မဟာမိတ္ ညီအကုိ

က်ေနာ္တုိ ့ေတြ တစ္ရုံးတက္ တစ္ရုံဆင္း ထမင္းစားလာတာ အေတာ္ေလးကုိၾကာေနၿပီ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ရုံးတုိင္းရဲ ့အေျခအေနကုိ က်ေနာ္သိတယ္။ ဘယ္သူ ့ရုံးပဲျဖစ္ျဖစ္ ဟင္းေကာင္းတယ္ဆုိရင္ ဘယ္သူ ့မွေျပာစရာမလုိပဲ ၀င္းတီးတာပဲ။ မင္းကအေတာ္ အစားႀကီးတယ္။ မင္းက ဟင္းပဲစားတယ္ဆုိတဲ့ အျပစ္တင္သံလည္း ဘယ္သူ ့မွမေျပာဘူး။ အားလုံးေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ ့ပဲ တစ္ေယာကုိတစ္ေယာက္္ေနာက္ၿပီး ထမင္းစားၾကတယ္။ တစ္ခါတေလ သူတုိ ့ရုံးမွာ အကူအညီလုိရင္ က်ေနာ္တုိ ့လည္း ၀ုိင္းၿပီးကူလုပ္တယ္။ ျမက္ေပါက္တာကအစ အခမ္းအနားေတြမွာ မုန္ ့ဟင္းခါးခ်က္တာအဆုံး က်ေနာ္ အားတက္သေရာ ပါ၀င္လုပ္ေပးခဲ့ဘူးတယ္။

စံခလပူရီ (ဘုရားသုံးဆူနယ္စပ္) ၿမိဳ ့ေလးမွာ အဲဒိအခ်ိန္တုန္းက အဖြဲ ့အစည္းရုံးေပါင္း ေလးငါးရုံးေလာက္ရွိတယ္။ ၂၀၀၁-၂ ႏွစ္ေလာက္မွာပါ။ က်ေနာ္နဲ ့ရင္းႏွီးတဲ့ ရုံးေတြကေတာ့ ABSDF ၊ PDF ၊ NLD-LA ၊ MDUF၊ FTUB တုိ ့ျဖစ္တယ္။

အဖြဲ ့အစည္းေတြအေတာ္မ်ားမ်ားက ထုိင္းႏုိင္ငံသားေတြပုိင္တဲ့ အိမ္ေတြကုိ ငွားၿပီး ရုံးဖြင့္ထားပါတယ္။ ဘယ္ကေငြနဲ ့လည္းဆုိရင္ေတာ့ အန္ဂ်ီအိုကေပးတဲ့ေငြနဲ ့လုိ ့ေျဖခ်င္ပါတယ္။

ေျပာရရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို ့လူ ့ေဘာင္သစ္ရုံးကေတာ့ ဟင္းအေတာ္ေကာင္းတဲ့ ရုံးလုိ ့ေျပာလုိ ့ရတယ္။ မုိးလင္းတာနဲ ့တာ၀န္က်တဲ့ ရဲေဘာ္က စံခေစ်းထဲကို သြားၿပီး ေစ်း၀ယ္တယ္။ ဟင္းခ်က္တယ္။ ၿပီးရင္စားတယ္။ က်ေနာ္တုိ ့ရုံးလုိပဲ အျခားရုံးေတြလည္း တာ၀န္က်တဲ့ လူကေစ်း၀ယ္ ဟင္းခ်က္ပါတယ္။

လူ ့ေဘာင္သစ္ရုံးမွာက လူခုႏွစ္ေယာက္ေလာက္ရွိတယ္။ ABSDF ရုံးမွာလည္း ဒီလူအေရအတြက္ေလာက္ပဲ။ သူတုိ ့အျပင္တျခားရုံးေတြလည္း အတူတူပဲ။ ရုံးလုိ ့သာေခၚတာ သူမ်ားေတြလုိ ရုံးနဲ ့အိမ္ကုိ ခြဲျခားၿပီးလုပ္ထားတာမဟုတ္ပါဘူး။ ရုံးလည္း အိမ္၊ အိမ္လည္းရုံးဆုိေတာ့ တရုံးရုံးလုိ ့ေခၚလုိ ့ရတယ္။ အကုန္လုံးနီးပါးက လူပ်ဳိလူလြတ္ေတြပဲ။ ထား၀ယ္ရုံး (MDUF) ရုံးမွာေတာ့ ထား၀ယ္မအပ်ဳိေလးေတြ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ မေခ်ာဘူး။ မေခ်ာလည္း ငန္းပါတယ္။ ရွားတယ္ဆုိေတာ့။

