ေပါလိုက္တဲ့သူေတာင္းစားနဲ ့အလွဴခံမ်ား

လာလုိက္တဲ့အလွဴခံေတြဗ်ာ။ နဲတာမဟုတ္ဘူး။ အိမ္မွာ ဆန္ တစ္ခြက္ကုိ အၿမဲေဆာင္ထားရတယ္။ ပုုိက္ဆံငါးဆယ္တန္ေတြကုိ ခြက္ထဲမွာ ထည့္ထားရတယ္။ ဘုန္းႀကီးက ဆြမ္းခံတယ္။ တခ်ဳိ  ့ဘုန္းႀကီးေတြကုိရင္ ပုိက္ဆံအလွဴခံတယ္။ မယ္သီလရွင္က ဆန္ေတာင္းတယ္။ တစ္ပါတည္းမဟုတ္ဘူးေနာ္။ တစ္ေယာက္တည္းလည္း မဟုတ္ဘူး။ တစ္ရက္မွာ အနဲဆုံး ၁၀ ေယာက္ေက်ာ္တယ္။


ရက္ကြက္ထဲမွာ လမ္းျပင္၊ လမ္းဖာတာလည္း မလြတ္ဘူး။ လွဴရျပန္တယ္။

ေန ့တုိင္း ဒီလုိလူေတြက အနဲဆုံးဆယ္ေယာက္အထက္မွာရွိေတာ့ ဘယ္ေလာက္ကုန္မလဲဆုိတာ တြက္ၾကည့္။ အဲဒါက ထြက္ေငြ။ ၀င္ေငြကေတာ့ သိတဲ့အတုိင္းပဲ။

မလွဴျပန္ရင္လည္း သူတုိ ့ကစိတ္ဆုိးေသးတယ္။ ပါးစပ္ကေတာ့ မေျဟဘူး။ မ်က္ႏွာမွာ အထင္သားေပၚလြင္ေနေတာ့ ျမင္ရတာ ရုပ္အေတာ္ဆုိးတာပဲ။

လွဴျပန္ရင္ ဆုေတြကေပးတာ နဲတာမဟုတ္ဘူး။ မလွဴေတာ့ မေပးဘူးဗ်ာ။ ရွင္းေရာ။ သူတုိ ့ပဲေၾကာက္ရေတာ့မလုိပဲ။ ျဖစ္သင့္တာက လွဴလွဴမလွဴလွဴ ဆုေပးေပါ့။ ဟုတ္ဘူးလား။ အလွဴခံတယ္ဆုိတာကလည္း သူေတာင္းစားတမ်ဳိးပဲ။ အလုပ္မလုပ္ႏုိင္လုိ ့၊ ငတ္ေနလုိ ့လွဴတာက ျပသနာမရွိဘူး။ သန္သန္မာမာေတြက ပုိဆုိးသလားပဲ။

အိမ္ရဲ  ့၀င္ေငြက သိတ္ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါတေလ ဟုိအမ်ဳိးကုိေပးရ၊ ဒီအမ်ဴိးကုိ ကမ္းရတာလည္းရွိေသးတယ္။ စားရေတာ့ မေသရုံတမယ္။

ဒါတင္မဟုတ္ဘူး။ မီတာခတဲ့။ မီးေတာ့ ပုံမွန္မလာဘူး။ မီတာခလာၿပီးေကာက္တာေတာ့ ပုံမွန္ပဲ။ ဒါေတာ့ အေတာ္သိတယ္။

ဆင္းရဲမွာေပါ့။ ရတဲ့လစာကနဲနဲ။ လွဴရတာကမ်ားမ်ား။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ  ့လုိ ့ေျပာလုိ ့ရေပမဲ့၊ ဒိေလာက္မ်ားတဲ့ အလွဴအတန္းကုိၾကေတာ့ ဘယ္လုိနာမည္ေပးရမလဲဆုိေတာ့ အားအားရွိရွိ အလုပ္မလုပ္ပဲေတာင္းစားခ်င္ေနတဲ့လူမ်ဴိးေတြလုိ ့ပဲေျပာရေတာ့မယ္။

