက္တဲ့ သတၱဝါဆိုေတာ့ ရႊံ႕ပုပ္ပဲေနမွာေပါ့။ ဒီအခ်ိိန္မွာပဲ ျခေသၤ့တေကာင္ သူရွိရာကို ျဗဳန္းခနဲ ေရာက္လာတယ္။ ဝက္လည္း အေတာ္လန္႔သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျခေသၤ့က ဝက္ကိုဂ႐ုမစိုက္ဘဲ ဒေရာေသာပါး ဝက္အပါးက ခြာသြားတယ္၊ ဒါကို ငေရႊဝက္က ျခေသၤ့ႀကီးက သူ႔ကိုေၾကာက္လို႔ ေျပးသြားတယ္လို႔ ထင္သြားတယ္။ အသိေခါင္းပါး မိုက္မဲတဲ့ ဒီဝက္ဟာ အေျခာက္တိုက္ ဘဝင္ျမင့္ၿပီး၊ ျခေသၤ့ႀကီးကို ဘယ္လိုမွ နားဝင္ပီယံလည္း မျဖစ္၊ ၾသဇာလည္းကင္းတဲ့ သူ႔အသံနဲ႔ ဟိန္းေဟာက္သတဲ့၊ စိန္ေခၚေလသတဲ့။ အခု ဖားလတက္မ်ားလို ေနမွာေပါ့။ ဒီေတာ့ ျခေသၤ့ႀကီးက အသင္ဝက္ရွိေနတာကို ငါသိလည္း မသိ၊ ျမင္လည္း မျမင္၊ ဂ႐ုလည္း မစိုက္။ အခုခ်ိန္မွာ ငါဂ႐ုစိုက္ေနတာ ေတာအုပ္တဖက္က ဆင္႐ိုင္းတအုပ္ပဲလို႔ ေျပာသတဲ့။ ဒါေတာင္ ဝက္အႏၶက ျခေသၤ့ႀကီးကို တေကာင္ခ်င္းတိုက္ဖို႔ စိန္ေခၚျပန္သတဲ့။ ဒီေတာ့ျခေသၤ့ႀကီးက အိုေကေပါ့။ အခုေတာ့အခ်ိန္မရွိလို႔ ဘယ္ေန႔ဘယ္ေနရာမွာ တိုက္ၾကမယ္လို႔ေျပာၿပီး ထြက္သြားတယ္။

ဒီတင္ ဘဝင္႐ူးဝက္အႏၶဟာ ျခေသၤ့ႀကီး သူ႔ကိုေၾကာက္ၿပီး ေျပးသြားေၾကာင္း၊ ဘယ္ေန႔မွာ တေကာင္ခ်င္းတိုက္ဖို႔ ခ်ိန္းထားေၾကာင္း ႂကြားလုံးထုတ္ေတာ့တာေပါ့။ မသိတဲ့ သတၱ၀ါေတြကေတာ့ ဝက္အႏၶကို အထင္ႀကီးသြားၾကတယ္၊ ျခေသၤ့ႀကီးကိုေတာင္ စိန္ေခၚတယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘုရားေလာင္းပညာရွိ ယုန္မင္းနဲ႔ ေတြ႔ေတာ့ ယုန္းမင္းက ျခေသၤ့ေတြရဲ႕ အစြမ္းသတၱိကို ေျပာျပတယ္။ တခ်က္ခ်င္း ေျပာေျပာၿပီး မင္းမွာေကာ ရွိသလားလို႔ ေမးတယ္။ မရွိဘူး မရွိဘူးနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ျခေသၤ့အစြမ္းသတၱိကိုသိၿပီး အေၾကာက္ႀကီး ေၾကာက္လာတယ္။ ယုန္မင္းကိုပဲ ကယ္ပါကူပါ ပူဆာတယ္။ ဒါနဲ႔ ယုန္မင္းလည္း ဒီဝက္အႏၶကို ငါကယ္မွ ျဖစ္မယ္ ဆိုတဲ့ ဂ႐ုဏာနဲ႔ အႀကံတခု ေပးလိုက္တယ္။ ဝက္အႏၶလည္း ယုံမင္းေပးတဲ့ အႀကံအတိုင္း ခ်ိန္းတဲ့ေန႔မွာ ျခေသၤ့ႀကီးနဲ႔ သြားရင္ဆိုင္ေလသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ျခေသၤ့ႀကီးက အဲဒီ ဝက္အႏၶကို အနားေတာင္ ကပ္မခံဘူး ဝက္ သူ႔အနား ခ်ဥ္းကပ္လာရင္ပဲ ေရွာင္ခြာသြားေတာ့သတဲ့။ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ယုံမင္းေပးတဲ့အႀကံက ေကသရာဇာျခေသၤ့မင္းတို႔ဟာ မစင္ဘင္ပုပ္ကို အလြန္စက္ဆုတ္ရြံရွာတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဝက္ကို မစင္ဘင္ပုပ္ေတြ ကိုယ္လုံးျပည့္လူသြားဖို႔ အႀကံေပးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဝက္အႏၶလည္း သူတို႔အႀကိဳက္ မစင္ဘင္ပုပ္ လူးသြားတာနဲ႔ အသက္ခ်မ္းသာရာ ရသြားသတဲ့။ အခုလည္း ဖားလတက္ဇီး႐ိုးေတြ မစင္ဘင္ပုပ္က်င္းေတြ ရွာထားဖို႔ အႀကံေပးလိုက္ပါတယ္။

