မိန္းမပ်ဳိတစ္ေယာက္ဟာ သူယူမဲ့ ေယက်္ားကုိ ေရြးတဲ့အခါမွာ ေငြရွိရင္ရွိ မရွိရင္ မွီခုိႏုိင္ေလာက္တဲ့အရည္အခ်င္းရွိမွ ယူပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီေနရာမွာ ေမးစရာတစ္ခုရွိတယ္။ ကုိယ္ၾကေတာ့ အသုံးက်ေအာင္မလုပ္ပဲ ေယာက်္ားလုပ္စာနဲ ့ႀကီးပြားခ်င္တဲ့ စိတ္ဓာတ္က တကယ္ေကာ ကုိယ့္ဘ၀အတြက္ အေထာက္အကူျပဳပါ့မလား။ ေလာကမွ ဒီလုိလူေတြအမ်ားႀကီးပါ။
က်ေနာ္တုိ ့ဟာ မိမိကုိယ္ကုိယ္အားကိုးၿပီး က်ဳိးစားမွသာ ေရရွည္တည္တံ့တဲ့ ႀကီးပြားမႈ ့ကုိ ရမွာပါ။ ယေန ့မွာ ေတြ ့ရတဲ့ မိန္းမအမ်ားစုဟာ ပိုက္ဆံရွိမွ၊ ႏုိင္ငံျခားကေကာင္မွ၊ ပညာရွိမွဆုိၿပီး သူတုိ ့အတြက္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ အင္မတန္ကုိ စိတ္ဓာတ္ေအာက္တန္းက်တဲ့မိန္းမေတြျဖစ္တယ္ဆုိတာကို သူတုိ ့ေမ့ေနၾကတယ္။ ကုိယ္ၾကေတာ့ အရည္အခ်င္းရွိေအာင္မလုပ္ပဲ သူမ်ားလုပ္စာကုိ မွီခုိခ်င္ၾကတယ္။
မိန္းမေတြလုိပဲ ေယာက်္ားေတြလည္း ဒီလုိပါပဲ။ က်ေနာ္ေတြ ့ဘူးတဲ့ လူတစ္ခ်ဳိ ့ဆုိရင္ ကုိယ့္အသက္အရြယ္ကုိမွ အားမနာပဲ အသက္ႀကီးႀကီးအဘြားႀကီးနဲ ့ေနတယ္။ သူ ့ဆီက ေငြေတြကုိ ခ်ဴစားတယ္။ ေသာက္စားမႈးယစ္ေပ်ာ္ပါးတယ္။ အဘြားႀကီးကလည္း ဒါမ်ဴိးကုိ သေဘာၾကတယ္။
ဒီလုိမ်ဳိးမိန္းမနဲ ့ေယာက်္ားေတြကုိ က်ေနာ္တုိ ့လူ ့အဖြဲ ့အစည္းမွာ အမ်ားဆုံးေတြ ့ေနရတယ္။
ၾသစေတ်းလ်ႏုိင္ငံမွာ ၀င္ေငြကလည္း မဆုိးေတာ့ တခ်ဴိ ့ေသာ ေယာက်္ားေတြေဖာက္လြဲ ေဖာက္ျပန္လုပ္ၾကတယ္။
အရင္တုန္းကေတာ့ ငတ္ျပတ္စုတ္ျပတ္သတ္ေနတဲ့ဘ၀ေတြမွာတုန္းက မကြဲခဲ့တဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံေတြေငြေၾကာင့္ကြဲခဲ့ရတယ္။
ေယာက္်ားက ကုိယ့္ရဲ ့လုပ္အားနဲ ့အပင္ပန္းခံၿပီး အိမ္ေတြ၀ယ္တယ္။ ကားေတြ၀ယ္တယ္။ ေနာက္ပုိင္း လင္မယားလည္းကြဲေရာ...ကုိယ္၀ယ္ထားတဲ့အိမ္ေပၚမွာ ဘယ္ကေကာင္မွန္းမသိတဲ့ေကာင္က ကုိယ့္ရဲ ့ခုတင္ေပၚမွာ ကုိယ့္မိန္းမကုိ ဂ်စ္ကီ ဂ်စ္ကီလုပ္တယ္။ ၀ယ္ထားတဲ့ကားကုိလည္း သူနဲ ့မိန္းမက ေမာင္းတယ္။ ခေလးေတြက ဘ၀ပ်က္လုိ ့။ ဆုိေတာ့ တစ္ခါတေလေတြးမိတာက လင္မယားေတြမကြဲခင္တုန္းက ၀ယ္လုိက္ၾကတဲ့အိမ္ေတြ၊ ကားေတြ၊ ပစၥည္းေတြ...ေနာက္ပုိင္းၾကေတာ့ အဲဒိဟာေတြကို တစိမ္းေတြက ပုိင္ဆုိင္ၿပီး ကုိယ့္ကုတင္ေပၚမွာေတာင္ တက္ၿပီး က်ိတ္ပါေတာ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္ရင္နာစရာေကာင္းလဲ။ ေနာက္ဆုံး ၾသစီဥပေဒအရ မိန္းမပဲ တပန္းသာပါေတာ့တယ္။ ဘယ္မွာလဲ ေယာက်္ားေတြရဲ ့ရပုိင္ခြင့္။ ေနာက္ဆုံး အိမ္ေပၚကပဲ ဆင္းေပးခဲ့ရတယ္။
