အဘြားကုိေမြးတဲ့ေနရာက အလံတစ္ရာဘုရားနားက က်ဴိက္ေကာ္လုိ ့ပဲ သိတယ္။ ရြာကေတာ့ ပဲခူးစုလုိ ့ေခၚတဲ့ ပအုိ၀့္ရြာေလးပါ။ အဘြားနဲ ့ဗုိလ္ခ်ဴပ္မႈးႀကီးသန္းေရႊရဲ ့မိန္းမ ေဒၚႀကိဳင္ႀကိဳင္နဲ ့က တရြာတည္းသားေတြ။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ျဖစ္တယ္။ သိေအာင္လုိ ့ပါ။ သူတုိ ့ဆီကေန က်ေနာ္တုိ ့အပ္တုိ တစ္ေခ်ာင္းေတာင္ မရခဲ့ပါဘူး။
အခုေတာ့ က်ေနာ္အရမ္းခ်စ္ရတဲ့အဘြားၿပီးခဲ့တဲ့ရက္က ဆုံးသြားေတာ့ သူ ့အေၾကာင္းကို တစ္ခုေသာ မိသားစု နားလည္ေအာင္လုိ ့ဒီစာကုိေရးပါတယ္။
အဘြားရဲ ့ေမြးရပ္ အတိအက်ေတာ့ မမွတ္ဘူး။ သူ ့ကုိ သထုံပအုိ၀္လုိ ့ေခၚတယ္။ ပအုိ၀္စကားနဲ ့စာလည္း အေတာ္ကၽြမ္းတယ္ထင္တယ္။ ဗမာစကားေျပာရင္ ပအုိ၀္သံနဲ ့ေျပာတယ္။ က်ေနာ္တုိ ့နဲ ့ေျပာရင္ေတာ့ ဗမာလုိကို ပအုိ၀္သံ၀ဲ၀ဲနဲ ့ေျပာေလ့ရွိတယ္။ အဘြားမွာ ေမြးခ်င္းသုံးေလးေယာက္ေလာက္ေတာ့ရွိမယ္။ မွတ္မိသေလာက္ဆုိရင္ အဘြားက သူ ့မိသားစုမွာ အႀကီးဆုံး မိန္းခေလး။ အငယ္ဆုံးက ေျခေထာက္မသန္တဲ့ သူ ့ညီမ။
သူတုိ ့မိသားစုရဲ ့လုပ္ငန္းလက္ရင္းက အလံတစ္ရာဘုရားနားက ေတာင္တန္းေတြေပၚမွာ ဒူးရင္းသီးနဲ ့မင္းဂြတ္သီးၿခံေတြလုပ္တယ္။
က်ေနာ့္အေမကို အဘြားက သူ ့ညီမဆီကေန ေတာင္းၿပီး ငယ္ငယ္ေလးတည္းကေမြးစားထားတာ။ ရန္ကုန္မွာ သူ ့ေယာက်ာ္းက ၀င္ေငြေကာင္းတာရယ္၊ သူ ့ဆီမွာ သမီးတစ္ေယာက္ပဲရွိတာေၾကာင့္ အဘြားက အေမ့ကုိ ေခၚထားတယ္။ သူ ့တူမျဖစ္ေပမဲ့ သူ ့သမီးထက္ပိုခ်စ္တယ္။
အမွန္တကယ္ဆုိရင္ အဘြားက က်ေနာ့္အေမရဲ ့အႀကီးလုိ ့ေခၚလုိ ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ေမြးစားတာဆုိေတာ့ အေမကလည္းအဘြားကို အေမလုိ ့ပဲေခၚတယ္။ သူ ့အေမရင္းကိုလည္း အေမလုိ ့ပဲေခၚတယ္။ ဆုိေတာ့ က်ေနာ့္မွာ အဘြားသုံးေယာက္ရွိတယ္လုိ ့ေျပာလုိ ့ရတယ္။ အေဖ့ဘက္ကအဘြားရယ္၊ အေမ့ဘက္က အဘြားႏွစ္ေယာက္ရယ္ေပါင္းရင္ သုံးေယာက္ေပါ့။
တေန ့မွာ အဘြားက သူ ့ေယာက်္ားနဲ ့စိတ္သေဘာထားခ်င္း မတုိက္ဆုိင္လုိ ့ ကြဲ ခဲ့တယ္။ သူ ့ရဲ ့တဦးတည္းေသာ သမီးအရင္းကုိ သူ ့ေယာက်္ားကေခၚသြားတယ္။ က်ေနာ့္အေမကိုေတာ့ အဘြားက ေခၚသြားတယ္။ တစ္ေယာက္ တစ္နယ္စီကြဲသြားၾကတယ္။