ဇီး႐ိုးေတြ အထူးသျဖင့္ အတြင္းအျပင္က လူတတ္လိုလို ပညာရွင္လိုလိုေတြသိဖို႔က ဗမာလူထုဟာ ဇီး႐ိုးဖား အေပါင္းေလာက္ ႏိုင္ငံေရး မညံ့ပါဘူး၊ အကင္းပါးပါတယ္။ ဟိုေက်ာင္း ဒီေက်ာင္းေတြမွာ ဖုံတက္ စာအုပ္ႀကီးေတြဖတ္ၿပီး ဖီလစ္ပိုင္က ဘယ္လို၊ ေတာင္အာဖရိကတုံးက ဘယ့္ႏွယ္၊ အင္ဒိုနီးရွားမွာ ဘယ္သုိ႔နဲ႔ ကိုယ္နားလည္သေလာက္ သေဘာတရား အတိုအစေလးေတြနဲ႔ မကိုက္တိုင္း လူထုက ႏုိင္ငံေရး စိတ္မဝင္စားဘူး၊ ေၾကာက္သေလးဘာေလး ပုတ္ခတ္မေနပါနဲ႔။ သမိုင္းတျဖတ္တည္းကို ၾကည့္ၿပီး မႏႈိင္းယွဥ္ပါနဲ႔။ ဗမာလူထုဟာ အိမ္နီးခ်င္းတိုင္းျပည္ေတြထဲက ႀကိဳက္တဲ့ျပည္သူေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးေရခ်ိန္ ႏႈိင္းယွဥ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘယ္ေခတ္မွာၾကည့္ၾကည့္ သူေခတ္နဲ႔သူ တာဝန္သိခဲ့ၾကတယ္၊ တာဝန္ေက်ခဲ့ၾကတယ္။ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး ေခတ္၊ အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရး ေခတ္၊ လြတ္လပ္ေရး ေခတ္၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးတို႔ ႏိုင္ငံတကာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ၾကည့္မလား၊ ေဒသတြင္းမွာ ထိပ္ဆုံးက ရွိေနပါတယ္။

