က်ေနာ့္ဘေလာဂ္မွာ မဆဲဖုိ႔ ၾကင္နာေအးခ်မ္းစြာေျပာလာတဲ့ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုေန ကုိေန၀င္းကိုဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ ့ဒီစာကုိေရးပါတယ္။ သူ ့ကုိေတြ ့တုန္းက ႏုိ႔ဘုိးဒုကၡသည္ စခန္းထဲမွာျဖစ္ပါတယ္။ အသားျဖဴျဖဴ လူေကာင္ႀကီးႀကီးနဲ ့ကုိေန၀င္းဟာ အေတာ့္ကုိေအးခ်မ္းတဲ့ မ်က္ႏွာရွိတယ္။
သေဘာေကာင္းတယ္။ စိတ္ထားျဖဴစင္တယ္။ ေလာဘမႀကီးဘူး။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတက္တဲ့လူတစ္ေယာက္ပါ။ ၁၉၈၈-ခုႏွစ္မွာ ေက်ာင္းသားေတြေတာခုိေတာ့ သူလဲေရာေရာင္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေတာထဲကိုလုိက္ခဲ့တယ္။ ၁၀-တန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကုိေန၀င္း၊ သူ႔အေဖရဲမႈးႀကီးကုိ ဖီလာဆန္႔က်င္လုပ္ၿပီး မုဒုံနယ္ကေန KNU နယ္ေျမထဲကို ေသနတ္ကုိင္ဖို႔ေရာက္ခဲ့တယ္။ ABSDF အဖြဲ႔၀င္အျဖစ္ ဆန္ႀကိဳးကုိလြယ္၊ ငွက္ေပ်ာအူစားၿပီး AK47 ကို ရင္၀ယ္ပိုက္ခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါလုိ႔ မွတ္သားဘူးတယ္။
၉၉-ခုႏွစ္မွာ သူ႔ကုိေတြ ့ေတာ့ သမီးေလးေနျခည္ဇာလႈိင္က လသားအရြယ္ေလး။ ခ်စ္ဇနီး မမႈက KNU က ေဆးမႈး။ ေတာ္လွန္ေရးစိတ္ဓာတ္တကယ္ျပည့္၀တဲ့ မိန္းမသားတစ္ေယာက္။ ေတာထဲမွာေမြး၊ ေတာထဲမွာႀကီး၊ ေကအန္ယူေက်ာင္းမွာ ၁၀-တန္းေအာင္ၿပီး ေဆးမႈးလုပ္ရင္းနဲ႔ ကုိေန၀င္းနဲ႔ ေနာက္ေၾကာင္းပါတယ္။ ဗုိလ္ေနလုိ႔ခ်စ္စႏုိး ေခၚခံရတဲ့ကိုေန၀င္းက ဓာတ္ခြဲခန္းမွာ ငွက္ဖ်ားပုိးရွိမရွိ စမ္းသပ္ရတဲ့ လူ။ ဒုကၡသည္စခန္းက ေဆးရုံးမွာ အလုပ္လုပ္တယ္။ လစာက ထုိင္းဘတ္ေငြ ေျခာက္ရာ၊ ခုႏွစ္ရာပဲရတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၃-ႏွစ္ေလာက္က။
