သုံးေယာက္လုံးက အသက္လည္း မတိမ္းမယိမ္း။ အလုပ္အေတြ ့အႀကဳံလည္း အတူတူ။ ၿပီးေတာ့ ရာထူးခ်င္းလည္း တူတယ္။ ပညာအရည္အခ်င္းကလည္း သိပ္္ၿပီးမကြာဘူး။
တေန ့မွာ သူတုိ ့သုံးေယာက္ခရီးထြက္ၾကတယ္။ မဲ့ေဆာက္၊ ဘန္ေကာက္၊ ခ်င္းမုိင္ကေနတဆင့္ စံခလပူရီ (ဘုရားသုံးဆူအနီး) ကုိေရာက္လာၾကေလတယ္။ သူတုိ ့လာရင္ ထုံးစံအတုိင္း ေခါင္းစဥ္ကေတာ့ ႏုိင္ငံေရးေပါ့။ ဘာႏုိင္ငံေရးလဲလုိ ့ေမးရင္ ႏုိင္ငံေရးလုိ ့ပဲ မွတ္ပါ။
စံခလပူရီဆုိတာက မြန္ျပည္သစ္ပါတီဌာနခ်ဳပ္ျဖစ္တယ္လုိ ့ေျပာလုိ ့ရတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ ့ေနအိမ္ေတြ မိသားစု၀င္ေတြအမ်ားအျပားေနလုိ ့ပါ။ ေရေခ်ာင္းဖ်ား ဌာနခ်ဳပ္ကုိေတာ့ တရား၀င္ဌာနခ်ဳပ္လုိ ့ေခၚၿပီး စံခလပူရီကုိေတာ့ တရားမ၀င္ဌာနခ်ဳပ္လုိ ့ေခၚလုိ ့ရမလားပဲ။
သူတုိ ့လာတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္က မြန္ျပည္သည္ပါတီက ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ ့ေတာ္လွန္ေရး၊ ႏုိင္ငံေရးဟုေခၚေသာ အေရးတႀကီးလ်ဴိ ့၀ွက္ခ်က္ေတြကုိ ေဆြးေႏြးဖုိ ့ပါ။ မဟာမိတ္ဆက္ဆံေရးေခါင္းစဥ္လည္း ပါတယ္ဆုိပါစုိ ့။
သူတုိ ့သုံးေယာက္လုံးမွာ ႏွစ္ေယာက္က ဗုိက္ပူတယ္။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဗုိက္မပူတဲ့လူပါ။
လာတဲ့အခ်ိန္မွာ သူမ်ားေတြလုိ သူတုိ ့ဘက္စ္ကား တုိးစီးၿပီး လာတာမဟုတ္ပါဘူး။
ကုိယ္ပုိင္ကားေလးနဲ ့စံခလပူရီၿမိဳ ့ေလးကုိ ေရာက္လာတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း မြန္ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ ့ေဆြးေႏြးတယ္။ သုံးနာရီေလာက္ၾကာမယ္။ ၿပီးရင္ သူတုိ ့လာတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္က ၿပီးေလၿပီ။ ဒါဆုိရင္ ဒင္းတုိ ့အဖြဲ ့ က်န္တဲ့အခ်ိန္ကုိ ဘယ္လုိသုံးမလဲ။ အခ်ိန္ကုိ အက်ဳိးရွိရွိသုံးတတ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြလုိ ့ေျပာခ်င္ပါတယ္။
စံခလပူရီမွာ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ တပ္ရင္း (၁) ကရဲေဘာ္ေတြ နဲ ့အျခားအဖြဲ ့အစည္းေတြက ရဲေဘာ္ေတြလည္းရွိတယ္။ သူတုိ ့အားလုံးရဲ ့ဘ၀ေတြကုိ နည္းနည္းေလာက္ေဖၚျပခ်င္တယ္။ ဒီလူေတြဟာလည္း အထက္ကသုံးေယာက္လုိ လုပ္သက္ျခင္းတူတယ္။ မတူတာက ရာထူးခ်င္းေတာ့မတူဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ရာထူးမတူသူေတြဟာ ညစ္ပတ္ေပရည္ေနတဲ့ အသြင္အျပင္၊ အရက္သမားရုပ္ေပါက္ေနတဲ့ ရုပ္ရည္ေတြနဲ ့သူတုိ ့ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ႀကိဳဆုိၾကပါတယ္။ ေလးေလးစားစားဆက္
ဆံတယ္။ အထူးသျဖင့္ အားကုိးတဲ့ မ်က္ႏွာေတြ၊ အထင္ႀကီးေသာ ဖားခ်င္ေသာ မ်က္ႏွာေတြနဲ ့သူတုိ ့လူႀကီးတုိ ့ကုိ ဆက္ဆံပါတယ္။
တပ္ရင္း (၁) က တပ္ရင္းမွဴးျဖစ္တဲ့ ကုိသိန္းလြင္ဟာ သူ ့အိမ္မွာ စက္ခ်ဳပ္တယ္။ သူ ့မိန္းမက အပုိ၀င္ေငြရေအာင္ အေမႊးညွပ္တယ္။ သူငွားတဲ့ အိမ္ေတာ္ႀကီးက ဖုံေတြအလီလီ၊ ျခင္ေတြ တ၀ီ၀ီနဲ ့။
အိမ္ထဲမွာ ဖ်ာနဲ ့ေစာင္ကုိ အားကုိးၿပီးအိပ္ရတဲ့ဘ၀။ ကုိယ္ပုိင္ေမာ္ေတာ္ကားမရွိ။