ျပႆနာရဲ႕ အရင္းမူလဘူတက ဦးေဆာင္အခန္းက႑ ျခစားပ်က္စီးမႈပဲ၊ ကိုလိုနီေခတ္ကစလို႔ ဒီေန႔ေခတ္အထိ ဦးေဆာင္မႈ အခန္းက႑ကို စားဖားေတြနဲ႔ ဖားစားသူေတြကပဲ ပုံစံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ႀကီးစုိးခ်ယ္လွယ္ေနခဲ့ၾကတယ္။ ပေယာဂပူးကပ္တာလဲ ပါတာေပါ့။ က်န္တာမၾကည့္နဲ႔၊ အနီးကပ္ဆုံး က်ဳပ္တို႔ ျပည္ပလႈပ္ရွားမႈကိုပဲၾကည့္။ ေခတ္သစ္ မစ္ရွင္နရီ (Missionary) လို႔ ဆိုရမယ့္ အင္ဂ်ီအို ေျမႇာက္စားသူက ၾသဇာေပါက္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္၊ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ပကတိအေျခအေနနဲ႔ ကိုက္ကိုက္ မကိုက္ကိုက္ အထက္ဆရာႀကီးေတြရဲ႕ ေဖာ္နည္းကားမ်ဳိးစုံနဲ႔ တခုမဟန္ တခုႀကံ ရမ္းကုအပ္ပုန္းေတြလို ဗမာျပည္ျပႆနာကို အေျဖရွာကုစားရင္း အႏွစ္၂၀ ေက်ာ္ ကုန္ခဲ့တယ္။ လက္တဆုပ္စာေတာ့ သူေဌးျဖစ္သြားၾကၿပီး လူထုကေတာ့ ပိုေတာင္ ဖြတ္သထက္္ ညစ္သြားခ့ဲရတယ္။

ဗမာလူထုဟာ အဂၤလိပ္လို အေပ်ာ့ဆြဲ ပါးပါးလွီးတဲ့ ကိုလိုနီေအာက္မွာလည္း ေနဖူးတယ္၊ အတုံးအတစ္လိုက္ ခုတ္ထစ္တဲ့ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္ေအာက္မွာလည္း ေနဖူးတယ္၊ ေနာက္ ကယ္တင္ရွင္တျဖစ္လဲ အသြင္မတူ ရန္သူ ဆိုတဲ့ ဖဆပလ ဆိုရွယ္လစ္ေတြေအာက္မွာလည္း ေနဖူးတယ္။ အခုေနာက္ဆုံး အၾကမ္းဆုံး အရမ္းဆုံး အယုတ္ကန္းဆုံး စစ္အုပ္စုေအာက္မွာ ေနေနရတယ္။ အေတြ႕အႀကဳံေတြ မ်ားလွေပါ့။

ဘယ္ေခတ္မွာၾကည့္ၾကည့္ လူထုဟာ သူ႔က႑ေရာက္လာရင္ တာဝန္ေက်ခဲ့ၾကတယ္၊ ေဖာက္ျပန္တဲ့ အုပ္စိုးသူ အဆက္ဆက္ကို ရဲရဲရင့္ရင့္ အကင္းပါးပါးနဲ႔ ဆုံးမခဲ့ၾကတယ္။ ဗမာလူထုရဲ႕ႏိုင္ငံေရး အကင္းပါးမႈကို ၁၉၆၀ ျပည့္ နဲ႔ ၁၉၉၀ ျပည့္ ေရြးေကာက္ပြဲေတြၾကည့္ရင္ သိႏုိင္တယ္။ စစ္ဝါဒကိုတိုက္ဖို႔ ၁၉၆၀ မွာ ဦးႏုကို မဲေပးခဲ့ဲၾကေပမယ့္ ၁၉၉၀ ၾကေတာ့ စစ္အုပ္စုကို တကယ္တုိက္ႏိုင္မယ့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို မဲေပးခဲ့ၾကတယ္။ ၆၀ ခု သူရဲေကာင္း ဦးႏုကို မဲမေပးၾကေတာ့ဘူး၊ ၁၃၀၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပုံနဲ႔ ၁၃၅၀ ျပည့္ (ရွစ္ေလးလုံး) အေရးေတာ္ပုံေတြက ဗမာလူထုရဲ႕ သမိုင္းတာဝန္သိမႈနဲ႔ ေက်ပြန္မႈကို သက္ေသထူေနတယ္။ လူထုဟာ တိုင္းျပည္နဲ႕လူမ်ိဳးကုိခ်စ္ၿပီး ေစတနာမွန္တ့ဲ ေခါင္းေဆာင္ေတြေနာက္ကို လိုက္ဖို႔ဝင္မေလးပါဘူး။ ၂၀၀၂/၂၀၀၃ တုန္းက ေဒၚစုရဲ႕ ျပည္တြင္းစည္း႐ံုးေရးခရီးစဥ္ေတြမွာ အထင္အရွားျပခ့ဲတယ္။ ဒါေတြကို မျမင္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ အဲဒီပုဂၢဳိလ္ရဲ႕အျမင္ဟာ အတၱ ေလာဘေတြ၊ ေမာဟေတြ ပိတ္ဖုံးေနတာ ျဖစ္ပါလိိမ့္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ အ႐ိုးအေရေတြထဲမွာ ငပိဓာတ္ ကုန္ခန္းၿပီးေတာ့ ေထာပတ္ေလခ်ဥ္တက္တာပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

