ဘုန္းေက်ာ္ Group ဖြင့္ၿပီ...

Google Groups
Subscribe to phone_kyaw
Email:
Visit this group

1/30/12

မဟာမိတ္ ညီအကုိ

က်ေနာ္တုိ ့ေတြ တစ္ရုံးတက္ တစ္ရုံဆင္း ထမင္းစားလာတာ အေတာ္ေလးကုိၾကာေနၿပီ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ရုံးတုိင္းရဲ ့အေျခအေနကုိ က်ေနာ္သိတယ္။ ဘယ္သူ ့ရုံးပဲျဖစ္ျဖစ္ ဟင္းေကာင္းတယ္ဆုိရင္ ဘယ္သူ ့မွေျပာစရာမလုိပဲ ၀င္းတီးတာပဲ။ မင္းကအေတာ္ အစားႀကီးတယ္။ မင္းက ဟင္းပဲစားတယ္ဆုိတဲ့ အျပစ္တင္သံလည္း ဘယ္သူ ့မွမေျပာဘူး။ အားလုံးေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ ့ပဲ တစ္ေယာကုိတစ္ေယာက္္ေနာက္ၿပီး ထမင္းစားၾကတယ္။ တစ္ခါတေလ သူတုိ ့ရုံးမွာ အကူအညီလုိရင္ က်ေနာ္တုိ ့လည္း ၀ုိင္းၿပီးကူလုပ္တယ္။ ျမက္ေပါက္တာကအစ အခမ္းအနားေတြမွာ မုန္ ့ဟင္းခါးခ်က္တာအဆုံး က်ေနာ္ အားတက္သေရာ ပါ၀င္လုပ္ေပးခဲ့ဘူးတယ္။

စံခလပူရီ (ဘုရားသုံးဆူနယ္စပ္) ၿမိဳ ့ေလးမွာ အဲဒိအခ်ိန္တုန္းက အဖြဲ ့အစည္းရုံးေပါင္း ေလးငါးရုံးေလာက္ရွိတယ္။ ၂၀၀၁-၂ ႏွစ္ေလာက္မွာပါ။ က်ေနာ္နဲ ့ရင္းႏွီးတဲ့ ရုံးေတြကေတာ့ ABSDF ၊ PDF ၊ NLD-LA ၊ MDUF၊ FTUB တုိ ့ျဖစ္တယ္။

အဖြဲ ့အစည္းေတြအေတာ္မ်ားမ်ားက ထုိင္းႏုိင္ငံသားေတြပုိင္တဲ့ အိမ္ေတြကုိ ငွားၿပီး ရုံးဖြင့္ထားပါတယ္။ ဘယ္ကေငြနဲ ့လည္းဆုိရင္ေတာ့ အန္ဂ်ီအိုကေပးတဲ့ေငြနဲ ့လုိ ့ေျဖခ်င္ပါတယ္။

ေျပာရရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို ့လူ ့ေဘာင္သစ္ရုံးကေတာ့ ဟင္းအေတာ္ေကာင္းတဲ့ ရုံးလုိ ့ေျပာလုိ ့ရတယ္။ မုိးလင္းတာနဲ ့တာ၀န္က်တဲ့ ရဲေဘာ္က စံခေစ်းထဲကို သြားၿပီး ေစ်း၀ယ္တယ္။ ဟင္းခ်က္တယ္။ ၿပီးရင္စားတယ္။ က်ေနာ္တုိ ့ရုံးလုိပဲ အျခားရုံးေတြလည္း တာ၀န္က်တဲ့ လူကေစ်း၀ယ္ ဟင္းခ်က္ပါတယ္။

လူ ့ေဘာင္သစ္ရုံးမွာက လူခုႏွစ္ေယာက္ေလာက္ရွိတယ္။ ABSDF ရုံးမွာလည္း ဒီလူအေရအတြက္ေလာက္ပဲ။ သူတုိ ့အျပင္တျခားရုံးေတြလည္း အတူတူပဲ။ ရုံးလုိ ့သာေခၚတာ သူမ်ားေတြလုိ ရုံးနဲ ့အိမ္ကုိ ခြဲျခားၿပီးလုပ္ထားတာမဟုတ္ပါဘူး။ ရုံးလည္း အိမ္၊ အိမ္လည္းရုံးဆုိေတာ့ တရုံးရုံးလုိ ့ေခၚလုိ ့ရတယ္။ အကုန္လုံးနီးပါးက လူပ်ဳိလူလြတ္ေတြပဲ။ ထား၀ယ္ရုံး (MDUF) ရုံးမွာေတာ့ ထား၀ယ္မအပ်ဳိေလးေတြ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ မေခ်ာဘူး။ မေခ်ာလည္း ငန္းပါတယ္။ ရွားတယ္ဆုိေတာ့။

ABSDF ရုံး ၊ PDF ရုံး ၊ NLD-LA ရုံးေတြမွာ မိန္းမဆုိရင္ မႈးလုိ ့ရႈစရာေတာင္မရွိဘူး။ အကုန္လုံးက အလုံးေတြခ်ည္းပဲ။

ရုံးတိုင္းမွာ ကြန္ျပဴတာရွိတယ္။ ခ်က္ျပဳတ္စရာ အုိးခြက္ ပန္းကန္ရွိတယ္။ ေရခဲေသတၱာရွိတယ္။ အ၀တ္အစားဆုိရင္ တစ္ေယာက္ကုိ သုံးေလးစုံထက္ပိုမရွိဘူး။ တစ္ေယာက္ဟာကို တစ္ေယာက္ ယူၿပီး၀တ္ရတယ္။ ေရွ ့တန္းထြက္ရင္ အဲဒိကေနထြက္တယ္။ ေရွ ့တန္းကျပန္လာရင္ အဲဒိမွာနားတယ္။ ျပန္လာရင္ အရက္ေသာက္တယ္။

ဘယ္ကေငြနဲ ့ခ် လဲလုိ ့ရင္ေမးရင္၊ ႏုိင္ငံတကာေရာက္ ေရာ္ဘဲႀကီးေတြဆီကုိ ဖုန္းဆက္လုိက္ရင္ သူတုိ ့ေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေကာင္းရမယ္။ အခုမွေရွ ့တန္းကျပန္ေရာက္တာ၊ ငါ့အဘြားဆုံးလုိ ့၊ ငါရည္းစား လင္ေနာက္လုိ ့ ...စိတ္ထိခိုက္ေနတယ္...မင္းတုိ ့က ႏုိင္ငံျခားမွာေနၿပီး ငါတုိ ့ကို ေမ့ၿပီေပါ့.....စသျဖင့္ သူတုိ ့ကုိ အေၾကာင္းျပခ်က္ ခုိင္ခုိင္လုံလုံေပးရင္ ႏုိင္ငံျခားက သူငယ္ခ်င္းေတြက မေနႏုိင္ဘူး။ တကယ့္လက္ေတြ ့ကေတာ့ အရက္ေသာက္ဖုိ ့။ ဟုိဟာလုပ္ဖုိ ့အတြက္။ ဘယ္ဟာလုပ္ဖုိ ့လဲလုိ ့ေမးရင္ ဟိုဟာလုပ္ဖုိ ့လုိ ့မွတ္ပါ။

လူတုိင္းက ရတဲ့ေငြကို စုတယ္လုိ မရွိဘူး။ ရွိရင္ ခ်တယ္။ ေသာက္တယ္။ မရွိရင္ အစိုးရ (အဖြဲ ့အစည္း) က ေကၽြးမယ္ဆုိတာကုိ သိတယ္။ ပူပင္ေသာကမရွိ။ ရည္စားမရွိ။ ၿပိဳင္တာဆုိင္တာ မရွိ။ သို ့ေသာ္ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ဒါက တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနခ်င္တဲ့စိတ္။ ႏုိင္ငံေရး၊ ေတာ္လွန္ေရး။ ေငြမရွိေပမဲ့ ေလ ေတာ့ရွိတယ္။ ဆန္မရွိေပမဲ့ အစားေတာ့ႀကီးတယ္။ ဒါမ်ဳိး။

အတင္းေျပာစရာလည္း ဒီရုံးေတြနဲ ့ဒီလူေတြပဲ။ ၾကြားစရာလည္း ဒီလူနဲ ့ဒီရုံး။ ပြားစရာလည္း ဒါပဲ။

ထား၀ယ္ရုံးဆုိတာက ထား၀ယ္ဟင္းနဲ ့ငပိေထာင္းကအေတာ္ေကာင္းတယ္။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ပုပ္ခါနီးေတြကို ထား၀ယ္သူအဖြားႀကီး ေဒၚအန္က်ဴက ထုိင္းဘတ္ေငြငါးဘတ္နဲ ့၀ယ္တယ္။ ေဒသခံေတြေတာင္မစားတဲ့ ငါးဘတ္တန္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္အထုပ္။ အထုပ္တထုပ္ကလည္းအႀကီးႀကီးပဲ။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္အထုပ္ေတြထဲမွာ ပဲသီး၊ သခြားသီး၊ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္၊ ဟင္းႏုႏြယ္စတဲ့ အသီးအရြက္ေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္ေလာက္ရွိတယ္။ ပုပ္ခါနီးဆုိေတာ့ ဆုိင္ရွင္ ေလာရွမ္း(ျမန္မာ)က ေစ်းေပါေပါနဲ ့ေရာင္းတယ္။ ဒါကုိ ထား၀ယ္သူအဘြားႀကီးက ၀ယ္တယ္။ ျပဳတ္တယ္။ ခ်က္တယ္။ ငပိေထာင္းတယ္။ ႀကိဳက္တဲ့သူ သူ ့ရုံးမွာလာစား။ လူတုိင္းက ထမင္းမိန္တယ္။

အဖြဲ ့အစည္းေပါင္းစုံကေခါင္းေဆာင္ဟုေခၚေသာ ေခါင္းေဆာင္တုိင္း သူ ့လက္ရာကုိ ျမည္းစမ္းဘူးတယ္။ အထူးသျဖင့္ ငပိေထာင္းနဲ ့ငပိေဖ်ာ္။ အရမ္းေကာင္းေတာ့ နာမည္အေတာ္ႀကီးတယ္။ ေဒၚအန္ၾကဴက ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွာ တာ၀န္ထမ္းလာတာ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေလာက္ေတာင္ ရွိၿပီလားမသိဘူး။ သူလည္း ေခသူမဟုတ္။ သူတုိ ့ရုံးရဲ ့မီးဖုိေခ်ာင္ကို သူပဲ အဓိကစီမံတယ္။ အၿမဲတမ္းငါးဘတ္တန္နဲ ့ဆုိေတာ့ က်ေနာ္က သူတုိ ့ရုံးကို ငါးဘတ္တန္ရုံးလုိ ့နာမည္ေပးပါတယ္။

တျခားရုံးအေၾကာင္းေျပာအုံးမယ္။ လူ ့ေဘာင္သစ္ရုံးကေတာ့ အခ်မ္းသာဆုံးရုံးလုိ ့ေျပာလုိ ့ရတယ္။ အန္ဂ်ီအိုလည္း ဒုတိယအင္အားႀကီးဆုံးဆုိတဲ့ နာမည္ေၾကာင့္လား မသိဘူး။ အေတာ္ေပးရွာတယ္။ ဘယ္သူ ့မွေတာ့ လစာမရဘူး။ မုန္းဖုိး သုံးေလးရာေတာ့ ရတယ္။ တႏွစ္တခါ အ၀တ္အစား၀ယ္ဖုိ ့အတြက္ တစ္ေထာင္ေလာက္ေတာ့ ရတယ္။ ပင္စင္မရွိဘူး။ စုေဆာင္းေငြမရပါ။ ဒါေပမဲ့ ရုံးစရိတ္နဲ ့လုပ္ငန္းသုံးကေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ားရတယ္ထင္တယ္။ ဒီေငြကုိ ေဒသတာ၀န္ခံက ကုိင္တယ္။ သူကပဲ စီမံခန္ ့ခြဲတယ္။ အဖြဲ ့အစည္းတုိင္းရဲ ့ထုံးစံတစ္ခုေပါ့။ မဆုိးပါဘူး။ ေငြေတာ့ စုမိတယ္လုိ ့တစ္ခါမွ မၾကားမိဘူး။ ထားေတာ့။ လုိရင္းကိုေျပာအုံးမယ္။

က်ေနာ္တုိ ့ရုံးမွာ ဟင္းအၿမဲတမ္းေကာင္းတယ္။ စားစရာအေတာ္စုံတယ္။ အ၀တ္အစားလည္း သူမ်ားနဲ ့မတူ ၀တ္ႏိုင္တယ္။ အရက္လည္းေသာက္ႏုိင္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္သူမ်ားရုံးေတြက လူ ့ေဘာင္သစ္က ခ်မ္းသာတယ္လုိ ့မွတ္ခ်က္ေပးတယ္။ သူတုိ ့က ကိုယ့္ထက္မြဲတာကိုး။ အနည္းဆုံးထမင္း၀ိုင္းမွာ ဟင္းသုံးေလးခြက္ေတာ့ရွိတယ္။ အသားတစ္ခြက္၊ အသီးအရြက္တစ္ခြက္။ အရည္ေသာက္တစ္ခြက္။ ဒါက ေန ့စဥ္လုိလုိပဲ။ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ခ်က္ေတာ့ ဟင္မ်ဴိးစုံ၊ လက္ယာမ်ဴိးစုံကို စားရတယ္။ အခ်က္မေတာ္တဲ့ေကာင္ကုိ ဆဲ လုိ ့ရတယ္။ ထူျခားတာက ေဒသတာ၀န္ခံကလြဲလုိ ့က်န္တဲ့လူေတြအားလုံး ထမင္းခ်က္ေတာ္တယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ တာ၀န္ခံ ေခါင္းေဆာင္လုပ္တဲ့သူက ထမင္းခ်က္စရာမလုိဘူး။ နအဖစစ္တပ္လုိ တပ္မႈးက လက္မပါေတာ့ ထမင္းခ်က္စရာမလုိတဲ့ထုံးစံေပါ့။

ABSDF ရုံးကို သြားၾကည့္ရင္ ၿဗဲလရမ္း။ ျဖစ္သလုိေနျဖစ္သလုိစားတယ္။ သူတုိ ့ထမင္း၀ုိင္းကိုလွန္ၾကည့္ရင္ ငပိရည္အျဖဴသည္ေတြကို ဇလုံႀကီးနဲ ့ထည့္ထားတယ္။ ေဘးနားမွာ ငရုတ္သီးမႈန္ ့နဲ ့အခ်ဴိမႈန္ ့ကလည္း နဲတာမဟုတ္ဘူး။ အသီးအရြက္ျပဳတ္တုိ ့စရာကလည္း ေကာက္ရုိးပုံလုိ။ တစ္ပုံႀကီး။ တစ္ခါတေလေတာ့ သူတုို ့လည္း ငါးေလးဘာေလးေတာ့ ပါတက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ရွားတယ္။ ဒီလုိအေျခအေနကုိ ဘယ္သူမွ အျပစ္မတင္ဘူး။ ရဲေဘာ္ေတြစုၿပီး စားေနလုိက္တာ အေတာ္အားရစရာေကာင္းတယ္။ ရႈးရွဲ ရႈးရွဲ နဲ ့ ။ ငရုပ္သီးစပ္လုိ ့ေခၽြးေတြတရႊဲတရႊဲ နဲ ့။ ရဲေဘာ္တုိင္းမွာ ဆံပင္ေတြက ခါးေလာက္ရွိတယ္။ သူတုိ ့ကုိယ္သူတုိ ့မင္းသားၾကေနတာပဲ။ တစ္ပတ္ေလာက္သူတုိ ့ရုံးမွာေန၊ ၿပီးရင္ ေရွ ့တန္းက စခန္းကို ျပန္။ ေရွ ့တန္းကျပန္လာလည္း ဟင္းေကာင္းေကာင္းစားရတယ္ထင္လား။ တစ္ခါတေလပဲ စားရပါတယ္။ ဒီအျခအေနေၾကာင့္ ဘယ္သူမွ စိတ္ဓာတ္က်တယ္လုိ ့မရွိဘူး။