ကုိယ္ပုိင္အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္မရွိ။ ထမင္းခ်က္ဖုိ ့အုိးေတာင္ ႏွစ္လုံးေလာက္ပဲေတြ ့ရတယ္။ ကိုယ္ပုိင္ဆုိင္ကယ္ေတာင္မရွိတဲ့ဘ၀။ ပုိက္ဆံဆုိရင္လည္း ဟုိလူ ့ဆီက ေခ်းရငွားရနဲ ့။ တေန ့လုပ္မွ တေန ့စားရတဲ့ဘ၀လုိ ့ေျပာလုိ ့ရပါတယ္။
ဒု-ရင္းမွဴးျဖစ္တဲ့ ကုိေလးလုိ ့ေခၚတဲ့လူက ခေလာ့ခနီဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာ တံျမက္စည္းပင္ေတြကုိ လုိက္ခ်ဳိးၿပီး ကုန္သည္ေတြကုိေရာင္းတယ္။ တေန ့ကုိ ဘတ္ေငြငါးဆယ္ေလာက္ရတယ္လုိ ့ေျပာတယ္။
ရတဲ့ပုိက္ဆံနဲ ့ခေလ့ာခနီဒုကၡသည္စခန္းထဲက ဘားတုိက္မွာ ရဲေဘာ္ေတြနဲ ့အတူတူေနေတာ့ သူ ့ဘ၀ကလည္း ေပ်ာ္စရာတမ်ဳိးေကာင္းသားပဲ။ က်န္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြက ခေလးတၿပဳံႀကီးေတြနဲ ့ပန္းရံလုပ္လုိက္၊ ရာဘာျခစ္လုိက္နဲ ့ သူတုိ ့ဘ၀ေတြကုိ ႀကိဳးစားရုန္းကန္ၾကရတယ္။
တခုထူးျခားတာက သူတုိ ့အားလုံးမွာ ဒီလုိဘ၀ျဖစ္ေနတာေတာင္ ေတာ္လွန္ေရးစိတ္ဓာတ္အျပည့္ရွိတုန္းပဲ။ ညေနေစာင္း အရက္ေသာက္ဖုိ ့အတြက္ေတာင္ သူမ်ားဆီက ေငြေလးႏွစ္ဆယ္သုံးဆယ္ေတာင္လုိက္ၿပီး ေခ်းငွားရတဲ့ ဘ၀ေတြျဖစ္ေပမဲ့ သူတုိ ့ေခါင္းေဆာင္ေတြ ၿမိဳ ့ေပၚကေနလာၿပီဆုိရင္ မရွိရွိတာကို ရွာေဖြၿပီး ေကၽြးေမြးခ်င္တဲ့ စိတ္ရွိေတာ့ အေတာ္ေလးကုိ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဓေလ့လုိ ့ေျပာလုိ ့ရတယ္။ ဗမာ့ယဥ္ေက်းမႈေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေတာ္လွန္ေရးယဥ္ေက်းမႈပါ။
လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္သူငယ္ခ်င္းေတြ ႏုိင္ငံျခားက ျပန္လာၿပီဆုိရင္လည္း သူတုိ႔အရမ္းေပ်ာ္ၾကတယ္။ ၿပီးရင္ ႀကိဳက္တ့ဲအကူအညီေတာင္း ေပးၾကတဲ့အထိဆုိေတာ့ သူတုိ ့ကိုလူတုိင္းက သံေယာဇဥ္မျပတ္ႏုိင္ပါဘူး။
ရဲေဘာ္အခ်င္းခ်င္း စိတ္ဆုိးစကားမ်ားလည္း ခဏပဲ။ ၿပီးရင္ ထုိးၾကႀကိတ္ၾကနဲ ့ညေနေစာင္းအရက္ေသာက္ၿပီးျပီဆုိရင္ တစ္ေယာက္ပုခုံးကို တစ္ေယာက္ဖက္ၿပီး ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ေနၾကတဲ့ ဓေလ့။ ဒီလုိနဲ ့ပဲ ေန ့တဓူ၀ သူတုိ ့ဘ၀ေတြကုိ ရုန္းကန္ျဖတ္သန္းေနရေပမဲ့ သူတုိ ့မ်က္ႏွာေတြက အေတာ္ေအးခ်မ္းလွပါတယ္။ သူတုိ ့အက်င့္သီလေတြက သူမ်ားေတြလုိ နာမည္ပ်က္စာရင္းလည္းမရွိၾကပါဘူး။
အထက္ကေျပာတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးသုံးေယာက္ေရာက္လာေတာ့ က်ေနာ္တုိ ့သူငယ္ခ်င္းေတြေပ်ာ္ၾကတာေပါ့။ သူတုိ ့အထုတ္အပုိးေတြကုိ ၀ုိင္းသည္ၾကနဲ ့။ အလုပ္ရႈပ္ၾကေလတယ္။ လုံၿခဳံေရး ယူေပးတဲ့သူက ယူနဲ ့။
ကုိယ္ပုိင္ကားနဲ ့လာတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးသုံးေယာက္ အစည္းအေ၀းၿပီးတာနဲ ့စံခေစ်းထဲကုိ သြားၾကတယ္။ Siam Commercial Bank မွာ ေအတီအမ္ကတ္နဲ ့ေငြေတြကို ထုတ္တာ အထပ္လုိက္ ေ၀ါကနဲေ၀ါကနဲ ထြက္လာတဲ့အသံေတာင္ၾကားရတယ္ဆုိပဲ။ ေငြထုတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဗုိက္ပူေခါင္းေဆာင္ႀကီးႏွစ္ေယာက္ကလြဲလုိ ့ဗိုက္မပူႏုိင္တဲ့ေခါင္းေဆာင္ႀကီးကေတာ့ ကားထဲမွာ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္နဲ ့ငုတ္တုတ္ကေလးထုိင္ၿပီး ငုိင္ေနတဲ့ပုံစံကုိ ေတြ ့ရတဲ့ သူ ့ရဲေဘာ္က-