ဟီး႐ိုးပ်က္ ဇီး႐ိုးအေပါင္းကို ဗမာလူထုရဲ႕ သမိုင္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ဆုံးမတတ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးကို ေျပာရအုံးမယ္။ ဗမာလူထုဟာ ျပည္သူကို အက်ဳိးျပဳခဲ့တဲ့ ေစတနာထားခဲ့တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ သို႔မဟုတ္ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ၊ ျပည္သူေပၚမွာ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ အျမတ္ထုတ္ခဲ့သူေတြကို ေကာင္းရင္ ေကာင္းတဲ့အေလ်ာက္ ဆုိးရင္ ဆုိးတဲ့အတိုင္း ေနာက္ေႏွာင္းလူေတြအထိ သိေအာင္ တံဆိပ္ကပ္ၿပီး ခ်ီမြန္းေျခေက်ာက္ ဆုံးမတတ္တယ္။

ျပည္သူအေပၚမွာ အက်ဳိးျပဳခဲ့တဲ့ အေနာ္ရထာကို ေနာ္ရထာေစာလို႔ ေခၚသလို က်န္းစစ္သားကို မင္းက်န္စစ္ လို႔ ခ်စ္ၾကည္ေလးျမတ္ ေခၚတယ္၊ ဦးေအာင္ေဇယ်ကို အေလာင္းမင္းတရားရယ္ လို႔ တံဆိပ္ကပ္ ခ်ီးေျမႇာက္ၾကတယ္။ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ နရသူကိုေတာ့ ကုလားက် သို႔မဟုတ္ စေလငေခြးလို႔ တံဆိပ္ကပ္ ေျခေက်ာက္တယ္။ ည႔ံဖ်င္းတဲ႔ သီေပါကုိေတာ႔ မဒရပ္ပါမင္းလုိ႔ ကဲ႔ရဲ႕သမုတ္ၾကတယ္။ ဒီလိုပဲ ႏုိင္ငံလုံး မေက်ာ္ေပမယ့္ လူထုအၾကားမွာ စြဲထင္ေနတဲ့ ဟီး႐ိုးနဲ႔ ဇီး႐ိုးပုံရိပ္ေတြဟာ ဗမာျပည္အႏွံ႔ ေဒသတုိင္းမွာ ရွိေနတယ္။ ႀကဳံႀကဳိက္တဲ့ အခါတိုင္းမွာလည္း ဟီး႐ိုးေတြကုိ ခ်ီးေျမႇာက္လို႔ ဇီး႐ိုးေတြအေၾကာင္း ကဲ့ရဲ႕ေျခေက်ာက္ေနၾကတယ္။ မ်ဳိးဆက္ေတြ တခုၿပီးတခု လက္ဆင့္ကမ္းသြားၾကအုံးမွာလည္း ျဖစ္တယ္။