ရန္ကုန္မွာ အဘြားက အစုိးရ စက္ရုံတစ္ခုမွာအလုပ္လုပ္ၿပီး အေမ့ကို ျပဳစုၿပိဳးေထာင္ေပးတယ္။ အေမအရြယ္ေရာက္ေတာ့ အင္းစိန္မွာ အိမ္ေထာင္က်တယ္။ဒါနဲ ့ပက္သက္ၿပီး က်ေနာ္အေမကို အဘြားက အရမ္းစိတ္နာတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ စစ္သားကို ယူလုိ ့။ သူ ့စကားကုိ နားမေထာင္ရမွန္း ေကာင္းလားဆုိၿပီး အေမ့ကို အဘြားက အေမြျပတ္စြန္ ့လႊတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ပုိင္း အေမက အမႀကီးဆုံးကိုေမြးေတာ့ အဘြားလည္း မေနႏုိင္ဘူး။ ဒါနဲ ့က်ေနာ္တုိ ့အိမ္ကို လာၿပီး လုိအပ္သမွ်ကူညီေပးတယ္။ ေငြေၾကးကအစ၊ ထမင္းခ်က္တာအဆုံး အဘြားပဲလုပ္တယ္။ အဲဒိအခ်ိန္ကစၿပီး အဘြားဟာ က်ေနာ္တုိ ့အိမ္မွာပဲ ေနေတာ့တယ္။ ေသတဲ့အခ်ိန္အထိ က်ေနာ့္အမရဲ ့လက္ေပၚမွာပဲ ေသသြားခဲ့တယ္။
ဘာ့ေၾကာင့္ သူ ့သမီးအရင္းကုိ အေမ့ေလာက္မခ်စ္လဲဆုိတာကုိ ေျပာျပခ်င္တယ္။ သမီးအရင္းက သူ ့ေယာက်္ားနဲ ့ပါသြားတယ္။ သူတုိ ့က ပညာတတ္တယ္။ ခ်မ္းသာတယ္။ အဘြားက ေတာသူေတာင္သား။ အရမ္းရုိးတယ္။ ပြင့္လင္းတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက အဘြားက ေခ်ာေတာ့ သူေဌးက ယူတယ္။ ေနာက္ပုိင္း သူေဌးက ပစ္သြားတာလား ဘာလားေတာ့မသိဘူး။
သူ ့ေယာက်္ားနဲ ့ပါသြားတဲ့ သူ ့သမီးအရင္းကို အဘြားလည္း အရမ္းခ်စ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒိအသိုင္းအ၀န္းမွာ အဘြားမေပ်ာ္ေတာ့ က်ေနာ့္အေမနဲ ့ေနေတာ့တယ္။ အဲဒိအသုိင္းအ၀န္းက ခ်မ္းသာၿပီး ပညာတတ္ေတာ့ အဘြားကုိ သူတုိ ့အဘြားလုိ ့မသတ္မွတ္ခ်င္ဘူး။ ရွက္တယ္ထင္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အဘြားကို အရမ္းခ်ဳပ္ခ်ယ္တယ္လုိ ့အဘြားက ေျပာတယ္။
က်ေနာ္တုိ ့အိမ္မွာေတာ့ အဘြားက ႀကိဳက္သလုိေနပဲ။ ေတာသူေတာင္သားပီပီ ငပိနဲ ့ငရုတ္သီးမႈန္ ့စားၿပီး မွ်စ္တုိ ့တာကုိ အဘြားက အရမ္းႀကိဳက္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ ့ဆီမွာ သူအရမ္းေပ်ာ္ရွာပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ ့ေမာင္ႏွမေတြကလည္း အဘြားကုိ စလုိက္ေနာက္လုိက္နဲ ့ဆုိေတာ့။ သူက ဆဲ လုိက္နဲ ့။ ဒီလုိေနၾကတာ။ သူ ့သမီးအရင္းလုိ ဘာဟိတ္ဟန္မွမရွိေတာ့ အဘြားအတြက္ ေနရတာ စိတ္မပင္ပန္းဘူးထင္တယ္။
က်ေနာ္တုိ ့မိသားစုကလည္း တပ္ထဲမွာ အရမ္းဆင္းပါတယ္။ အေဖ့၀င္ေငြနဲ ့က မေလာက္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္တုိ ့မိသားစုကလည္း မ်ားေတာ့ ပိုဆုိးတာေပါ့။ ဒါနဲ ့အဘြားက က်ေနာ္တုိ ့ကုိ ေစ်းေရာင္းေကၽြးတယ္။ သူက ေစ်းေရာင္းတာ ၀ါသနာအရမ္းပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀-ႏွစ္ေလာက္အထိ အဘြားက ဘုရားေဇာင္းတန္းမွာ ကြမ္းယာနဲ ့ေစ်းလိပ္ေရာင္းၿပီး တစ္ေယာက္တည္းေနတယ္။