PDF ရုံးကေတာ့ မဆုိးဘူးလုိ ့ေျပာလုိ ့ရတယ္။ သူတုိ ့လည္း ဟင္းေကာင္းေကာင္းစားရတယ္။ က်ေနာ္တုိ ့နဲ ့နင္လားငါလားပဲ။ က်ေနာ္ေတာ့ သူတုိ ့ရုံးမွာ ထမင္းစားရတာကို ပိုၿပီးသေဘာၾကတယ္။ ငပိ၊ တုိ ့စရာ၊ အမဲႏွပ္နဲ ့ဆုိေတာ့။ ၿပီးေတာ့ရဲေဘာ္ေတြအေတာ္မ်ားမ်ားက က်ေနာ္နဲ ့မတိမ္းမယိမ္းေလ။ သူတုိ ့လည္း အဆင္ေျပပါတယ္။ ေရွ ့တန္းစခန္းကေတာ့ ေတာထဲမွာေပါ့။ ဒါက သူတုိ ့ဌာနခ်ဳပ္။

NLD-LA ရုံးလည္း ABSDF နဲ ့ထား၀ယ္ရုံးလုိပဲ။ အရပ္စကားနဲ ့ဆုိရင္ အေတာ္ဆင္းရဲတယ္။ သူတုိ ့စခန္းလည္း ေရွ ့တန္းမွာရွိတယ္။ အင္အားအေတာ္ေကာင္းတယ္။ တပ္မႈးကေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ကုိစုိးဟန္လုိ ့ေခၚတယ္။ အခုေတာ့ မဲ့ေဆာက္မွာ စာပဲေရးစားေနတယ္ထင္တယ္။

အခ်မ္းသားဆုံးရုံးက FTUB လုိ ့ေခၚတယ္။ နာမည္ကေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံအလုပ္သမားသမဂၢမ်ားအဖြဲ ့ခ်ဳပ္ေပါ့။ အလုပ္သမားမေျပာနဲ ့ရုံးအဖြဲ ့၀င္ေတာင္ သုံးေလးေယာက္ပဲေတြ ့တယ္။ သူကို စံခလပူရီမွာရွိတဲ့ ရုံးေတြထဲမွာ အခ်မ္းသာဆုံးဆုိေတာ့ သူတုိ ့ကုိ ဘီလ္ဂိတ္ရုံးလုိ ့က်ေနာ္က နာမည္ေပးတယ္။

တစ္ခုခုလုပ္ရင္ ဒီလူေတြပဲဆုိေတာ့ ညီညြတ္တယ္။ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ အေရးႀကီးရင္ ဒီလူေတြပဲဆုိေတာ့ စည္းလုံးတယ္။ ဘယ္သူမွ မနာလုိတာ ၿပဳိင္တာဆုိင္တာမရွိဘူး။ ဒါက ထူးျခားတယ္လုိ ့ေခၚတယ္။

ဘယ္ေလာက္ထိ စည္းလုံးလဲဆုိတာကုိ ေျပာျပမယ္။

တစ္ခါတုန္းက တန္ေဆာင္တုိင္ပြဲ(လြိဳင္ကထုံ) အေၾကာင္းကို နဲနဲေလာက္ေျပျပခ်င္တယ္။ က်ေနာ္တုိ ့ၿမိဳ ့မွာ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ လြိဳင္ကထုံပြဲလုပ္တယ္။ ေစ်းေရာင္းပြဲ၊ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေပါ့။ ၿမိဳ ့ကေန ထုိင္းမေတြေလးေတြလည္း ဒီပြဲေတာ္ကိုလာၿပီး ဘစ္ကနီေလးေတြနဲ ့က,ေလ့ရွိတယ္။ သူတုိ ့နဲ ့ကခ်င္ရင္ ထုိင္းဘတ္ေငြ ဆယ္ဘတ္ေပးရတယ္။ ေပးရင္ ႀကိဳက္တဲ့သူနဲ ့တြဲၿပီးက,လုိ ့ရတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေငြလည္းမရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ လူ ့ေဘာင္သစ္ကရဲေဘာ္ကုိ PDF ကေခါင္းေဆာင္ကေပးတယ္။ လူ ့ေဘာင္သစ္ ေခါင္းေဆာင္က NLD-LA နဲ ့ PDF က ရဲေဘာ္ေတြကိုေပးတယ္။ ဘယ္ေလာက္စည္းလုံးတယ္ဆုိတာကိုၾကည့္။

အေပါစားေလာက္ေခါင္အရက္ကိုေသာက္ၿပီး၊ ထုိင္းမေလးေလးေတြနဲ ့တြဲၿပီး က ခုန္ ရတာ အရသာအရမ္းရွိတယ္။ ရင္ထဲမွာ တဒိမ္းဒိမ္းနဲ ့။ က,ရင္း...က, ရင္းနဲ ့ အခ်ိန္ ေႏွာင္းသြားၿပီ။ က်ေနာ္နဲ ့ NLD-LA က ေက်ာ္မုိး (အေမရိက) က လုံး၀လမ္းမယူဘူး။ ျဖစ္ခ်စ္သလုိျဖစ္။ ေပ်ာ္ဖုိ ့အေရးႀကီးတယ္။ သူမ်ားေတြအကုန္လုံး အိမ္ျပန္ကုန္ၿပီ။ က်ေနာ္တုိ ့မွာျပန္စရာ ကားလည္းမရွိဘူး။ ဆုိင္ကယ္လည္း မရွိဘူး။ ရုံးနဲ ့ပြဲရွိတဲ့ေနရာက အေ၀းႀကီး။ ဒါေပမဲ့ ပူစရာမလုိဘူး။ အင္းရွိတယ္။ အင္းထဲမွာ ေလွေတြရွိတယ္။ ေဒသခံရြာသားေတြပိုင္တဲ့ေလွ။ လူလစ္တာနဲ ့ေတြ ့တဲ့ေလွကို ခုိးၿပီး ေလွာ္ထြက္တယ္။ က်ေနာ္ေတာ့ မေလွာ္တက္ဘူး။ ေက်ာ္မုိးက အေတာ္ကၽြမ္းတယ္။ ေလွာ္တဲ့ ေလွာ္တက္ကုိ ပုိင္ရွင္က ယူသြားတယ္။ သူ ့ေလွအခုိးမခံရေအာင္လုိ ့။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တုိ ့မပူပါဘူး။ ေဘးနားမွာ ၀ါးဘုိး၀ါးေတြ ခြဲ ထားတာရွိတယ္။ ေတြ ့တဲ့၀ါးျပားနဲ ့ေလွာ္ကုိ အားရပါးရ ေက်ာ္မုိးကေလွာ္တယ္။ က်ေနာ္က အေနာက္ကေန သူ ့ကိုေမွ်ာက္ေပးတယ္။ ေက်ာ္မုိးေရ...ေလွာ္ထားကြ...ေလွာ္ထား..။ ေခၽြးေတြတရႊဲရႊနဲ ့ ေက်ာ္မုိးေလွာ္ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း လက္၀ါးနဲ ့၀ိုင္းၿပီး ကူေပါ့။

ဒီအခ်ိန္မွာ ေလွပိုင္ရွင္ မြန္ေတြကလည္း သူတုိ ့မိသားစုနဲ ့ပြဲေတာ္ကျပန္လာၿပီ။ က်ေနာ္တုိ ့သူ ့ေလွခုိးသြားတာကို ျမင္သြားၿပီ။ အေနာက္ကေန မြန္စကားနဲ ့ ငါ့ေလွကို ခုိးသြားၿပီး၊ ခုိးသြားၿပီလုိ ့ေအာ္ေနလားမသိဘူး။

ခဏၾကာေတာ့ စက္ေလွနဲ ့အေနာက္ကလုိက္ပါေလေရာ။ ဘာရမလဲ အေပါစားေလာက္ေခါင္ေသာက္ထားတဲ့အမႈးေတာင္ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိဘူး။ ေက်ာ္မုိးနဲ ့က်ေနာ္ အသားကုန္ေလွာ္ရတာ အသက္မထြက္ယုံပဲ။ သူတုိ ့မွီခါနီးမွာ၊ က်ေနာ္တုိ ့ကမ္းကိုအေရာက္။ ၿပီးေတာ့ ရုံးအထိထြက္ေျပးေပါ့ဗ်ာ။ ညအေမွာင္ထဲမွာ မဟာမိတ္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ေျပးတာမ်ားလွစ္ကနဲပဲ။ ေက်ာ္မုိးက NLD-LA လုိ ့ေခၚတဲ့ သူ ့ရုံးကို သူျပန္တယ္။ က်ေနာ္က က်ေနာ္တို ့လူ ့ေဘာင္သစ္ရုံးကို ျပန္တယ္။

လမ္းမွာ ဒီကိစၥကို ဘယ္သူ ့ကုိမွမေျပာရဘူးဆုိၿပီး ႏွစ္ေယာက္လုံး ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ဂတိသစၥာျပဳရတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိရင္ ေခါင္းေဆာင္ေတြသိရင္ မလြယ္ဘူး။ အနဲဆုံးအျပစ္ေပးခံရမယ္။ လူထုကုိေစာ္ကားတယ္။ စည္းရုံးေရးထိခိုက္တယ္။ ဘာညာ အာဖ်ံကီြးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္နဲ ့ေက်ာ္မုိး လစ္ရင္ လစ္သလုိ တီးပါတယ္။

ဒီေလာက္ထိ ညီတဲ့ က်ေနာ္တုိ ့မဟာမိတ္ညီအစ္ကုိေတြပါဗ်ာ။

အခုေတာ့ က်ေနာ္က ေတာ္လွန္ေရးကတိကုိ ခ်ဴိးေဖာက္လုိက္ပါၿပီ။

မွတ္ခ်က္။ ။ တစ္ခ်ိန္က အမွတ္တရကို လြမ္းမိလုိ ့ပါ။ အမွားပါရင္ ခြင့္လႊတ္ေပး။

--
Thanks for sending!!!
Phone Kyaw

လူ ့ေဘာင္သစ္သုိ ့သတိေပးခ်က္

လူ ့ေဘာင္သစ္က အခုဗဟုိေကာ္မတီေကာ၊ အရင္က ဗဟုိေကာ္မတီေကာ သတိထားပါ။ ခင္ဗ်ားတုိ ့အားလုံးထဲက အဓိက တာ၀န္ရွိတဲ့သူေတြအေနနဲ ့အန္ဂ်ီအုိဆီက ေငြေတာင္းလာတာ ၾကာၿပီ။ ၿပီးရင္ ဘယ္မွာ ဘယ္ေလာက္သုံးလဲဆုိတာကုိ ယေန ့အထိ ရွင္းမျပႏုိင္ေသးဘူး။ အထူးသျဖင့္ ျပည္တြင္း ယူဂ်ီဆုိၿပီး လိမ္စားေနတယ္လုိ ့ က်ေနာ္ယုံၾကည္ေနတယ္။ တကယ္လုိ ့အထဲကုိ ျပန္ေရာက္သြားတ့ဲေန ့မွာ ခင္ဗ်ားတုိ ့လည္း မေသေသဘူး က်ေနာ္လည္း မေသေသဘူးဆုိရင္ ဒီကိစၥကုိ ေျဖရွင္းဖုိ ့ေခါင္းထဲထည့္ထားပါ။ အဲဒိအခ်ိန္ၾကမွ ရႈးခ်င္ေယာင္မေဆာင္ၾကနဲ ့။ ေနာက္ၿပီး PDC ကိစၥလည္း ရွင္းဖုိ ့ျပင္ထားၾကပါ။ ခင္ဗ်ားတုိ ့ရဲ ့လုပ္ရပ္အမွားေတြကို ေပးဆပ္ဖုိ ့အတြက္ အခ်ိန္တန္ၿပီ။

1/27/12

အျပင္က အတုိက္အခံေတြရဲ ့Reputation ပ်က္စီးသြားၿပီ

နအဖအစိုးရ၏ အေရြ ့ဟာ အထဲက ျပည္သူေတြတင္မကဘူး၊ အျပင္က ျပည္သူေတြကုိလည္း ေရြ ့သြားေစတယ္။ တခ်ဳိ ့ေတြဆုိရင္ ေ၀့ (ဆြံ ့အ) သြားေစတယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ေရြးေကာက္ပြဲလမ္းေၾကာင္းထဲကေနပဲ ႏုိင္ငံေရးျဖစ္အုံးမွာပါ။ တကယ္လုိ ့ေနာက္ျပန္လွည့္တယ္ပဲေျပာေျပာ၊ ေဘးကေနပဲ ေကြ ့ပတ္သြားသြား ၊ အရင္အတုိင္းျပန္မျဖစ္ဘူး ဆုိရင္ေပါ့။ အျပင္က အတုိက္အခံေတြလည္း " လုပ္စားတဲ့ဂြင္ပ်က္။ တုိင္းရင္းသားေတြလည္း အပစ္ရပ္" ဆုိၿပီး ကဗ်ာဆပ္ရေတာ့မယ္ထင္တယ္။

ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ကာလအတြင္းမွာ ေအာင္ျမင္မႈဘာမ်ားရလဲလုိ ့ေမးရင္ က်ေနာ္ေတာ့ ဒီလုိေျပာမယ္။ ဥပမာ က်ေနာ့္ပါတီျဖစ္တဲ့ လူ ့ေဘာင္သစ္ဒီမုိကရက္တစ္ပါတီကိုပဲေျပာခ်င္တယ္။ အရင္တုန္းက လူပ်ဳိေတြဟာ အခုကာလမွာ ခေလးေတြတစ္ၿပဳံႀကီးျဖစ္လာတာ ေအာင္ျမင္မႈ ့ပဲ။ ဒိထက္ပိုၿပီး ေအာင္ျမင္တာက ဥကၠဌကိုေအာင္မုိးဇာ္တစ္ေယာက္ ၀က္လုိ ၀ဖီးေနတဲ့ ေဘာ္ဒီ။ ျပည္တြင္းျပန္္ေရာက္ရင္ အခ်ိန္အေတာ္စီးေတာ့ အေတာ္တန္ဖုိး ရွိမယ္။ ၀က္သားေစ်းကလည္း ေကာင္းပါဘိနဲ ့။

ဒါ့အျပင္ အျပင္က အတိုက္အခံေတြရဲ ့နာမည္ႀကီးၿပီး လူႀကိဳက္နဲေနတဲ့ ဂုဏ္သတင္းေက်ာေဇာမႈ ့ကုိ နဲနဲေျပာခ်င္တယ္။ ဒီအထဲကေန လူတုိင္းသိတဲ့ ထား၀ယ္ေတြပုိင္တဲ့ DVB ရဲ ့ အရႈပ္ေတာ္ပုံ။

ရန္ကုန္သားလူလည္ေတြပိုင္တဲ့ ဧရာ၀တီရဲ ့ဒိန္းမတ္အမႈ ့။ FTUB ရဲ ့နာမည္ႀကီးဓါးျပတုိက္မႈ ့။

ရုပ္ရည္အရမ္းေခ်ာေသာ ကုိတိတ္နဲ ့အသားျဖဴေသာ ကိုဘုိၾကည္တုိ ့ရဲ ့ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားဟုတ္ဟုတ္မဟုတ္ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားလုပ္စားေသာအမႈ ့။

ေဒါက္တာႏုိင္ေအာင္တုိ ့ရဲ ့အီစီကလီ ျပန္မေျပာ နားမေထာင္ ေငြလိမ္မႈ။ လူခ်မႈ။ တမတ္ဖုိးမွ်မတန္ေသာ ဥကၠဌ လုပ္ခ်င္တဲ့ ေရာဂါထမႈေတြဟာ ဟိုေလးတေက်ာ္ေက်ာ္ ျဖစ္ေနၿပီ။