က်ဳပ္တုိ႔ေခတ္နဲ႔ အနီးဆုံး နမူနာကေတာ့ ပမညတ ေခါင္းေဆာင္ သခင္ခ်စ္ေမာင္ ျဖစ္တယ္။ သူ႔အျဖစ္ကေတာ့ လူတေယာက္ထဲရဲ႕လုပ္ရပ္ကိုပဲ လူထုက အေကာင္း အဆုိးအလိုက္ ခ်ီးမြမ္းေျခေက်ာက္ၾကတာပါ၊ ၁၉၅၈ ဝင္ဒါမီယာ အာဏာသိမ္းမႈႀကီးကို ဦးႏုက ပါလီမန္မွာတင္ေတာ့ သခင္ခ်စ္ေမာင္က ဝိဒူရဇာတ္ေတာ္နဲ႔ ပမာေဆာင္ၿပီး အာဏာသိမ္းမႈကို ကန္႔ကြက္ပါတယ္။ ပါလီမန္မွာ သူ႐ႈံးပါတယ္၊ လူထုႏွလုံးသားကိုေတာ႔ ေအာင္ႏိုင္ပါတယ္။ အာဏာသိမ္းတာကို ဆန္႔က်င္တဲ့ သူ႕ရဲ႕ေကာင္းမႈကို လူထုက ဝိဒူရသခင္ခ်စ္ေမာင္ရယ္လို႔ ဘြဲ႔တပ္ ခ်ီးေျမာက္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းတာကိုၾကေတာ့ သခင္ခ်စ္ေမာင္က ဆုိရွယ္လစ္စနစ္ကိုသာ သြားမယ္ဆိုရင္ ေခြးကတက္ကပဲ လုိက္ရလိုက္ရလို႔ ေထာက္ခံမိတဲ့အတြက္ ဝိဒူရဘြဲ႔ ေပ်ာက္ၿပီး ေခြးကတက္ ခ်စ္ေမာင္လို႔ ကဲ့ရဲ႕တံဆိပ္ကပ္ၿပီး လူထုက ေျခေက်ာက္ကဲ့ရဲ႕ဆုံးမလိုက္ပါတယ္။

ဒါ သတိခ်ပ္စရာ သိမွတ္ဖြယ္ရာ ဗမာျပည္သူေတြရဲ႕ လူထုႏိုင္ငံေရး အေၾကာင္း တေစ့တေစာင္းပါပဲ။ အခုခ်ိန္မွာ စားဖားလား ဖားစားသူလား မကြဲျပားေတာ့တဲ့ ဟီး႐ိုးပ်က္ ဇီး႐ိုးမ်ားသိဖို႔က ဖားေတြရဲ႕လားရာဟာ ႏွစ္လမ္းပဲ ရွိပါတယ္။

တလမ္းက တုတ္စာ။

တလမ္းက ေႁမြစာ။

ဒါပဲ။

ရဲေဘာ္ေက်ာ္သန္း
၂၉.၁.၂၀၁၀။

Kyaw_than2004@yahoo.com
Kyaw_t@hotmail.com

ေဂြးတက္ေအာင္, အခမဲ့ က ခ်င္သူမ်ား

ျဖစ္ႏုိင္ရင္စကားထဲေတာင္ထည့္မေျပာခ်င္ဘူး။ အခုေတာ့ သူရဲ သဘက္ပူးေနတဲ့လူတစ္ခ်ဳိ ႔ကုိ ဒီလုိမ်ဳိးေဆးႀကိမ္လုံးနဲ႔ရုိက္ခ်င္လို႔ေရးလုိက္တယ္။

တခါတေလ သခင္အားရက်ြန္ပါး၀သလုိမ်ဳိးပဲ။ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ၊ ေခါင္းေဆာင္ငယ္ေတြက ဘာမွမျဖစ္ရဘူး။