သူက ဗမာဆုိေတာ့ မမႈရဲ ့အသုိင္းအ၀ိုင္းက သေဘာမတူ။ ဗမာဆုိရင္ေတာထဲက ကရင္အမ်ားစုက မၾကည္ဘူး။ အေတာ္ဆုိးတဲ့ ဗမာဆုိၿပီး သူတုိ႔ေခါင္းထဲမွာရွိတယ္။ လူသတ္တယ္။ ရြာကိုမီးရႈိ ့တယ္။ သူတို႔ေတာင္ယာတဲေတြကုိဖ်က္ဆီးတဲ့ ဗမာေတြဆုိၿပီး ကရင္ေတြက ေျပာတယ္။ ဗမာကုိ ကရင္လုိ ပေရာ္လုိ႔ေခၚတယ္။ ေတာထဲက ကရင္ေတြက ပေရာ္ဆုိရင္အေတာ္ရြံတယ္။ ဒီအသုိင္းအ၀ုိင္းမွာ ႀကီးလာတဲ့ မမႈက ပေရာ္ကို အေတာ္ခ်စ္လုိ႔ ကုိေန၀င္းနဲ႔ညားေလတယ္ေပါ့။
ဒုကၡသည္စခန္းဆုိတာ မီးမရွိေတာ့ ညဖက္ဆုိရင္ ေမွာင္ေနတာေပါ့။ ေမွာင္ေသာညတစ္ညမွာ ကုိေန၀င္းက မမႈကုိ ဥ လိုက္တာ မမႈဂုံးေထာက္သြားတယ္။ သူတုိ႔မဂၤလာေဆာင္ေတာ့ မမႈ ဗုိက္ေဖာင္းေဖာင္းနဲ႔။ ဒီလုိမ်ဳိး ပေရာ္ကုိေန၀င္းက သြက္တယ္။
ခေလး လသားေလးကုိ ထားၿပီး ကုိေန၀င္းေရွ ့တန္းထြက္တယ္။ ေျခာက္လေလာက္ၾကာတယ္။ ေကာ့ကရိတ္ဘက္မွာ ပတ္ၿပီး ထမင္းခ်က္စားတယ္။ အရက္ေသာက္တယ္။ ရြာသားေတြကုိ စြတ္ၿပီးတရားေဟာတယ္။ ဒါက ကုိေန၀င္းရဲ ့ေရွ ့တန္းမွာလုပ္ရတဲ့အလုပ္။ မိန္းမကုိသတိရၿပီဆုိရင္ ပုခတ္ေပၚကေန စိတ္ကူးေတြယဥ္တာကလြဲလုိ ့ သူ ့ခဗ်ာ သနားစရာ။
က်ေနာ္က သူတုိ႔အိမ္မွာေနတယ္။ တခါတေလ သူမ်ားအိမ္မွာလုိက္ၿပီး အိပ္တယ္။ ေသာက္တယ္။ ပြားတယ္။ အလုပ္က ဒါပဲရွိတယ္။ ဒုကၡသည္စခန္းက အိမ္ဆုိတာကလည္း တုိက္အိမ္မဟုတ္။ အဲယားကြန္းမရွိ။ ရွိတာက သက္ကယ္မုိး၊ ၀ါးထရံကာ၊ ၀ါးခင္း။ အကုန္လုံးက သဘာ၀နဲ႔ညီညြတ္တယ္။
၀ါးနံ ့သင္းသင္းနဲ႔ အိမ္ေရွ ့က ေဒါနေတာင္တန္းႀကီးကုိ ၾကည့္ၿပီး အရက္ေသာက္ရတဲ့အရသာက ဘာနဲ႔မွမလဲႏုိင္။ အိမ္ေရွ ့က ၀ါးရံတာမွာ စုထုိင္ၿပီး၊ ဂစ္တာအစုတ္ကုိတီး။ သီခ်င္းဆုိၿပီး အေပ်ာ္ရွာရတယ္။ ဖေယာင္းတုိင္မီးနဲ႔ ဆုိေတာ့ အေတာ္ေလးကုိ ေအးခ်မ္းလွတယ္။ တည္ၿငိမ္လွတယ္။ ဒါက ကုိေန၀င္းတုိ႔ရဲ ့မဟာအိမ္ေတာ္ႀကီး။ အိမ္ထဲမွာ TV ေရခဲေသတၱာ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ရွိလားဆုိေတာ့ တစ္ခုမွမရွိ။ ရွိတာက အ၀တ္အစားအစုတ္ေတြကုိထည့္ဖုိ႔အတြက္ ယုိးဒယားလုပ္ ေကာ္ျခင္းႀကီးႏွစ္ခုပဲရွိတယ္။ ဒီအတုိင္းေနရလုိ ့ကုိေန၀င္းတုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ အားငယ္တာ၊ စိတ္ဓာတ္က်တာ၊ ရွက္တာ မရွိ။ တခ်ိန္လုံး ေကြးေနေအာင္ ေပ်ာ္ၾကတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြကလည္း ကုိယ့္ထက္ခ်မ္းသာတဲ့လူေတြဆုိေတာ့ မနာလုိတာ ၿပိဳင္တာဆုိင္တာမရွိ။ အားလုံးက ကုိယ့္ထက္မြဲတဲ့သူေတြခ်ည္းပဲဆုိေတာ့ သနားစရာ။