ေယာက်္ားေတြကလည္း ေလာင္တီးသလုိ၊ မိန္းမေတြကလည္း အေဖာင္တုတ္တယ္။ ေငြေလးမ်ားရႊင္လာရင္ေျပာတာပါ။ သူတုိ ့ႏွစ္ဦးေၾကာင့္ဘယ္သူေတြ အဓိက နစ္နာရလဲဆုိတဲ့ အေရးႀကီးတဲ့အပိုင္းကိုမၾကည့္ပဲ ဟုိဟာကိုပဲ ဦးစားေပးၾကတယ္။ ခေလးေတြပဲ ပ်က္စီးရေတာ့တယ္။
က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က မုိင္းမွာ ႏွစ္ေပါင္း ၁၈-ႏွစ္လုပ္တယ္။ ေလယ်ာဥ္နဲ ့အသြားအျပန္အလုပ္ဆင္းရေတာ့ အိမ္နဲ ့ေ၀းတယ္။ သူ ့မိန္းမက ဖိလစ္ပုိင္မ။ သူကျမန္မာ။ ၾကာလာေတာ့ သူ မရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ ့မိန္းမက က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း၀ယ္ထားတဲ့ ကုတင္ေပၚမွာ ေနာက္တစ္ေယာက္နဲ ့ကုန္းလုိ ့။ ဒါကုိ သူသိသြားေတာ့ လင္မယားေတြကြဲၾကတယ္။ ခေလးေတြ အေျခအေနပ်က္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေဂါက္တယ္။ ေနာက္ဆုံး အိမ္နဲ ့ကားေတြကုိ သူ ့မိန္းမရတယ္။ ဒီလုိဘ၀မ်ဴိးေတြဟာ ေၾသာ္စေတ်လ်းအပါအ၀င္အျခားဥေရာပႏုိင္ငံေတြမွာလည္း ျဖစ္ၾကပါတယ္။
လူေတြဟာ အစားေခ်ာင္အေနေခ်ာင္တာကုိ အင္မတန္သေဘာၾကတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာေနတုန္းကဘ၀ေတြဘယ္လုိျဖစ္ခဲ့လဲဆုိတာကို ႏုိင္ငံျခားေရာက္တဲ့လူေတြအမ်ားစု ေမ့သြားၾကတယ္။ ပညာသင္လုိ ့ရတဲ့ ႏိုင္ငံမွာ အခြင့္အလမ္းရွိတာေတာင္ မသင္တဲ့ျမန္္မာေတြရွိခဲ့တယ္။ အစုိးရက ေပးတဲ့ပိုက္ဆံေပၚမွာ သာယာၿပီး ခေလးေတြအမ်ားႀကီးေမြးၿပီး အပ်င္းတစ္ခဲ့ၾကတယ္။ အစုိးရစရိတ္နဲ ့ထုိင္စားတယ္။ ႏုိင္ငံေရးစကားကုိ အစုိးရပုိက္ဆံစားၿပီး ေျပာတယ္။ ဘာေတြျဖစ္ကုန္မွန္းေတာင္မသိပါဘူး။
ျမန္မာျပည္ထဲကလူေတြက ႏုိင္ငံျခားက ေကာင္ေတြကုိ အထင္ႀကီးတယ္။ ပိုက္္ဆံခ်မ္းသာတယ္လုိ ့ထင္ၾကတယ္။ ဒီမွာဘယ္လုိေနရထုိင္ရ လုပ္ရလဲဆုိတာကုိ မေရာက္ဘူးေတာ့ မသိဘူး။ ေတာင္းလိုက္တဲ့ေငြ။ ေပးပါအုံးဟဲ့...