သူတုိ႔ရဲ ႔ေဘာကုိ မခ်င္တဲ့သူေတြ၊ အမႈမွတ္အမွတ္မဲ့ မဖုိ႔ႀကိဳးစားသူေတြ၊ ေက်ာေလးသပ္ေပးလုိ႔ က ခ်င္သူေတြ ေလာကမွာတစ္ပုံႀကီး။ နအဖထဲမွာလည္းရွိတယ္။ အတုိက္အခံထဲမွာလည္းရွိတယ္။ မည္သည့္အဖြဲ႔အစည္းမွမဆုိ ရွိတယ္။ လူပဲဆုိေတာ့ ဒါကုိ Human Nature လုိ႔ေခၚရမယ္။

ဒါေပမဲ့ ဒီလုိလုပ္လုိ႔ကုိယ့္အတြက္ဘာမ်ားရလဲေပါ့။ ေငြလား၊ ေရႊလား၊ ေနရာလား၊ ဆုိေတာ့ တခုမွမရဘူး။

ရတာတခုက ငါ့ရဲ ႔စိတ္ဓာတ္၊ အေတြးအေခၚက လုံး၀နီရဲတယ္ေပါ့။ တခ်ဳိ ႔က နီ တာကုိဂုဏ္ယူတယ္။ တခ်ဳိ ႔က ျပာတာကုိဂုဏ္ယူတယ္။ တခ်ဳိ ႔က သက္တန္႔ေရာင္ကုိ ဂုဏ္ယူတယ္။ နီတာကုိ ဂုဏ္ယူခ်င္ယူ ဒီလုိလုပ္ပါလား။ သေဘၤာေဆး နီနီေတြ၀ယ္ၿပီးစုထားလုိ႔။ မနီတဲ့လူကုိနီေအာင္လုပ္ဖုိ႔ပါ။

အမ်ားစုက ေမွ်ာက္ေပးရင္ ေဂြးတက္ေအာင္ကတယ္။

မႀကိဳက္တဲ့သူကို ေပၚတင္ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ႀကိဳင္း၀ုိင္းထဲမွာ ထုိးဖုိ႔စိန္ေခၚရဲတဲ့သတၱိမရွိတဲ့သူမ်ားတယ္။ ေခ်ာင္းရုိက္တဲ့သတၱိက လေပၚသေရေတြမွာပဲရွိတယ္။ ဒီလူေတြကုိ နီသလုိလုိေၾကာင္သလုိလုိလုပ္တ့ဲလူေတြမွာ အေတြ႔ရအမ်ားဆုံး။

ဘာေကာင္ေတြလဲမသိဘူး။

ေဒၚစုေျပာသလုိ...ေၾကာက္ရြံ ့ျခင္းမွ လြတ္ကင္းၾကပါေစ။

မွတ္ခ်က္။ ။ ၿပဳိင္စရာရွားတဲ့ ဥပမာေလးပါ။ တုိင္းျပည္နဲ႔ျပည္သူကုိ ဘယ္သူခ်စ္လဲဆုိတာ ၿပိဳင္တဲ့သူေတြတခ်ဳိ ႔ကုိ ရည္ညြန္းသည္။ ေၾသာ္..အခ်စ္ေတြၿပိဳင္ႏုိင္ၾကေသးတယ္ေနာ္...။

ေသရင္ေတာင္, တြင္း , တူးေပးဖုိ႔လူမရွိေတာ့ဘူး

ေသရင္ေတာင္, တြင္း , တူးေပးဖုိ႔လူမရွိေတာ့ဘူး

မျပန္တာၾကာခဲ့ၿပီေလ။ ရြာရဲ ႔အေငြ႔အသက္ကုိလြမ္းတယ္။ သူငယ္ခ်င္း၊ ေဆြမ်ဳိး၊ မိဘေတြကုိ ေတြ႔ခ်င္တယ္။ ျပည္ပမွာေနရတာၾကာပီဆုိေတာ့ ခြင့္ရတုန္း ရြာကုိအလည္တစ္ေခါက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးျပန္ခဲ့တာေပါ့။