က်ေနာ္တုိ႔ ရပ္ကြက္နံပါတ္က (၁) ။ ရက္ကြက္ (၁) မွာ ေနတဲ့လူေတြအမ်ားစုက သူပုန္ေတြ။ ေကအန္ယူလူႀကီးေတြ။ က်ေနာ္တုိ႔ ေနတဲ့ေတာင္ကုန္းမွာ လူ႔ေဘာင္သစ္အဖြဲ ့၊ NLD-LA နဲ႔ ABSDF တုိ ့ရွိတယ္။ ေရွ ့တန္းဆင္းရင္ အဲဒိကေနဆင္းတယ္။ ေရွ ့တန္းက ျပန္လာရင္ အဲဒိမွာနားတယ္။ မႈးလာရင္ ရန္ျဖစ္တယ္မရွိ။ အားလုံးေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး။ တခါတေလ ေဆးေျခာက္ရႈတယ္။ မ၀ယ္ရဘူး။ အားလုံးအလကားရတယ္။
တအိမ္က ထမင္းမရွိရင္ အျခားအိမ္မွာတက္စားလုိ႔ရတယ္။ ေတာင္းစားလုိ႔ရတယ္။ ရွက္စရာမလုိ။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔ သူပုန္ေတြအေတာင္းအစား အရမ္း၀ါသနာပါတယ္။ မေတာင္းတတ္ရင္ ငတ္ေပါ့။ ေတာင္းဖုိ႔အတြက္ဆုိရင္္ မ်က္ႏွာကၿဖီးေနတာပဲ။ ဒီေလာက္ေတာင္ အရွက္မရွိတာ။
အၿမဲတမ္း ကုလားပဲနဲ႔ ဟင္းႏုႏြယ္၊ ငါးေသတၱာနဲ႔သေဘၤာသီး။ ငါးပိေထာင္း။ မနက္ ကိုးနာရီဆုိရင္ ထမင္းစားၿပီးပီ။ ထမင္းၾကမ္းလဲဒါပဲ။ ေန ့လည္စာလည္း ဒါပဲ။ မုန္ ့ပဲသေရစာ ၀ယ္မစားႏုိင္။ ညေနေသာက္ဖုိ႔အတြက္ စုထားရတဲ့သေဘာ။ မမႈက ငါးပိေထာင္း ပေရာ္ဖတ္ရွင္နယ္။ စပါယ္ရွယ္လစ္။ အရမ္းေတာ္တယ္။ ကမၻာေပၚမွာ စားဖူးတဲ့ ငါးပိေထာင္းေတြထဲမွာ အေကာင္းဆုံးက မမႈရဲ ့ငါးပိေထာင္း။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကုိေန၀င္း ၀ ဖီးေနတာေပါ့။ ဒီေလာက္ေတာင္ ကၽြမ္းတယ္။ တကၠသုိလ္မွာ Bachelor of Ngapihtaung ဘြဲ ့ရသလားေတာင္ထင္ရတယ္။ ငါးမိနစ္အတြင္း လွ်ာလည္ႏုိင္တဲ့ ကရင္ငါးပိေထာင္းကုိ ေထာင္းႏုိင္တယ္။
ငါးပိေထာင္းပဲကၽြမ္းတယ္ထင္လား။ ကရင္လုိအေခၚ တာလေပါဆုိတဲ့ ၀က္စာလုိမ်ဳိး အစားအစာကုိလည္း အေတာ္ကၽြမ္းတယ္။ ဆီမပါ၊ က်န္းမာေရးနဲ႔ ညီညြတ္တဲ့ ကရင္ဟင္းဆုိေတာ့ မုိက္တယ္။ က်ေနာ္က အေတာ္ႀကိဳက္တယ္။