ဒါ့အျပင္ လူဆုိးဗုိလ္ကုိမိုးသီးရဲ ့ ဓာတ္မီးတုိင္ေတြ ့ရင္ ေသးပန္းခ်င္ေလာက္ေအာင္ ရဲရဲနီ နီနီရဲ အာဗ်ဲျဖစ္ေနမႈ။ ေနာက္ဘယ္သူက်န္ေသးလဲ....။ ေအာ္...က်န္ေသးတယ္။ ABSDF ေျမာက္ပုိင္းမွာ လူသတ္တမ္းကစားမႈ ့ ။ ဘာမဆုိင္ညာမဆုိင္လူေတြကပါ အခမဲ့ပြဲစားလုပ္ၿပီး အုိင္တီေခတ္ လည္လီွးမႈ ့။ တတိယႏုိင္ငံေတြမွာရွိေနတဲ့ ဘာပဲလာလာ ကန္ပလုိက္မယ္ (Burma Campaign For North Pole) ေတြရဲ ့ေနရာလည္း ေရြ ့သြားပါၿပီ။ ဒီလူေတြလည္း ဘယ္ဂြင္ဖန္မလဲဆုိတာ ေစာင့္ၾကည့္ပါ။

ေျပာရရင္ေတာ့ မကုန္ေတာ့ဘူး။ ဆုိေတာ့ ၿခဳံၾကည့္ရင္ ဂုံနီအိတ္က အေႏြးဆုံးလုိ ့ေျပာလုိ ့ရေနၿပီ။

ဒ့ါေၾကာင့္ ျပည္ပအတိုက္အခံေလာကရဲ ့ Reputation ပ်က္စီးသြားပါၿပီ။ ဒါရဲ ့အက်ဳိးဆက္ကေတာ့ အျပင္ေလာက လူေတြ၊ အထဲကို အထုတ္ဆြဲၿပီး ၀င္ၾကေဟ့...။ ေနရာယူထားၾက။

အခြင့္အေရးေကာင္းေနၿပီဆုိေတာ့ ကုလားျပည္က ညီအကို အယ္ဒီတာေတြလည္း အားက်မခံ အထဲကုိ ၀င္ပါတယ္။ လူ ့ေဘာင္သစ္လည္း ၀င္ပါ့မယ္ (အျပင္မွာ ဆက္ေနရင္ ငတ္ေတာ့မွာေလ)။ ေအဘီလည္း စစ္တိုက္(ငါးႏွစ္တစ္ပြဲ) ရတာ အရမ္းေမာေနၿပီဆုိေတာ့ ခဏေလာက္ေတာ့ နားပါ့မယ္။

ဒီလုိ၀င္တဲ့ေနရာမွာ အထဲေရာက္တာနဲ ့ အျပင္ကလူေတြ ဘာျဖစ္မလဲဆုိေတာ့ ဒိထက္ပိုၿပီးအပုပ္နံ ့ထြက္လာပါလိမ့္မယ္လုိ ့က်ေနာ္ ခန္ ့မွန္းတယ္။ အျပစ္ရွိတဲ့သူေတြ တရားရုံတက္ရပါလိ့မ္မယ္။

ကိုမုိးသီးမကလုိ ့ေဒါက္တာႏုိင္ေအာင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အထဲေရာက္တာနဲ ့လားထားပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးကုိကိုက ေဟ့.ေကာင္ မုိးသီးနဲ ့စိန္၀င္း မင္းတုိ ့အေၾကာင္း ငါသိတယ္ေနာ္ဆုိၿပီး မေျပာယုံတမယ္ပဲ။

လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ေတာင္းတာ အားအားယားယားမဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္က ဘာ့ေၾကာင့္ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ေပးေပးမေပးေပး ျပန္ခ်င္လဲဆုိေတာ့ ကုိယ့္ဘက္က ျဖဴစင္ေနရင္ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္လုံေနရင္ ၿပီးေရာပဲ။

ေခါင္းေဆာင္ေတြလား။ သနားတယ္။ ခဏပဲ ေခါင္းေဆာင္လုပ္ပါကြာ။ လူမရွိေတာ့ရင္ ေခါင္းေဆာင္မျဖစ္ပါဘူး။ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဖုိ ့အတြက္ လူေမြးရတယ္။ လူရွာရတယ္။ ဒိ့အတြက္ ေငြလုိတယ္။ အထဲက ႏုိင္ငံေရးမွာ ေခါင္းေဆာင္ဆုိတာ လြယ္လြယ္နဲ ့မရပါဘူး။ အျပင္ကေခါင္းေဆာင္က ပရုိပုိဆယ္ရွာႏုိင္ရင္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တဲ့ေခါင္းေဆာင္ဆုိေတာ့ သူ ့ကုိ ဘယ္လုိေျပာမရလဲ။ ေခြးမသားေခါင္းေဆာင္ေတြလို ့ပဲေျပာခ်င္တယ္။

မွတ္ခ်က္။ ။ အားလုံးကို ဆဲ တာမဟုတ္ပါ။

1/26/12

ေဒါက္တာမ်ဴိးညြန္ ့ရဲ ့ျမန္မာျပည္ခရီးစဥ္



Dr Myo Nyint and DPNS's Leaders
၂၇-ရက္ေန ့မွာ စီးပြာေရးပညာရွင္ ေဒါက္တာမ်ဴိးညြန္ ့ ေနျပည္ေတာ္မွာ အစည္းအေဝးသြားတက္ဖုိ ့ရွိပါတယ္။ ယူအန္ဒီပီရဲ ့ပရုိဂရမ္ အရ ျဖစ္တယ္လုိ ့သိရတယ္။ ၾသစေတ်းလ်ႏုိင္ငံ ပတ္ၿမိဳ ့မွာ ေနလာတာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၃-ႏွစ္ရွိပါၿပီ။ အခုခရီးစဥ္က ျမန္မာျပည္ကုိ ႏွစ္ေပါင္း ၂၃-ႏွစ္အတြင္းမွာ ပထမဦးဆုံး အိမ္ျပန္ခရီးစဥ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူ ့အေနနဲ ့အရမ္းကို ရင္ခုန္ေနတယ္။ ေလဆိပ္မွာ ေဘာဂေဗဒ ဦးခင္ေမာင္ညိဳက လာၿပီး ႀကိဳလိမ့္မယ္။ ဆရာ ဦးမ်ဴိးညြန္ ့ ဘုန္းႀကီးဝတ္ဖုိ ့အစီအစဥ္လည္း ပါပါတယ္။ ဆရာ့ခရီးစဥ္အစစအရာအရာ ေအာင္ျမင္ပါေစ။ သူမသြားခင္မွာ က်ေနာ္နဲ ့ကုိရဲရင့္ေအာင္ကို ေခၚၿပီး သူ ့ခရီးစဥ္အေၾကာင္းကုိ ရွင္းျပပါတယ္။


1/25/12

ေရႊေၾကာေတြ ့ၿပီ.....




ေျမာက္ေအာက္မီတာအနက္တစ္ေထာက္ေက်ာ္မွာ ဒီလုိေရႊေတြကို ေတြ ့ရွိရတယ္။ ေဒၚလာသန္းေထာင္ေက်ာ္တန္တဲ့ ေရႊေၾကာႀကီးျဖစ္ေၾကာင္းပါ...။ ေက်ာက္ကိုေရေလာင္းမွ ေရႊကုိ ရွင္းလင္းျပတ္သားစြာျမင္ရပါတယ္။

1/24/12

က်ေနာ္အေဖတပ္ၾကပ္ႀကီးႏွင့္ဗုိလ္ခ်ဴပ္ႀကီးခင္ညြန္ ့



အေဖႏွင့္အေမ
 က်ေနာ့္အေဖလည္း ေထာင္က်ၿပီး စစ္တပ္ကထြက္တယ္။ ပင္စင္၊ ဂေရဂ်ဴတီေတြလည္းမရတဲ့အျပင္ ေနစရာအိမ္ေတာင္မရွိခဲ့ဘူး။ သူလည္း စစ္တပ္ထဲမွာ တပ္ၾကပ္ႀကီးတာဝန္နဲ ့ႏွစ္ေပါင္း ၃ဝ-နီးပါးေလာက္ စစ္သားေကာင္းပီသစြာ တုိင္းျပည္အေပၚမွာ တာဝန္ေက်ခဲ့တယ္လုိ ့ေျပာလုိ ့ရတယ္။ အခုေတာ့ ဓာတ္ပုံထဲမွာ ျမင္ရတဲ့အတုိင္း ႏုိ ့ဘုိးဒုကၡသည္စခန္းမွာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ မုန္ ့ဟင္းခါးေရာင္းၿပီးအသက္ေမြးေနရတယ္။ ဒီလုိျဖစ္ေနေပမဲ့ အေတာ္ေအးခ်မ္းလွပါတယ္။


ဦးခင္ညြန္ ့လည္းစစ္သားပါပဲ။ သူနဲ ့က်ေနာ္အေဖတုိ ့ဟာ လုပ္သက္ခ်င္းလည္း သိတ္မကြာဘူး။ ရာထူးပဲကြာတာ။ သူလည္း ေထာင္က်တာပဲ။ သူလည္း ဘာပင္စင္မွ ဘာခံစားခြင့္မွ မရပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ ့အိမ္က တိုက္အိမ္။ ေရႊေတာင္ကြပ္ထားေသးတယ္။ အခုလည္း တစ္လကုိ ေဒၚလာငါးေထာင္နဲ့ ဘာမွလုပ္စရာမလုိတဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို ရေနၿပီ။ ဒါေတာင္ တျခားဂြင္ေတြမပါေသးပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္စစ္သားခ်င္းတူေပမဲ့ ခံစားခြင့္ျခင္းမတူပါဘူးဗ်ာ။ ဒါလား လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈမရွိတဲ့ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ။ ရဲေဘာ္ေတြရဲ ့ဘဝဆိုတာ တကယ္တမ္းေတာ့ သနားစရာေကာင္းလွပါတယ္။


ဦးခင္ညြန္ ့အိမ္
 အခုလည္း ႏုိင္ငံေရးမလုပ္ပါဘူးလုိ ့ေျပာတဲ့သူဟာ မီဒီယာနဲ ့ဘာ့ေၾကာင့္ ေတြ ့ေနေျပာေနတာလဲမသိဘူး။ ႏုိင္ငံေရးမလုပ္ဘူးဆုိရင္ ကိုယ့္အိမ္မွာ ဘယ္သူနဲ ့မွ မေတြ ့ပဲ ေနရမွာေပါ့။ က်ေနာ္အျမင္ကေတာ့ ဦးခင္ညြန္ ့ႏုိင္ငံေရးထဲမွာ ပါေနပါၿပီ။

1/22/12

What I Feel

" စာဆုိတာ ေရးတုိင္းလည္း မေကာင္းဘူးကြ။ အရမ္းေပါသလုိျဖစ္ေနမယ္။ တစ္ပတ္ကုိ တစ္ပုဒ္ေလာက္ပဲေရးရင္ ေတာ္ေလာက္ၿပီ "


တခ်ိဳ ့သူငယ္ခ်င္းေတြက ေစတနာနဲ ့အႀကံေပးတာဆုိေတာ့ ဟုတ္ကဲ့လုိ ့ပဲ ျပန္ေျဖမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဖီလင္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေရးတာဆုိေတာ့ ေန ့ဘက္လည္းေရးရင္ေရးမယ္၊ ညသန္းေခါင္ယံလည္း ေရးရင္ေရးမယ္။ အခ်ိန္ဇယားနဲ ့လူစိတ္ဝင္စားေအာင္ လူအထင္ႀကီးေအာင္ေရးေနတာမွမဟုတ္တာ။ ကုိယ့္ေခါင္းထဲက အေတြးေတြ၊ ကုိယ့္ရဲ ့ရင္ခုန္သံေတြကုိ စာနဲ ့ဖြင့္ခ်တာဆုိေတာ့ ဘယ္သူႀကိဳက္ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ႀကိဳက္ ေရးခ်င္တာေရးတယ္ဗ်ာ။ ဖတ္ခ်င္လည္းဖတ္၊ မဖတ္ခ်င္လည္းေန။

အေပါစားလႊတ္္ေတာ္အမတ္ေတြျဖစ္မွာ စုိးရိမ္တယ္

ႏုိင္ငံျခားတုိင္းျပည္ေတြက လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြကို သတိထားမိတယ္။ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ထဲက လႊြတ္ေတာ္အမတ္္ေတြနဲ ့ယွဥ္ၾကည့္မိတယ္။ ဒီလုိေျပာလုိ ့ႏုိင္ငံျခားကုိ အထင္ႀကီးေနတယ္လုိ ့ေတာ့မထင္နဲ ့။ လိုအပ္လုိ ့ေျပာေနတာျဖစ္ပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ သူတုိ ့က ကုိယ့္ထက္အရမ္းသာေနလုိ ့ပဲ။ သူတုိ ့နဲ ့ယွဥ္ၾကည့္ေတာ့ တစ္ခုသတိထားမိတာရွိတယ္။ ဒါကေတာ့ လႊြတ္ေတာ္အမတ္ေတြရဲ ့အရည္အခ်င္းပဲျဖစ္တယ္။

က်ေနာ္တုိ ့တုိင္းျပည္ကလႊြတ္ေတာ္အမတ္ေတြကိုၾကည့္ပါ။ တခ်ိဳ ့က ရန္ကုန္တကၠသုိလ္က ဘြဲ ့ရတယ္။ တခ်ိဳ ့က ေက်ာင္းတစ္ပုိင္းတစနဲ ့။ အမ်ားစုက စစ္တကၠသုိလ္ထြက္ေတြပဲျဖစ္ေနတယ္။ တခ်ိဳ ့ဆုိရင္ ဆယ္တန္းေတာင္မေအာင္ဘူး။ ျမန္မာႏုိင္ငံက ရတဲ့ ဘြဲ ့ဆုိတာ ယေန ့ကာလမွာ ဘာမွသုံးစားလုိ ့မရတဲ့ ဘြဲ ့ဗ်ာ။ ဒီလုိအရည္အခ်င္းမ်ဳိးရွိတဲ့ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြမ်ားေနရင္ေတာ့ တုိင္းျပည္ဘာျဖစ္သြားႏုိင္လဲဆုိတာကို ေတြးၾကည့္ယုံနဲ ့သိႏုိင္တယ္။

ၾကားျဖတ္ေရႊးေကာက္ပြဲမွာ ဝင္မဲ့ လႊတ္ေတာ္အမတ္အသစ္ေတြကုိလည္း ၾကည့္ပါအုံး။ ဥပမာ ကုိေဇယ်ာေသာ္၊ မျဖဴျဖဴသင္းစတဲ့ သူေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ ပညာတက္တယ္၊ ဘယ္ေလာက္အရည္အခ်င္းရွိလဲဆုိတာ က်ေနာ္တုိ ့မသိရဘူး။ သိရတာက ကုိေဇယ်ာေသာ္ေထာင္ကလြတ္လာတယ္၊ ဟစ္ေဟာ့သီခ်င္းကို ပိုင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိ္င္ဆုိႏုိင္တယ္။ မျဖဴျဖဴသင္းက ေအအုိင္ဒီအက္စ္ေရာဂါသည္ေတြကို ေစာင့္ေရွာက္တယ္။ သူတုိ ့အရည္အခ်င္းက ဒါပဲလား။ ဒါေလးလုပ္ယုံနဲ ့ လူအမ်ားကို ဦးေဆာင္မဲ့ လႊတ္ေတာ္အမတ္ျဖစ္သင့္ၿပီးလား။ က်ေနာ္ေတာ့မထင္။ သူတုိ ့ထက္သာတဲ့ တက္တဲ့လူေတြကုိပဲ က်ေနာ္ေရြးခ်ယ္ခ်င္တယ္။