ABSDF ရုံး ၊ PDF ရုံး ၊ NLD-LA ရုံးေတြမွာ မိန္းမဆုိရင္ မႈးလုိ ့ရႈစရာေတာင္မရွိဘူး။ အကုန္လုံးက အလုံးေတြခ်ည္းပဲ။

ရုံးတိုင္းမွာ ကြန္ျပဴတာရွိတယ္။ ခ်က္ျပဳတ္စရာ အုိးခြက္ ပန္းကန္ရွိတယ္။ ေရခဲေသတၱာရွိတယ္။ အ၀တ္အစားဆုိရင္ တစ္ေယာက္ကုိ သုံးေလးစုံထက္ပိုမရွိဘူး။ တစ္ေယာက္ဟာကို တစ္ေယာက္ ယူၿပီး၀တ္ရတယ္။ ေရွ ့တန္းထြက္ရင္ အဲဒိကေနထြက္တယ္။ ေရွ ့တန္းကျပန္လာရင္ အဲဒိမွာနားတယ္။ ျပန္လာရင္ အရက္ေသာက္တယ္။

ဘယ္ကေငြနဲ ့ခ် လဲလုိ ့ရင္ေမးရင္၊ ႏုိင္ငံတကာေရာက္ ေရာ္ဘဲႀကီးေတြဆီကုိ ဖုန္းဆက္လုိက္ရင္ သူတုိ ့ေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေကာင္းရမယ္။ အခုမွေရွ ့တန္းကျပန္ေရာက္တာ၊ ငါ့အဘြားဆုံးလုိ ့၊ ငါရည္းစား လင္ေနာက္လုိ ့ ...စိတ္ထိခိုက္ေနတယ္...မင္းတုိ ့က ႏုိင္ငံျခားမွာေနၿပီး ငါတုိ ့ကို ေမ့ၿပီေပါ့.....စသျဖင့္ သူတုိ ့ကုိ အေၾကာင္းျပခ်က္ ခုိင္ခုိင္လုံလုံေပးရင္ ႏုိင္ငံျခားက သူငယ္ခ်င္းေတြက မေနႏုိင္ဘူး။ တကယ့္လက္ေတြ ့ကေတာ့ အရက္ေသာက္ဖုိ ့။ ဟုိဟာလုပ္ဖုိ ့အတြက္။ ဘယ္ဟာလုပ္ဖုိ ့လဲလုိ ့ေမးရင္ ဟိုဟာလုပ္ဖုိ ့လုိ ့မွတ္ပါ။

လူတုိင္းက ရတဲ့ေငြကို စုတယ္လုိ မရွိဘူး။ ရွိရင္ ခ်တယ္။ ေသာက္တယ္။ မရွိရင္ အစိုးရ (အဖြဲ ့အစည္း) က ေကၽြးမယ္ဆုိတာကုိ သိတယ္။ ပူပင္ေသာကမရွိ။ ရည္စားမရွိ။ ၿပိဳင္တာဆုိင္တာ မရွိ။ သို ့ေသာ္ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ဒါက တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနခ်င္တဲ့စိတ္။ ႏုိင္ငံေရး၊ ေတာ္လွန္ေရး။ ေငြမရွိေပမဲ့ ေလ ေတာ့ရွိတယ္။ ဆန္မရွိေပမဲ့ အစားေတာ့ႀကီးတယ္။ ဒါမ်ဳိး။

အတင္းေျပာစရာလည္း ဒီရုံးေတြနဲ ့ဒီလူေတြပဲ။ ၾကြားစရာလည္း ဒီလူနဲ ့ဒီရုံး။ ပြားစရာလည္း ဒါပဲ။

