ေသရင္ေတာင္, တြင္း , တူးေပးဖုိ႔လူမရွိေတာ့ဘူး
မျပန္တာၾကာခဲ့ၿပီေလ။ ရြာရဲ ႔အေငြ႔အသက္ကုိလြမ္းတယ္။ သူငယ္ခ်င္း၊ ေဆြမ်ဳိး၊ မိဘေတြကုိ ေတြ႔ခ်င္တယ္။ ျပည္ပမွာေနရတာၾကာပီဆုိေတာ့ ခြင့္ရတုန္း ရြာကုိအလည္တစ္ေခါက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးျပန္ခဲ့တာေပါ့။
က်ေနာ္တုိ႔ရြာမွာ ရြာရဲ ႔ဓေလ့ထုံးစံအတုိင္း စုေပါင္းေပ်ာ္ရႊင္၊ ကူညီရတဲ့လုပ္ငန္းေတြရွိတယ္။ အိမ္မုိးတဲ့အခ်ိန္မွာ သက္ကယ္ျပစ္သူပစ္၊ ၀ါးထမ္းသူကထမ္း၊ ႏွီးဖ်ာသူက ႏွီးဖ်ာတဲ့ အေလ့အထေလးက အရမ္းခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။ အိမ္ရွင္ျဖစ္တဲ့သူက အခမဲ့လုပ္အားကူညီ သူကုိ ထမင္း၊ ဟင္း ခ်က္ေၾကြးတယ္။ ညေနပုိင္းအလုပ္ပီးခ်ိန္မွာ အရက္ႀကိဳက္တက္သူကုိေတာအရက္ေကာင္းေကာင္း နဲ ႔ ၾကက္သားကာလသားဟင္းခ်က္ေၾကြးတယ္။
ေရခ်ိန္ကိုက္ရင္ေတာ့ ၾကက္သားကာလသားဟင္းနဲ႔ ၿမိဳင္ရည္ရွက္ရွည္ သုံးေဆာင္ၾကတာေပါ့။ ေနာက္ၾကေျပာင္ၾက။ Night Club သြားၿပီးေတာ့ ေစာ္ငန္းတဲ့အေလ့အထေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ရြာမွာ မရွိဘူးေလ။ မႈးရင္ေတာ့ စာဥသီခ်င္းေလာက္ေတာ့ ေအာ္ဆုိတဲ့အထာရွိတယ္။ မိသားစုညီအစ္ကုိေမာင္ႏွ၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြ စည္းစည္းလုံးလုံးနဲ႔ တစ္ေယာက္အလုပ္ကုိတစ္ေယာက္ကူညီေပးၾကတယ္။ သက္ႀကီးရြယ္အုိအဘုိးအဘြားေတြအတြက္ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြမွာလုိ Aged Care Center (သို) Nursing Home (လူအုိရုံ) မွာ သြားၿပီးအထီးက်န္စရာမလုိဘူးေလ။ ေျမးျမစ္တီတြတ္ေတြနဲ႔ ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္ကုိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး၀င္ဖုိ႔ေစာင့္ေနလုိ႔ရတယ္။ ဒီအေျခအေနေတြကေတာ့ လြန္ခဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅ ႏွစ္ေလာက္က အေျခအေနေလးတစ္ခုပါ။
၂၀၁၀ မွာ က်ေနာ္ရြာျပန္သြားေတာ့။ ရြာမွာ အရင္တုန္းအေျခကအေျခအေနမဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။ လယ္ယာေျမေတြေျခာက္ေသြ႔ၿပီး၊ ေပါင္းပင္ေတြဖုံးေနၿပီ။ ရြာထိပ္က လမ္းမႀကီးဖုံတေလာင္းေလာင္းမရွိေတာ့ဘူး။
မနက္ေလးနာရီ လယ္ေတာကုိ လွည္းေမာင္းသြားတဲ့ လူငယ္ေတြျမင္ရမဲ့အစား၊ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ရွိတဲ့ က်ေနာ္အေဖ၊ ဦးေလးႀကီးေတြရဲ ႔ႏြားေမာင္းသံပဲ ၾကားေနရတယ္။
ရြာဦးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက အာရုဏ္အတြက္ တုံးေမာင္းေခါက္ဖုိ႔ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားလည္း ဘယ္ေရာက္သြားလဲမသိဘူး။ သႀကၤန္တြင္းဆုိေတာ့ ရြာကအပ်ဳိေခ်ာေတြ၊ ကြမ္းေတာင္ကုိင္ေတြ ဘယ္မ်ားေရာက္သြားေလလည္းမသိဘူး။ တေနရာေတာ့ရွိမွာပါေလ။ ဒါမွမဟုတ္...ေယာက်္ားမ်ားရေလသလား။ အကုန္လုံးေတာ့ တခါတည္းမရႏုိင္ပါဘူး။
အဘုိးနဲ႔အဘြားအိမ္ ယုိင္နဲ႔ေနၿပီဆုိေတာ့ အိမ္ျပင္ရမယ္။ ရွိစုမဲ့စုေငြေလးနဲ႔အဘုိးအဘြားအိမ္ကုိ မေသခင္ကန္ေတာ့လုိက္မယ္ဆုိပီး အိမ္ျပင္ဖုိ႔စလုပ္ခဲ့တယ္။ ရြာက သူငယ္ခ်င္း၊ အေပါင္းအသင္း၊ အမ်ဳိးေတြကုိအကူအညီေတာင္းဖုိ႔ ရွာၾကည့္မိတယ္။ အသက္ ၇၀ ရွိေနၿပီတဲ့ ဘႀကီးေထြး၊ နဲ႔ ဘြားေလးအိမ္မွာ ေျမးအငယ္ဆုံး ၁၀ ႏွစ္သားေလးနဲ႔အလုပ္ရႈပ္ေနေတာ့ တျခားအိမ္ဖက္ထြက္ခဲ့တယ္။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တဲ့ ဘဒင္ နဲ႔ သာေအး တုိ႔လည္းမေတြ႔ဘူး။ သူတုိ႔ရဲ ႔ ၅ ႏွစ္သား၊ သားငယ္ေလးကုိ အေဖနဲ႔အေမက ထိမ္းေက်ာင္းေနတာေတြ႔ေတာ့၊ ဦးေလးဆီက အကူအညီရေလမလားဆုိပီး ဦးေလးေနတဲ့ရြာေတာင္ဘက္အျခမ္းကုိ ထြက္ခဲ့မိတယ္။ ဒီအခ်ိန္ဆုိ ဦးေလးရဲ ႔သားေတြႀကီးေနေလာက္ပီ။ သမီးကေတာ့ လုပ္အားေပးေတြထမင္းခ်က္၊ဟင္းခ်က္ အေဖာ္ေတာ့ရႏုိင္ပါရဲ ႔ေလ။ ဟင္..သားနဲ႔သမီးမရွိေတာ့ပါလား။ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ ဦးေလးေရလုိ႔ေမးၾကည့္ေတာ့။ သူတုိ႔လည္းမင္းလုိပဲကြ...ဟေကာင္ရ လုိ႔သိရတယ္။ ေအာ္...ဟုတ္ကဲ့လုိ႔ေျပာယုံမွတပါး မရွိဘူးေလ။
ဒီလုိနဲ႔ပဲ အရင္တုန္းကဘ၀ေတြကုိ ျပန္ၿပီးတမ္းတမေနေတာ့ပါဘူး။ အဘုိးနဲ႔အဘြားအတြက္ မုိးမက်ခင္ အိမ္ၿပီးေအာင္ လုပ္မွရမယ္။ အဘုိးနဲ႔အဘြားရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္ စည္စည္ကားကားမရွိတဲ့ အိမ္မုိး၊ သက္ကယ္ပစ္၊ ႏွီးဖ်ာ၊ ၀ါးခုတ္တဲ့အလုပ္ကုိ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာလုပ္ၿပီးမွပီးတယ္။
ဒါနဲ႔ခြင့္ရက္ေစ့လုိ႔၊ က်ေနာ္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံႀကီးဆီသို ႔ ေျခာက္ေျခာက္ေသြ ႔ေသြ ႔ နဲ႔ ပုိ႔ေဆာင္သူမဲ့ ခ်ီတက္ခဲ့ရပါတယ္။
"ေၾသာ္.... ငါ့အေဖ၊ ငါ့အေမ၊ အဘုိးအဘြားေတြ ေသရင္ေတာင္ တြင္းတူးေပးဖုိ႔ တုိ႔ရြာမွာ လူငယ္ေတြ မရွိေတာ့ပါလား"
တေနရာေတာ့ရွိမွာပါေလ။ အဆင္ေျပတဲ့အခ်ိန္မွာ အားလုံးျပန္ဆုံစည္းၾကပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းယုံမွတပါး၊ က်ေနာ္မတက္ႏုိင္ပါ။
1 comment:
သူတုိ႔လည္း မင္းလုိပဲကြ ဆုိတာ သူတုိ႔ လည္း ဒုကၡ သည္ ေတြ ခံ ျပီး ေရြ႕ကုန္ ျပီ လုိ ဆုိလုိတာ လား..
Post a Comment