သူတုိ႔လင္မယားက ရန္မျဖစ္သေလာက္ပဲ။ ပိုက္ဆံတစ္က်ပ္ရွိရင္ သူမ်ားေတြကုိ တစ္၀က္ခြဲေပးခ်င္တဲ့စိတ္ရွိေတာ့ သူတို ့အိမ္မွာ ပုိက္ဆံရွိတယ္လုိ႔ကိုမရွိဘူး။ ဒီေလာက္ထိ ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္ရွိတယ္။ က်ေနာ့္သားအႀကီးေကာင္ကုိ မမႈပဲ ၾကည့္ရႈ ့ေစာင့္ေရွာက္၊ ခ်ီး ႀကဳံးေပးခဲ့တဲ့အတြက္ အထူးပင္ေက်းဇူးတင္ရွိပါတယ္။ အမွတ္တမဲ့ကေန အမွတ္တရေတြကုိ ျပန္ေျပာပါရေစအုံး။
တညေန သူတုိ႔အိမ္မွာ က်ေနာ္အိပ္မလို ့လုပ္တုန္း။ ကုိေန၀င္းက တင္းၿပီး ဒီလုိေျပာတယ္။
" မင္းကြာ အလုိက္ကန္းဆုိးကို မသိဘူး။ တျခားအိမ္မွာသြားအိပ္ေတာ့"
ဒီလုိေျပာေတာ့ က်ေနာ္တင္းတာေပါ့။ ေနာက္မွ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဒီလုိကုိး။ သူတုိ႔အိမ္က ၀ါးၾကမ္းေတြနဲ ့ဆုိေတာ့ ဟုိဟာလုပ္ရင္ မလြတ္လပ္ဘူး။ အသံၾကားရတယ္။ သူတုိ႔လြတ္လြတ္လပ္လပ္လုပ္ခ်င္လို႔ က်ေနာ့္ကုိ ေမာင္းထုတ္တာ။ က်ေနာ္လည္း ရွိစုမဲ့စု ေစာင္နဲ႔ေခါင္းအုံးအစုတ္ေလးသယ္ၿပီး ကုတ္ေခ်ာင္းကုတ္ေခ်ာင္းနဲ႔ သူမ်ားအိမ္မွာ သြားအိပ္ရပါေတာ့တယ္။
စိတ္ႀကီးပဲ ကုိေန၀င္းကလည္း။ ျဖည္းျဖည္းေျပာလည္း ကုိးပါပဲ။
ဒီေလာက္ေတာင္ ရုိးသားတဲ့ လူ။
သေဘာေကာင္းတယ္။ စိတ္ထားျဖဴစင္တယ္။ ေလာဘမႀကီးဘူး။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတက္တဲ့လူတစ္ေယာက္ပါ။ ၁၉၈၈-ခုႏွစ္မွာ ေက်ာင္းသားေတြေတာခုိေတာ့ သူလဲေရာေရာင္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေတာထဲကိုလုိက္ခဲ့တယ္။ ၁၀-တန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကုိေန၀င္း၊ သူ႔အေဖရဲမႈးႀကီးကုိ ဖီလာဆန္႔က်င္လုပ္ၿပီး မုဒုံနယ္ကေန KNU နယ္ေျမထဲကို ေသနတ္ကုိင္ဖို႔ေရာက္ခဲ့တယ္။ ABSDF အဖြဲ႔၀င္အျဖစ္ ဆန္ႀကိဳးကုိလြယ္၊ ငွက္ေပ်ာအူစားၿပီး AK47 ကို ရင္၀ယ္ပိုက္ခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါလုိ႔ မွတ္သားဘူးတယ္။