ႏုိင္ငံျခားမွာ ဘာအလွဴမွ မေတြ ့ပါဘူး။ က်ေနာ့္အိမ္မွာလာၿပီး အလွဴခံတဲ့လူလည္းမရွိဘူး။ လမ္းျပင္ဖုိ ့ ေကာက္ခံတဲ့အဖြဲ ့လည္းမရွိဘူး။ ဒီေတာ့ ရတဲ့လစာက ကုိယ့္မိသားစုပဲ စားရတာေပါ့ဗ်ာ။ ကုသုိလ္ရတာ မရတာ အပထား။ လက္တေလာ စား၀တ္ေနေရးအဆင္ေျပဖုိ ့က အဓိကပဲ။ ေနာင္ဘ၀ကိစၥက ေနာင္ၾကမွ ျဖစ္မွာ။

အခုဟာက ျမန္မာေတြဟာ ဘုရားကုိ ခုတုံးလုပ္၊ တရားကိုခုတုံးလုပ္၊ သကၤန္းကို ခုတုံးလုပ္ၿပီး ၀ါးတီးမွန္ေအာင္လုပ္ၾကသလုိျဖစ္ေနတယ္။ ပုိဆုိးတာက ယူနီေဖာင္းကုိ ခုတုံးလုပ္ၿပီး ေတာင္းစားတာက အဆုိးဆုံးပဲ။

ဘယ္ေနရာသြားသြား သူေတာင္းစားနဲ ့လည္းမလြတ္။ ဇြတ္ခ်စ္ၾကေလတယ္။

တခါတုန္းက ေရႊတိဂုံဘုရားေပၚတက္တယ္။ လမ္းလည္ေခါင္မွာ သူေတာင္းစားအုပ္စုက သူ ့အေမ့လင္အပုိင္စားေပးထားတဲ့ ေနရာ ၾကေနတာပဲ။ အလည္ေခါင္တည့္တည္မွာ ခန္ ့တည္တည္နဲ ့ေတာင္းစားလုိ ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း မူးေနေတာ့ သူေတာင္းစားေတြကို အကုန္လုံးေမာင္းထုတ္ပစ္လုိက္္တယ္။ အမယ္...ဆရားသမားေတြက စိတ္ေတာင္ဆုိးေသးတယ္ဗ်ာ။ ပါးစပ္ကလည္း ပြစိပြစိနဲ ့။ ပိုက္ဆံသာေပးၾကည့္ပါလား။ ထုိင္ၿပီးရွစ္ခုိးမဲ့အထိလုပ္အုံးမွာ။

သူတုိ ့ခႏၶာကုိယ္ၾကည့္ေတာ့လည္းက်ားကုိးစီးစားလုိ ့မကုန္တဲ့ရုပ္ေတြနဲ ့။ ေရႊတိဂုံဆုိတာက ႏုိင္ငံေပါင္းစုံကလာၿပီး ဖူးရတဲ့အထိ အထင္ကရရွိတဲ့ေနရာ။ အခုေတာ့ သူေတာင္းစားေတြေၾကာင့္ တုိင္းျပည္ပါ သိကၡာၾကမဲ့ပုံျဖစ္ေနၿပီ။ ေဂါပကေတြကုိမ်ား လာဘ္ထုိးထားသလားမသိဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ လမ္းလည္ေခါင္မွာေတာင္းစားရဲ သတၱိရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ ရွင္းေနတာပဲ။

ေမာ္လၿမိဳင္ကေန ရန္ကုန္ကုိ ရထားစီးေတာ့ ေနာက္တခါ ႀကဳံျပန္ေသးတယ္။ ေတာင္းစားတဲ့အမ်ဳိးသမီးက ဒီလုိေတာင္းတယ္။