က်ေနာ္တုိ႔ရြာမွာ ရြာရဲ ႔ဓေလ့ထုံးစံအတုိင္း စုေပါင္းေပ်ာ္ရႊင္၊ ကူညီရတဲ့လုပ္ငန္းေတြရွိတယ္။ အိမ္မုိးတဲ့အခ်ိန္မွာ သက္ကယ္ျပစ္သူပစ္၊ ၀ါးထမ္းသူကထမ္း၊ ႏွီးဖ်ာသူက ႏွီးဖ်ာတဲ့ အေလ့အထေလးက အရမ္းခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။ အိမ္ရွင္ျဖစ္တဲ့သူက အခမဲ့လုပ္အားကူညီ သူကုိ ထမင္း၊ ဟင္း ခ်က္ေၾကြးတယ္။ ညေနပုိင္းအလုပ္ပီးခ်ိန္မွာ အရက္ႀကိဳက္တက္သူကုိေတာအရက္ေကာင္းေကာင္း နဲ ႔ ၾကက္သားကာလသားဟင္းခ်က္ေၾကြးတယ္။

ေရခ်ိန္ကိုက္ရင္ေတာ့ ၾကက္သားကာလသားဟင္းနဲ႔ ၿမိဳင္ရည္ရွက္ရွည္ သုံးေဆာင္ၾကတာေပါ့။ ေနာက္ၾကေျပာင္ၾက။ Night Club သြားၿပီးေတာ့ ေစာ္ငန္းတဲ့အေလ့အထေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ရြာမွာ မရွိဘူးေလ။ မႈးရင္ေတာ့ စာဥသီခ်င္းေလာက္ေတာ့ ေအာ္ဆုိတဲ့အထာရွိတယ္။ မိသားစုညီအစ္ကုိေမာင္ႏွ၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြ စည္းစည္းလုံးလုံးနဲ႔ တစ္ေယာက္အလုပ္ကုိတစ္ေယာက္ကူညီေပးၾကတယ္။ သက္ႀကီးရြယ္အုိအဘုိးအဘြားေတြအတြက္ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြမွာလုိ Aged Care Center (သို) Nursing Home (လူအုိရုံ) မွာ သြားၿပီးအထီးက်န္စရာမလုိဘူးေလ။ ေျမးျမစ္တီတြတ္ေတြနဲ႔ ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္ကုိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး၀င္ဖုိ႔ေစာင့္ေနလုိ႔ရတယ္။ ဒီအေျခအေနေတြကေတာ့ လြန္ခဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅ ႏွစ္ေလာက္က အေျခအေနေလးတစ္ခုပါ။

၂၀၁၀ မွာ က်ေနာ္ရြာျပန္သြားေတာ့။ ရြာမွာ အရင္တုန္းအေျခကအေျခအေနမဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။ လယ္ယာေျမေတြေျခာက္ေသြ႔ၿပီး၊ ေပါင္းပင္ေတြဖုံးေနၿပီ။ ရြာထိပ္က လမ္းမႀကီးဖုံတေလာင္းေလာင္းမရွိေတာ့ဘူး။

မနက္ေလးနာရီ လယ္ေတာကုိ လွည္းေမာင္းသြားတဲ့ လူငယ္ေတြျမင္ရမဲ့အစား၊ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ရွိတဲ့ က်ေနာ္အေဖ၊ ဦးေလးႀကီးေတြရဲ ႔ႏြားေမာင္းသံပဲ ၾကားေနရတယ္။

ရြာဦးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက အာရုဏ္အတြက္ တုံးေမာင္းေခါက္ဖုိ႔ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားလည္း ဘယ္ေရာက္သြားလဲမသိဘူး။ သႀကၤန္တြင္းဆုိေတာ့ ရြာကအပ်ဳိေခ်ာေတြ၊ ကြမ္းေတာင္ကုိင္ေတြ ဘယ္မ်ားေရာက္သြားေလလည္းမသိဘူး။ တေနရာေတာ့ရွိမွာပါေလ။ ဒါမွမဟုတ္...ေယာက်္ားမ်ားရေလသလား။ အကုန္လုံးေတာ့ တခါတည္းမရႏုိင္ပါဘူး။