ထား၀ယ္ရုံးဆုိတာက ထား၀ယ္ဟင္းနဲ ့ငပိေထာင္းကအေတာ္ေကာင္းတယ္။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ပုပ္ခါနီးေတြကို ထား၀ယ္သူအဖြားႀကီး ေဒၚအန္က်ဴက ထုိင္းဘတ္ေငြငါးဘတ္နဲ ့၀ယ္တယ္။ ေဒသခံေတြေတာင္မစားတဲ့ ငါးဘတ္တန္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္အထုပ္။ အထုပ္တထုပ္ကလည္းအႀကီးႀကီးပဲ။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္အထုပ္ေတြထဲမွာ ပဲသီး၊ သခြားသီး၊ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္၊ ဟင္းႏုႏြယ္စတဲ့ အသီးအရြက္ေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္ေလာက္ရွိတယ္။ ပုပ္ခါနီးဆုိေတာ့ ဆုိင္ရွင္ ေလာရွမ္း(ျမန္မာ)က ေစ်းေပါေပါနဲ ့ေရာင္းတယ္။ ဒါကုိ ထား၀ယ္သူအဘြားႀကီးက ၀ယ္တယ္။ ျပဳတ္တယ္။ ခ်က္တယ္။ ငပိေထာင္းတယ္။ ႀကိဳက္တဲ့သူ သူ ့ရုံးမွာလာစား။ လူတုိင္းက ထမင္းမိန္တယ္။

အဖြဲ ့အစည္းေပါင္းစုံကေခါင္းေဆာင္ဟုေခၚေသာ ေခါင္းေဆာင္တုိင္း သူ ့လက္ရာကုိ ျမည္းစမ္းဘူးတယ္။ အထူးသျဖင့္ ငပိေထာင္းနဲ ့ငပိေဖ်ာ္။ အရမ္းေကာင္းေတာ့ နာမည္အေတာ္ႀကီးတယ္။ ေဒၚအန္ၾကဴက ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွာ တာ၀န္ထမ္းလာတာ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေလာက္ေတာင္ ရွိၿပီလားမသိဘူး။ သူလည္း ေခသူမဟုတ္။ သူတုိ ့ရုံးရဲ ့မီးဖုိေခ်ာင္ကို သူပဲ အဓိကစီမံတယ္။ အၿမဲတမ္းငါးဘတ္တန္နဲ ့ဆုိေတာ့ က်ေနာ္က သူတုိ ့ရုံးကို ငါးဘတ္တန္ရုံးလုိ ့နာမည္ေပးပါတယ္။

တျခားရုံးအေၾကာင္းေျပာအုံးမယ္။ လူ ့ေဘာင္သစ္ရုံးကေတာ့ အခ်မ္းသာဆုံးရုံးလုိ ့ေျပာလုိ ့ရတယ္။ အန္ဂ်ီအိုလည္း ဒုတိယအင္အားႀကီးဆုံးဆုိတဲ့ နာမည္ေၾကာင့္လား မသိဘူး။ အေတာ္ေပးရွာတယ္။ ဘယ္သူ ့မွေတာ့ လစာမရဘူး။ မုန္းဖုိး သုံးေလးရာေတာ့ ရတယ္။ တႏွစ္တခါ အ၀တ္အစား၀ယ္ဖုိ ့အတြက္ တစ္ေထာင္ေလာက္ေတာ့ ရတယ္။ ပင္စင္မရွိဘူး။ စုေဆာင္းေငြမရပါ။ ဒါေပမဲ့ ရုံးစရိတ္နဲ ့လုပ္ငန္းသုံးကေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ားရတယ္ထင္တယ္။ ဒီေငြကုိ ေဒသတာ၀န္ခံက ကုိင္တယ္။ သူကပဲ စီမံခန္ ့ခြဲတယ္။ အဖြဲ ့အစည္းတုိင္းရဲ ့ထုံးစံတစ္ခုေပါ့။ မဆုိးပါဘူး။ ေငြေတာ့ စုမိတယ္လုိ ့တစ္ခါမွ မၾကားမိဘူး။ ထားေတာ့။ လုိရင္းကိုေျပာအုံးမယ္။

