Australian Burmese Community Journal ထုတ္ေ၀ျခင္း

Perth မွာ လူမ်ဳိးေပါင္းစုံရွိတယ္။ တရုတ္၊ ကုလား၊ အာရွသား၊ အျဖဴ၊ အမဲ အေရာင္အေသြးေတာ္ေတာ္စုံတယ္။ ဗီယမ္နမ္လူမ်ဳိးေတြဆုိရင္ သူတုိ႔ရဲ ႔ကုိယ္ပုိင္သတင္းစာ သုံးေလးခုရွိတယ္။ တႏုိင္ငံလုံးကုိျဖန္႔တယ္။ တရုတ္လူမ်ိဳးေတြလည္း ႏွစ္ေစာင္ေလာက္ရွိတယ္။ ကုလားေတြမွာလည္းကုိယ္ပုိင္ သတင္းစာရွိတယ္။ ထူးျခားတာတခုက က်ေနာ္တုိ႔ရဲ ႔ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္လွပါေသာ၊ မ်ိဳးခ်စ္ျမန္မာေတြဟာ အရည္အခ်င္းရွိရွိ၊ ကုိယ္ပုိင္စာကုိ တန္ဖုိးထားရေကာင္းမွန္မသိ ဖာသိဖာသာေနၾကတယ္။ သတင္းစာေလး၊ ဂ်ာနယ္ေလးတခုေတာင္ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္မဖန္တီးႏုိင္ခဲ့ၾကပါဘူး။

၂၀၁၀-ခုႏွစ္ ေဖဖ၀ါရီလ ထုတ္ဂ်ာနယ္ျဖစ္ပါတယ္။

Perth မွာ ျမန္မာေတြ အေျခခ်တာ လြန္ခဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေလာက္ကတတည္းကျဖစ္တယ္။ ၁၉၆၂-ခုႏွစ္မွာ ဦးေန၀င္းအာဏာသိမ္းေတာ့ ကျပားေတြ တေထာႀကီးထြက္လာၾကတယ္။ ကျပားေတြၿပီးေတာ့ ၉၁-ခုႏွစ္ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္မွာ 917 ဗီဇာနဲ႔ ျမန္မာျပည္က ႏုိင္ငံေရးမလုပ္ေသာ ႏုိင္ငံေရးဒုကၡသည္မ်ား ျပည္တြင္းကေနတုိက္ရိုက္ေအာ္စီကုိ ထြက္လာၾကတယ္။ နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ဳိးနဲ ႔ေရာက္တက္သူေတြလည္း အမ်ားႀကီး။

၈၈-ေနာက္ပုိင္းမွာ ႏုိင္ငံေရးဒုကၡသည္ေတြ ေရာက္တာဆုိ၊ ဒီေန႔အထိ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေလာက္ရွိေနၿပီ။ ျမန္မာေတြ Perth မွာတင္ပင္ သုံးေသာင္းနီးပါးေလာက္ ခန္႔မွန္းေျခရွိတယ္။ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ လူဦးေရမွာ ကုိယ္ပုိင္သတင္းစာ တစ္ေစာင္တစ္ေလေတာင္မရွိတာ ေတာ္ေတာ္အ့ံၾသဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ ေတြးၾကည့္ရင္ ေအာ္စီက ျမန္မာေတြ ေတာ္ေတာ္ေစာက္သုံးမက်ဘူး။ ရွက္စရာအရမ္းေကာင္းတယ္။ ဗီယမ္နမ္၊ တရုတ္၊ ကုလား၊ အီတလီေတြကုိၾကည့္..သူတုိ႔ Community က ေတာ္ေတာ္ဖြံ ့ၿဖိဳးတုိးတက္တယ္။ ျမန္မာ ကြန္ျမဴနတီကေတာ့ တုိးတက္ဖုိ႔အတြက္ မရွိေတာ့သေလာက္ပဲ။