ကုိမင္းကိုႏုိ္င္တုိ ့အဖြဲ ့ကိုလည္းၾကည့္ပါအုံး။ ပညာက တပုိင္းတစ္စနဲ ့ေထာင္ထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေနၾကရေတာ့ သူတုိ ့တက္ကြ်မ္းတဲ့အရာက ေထာင္ထဲက အေျခအေနပဲ ျဖစ္မယ္လုိ ့ေတာ့ က်ေနာ္ေတြးမိေနတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ဘာမ်ားေလ့လာလိုက္စားစရာရွိလဲ။ သိတ္ၿပီးမ်ားမ်ားစားမရွိပါဘူး။ ဂ်ာနယ္ေလးဖတ္ရယုံေလာက္ပဲ။ ဒါေတာင္ ပုံမွန္ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မယ္။

ေနာက္ၿပီး ေထာင္ေတြက ႏုိင္ငံတကာအဆင့္မွီ စာၾကည့္တုိက္ေတြ ရွိေနရင္ေတာ့ တမ်ဴိးေပါ့။ ေထာင္ထဲကေန ပညာသင္လုိ ့ရရင္လည္းေကာင္းသား။ ဒါဆုိရင္ ေထာင္ထဲကလူေတြ ပုိၿပီးပညာတက္လာႏုိင္တယ္။

ဒီလိုအေျခအေနျဖစ္ေနတဲ့လူေတြကုိ က်ေနာ္တုိ ့တုိင္းျပည္တုိးတက္္ေအာင္လုပ္ေပးႏုိင္ဖုိ ့ဆုိတာကုိ သံသယျဖစ္မိေနတယ္။ ကိုဇာဂနာ ဘန္ေကာက္ေရာက္ေတာ့ ေရွာ့ျဖစ္သြားတယ္လုိ ့ေျပာတယ္။ ဒါေတာင္သူက ဘန္ေကာက္ေလာက္ပဲေရာက္ဘူးလုိ ့။ တျခားႏုိင္ငံေတြသာ ေရာက္ဘူးရင္ ပုိလုိ ့ေတာင္ ေရွာ့ျဖစ္အုံးမယ္။ ဆိုေတာ့ ဒါနဲ ့ပက္သက္ၿပီး ဒီေနရာမွာ ေမးခြန္းတစ္ခုရွိတယ္။ လုပ္တက္ပါ့မလား ဆုိတဲ့ေမးခြန္းပဲ။ ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီေမးခြန္းကို ေမးရလဲဆုိေတာ့ ယေန ့ေခတ္ကာလက အနစ္နာခံတာတုိ ့၊ စြန္ ့လႊတ္တာတုိ ့ထက္ အေရးႀကီးတာက Capacity လုိ ့ေခၚတဲ့ အရာျဖစ္သလုိ Skills ဆုိတဲ့အရာလည္း ရွိဖုိ ့လုိပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေရြးတဲ့အခါမွာ ေသခ်ာ သတိထားၿပီး ေရြးခ်ယ္ဖုိ ့ေတာ့လုိတယ္။

က်ေနာ့္အျမင္ကေတာ့ ကိုမင္းကိုႏုိင္နဲ ့ကုိမုိးသီးႏွစ္ဦးကုိ ယွဥ္ၿပီးေရြးပါဆုိရင္ ကုိမိုးသီးဇြန္ကုိပဲေရြးပါ့မယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ကုိမုိးသီးဇြန္က အေမရိကန္ကေန မာစတာဘြဲ ့ရတယ္။ ႏုိင္ငံတကာ အေတြ ့အႀကဳံမ်ားမ်ားရွိတယ္။ သူ ့မွာရွိတဲ့ အရည္အခ်င္းေတြက ကုိမင္းကုိႏုိင္ထက္သာတယ္လုိ ့ေတာ့ ထင္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူ ့ကုိပဲ က်ေနာ္လႊတ္္ေတာ္အမတ္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္မယ္။ ကိုမင္းကုိႏိုင္တုိ ့ စြန္ ့လႊတ္တာ၊ တုိင္းျပည္အေပၚထားတဲ့သေဘာထားေတြေကာင္းတာကို က်ေနာ္ေလးစားတယ္။ အသိအမွတ္ျပဳတယ္။ သုိ ့ေသာ္ သူတုိ ့ကုိ ဝန္ႀကီးရာထူးေတာ့ ေပးလုိ ့မရပါဘူး။ ေထာင္ထဲအေနမ်ားေတာ့ ေထာင္မႉးေလာက္နဲ ့ပဲသင့္ေတာ္ပါတယ္။ ဒီလုိလူမ်ဳိးေတြ ႏုိင္ငံေရးေလာကမွာ အမ်ားႀကီးပါ။ သူတုိ ့အေနနဲ ့ျဖစ္သင့္တာက သူတုိ ့ကပ္ပစတီနဲ ့စေကးကုိ ျမွင့္တင့္ဖုိ ့လုိအပ္ေနၿပီ။

အရမ္းသနားသလုိ ျဖစ္ေနလားလုိ ့ပါ

ဦးခင္ညြန္ ့နဲ ့ပက္သက္ၿပီး သနားတဲ့သူက သနားတယ္။ သူ ့ကုိ လူသတ္သမားလုိ ့ေျပာတဲ့လူက ေျပာတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အမ်ားစုက သူ ့ကုိၾကည့္ၿပီး သနားေနၾကတယ္လုိ ့ထင္မိတယ္။ အရင္တုန္းက ခပ္မာမာ ခပ္တင္းတင္း စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတစ္ဦးဟာ ပန္းေရာင္းၿပီး ထမင္းစားရတဲ့အေျခအေနျဖစ္သြားတာကိုၾကည့္ၿပီး လူေတြသနားတာေတာ့ မဆန္းပါဘူး။

တကယ္တန္းေတာ့ သနားစရာ မလုိပါဘူး။ သူ ့ဘဝနဲ ့သူပါ။ သူ ့အကုသုိလ္ေၾကာင့္ သူခံရတာပဲ။ သူဟာ လူေတြသတ္တယ္။ သူဟာ တရားခံတဦးျဖစ္တယ္။ တုိင္းျပည္အေပၚကုိ အခုမွ ေစတနာရွိသေယာင္သူေျပာေနတယ္။

အရင္တုန္းက ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီစကားေတြမေျပာခဲ့လဲ။

သူ ့ဟာသူ ပန္းပဲေရာင္းေရာင္း၊ ထန္းသီးပဲေရာင္းေရာင္း သနားစရာလုံးဝကိုမလုိဘူး။ သူ ့ေၾကာင့္ဘဝပ်က္သြားတဲ့လူေတြ နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ မိသားစုေတြ ၿပိဳကြဲခဲ့တယ္။ အျပစ္မဲ့တဲ့လူေတြ ေသခဲ့ရတယ္။ တစ္သက္လုံး လူစဥ္မမွီေတာ့တဲ့အေျခအေနျဖစ္တဲ့သူေတြလည္း ရွိတယ္။ ဦးခင္ညြန္ ့ကမွ တိုက္နဲ ့တာနဲ ့ ဇိမ္ရွိရွိေနႏုိင္ေသးတယ္။ ဒါကို သနားစရာလုိလုိ ့လား။ မကင္းရာ မကင္းေၾကာင္းေတြကလြဲလုိ ့ ခံရတဲ့သူေတြက သနားမယ္လုိ ့ေတာ့မထင္ဘူး။ က်ေနာ္ေတာ့ ဦးခင္ညြန္ ့ကုိ ခြင့္မလႊတ္ဘူး။ ကိုဇာဂနာ ဂတုံးႀကီးတစ္ေယာက္ပဲ ခြင့္လႊတ္ေပါ့ဗ်ာ။ ယေန ့အခ်ိန္အထိ သူမွားတယ္လုိ ့တခါမွ မေျပာခဲ့ဘူး။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ဦးသန္းေရႊ၊ ဦးေမာင္ေအးနဲ ့အျခားဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြကုိ ဦးခင္ညြန္ ့လုိျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ တကယ္ခံရမွ လူေတြက ေနာင္တရၾကတယ္။ မီဒီယာေတြကို သတိထားပါ။ လွည့္စားတာခံရမယ္။























































1/20/12

လူ ့ေဘာင္သစ္အတြက္ ဒါပဲေျပာခ်င္တယ္

လူ ့ေဘာင္သစ္ကို ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးဖုိ ့အတြက္ ကမ္းလွမ္းတာကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကိုေအာင္မိုးေဇာ္ေျပာတဲ့အတုိင္း လုပ္ေပးမယ္ဆုိရင္ အတုိင္းအထက္ အလြန္ေပါ့။ အဓိကလုိအပ္ေနတာက လူတုိင္းကုိယ့္တုိင္းျပည္ထဲမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ႏုိင္ငံေရးလုပ္ခြင့္ရဖုိ ့ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါရရင္ က်န္တာေတြလည္း တျဖည္းျဖည္း အဆင္ေျပသြားမွာပါ။ ေနာက္ၿပီး အစိုးရက သူတုိ ့အတြက္ ေနစရာၿခံေလးျဖစ္ျဖစ္ အိမ္ေလးျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ေပးရင္ ပုိလုိ ့ေတာင္ ေက်းဇူးတင္ပါအုံးမယ္ဗ်ာ။ ကဲ...ျပည္ပက လူ ့ေဘာင္သစ္အကိုႀကီးတုိ ့ေရ...ပဲ...ေတာ့မ်ားမယ္မႀကံနဲ ့ေနာ္။

ေအဘီအတြက္ ဒီလုိပဲ အႀကံေပးခ်င္တယ္

ကိုမ်ဴိးဝင္း


အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္

ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏွင့္ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး ေကာ္မီတီ

ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္)

က်ေနာ္အႀကံျပဳခ်င္တာက ဒီလုိပါ-

၁။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ မျဖစ္မေန လက္မွတ္ထုိးပါ။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ အခြင့္အေရးေကာင္းက လြယ္လြယ္နဲ ့မရႏုိင္သလို ဘယ္ေတာ့ျဖစ္မလဲဆုိတဲ့အခ်ိန္အတုိင္းအတာကုိလည္း မသိရလုိ ့ပါ။ သိတ္ၿပီး ပဲမ်ားနဲ ့။ မႈ မေနနဲ ့။

၂။ တတုိင္းျပည္လုံး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရမခ်င္း ကုိယ့္လက္နက္ ကုိယ္ကုိင္ထားပါ။

၃။ ကုိယ္ပုိင္နယ္ေျမတစ္ခုကုိ တိတိက်က် အခုကတည္း သတ္မွတ္ထားၿပီး ေတာင္းဆုိပါ။ ကုိယ့္အင္အားကုိ ဒီအခ်ိန္မွာတုိးခ်ဲ ့ႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။

၄။ အဖြဲ ့ဝင္ေတြအားလုံးရဲ ့စားဝတ္ေနေရးအတြက္ သင့္ေတာ္ေသာ စီးပြားေရးလုပ္ခြင့္ေပးပါ။

၅။ ေထာင္ထဲက ေအဘီ အက်ဥ္းသားေတြကုိလႊတ္ေပးပါ။

၆။ ျပည္တြင္းမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လက္နက္မပါပဲ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ခြင့္ေပးပါ။

၇။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလက္မွတ္ထုိးတဲ့လူေတြထဲမွာ ေအာက္ပါလူပုဂၢိဳလ္္ေတြကိုလည္း ထည့္သြင္းေပးေစခ်င္တယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ အႀကံေပးတာထက္ ကုိယ္တိုင္ပါဝင္လက္မွတ္ထုိးေတာ့ ပုိၿပီးကုိယ္စားမႈ ့ရွိသလုိ၊ ဒိထက္အားေကာင္းတဲ့ ညီညြတ္ေရးလည္းရႏုိင္ပါတယ္။

က။ ၾသစေတ်းလ်က ေအဘီရဲေဘာ္ေဟာင္းမ်ားအတြက္ ကုိယ္စားလွယ္တစ္ဦး

ခ။ အေမရိကန္က တစ္ဦး

ဂ။ ကေနဒါက တစ္ဦး

စသျဖင့္ ႏုိင္ငံအလိုက္ကုိယ္စားလွယ္တစ္ဦးခ်င္းစီကို ကုိယ္စားျပဳခြင့္ေပးေစခ်င္တယ္။ ဒိအတြက္ ေအဘီဗဟုိက စာထုတ္ၿပီးေတာင္းဆုိသင့္တယ္။ သက္ဆုိင္ရာႏုိင္ငံအလုိက္မွာ ရွိတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကလည္း ကုိယ္စားလွယ္တစ္ဦးက် ေရြးခ်ယ္ထားေစခ်င္တယ္။

၈။ ကုိယ့္ဘက္ကလည္း တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ တစ္တုိင္းျပည္လုံးၿငိမ္းခ်မ္းေရးရရင္ လက္နတ္စြန္ ့မယ္လုိ ့ဆုိၿပီး ေျပာပါ။ ဒါကုိ စာခ်ဳပ္ထဲမွာ လက္မွတ္ထုိးေစခ်င္တယ္။

၉။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလက္မွတ္ထုိးတဲ့ေနရာမွာ ေအဘီေဖာင္ဒါေတြအားလုံးကိုပါ နာယကလုိမ်ဳိး ရက္ဘ္စပတ္ေပးၿပီး ပါဝင္ေစခ်င္တယ္။ ဥပမာ ကိုမုိးသီး၊ ကိုႏုိင္ေအာင္၊ ကိုေအာင္သူၿငိမ္း၊ ဆလုိင္းကုိကိုဦး။

က်ေနာ့္အုိင္ဒီယာကေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ လက္မွတ္ထုိးတဲ့ေန ့ၿပီးတာနဲ ့ေသာက္ပြဲတစ္ပြဲေလာက္ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္လုပ္ၾကမယ္လုိ ့ဆုိၿပီး စာခ်ဳပ္ထဲမွာ မထည့္နဲ ့အုံး ။ ထုိးတဲ့ေန ့မွာလည္း မႈး မေနနဲ ့ၾကနဲ ့။ ဟဲ..ဟဲ..။

ေလးစားခင္မင္လွ်က္

ဘုန္းေက်ာ္



1/14/12

ေဟာ့ဒိက ငွက္ေပ်ာသီး...