၉၉-ခုႏွစ္မွာ သူ႔ကုိေတြ ့ေတာ့ သမီးေလးေနျခည္ဇာလႈိင္က လသားအရြယ္ေလး။ ခ်စ္ဇနီး မမႈက KNU က ေဆးမႈး။ ေတာ္လွန္ေရးစိတ္ဓာတ္တကယ္ျပည့္၀တဲ့ မိန္းမသားတစ္ေယာက္။ ေတာထဲမွာေမြး၊ ေတာထဲမွာႀကီး၊ ေကအန္ယူေက်ာင္းမွာ ၁၀-တန္းေအာင္ၿပီး ေဆးမႈးလုပ္ရင္းနဲ႔ ကုိေန၀င္းနဲ႔ ေနာက္ေၾကာင္းပါတယ္။ ဗုိလ္ေနလုိ႔ခ်စ္စႏုိး ေခၚခံရတဲ့ကိုေန၀င္းက ဓာတ္ခြဲခန္းမွာ ငွက္ဖ်ားပုိးရွိမရွိ စမ္းသပ္ရတဲ့ လူ။ ဒုကၡသည္စခန္းက ေဆးရုံးမွာ အလုပ္လုပ္တယ္။ လစာက ထုိင္းဘတ္ေငြ ေျခာက္ရာ၊ ခုႏွစ္ရာပဲရတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၃-ႏွစ္ေလာက္က။
သူက ဗမာဆုိေတာ့ မမႈရဲ ့အသုိင္းအ၀ိုင္းက သေဘာမတူ။ ဗမာဆုိရင္ေတာထဲက ကရင္အမ်ားစုက မၾကည္ဘူး။ အေတာ္ဆုိးတဲ့ ဗမာဆုိၿပီး သူတုိ႔ေခါင္းထဲမွာရွိတယ္။ လူသတ္တယ္။ ရြာကိုမီးရႈိ ့တယ္။ သူတို႔ေတာင္ယာတဲေတြကုိဖ်က္ဆီးတဲ့ ဗမာေတြဆုိၿပီး ကရင္ေတြက ေျပာတယ္။ ဗမာကုိ ကရင္လုိ ပေရာ္လုိ႔ေခၚတယ္။ ေတာထဲက ကရင္ေတြက ပေရာ္ဆုိရင္အေတာ္ရြံတယ္။ ဒီအသုိင္းအ၀ုိင္းမွာ ႀကီးလာတဲ့ မမႈက ပေရာ္ကို အေတာ္ခ်စ္လုိ႔ ကုိေန၀င္းနဲ႔ညားေလတယ္ေပါ့။
ဒုကၡသည္စခန္းဆုိတာ မီးမရွိေတာ့ ညဖက္ဆုိရင္ ေမွာင္ေနတာေပါ့။ ေမွာင္ေသာညတစ္ညမွာ ကုိေန၀င္းက မမႈကုိ ဥ လိုက္တာ မမႈဂုံးေထာက္သြားတယ္။ သူတုိ႔မဂၤလာေဆာင္ေတာ့ မမႈ ဗုိက္ေဖာင္းေဖာင္းနဲ႔။ ဒီလုိမ်ဳိး ပေရာ္ကုိေန၀င္းက သြက္တယ္။
ခေလး လသားေလးကုိ ထားၿပီး ကုိေန၀င္းေရွ ့တန္းထြက္တယ္။ ေျခာက္လေလာက္ၾကာတယ္။ ေကာ့ကရိတ္ဘက္မွာ ပတ္ၿပီး ထမင္းခ်က္စားတယ္။ အရက္ေသာက္တယ္။ ရြာသားေတြကုိ စြတ္ၿပီးတရားေဟာတယ္။ ဒါက ကုိေန၀င္းရဲ ့ေရွ ့တန္းမွာလုပ္ရတဲ့အလုပ္။ မိန္းမကုိသတိရၿပီဆုိရင္ ပုခတ္ေပၚကေန စိတ္ကူးေတြယဥ္တာကလြဲလုိ ့ သူ ့ခဗ်ာ သနားစရာ။
က်ေနာ္က သူတုိ႔အိမ္မွာေနတယ္။ တခါတေလ သူမ်ားအိမ္မွာလုိက္ၿပီး အိပ္တယ္။ ေသာက္တယ္။ ပြားတယ္။ အလုပ္က ဒါပဲရွိတယ္။ ဒုကၡသည္စခန္းက အိမ္ဆုိတာကလည္း တုိက္အိမ္မဟုတ္။ အဲယားကြန္းမရွိ။ ရွိတာက သက္ကယ္မုိး၊ ၀ါးထရံကာ၊ ၀ါးခင္း။ အကုန္လုံးက သဘာ၀နဲ႔ညီညြတ္တယ္။