က်ေနာ့္ရည္ရြယ္ခ်က္က ျမန္မာကြန္ျမဴနတီအတြက္ သတင္းစာမဟုတ္ရင္ေတာင္၊ ဂ်ာနယ္ေလးတခုထုတ္မယ္ဆုိၿပီး စလုပ္ျဖစ္တယ္။ ဂ်ာနယ္နာမည္ကုိ Australian Burmese Community Journal လုိ႔ကုိယ့္ကုိယ္ေပးတယ္။ ၂၀၀၉-ခုႏွစ္ ေဖဖ၀ါရီလမွာ ထိုင္းကုိသြားလည္တယ္။ မျပန္ခင္မွာ ကုိစုိးဟန္ (NLD) နဲ႔ မဲ့ေဆာက္မွာ ေတြ႔ဆုံၿပီး ေအာ္စီမွာ ျမန္မာေတြအတြက္ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ထုတ္ဖုိ႔အတြက္ အၾကမ္းဖ်င္းသေဘာတူခဲ့တယ္။ အရက္၀ုိင္းမွာ စကားေျပာၾကရင္း ဒီအုိင္ဒီယာကုိေပၚလာျဖစ္ပါတယ္။ ကုိစုိးဟန္ဆုိတာကလည္း Mizzima မွာ သဇင္နီ (သုိ႔) ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဆုိၿပီး ေဆာင္ပါးေတြေရးေနတာေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီ။ ေနာက္ၿပီး မင္းဟန္၊ ေရႊအိမ္စည္၊ မင္းေဆြသစ္ စတဲ့နာမည္ေတြစာေရးေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ပါ။ သူနဲ႔ေတြၿပီး ဂ်ာနယ္ကုိ မျဖစ္မေနထုတ္ၾကမယ္ေပါ့။

ထုိင္းကေန ေအာ္စီကိုျပန္လာၿပီး ၅ လပုိင္းမွာ ဂ်ာနယ္စထုတ္ဖုိ႔အတြက္ စတင္စုံစမ္းပါေတာ့တယ္။ တရား၀င္ထုတ္ႏုိင္ေရးအတြက္ Australain Press ကုိေမးတယ္။ သူကေတာ့ ေအာ္စီသတင္းသမဂၢပါ။ သတုိ႔ကေျပာတာက ေအာ္စီမွာ စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင့္ရွိတယ္။ ႀကိဳက္တဲ့စာေစာင္ထုတ္၊ ထုတ္ေ၀သူရဲ ႔နာမည္အတိအက်၊ ဆြက္သြယ္ရန္ပါရင္ ရတယ္ေပါ့။ အုိေကၿပီ...။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ Business Registration ကုိ Australin Burmese Community Journal နာမည္နဲ႔တရား၀င္မွတ္ပုံတင္တယ္။ တစ္ပတ္အတြင္းအိမ္ကုိ အသိအမွတ္ျပဳေၾကာင္း ေအာ္စီအစိုးရက အေၾကာင္းျပန္တယ္။ လက္မွတ္ရတယ္။ အစုိးရက အသိအမွတ္ျပဳပီးဆုိေတာ့ ဂ်ာနယ္ထုတ္ေ၀ဖုိ႔အတြက္ အယ္ဒီတာ၊ ဒီဇုိင္နာ၊ စာစီစာရိုက္ကို ကုိစုိးဟန္က သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ ရွာတယ္။ သူ႔ဘက္ကလည္းအဆင္ေျပတယ္။ လစာ၊ ေငြေၾကးကုိ ဘယ္သူမွ အဓိကမထားၾကဘူး။ ေအာ္စီမွာဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ေပၚထြန္းေရးကို အဓိကအာရုံစိတ္တယ္။ က်ေနာ့္ဘက္ကလည္း လုိအပ္တဲ့ေငြေၾကးကုိရွာရတယ္၊ သတင္းကိုလုိက္ရတယ္။ ကုိသီဟေရႊ (ABSDF) က လုိအပ္တာကို ၀ုိင္းၿပီးအႀကံေပး၊ ကူညီေပးရွာတယ္။