တယ္လီဖုန္းေလး၊ အုိင္ပတ္ေလးနဲ ့ကြန္ျပဴတာ။ သူတုိ ့မွာက ပါးစပ္ပဲ ရင္းရတယ္။ အက်င့္ပါေနၾကၿပီ။ ႏုိင္ငံျခားကေကာင္ကလည္း ေတာင္းၿပီးဆုိရင္ ေပးခ်င္ၿပီ။ ကုိယ္ကျပန္ရွာလုိ ့လြယ္တာကုိး။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္က အလကားရတုိင္း ေတာင္းခ်င္ေနတ့ဲစိတ္ဓာတ္ကုိ မႀကိဳက္တာပါ။ သူမ်ားဆီကဟာကုိ ပါးစပ္နဲ ့ကေလးရင္းၿပီး သနားေအာင္ေျပာ၊ မရရင္လိမ္ေတာင္းတဲ့ ဗမာေစာက္က်င့္ေတြကုိ အင္မတန္မုန္းပါတယ္။
အြန္လိုင္းေပၚမွာ မိန္းခေလးေတြ ႏုိင္ငံျခားကလူေတြကုိ အထင္ႀကီးတယ္။ မင္းသမီးေတြကအစ။ ဘာ့ေၾကာင့္အထင္ႀကီးလဲဆုိေတာ့ ပုိက္ဆံရွိတယ္လုိ ့ထင္လုိ ့ပါ။ သူတုိ ့ယူတယ္။ သြားမရွိရင္ေနပါေစ ႏုိင္ငံျခားကဆုိရင္ၿပီးေရာပဲ။ ၾသစေတ်းလ်မွာ ဒီလုိမ်ဴိးေတြတစ္ပုံႀကီးရွိတယ္။ အဖုိးႀကီးေတြ ျမန္မာျပည္က သမီးအရြယ္ေလးေတြကုိ ယူတယ္။ အဲဒိအဖုိးႀကီးေတြက အလုပ္လည္းမရွိဘူး။ အစုိးရစရိတ္နဲ ့စားရတဲ့လူေတြ။ ဒါကိုမသိပဲ ရန္ကုန္က ေကာင္မေလးေတြယူၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္း အဲဒိအဖုိးႀကီးကို ေကာင္မေလးက ျပန္လည္ၿပီးျပဳစုေပးရတယ္။ ထမင္းခ်က္ေၾကြးရတယ္။ ညဖက္မွာ ဖင္ခံရတယ္။ ေရခ်ဴိးေပးရတယ္။ ၾသစေတ်းလ်ေရာက္တာပဲ အဖတ္တင္တယ္။ ေနာက္ဆုံး ကုိယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္ၿပီး ႀကီးေတာ္ႏြားေက်ာင္းၾကရတယ္။ သူမခင္ဗ်ာ ဖင္လည္းခံရေသးတယ္။ ေနာက္ဆုံး ျမန္မာျပည္က ငတ္ေနတဲ့အမ်ဴိးေတြကုိလည္္း ပိုက္ဆံျပန္ေပးရေသးတယ္။ ႏုိင္ငံျခားမွာ မေနခ်င္ပဲေနရတဲ့ အဲဒိလုိ ျမန္မာမိန္းခေလးေတြအမ်ားႀကီးပဲ။
ပုိက္္ဆံလည္းတျပားႏွစ္ပဲနဲ ့ဘ၀ေတြ မသိမသာ ပ်က္စီးခဲ့ၾကတာကို ရင္နာလုိ ့မဆုံးဘူး။
ႏုိင္ငံေရးေလာကအပါအ၀င္ ဘာသာေရးေလာကမွာလည္း ဒီလုိပဲ။ အားလုံးကိုဆုိလုိတာမဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္ဓာတ္ေတြအင္မတန္ေအာက္တန္းက်ၾကတယ္။
အခုဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ ့ျမင္ေနရတဲ့ ႏုိင္ငံေရးေလာက က လူေတြ သူတုိ ့ကုိယ္သူတုိ ့မွန္တယ္လုိ ့ထင္ၾကတယ္။ ေထာက္ခံတဲ့သူကလည္းေထာက္ခံတာဆုိေတာ့ ငါတုိ ့လုပ္တာ မွန္တယ္လုိ ့ထင္တာပဲျဖစ္မယ္။