ပုိက္ဆံေလးငါးက်ပ္တစ္ဆယ္ေလာက္ပဲေပးပါ။ သူမ်ားေတြလုိ တစ္ရာႏွစ္ရာမေတာင္းပါဘူးတဲ့ဗ်ာ။ ဟုိက္ရွားပါ။ သူေျပာမွပဲ ၿပဳံးမိေတာ့တယ္။ ငါးက်ပ္တန္၊ တဆယ္တန္မွ မရွိတာ။ အနဲဆုံးအေၾကြဆုိလုိ ့ငါးဆယ္တန္ေခတ္ေရာက္ေနၿပီပဲ။ အဲဒါကုိ ေတာင္းစားတဲ့အမ်ဳိးသမီးက ေမ့ေနပုံရတယ္။ ဘယ္ေလာက္လည္တဲ့အမ်ဴိးသမီးလဲ။

ဒီေတာ့ ဒီမွာ အမႀကီး...ခင္ဗ်ားေတာင္းပုံကလည္း ရီရတယ္။ အခုေခတ္က ငါးက်ပ္တန္ေကာ ျမင္ဘူးလုိ ့လားဆုိၿပီး ေမးေတာ့ မ်က္ႏွာပ်က္လုိ ့။ သူ ့ၾကည့္ေတာ့ သန္သန္မာမာႀကီးနဲ ့။ ဒီလုိလူမ်ဳိးေတြ ျမန္မာျပည္အႏွံ ့မွာ နဲတာမဟုတ္ဘူး။

ဒါနဲ ့ေရာ့ေရာ့ ႏွစ္ရာတန္ႏွစ္ရြက္ပဲ က်ေနာ့္မွာအေၾကြရွိတယ္ဆုိၿပီးေပးမွ ေက်နပ္သြားတယ္။ မေပးၾကည့္ပါလား။ ဆဲလိုက္မဲ့ျဖစ္ျခင္း။

ရထားကလည္း အထူးတန္းသာေျပာတယ္....ႏုိင္ငံျခားက ရုိးရုိးတန္းေတာင္ သူ ့ထက္သာေသးတယ္။ လမ္းေဘးမွာလည္း အီးပုံေတြက နဲတာမဟုတ္ဘူး။

ရထားေပၚမွာ ေစ်းေရာင္းတဲ့သူ၊ ေဆးေရာင္းတဲ့သူ၊ ကြမ္းယာေဆးလိပ္ေရာင္းတဲ့သူစတဲ့ လူေတြက ေနရာတုိင္းလုိလုိမွာ ေတြ ့ရတယ္။ ခရီးသြားတဲ့သူေတြ ဘယ္ေလာက္စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ရတယ္ဆုိတာကုိ သိသိႀကီးနဲ ့မေရာင္းနဲ ့လုိ ့ဘယ္၀န္ထမ္းမွ မေျပာတာက အေတာ္ဆုိးတယ္။

ျမန္မာျပည္သူေတြဟာ ဘာနဲ ့တူသလဲဆုိေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနတဲ့လူသားေတြလုိပဲ။

တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားေတြကို ေမးၾကည့္တယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ ့ဘြဲ  ့ရရင္ ဘာအလုပ္ရလဲဆုိေတာ့... မသိဘူးတဲ့ဗ်ာ။ ေကာင္းေရာပဲ။ ဒါဆုိရင္ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ဘြဲ ့ယူတာ ဘာလုပ္ဖုိ ့လဲ။ လူငယ္ေတြ ဘြဲ ့၀တ္စုံႀကီးနဲ ့ဓာတ္ပုံရုိက္ အိမ္ဦးခန္းမွာ ခန္ ့ခန္ ့ႀကီး ခ်ိတ္ထားၿပီး အလုပ္ၾကေတာ့ မရွိတဲ့လူေတြဟာနဲတာမဟုတ္ဘူး။

