ေနရာတုိင္းမညီမွ်မႈ ႔ရွိတယ္။ ေလာကႀကီးမွာ မညီမွ်တာေတာ့ရွိမွာပဲ။ ဥပမာ ငပ်င္း နဲ႔ အလုပ္လုပ္သူ။ ဘယ္လုိလုပ္သြားၿပီး ညီမွ်ႏုိင္မလဲ။ ငပ်င္းက ဆင္းရဲမယ္။ အလုပ္လုပ္သူက စားႏုိင္မယ္။ စီးပြားေရးလုပ္သူက ခ်မ္းသာမယ္။ ေငြရွိမယ္။ တခါတေလ မကုိက္ရင္ ဆင္းရဲမယ္။ ဒါကို လူတုိင္းသေဘာတူႏုိင္တဲ့အခ်က္။
သုိ႔ေသာ္...ျမန္မာျပည္က အေျခအေနက အဲလုိမဟုတ္ဘူး။ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ကြာဟာမႈက အေတာ္ႀကီး ႀကီးတယ္။ ဘယ္လုိႀကီးလဲဆုိေတာ့ မတရားပဲနဲ႔ ဆင္းရဲခ်မ္းသာကြာဟမႈ ျပင္းထန္တယ္။ ဥပမာ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ ခ်မ္းသာတယ္။ သူတုိ႔လစာနဲ႔ ခ်မ္းသာတာလား။ မဟုတ္ဘူး။ ဆင္းရဲတဲ့လူကုိၾကည့္အုံး။ ဥပမာ ေထာက္ႀကံ့မွာ ရွိတဲ့ ေဒ၀ူးစက္ရုံက အလုပ္သမားတစ္ေယာက္က ေန႔တုိင္း ဘဲဥေၾကာ္နဲ႔ ထမင္းစားၿပီးအသက္ရွင္ရတယ္။
ၾသစေတ်းလ်ႏုိင္ငံမွာ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ကြာဟမႈဆုိတာက ရုိးရုိးသားသားနဲ႔ ျပင္းထန္တယ္။ စီးပြားေရသမားေတြေငြနဲ႔ရင္းလို႔ ေငြျပန္ရတယ္။ တရားဥပေဒ စုိးမုိးမႈလည္းရွိေတာ့ ေငြရွိတဲ့လူက ေငြမရွိတဲ့လုိ အႏုိင္က်င့္လုိမရဘူး။
က်ေနာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္ကေတာ့ အဲလုိမဟုတ္။ လူကို လူက အႏုိင္က်င့္တယ္္။ ေငြမဲ့ကို ေငြရွိတဲ့လူက မတရားတာလုပ္တယ္။ မသိစိတ္ကကုိ လုပ္ေနတာကို ျမင္တယ္။ ဒါက ထုံးစံလုိျဖစ္ေနတယ္။
ဆုိေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔လူမ်ဳိးဟာ ေခါင္းမရွိတဲ့လူမ်ဳိးျဖစ္ေနၿပီ။ မလုပ္သင့္တာကုိ လုပ္ေနၾကၿပီ။
လူတုိင္း ဇိမ္ခံခ်င္တယ္။ ခ်မ္းသာခ်င္တယ္။ ဇိမ္ခံတာ ခ်မ္းသာခ်င္တာကုိအျပစ္မေျပာဘူး။ လူကိုလူလုိ သေဘာမထားပဲ ဇိမ္ခံတာက အျပစ္ျဖစ္တယ္။ ဥပမာ က်ိဳက္ထီးရုိးမွာ ဆင္းရဲသူေတြကို ခ်မ္းသာသူေတြ လူကိုျမင္းလို စီးတာမေကာင္းဘူး။ ဒါက ဘာက ျပလဲဆုိေတာ့ လူကိုလူလို သေဘာမေထားတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းလို႔ျပတယ္။ ဒါ လုပ္စရာလား။