"က်ေနာ့္ဥကၠဌကို သနားလုိက္တာဗ်ာ"
"ေနပါအုံး...ခင္ဗ်ားက ဘာလုိ ့သနားတာလဲ"
က်ေနာ္က စပ္စုခ်င္တဲ့အသံနဲ ့ေမးခြန္းေမးတယ္။
"ကုိသံခဲခင္ဗ်ာ....ကုိေအာင္မုိးေဇာ္နဲ ့ကုိႏုိင္ေအာင္ ဘဏ္ထဲကေန ေငြထုတ္ေနတာကို ၾကည့္ၿပီး သူ ့ကုိယ္သူ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့ပုံစံျဖစ္ေနလုိ ့ဗ်"
" ျဖစ္မွာေပါ...ခင္ဗ်ားတုိ ့ရဲ ့ဥကၠဌႀကီးက ငမြဲပဲကိုဗ် "
ခပ္ေထ့ေထ့အသံနဲ ့က်ေနာ္ဆြေပးတယ္။
"မြဲေပမဲ့ ဥကၠဌက သူမ်ားေတြလို နာမည္ပ်က္မရွိဘူး....ခင္ဗ်ားဒီလုိမေျပာပါနဲ ့"....ဆုိၿပီး တပ္ရင္း (၁) က ရဲေဘာ္ႀကီးက သူ ့ေခါင္းေဆာင္ကို အထင္ႀကီးတဲ့ေလသံတုန္ ့ျပန္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေစာဒကမတတ္မိပါဘူး။
ကိုယ္တင္ထားတဲ့ ဘုရား ကုိယ္မွ မကုိးကြယ္ရင္ ဘယ္သူက ကုိးကြယ္မွာလဲဆုိၿပီး ေဘးမွာ ရပ္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ႀကီးက စကား၀ုိင္းကို ျဖတ္ၿပီး မွတ္ခ်က္ေပးသံ သဲ့သဲ့ကုိ ထပ္ၾကားလုိက္ရေသးတယ္။
ကုိေအာင္မုိးေဇာ္၊ ကုိသံခဲ၊ ေဒါက္တာႏုိင္ေအာင္တုိ ့စံခမွာ ႏုိင္ငံေရးခရီးစဥ္နဲ ့အလည္လာတုန္း တည္းခုိစရာ ရွာရပါတယ္။ ေစ်းအႀကီးဆုံးတည္းခုိးခန္းမွာ တည္းပါတယ္။ ဘတ္ (၁၀၀၀) ေက်ာ္ေပးရတဲ့ တည္းခုိခန္းကုိ မေကာင္းဘူးဆုိၿပီး ေျပာတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးကလည္း ေျပာရွာတယ္လုိ ့အခန္းရွာေပးတဲ့ ရဲေဘာ္ႀကီးက ျပန္ေျပာျပေတာ့ ေၾသာ္...ဒုကၡ...ဒုကၡလုိ ့
လုိ ့ပဲ က်ေနာ္ေတြးမိေတာ့တယ္။
က်ေနာ္တုိ ့ၾသစေတ်းလ်ကေန စံခလပူရီကုိ သြားလည္ၿပီးဆုိရင္ ရဲေဘာ္ေတြနဲ ့အတူတူေန၊ အတူူတူစား၊ အခန္းငွားမဲ့ပုိက္ဆံကုိ သူတုိ ့အိမ္မွာ လုိအပ္တာကုိ ၀ယ္ေပး။ ဒီလုိမ်ဴိးဗ်။ မယုံရင္ ဆလုိင္းကုိကုိဦးကုိ ေမးၾကည့္ပါ။ သူဆုိရင္ တစ္ခါမွ တည္းခုိခန္းမငွားပါဘူး။ ကပ္ေစးနည္းလုိ ့လားမသိဘူး။
အခုၾကေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြက ရဲေဘာ္ေတြအိမ္မွာ ျဖစ္သလုိေန ျဖစ္သလုိစားၿပီး၊ မေနႏုိင္ေတာ့ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာ ဒီလူေတြ၊ သူမ်ားထက္ထူးၿပီးနဖူး လဥ တက္ေပါက္ေနသလားလုိ ့ေတာင္ ထင္မိတယ္။
ကုိယ့္ရဲေဘာ္ေတြပဲဗ်ာ တစ္ရက္တေလေလာက္ အတူတူေနရင္ ပုိၿပီးေကာင္းတာေပါ့။ ဒါဆုိရင္ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း အထင္ႀကီးအုံးမယ္။ အခုၾကေတာ့ ေစ်းအႀကီးဆုံးတည္းခုိးခန္းမွာ တည္းခ်င္လုိ ့စုတ္ျပတ္သတ္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြက လုိက္ရွာေပးရတယ္။ တရားဖုိ ့ေကာင္းလုိက္ေလျခင္း။ ေလးစားအတုခုိးဖြယ္ ေကာင္းေသာ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြလုိ ့မွတ္ခ်က္ေပးရမလုိ ့ျဖစ္ေနၿပီ။
စံခမွာမွာ အင္း ႀကီးေတာ့ အေတာ္လွတယ္။ မြန္ဘုန္းႀကီးေဆာက္ထားတဲ့ သစ္သားတံတားကလည္း အေတာ္ေလးကို စြဲေဆာင္မႈအားေကာင္းတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ႏွစ္စဥ္ လူစည္ကားတဲ့ေနရာေလးလုိ ့ေခၚႏုိင္တယ္။