သူမ်ားႏုိင္ငံေတြမွာ သူတုိ ့ေတြေက်ာင္းမၿပီးခင္အလုပ္ရေအာင္ Graduate Program လုိ ့ေခၚတဲ့ အစီအစဥ္ေတြကုိ အစုိးရက စဥ္းစားေပးတယ္။ စီစဥ္ေပးတယ္။ အခု က်ေနာ္တုိ ့တုိင္းျပည္က လူႀကီးမ်ား စဥ္းစားထားခ်က္ေတာင္ မရွိသလုိပဲ။ Company ေတြ၊ လုပ္ငန္းရွင္ေတြနဲ ့ေက်ာင္းေတြက ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး အလုပ္သင္လုိမ်ဴိးကုိ ျဖစ္ေအာင္အစုိးရက ၾကား၀င္ေပးဖုိ ့လိုေနတယ္။ ဒါမွ သူတုိ ့ေက်ာင္းၿပီးတာနဲ ့အလုပ္ရမွာေပါ့။ ႏုိင္ငံျခားက တကၠသိုလ္ေတြက ျမန္မာျပည္လုိ မဟုတ္ဘူး။ တကၠသုိလ္တုိင္းဟာ Industry ေတြနဲ ့ခ်ိန္ဆက္ထားေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြအလုပ္ရတယ္။

ညြန္ၾကားေရးမႈးေတြနဲ ့ေတြ ့ေတာ့ အႀကံေပးတာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ သိတာကုိ ဖလွယ္ေပးတာ။ ေတာ္ၾကာေန ဆရာလုပ္တယ္ဆုိၿပီး ဆဲခ်င္ဆဲေနအုံးမွာ။ ဒါနဲ ့ ခင္ဗ်ားတုိ ့လုိလူမ်ဳိးေတြဟာ ႏုိင္ငံျခားမွ ပညာေတာ္သင္သြားသင့္တယ္လုိ ့ေျပာဘူးတယ္။ ဒါမွ သူမ်ားႏုိင္ငံမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနလဲဆုိတာသိၿပီး ေကာင္းတာကုိ ယူလာႏုိင္မွာေပါ့။ ညြန္ၾကားေရးမူးကဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ။ အဂၤလိပ္စကားမွ မတတ္တာတဲ့။ ေနာက္ၿပီး အစုိးရမွာ သူတုိ ့ကုိပို ့ေပးဖုိ ့ေငြမရွိဘူးလုိ ့ဆုိတယ္။

ညြန္မႈးေတြေတာင္ အရည္အခ်င္းမရွိမွေတာ့ ေအာက္က မန္ေနဂ်ာလုိေကာင္ေတြက ပုိဆုိးၿပီေပါ့ဗ်ာ။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္းပဲ ရုံးတုိင္းက ရုံးနဲ ့မတူ။ ၀န္ထမ္းတုိင္းက ၀န္ထမ္းနဲ ့မတူပဲ အထက္ကဆုိတဲ့အတုိင္း သူေတာင္းစားလုိမ်ဴိးျဖစ္ၿပီး လုပ္ပုိင္ခြင့္နဲ ့ယူနီေဖာင္းကုိ ခုတုံးလုပ္ အလွဴခံတဲ့လူမ်ဳိးေတြျဖစ္ေနတာေပါ့။

အခုလည္းပဲ အစုိးရက ႏုိင္ငံတကာကုိ လုိက္ၿပီး ေတာင္းေနေတာ့ သူတုိ ့လည္း သန္သန္မာမာႀကီးနဲ ့ေတာင္းစားတဲ့လူေတြပဲေပါ့ဗ်ာ။

ျပည္သူေတြရဲ  ့ဘ၀ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ အဆင္ေျပပါ့မလဲမသိဘူး။ အလွဴခံကမ်ား၊ ေတာင္းစားတဲ့လူကမ်ားၿပီး ေပးမဲ့ကမ္းမဲ့လူကအရမ္းနဲေနေတာ့ ၀င္ေငြနဲ ့ထြက္ေငြမမွ်ဘူးေပါ့။

ဒီၾကားထဲ ႏုိင္ငံေရးအေၾကာင္းျပၿပီး ေတာင္းစားတဲ့လူ၊ အလွဴခံတဲ့လူေတြကလည္း ၂၀၁၃-မွာ ပုိလုိ ့ေခတ္စားလာေနေတာ့ ဒိထက္ပုိၿပီး ဆင္းရဲအုံးမွာပဲလုိ ့ေတြးမိပါေတာ့သည္။ 

