မအားျဖစ္တာမဟုတ္ပါ။ စာေရးခ်င္တဲ့ စိတ္ရွိကုိမရွိလုိ႔ပါ။ ေတာထဲကအေၾကာင္း၊ မိုင္းကအေၾကာင္း ေရးဖုိ႔ေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေရးတယ္ဆုိတာကလည္း စိတ္ပါမွရတယ္။ စိတ္မပါေတာ့ ကုိယ္ေရးတဲ့စာေတြဖတ္ၿပီး ဘာဖီလင္မွမလာဘူး။ က်ေနာ္ေရးတဲ့စာေတြကုိ အၿမဲတမ္းက်ေနာ္ သုံးေလးငါးခါမက ျပန္ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေတြမ်ားမွားလဲေပါ့။ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ေတာ့ တခါမွမမွားဘူးလုိ႔ထင္ေနမိတယ္။
က်ေနာ္ေရးတဲ့စာေတြကုိဖတ္တဲ့သူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိတယ္။ အားေပးတဲ့လူေတြရွိတယ္။ ဆဲတဲ့လူေတြရွိတယ္။ သူတုိ႔ဘာဘဲေျပာေျပာ က်ေနာ့္ခံစားခ်က္နဲ႔က်ေနာ္ေရးတာဆုိေတာ့ ဂရုမစိုက္ပါဘူး။ ဖတ္တဲ့သူက က်ေနာ့္ကုိဆဲတဲ့အခါမွာ လူသားပီပီ ေဒါကန္သလုိ၊ အားေပးတဲ့အခါမွာလည္းေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏႈးရပါတယ္။ ငါ..တယ္ဟုတ္ပါလားလုိ႔။
ေရးတဲ့စာေတြမွန္သမွ် ဘယ္သူမွ က်ေနာ့္ကုိေမွ်ာက္ေပးလုိ႔ ေရးတာမပါဘူး။ ဘယ္စာမဆုိ၊ တုိသည္ျဖစ္ေစ၊ ရွည္သည္ျဖစ္ေစ၊ က်ေနာ့္ႏွလုံးသားထဲက လာတဲ့ခံစားခ်က္ေတြ၊ အုံးေႏွာက္ကေျပာတဲ့အျမင္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာ...အဖြဲ႔အစည္းေတြက ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ရဲေဘာ္ေတြ၊ ႏုိင္ငံေရးအျမင္ေတြ ဒါေတြကုိ က်ေနာ္ေ၀ဖန္တယ္၊ ေလကန္တယ္၊ ဒါေတြကုိေရးလုိ႔ ကာယကံရွင္ေတြ၊ ႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ က်ေနာ့္ရဲ ႔တာ၀န္သာျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ဘယ္သူကုိမွ ဖားရားၿပီး၊ မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ရႈတ္ခ်ၿပီးလည္းမေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ့္လမ္းကိုပဲေလွ်ာက္ခ်င္ပါတယ္။
ဘေလာ့ဂ္စလုပ္ကတည္းက ကုိယ့္ခံစားခ်က္၊ ကိုယ့္အျမင္ကုိပဲေရးဖုိ႔ အားသန္ပါတယ္။ သူမ်ားေမွ်ာက္ေပးလုိ႔ မေရးခဲ့ဘူးပါဘူး။ စလုပ္ခဲ့တဲ့ေန႔ေတြကတည္းက၊ ယေန႔အထိ သူမ်ားအဆဲခံ၊ အားေပးခံ ဘ၀နဲ႔ပဲ ဒီဘေလာ့ဂ္ေလးကုိ လုပ္ခဲ့မိတယ္။ ေရွရည္ေရးဖုိ႔လည္း စိတ္မရွိေတာ့ဘူး။ အရမ္းပင္ပန္းတယ္။ တျပားမွလည္းမရဘူး။ ၀ါသနာပါလုိ႔သာေရးေနရတယ္။ အားတဲ့အခ်ိန္မွာေပါ့။
တခါတေလ ကုိယ္ေရးတဲ့စာေတြဟာ ဘာမ်ားမွားလဲဆုိတာ အေခါက္ေခါက္အခါအခါဖတ္ၾကည့္မိတယ္။ က်ေနာ္က နာမည္ႀကီးေအာင္လုပ္ေနလားေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္ ေပၚျပဴလာ၀င္လုပ္လားေပါ့။ ေနရာလုိခ်င္လားေပါ့။ ဒီလိုမ်ဳိးစိတ္ရွိရင္ က်ေနာ္ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္ (သုိ႔) သီခ်င္းပဲဆုိေတာ့မယ္။ က်ေနာ့္မွာရွိတဲ့မရွိမဲ့ရွိမဲ့ေငြေတြကုိ ပုံေအာသုံးဖုိ႔လည္း မႏွေျမာမိပါဘူး။ လူ႔ေဘာင္သစ္ကုိေရာက္တုံးက ဘာပညာမွမတက္၊ ဘာမွနားမလည္၊ ေငြဆုိတာဆုိတာ မႈးလုိ႔ရႈစရာေတာင္မရွိတဲ့ ဘ၀ျဖစ္ပါတယ္။ အခုေကာတက္လားဆုိေတာ့ ဘာမွမတက္ေသးပါဘူး။ က်ေနာ့္၀စီကုိက ကုိယ့္ကတက္သလုိေလကန္ေျပာဆုိေနတာကုိ ပတ္၀န္းက်င္က အျမင္မၾကည္လင္တာပဲရွိပါတယ္။
ဒီေန႔အခ်ိန္မွာက်ေနာ္ ယခုဘ၀ေနရတဲ့ ဘ၀ကို စြန္႔လြတ္ဖုိ႔လည္းမႏွေမ်ာပါဘူး။ ဘယ္အရာမဆုိ ေခါင္းနဲ႔မစဥ္းစားပဲ ရင္ဘတ္နဲ႔ က်ေနာ္လုပ္ခဲ့တာမ်ားပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ ဘေလာ့ဂ္မွာေရးသားတာေတြမွန္သမွ် က်ေနာ့္တာ၀န္လုံးလုံးျဖစ္ပါေၾကာင္း ၀န္ခံပါ၏။
က်ေနာ့္အသက္ (၃၀) ရွိပါၿပီ။ က်ေနာ္ ရင့္က်က္ဖုိ႔အခ်ိန္တန္ၿပီျဖစ္ပါေၾကာင္း အားလုံးကို ေျပာခ်င္ပါသည္။