အင္းထဲမွာ ငါးမွ်ားခ်င္လုိ ့ဆုိၿပီး ေခါင္းေဆာင္ႀကီးသုံးေယာက္က ငါးမွ်ားတံကုိ ထုိင္းဘတ္ေငြ (၇၀၀) ေက်ာ္ေလာက္အကုန္ခံၿပီး ၀ယ္ပါတယ္။ ငါးမွ်ားတံက က်ေနာ္တုိ ့ဗမာေတြမွ်ားတဲ့ငါးမွ်ားတံမဟုတ္ပါ။ တီေကာင္နဲ ့၀ါးကုိ အသုံးျပဳၿပီး မွ်ားတာမဟုတ္ေတာ့ မွ်ားတက္အုံးမွ။ က်ေနာ္ဒီဟာႀကီးကို အသုံးျပဳၿပီး တစ္ခါမွ မမွ်ားဘူးဘူး။ ေတာက်တယ္ပဲဆုိပါစုိ ့။ ကုိယ္မွ တစ္ခါမွမမွ်ားဘူး ေတာက်လဲ က်ေပါ့ဗ်ာ။
ဒါနဲ ့စကားမစပ္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြေတာ့ ဘယ္လုိမွ်ားလဲ၊ ငါးေကာ ရလားလုိ ့ေမးအုံးမယ္။ တစ္ေကာင္မွ မရပါ။ လူအထင္ႀကီးေအာင္္လို ့မွ်ားတာပါဆုိၿပီး ရဲေဘာ္ေတြက မွတ္ခ်က္ေပးပါတယ္။
ငွားမွ်ားၿပီးေတာ့ ေနကအေတာ္ေစာင္းေနၿပီ။ ဘတ္ေငြေထာင္ေက်ာ္ေပးငွားရတဲ့ ေဖာင္ အိမ္ေပၚမွာ အပန္းေျဖမယ္။ ေဖာင္စီးရင္း အရက္ေသာက္ခ်င္ပါတယ္ဆုိလုိ ့ေဒသခံတပ္ရင္း(၁) က ရဲေဘာ္ေတြက လုိက္ၿပီးငွားေပးရတယ္။ ၿပီးရင္ သူတုိ ့ အေကာင္းစားအရက္နဲ ့ေဖာ္ေပၚမွာ ဇိမ္ခံတယ္။ အေကာင္းစား ႏုိင္ငံေရးေတြနဲ ့အျမည္းလုပ္တယ္။ ေဘးနားမွာ စုတ္ျပတ္သတ္ေနတဲ့ အရက္သမားရဲေဘာ္ႀကီးေတြက အေပါစား ေလာက္ေခါင္နဲ ့။
သူတုိ ့အဆုိအရ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြက ႏွိမ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ေလာက္ေခါင္နဲ ့မွ သူတုိ ့ေရခ်ိန္ပုိလုိ ့ကိုက္ပါတယ္ဆုိၿပီး ေျပာရွာေတာ့ စိတ္ထဲမွာ တကယ့္ရဲေဘာ္ေကာင္းေတြပါလားလုိ ့။
ကိစၥ အ၀၀ ၿပီးေတာ့ ေဒါက္တာႏုိင္ေအာင္က အလွဴအတန္းနည္းနည္းေပးပါတယ္။ တပ္ရင္း (၁) မွာ လုိအပ္တာသုံးဖုိ ့အတြက္ ဘတ္ေငြေလးငါးေထာင္ ေပးရွာပါတယ္။ ကုိေအာင္မိုးေဇာ္လည္း စြန္ ့သင့္သေလာက္ စြန္ ့ပါတယ္။ အားလုံးေပါင္းမွ ငါးေထာင္ေက်ာ္ေလာက္ပဲရွိတယ္လုိ ့ေျပာျပတယ္။ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္တပ္ရင္းကုိ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ ဥကၠဌကလြဲရင္ က်န္တဲ့ ဗုိက္ပူေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ေပးႏုိင္ပါတယ္။ ကုိသံခဲ ကပ္ေစးနည္းလုိ ့လား။ လုံး၀မဟုတ္ပါဘူး။ ေပးစရာ ရွိကုိ မရွိလုို ့ပါ။ ႏုိင္ငံေရးခရီးစဥ္ေတာင္ သူမ်ားက အကုန္အက်ခံလုိ ့လာႏုိင္တာေလ။
အဲဒီေန ့မွာ ေဖာင္ငွားတာ၊ အရက္ေသာက္တာ၊ ငါးမွ်ားတံ၀ယ္တာ၊ တည္းခုိးခန္းငွားတာ အားလုံးေပါင္းရင္ တစ္ေသာင္းေက်ာ္ေလာက္ ထြက္တယ္ဆုိေတာ့ ကုိယ့္ရဲေဘာ္ေတြ နဲ ့ တပ္ရင္းအတြက္ကို ေပးတဲ့ ေငြ (၅၀၀၀) ေက်ာ္က နည္းမ်ားနည္းေနလားလုိ ့ပါ။ ေပးတာပဲ ကံေကာင္းလုိ ့ေျပာရမလုိ ျဖစ္ေနၿပီ။ ေက်းဇူးႀကီးမားပါတယ္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးတုိ ့ရယ္။
သူတုိ ့သုံးေယာက္ရဲ ့ႏုိင္ငံေရးခရီးစဥ္ၿပီးလုိ ့ ျပန္ခါနီးမွာ ရဲေဘာ္ေတြရဲ ့ထုံးစံအတုိင္း-
"ဥကၠဌ က်ေနာ့္ကုိ မုန္ ့ဖုိးနည္းနည္းေလာက္ေပးအုံးေနာ္"
ေအဘီ ရဲေဘာ္တစ္ဦးက ကုိသံခဲေဘးနားကို ကပ္ၿပီးတုိးတုိးေလးေတာင္းတယ္။
ကုိသံခဲကလည္း တုိးတုိးေလးျပန္ေျပာတယ္။
"ငါ့ဆီမွာ အရမ္းမေတာင္းပါနဲ ့ကြာ။ ငါက သူမ်ား ဥကၠဌေတြလုိ မခ်မ္းသာဘူးကြ။ ေရာ့ တစ္ရာပဲယူ"
ေၾသာ္...လုပ္သက္ျခင္းတူ၊ ရာထူးျခင္းတူ၊ အသက္ျခင္းလည္း မကြာ၊ ပညာအရည္အခ်င္းလည္း အတူတူျဖစ္ေနတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္ႀကီးသုံးဦးရဲ ့ၾကားမွာ ဘာမ်ားကြာေနလုိ ့ဒီေလာက္ေတာင္ မတူတာလဲမသိဘူး။