သူ ့ေဘးမွာ ေခြးေတြ၊ ေၾကာင္ေတြကုိ ေမြးထားတယ္။ ေန ့စဥ္ ေခြးေတြေၾကာင္ေတြကုိ ထမင္းေကၽြးရတဲ့အလုပ္က သူ ့ရဲ ့အဓိကအလုပ္ပဲ။
က်ေနာ္တုိ ့လည္းအသက္ေတြႀကီးလာၿပီး တကြဲတျပားစီျဖစ္ကုန္တယ္။ အဘြားလည္း တေနရာ။ အေမနဲ ့အေဖကလည္း တေနရာ။ အမနဲ ့သူ ့ေယာက်္ားကလည္း တစ္ေနရာ။ ေနာက္ဆုံး မာနအရမ္းႀကီးတဲ့ အဘြားကုိ ဘုရားေဇာင္းတန္းကေန အတင္းသြားေခၚၿပီး အမအိမ္မွာပဲ ေခၚထားရေတာ့တယ္။ ေတာ္ၾကာေန တစ္ေယာက္တည္း တခုခုျဖစ္ေနမွာဆုိးလုိ ့ပါ။ က်ေနာ္တုိ ့လည္း အဘြားအတြက္ ႏုိင္ငံျခားကေန ပုံမွန္ေငြပုိ ့ေပးၿပီး သူစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ထားပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ ့အရမ္းဆင္းရဲေနတဲ့အခ်ိန္တုန္းဆုိရင္ သူ ့သမီးအရင္းျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္အေဒၚက ခ်မ္းသာတယ္လုိ ့ေျပာလုိ ့ရတယ္။ သကၤန္းကၽြန္းမွာတိုက္နဲ ့တာနဲ ့ေနႏိုင္တဲ့အထိပဲ။ သူ ့ေျမးအရင္းေတြကလည္း ေခသူေတြမဟုတ္ပါဘူး။ ေဒါက္တာသက္တင္၊ ဗုိလ္မႈးေ၀ၿဖိဳး၊ ခေရ၊ သဲသဲ ဆုိတဲ့ သူေတြျဖစ္ေနၾကၿပီ။ အဘြားရဲ ့သားမတ္တစ္ေယာက္လည္း ဗုိလ္မႈးႀကီးသန္းတင္လုိ ့ေခၚပါတယ္။ အခုေတာ့ အၿငိမ္းစား။ သံအမတ္ဆုိလား ဘာလားမသိဘူး။ ေနာက္တစ္ေယာက္က စကၤာပူမွာ အင္ဂ်ီနီယာလုပ္ခဲ့ဘူးတဲ့ ဦးခင္ေအာင္လုိ ့ေခၚတယ္။ ဒီေလာက္ပဲ က်ေနာ္သိတယ္။ အေဒၚက အိမ္ေထာင္ႏွစ္ဆက္ေလ။
သူတုိ ့နဲ ့က်ေနာ္လုံး၀မရင္းႏွီးပါဘူး။ သူတုိ ့အိမ္ကိုေတာ့ အလည္သြားဘူးတယ္။ က်ေနာ္တုိ ့အိမ္ကုိလည္း သူတုိ ့အလည္လာတယ္။ က်ေနာ့္တစ္သက္မွာ တစ္ခါပဲ ျမင္ဘူးပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ ့က ပညာမရွိတဲ့အျပင္ အရမ္းဆင္းရဲတယ္ဆုိေတာ့ သူတုိ ့က သိတ္ၿပီး အဖတ္မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ဒါနဲ ့ပက္သက္ၿပီး အဘြားက အေမ့ကို အသံျပတ္ျပတ္နဲ ့ဒီလုိေျပာတယ္။
အဲဒိအိမ္ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မသြားနဲ ့။ ငါလည္း အဆက္အသြယ္မလုပ္ဘူး။ နင္တုိ ့လည္း အဆက္အသြယ္မလုပ္နဲ ့။ ငါေသရင္နင္တုိ ့နဲ ့ပဲ ေသမယ္လုိ ့အဘြားက ခဏခဏေျပာတယ္။