ေငြမရွိတဲ့လူကလည္း ေခါင္းမရွိဘူး။ အႏုိင္က်င့္ခံရတာကို အႏုိင္က်င့္ခံတယ္လုိ႔မျမင္ဘူး။ ယဥ္ေက်းမႈလုိျဖစ္ေနတယ္။
အလုပ္သမားေတြကုိ အလုပ္ရွင္က ေခါင္းပုံျဖတ္အျမတ္ထုတ္တာက ေနရာတုိင္းမွာရွိတယ္။ အျမတ္လုိခ်င္လို႔စီးပြားေရးလုပ္တယ္။ အလုပ္သမားက ေငြလုိခ်င္လုိ႔ အလုပ္လုပ္တယ္။ ေငြလုိခ်င္တာက လူတုိင္းပဲ။ တခုေတာ့ရွိတယ္။ တရားတာ မတရားတာကုိ ေခါင္းထဲထည့္ရမယ္။ ေငြရရင္ဘာမဆုိလုပ္မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ရွိသူဟာ သြားၿပီ။ လူနဲ႔မတူေတာ့ဘူး တိရဆန္လုိပဲ။ ေခါင္းမရွိေတာ့ဘူး။ ေငြကုိ လူကလုပ္တယ္။ ေငြက လူကုိလုပ္တာမဟုတ္ဘူး။ ေငြဆိုတာ စကၠဴပဲျဖစ္တယ္။ တခ်ဳိ ႔ႏုိင္ငံေတြမွာ Plastic နဲ႔ လုပ္တယ္။ ေငြဆိုတာက ၾကားခံပစၥည္းပဲ။ လူ႔ဘ၀မွာ လူျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့ စကားလုံးကို ေသခ်ာစဥ္းစားၾကပါအုံး။ ေငြရတုိင္းေတာ့ ဘာမဆုိ မလုပ္ၾကပါနဲ႔။
လူ႔အဖြဲအစည္းမွာ မတရားတာေတြရွိမွာပဲ။ ဒါက ထုံးစံပဲ။ အဓိက အဲဒိ ထုံးစံဆိုတဲ့ စကားလုံးကုိ ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖုိ႔ပဲ။ ဥပမာ အလုပ္ရွင္က အလုပ္သမားကုိ ေငြေပးၿပီးခုိင္းတယ္။ ေငြရတုိင္း သူ႔ခုိင္းတာကို ဘာမဆုိလုပ္ရတယ္ဆုိတဲ့ အေနအထားေတာ့ေပါ့။
ေနာက္တခု ရွိေသးတယ္။ ခေလး ကိစၥ။
ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ ခေလးကို ခုိင္းတယ္။ ခေလးစစ္သား ခေလးအလုပ္သမားရွိတယ္။ ကုိယ့္အတြက္ ကုိယ္မယ္ဆုိရင္ ခေလးလည္း ခေလးလိုမျမင္ဘူး။ ကုိယ့္ခေလးလုိ သေဘာထားရင္ နင့္နင့္နာနာခုိင္းမွာမဟုတ္ဘူး။ ဆုိေတာ့ တခ်ဳိ ႔ျမန္မာေတြဟာ ဘီလူးစိတ္ေပါက္ေနလားမသိ။
ျမန္မာလူမ်ဳိးဆုိတာက ႏႈးညံ့တဲ့ႏွလုံးသားရွိတယ္။ စာနာတက္တယ္။
သုိ႔ေသာ္ မတရားတာကို တရားတယ္ထင္တယ္ဆုိတဲ့ ထုံးစံႀကီးက ေခါင္းထဲစြဲေနလုိ႔ ဒီလုိခံေနရတယ္။ ေနာက္ဆုံးေျပာခ်င္တာက လူကုိ လူလုိခံစားတက္တဲ့ ႏွလုံးသား၊ အျမင္ ရွိၾကပါလုိ႔။ ေငြ,ဆုိတာက ၾကားခံပစၥည္းျဖစ္ပါတယ္။
ဓာတ္ပုံ သူဇာခင္(အဂၤလန္)