တေန ့မွာ သူတုိ ့သုံးေယာက္ခရီးထြက္ၾကတယ္။ မဲ့ေဆာက္၊ ဘန္ေကာက္၊ ခ်င္းမုိင္ကေနတဆင့္ စံခလပူရီ (ဘုရားသုံးဆူအနီး) ကုိေရာက္လာၾကေလတယ္။ သူတုိ ့လာရင္ ထုံးစံအတုိင္း ေခါင္းစဥ္ကေတာ့ ႏုိင္ငံေရးေပါ့။ ဘာႏုိင္ငံေရးလဲလုိ ့ေမးရင္ ႏုိင္ငံေရးလုိ ့ပဲ မွတ္ပါ။
စံခလပူရီဆုိတာက မြန္ျပည္သစ္ပါတီဌာနခ်ဳပ္ျဖစ္တယ္လုိ ့ေျပာလုိ ့ရတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ ့ေနအိမ္ေတြ မိသားစု၀င္ေတြအမ်ားအျပားေနလုိ ့ပါ။ ေရေခ်ာင္းဖ်ား ဌာနခ်ဳပ္ကုိေတာ့ တရား၀င္ဌာနခ်ဳပ္လုိ ့ေခၚၿပီး စံခလပူရီကုိေတာ့ တရားမ၀င္ဌာနခ်ဳပ္လုိ ့ေခၚလုိ ့ရမလားပဲ။
သူတုိ ့လာတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္က မြန္ျပည္သည္ပါတီက ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ ့ေတာ္လွန္ေရး၊ ႏုိင္ငံေရးဟုေခၚေသာ အေရးတႀကီးလ်ဴိ ့၀ွက္ခ်က္ေတြကုိ ေဆြးေႏြးဖုိ ့ပါ။ မဟာမိတ္ဆက္ဆံေရးေခါင္းစဥ္လည္း ပါတယ္ဆုိပါစုိ ့။
သူတုိ ့သုံးေယာက္လုံးမွာ ႏွစ္ေယာက္က ဗုိက္ပူတယ္။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဗုိက္မပူတဲ့လူပါ။
လာတဲ့အခ်ိန္မွာ သူမ်ားေတြလုိ သူတုိ ့ဘက္စ္ကား တုိးစီးၿပီး လာတာမဟုတ္ပါဘူး။
ကုိယ္ပုိင္ကားေလးနဲ ့စံခလပူရီၿမိဳ ့ေလးကုိ ေရာက္လာတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း မြန္ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ ့ေဆြးေႏြးတယ္။ သုံးနာရီေလာက္ၾကာမယ္။ ၿပီးရင္ သူတုိ ့လာတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္က ၿပီးေလၿပီ။ ဒါဆုိရင္ ဒင္းတုိ ့အဖြဲ ့ က်န္တဲ့အခ်ိန္ကုိ ဘယ္လုိသုံးမလဲ။ အခ်ိန္ကုိ အက်ဳိးရွိရွိသုံးတတ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြလုိ ့ေျပာခ်င္ပါတယ္။
စံခလပူရီမွာ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ တပ္ရင္း (၁) ကရဲေဘာ္ေတြ နဲ ့အျခားအဖြဲ ့အစည္းေတြက ရဲေဘာ္ေတြလည္းရွိတယ္။ သူတုိ ့အားလုံးရဲ ့ဘ၀ေတြကုိ နည္းနည္းေလာက္ေဖၚျပခ်င္တယ္။ ဒီလူေတြဟာလည္း အထက္ကသုံးေယာက္လုိ လုပ္သက္ျခင္းတူတယ္။ မတူတာက ရာထူးခ်င္းေတာ့မတူဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ရာထူးမတူသူေတြဟာ ညစ္ပတ္ေပရည္ေနတဲ့ အသြင္အျပင္၊ အရက္သမားရုပ္ေပါက္ေနတဲ့ ရုပ္ရည္ေတြနဲ ့သူတုိ ့ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ႀကိဳဆုိၾကပါတယ္။ ေလးေလးစားစားဆက္
ဆံတယ္။ အထူးသျဖင့္ အားကုိးတဲ့ မ်က္ႏွာေတြ၊ အထင္ႀကီးေသာ ဖားခ်င္ေသာ မ်က္ႏွာေတြနဲ ့သူတုိ ့လူႀကီးတုိ ့ကုိ ဆက္ဆံပါတယ္။
တပ္ရင္း (၁) က တပ္ရင္းမွဴးျဖစ္တဲ့ ကုိသိန္းလြင္ဟာ သူ ့အိမ္မွာ စက္ခ်ဳပ္တယ္။ သူ ့မိန္းမက အပုိ၀င္ေငြရေအာင္ အေမႊးညွပ္တယ္။ သူငွားတဲ့ အိမ္ေတာ္ႀကီးက ဖုံေတြအလီလီ၊ ျခင္ေတြ တ၀ီ၀ီနဲ ့။
အိမ္ထဲမွာ ဖ်ာနဲ ့ေစာင္ကုိ အားကုိးၿပီးအိပ္ရတဲ့ဘ၀။ ကုိယ္ပုိင္ေမာ္ေတာ္ကားမရွိ။
ကုိယ္ပုိင္အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္မရွိ။ ထမင္းခ်က္ဖုိ ့အုိးေတာင္ ႏွစ္လုံးေလာက္ပဲေတြ ့ရတယ္။ ကိုယ္ပုိင္ဆုိင္ကယ္ေတာင္မရွိတဲ့ဘ၀။ ပုိက္ဆံဆုိရင္လည္း ဟုိလူ ့ဆီက ေခ်းရငွားရနဲ ့။ တေန ့လုပ္မွ တေန ့စားရတဲ့ဘ၀လုိ ့ေျပာလုိ ့ရပါတယ္။