ႏုိင္ငံတကာစီးပြါးေရးပိတ္စုိ႔မႈမ်ား ပြင့္သြားပီးေနာက္ ဤကဲ့သုိ႔ႏုိင္ငံတကာ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏံွမႈမ်ားေရာက္ရွိလာ ---ေဟာ့ဒီက ငွက္ေပ်ာ္သီး ႀကီးတယ္ လတ္တယ္။

ႏွစ္ခ်ဳိ ့ႏုိင္ငံေရးသမားႀကီးမွ ေပးပုိ ့သည္။

သီခ်င္းခ်စ္သူေတြအတြက္ပါ

Spirit About Burma -128 by Tawwat Wat

၅၀၀၀-တန္ဖုန္းကိစၥကုိ ခြင့္ျပဳေပးပါ

တစ္ေလာက ငါးေထာင္တန္ဖုန္းကိစၥကုိ Company တစ္ခုက လုပ္ခ်င္ေၾကာင္းၾကားလိုက္ရတယ္။ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးကလည္း သူတုိ ့ခြင့္ျပဳမွ ဒါကုိ လုပ္လုိ ့ရမယ္လုိ ့ဆုိထားတယ္။ ဒီေနရာမွာအႀကီးအက်ယ္လြဲေနၿပီ။ ဖုန္းကိစၥအတြက္ ဆက္သြယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာနကုိ မတင္ပဲ သမၼတထံကုိ တုိက္ရုိက္တင္ရတယ္လုိ ့။ ဘယ္ႏုိင္ငံမွ မၾကားဘူးတဲ့ အမႈတစ္ခုပဲ။ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတယ္။ ဆက္သြယ္ေရးကလည္းး ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ အေျခအေနကုိ ကန္ ့ကြက္ေနတာလဲ။

ျမန္မာျပည္မွာ ငါးေထာင္တန္ဖုန္းေပၚလာတာ အရမ္းေကာင္းတယ္။ ဒါကို ဆက္သြယ္ေရးက မနာလိုသလုိျဖစ္ေနတယ္။ ဘာ့ေၾကာင္လဲဆုိတာကုိေတာ့ လူႀကီးမင္းတုိ ့ သိမယ္ထင္တယ္။ လက္၀ါးႀကီးအုပ္မႈျဖစ္ေနတယ္။ ဆင္းရဲသားေတြအတြက္ မတရားဘူး။

ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားလႊတ္ေပးေရး၊ ေတြ ့ဆုံေဆြးေႏြးေရး၊ လူ ့အခြင့္အေရးစတဲ့ အသံေတြကို ႏုိင္ငံေရးသမားေတြပါးစပ္က ထြက္သလုိ ေစ်းေပါေပါနဲ ့ရႏုိင္မဲ့ တယ္လီဖုန္းကိစၥအေရးလည္း ထြက္ဖုိ ့အေရးႀကီးတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ အေနနဲ ့ေစ်းေပါေပါနဲ ့ဆင္းရဲတဲ့ျပည္သူေတြ တယ္လီဖုန္းဆက္ႏုိင္ေအာင္ ေျပာၾကပါ။ ဦးသိန္းစိန္အစုိးရအေနနဲ ့လည္း တစ္ခုပဲလုပ္စရာရွိတယ္။ လုပ္ခ်င္တဲ့သူကို ခြင့္ျပဳေပးလုိက္ပါ။ ဒါမွ ဆင္းရဲမႈ ့ကုိ ေလွ်ာ့ခ်ႏုိင္တဲ့ အစီအမံတစ္ရပ္ျဖစ္ပါတယ္။

တအားရုပ္ဆုိးေသာ အကုိႀကီးမ်ား

ေထာင္ထဲက ထြက္တဲ့လူေတြကုိ ၾကည့္ရတာ အေတာ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းသားပဲ။ ေနာက္တစ္ခါ ဒါမ်ဳိး ေပ်ာ္လုိ ့ရေအာင္ အစုိးရကုိ ထပ္ၿပီးဖမ္းပါလုိ ့ေတာင္ ေျပာခ်င္တယ္။ ၈၈- ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြကုိ ၾကည့္ရတာ အေတာ္ရုပ္ဆုိးတာပဲ။ ကုိမင္းကုိႏုိင္ဆုိရင္ လူအရင္မလာပဲ ေရွ ့သြားႏွစ္ေခ်ာင္းက အရင္ေရာက္ေနတယ္။ ကုိးေဌးၾကြယ္ရုပ္ကလည္း လန္းမွလန္း။ အသားကေလးကလည္း ျဖဴေဖြးလုိ ့။ ကုိကုိႀကီးၾကည့္ရတာ ဘီလူးသံပရာသီးစားထားတဲ့ ရုပ္လုိ။ ျပည္ပက ကုိမုိးသီးဇြန္းရုပ္ကလည္း ဓားျပလုိလုိ။ လူဆုိးဗုိလ္လိုလုိ။ ၈၈-ထဲမွာ ေပမမွီေဒါက္မမွီတဲ့လူလည္းပါေသး။ ကုိဇာဂနာဆုိရင္ ဆံပင္ေတာင္ မရွိ။ အင္း....ေျပာရရင္ေတာ့ တေထာႀကီးပဲ။ ဒါေပမဲ့သူတုိ ့ေတြ ရုပ္သာဆုိးတာ ႏွလုံးသားကေတာ့ အေတာ္လွတယ္လုိ ့ေျပာလုိ ့ရတယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ၈၈-ေခါင္းေဆာင္ေတြကုိ ေမာ္ဒယ္ၿပိဳင္ပြဲေတာင္ လုပ္ေပးလုိက္ခ်င္တယ္။ ေနာက္ဆုံးေပၚ ဖတ္ရွင္ေပါ့ဗ်ာ။

ေဒါက္တာႏုိင္ေအာင္ ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ ့ျပန္ၿပီ




ျမန္မာႏုိင္ငံ ဒီမုိကရက္တစ္အင္အားစု၏ အေထြအေထြအတြင္းေရးမႈးခ်ဳပ္ ေဒါက္တာႏုိင္ေအာင္သည္ ယေန ့နံနက္ပုိင္းတြင္ ျမန္မာျပည္သုိ ့ျပန္သြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိရသည္။

1/12/12

ျမန္မာေလးေတြ ျမန္မာမေလးေတြ ျမန္မာလိုလွေစခ်င္



ေရႊဘိုသားရဲ့ အမ်ိဳးဂုဏ္ကို မဖ်က္ဆီးပါနဲ႕ ကိုဖတ္ရေတာ့


ေရႊဘိုသားကိုလည္း ေထာက္ခံေပးရင္း စိတ္ထဲက ျဖစ္ေစခ်င္တာေလးေတြ post တစ္ခုတင္ခ်င္ပါတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၁-၂ လေလာက္က ဂ်ာနယ္တစ္ခုထဲမွာ ဒါရိုက္တာ ၾကည္ျဖဴရွင္ စကၤာပူမွာ ရုပ္ရွင္ သင္တန္းတက္ျပီး ျပန္အလာ

အင္တာဗ်ဴးေျဖထားတာေလး ဖတ္လိုက္ရပါတယ္၊

ၾကည္ျဖဴရွင္က စကၤာပူမွာ သူ ျမန္မာ၀တ္စံုဘဲေတာက္ေလွ်ာက္ ၀တ္ခဲ့ပါတယ္တဲ့။

ဒီလို၀တ္တဲ့အတြက္ သူ့ကို ျမန္မာမွန္းသိျပီး အကူအညီေတာင္းရင္ အလြယ္တကူရခဲ့ပါတယ္တဲ့။

အရင္ ၾကည္ျဖဴရွင့္ ဓာတ္ပံုေတြ မဂၢဇင္း ဂ်ာနယ္ေတြမွာေတြ့ဖူးတာ သူလည္း ေခတ္ရဲ့ သမီးပ်ိဳေလးပီပီ ေဘာင္းဘီနဲ့ တီရွပ္နဲ့ အလုပ္လုပ္လို့ လြယ္ကူမယ့္ ပံုစံ၀တ္ဆင္တာေတြ႔ဖူးပါတယ္။

ႏိုင္ငံျခားထြက္တဲ့အခါ ျမန္မာ၀တ္စံုေလး အသားေပးျပီး ၀တ္တယ္ဆိုေတာ့ သူ့စိတ္ဓာတ္ကေလး က်ြန္မေတာ့ ခ်ီးက်ဴး မဆံုးပါဘဲ။

ဒါနဲ့ တဆက္တည္း ဖတ္ဖူးတာေလး ေကာက္ႏွဳတ္ တင္ျပေပးခ်င္ပါတယ္။

ဒါရိုက္တာ ၾကည္စိုးထြန္းေရး ေတာေၾကာင္ ေမာင္ ေက်ာက္ခဲ ႏွင့္ အေထြေထြ မွတ္စုမ်ား စာအုပ္ပါ “တစ္ဆယ္စုႏွစ္ဓါတ္ျပားေဟာင္း ” မွ

ယဥ္ေက်းမႈ႐ိုးရာနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ဦးညီပုေျပာသြားတဲ့ စကားတခ်ဳိ႕ဟာ ေတာ္ေတာ္မွတ္သား အတုယူစရာေကာင္းတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။

ႏိုင္ငံရပ္ျခားကုိသြားတဲ့အခါ ေဘာင္းဘီ႐ွည္ႀကီးေတြ တကားကား၊ ကုတ္အကၤ် ီေတြတဖားတဖားဖား၊ လည္ပတ္ႀကီးေတြ တၾကြားၾကြား ဝတ္ဆင္တတ္တဲ့

ပုဂၢိဳလ္မ်ားအေနနဲ႔ ဦးညီပုရဲ႕ ေအာက္ေဖာ္ျပပါစကားမ်ားကို ဂ႐ုထားသင့္တယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။

“ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ သိဒၶိတင္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး၊

ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံျခားသြားတဲ့ အခါတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ေတာ့မွ ေဘာင္းဘီမဝတ္ဘူး၊ ဥေရာပဝတ္စံုလည္းမခ်ဳပ္ဘူး၊

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကဘာလဲ၊ ျမန္မာ၊ ျမန္မာကို ႏိုင္ငံျခားကသိေအာင္လုပ္ခ်င္တယ္၊

ကၽြန္ေတာ္ေဘာင္းဘီ ဝတ္သြားရင္ ကၽြန္ေတာ့ကိုဘယ္လိုထင္မလဲ၊ ဖိလစ္ပိုင္လိုလို မေလး႐ွားလိုလို ထင္ၾကမွာပါ၊

ကၽြန္ေတာ္ ႐ု႐ွားလည္းေရာက္ဖူးတယ္၊ ဂ်ာမနီ၊ ျပင္သစ္၊ တ႐ုတ္ျပည္၊ အီတလီ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။

ျမန္မာလိုဝတ္သြား လို႔ ဘယ္သူမွထူးထူးဆန္းဆန္း ဝိုင္းမၾကည့္ၾကပါဘူး၊

သိပ္ေအးတဲ့ ႐ု႐ွား မိုးဥတုမွာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ ဘန္ေကာက္လံုခ်ည္နဲ႕ပဲေနခဲ့ပါတယ္။”

မိမိအမ်ဳိးသားဝတ္စံုကို ႏိုင္ငံျခားမွာေတာင္ အျမတ္တႏိုးဝတ္ဆင္တတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔႐ုပ္႐ွင္ ဖခင္ႀကီးအတြက္ ဒီေန႔ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဂုဏ္ယူရမွာအမွန္ပါပဲ။

လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးေလးႏွစ္ေလာက္က ဆရာဦးသုခ ႏိုင္ငံျခားသြားေတာ့လည္း ျမန္မာဝတ္စံုနဲ႔ပဲသြားခဲ့ တယ္လို႔ၾကားသိခဲ့ရပါတယ္။

ဒါေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဂုဏ္ယူရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္ေရာက္မွ သ႐ုပ္ပ်က္ေနတာေတြဟာ

တစ္စိတ္တစ္ေဒသအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးရဲ႕တာဝန္ျဖစ္တယ္လို႔

ခံယူရပါလိမ့္မယ္။


က်ြန္မတို႔ရဲ့ သဂ်ီးမင္းဦးခိုင္နဲ့ သဂ်ီးကေတာ္ကိုလည္း ခ်ီးက်ဴးခ်င္ပါတယ္၊

The Lady ရုပ္ရွင္ပြဲကို ျမန္မာ၀တ္စံုနဲ့ သြားတယ္ဆိုကတည္းက သူၾကီးကို ပိုေလးစားသြားပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ျမန္မာ၀တ္စံုေလးေတြဟာ အဖိုးနည္း၀န္ပါ ဆိုသလို လွလည္းလွပါတယ္၊

တန္ဖိုးလည္း သူ့ေနရာနဲ့သူ ေစ်းသက္သာတာလည္းရွိ၊ပြဲ၀င္ေစတာလည္းရွိေပါ႔၊

ခ်ည္ထည္ေလးေတြဆို ရာသီဥတုနဲ့ အလြန္အဆင္ေျပပါတယ္။

ေဒၚစုရဲ့ ပါးစပ္ကဖြင့္ေျပာစရာမလိုဘဲ ကိုယ္တိုင္၀တ္ဆင္ျပေပးေနတဲ့ ရိဳးရာ၀တ္စံုေတြေၾကာင့္လည္း ခုေခတ္ျမန္မာမေလးေတြ ရိုးရာခ်ည္ထည္ေတြ ၀တ္လာၾကပါျပီ၊

From အန္တီပဒုမၼာ


1/11/12

မုိင္းအေတြ ့အႀကဳံ

"မုိင္းထဲကုိ မသြားနဲ ့အုံး။ ရုံးေရွ ့မွာေစာင့္ေနပါ"

လုံၿခဳံေရးအေစာင့္တစ္ေယာက္က စိတ္မေကာင္းတဲ့မ်က္ႏွာနဲ ့ဝင္လာတဲ့အလုပ္သမားတုိင္းကုိ ေျပာေနတဲ့အသံပါ။

ဘတ္စ္ကားေပၚက ဆင္းဆင္းျခင္း ပုံမွန္ထက္ ထူးျခားတဲ့အေျခအေနကုိ ျမင္ေတြ ့လုိက္ရတယ္။ ဘာျဖစ္တာလဲ။ လူေတြစုရုံးစုရုံးနဲ ့တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္ၿပီထင္တယ္။ ဒါနဲ ့ေဘးနားလူတစ္ဦးကို ေမးၾကည့္တယ္။

"ဘာျဖစ္တာလဲဗ်"

"ေျမေအာက္မုိင္းမွာ ေက်ာက္ၿပိဳလို ့ အလုပ္သမားသုံးေယာက္ ဒဏ္ရာရသြားတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဘယ္သူမွ အလုပ္ထဲကုိ မသြားေသးပဲ ရုံးေရွ ့မွာ ေစာင့္ခုိင္းေနတာ"

သူကလည္း ေျမေအာက္မွာလုပ္တဲ့ အလုပ္သမား။ ယူနီေဖာင္းမွာ ေက်ာက္မႈန္ေတြ၊ စက္ဆီေတြနဲ ့ဆုိေတာ့ ဒေရလာပဲျဖစ္ရမယ္။ သူ ့မ်က္ႏွာကလည္း အေတာ္ေလးကုိ စုိးရိမ္ေနတဲ့ပုံစံ။

တစ္ခါမွ ေက်ာက္ပိတာ မေတြ ့ဘူးဘူး။ တီဗြီထဲမွာေတာ့ ေျမေအာက္မုိင္းေတြ ခဏခဏ ပိတ္မိလုိ ့ အလုပ္သမားေတြအသက္ ဆုံးရႈံးတယ္။ ဒဏ္ရာရၾကတယ္။ တစ္ခါက ခ်ီလီက ေျမေအာက္မုိင္းမွာ ပိတ္မိေနတဲ့ အလုပ္သမားေတြကို က်ေနာ္တုိ ့ျပည္နယ္က ဒေရလာကုိ ေခၚၿပီး တူးခုိင္းခဲ့ဘူးတယ္။ ေက်ာက္ပိတာဆုိေတာ့ ဆန္အိတ္ပိသလုိမ်ဳိးေတာ့မဟုတ္ဘူး။ အနဲဆုံး တစ္သက္စာ ဒဏ္ရာရရင္ရ၊ မရရင္ တခါတည္း ေနရမွာ ပြဲခ်င္းၿပီးေသပဲ။ အခုေတာ့ တီဗြီမွာ ျမင္ေတြ ့ရတာေတြကုိ ဒီေန ့မုိးမလင္းခင္အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္မ်က္စိနဲ ့တပ္အပ္ေတြ ့ေနရၿပီ။

ေသြးေတြ။ ေသြးေတြ။ ခါးရုိးက်ဳိးေနတဲ့လူ။ ေျခေထာက္က်ဴိးၿပီး အရုိးေငါထြက္ေနတဲ့လူ။ လက္က်ဳိးသြားတဲ့လူ။ သူတုိ ့အားလုံး သတိလစ္ေနတယ္။

မနက္ ၇-နာရီေလာက္မွာ အေရးေပၚအစည္းအေဝးလုပ္တယ္။ မုိင္းတစ္ခုလုံးက အလုပ္သမားေတြအားလုံးတက္ရတယ္။ ဘူမိေဗဒပညာရွင္၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ ဒရုိင္ဘာ၊ အုိင္တီသမားကစလုိ ့အကုန္လုံး အစည္းအေဝးမွာ ျမင္ေတြ ့ေနရတယ္။ အားလုံးရဲ ့မ်က္ႏွာေတြမွာ စုိးရိမ္ပူပမ္မႈေတြနဲ ့။ ခန္းမတစ္ခုလုံး အပ္က်သံေတာင္မၾကားရဘူး။