က်ေနာ္တုိ ့ရုံးမွာ ဟင္းအၿမဲတမ္းေကာင္းတယ္။ စားစရာအေတာ္စုံတယ္။ အ၀တ္အစားလည္း သူမ်ားနဲ ့မတူ ၀တ္ႏိုင္တယ္။ အရက္လည္းေသာက္ႏုိင္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္သူမ်ားရုံးေတြက လူ ့ေဘာင္သစ္က ခ်မ္းသာတယ္လုိ ့မွတ္ခ်က္ေပးတယ္။ သူတုိ ့က ကိုယ့္ထက္မြဲတာကိုး။ အနည္းဆုံးထမင္း၀ိုင္းမွာ ဟင္းသုံးေလးခြက္ေတာ့ရွိတယ္။ အသားတစ္ခြက္၊ အသီးအရြက္တစ္ခြက္။ အရည္ေသာက္တစ္ခြက္။ ဒါက ေန ့စဥ္လုိလုိပဲ။ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ခ်က္ေတာ့ ဟင္မ်ဴိးစုံ၊ လက္ယာမ်ဴိးစုံကို စားရတယ္။ အခ်က္မေတာ္တဲ့ေကာင္ကုိ ဆဲ လုိ ့ရတယ္။ ထူျခားတာက ေဒသတာ၀န္ခံကလြဲလုိ ့က်န္တဲ့လူေတြအားလုံး ထမင္းခ်က္ေတာ္တယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ တာ၀န္ခံ ေခါင္းေဆာင္လုပ္တဲ့သူက ထမင္းခ်က္စရာမလုိဘူး။ နအဖစစ္တပ္လုိ တပ္မႈးက လက္မပါေတာ့ ထမင္းခ်က္စရာမလုိတဲ့ထုံးစံေပါ့။

ABSDF ရုံးကို သြားၾကည့္ရင္ ၿဗဲလရမ္း။ ျဖစ္သလုိေနျဖစ္သလုိစားတယ္။ သူတုိ ့ထမင္း၀ုိင္းကိုလွန္ၾကည့္ရင္ ငပိရည္အျဖဴသည္ေတြကို ဇလုံႀကီးနဲ ့ထည့္ထားတယ္။ ေဘးနားမွာ ငရုတ္သီးမႈန္ ့နဲ ့အခ်ဴိမႈန္ ့ကလည္း နဲတာမဟုတ္ဘူး။ အသီးအရြက္ျပဳတ္တုိ ့စရာကလည္း ေကာက္ရုိးပုံလုိ။ တစ္ပုံႀကီး။ တစ္ခါတေလေတာ့ သူတုို ့လည္း ငါးေလးဘာေလးေတာ့ ပါတက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ရွားတယ္။ ဒီလုိအေျခအေနကုိ ဘယ္သူမွ အျပစ္မတင္ဘူး။ ရဲေဘာ္ေတြစုၿပီး စားေနလုိက္တာ အေတာ္အားရစရာေကာင္းတယ္။ ရႈးရွဲ ရႈးရွဲ နဲ ့ ။ ငရုပ္သီးစပ္လုိ ့ေခၽြးေတြတရႊဲတရႊဲ နဲ ့။ ရဲေဘာ္တုိင္းမွာ ဆံပင္ေတြက ခါးေလာက္ရွိတယ္။ သူတုိ ့ကုိယ္သူတုိ ့မင္းသားၾကေနတာပဲ။ တစ္ပတ္ေလာက္သူတုိ ့ရုံးမွာေန၊ ၿပီးရင္ ေရွ ့တန္းက စခန္းကို ျပန္။ ေရွ ့တန္းကျပန္လာလည္း ဟင္းေကာင္းေကာင္းစားရတယ္ထင္လား။ တစ္ခါတေလပဲ စားရပါတယ္။ ဒီအျခအေနေၾကာင့္ ဘယ္သူမွ စိတ္ဓာတ္က်တယ္လုိ ့မရွိဘူး။

PDF ရုံးကေတာ့ မဆုိးဘူးလုိ ့ေျပာလုိ ့ရတယ္။ သူတုိ ့လည္း ဟင္းေကာင္းေကာင္းစားရတယ္။ က်ေနာ္တုိ ့နဲ ့နင္လားငါလားပဲ။ က်ေနာ္ေတာ့ သူတုိ ့ရုံးမွာ ထမင္းစားရတာကို ပိုၿပီးသေဘာၾကတယ္။ ငပိ၊ တုိ ့စရာ၊ အမဲႏွပ္နဲ ့ဆုိေတာ့။ ၿပီးေတာ့ရဲေဘာ္ေတြအေတာ္မ်ားမ်ားက က်ေနာ္နဲ ့မတိမ္းမယိမ္းေလ။ သူတုိ ့လည္း အဆင္ေျပပါတယ္။ ေရွ ့တန္းစခန္းကေတာ့ ေတာထဲမွာေပါ့။ ဒါက သူတုိ ့ဌာနခ်ဳပ္။