၀ါးနံ ့သင္းသင္းနဲ႔ အိမ္ေရွ ့က ေဒါနေတာင္တန္းႀကီးကုိ ၾကည့္ၿပီး အရက္ေသာက္ရတဲ့အရသာက ဘာနဲ႔မွမလဲႏုိင္။ အိမ္ေရွ ့က ၀ါးရံတာမွာ စုထုိင္ၿပီး၊ ဂစ္တာအစုတ္ကုိတီး။ သီခ်င္းဆုိၿပီး အေပ်ာ္ရွာရတယ္။ ဖေယာင္းတုိင္မီးနဲ႔ ဆုိေတာ့ အေတာ္ေလးကုိ ေအးခ်မ္းလွတယ္။ တည္ၿငိမ္လွတယ္။ ဒါက ကုိေန၀င္းတုိ႔ရဲ ့မဟာအိမ္ေတာ္ႀကီး။ အိမ္ထဲမွာ TV ေရခဲေသတၱာ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ရွိလားဆုိေတာ့ တစ္ခုမွမရွိ။ ရွိတာက အ၀တ္အစားအစုတ္ေတြကုိထည့္ဖုိ႔အတြက္ ယုိးဒယားလုပ္ ေကာ္ျခင္းႀကီးႏွစ္ခုပဲရွိတယ္။ ဒီအတုိင္းေနရလုိ ့ကုိေန၀င္းတုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ အားငယ္တာ၊ စိတ္ဓာတ္က်တာ၊ ရွက္တာ မရွိ။ တခ်ိန္လုံး ေကြးေနေအာင္ ေပ်ာ္ၾကတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြကလည္း ကုိယ့္ထက္ခ်မ္းသာတဲ့လူေတြဆုိေတာ့ မနာလုိတာ ၿပိဳင္တာဆုိင္တာမရွိ။ အားလုံးက ကုိယ့္ထက္မြဲတဲ့သူေတြခ်ည္းပဲဆုိေတာ့ သနားစရာ။
က်ေနာ္တုိ႔ ရပ္ကြက္နံပါတ္က (၁) ။ ရက္ကြက္ (၁) မွာ ေနတဲ့လူေတြအမ်ားစုက သူပုန္ေတြ။ ေကအန္ယူလူႀကီးေတြ။ က်ေနာ္တုိ႔ ေနတဲ့ေတာင္ကုန္းမွာ လူ႔ေဘာင္သစ္အဖြဲ ့၊ NLD-LA နဲ႔ ABSDF တုိ ့ရွိတယ္။ ေရွ ့တန္းဆင္းရင္ အဲဒိကေနဆင္းတယ္။ ေရွ ့တန္းက ျပန္လာရင္ အဲဒိမွာနားတယ္။ မႈးလာရင္ ရန္ျဖစ္တယ္မရွိ။ အားလုံးေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး။ တခါတေလ ေဆးေျခာက္ရႈတယ္။ မ၀ယ္ရဘူး။ အားလုံးအလကားရတယ္။
တအိမ္က ထမင္းမရွိရင္ အျခားအိမ္မွာတက္စားလုိ႔ရတယ္။ ေတာင္းစားလုိ႔ရတယ္။ ရွက္စရာမလုိ။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔ သူပုန္ေတြအေတာင္းအစား အရမ္း၀ါသနာပါတယ္။ မေတာင္းတတ္ရင္ ငတ္ေပါ့။ ေတာင္းဖုိ႔အတြက္ဆုိရင္္ မ်က္ႏွာကၿဖီးေနတာပဲ။ ဒီေလာက္ေတာင္ အရွက္မရွိတာ။