ၿမိဳင္ႀကီးငူ ေရာက္တုန္းက

ၿမိဳင္ႀကီးငူကုိေရာက္ေတာ့ ဦးေလးျဖစ္သူ ပအုိ၀္ႀကီးက ဆုိင္ကယ္နဲ ့လာႀကိဳတယ္။ နယ္ျခားေစာင့္တပ္ကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးမွ သူ ့အိမ္ေရာက္တယ္။ ဂိတ္ေပါက္၀မွာ နယ္ျခားေစာင့္တပ္က စစ္သားေတြ ပုိက္ဆံေကာက္တယ္။ ဘာလုပ္ဖုိ ့လဲ မသိဘူး။

တုိင္းျပည္အတြက္ အခြန္ေကာရလားမသိဘူး။ မရတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။

ကရင္အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေရာက္တာနဲ ့ဘုရားရွစ္ခုိးခုိင္းတယ္။ ကန္ေတာ့ပါတယ္။ ဆုေတာ့ မေတာင္းဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ေတာင္းလဲ ရမွာမွ မဟုတ္တာ။

သူ ့အိမ္က ကရင္နယ္ထဲမွာ။ ဦးေလးက ေဗဒင္ဆရာ၊ နတ္ဆရာ။ ဒီနယ္တစ္၀ုိက္မွာ နာမည္ႀကီးတယ္။ ဆရာခ်စ္ေငြလုိ ့ေမးရင္ လူတုိင္းသိတယ္။ ရြာနာမည္က ေကာ့ဖန္ရ ရြာ။

ဦးေလးက ပအုိ၀့္လူမ်ဴိး။ မိန္းမက ကရင္။

က်ေနာ္ေရာက္ေတာ့ သူက ရြာဘာစုိက္ခင္းထဲမွာ။ ရာဘာစုိက္ေနတယ္။ ခ်က္ျခင္း ရြာက လူေတြက သြားေခၚေပးတယ္။

က်ေနာ့္ကုိေတြ ့ေတာ့....အားပါး ငါ့တူႀကီး လွလုိ ့၀လုိ ့ေပါ့ဆုိၿပီးေျပာတယ္။ သူ ့လက္မွာက တရုတ္လုပ္ ကတ္ဆတ္နဲ ့ေတာသီခ်င္းကိုဖြင့္လုိ ့။

သူ ့ၿခံက ၁၀-ဧက ေက်ာ္ၿပီလုိ ့ေျပာတယ္။ ရာဘာၿခံ။ နားဂစ္ျဖစ္တုန္းက ဧရာ၀တီတုိင္းသားေတြ ေအာက္ဖက္ကုိ ဆင္းလာတယ္။ ခေလး၊ လူႀကီး၊ လူငယ္၊ မိန္းမ အားလုံးပါလာတယ္။ သူတုိ ့ရဲ ့အားနဲ ့စုိက္ပါတယ္လို ့ဆုိၿပီး ကြမ္းစားၿပီးေျပာတယ္။ သနားဖုိ ့အင္မတန္ေကာင္းတဲ့လူေတြကြာဆုိၿပီး အားရပါးရ ရယ္ၿပီးေျပာတယ္။

က်ေနာ္မရယ္ႏုိင္ဘူး။

နားဂစ္ဒုကၡသည္ေတြ အလုပ္မရွိလုိ ့ ကရင္ျပည္နယ္နဲ ့မြန္ျပည္နယ္ကုိ ဆင္းလာၾကတယ္။ ရတဲ့လစာနဲ ့ျဖစ္သလုိ ဒုကၡ ဆင္းရဲခံၿပီး အလုပ္လုပ္ၾကတယ္။