က်ေနာ္ West Australian Newspaper စက္ရုံကုိေရာက္တုံးက အမွတ္တရ

အဓိကျပသာနာက Off Set တင္တဲ့ျပသာနာပဲ။ ပရင့္တာစက္ရုံေတြကုိ လုိက္ၿပီးစုံစမ္းတာ အနည္းဆုံး ေစာင္ေရ ၁၀၀၀ ကုိ ေဒၚလ ၂၀၀၀ ဆုိတာခ်ည္းပဲ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ West Australian Newsစaper ကုိ ပရင့္လုပ္တဲ့ Company က အသက္သာဆုံးျဖစ္ေနေတာ့ သူ႔ဆီမွာပဲ ထုတ္ဖုိ႔ဆုံးျဖတ္တယ္။ Production Manager နဲ႔ေတြ႔ၿပီး ေစ်းအသက္သာဆုံးျဖစ္ေအာင္ညွိတယ္။ Quality ကုိစဥ္းစားၿပီးဆုံးျဖတ္တယ္။ အထူးအပါး..ကာလာဘယ္ႏွစ္ခုေပါ့။ ဒါလဲၿပီးေရာ ဂ်ာနယ္ကုိ ေစာင္ေရ ငါးေထာင္ စတင္ထုတ္ျဖစ္တယ္။ ကုန္က်စရိတ္ ေဒၚလာ ၃၀၀၀ နီးပါးကုန္တယ္။ အားလုံးကို အခမဲ့ျဖန္႔တယ္။ တျပားမွ ျပန္မရဘူး။ ေၾကာ္ျငာခလည္းမရဘူး။ အစုိးရ၀န္ႀကီးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ခ်ီးက်ဴးေၾကာင္းစာေရးေပးပါတယ္။ ဂ်ာနယ္ျဖန္႔ေတာ့လည္းကိုယ္ပဲ၊ သတင္းလုိက္ေတာ့လည္းကိုယ္ပဲ၊ ထုတ္ေ၀သူလည္းကုိယ္ပဲ၊ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းၿပီး ေခါင္းစားလည္းဆုိတာ စဥ္းစားၾကည့္။ ၿပီးေတာ့ ေငြ။ ကုန္သလားေတာ့မေမးနဲ႔။

ဂ်ာနယ္ထြက္ထြက္ခ်င္း၊ အိမ္ကုိ Australian... ရဲ ...လာၿပီးစစ္တယ္္။ ဘုန္းေက်ာ္ဆုိတာမင္းလာေပါ့။ အိမ္လိပ္စာ၊ ဖုန္းနံပါတ္ မွတ္ၿပီးျပန္သြားတယ္။ ေအာ္စီမွာ စာေစာင္ထုတ္ရတာ အရမ္းလြတ္လပ္တယ္။ ႀကိဳက္တာသာေရး ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ေအာ္ဆဲလည္းဘာမွမျဖစ္ဘူး။

လုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ကုိ ျဖစ္ေအာင္လုပ္တယ္။ ေငြကုန္ရင္ကုန္ပါေစ။ ကုိယ့္သမုိင္းပဲ။ ဂ်ာနယ္ထြက္လာေတာ့ ဂ်ာနယ္ျမင္တာနဲ႔ပင္ ေငြကုန္ရက်ဳိး၊ ပင္ပန္းရက်ဳိးနပ္ၿပီ။

တစ္ေစာင္ထုတ္ၿပီးေတာ့ ရင္းထားတဲ့ေငြလုံး၀ျပန္မရဘူး။ ကုိယ္ထင္ထားသေလာက္ ပရိသတ္က စာဖတ္တာမဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ခ်ီးက်ဴးအားေပးပါတယ္။ ဖုန္းဆက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေငြျပန္မရေတာ့ ေနာက္ဆုံး ဒုတိယစာေစာင္ထုတ္ဖုိ႔အတြက္ ေနာက္ၾကတယ္။ ဂ်ာနယ္ကုိ တလတစ္ႀကိမ္ထုတ္ဖုိ႔လုပ္ထားတာ။

ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ဘယ္လုိထုတ္ရင္ ေကာင္းမလဲဆုိတာကုိ စဥ္းစားတယ္။ Research လုပ္တယ္။ ေမးတယ္။ ေအာ္စီမွာ Off Set တင္ဖို႔အတြက္ ဘယ္လုိမွ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးဆုိတာသိတယ္။ ညဖက္ေတြေတာင္အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ ကုိယ္လုပ္ထားတဲ့အလုပ္တခုကုိ ဒီအတုိင္းေတာ့မရပ္ခ်င္ဘူး။ ရတဲ့နည္းနဲ႔ ျဖစ္သလုိခ်မယ္ ဆုိၿပီး ေလယ်ာဥ္လက္မွတ္၀ယ္တယ္။ တစ္ပတ္အတြင္း မေလးရွားကုိ ထြက္ခဲ့တယ္။ ကြာလာလမ္ပူကုိ။ ပီနန္ေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ေတြနဲ႔ မသြားခင္ခ်ိတ္တယ္။ မေလးမွာ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ လမ္းသစ္ဂ်ာနယ္နဲ႔ေတြ႔ဖုိ႔စုံစမ္းတယ္။ လမ္းသစ္ဂ်ာနယ္က မေလးမွာ ပထမဦးဆုံးဂ်ာနယ္စထုတ္တာ။ ထုတ္ေ၀သူနဲ႔အခ်ိတ္အဆက္ရတယ္။

ကြာလာလမ္ပူေရာက္ေတာ့ ပီးနန္ေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ ဦး၀ိစိတၱ၊ လမ္းသစ္ဂ်ာနယ္က ထုတ္ေ၀သူက ေလဆိပ္မွာလာႀကိဳတယ္။ သုံးရက္အတြက္ၿပီးေအာင္္လုပ္ဖုိ႔အတြက္ ေအာ္စီကေန အခ်ိန္ဇယားဆြဲသြားခဲ့ေပမဲ့ မေလးေရာက္ေတာ့ ထင္သလုိျဖစ္မလာျပန္ဘူး။ ေလယ်ာဥ္လက္မွတ္က သုံးရက္ပဲအခ်ိန္ရတယ္။ KL မွာရွိတဲ့ ေအာ့ဆက္ေတြကုိ ေလွ်ာက္သြားတယ္။ ေမးတယ္။ ပီနန္ေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ေတြကပဲ အစစအရာရာအားလုံးကူညီေပးတယ္။ ေက်းဇူးႀကီးမားလွေၾကာင္းပါ။

ထုိင္းမွာရွိတဲ့ အယ္ဒီတာ၊ ဒီဇုိင္နာေတြကုိ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ခ်ိန္းၿပီး ေနာက္ဆုံးဖုိင္နယ္ကုိ အီးေမးနဲ႔ပုိ႔ခုိင္းရတယ္။ ေစာင္ေရ ၁၀၀၀ ကုိမေလးမွာ ေအာ့ဆက္တင္တယ္။ ေအာ္စီနဲ႔စာရင္ ေစ်းအရမ္းေပၚတယ္။ ရင္းဂစ္ ၂၀၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ပဲကုန္တယ္။ က်ေနာ့္အုိင္ဒီယာက မေလးမွာ က်ေနာ္တုိ႔ဂ်ာနယ္ကုိ ေအာ့ဆက္တင္မယ္။ ၿပီးရင္ စာတုိက္ကေနပုိ႔ခုိင္းမယ္။ ေအာ္စီမွာျဖန္႔ေပါ့။ ဟုိေရာက္ေတာ့စာတုိက္ပုိ႔ခကလည္း ေစ်းႀကီးတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းဆုိရင္ ဘယ္လုိမွ လုပ္လုိ႔မရမွန္းသိတယ္။ ပီနန္ဆရာေတာ္ေတြက သူတုိ႔လည္းစိတ္၀င္စားတယ္။ ေပါင္းၿပီးခ်မယ္ဆုိၿပီး သုံးေယာက္ေပါင္းဖုိ႔သေဘာတူခဲ့တယ္။ ရႏုိင္မဲ့ေငြ၊ ကုန္က်မဲ့ေငြေတြကုိ အၾကမ္းဖ်င္း ဆရာေတာ္ေတြနဲ႔သေဘာတူတယ္။