အၿမဲတမ္း ကုလားပဲနဲ႔ ဟင္းႏုႏြယ္၊ ငါးေသတၱာနဲ႔သေဘၤာသီး။ ငါးပိေထာင္း။ မနက္ ကိုးနာရီဆုိရင္ ထမင္းစားၿပီးပီ။ ထမင္းၾကမ္းလဲဒါပဲ။ ေန ့လည္စာလည္း ဒါပဲ။ မုန္ ့ပဲသေရစာ ၀ယ္မစားႏုိင္။ ညေနေသာက္ဖုိ႔အတြက္ စုထားရတဲ့သေဘာ။ မမႈက ငါးပိေထာင္း ပေရာ္ဖတ္ရွင္နယ္။ စပါယ္ရွယ္လစ္။ အရမ္းေတာ္တယ္။ ကမၻာေပၚမွာ စားဖူးတဲ့ ငါးပိေထာင္းေတြထဲမွာ အေကာင္းဆုံးက မမႈရဲ ့ငါးပိေထာင္း။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကုိေန၀င္း ၀ ဖီးေနတာေပါ့။ ဒီေလာက္ေတာင္ ကၽြမ္းတယ္။ တကၠသုိလ္မွာ Bachelor of Ngapihtaung ဘြဲ ့ရသလားေတာင္ထင္ရတယ္။ ငါးမိနစ္အတြင္း လွ်ာလည္ႏုိင္တဲ့ ကရင္ငါးပိေထာင္းကုိ ေထာင္းႏုိင္တယ္။
ငါးပိေထာင္းပဲကၽြမ္းတယ္ထင္လား။ ကရင္လုိအေခၚ တာလေပါဆုိတဲ့ ၀က္စာလုိမ်ဳိး အစားအစာကုိလည္း အေတာ္ကၽြမ္းတယ္။ ဆီမပါ၊ က်န္းမာေရးနဲ႔ ညီညြတ္တဲ့ ကရင္ဟင္းဆုိေတာ့ မုိက္တယ္။ က်ေနာ္က အေတာ္ႀကိဳက္တယ္။
သူတုိ႔လင္မယားက ရန္မျဖစ္သေလာက္ပဲ။ ပိုက္ဆံတစ္က်ပ္ရွိရင္ သူမ်ားေတြကုိ တစ္၀က္ခြဲေပးခ်င္တဲ့စိတ္ရွိေတာ့ သူတို ့အိမ္မွာ ပုိက္ဆံရွိတယ္လုိ႔ကိုမရွိဘူး။ ဒီေလာက္ထိ ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္ရွိတယ္။ က်ေနာ့္သားအႀကီးေကာင္ကုိ မမႈပဲ ၾကည့္ရႈ ့ေစာင့္ေရွာက္၊ ခ်ီး ႀကဳံးေပးခဲ့တဲ့အတြက္ အထူးပင္ေက်းဇူးတင္ရွိပါတယ္။ အမွတ္တမဲ့ကေန အမွတ္တရေတြကုိ ျပန္ေျပာပါရေစအုံး။
တညေန သူတုိ႔အိမ္မွာ က်ေနာ္အိပ္မလို ့လုပ္တုန္း။ ကုိေန၀င္းက တင္းၿပီး ဒီလုိေျပာတယ္။
" မင္းကြာ အလုိက္ကန္းဆုိးကို မသိဘူး။ တျခားအိမ္မွာသြားအိပ္ေတာ့"
ဒီလုိေျပာေတာ့ က်ေနာ္တင္းတာေပါ့။ ေနာက္မွ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဒီလုိကုိး။ သူတုိ႔အိမ္က ၀ါးၾကမ္းေတြနဲ ့ဆုိေတာ့ ဟုိဟာလုပ္ရင္ မလြတ္လပ္ဘူး။ အသံၾကားရတယ္။ သူတုိ႔လြတ္လြတ္လပ္လပ္လုပ္ခ်င္လို႔ က်ေနာ့္ကုိ ေမာင္းထုတ္တာ။ က်ေနာ္လည္း ရွိစုမဲ့စု ေစာင္နဲ႔ေခါင္းအုံးအစုတ္ေလးသယ္ၿပီး ကုတ္ေခ်ာင္းကုတ္ေခ်ာင္းနဲ႔ သူမ်ားအိမ္မွာ သြားအိပ္ရပါေတာ့တယ္။
စိတ္ႀကီးပဲ ကုိေန၀င္းကလည္း။ ျဖည္းျဖည္းေျပာလည္း ကုိးပါပဲ။
ဒီေလာက္ေတာင္ ရုိးသားတဲ့ လူ။