ထုိင္းမွာ ျမန္မာေတြကုိ ႏွိမ္တာ သနားတယ္။ အခုဟာက ျမန္မာေတြအခ်င္းခ်င္း ဆင္းရဲတဲ့လူေတြကုိ ႏွိမ္တာ ေခါင္းပုံျဖတ္တာ မ်က္စိနဲ ့ျမင္ခဲ့ရတယ္္။ နားဂစ္က ဒုကၡသည္ေတြကို ရာဘာၿခံပုိင္ရွင္ ကရင္ေတြက ေခါင္းပုံျဖတ္တယ္။ အားလုံးမဟုတ္ဘူး။ ဒီေကဘီေအအားကုိးနဲ ့ၿခိမ္းေျခာက္တယ္။

ဆုိေတာ့ မသိတဲ့ေကာင္ေတြေၾကာက္တာေပါ့။ ငေပြးဆုိတာက လည္ပင္းကုိ ႏွီးေၾကာနဲ ့ျဖတ္တာဆုိၿပီး အစုိးရရဲ ့၀ါဒျဖန္ ့ခ်ီေရးက ဒီမွာ ထိေရာ။

ပုိက္ဆံေလး ေလးငါးေသာင္းေလာက္ကုိ ပုံမွန္မေပးဘူး။

နယ္ျခားေစာင့္တပ္၊ ဒီေကဘီေအဆုိတာကလည္း ကရင္ေတြခ်ည္းပဲ။

ဒီမွာတင္ ဦးေလးျဖစ္တဲ့သူက ေစတနာနဲ ့ဒုကၡသည္ေတြကုိ ငါ့ၿခံလာခဲ့၊ ငါရွင္းမယ္ဆုိၿပီး မုိက္ေၾကးခြဲမွ ရေတာ့တယ္။ အဲဒိနယ္တ၀ုိက္မွာ ဆရာခ်စ္ေငြကုိျမင္ရင္ ရြာသားေတြ၊ ဒီေကဘီေအေတြ လက္အုပ္ခ်ီၿပီး ရွစ္ခုိးတဲ့အထိ ေပါက္တယ္။ မယုံမရွိနဲ ့။ အဲဒါ က်ေနာ္ဦးေလးအရင္းပါ။ လူေရွ ့မွာ ဘယ္ေတာ့မွ အရက္မေသာက္ဘူး။ သတ္သတ္လြတ္ပဲစားတယ္။

ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္နဲ ့ေတြ ့ေတာ့ သူ ့ၿခံထဲမွာ ကရင္ေတာအရက္တစ္လုံးနဲ ့ေရွာက္သီးေဆးျပားကုိျမည္းၾကတယ္။

ငါ့တူလာလုိ ့ငါေသာက္တာ ဘာျဖစ္လဲဆုိၿပီး မိန္းမကုိ ကြိဳင္ရွာတယ္။

ၿခံေတြေပါက္ေစ်း၊ ဒီနယ္တစ္၀ုိက္မွာ ဘယ္လုိအေျခအေနျဖစ္ေနလဲဆုိတဲ့ စကားေတြကုိေျပာၾကတယ္။ ရာဘာပင္ေတြကုိကုိက္တဲ့ ဘာေကာင္လဲမသိ၊ အဲဒိအေကာင္ကို ဘယ္လုိေထာင္လုိ ့ရေၾကာင္းေျပာတယ္။

အဲဒိနယ္တစ္၀ုိက္မွာ ဦးသိန္းစိန္ရဲ ့ဥပေဒဆုိတာကုိ သနားတယ္။ အလုပ္မျဖစ္ဘူး။ သူတုိ ့ဥပေဒက ရွင္းတယ္။ ဥပမာ အရက္ေသာက္ရင္ေသာက္။ မူးၿပီးေတာ့ လာမၾကမ္းနဲ ့သနားတယ္ပဲေျပာတယ္။ အခန္ ့မသင့္ရင္ လာထားပဲ။ အေသပဲ။

ၾသစီကေန သူ ့အိမ္ေရာက္ေရာက္ျခင္း ေဗဒင္တြက္တယ္။ မင္းက ေသြးထြက္သံယုိျဖစ္မယ္။ အျမန္ဆုံးဘုန္းႀကီး၀တ္ပါ။ ေသြးထြက္သံယုိဆုိတာက အနဲဆုံးခ်ဳပ္ရတဲ့အထိျဖစ္လိမ့္မယ္လုိ ့ေျပာတယ္။