မုိင္းမန္ေနဂ်ာက ဒီအခ်ိန္မွာ ၿမိဳ ့ထဲမွာေရာက္ေနတယ္။ ဒု-မန္ေနဂ်ာက သူ ့ေနရာမွာ ဝင္ၿပီး အစည္းအေဝးကုိ ထိန္းတယ္။ သူ လည္း ေခါင္းမီးေတာက္ေနတဲ့ပုံ။ ဒါေပမဲ့ တည္ၿငိမ္စြာနဲ ့ပဲ အစည္းအေဝးကို ဦးေဆာင္တယ္။

"နာရီဝက္တစ္ခါ အေျခအေနမွန္ကုိ သတင္းပုိ ့မယ္။ ဘယ္သူမွ ဒီကိစၥကုိ အျပင္ကုိ သတင္းမေပးပါနဲ ့။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ဒဏ္ရာရတဲ့သူေတြရဲ ့မိသားစုဝင္ေတြ စုိးရိမ္ေနမွာစိုးလုိ ့ပါ"

ဒဏ္ရာ ရတဲ့အလုပ္သမားေတြ အသက္အႏၲာရာယ္စုိးရိမ္ရလားလုိ ့ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္က ေမးေတာ့။ စုိးရိမ္စရာမရွိပါဘူး။ က်ဳိးယုံပါပဲလုိ ့ဒု-မန္ေနဂ်ာက ျပန္ေျဖတယ္။ ၁ဝ-မိနစ္ေလာက္ၿပီးတာနဲ ့ အစည္းအေဝးကို အဆုံးသတ္လုိက္တယ္။

မုိင္းထဲမွာ လူနာတင္ကား၊ မီးသတ္ကားက အၿမဲတန္းအဆင္သင့္ရွိတယ္။ လုပ္ငန္းခြင္လုံၿခဳံေရးဆုိင္ရာ အရာရွိေတြလည္း အဆင္သင့္။ ဒဏ္ရာရတဲ့လူေတြကုိ ေလယ်ာဥ္နဲ ့ခ်က္ခ်င္းလာေခၚသြားတယ္။ ေလယ်ာဥ္ထဲမွာက ေဆးရုံလုိလုပ္ထားတာဆုိေတာ့ သူတုိ ့အတြက္ မစုိးရိမ္ရေတာ့ဘူး။ ၿမိဳ ့ထဲမွာ ေရာက္ေနတဲ့ မန္ေနဂ်ာကလည္း ခ်က္ခ်င္း ဂ်က္ေလယ်ာဥ္နဲ ့အလုပ္ထဲကုိ လာေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ဒု-မန္ေနဂ်ာက အစည္းအေဝးမွာေျပာလုိက္တာ ၾကားရတယ္။ မုိင္းကုိ ဒီေန ့ကစၿပီး က်ေနာ္တုိ ့ခဏပိတ္ရေတာ့မယ္။ အင္စပတ္ရွင္ၿပီးေတာ့မွ ျပန္ဖြင့္မယ္။ အလုပ္သမားေတြအားလုံးအတြက္ ဘတ္စ္ကား ႏွစ္စီးစီစဥ္ထားပါတယ္။ ကုိယ့္အိမ္ကို ကုိယ္ျပန္ၾကရမယ္ဆိုၿပီး သူက ထပ္ေျပာေနတယ္။

မုိင္းၿပိဳတဲ့အခ်ိန္က မနက္ေလးနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလး။ ညဆုိင္းဆင္းတဲ့ အလုပ္သမားသုံးေယာက္က ေျမေအာက္ အနက္မီတာ တစ္ေထာင္ေလာက္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတယ္။ မီးျပင္တဲ့လူ။ ေက်ာက္မုိင္းခြဲတဲ့လူနဲ ့ေက်ာက္စမ္းသပ္တဲ့လူသုံးဦးက တေနရာတည္းမွာ စုၿပီး အလုပ္လုပ္ေနၾကတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေက်ာက္မ်က္ႏွာက်က္ သံျပားက ေက်ာက္ေရြ ့လ်ားမႈ ့ေၾကာင့္ ေအာက္ကုိျပဳတ္က်လာလုိ ့အခုလုိ ျဖစ္သြားတာဆုိၿပီး မ်က္မ်င္သက္ေသက ရွင္းျပေနတာကုိ ေတြ ့ေနရတယ္။

"က်ေနာ္အေတာ္ေလးကို ေရွာ့ျဖစ္သြားတယ္။ မေသတာကံေကာင္းပါဗ်ာ"

ေျပာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ လူေတြက သူတုိ ့ထင္ေၾကးေတြေပးၾကေမးၾကတယ္။ အားလုံးကေတာ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္အခ်င္းခ်င္း စိတ္မေကာင္းၾကဘူး။

မနက္-၈ နာရီမွာ အပ္ဒိတ္ တစ္ခါထပ္လုပ္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ မုိင္းမန္ေနဂ်ာေရာက္ေနၿပီ။ မုိင္းတစ္ခုမွာ သူက အေရးႀကီးဆုံး။ တာဝန္အရွိဆုံး။ ဒါေပမဲ့ သူ ့ကုိၾကည့္ရတာ အေတာ္တည္ၿငိမ္ေနတာကုိ ေတြ ့ရတယ္။

" က်ေနာ္တုိ ့ေနာက္တစ္ခါ ဒါမ်ဳိးထပ္မျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရမယ္။ ဒီေန ့ကစၿပီး ေျမေအာက္မုိင္းကုိ ခဏပိတ္မယ္။ စစ္ေဆးမယ္။ လုံၿခဳံစိတ္ခ်မွ အလုပ္ျပန္ဆင္းၾကမယ္။ ဘာေမးစရာရွိလဲ "

ကုိးနာရီေလာက္မွာ အားလုံးၿပီးသြားၿပီ။ က်ေနာ္တုိ ့ေျမေပၚက ရွာေဖြေရးဌာနက ဆက္ၿပီးအလုပ္ဆင္းတယ္။ ေျမေအာက္ကို ပိတ္ထားတယ္။ ဒဏ္ရာရတဲ့သုံးေယာက္ကေတာ့ တစ္သက္လုံး အလုပ္လုပ္လုိ ့ရပါ့မလားဆုိၿပီး အားလုံးက ေမးေနၾကၿပီ။ ဒီလုိျဖစ္ရင္ ေဒၚလာသန္းခ်ီၿပီေတာ့ သူတုိ ့ေလွ်ာ္ေၾကးေတာ့ရမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒါနဲ ့တစ္သက္လုံး စားမေလာက္ပါဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း ေက်ာက္ပိတာ မခံခ်င္ပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေတြ ့အႀကဳံေပါ့ေလ။ ကုိယ့္အလွည့္မျဖစ္ေအာင္ ေသခ်ာ ဂရုစိုက္ရမွာပါ။

မုိင္းဆုိတာ ျဖစ္တာနဲ ့ေသရင္ေသ မေသရင္ တစ္သက္လုံး လုပ္စားလုိ ့မရႏုိင္ေအာင္ကို က်ဳိးေက် ႏိုင္ပါတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ ညက အိမ္မက္မေကာင္းတာကုိး။

-----------------------------------

Miners injured in collapse at underground gold mine


Updated January 10, 2012 21:52:33

Photo: The miners were injured when some of the mesh underground collapsed. (www.goldfields.co.za)

Photo: The miner was flown from Leinster to Perth by the RFDS and taken to hospital. (ABC News)



Map: Leinster 6437

Three miners have been seriously injured at the Agnew gold mine in Western Australia's Goldfields.

The three were working underground at the mine in Leinster when mesh used to reinforce rock walls gave way and fell on top of them in the early hours of this morning.

The company which owns the mine, Goldfields Australia, says an onsite emergency team was sent to help.

One man has chest and spinal injuries, a second man has a broken arm and spinal injuries, and the third has a fractured leg.

The Royal Flying Doctor Service sent two planes to Leinster to collect the three who are described as being in a serious but stable condition.

Doctors and nursing staff attended to the miners at the scene before they were flown to Perth and taken to Royal Perth Hospital.


The RFDS's Sally Edmonds says the outcome of the incident could have been worse.

"Always lucky to get out of an accident alive," she said.


The Department of Mines and Petroleum will investigate the incident.

The department says two of its inspectors have been sent to Leinster.

Meanwhile, Goldfields Australia has confirmed that the mine is the same site where six miners were killed more than 20 years ago.

The six lost their lives in 1989 as a result of sudden flooding at what was then known as the Emu mine.

At the time, the site was operated by Western Mining Corporation but has since been taken over by Goldfields Australia and renamed.

http://www.abc.net.au/news/2012-01-10/miners-injured-in-collapse/3765792




1/10/12

၈၈-ေက်ာင္းသားသူပုန္ေတြနဲ ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ လက္မွတ္ထုိးေစခ်င္ပါတယ္


ခြပ္ေဒါင္း
ပါပီမ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ABSDF ဆုိတဲ့ နာမည္ကုိ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိသြားတယ္။ အဲဒိေန ့က တပ္ရင္းဗြီဒီယုိရုံမွာ ၾကည့္ခဲ့ရတယ္။ ေနရာက ပင္မခဲယမ္းမီးေက်ာက္တပ္၏ တပ္ရင္းဗြီဒီယိုရုံ။ တပ္ထဲမွာ ေအာက္ေျခရဲေဘာ္ေတြ သူတုိ ့သားသမီးေတြအတြက္ သီးသန္ ့တီဗြီတစ္လုံးထားေပးတယ္။ အားလုံးက ငမြဲေတြဆုိေတာ့ တီဗြီမေျပာနဲ ့ကတ္ဆတ္ေတာင္ မပုိင္တဲ့လူက မ်ားမ်ား။ ပါပီမ ရုပ္ရွင္မွာ အဓိကမွတ္မိတာက ခြပ္ေဒါင္းအလံ။ အလံက လွတာတင္မကဘူး စိတ္ဓာတ္ကုိပါတက္ၾကြေစတယ္လုိ ့ထင္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္အသက္က ၁ဝ-ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲရွိပါအုံးမယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ေတာခုိသြားတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြစုေပါင္းၿပီး ABSDF ကိုဖြဲ ့စည္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ အရက္ေတြစုၿပီး ေသာက္ၾကတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြေတာခုိတာလဲဆုိတာကုိ က်ေနာ္လုံးဝ နားမလည္ခဲ့ပါ။

၁၉၉၈-ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလမွာ က်ေနာ္ေတြ ့ခ်င္တဲ့ ABSDF ေတြနဲ ့ေတြ ့ခဲ့ရတယ္။ ေက်ာင္းသားသူပုန္ဆုိတာတစ္ခုထဲပဲ ရွိတယ္ထင္ခဲ့တာ။ တကယ္္ေတြ ့ေတာ့ လူ ့ေဘာင္သစ္လည္း ေက်ာင္းသား၊ ပီဒီအက္ဖ္လည္းေက်ာင္းသား၊ ဘာတဲ့ ဗကသ ႏုိင္ငံျခားေရးရာ ေကာ္မတီလုိ ့ေခါ္တဲ့ေက်ာင္းသား။ အားပါးပါး ေက်ာင္းသားအဖြဲ ့အစည္းေတြေတာ္ေတာ္မ်ားပါလား။ ဘာလုိ ့ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ အဖြဲ ့ေတြျဖစ္ေနတာလဲ။

ကုိယ္နဲ ့ရင္းႏွီးတဲ့ ABSDF ထဲကုိ မေရာက္ပဲနဲ ့လူ ့ေဘာင္သစ္ထဲကုိ ေရာက္ခဲ့တယ္။ သူတုိ ့အေျပာကေတာ့ အားလုံးတစ္ခုနဲ ့တစ္ခု ခြဲလုိ ့မရဘူးလုိ ့ဆုိတယ္။ ဗကသကေန လူ ့ေဘာင္သစ္နဲ ့ေအဘီဆုိၿပီးျဖစ္ခဲ့တယ္ေပါ့။ အုိေက...ျပႆနာမရွိဘူး။ ဘာအဖြဲ ့အစည္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာနာမည္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အစုိးရကုိ လက္နက္ကုိင္ၿပီး ခ် လုိ ့ရရင္ၿပီးေရာ။ ဒီလုိနဲ ့ပဲ ငယ္ငယ္တုန္းက နာမည္ပဲၾကားဖူးတဲ့ ABSDF က ေခါင္းေဆာင္ေတြ ရဲေဘာ္ေတြနဲ ့ေတြ ့ခဲ့တယ္။ ခင္ခဲ့တယ္။ အထင္ေတြႀကီးခဲ့တယ္။ ေလးစားခဲ့တယ္။ သူတုိ ့ကုိ အတုယူခဲ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ အခုေျပာေနတဲ့ ၈၈-မ်ဳိးဆက္ အကိုႀကီးေတြပဲေပါ့။

သူတုိ ့ရဲ ့ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြက အရမ္းရုိးသားခဲ့တယ္။ ပူပင္ေသာက နဲ ့ေလာဘမရွိ။ ေဘာပင္ကုိင္တဲ့လက္က ေသနတ္ေတြကိုဆြဲကုိင္ၿပီး အာဏာရွင္စနစ္ကုိ တိုက္ခဲ့တာဆုိေတာ့ မေလးစား အထင္မႀကီးပဲ ေနလုိ ့ရမလား။ လူတုိင္းေလးစားပါတယ္။

ေက်ာင္းသားသူပုန္ေတြမွာ ကိုယ္ပုိင္နယ္ေျမမရွိ။ ေသနတ္ မျပည့္စုံ။ ေနစရာ စားစရာ ခ်ိဳ ့တဲ့ၿပီး ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တိုက္ပြဲဝင္ေနၾကတယ္။ သူမ်ားေတြ အပစ္ခတ္ရပ္စဲေရးလုပ္လည္း သူတုိ ့မပါ။ သူမ်ားေတြစစ္တုိက္ၾကျပန္ၿပီ၊ ျပည္သူေတြ တစ္ခုခုလုိေနျပန္ၿပီဆုိရင္ ေက်ာင္းသားသူပုန္ေတြ အလုိလို ရြ ေနၿပီ။ တကယ္္တမ္းေတြးၾကည့္ရင္ သနားဖုိ ့ေကာင္းတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ေက်ာင္းသားသူပုန္ေတြဟာ အျဖည့္ခံသတ္သတ္ပဲျဖစ္ေနတယ္။

တုိင္းရင္းသားနယ္ေျမေတြမွာ ခုိကပ္ေနရတယ္။ တစ္ခါတေလ ကံမေကာင္းရင္ အသတ္ခံရတယ္။ ငွက္ဖ်ားေၾကာင့္ ေသတဲ့သူကေသ၊ ရူးတဲ့သူက ရူး။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူမ်ားေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ လက္မွတ္ထုိးၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရတဲ့ေန ့မွာေတာင္ အဲဒိနယ္ေျမေတြကေန လြတ္ရာကြ်တ္ရာကုိ အနစ္နာခံၿပီး ဖယ္ေပးရေသးတယ္။ သူတုိ ့အတြက္ ဘာရလဲ။ သူတုိ ့ေနာင္ေရးအတြက္ ဘာမ်ား အက်ိဳးေက်းဇူးခံစားခဲ့ရလဲ။ သူတုိ ့သားသမီးေတြ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္လုိ ့ ဘာမ်ားရခဲ့လဲ။ တစ္ခုမွ မရပါဘူး။ ဘာမွမရတာကုိက ငါတုိ ့တုိင္းျပည္နဲ ့လူမ်ဳိးကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေၾကာင္းျပတာဆုိၿပီး ႀကံဖန္ ပီတိျဖစ္ရတဲ့ ေက်ာင္းသားသူပုန္ေတြ။