အဘုိးနဲ႔အဘြားအိမ္ ယုိင္နဲ႔ေနၿပီဆုိေတာ့ အိမ္ျပင္ရမယ္။ ရွိစုမဲ့စုေငြေလးနဲ႔အဘုိးအဘြားအိမ္ကုိ မေသခင္ကန္ေတာ့လုိက္မယ္ဆုိပီး အိမ္ျပင္ဖုိ႔စလုပ္ခဲ့တယ္။ ရြာက သူငယ္ခ်င္း၊ အေပါင္းအသင္း၊ အမ်ဳိးေတြကုိအကူအညီေတာင္းဖုိ႔ ရွာၾကည့္မိတယ္။ အသက္ ၇၀ ရွိေနၿပီတဲ့ ဘႀကီးေထြး၊ နဲ႔ ဘြားေလးအိမ္မွာ ေျမးအငယ္ဆုံး ၁၀ ႏွစ္သားေလးနဲ႔အလုပ္ရႈပ္ေနေတာ့ တျခားအိမ္ဖက္ထြက္ခဲ့တယ္။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တဲ့ ဘဒင္ နဲ႔ သာေအး တုိ႔လည္းမေတြ႔ဘူး။ သူတုိ႔ရဲ ႔ ၅ ႏွစ္သား၊ သားငယ္ေလးကုိ အေဖနဲ႔အေမက ထိမ္းေက်ာင္းေနတာေတြ႔ေတာ့၊ ဦးေလးဆီက အကူအညီရေလမလားဆုိပီး ဦးေလးေနတဲ့ရြာေတာင္ဘက္အျခမ္းကုိ ထြက္ခဲ့မိတယ္။ ဒီအခ်ိန္ဆုိ ဦးေလးရဲ ႔သားေတြႀကီးေနေလာက္ပီ။ သမီးကေတာ့ လုပ္အားေပးေတြထမင္းခ်က္၊ဟင္းခ်က္ အေဖာ္ေတာ့ရႏုိင္ပါရဲ ႔ေလ။ ဟင္..သားနဲ႔သမီးမရွိေတာ့ပါလား။ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ ဦးေလးေရလုိ႔ေမးၾကည့္ေတာ့။ သူတုိ႔လည္းမင္းလုိပဲကြ...ဟေကာင္ရ လုိ႔သိရတယ္။ ေအာ္...ဟုတ္ကဲ့လုိ႔ေျပာယုံမွတပါး မရွိဘူးေလ။

ဒီလုိနဲ႔ပဲ အရင္တုန္းကဘ၀ေတြကုိ ျပန္ၿပီးတမ္းတမေနေတာ့ပါဘူး။ အဘုိးနဲ႔အဘြားအတြက္ မုိးမက်ခင္ အိမ္ၿပီးေအာင္ လုပ္မွရမယ္။ အဘုိးနဲ႔အဘြားရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္ စည္စည္ကားကားမရွိတဲ့ အိမ္မုိး၊ သက္ကယ္ပစ္၊ ႏွီးဖ်ာ၊ ၀ါးခုတ္တဲ့အလုပ္ကုိ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာလုပ္ၿပီးမွပီးတယ္။

ဒါနဲ႔ခြင့္ရက္ေစ့လုိ႔၊ က်ေနာ္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံႀကီးဆီသို ႔ ေျခာက္ေျခာက္ေသြ ႔ေသြ ႔ နဲ႔ ပုိ႔ေဆာင္သူမဲ့ ခ်ီတက္ခဲ့ရပါတယ္။

"ေၾသာ္.... ငါ့အေဖ၊ ငါ့အေမ၊ အဘုိးအဘြားေတြ ေသရင္ေတာင္ တြင္းတူးေပးဖုိ႔ တုိ႔ရြာမွာ လူငယ္ေတြ မရွိေတာ့ပါလား"

တေနရာေတာ့ရွိမွာပါေလ။ အဆင္ေျပတဲ့အခ်ိန္မွာ အားလုံးျပန္ဆုံစည္းၾကပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းယုံမွတပါး၊ က်ေနာ္မတက္ႏုိင္ပါ။