ဒု-ရင္းမွဴးျဖစ္တဲ့ ကုိေလးလုိ ့ေခၚတဲ့လူက ခေလာ့ခနီဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာ တံျမက္စည္းပင္ေတြကုိ လုိက္ခ်ဳိးၿပီး ကုန္သည္ေတြကုိေရာင္းတယ္။ တေန ့ကုိ ဘတ္ေငြငါးဆယ္ေလာက္ရတယ္လုိ ့ေျပာတယ္။
ရတဲ့ပုိက္ဆံနဲ ့ခေလ့ာခနီဒုကၡသည္စခန္းထဲက ဘားတုိက္မွာ ရဲေဘာ္ေတြနဲ ့အတူတူေနေတာ့ သူ ့ဘ၀ကလည္း ေပ်ာ္စရာတမ်ဳိးေကာင္းသားပဲ။ က်န္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြက ခေလးတၿပဳံႀကီးေတြနဲ ့ပန္းရံလုပ္လုိက္၊ ရာဘာျခစ္လုိက္နဲ ့ သူတုိ ့ဘ၀ေတြကုိ ႀကိဳးစားရုန္းကန္ၾကရတယ္။
တခုထူးျခားတာက သူတုိ ့အားလုံးမွာ ဒီလုိဘ၀ျဖစ္ေနတာေတာင္ ေတာ္လွန္ေရးစိတ္ဓာတ္အျပည့္ရွိတုန္းပဲ။ ညေနေစာင္း အရက္ေသာက္ဖုိ ့အတြက္ေတာင္ သူမ်ားဆီက ေငြေလးႏွစ္ဆယ္သုံးဆယ္ေတာင္လုိက္ၿပီး ေခ်းငွားရတဲ့ ဘ၀ေတြျဖစ္ေပမဲ့ သူတုိ ့ေခါင္းေဆာင္ေတြ ၿမိဳ ့ေပၚကေနလာၿပီဆုိရင္ မရွိရွိတာကို ရွာေဖြၿပီး ေကၽြးေမြးခ်င္တဲ့ စိတ္ရွိေတာ့ အေတာ္ေလးကုိ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဓေလ့လုိ ့ေျပာလုိ ့ရတယ္။ ဗမာ့ယဥ္ေက်းမႈေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေတာ္လွန္ေရးယဥ္ေက်းမႈပါ။
လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္သူငယ္ခ်င္းေတြ ႏုိင္ငံျခားက ျပန္လာၿပီဆုိရင္လည္း သူတုိ႔အရမ္းေပ်ာ္ၾကတယ္။ ၿပီးရင္ ႀကိဳက္တ့ဲအကူအညီေတာင္း ေပးၾကတဲ့အထိဆုိေတာ့ သူတုိ ့ကိုလူတုိင္းက သံေယာဇဥ္မျပတ္ႏုိင္ပါဘူး။
ရဲေဘာ္အခ်င္းခ်င္း စိတ္ဆုိးစကားမ်ားလည္း ခဏပဲ။ ၿပီးရင္ ထုိးၾကႀကိတ္ၾကနဲ ့ညေနေစာင္းအရက္ေသာက္ၿပီးျပီဆုိရင္ တစ္ေယာက္ပုခုံးကို တစ္ေယာက္ဖက္ၿပီး ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ေနၾကတဲ့ ဓေလ့။ ဒီလုိနဲ ့ပဲ ေန ့တဓူ၀ သူတုိ ့ဘ၀ေတြကုိ ရုန္းကန္ျဖတ္သန္းေနရေပမဲ့ သူတုိ ့မ်က္ႏွာေတြက အေတာ္ေအးခ်မ္းလွပါတယ္။ သူတုိ ့အက်င့္သီလေတြက သူမ်ားေတြလုိ နာမည္ပ်က္စာရင္းလည္းမရွိၾကပါဘူး။
အထက္ကေျပာတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးသုံးေယာက္ေရာက္လာေတာ့ က်ေနာ္တုိ ့သူငယ္ခ်င္းေတြေပ်ာ္ၾကတာေပါ့။ သူတုိ ့အထုတ္အပုိးေတြကုိ ၀ုိင္းသည္ၾကနဲ ့။ အလုပ္ရႈပ္ၾကေလတယ္။ လုံၿခဳံေရး ယူေပးတဲ့သူက ယူနဲ ့။
ကုိယ္ပုိင္ကားနဲ ့လာတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးသုံးေယာက္ အစည္းအေ၀းၿပီးတာနဲ ့စံခေစ်းထဲကုိ သြားၾကတယ္။ Siam Commercial Bank မွာ ေအတီအမ္ကတ္နဲ ့ေငြေတြကို ထုတ္တာ အထပ္လုိက္ ေ၀ါကနဲေ၀ါကနဲ ထြက္လာတဲ့အသံေတာင္ၾကားရတယ္ဆုိပဲ။ ေငြထုတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဗုိက္ပူေခါင္းေဆာင္ႀကီးႏွစ္ေယာက္ကလြဲလုိ ့ဗိုက္မပူႏုိင္တဲ့ေခါင္းေဆာင္ႀကီးကေတာ့ ကားထဲမွာ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္နဲ ့ငုတ္တုတ္ကေလးထုိင္ၿပီး ငုိင္ေနတဲ့ပုံစံကုိ ေတြ ့ရတဲ့ သူ ့ရဲေဘာ္က-
"က်ေနာ့္ဥကၠဌကို သနားလုိက္တာဗ်ာ"
"ေနပါအုံး...ခင္ဗ်ားက ဘာလုိ ့သနားတာလဲ"