လက္ရွိကာလမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲလုပ္ၾကတယ္။ အျပင္ကလူေတြျပန္လာပါဆုိၿပီး ကမ္းလွမ္းၾကတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေတြလုပ္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ ့ေတြျပန္သြားၾကတယ္။ အမ်ားစုက လုံးဝမျပန္။ ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္တုိ ့အကုိႀကီးေတြလုိေခါ္လုိ ့ရတဲ့ ၈၈-မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားသူပုန္ေတြကုိ လက္ရွိဦးသိန္းစိန္အစုိးရက တကူးတကနဲ ့တျခားသူပုန္ေတြလုိ မဆက္ဆံဘူး။ အေလးမထားဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ။

ေကအန္ယူ၊ ေကအုိင္အုိ၊ ခ်င္း စတဲ့တုိင္းရင္းသားေတြ ေကာင္းစားေနခ်ိန္လည္း က်ေနာ္တုိ ့က ဒုံးရင္းက ဒုံရင္းပဲ။ တတိယႏုိင္ငံေရာက္ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ ့အကုိႀကီးေတြလုိ ့ေခါ္လုိ ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသားသူပုန္ေတြကုိလည္း ၾကည့္ပါအုံး။ အသက္ႀကီးမွ ႏုိင္ငံျခားေရာက္ေတာ့ သူမ်ားေတြနဲ ့ယွဥ္ရင္ အရမ္းေနာက္ၾကေနၿပီ။ ေအာက္ေျခသိမ္း ၊ သူမ်ားမလုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ေတြကုိ လုပ္ၾကရတယ္။ ဒီၾကားထဲတုိင္းျပည္ထဲမွာ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ မေနႏုိင္ၾကဘူး။ ကူညီၾကတယ္။ ေပးကမ္းၾကတယ္။ ၿပီးရင္ ႏုိင္ငံျခားကေန ဆရာလုပ္တယ္ဆုိၿပီး အျပစ္ေျပာတာလည္း ခံရေသးတယ္။ ကူလည္းကူရေသးတယ္။ အဆဲလည္း ခံရေသးတဲ့ ၈၈-မ်ဳိးဆက္အကုိႀကီးေတြ ဘယ္ေလာက္သနားစရာေကာင္းလဲ။

ေက်ာင္းသားသူပုန္ေတြအခ်င္းခ်င္း မတည့္ၾကဘူး။ ေနရာလုတယ္။ ႏုိင္ငံျခားမွာ ေမွ်ာက္ျပဆန္ေတာင္းလုပ္ၾကတယ္ဆုိၿပီး ေျပာတဲ့သူကေျပာတယ္။ ဒီေနရာမွာ အဲလုိမ်ဳိးလုပ္ၿပီး အက်ဳိးေက်းဇူးခံစားရတဲ့လူေတြက လက္ခ်ဳိးေရလုိ ့ရပါတယ္။ ဒီလုိလူမ်ဳိးေတြရွိပါတယ္။ မရွိဘူးလုိ ့မေျပာပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ ့ကုိယ့္ထမင္းကုိယ္စားၿပီး တုိင္းျပည္အတြက္ မေနႏုိင္လုိ ့ဝင္ေျပာ ဝင္လုပ္ေနတာပါ။

အခုဆုိရင္ ဒီလူေတြဟာ ငယ္တဲ့လူေတြမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ငါးဆယ္တန္းကုိေရာက္ေနၿပီ။ ၆ဝ-နားေရာက္ဖုိ့ေတာင္ကပ္ေနၿပီ။ သူတုိ ့ကုိ အသုံးခ်ဖုိ ့အခ်ိန္တန္ၿပီ။ ဒီအသက္အရြယ္မွ မသုံးရင္ ဘယ္အခ်ိန္ၾကမွ သုံးမွာလဲ။ သူတုိ ့ရဲ ့လူ ့စြမ္းရည္ေတြကိုသာ အသုံးခ်ဖုိ ့အတြက္ အခြင့္အလမ္းေပးၾကည့္ပါ။ ေပးရဲတဲ့သတိၱလည္း ရွိေစခ်င္တယ္။ အေမွ်ာ္ျမင္ႀကီးတဲ့သူေတြဆုိရင္ လုံးဝကို ေပးရဲရမယ္။ ဒီလူေတြရဲ ့အရည္အေသြးေတြဟာ တုိင္းျပည္ထူေထာင္ေရးအတြက္ အရမ္းကို အေရးႀကီးပါတယ္။ ၈၈-ေက်ာင္းသားသူပုန္ေတြရဲ ့အေရအတြက္က နဲ တာမဟုတ္ပါဘူး။ ပညာတက္ေတြလည္း ႏုိင္ငံတကာမွာ ေထာင္ေသာင္းမကဘူး။

၈၈-ေတြအေနနဲ ့သူတုိ ့ဘဝမွာ စြန္ ့လႊတ္ခဲ့ရတာေတြ မ်ားေနပါၿပီ။ အနစ္နာခံရတာမ်ားေနပါၿပီ။ ယေန ့မွာေတာ့ သူတုိ ့စြန္ ့လႊတ္အနစ္နာခံမႈ ့ေတြကို အသိအမွတ္ျပဳဖုိ ့အခ်ိန္ေရာက္ေနပါၿပီ။ ကရင္၊ ရွမ္း၊ ခ်င္း စတဲ့တုိင္းရင္းသားအဖြဲ ့ေတြနဲ ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရလက္မွတ္ထုိးသလုိ က်ေနာ္တုိ ့အကိုႀကီးေတြနဲ ့လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလက္မွတ္ထုိးဖုိ ့အခ်ိန္တန္ပါၿပီ။ ဒီလုိလက္မွတ္ထုိးတဲ့ေနရာမွာ FDB တစ္ခုထဲနဲ ့လုံးဝမျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ႏုိင္ငံတကာေရာက္ေနတဲ့ ၈၈-ေတြ၊ ေထာင္ထဲက ၈၈-ေတြ၊ ေတာထဲက ၈၈-ေတြ၊ ျပည္တြင္းက ၈၈-ေတြအားလုံးကို ကုိယ္စားျပဳတဲ့ အစုအဖြဲ ့တစ္ခုနဲ ့ လက္မွတ္ထုိးဖုိ ့လုိပါတယ္။ ဒီအဖြဲ ့ျဖစ္လာဖုိ ့အတြက္ လက္ရွိ ေနရာအႏွံ ့အျပားက ၈၈-သူပုန္အကုိႀကီးေတြ အခုကတည္းက ေရြးခ်ယ္ထားဖုိ ့လုိအပ္ေနပါၿပီ။

တေန ့ၾကရင္ အားလုံး ျမန္မာျပည္ထဲမွာ ဆုံဆည္းႏုိင္ပါေစလုိ ့ဆုေတာင္းပါတယ္။

1/8/12

Good News

အစုိးရအဖြဲ ့ထဲမွာ ကြဲ ေနပါၿပီ။ ဦးသိန္းစိန္အဖြဲ ့အေနာက္ကုိ ကုိမင္းေအာင္လႈိင္ လိုက္မယ္လုိ ့သတင္းထြက္ေနပါတယ္။ အဓိက ဦးေအာင္ေသာင္းကုိ ရွင္းရမယ္လုိ ့ဆုိတယ္။ သူ ့ရဲ ့အမ်ဳိးေတြအားလုံးက စစ္တပ္က တကယ့္အာဏာရွိတဲ့ ေနရာေတြမွာ စီးထားပါတယ္။ ေငြေၾကးလည္း အရမ္းေတာင့္တင္းပါတယ္။ သူ ့သားကုိပဲၾကည့္ပါ။ ေနာက္ၿပီး တခါမွ စစ္မတုိက္ဘူးတဲ့ သူ ့တူေတာင္ စစ္လက္နက္ညြန္မႉးျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီလုိအေျခအေနကုိ ကုိမင္းေအာင္လႈိင္က ရွင္းမယ္လုိ ့ဆိုတယ္။ ဦးသန္းေရႊေတာင္နားသြားၿပီ။ အသက္ခ်င္းမကြာတဲ့ ဦးေအာင္ေသာင္းၾကေတာ့ ဘာလုိ ့မနားတာလဲဆုိၿပီး တပ္ထဲမွာ ေဒါပြေနတယ္လို ့သိရပါတယ္။

1/4/12

ကြာပုံကြာနည္း

သုံးေယာက္လုံးက အသက္လည္း မတိမ္းမယိမ္း။ အလုပ္အေတြ ့အႀကဳံလည္း အတူတူ။ ၿပီးေတာ့ ရာထူးခ်င္းလည္း တူတယ္။ ပညာအရည္အခ်င္းကလည္း သိပ္္ၿပီးမကြာဘူး။

တေန ့မွာ သူတုိ ့သုံးေယာက္ခရီးထြက္ၾကတယ္။ မဲ့ေဆာက္၊ ဘန္ေကာက္၊ ခ်င္းမုိင္ကေနတဆင့္ စံခလပူရီ (ဘုရားသုံးဆူအနီး) ကုိေရာက္လာၾကေလတယ္။ သူတုိ ့လာရင္ ထုံးစံအတုိင္း ေခါင္းစဥ္ကေတာ့ ႏုိင္ငံေရးေပါ့။ ဘာႏုိင္ငံေရးလဲလုိ ့ေမးရင္ ႏုိင္ငံေရးလုိ ့ပဲ မွတ္ပါ။

စံခလပူရီဆုိတာက မြန္ျပည္သစ္ပါတီဌာနခ်ဳပ္ျဖစ္တယ္လုိ ့ေျပာလုိ ့ရတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ  ့ေနအိမ္ေတြ မိသားစု၀င္ေတြအမ်ားအျပားေနလုိ ့ပါ။ ေရေခ်ာင္းဖ်ား ဌာနခ်ဳပ္ကုိေတာ့ တရား၀င္ဌာနခ်ဳပ္လုိ ့ေခၚၿပီး စံခလပူရီကုိေတာ့ တရားမ၀င္ဌာနခ်ဳပ္လုိ ့ေခၚလုိ ့ရမလားပဲ။

သူတုိ ့လာတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္က မြန္ျပည္သည္ပါတီက ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ ့ေတာ္လွန္ေရး၊ ႏုိင္ငံေရးဟုေခၚေသာ အေရးတႀကီးလ်ဴိ  ့၀ွက္ခ်က္ေတြကုိ ေဆြးေႏြးဖုိ ့ပါ။ မဟာမိတ္ဆက္ဆံေရးေခါင္းစဥ္လည္း ပါတယ္ဆုိပါစုိ ့။

သူတုိ ့သုံးေယာက္လုံးမွာ ႏွစ္ေယာက္က ဗုိက္ပူတယ္။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဗုိက္မပူတဲ့လူပါ။

လာတဲ့အခ်ိန္မွာ သူမ်ားေတြလုိ သူတုိ ့ဘက္စ္ကား တုိးစီးၿပီး လာတာမဟုတ္ပါဘူး။

ကုိယ္ပုိင္ကားေလးနဲ ့စံခလပူရီၿမိဳ  ့ေလးကုိ ေရာက္လာတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း မြန္ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ ့ေဆြးေႏြးတယ္။ သုံးနာရီေလာက္ၾကာမယ္။ ၿပီးရင္ သူတုိ ့လာတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္က ၿပီးေလၿပီ။ ဒါဆုိရင္ ဒင္းတုိ ့အဖြဲ ့ က်န္တဲ့အခ်ိန္ကုိ ဘယ္လုိသုံးမလဲ။ အခ်ိန္ကုိ အက်ဳိးရွိရွိသုံးတတ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြလုိ ့ေျပာခ်င္ပါတယ္။

စံခလပူရီမွာ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ တပ္ရင္း (၁) ကရဲေဘာ္ေတြ နဲ ့အျခားအဖြဲ ့အစည္းေတြက ရဲေဘာ္ေတြလည္းရွိတယ္။ သူတုိ ့အားလုံးရဲ  ့ဘ၀ေတြကုိ နည္းနည္းေလာက္ေဖၚျပခ်င္တယ္။ ဒီလူေတြဟာလည္း အထက္ကသုံးေယာက္လုိ လုပ္သက္ျခင္းတူတယ္။ မတူတာက ရာထူးခ်င္းေတာ့မတူဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ရာထူးမတူသူေတြဟာ ညစ္ပတ္ေပရည္ေနတဲ့ အသြင္အျပင္၊ အရက္သမားရုပ္ေပါက္ေနတဲ့ ရုပ္ရည္ေတြနဲ ့သူတုိ ့ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ႀကိဳဆုိၾကပါတယ္။ ေလးေလးစားစားဆက္
 
ဆံတယ္။ အထူးသျဖင့္ အားကုိးတဲ့ မ်က္ႏွာေတြ၊ အထင္ႀကီးေသာ ဖားခ်င္ေသာ မ်က္ႏွာေတြနဲ ့သူတုိ ့လူႀကီးတုိ ့ကုိ ဆက္ဆံပါတယ္။

တပ္ရင္း (၁) က တပ္ရင္းမွဴးျဖစ္တဲ့ ကုိသိန္းလြင္ဟာ သူ ့အိမ္မွာ စက္ခ်ဳပ္တယ္။ သူ ့မိန္းမက အပုိ၀င္ေငြရေအာင္ အေမႊးညွပ္တယ္။ သူငွားတဲ့ အိမ္ေတာ္ႀကီးက ဖုံေတြအလီလီ၊ ျခင္ေတြ တ၀ီ၀ီနဲ ့။

အိမ္ထဲမွာ ဖ်ာနဲ ့ေစာင္ကုိ အားကုိးၿပီးအိပ္ရတဲ့ဘ၀။ ကုိယ္ပုိင္ေမာ္ေတာ္ကားမရွိ။

ကုိယ္ပုိင္အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္မရွိ။ ထမင္းခ်က္ဖုိ ့အုိးေတာင္ ႏွစ္လုံးေလာက္ပဲေတြ ့ရတယ္။ ကိုယ္ပုိင္ဆုိင္ကယ္ေတာင္မရွိတဲ့ဘ၀။ ပုိက္ဆံဆုိရင္လည္း ဟုိလူ ့ဆီက ေခ်းရငွားရနဲ ့။ တေန ့လုပ္မွ တေန ့စားရတဲ့ဘ၀လုိ ့ေျပာလုိ ့ရပါတယ္။

ဒု-ရင္းမွဴးျဖစ္တဲ့ ကုိေလးလုိ ့ေခၚတဲ့လူက ခေလာ့ခနီဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာ တံျမက္စည္းပင္ေတြကုိ လုိက္ခ်ဳိးၿပီး ကုန္သည္ေတြကုိေရာင္းတယ္။ တေန ့ကုိ ဘတ္ေငြငါးဆယ္ေလာက္ရတယ္လုိ ့ေျပာတယ္။

ရတဲ့ပုိက္ဆံနဲ ့ခေလ့ာခနီဒုကၡသည္စခန္းထဲက ဘားတုိက္မွာ ရဲေဘာ္ေတြနဲ ့အတူတူေနေတာ့ သူ ့ဘ၀ကလည္း ေပ်ာ္စရာတမ်ဳိးေကာင္းသားပဲ။ က်န္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြက ခေလးတၿပဳံႀကီးေတြနဲ ့ပန္းရံလုပ္လုိက္၊ ရာဘာျခစ္လုိက္နဲ ့ သူတုိ ့ဘ၀ေတြကုိ ႀကိဳးစားရုန္းကန္ၾကရတယ္။