ဒီမွာတင္ေလယ်ာဥ္လက္မွတ္အသစ္ျပန္၀ယ္ရတယ္။ ေနာက္ထပ္တစ္ပတ္ေလာက္ KL မွာေသာင္တင္တယ္။ အခ်ိန္ရေတာ့ KL ကေန ပီနန္ကုိ ဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔ေတြ႔ဖုိ႔သြားတယ္။ ဖူးျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးဆူတာကုိလည္း မခ်ိမဆ့ံခံခဲ့ရတယ္။

ပီနန္ကအျပန္မွာ ဂ်ာနယ္က အဆင္သင့္ထုတ္ပီးၿပီ။ တခ်ဳိ ႔တ၀က္ကုိက်ေနာ္ထုတ္ပုိးတယ္။ အမ်ားစုကုိ KL မွာေရာင္းဖုိ႔ လုပ္ခဲ့တယ္။ Kl မွာမထင္မွတ္ပဲ က်ေနာ္တုိ႔ဂ်ာနယ္ေအာင္ျမင္သြားတယ္။ လူေတြစိတ္၀င္စားတယ္။ က်ေနာ္ေအာ္စီကုိ ေအာင္ျမင္စြာနဲ႔ပဲ ျပန္ဖုိ႔လုပ္ေတာ့ PM နဲ႔ AM မွားေတာ့ ေလယ်ာဥ္လြတ္သြားျပန္ေရာ။ ေနာက္တစ္ေခါက္ေလယ်ာဥ္လက္မွတ္ကို ေန႔တြင္းခ်င္းရေအာင္ျပန္၀ယ္ရတယ္။ ေအာ္စီမွာလည္း က်ေနာ့္အလုပ္ကုိ ပစ္မထားခ်င္ဘူး။ ေက်ာင္းကလည္းတစ္ဖက္နဲ႔။ ခေလးကလည္း လသားအရြယ္ေလးနဲ႔ဆုိေတာ့ KL မွာေနရတာ စိတ္မေျဖာင့္ဘူး။

ေအာ္စီကုိေရာက္ေတာ့ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ကုိျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏုိင္ခဲ့တာကုိ ပီတိျဖစ္မိတယ္။ KL မွာ ဂ်ာနယ္ကုိ လူေတြကလည္း စိတ္၀င္စားတယ္ဆုိေတာ့ ေနာက္ထပ္သုံးေလေစာင္ဆက္တုိက္ထုတ္ျဖစ္တယ္။ ေအာ္စီက ေၾကာ္ျငာ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးလိမ့္၀င္လာတယ္။ ကုိယ့္ဘက္က ေငြအရင္းသိတ္မစုိက္ရေတာ့ဘူး။