ဥပမာ ကိုမင္းကုိႏုိင္တုိ ့အုပ္စု။ ကိုယ့္ထမင္းကို ရွာစားတဲ့လူေတြမဟုတ္ၾကပါဘူး။ သူတုိ ့ကို သူမ်ားေတြက ေကၽြးရတဲ့ဘ၀ျဖစ္ေနၿပီ။ အဲဒါကုိ ျပင္ဖုိ ့လည္း အစီအစဥ္မရွိဘူးထင္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ကုိမုိးသီးဇြန္တုိ ့အဖြဲ ့၊ ေဒါက္တာႏုိင္ေအာင္တုိ ့အဖြဲ ့…စသျဖင့္ သူတုိ ့အားလုံးဟာ ဘယ္တုန္းကမွ ကုိယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကုိယ္ရပ္တည္ၿပီးထမင္းစားလာတဲ့လူေတြမဟုတ္ပါဘူး။ ဦးေမာင္ေမာင္ကစလုိ ကိုေအာင္မုိးေဇာ္တုိ ့အဆုံး သူတုိ ့ဘယ္ႏွစ္ခါမ်ား ကုိယ့္ထမင္းကိုယ္စားခ့ဲလုိ ့လဲ။ မစားခဲ့ပါဘူး။ အထက္ကေျပာတဲ့ မိန္းမအခ်ိဳ ့လို သူမ်ားလုပ္စာအေပၚမွာပဲ မွီခုိရပ္တည္ခ်င္ေနၾကတယ္။ အန္ဂ်ီအိုကသာေငြမေပးရင္ ဒုကၡပဲ။ ဒါကုိ မသိတဲ့ျပည္သူအခ်ိဳ ့က ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္လုိ ့သတ္မွတ္ၾကတာကုိ မအ့ံၾသပါဘူး။
ေနာက္ဆုံးေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ ျမန္မာျပည္ကုိျပန္ေရာက္ၿပီးကတည္းက သူ ဘာနဲ ့ထမင္းစားလဲမသိဘူး။ အလုပ္မလုပ္ပဲ ဒီအတုိင္းေနေတာ့။ ဆုိေတာ့ ႏုိင္ငံေရးသမား၊ အစုိးရ၊ စစ္တပ္ေတြကို ေနာက္ဆုံးျပည္သူရဲ ့၀င္ေငြထဲကေနပဲ ေကၽြးရေမြးရပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ ့တုိင္းျပည္ထဲက လူေတြဟာ အဂၤလိပ္ေတြနဲ ့ယွဥ္ရင္ စိတ္ဓာတ္က အင္မတန္ေသးသိမ္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ ့လဲဆုိေတာ့ က်ေနာ္သတိထားမိတာတစ္ခုရွိတယ္။ အဂၤလိပ္ေတြ ကုိယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ၿပီး ထမင္းစားတယ္။ သူတုိ ့ခေလးေတြကလည္း သူ ့အေဖနဲ ့အေမက ပိုက္ဆံရွိေပမဲ့ ကုိယ့္ပုိက္္ဆံကိုပဲတန္ဖုိးၾကတယ္။ ဘယ္သူ ့ဆီကမွ လက္ျဖန္ ့ၿပီးမေတာင္းၾကပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ ့ျမန္မာလူမ်ဴိးကေတာ့ ႏုိင္ငံေရးအေၾကာင္းျပတယ္။ ငတ္ေနတဲ့ျပည္သူေတြကုိ အေၾကာင္းျပတယ္။ ဘာသာေရးကို အေၾကာင္းျပတယ္။ ဒါေတြကုိ ဘန္းျပၿပီး ပုိက္ဆံေတာင္းတယ္။
အခုဆုိရင္ ကခ်င္ဘက္က စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြ၊ ရခီးေတြဘက္က ဒုကၡသည္ေတြ ရွိၾကတယ္။ ဒီျပသနာေတြအားလုံးကုိ က်ေနာ္တုိ ့ျမန္မာလူမ်ဴိးေတြပဲဖန္တီးတာပါ။ တရုတ္ကလည္းဖန္တီးတာမဟုတ္သလုိ၊ ကုလားကလည္း ဖန္တီးတာမဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ဆုံးအေမရိကန္လည္း