သူေျပာတာကုိမယုံပါဘူး။ ဦးေလးဆုိေတာ့။ သူ ့အိမ္ကအျပန္ ေမာ္္လၿမိဳင္က ေယာက္ခမ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ညဖက္ႀကီး မူးၿပီး ေလွကားေပၚကျပဳတ္က်တာ မေသတာကံေကာင္းဗ်ာ။ အခုထိ နံၾကားမွာ အမာရြက္ႀကီးနဲ ့။

ဒါနဲ ့ဘုန္းႀကီး၀တ္လုိက္ပါတယ္။ ကိုးရက္ထဲပါ။ ထြက္တဲ့ညေနမွာ အရက္ေသာက္တယ္။ မူးၿပီး ႏုိင္ငံေတာ္ သမၼတအႀကံေပးလုိ ့ေခၚတဲ့ ေဘာ္ဒါႀကီး ဦးလွေမာင္ေရႊကို ခင္လုိ ့ရစ္တယ္။

ဒါပဲ။ အာဗ်ဲေတာ့မဟုတ္ဘူး။

ကရင္ျပည္နယ္ထဲမွာ ေတြ ့ရတာက ဒီေကဘီေအလုိ ့ေခၚတဲ့နယ္ျခားေစာင့္တပ္ပဲ။ သူတုိ ့အရာရွိေတြဆုိးတယ္။ အထူးသျဖင့္ တပ္မႈးေတြ။ မိန္းမေတြ ေနရာတကာယူတယ္။ ပိုက္ဆံေတြအလြဲသုံးစားလုပ္တယ္။ ဒီေနရာမွာ နာမည္ေတာ့မေျပာခ်င္ဘူး။ ရဲေဘာ္ေတြကုိ အသုံးခ်တယ္။

ဒီေကဘီေအ တပ္ခြဲမႈးနဲ ့အရက္ေသာက္ေတာ့ သူ ရင္ဖြင့္တယ္။ ဒီေကာင္က က်ေနာ္တုိ ့ရြာကပဲ။

ဆုိေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုိတာ ဘာလဲလုိ ့ျပန္ေမးရမယ္။ ကရင္ေတြအေရးလုိ ့ေျပာေနတဲ့ေကာင္ေတြ ဘာေတြလဲ။

မြန္အေရးလုိ ့ေျပာေနတဲ့ေကာင္ေတြဘာေတြလဲ။

မြန္ၾကားထဲမွာသြားၾကည့္ပါ မြန္ျပည္သစ္က ေခါင္းေဆာင္ ငါနဲ ့ေက်ာင္းေနဖတ္၊ ဒီေကာင္ေတြ ေစာက္လုပ္မရွိလုိ ့ေတာခုိတာ၊ အသက္ႀကီးမွ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တာ အထင္ကုိမႀကီးဘူးဆုိတဲ့လူႀကီးေတြတစ္ပုံႀကီးပဲ။ သူတုိ ့က သာမန္အရပ္သားေတြ။

သူတုိနဲ ့လက္ရွိေခါင္းေဆာင္ေတြက ေက်ာင္းေနဖတ္ေတြ။ ဆုိေတာ့ ဘာလဲဆုိၿပီးေတာင္ ေတြးရေတာ့တယ္။

ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတာင္ အထင္မႀကီးတာဗ်ာ။ အျပင္လူဆုိရင္ေတာ့ ပုိေ၀းပဲ။

တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ဒီစာကိုေရးလုိ ့အစုိးရကလူဆုိၿပီး အရူးအေတြးမေတြးနဲ ့။ အဲဒါ Facts ပဲ။ ႏွာဘူးႀကီး ဦးဘုိဘုိေက်ာ္ၿငိမ္းေျပာတဲ့ေလသံအတုိင္းေပါ့ဗ်ာ။