ေနာက္ဆုံးအေၾကာင္းအမ်ဳိးအမ်ဳိးေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္တစ္ေစာင္ရပ္သြားျပန္ေရာ။ က်ေနာ္ အခ်ိန္ယူစဥ္စားၿပီးမွ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိ ရဲရဲခ်ခဲ့တယ္။ ဒါကေတာ့ ဂ်ာနယ္ကုိ မေလးမွာေရာ၊ ေအာ္စီမွာပါ ဆက္ထုတ္ႏုိင္ဖုိ႔ကုိ Franchise လုပ္တယ္။ တခ်ဳိ ႔တ၀က္ကုိ ေအာ္စီကုိပုိ႔၊ ေအာ္စီကရတဲ့ေၾကာ္ျငာေတြကုိ သူတုိ႔ယူ၊ က်ေနာ္ကေတာ့ စာေရးမယ္၊ ျဖန္႔ခ်ီေရးလုပ္ေပးမယ္၊ တာ၀န္ခံေပးမယ္။ လုိအပ္တဲ့ Bank Account ကုိ Francise လုပ္ခ်င္တဲ့သူကုိေပးတယ္။ သူကမေလးမွာဆက္ၿပီး Australian Burmese Community Journal ကိုဆက္ထုတ္ေပါ့။ က်ေနာ့္ဘက္ကလည္း ကုိယ့္ဂ်ာနယ္နာမည္မေသတာကိုလုိခ်င္တယ္။ ေငြေတာ့လုိခ်င္တာေပါ့။ မရလည္းဘာမွမျဖစ္ဘူး။ တာ၀န္ခံထုတ္တဲ့မေလးက လူကလည္း သေဘာတူတယ္။ ေနာက္ဆုံးအားလုံးျပန္ၿပီး အဆင္ေျပသြားတယ္။ ထုိင္းမွာ အယ္ဒီတာ၊ ဒီဇုိင္နာ၊ စာစီစာရုိက္ကုိ သူ႔ဟာသူဆက္ဆံတယ္။ ကံေကာင္းတယ္လုိ႔ေျပာရမလားမသိဘူး....ဂ်ာနယ္က မေလးမွာ စထုတ္ထုတ္ျခင္း ေအာင္ျမင္တဲ့ဂ်ာနယ္၊ လူေတြစိတ္၀င္စားတဲ့ဂ်ာနယ္၊ တန္ဖုိးရွိတဲ့ဂ်ာနယ္ျဖစ္တယ္လုိ႔ ပရိသတ္ကေရာ၊ တျခားဂ်ာနယ္ေတြကပါ ထင္ေၾကးေပးၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ ေငြကုန္၊ လူပင္ပန္းရက်ဳိးနပ္ပါၿပီ။ ဒီေနရာမွာ အထူးေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းမွတ္တမ္းတင္ခ်င္တဲ့သူေတြကေတာ့...

ထုတ္ေ၀သူ ကုိေက်ာ္၀င္း (လမ္းသစ္ဂ်ာနယ္)
ဆရာေတာ္ဦး၀ိစိတၱ (ပီနန္)
ကုိျမတ္မင္းေသြး (KL)
ကုိ၀င္းျမင့္ (ပီနန္)
ကိုစုိးဟန္ (အယ္ဒီတာ)
ကုိေဇာ္ေဇာ္ (ဒီဇုိင္နာ)
ကုိေအာင္ထက္ (ဒီဇုိင္နာ)
မေမ
ကုိေက်ာ္ေက်ာ္
ကုိသီဟေရႊ
က်ေနာ့္မိန္းမ
ကိုမ်ဳိးကို (KL)

တခ်ဳိ ႔နာမည္ေတြေမ့ေနလုိ႔ မပါခဲ့ရင္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဒီလူေတြဟာ ေအာ္စီမွာ တခါမွမရွိခဲ့တဲ့ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးခဲ့တဲ့အတြက္ အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒိအတြက္ က်ေနာ္ ေဒၚလာ တစ္ေသာင္းနီးပါး လွဴလုိက္ရပါတယ္။ ဂ်ာနယ္ေရရွည္ရပ္တည္ႏုိင္ဖုိ႔ က်ေနာ္ ေအာ္စီကျမန္မာေတြရဲ ႔အားေပးမႈ၊ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈကုိ အရမ္းအလုိရွိေနပါတယ္။


ီ