တခုထူးျခားတာက သူတုိ ့အားလုံးမွာ ဒီလုိဘ၀ျဖစ္ေနတာေတာင္ ေတာ္လွန္ေရးစိတ္ဓာတ္အျပည့္ရွိတုန္းပဲ။ ညေနေစာင္း အရက္ေသာက္ဖုိ ့အတြက္ေတာင္ သူမ်ားဆီက ေငြေလးႏွစ္ဆယ္သုံးဆယ္ေတာင္လုိက္ၿပီး ေခ်းငွားရတဲ့ ဘ၀ေတြျဖစ္ေပမဲ့ သူတုိ ့ေခါင္းေဆာင္ေတြ ၿမိဳ  ့ေပၚကေနလာၿပီဆုိရင္ မရွိရွိတာကို ရွာေဖြၿပီး ေကၽြးေမြးခ်င္တဲ့ စိတ္ရွိေတာ့ အေတာ္ေလးကုိ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဓေလ့လုိ ့ေျပာလုိ ့ရတယ္။ ဗမာ့ယဥ္ေက်းမႈေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေတာ္လွန္ေရးယဥ္ေက်းမႈပါ။

လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္သူငယ္ခ်င္းေတြ ႏုိင္ငံျခားက ျပန္လာၿပီဆုိရင္လည္း သူတုိအရမ္းေပ်ာ္ၾကတယ္။ ၿပီးရင္ ႀကိဳက္တ့ဲအကူအညီေတာင္း ေပးၾကတဲ့အထိဆုိေတာ့ သူတုိ ့ကိုလူတုိင္းက သံေယာဇဥ္မျပတ္ႏုိင္ပါဘူး။

ရဲေဘာ္အခ်င္းခ်င္း စိတ္ဆုိးစကားမ်ားလည္း ခဏပဲ။ ၿပီးရင္ ထုိးၾကႀကိတ္ၾကနဲ ့ညေနေစာင္းအရက္ေသာက္ၿပီးျပီဆုိရင္ တစ္ေယာက္ပုခုံးကို တစ္ေယာက္ဖက္ၿပီး ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ေနၾကတဲ့ ဓေလ့။ ဒီလုိနဲ ့ပဲ ေန ့တဓူ၀ သူတုိ ့ဘ၀ေတြကုိ ရုန္းကန္ျဖတ္သန္းေနရေပမဲ့ သူတုိ ့မ်က္ႏွာေတြက အေတာ္ေအးခ်မ္းလွပါတယ္။ သူတုိ ့အက်င့္သီလေတြက သူမ်ားေတြလုိ နာမည္ပ်က္စာရင္းလည္းမရွိၾကပါဘူး။

အထက္ကေျပာတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးသုံးေယာက္ေရာက္လာေတာ့ က်ေနာ္တုိ ့သူငယ္ခ်င္းေတြေပ်ာ္ၾကတာေပါ့။ သူတုိ ့အထုတ္အပုိးေတြကုိ ၀ုိင္းသည္ၾကနဲ ့။ အလုပ္ရႈပ္ၾကေလတယ္။ လုံၿခဳံေရး ယူေပးတဲ့သူက ယူနဲ ့။

ကုိယ္ပုိင္ကားနဲ ့လာတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးသုံးေယာက္ အစည္းအေ၀းၿပီးတာနဲ ့စံခေစ်းထဲကုိ သြားၾကတယ္။ Siam Commercial Bank မွာ ေအတီအမ္ကတ္နဲ ့ေငြေတြကို ထုတ္တာ အထပ္လုိက္ ေ၀ါကနဲေ၀ါကနဲ ထြက္လာတဲ့အသံေတာင္ၾကားရတယ္ဆုိပဲ။ ေငြထုတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဗုိက္ပူေခါင္းေဆာင္ႀကီးႏွစ္ေယာက္ကလြဲလုိ ့ဗိုက္မပူႏုိင္တဲ့ေခါင္းေဆာင္ႀကီးကေတာ့ ကားထဲမွာ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္နဲ ့ငုတ္တုတ္ကေလးထုိင္ၿပီး ငုိင္ေနတဲ့ပုံစံကုိ ေတြ ့ရတဲ့ သူ ့ရဲေဘာ္က-

"
က်ေနာ့္ဥကၠဌကို သနားလုိက္တာဗ်ာ"

"
ေနပါအုံး...ခင္ဗ်ားက ဘာလုိ ့သနားတာလဲ"

က်ေနာ္က စပ္စုခ်င္တဲ့အသံနဲ ့ေမးခြန္းေမးတယ္။

"
ကုိသံခဲခင္ဗ်ာ....ကုိေအာင္မုိးေဇာ္နဲ ့ကုိႏုိင္ေအာင္ ဘဏ္ထဲကေန ေငြထုတ္ေနတာကို ၾကည့္ၿပီး သူ ့ကုိယ္သူ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့ပုံစံျဖစ္ေနလုိ ့ဗ်"

"
ျဖစ္မွာေပါ...ခင္ဗ်ားတုိ ့ရဲ  ့ဥကၠဌႀကီးက ငမြဲပဲကိုဗ် "

ခပ္ေထ့ေထ့အသံနဲ ့က်ေနာ္ဆြေပးတယ္။

"
မြဲေပမဲ့ ဥကၠဌက သူမ်ားေတြလို နာမည္ပ်က္မရွိဘူး....ခင္ဗ်ားဒီလုိမေျပာပါနဲ ့"....ဆုိၿပီး တပ္ရင္း (၁) က ရဲေဘာ္ႀကီးက သူ ့ေခါင္းေဆာင္ကို အထင္ႀကီးတဲ့ေလသံတုန္ ့ျပန္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေစာဒကမတတ္မိပါဘူး။

ကိုယ္တင္ထားတဲ့ ဘုရား ကုိယ္မွ မကုိးကြယ္ရင္ ဘယ္သူက ကုိးကြယ္မွာလဲဆုိၿပီး ေဘးမွာ ရပ္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ႀကီးက စကား၀ုိင္းကို ျဖတ္ၿပီး မွတ္ခ်က္ေပးသံ သဲ့သဲ့ကုိ ထပ္ၾကားလုိက္ရေသးတယ္။

ကုိေအာင္မုိးေဇာ္၊ ကုိသံခဲ၊ ေဒါက္တာႏုိင္ေအာင္တုိ ့စံခမွာ ႏုိင္ငံေရးခရီးစဥ္နဲ ့အလည္လာတုန္း တည္းခုိစရာ ရွာရပါတယ္။ ေစ်းအႀကီးဆုံးတည္းခုိးခန္းမွာ တည္းပါတယ္။ ဘတ္ (၁၀၀၀) ေက်ာ္ေပးရတဲ့ တည္းခုိခန္းကုိ မေကာင္းဘူးဆုိၿပီး ေျပာတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးကလည္း ေျပာရွာတယ္လုိ ့အခန္းရွာေပးတဲ့ ရဲေဘာ္ႀကီးက ျပန္ေျပာျပေတာ့ ေၾသာ္...ဒုကၡ...ဒုကၡလုိ ့
လုိ ့ပဲ က်ေနာ္ေတြးမိေတာ့တယ္။

က်ေနာ္တုိ ့ၾသစေတ်းလ်ကေန စံခလပူရီကုိ သြားလည္ၿပီးဆုိရင္ ရဲေဘာ္ေတြနဲ ့အတူတူေန၊ အတူူတူစား၊ အခန္းငွားမဲ့ပုိက္ဆံကုိ သူတုိ ့အိမ္မွာ လုိအပ္တာကုိ ၀ယ္ေပး။ ဒီလုိမ်ဴိးဗ်။ မယုံရင္ ဆလုိင္းကုိကုိဦးကုိ ေမးၾကည့္ပါ။ သူဆုိရင္ တစ္ခါမွ တည္းခုိခန္းမငွားပါဘူး။ ကပ္ေစးနည္းလုိ ့လားမသိဘူး။

အခုၾကေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြက ရဲေဘာ္ေတြအိမ္မွာ ျဖစ္သလုိေန ျဖစ္သလုိစားၿပီး၊ မေနႏုိင္ေတာ့ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာ ဒီလူေတြ၊ သူမ်ားထက္ထူးၿပီးနဖူး လဥ တက္ေပါက္ေနသလားလုိ ့ေတာင္ ထင္မိတယ္။

ကုိယ့္ရဲေဘာ္ေတြပဲဗ်ာ တစ္ရက္တေလေလာက္ အတူတူေနရင္ ပုိၿပီးေကာင္းတာေပါ့။ ဒါဆုိရင္ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း အထင္ႀကီးအုံးမယ္။ အခုၾကေတာ့ ေစ်းအႀကီးဆုံးတည္းခုိးခန္းမွာ တည္းခ်င္လုိ ့စုတ္ျပတ္သတ္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြက လုိက္ရွာေပးရတယ္။ တရားဖုိ ့ေကာင္းလုိက္ေလျခင္း။ ေလးစားအတုခုိးဖြယ္ ေကာင္းေသာ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြလုိ ့မွတ္ခ်က္ေပးရမလုိ ့ျဖစ္ေနၿပီ။

စံခမွာမွာ အင္း ႀကီးေတာ့ အေတာ္လွတယ္။ မြန္ဘုန္းႀကီးေဆာက္ထားတဲ့ သစ္သားတံတားကလည္း အေတာ္ေလးကို စြဲေဆာင္မႈအားေကာင္းတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ႏွစ္စဥ္ လူစည္ကားတဲ့ေနရာေလးလုိ ့ေခၚႏုိင္တယ္။

အင္းထဲမွာ ငါးမွ်ားခ်င္လုိ ့ဆုိၿပီး ေခါင္းေဆာင္ႀကီးသုံးေယာက္က ငါးမွ်ားတံကုိ ထုိင္းဘတ္ေငြ (၇၀၀) ေက်ာ္ေလာက္အကုန္ခံၿပီး ၀ယ္ပါတယ္။ ငါးမွ်ားတံက က်ေနာ္တုိ ့ဗမာေတြမွ်ားတဲ့ငါးမွ်ားတံမဟုတ္ပါ။ တီေကာင္နဲ ့၀ါးကုိ အသုံးျပဳၿပီး မွ်ားတာမဟုတ္ေတာ့ မွ်ားတက္အုံးမွ။ က်ေနာ္ဒီဟာႀကီးကို အသုံးျပဳၿပီး တစ္ခါမွ မမွ်ားဘူးဘူး။ ေတာက်တယ္ပဲဆုိပါစုိ ့။ ကုိယ္မွ တစ္ခါမွမမွ်ားဘူး ေတာက်လဲ က်ေပါ့ဗ်ာ။

ဒါနဲ ့စကားမစပ္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြေတာ့ ဘယ္လုိမွ်ားလဲ၊ ငါးေကာ ရလားလုိ ့ေမးအုံးမယ္။ တစ္ေကာင္မွ မရပါ။ လူအထင္ႀကီးေအာင္္လို ့မွ်ားတာပါဆုိၿပီး ရဲေဘာ္ေတြက မွတ္ခ်က္ေပးပါတယ္။

ငွားမွ်ားၿပီးေတာ့ ေနကအေတာ္ေစာင္းေနၿပီ။ ဘတ္ေငြေထာင္ေက်ာ္ေပးငွားရတဲ့ ေဖာင္ အိမ္ေပၚမွာ အပန္းေျဖမယ္။ ေဖာင္စီးရင္း အရက္ေသာက္ခ်င္ပါတယ္ဆုိလုိ ့ေဒသခံတပ္ရင္း(၁) က ရဲေဘာ္ေတြက လုိက္ၿပီးငွားေပးရတယ္။ ၿပီးရင္ သူတုိ ့ အေကာင္းစားအရက္နဲ ့ေဖာ္ေပၚမွာ ဇိမ္ခံတယ္။ အေကာင္းစား ႏုိင္ငံေရးေတြနဲ ့အျမည္းလုပ္တယ္။ ေဘးနားမွာ စုတ္ျပတ္သတ္ေနတဲ့ အရက္သမားရဲေဘာ္ႀကီးေတြက အေပါစား ေလာက္ေခါင္နဲ ့။

သူတုိ ့အဆုိအရ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြက ႏွိမ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ေလာက္ေခါင္နဲ ့မွ သူတုိ ့ေရခ်ိန္ပုိလုိ ့ကိုက္ပါတယ္ဆုိၿပီး ေျပာရွာေတာ့ စိတ္ထဲမွာ တကယ့္ရဲေဘာ္ေကာင္းေတြပါလားလုိ ့။

ကိစၥ အ၀၀ ၿပီးေတာ့ ေဒါက္တာႏုိင္ေအာင္က အလွဴအတန္းနည္းနည္းေပးပါတယ္။ တပ္ရင္း (၁) မွာ လုိအပ္တာသုံးဖုိ ့အတြက္ ဘတ္ေငြေလးငါးေထာင္ ေပးရွာပါတယ္။ ကုိေအာင္မိုးေဇာ္လည္း စြန္ ့သင့္သေလာက္ စြန္ ့ပါတယ္။ အားလုံးေပါင္းမွ ငါးေထာင္ေက်ာ္ေလာက္ပဲရွိတယ္လုိ ့ေျပာျပတယ္။ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္တပ္ရင္းကုိ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ ဥကၠဌကလြဲရင္ က်န္တဲ့ ဗုိက္ပူေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ေပးႏုိင္ပါတယ္။ ကုိသံခဲ ကပ္ေစးနည္းလုိ ့လား။ လုံး၀မဟုတ္ပါဘူး။ ေပးစရာ ရွိကုိ မရွိလုို ့ပါ။ ႏုိင္ငံေရးခရီးစဥ္ေတာင္ သူမ်ားက အကုန္အက်ခံလုိ ့လာႏုိင္တာေလ။

အဲဒေန ့မွာ ေဖာင္ငွားတာ၊ အရက္ေသာက္တာ၊ ငါးမွ်ားတံ၀ယ္တာ၊ တည္းခုိးခန္းငွားတာ အားလုံးေပါင္းရင္ တစ္ေသာင္းေက်ာ္ေလာက္ ထြက္တယ္ဆုိေတာ့ ကုိယ့္ရဲေဘာ္ေတြ နဲ ့ တပ္ရင္းအတြက္ကို ေပးတဲ့ ေငြ (၅၀၀၀) ေက်ာ္က နည္းမ်ားနည္းေနလားလုိ ့ပါ။ ေပးတာပဲ ကံေကာင္းလုိ ့ေျပာရမလုိ ျဖစ္ေနၿပီ။ ေက်းဇူးႀကီးမားပါတယ္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးတုိ ့ရယ္။

သူတုိ ့သုံးေယာက္ရဲ  ့ႏုိင္ငံေရးခရီးစဥ္ၿပီးလုိ ့ ျပန္ခါနီးမွာ ရဲေဘာ္ေတြရဲ  ့ထုံးစံအတုိင္း-

"
ဥကၠဌ က်ေနာ့္ကုိ မုန္ ့ဖုိးနည္းနည္းေလာက္ေပးအုံးေနာ္"

ေအဘီ ရဲေဘာ္တစ္ဦးက ကုိသံခဲေဘးနားကို ကပ္ၿပီးတုိးတုိးေလးေတာင္းတယ္။ 

ကုိသံခဲကလည္း တုိးတုိးေလးျပန္ေျပာတယ္။

"
ငါ့ဆီမွာ အရမ္းမေတာင္းပါနဲ ့ကြာ။ ငါက သူမ်ား ဥကၠဌေတြလုိ မခ်မ္းသာဘူးကြ။ ေရာ့ တစ္ရာပဲယူ"

ေၾသာ္...လုပ္သက္ျခင္းတူ၊ ရာထူးျခင္းတူ၊ အသက္ျခင္းလည္း မကြာ၊ ပညာအရည္အခ်င္းလည္း အတူတူျဖစ္ေနတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္ႀကီးသုံးဦးရဲ  ့ၾကားမွာ ဘာမ်ားကြာေနလုိ ့ဒီေလာက္ေတာင္ မတူတာလဲမသိဘူး။ 

View My Stats