NLD-LA ရုံးလည္း ABSDF နဲ ့ထား၀ယ္ရုံးလုိပဲ။ အရပ္စကားနဲ ့ဆုိရင္ အေတာ္ဆင္းရဲတယ္။ သူတုိ ့စခန္းလည္း ေရွ ့တန္းမွာရွိတယ္။ အင္အားအေတာ္ေကာင္းတယ္။ တပ္မႈးကေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ကုိစုိးဟန္လုိ ့ေခၚတယ္။ အခုေတာ့ မဲ့ေဆာက္မွာ စာပဲေရးစားေနတယ္ထင္တယ္။

အခ်မ္းသားဆုံးရုံးက FTUB လုိ ့ေခၚတယ္။ နာမည္ကေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံအလုပ္သမားသမဂၢမ်ားအဖြဲ ့ခ်ဳပ္ေပါ့။ အလုပ္သမားမေျပာနဲ ့ရုံးအဖြဲ ့၀င္ေတာင္ သုံးေလးေယာက္ပဲေတြ ့တယ္။ သူကို စံခလပူရီမွာရွိတဲ့ ရုံးေတြထဲမွာ အခ်မ္းသာဆုံးဆုိေတာ့ သူတုိ ့ကုိ ဘီလ္ဂိတ္ရုံးလုိ ့က်ေနာ္က နာမည္ေပးတယ္။

တစ္ခုခုလုပ္ရင္ ဒီလူေတြပဲဆုိေတာ့ ညီညြတ္တယ္။ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ အေရးႀကီးရင္ ဒီလူေတြပဲဆုိေတာ့ စည္းလုံးတယ္။ ဘယ္သူမွ မနာလုိတာ ၿပဳိင္တာဆုိင္တာမရွိဘူး။ ဒါက ထူးျခားတယ္လုိ ့ေခၚတယ္။

ဘယ္ေလာက္ထိ စည္းလုံးလဲဆုိတာကုိ ေျပာျပမယ္။

တစ္ခါတုန္းက တန္ေဆာင္တုိင္ပြဲ(လြိဳင္ကထုံ) အေၾကာင္းကို နဲနဲေလာက္ေျပျပခ်င္တယ္။ က်ေနာ္တုိ ့ၿမိဳ ့မွာ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ လြိဳင္ကထုံပြဲလုပ္တယ္။ ေစ်းေရာင္းပြဲ၊ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေပါ့။ ၿမိဳ ့ကေန ထုိင္းမေတြေလးေတြလည္း ဒီပြဲေတာ္ကိုလာၿပီး ဘစ္ကနီေလးေတြနဲ ့က,ေလ့ရွိတယ္။ သူတုိ ့နဲ ့ကခ်င္ရင္ ထုိင္းဘတ္ေငြ ဆယ္ဘတ္ေပးရတယ္။ ေပးရင္ ႀကိဳက္တဲ့သူနဲ ့တြဲၿပီးက,လုိ ့ရတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေငြလည္းမရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ လူ ့ေဘာင္သစ္ကရဲေဘာ္ကုိ PDF ကေခါင္းေဆာင္ကေပးတယ္။ လူ ့ေဘာင္သစ္ ေခါင္းေဆာင္က NLD-LA နဲ ့ PDF က ရဲေဘာ္ေတြကိုေပးတယ္။ ဘယ္ေလာက္စည္းလုံးတယ္ဆုိတာကိုၾကည့္။