က်ေနာ္က စပ္စုခ်င္တဲ့အသံနဲ ့ေမးခြန္းေမးတယ္။
"ကုိသံခဲခင္ဗ်ာ....ကုိေအာင္မုိးေဇာ္နဲ ့ကုိႏုိင္ေအာင္ ဘဏ္ထဲကေန ေငြထုတ္ေနတာကို ၾကည့္ၿပီး သူ ့ကုိယ္သူ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့ပုံစံျဖစ္ေနလုိ ့ဗ်"
" ျဖစ္မွာေပါ...ခင္ဗ်ားတုိ ့ရဲ ့ဥကၠဌႀကီးက ငမြဲပဲကိုဗ် "
ခပ္ေထ့ေထ့အသံနဲ ့က်ေနာ္ဆြေပးတယ္။
"မြဲေပမဲ့ ဥကၠဌက သူမ်ားေတြလို နာမည္ပ်က္မရွိဘူး....ခင္ဗ်ားဒီလုိမေျပာပါနဲ ့"....ဆုိၿပီး တပ္ရင္း (၁) က ရဲေဘာ္ႀကီးက သူ ့ေခါင္းေဆာင္ကို အထင္ႀကီးတဲ့ေလသံတုန္ ့ျပန္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေစာဒကမတတ္မိပါဘူး။
ကိုယ္တင္ထားတဲ့ ဘုရား ကုိယ္မွ မကုိးကြယ္ရင္ ဘယ္သူက ကုိးကြယ္မွာလဲဆုိၿပီး ေဘးမွာ ရပ္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ႀကီးက စကား၀ုိင္းကို ျဖတ္ၿပီး မွတ္ခ်က္ေပးသံ သဲ့သဲ့ကုိ ထပ္ၾကားလုိက္ရေသးတယ္။
ကုိေအာင္မုိးေဇာ္၊ ကုိသံခဲ၊ ေဒါက္တာႏုိင္ေအာင္တုိ ့စံခမွာ ႏုိင္ငံေရးခရီးစဥ္နဲ ့အလည္လာတုန္း တည္းခုိစရာ ရွာရပါတယ္။ ေစ်းအႀကီးဆုံးတည္းခုိးခန္းမွာ တည္းပါတယ္။ ဘတ္ (၁၀၀၀) ေက်ာ္ေပးရတဲ့ တည္းခုိခန္းကုိ မေကာင္းဘူးဆုိၿပီး ေျပာတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးကလည္း ေျပာရွာတယ္လုိ ့အခန္းရွာေပးတဲ့ ရဲေဘာ္ႀကီးက ျပန္ေျပာျပေတာ့ ေၾသာ္...ဒုကၡ...ဒုကၡလုိ ့
လုိ ့ပဲ က်ေနာ္ေတြးမိေတာ့တယ္။
က်ေနာ္တုိ ့ၾသစေတ်းလ်ကေန စံခလပူရီကုိ သြားလည္ၿပီးဆုိရင္ ရဲေဘာ္ေတြနဲ ့အတူတူေန၊ အတူူတူစား၊ အခန္းငွားမဲ့ပုိက္ဆံကုိ သူတုိ ့အိမ္မွာ လုိအပ္တာကုိ ၀ယ္ေပး။ ဒီလုိမ်ဴိးဗ်။ မယုံရင္ ဆလုိင္းကုိကုိဦးကုိ ေမးၾကည့္ပါ။ သူဆုိရင္ တစ္ခါမွ တည္းခုိခန္းမငွားပါဘူး။ ကပ္ေစးနည္းလုိ ့လားမသိဘူး။
အခုၾကေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြက ရဲေဘာ္ေတြအိမ္မွာ ျဖစ္သလုိေန ျဖစ္သလုိစားၿပီး၊ မေနႏုိင္ေတာ့ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာ ဒီလူေတြ၊ သူမ်ားထက္ထူးၿပီးနဖူး လဥ တက္ေပါက္ေနသလားလုိ ့ေတာင္ ထင္မိတယ္။
ကုိယ့္ရဲေဘာ္ေတြပဲဗ်ာ တစ္ရက္တေလေလာက္ အတူတူေနရင္ ပုိၿပီးေကာင္းတာေပါ့။ ဒါဆုိရင္ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း အထင္ႀကီးအုံးမယ္။ အခုၾကေတာ့ ေစ်းအႀကီးဆုံးတည္းခုိးခန္းမွာ တည္းခ်င္လုိ ့စုတ္ျပတ္သတ္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြက လုိက္ရွာေပးရတယ္။ တရားဖုိ ့ေကာင္းလုိက္ေလျခင္း။ ေလးစားအတုခုိးဖြယ္ ေကာင္းေသာ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြလုိ ့မွတ္ခ်က္ေပးရမလုိ ့ျဖစ္ေနၿပီ။
စံခမွာမွာ အင္း ႀကီးေတာ့ အေတာ္လွတယ္။ မြန္ဘုန္းႀကီးေဆာက္ထားတဲ့ သစ္သားတံတားကလည္း အေတာ္ေလးကို စြဲေဆာင္မႈအားေကာင္းတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ႏွစ္စဥ္ လူစည္ကားတဲ့ေနရာေလးလုိ ့ေခၚႏုိင္တယ္။