က်ေနာ္ငယ္ငယ္တုန္းကဆုိရင္ အေမနဲ ့အေဖက ခဏခဏ စကားမ်ားၿပီး လင္မယားေတြကြဲၾကတယ္။ အေဖကလည္းအရက္သမား။ ေငြကလည္းမရွိ။ ဒီၾကားထဲရန္ကလည္းျဖစ္ေသးတယ္။ ေနာက္ဆုံးရလာဒ္က ၾကားထဲက က်ေနာ္တုိ ့ပဲ ဟုိေျပးရမလုိ ဒီေျပးရမလုိပဲ။ ဒီလုိျဖစ္ေနတာကို အဓိကကယ္တင္တဲ့လူက က်ေနာ့္အဘြား။ ေယာက်ာ္းလည္း သူမယူဘူး။ က်ေနာ္တုိ ့ကုိ ေစ်းေရာင္းေကၽြးတယ္။
အိမ္မွာထမင္းခ်က္ေကၽြးတယ္။ အ၀တ္ေလွ်ာ္ေပးတယ္။ ေက်ာင္းစရိတ္ရွာေပးတယ္။ သူေရာင္းလုိ ့ရတဲ့အျမတ္ထဲကေန မုန္ ့ဖုိးေပးတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ပြစိပြစိနဲ ့။ တစ္အိမ္လုံးကို သူပဲ ဒုိင္ခံလုပ္ေပးတယ္။ ဒီလုိနဲ ့ပဲ က်ေနာ္တုိ ့ေတြ အရြယ္ေရာက္လာၾကတယ္။ အဓိက သူ ့ေက်းဇူးေၾကာင့္ပဲ။
က်ေနာ္မဲ့ေဆာက္ကုိထြက္လာတဲ့ ေန ့ကဆုိရင္ အၿမဲတန္းပြစိပြစိလုပ္တဲ့အဘြား တံခါးေပါက္မွာ က်ေနာ္ကုိ ဘာမွမေျပာပဲ ထုိင္ၿပီးၾကည့္ေနခဲ့တာကို ယေန ့အထိမွတ္မိေနတုန္းပါ။ အခုဆုိရင္ အဘြားနဲ ့ကြဲသြားတာ ၁၄-ႏွစ္ရွိသြားၿပီ။
ၿပီးခဲ့တဲ့လက အမဆီကုိဖုန္းဆက္ေတာ့ အဘြားကေျပာတယ္။
သား...အဘြားကို သတိရေသးလားတဲ့။ နင္တုိ ့ဘယ္ေတာ့ျပန္လာမွာလဲလုိ ့ေမးတယ္။
က်ေနာ္တုိ ့ျမန္မာသံရုံးမွာ ဗီဇာတင္ထားတဲ့အေၾကာင္း၊ သႀကၤန္ေလာက္မွာ ျပန္ႏုိင္မယ္လုိ ့ထင္တဲ့အေၾကာင္း အဘြားကို ၀မ္းသာအားရေျပာျဖစ္တယ္။
ဒါနဲ ့က်ေနာ္က...အဘြားမေသနဲ ့အုံး။ က်ေနာ္တုိ ့ျပန္လာရင္ အဘြားနဲ ့ေတြ ့ခ်င္ေသးတယ္။ ဘုရားေတြလုိက္ပို ့ခ်င္တယ္လုိ ့ေျပာေတာ့.....
ငါ့ေျမးေတြနဲ ့ေတြ ့ၿပီးမွ အဘြားေသမယ္လုိ ့ေျပာတယ္။
အခုေတာ့ က်ေနာ္တုိ ့ကုိ အရမ္းခ်စ္တဲ့ ေက်းဇူးရွင္အဘြား တစ္ေယာက္ က်ေနာ္တုိ ့ျပန္အလာကုိ မေစာင့္ပဲ ဘ၀တစ္ပါးကို ေျပာင္းသြားပါၿပီ။
တေန ့က အဘြားဆုံးေတာ့ အမနဲ ့အေဖက ေဒၚဥမၼာရီဆီကို လွမ္းၿပီးအေၾကာင္းတယ္။ အဘြားရဲ ့သမီးအရင္းျဖစ္တဲ့ေဒၚဥမၼာရီက ဘာေျပာလဲဆုိေတာ့....
က်ေနာ့္အမကုိ...ငါ့အိမ္ကုိ လာခဲ့။ ပိုက္ဆံလာယူတဲ့ဗ်ာ။
အမက ေဒါသထြက္ၿပီး-
က်မ မအားဘူး....လုိ ့ေျပာလုိက္တယ္။
ေၾသာ္...ေလာကမွာ ဒီလုိသားသမီးေတြရွိပါလားလုိ ့ေတြးေနမိပါေတာ့တယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္တုိ ့အဘြားအတြက္တာ၀န္ေက်ခဲ့ပါၿပီ။ အဘြားတစ္ေယာက္ ဘ၀ကူးေကာင္းမွာပါ။
အဘုိးအဘြား၊ မိဘေတြကို မေသခင္ လုပ္ေကၽြးပါ။ ေသမွ ငုိမေနပါနဲ ့။