အေပါစားေလာက္ေခါင္အရက္ကိုေသာက္ၿပီး၊ ထုိင္းမေလးေလးေတြနဲ ့တြဲၿပီး က ခုန္ ရတာ အရသာအရမ္းရွိတယ္။ ရင္ထဲမွာ တဒိမ္းဒိမ္းနဲ ့။ က,ရင္း...က, ရင္းနဲ ့ အခ်ိန္ ေႏွာင္းသြားၿပီ။ က်ေနာ္နဲ ့ NLD-LA က ေက်ာ္မုိး (အေမရိက) က လုံး၀လမ္းမယူဘူး။ ျဖစ္ခ်စ္သလုိျဖစ္။ ေပ်ာ္ဖုိ ့အေရးႀကီးတယ္။ သူမ်ားေတြအကုန္လုံး အိမ္ျပန္ကုန္ၿပီ။ က်ေနာ္တုိ ့မွာျပန္စရာ ကားလည္းမရွိဘူး။ ဆုိင္ကယ္လည္း မရွိဘူး။ ရုံးနဲ ့ပြဲရွိတဲ့ေနရာက အေ၀းႀကီး။ ဒါေပမဲ့ ပူစရာမလုိဘူး။ အင္းရွိတယ္။ အင္းထဲမွာ ေလွေတြရွိတယ္။ ေဒသခံရြာသားေတြပိုင္တဲ့ေလွ။ လူလစ္တာနဲ ့ေတြ ့တဲ့ေလွကို ခုိးၿပီး ေလွာ္ထြက္တယ္။ က်ေနာ္ေတာ့ မေလွာ္တက္ဘူး။ ေက်ာ္မုိးက အေတာ္ကၽြမ္းတယ္။ ေလွာ္တဲ့ ေလွာ္တက္ကုိ ပုိင္ရွင္က ယူသြားတယ္။ သူ ့ေလွအခုိးမခံရေအာင္လုိ ့။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တုိ ့မပူပါဘူး။ ေဘးနားမွာ ၀ါးဘုိး၀ါးေတြ ခြဲ ထားတာရွိတယ္။ ေတြ ့တဲ့၀ါးျပားနဲ ့ေလွာ္ကုိ အားရပါးရ ေက်ာ္မုိးကေလွာ္တယ္။ က်ေနာ္က အေနာက္ကေန သူ ့ကိုေမွ်ာက္ေပးတယ္။ ေက်ာ္မုိးေရ...ေလွာ္ထားကြ...ေလွာ္ထား..။ ေခၽြးေတြတရႊဲရႊနဲ ့ ေက်ာ္မုိးေလွာ္ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း လက္၀ါးနဲ ့၀ိုင္းၿပီး ကူေပါ့။

ဒီအခ်ိန္မွာ ေလွပိုင္ရွင္ မြန္ေတြကလည္း သူတုိ ့မိသားစုနဲ ့ပြဲေတာ္ကျပန္လာၿပီ။ က်ေနာ္တုိ ့သူ ့ေလွခုိးသြားတာကို ျမင္သြားၿပီ။ အေနာက္ကေန မြန္စကားနဲ ့ ငါ့ေလွကို ခုိးသြားၿပီး၊ ခုိးသြားၿပီလုိ ့ေအာ္ေနလားမသိဘူး။

ခဏၾကာေတာ့ စက္ေလွနဲ ့အေနာက္ကလုိက္ပါေလေရာ။ ဘာရမလဲ အေပါစားေလာက္ေခါင္ေသာက္ထားတဲ့အမႈးေတာင္ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိဘူး။ ေက်ာ္မုိးနဲ ့က်ေနာ္ အသားကုန္ေလွာ္ရတာ အသက္မထြက္ယုံပဲ။ သူတုိ ့မွီခါနီးမွာ၊ က်ေနာ္တုိ ့ကမ္းကိုအေရာက္။ ၿပီးေတာ့ ရုံးအထိထြက္ေျပးေပါ့ဗ်ာ။ ညအေမွာင္ထဲမွာ မဟာမိတ္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ေျပးတာမ်ားလွစ္ကနဲပဲ။ ေက်ာ္မုိးက NLD-LA လုိ ့ေခၚတဲ့ သူ ့ရုံးကို သူျပန္တယ္။ က်ေနာ္က က်ေနာ္တို ့လူ ့ေဘာင္သစ္ရုံးကို ျပန္တယ္။

လမ္းမွာ ဒီကိစၥကို ဘယ္သူ ့ကုိမွမေျပာရဘူးဆုိၿပီး ႏွစ္ေယာက္လုံး ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ဂတိသစၥာျပဳရတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိရင္ ေခါင္းေဆာင္ေတြသိရင္ မလြယ္ဘူး။ အနဲဆုံးအျပစ္ေပးခံရမယ္။ လူထုကုိေစာ္ကားတယ္။ စည္းရုံးေရးထိခိုက္တယ္။ ဘာညာ အာဖ်ံကီြးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္နဲ ့ေက်ာ္မုိး လစ္ရင္ လစ္သလုိ တီးပါတယ္။

ဒီေလာက္ထိ ညီတဲ့ က်ေနာ္တုိ ့မဟာမိတ္ညီအစ္ကုိေတြပါဗ်ာ။

အခုေတာ့ က်ေနာ္က ေတာ္လွန္ေရးကတိကုိ ခ်ဴိးေဖာက္လုိက္ပါၿပီ။

မွတ္ခ်က္။ ။ တစ္ခ်ိန္က အမွတ္တရကို လြမ္းမိလုိ ့ပါ။ အမွားပါရင္ ခြင့္လႊတ္ေပး။

--

Thanks for sending!!!

Phone Kyaw