အင္းထဲမွာ ငါးမွ်ားခ်င္လုိ ့ဆုိၿပီး ေခါင္းေဆာင္ႀကီးသုံးေယာက္က ငါးမွ်ားတံကုိ ထုိင္းဘတ္ေငြ (၇၀၀) ေက်ာ္ေလာက္အကုန္ခံၿပီး ၀ယ္ပါတယ္။ ငါးမွ်ားတံက က်ေနာ္တုိ ့ဗမာေတြမွ်ားတဲ့ငါးမွ်ားတံမဟုတ္ပါ။ တီေကာင္နဲ ့၀ါးကုိ အသုံးျပဳၿပီး မွ်ားတာမဟုတ္ေတာ့ မွ်ားတက္အုံးမွ။ က်ေနာ္ဒီဟာႀကီးကို အသုံးျပဳၿပီး တစ္ခါမွ မမွ်ားဘူးဘူး။ ေတာက်တယ္ပဲဆုိပါစုိ ့။ ကုိယ္မွ တစ္ခါမွမမွ်ားဘူး ေတာက်လဲ က်ေပါ့ဗ်ာ။
ဒါနဲ ့စကားမစပ္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြေတာ့ ဘယ္လုိမွ်ားလဲ၊ ငါးေကာ ရလားလုိ ့ေမးအုံးမယ္။ တစ္ေကာင္မွ မရပါ။ လူအထင္ႀကီးေအာင္္လို ့မွ်ားတာပါဆုိၿပီး ရဲေဘာ္ေတြက မွတ္ခ်က္ေပးပါတယ္။
ငွားမွ်ားၿပီးေတာ့ ေနကအေတာ္ေစာင္းေနၿပီ။ ဘတ္ေငြေထာင္ေက်ာ္ေပးငွားရတဲ့ ေဖာင္ အိမ္ေပၚမွာ အပန္းေျဖမယ္။ ေဖာင္စီးရင္း အရက္ေသာက္ခ်င္ပါတယ္ဆုိလုိ ့ေဒသခံတပ္ရင္း(၁) က ရဲေဘာ္ေတြက လုိက္ၿပီးငွားေပးရတယ္။ ၿပီးရင္ သူတုိ ့ အေကာင္းစားအရက္နဲ ့ေဖာ္ေပၚမွာ ဇိမ္ခံတယ္။ အေကာင္းစား ႏုိင္ငံေရးေတြနဲ ့အျမည္းလုပ္တယ္။ ေဘးနားမွာ စုတ္ျပတ္သတ္ေနတဲ့ အရက္သမားရဲေဘာ္ႀကီးေတြက အေပါစား ေလာက္ေခါင္နဲ ့။
သူတုိ ့အဆုိအရ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြက ႏွိမ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ေလာက္ေခါင္နဲ ့မွ သူတုိ ့ေရခ်ိန္ပုိလုိ ့ကိုက္ပါတယ္ဆုိၿပီး ေျပာရွာေတာ့ စိတ္ထဲမွာ တကယ့္ရဲေဘာ္ေကာင္းေတြပါလားလုိ ့။
ကိစၥ အ၀၀ ၿပီးေတာ့ ေဒါက္တာႏုိင္ေအာင္က အလွဴအတန္းနည္းနည္းေပးပါတယ္။ တပ္ရင္း (၁) မွာ လုိအပ္တာသုံးဖုိ ့အတြက္ ဘတ္ေငြေလးငါးေထာင္ ေပးရွာပါတယ္။ ကုိေအာင္မိုးေဇာ္လည္း စြန္ ့သင့္သေလာက္ စြန္ ့ပါတယ္။ အားလုံးေပါင္းမွ ငါးေထာင္ေက်ာ္ေလာက္ပဲရွိတယ္လုိ ့ေျပာျပတယ္။ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္တပ္ရင္းကုိ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ ဥကၠဌကလြဲရင္ က်န္တဲ့ ဗုိက္ပူေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ေပးႏုိင္ပါတယ္။ ကုိသံခဲ ကပ္ေစးနည္းလုိ ့လား။ လုံး၀မဟုတ္ပါဘူး။ ေပးစရာ ရွိကုိ မရွိလုို ့ပါ။ ႏုိင္ငံေရးခရီးစဥ္ေတာင္ သူမ်ားက အကုန္အက်ခံလုိ ့လာႏုိင္တာေလ။
အဲဒီေန ့မွာ ေဖာင္ငွားတာ၊ အရက္ေသာက္တာ၊ ငါးမွ်ားတံ၀ယ္တာ၊ တည္းခုိးခန္းငွားတာ အားလုံးေပါင္းရင္ တစ္ေသာင္းေက်ာ္ေလာက္ ထြက္တယ္ဆုိေတာ့ ကုိယ့္ရဲေဘာ္ေတြ နဲ ့ တပ္ရင္းအတြက္ကို ေပးတဲ့ ေငြ (၅၀၀၀) ေက်ာ္က နည္းမ်ားနည္းေနလားလုိ ့ပါ။ ေပးတာပဲ ကံေကာင္းလုိ ့ေျပာရမလုိ ျဖစ္ေနၿပီ။ ေက်းဇူးႀကီးမားပါတယ္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးတုိ ့ရယ္။
သူတုိ ့သုံးေယာက္ရဲ ့ႏုိင္ငံေရးခရီးစဥ္ၿပီးလုိ ့ ျပန္ခါနီးမွာ ရဲေဘာ္ေတြရဲ ့ထုံးစံအတုိင္း-
"ဥကၠဌ က်ေနာ့္ကုိ မုန္ ့ဖုိးနည္းနည္းေလာက္ေပးအုံးေနာ္"
ေအဘီ ရဲေဘာ္တစ္ဦးက ကုိသံခဲေဘးနားကို ကပ္ၿပီးတုိးတုိးေလးေတာင္းတယ္။
ကုိသံခဲကလည္း တုိးတုိးေလးျပန္ေျပာတယ္။
"ငါ့ဆီမွာ အရမ္းမေတာင္းပါနဲ ့ကြာ။ ငါက သူမ်ား ဥကၠဌေတြလုိ မခ်မ္းသာဘူးကြ။ ေရာ့ တစ္ရာပဲယူ"
ေၾသာ္...လုပ္သက္ျခင္းတူ၊ ရာထူးျခင္းတူ၊ အသက္ျခင္းလည္း မကြာ၊ ပညာအရည္အခ်င္းလည္း အတူတူျဖစ္ေနတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္ႀကီးသုံးဦးရဲ ့ၾကားမွာ ဘာမ်ားကြာေနလုိ ့ဒီေလာက္ေတာင္ မတူတာလဲမသိဘူး။