လုပ္တာမဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြပဲ ဒုကၡသည္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ၾကတာ။ ၿပီးရင္ အဲဒိဒုကၡသည္ေတြကုိဘန္းျပၿပီးအစုိးရကလည္း အကူအညီေတာင္းသလုိ၊ အတုိက္အခံကလည္း ေပးပါအုံးဟဲ့…ကူညီပါအုံးဟဲ့ဆုိၿပီ လုပ္ကြက္အမ်ဴိးအမ်ဳိးနဲ ့ပိုက္္ဆံေတာင္းတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ႏုိင္ငံတကာနဲ ့ျပည္သူလူထုေငြထဲကေနပဲ ျပန္ၿပီးကူညီေပးရတယ္။ အတုိက္အခံနဲ ့အစုိးရရဲ ့အိပ္ကပ္ထဲက ဘယ္ႏွစ္ခါေပးဘူးလဲ။ သူတုိ ့ႏွစ္ဦးကလည္း ကုိယ့္လုပ္စားနဲ ့စားတဲ့လူေတြမဟုတ္ေတာ့ ဘာနဲ ့ေပးမွာလဲ။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ ့က သူရဲေကာင္းႀကီးလုိလုိ၊ စာနာသူႀကီးလုိလုိ လုပ္ၾကျပန္ေရာ။ တကယ္တမ္းေတြးၾကည့္ရင္ ျမန္မာေတြလုပ္ရပ္က စိတ္ဓာတ္ေအာက္တန္းၾကတဲ့လုပ္ရပ္ေတြလုိပဲ။
အစုိးရက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ႏုိင္ငံတကာအကူအညီ သန္းကိုရာနဲ ့ခ်ီၿပီးရတယ္။ အဲဒိေငြေတြကုိ အစုိးရကုိင္ထားၿပီး ဘယ္မွာဘယ္ေလာက္သုံးတာလဲဆုိတာကုိလည္းမသိရဘူး။ ျပည္တြင္းစစ္ကုိ သူတုိ ့ပဲဖန္တီးတယ္။ ၿပီးရင္ သူမ်ားေတြက သူတုိ ့ကုိ ပုိက္ဆံေပးရတယ္။ အေတာ္ရီရတဲ့လူေတြပဲ။ ေနာက္ဆုံး ဦးသိန္းစိန္ကေတာင္ ဆုေတြဘာေတြရလုိ ့။ ေဒၚစုကေတာ့မေျပာနဲ ့ေတာ့။ ေတာ္လွန္ေရးမွာ လူတုိင္းပါ၀င္ေပမဲ့ လူတုိင္းဆုမရဘူး။ လူတုိင္း ေခါင္းေဆာင္မျဖစ္ဘူး။ လက္ခ်ဴိးေရလုိ ့ရတဲ့လူေတြေလာက္ပဲ လည္သူစားစတမ္းဆုိသလုိပဲ။
အဓိကျပင္ရမွာ ျမန္မာေတြရဲ ့အဲဒိလုိ ့စိတ္ဓာတ္ေအာက္တန္းၾကမႈ ့၊ အေခ်ာင္စားခ်င္တဲ့စိတ္၊ မေယာင္ရာဆီလူးခ်င္တဲ့စိတ္ေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ ့ေသေသခ်ာခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးမေျပလည္ေစတဲ့အခ်က္ကေတာ့ အစုိးရမွာပဲ တာ၀န္ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ တုိင္းသူျပည္သားအာလုံးမွာတာ၀န္ရွိတယ္။ အားလုံးမျပင္ႏုိင္ေသးသ၍ ဘယ္ေတာ့မွ က်ေနာ္တုိင္းျပည္ဟာ သူမ်ားႏုိင္ငံေတြလုိ တိုးတက္မွာမဟုတ္ဘူး။ ျပင္ဖုိ ့လူေတြအထဲမွာ က်ေနာ္လည္းေရွ ့တန္းကေန ပါ၀င္တယ္ဆုိတာကုိ ေျပာခ်င္လုိ ့ပါ။
ဘုန္းေက်ာ္
လင္းစတားရြာ
၉၊ ၉၊ ၂၀၁၀
