ေရွ ႔တန္းမွာ စစ္ေၾကာင္းေလွ်ာက္ရင္ ေျပာစရာေတြတပုံႀကီးရွိတယ္။ စစ္ေၾကာင္းေလွ်ာက္တာဘာလုပ္ဖုိ႔လဲ။ စစ္ေၾကာင္းေလွ်ာက္ရင္း ဘယ္သူထမင္းေၾကြးလဲဆုိတဲ့ေမးခြန္းေတြျဖစ္တယ္။
စစ္ေၾကာင္းက တရြာ၀င္တရြာထြက္သြားရတယ္။ ရန္သူသတင္းၾကားရင္ ေခ်ာင္းပစ္တယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ အသားကုန္ေျပးတယ္။ ေနာက္က်တဲ့ေျခေထာက္သစၥာေဖာက္ပဲ။ စစ္ေၾကာင္းကလည္း အဖြဲ႔ေပါင္းစုံဆုိေတာ့ နအဖ စစ္ေၾကာင္းေတြလုိ အမိန္႔နာခံမႈအားနည္းတယ္။ စည္းကမ္းက ၿဗဲလရမ္းပဲ။ ကုိယ့္အဖြဲ႔နဲ႔ ကုိယ္ထိန္း ပဲေလ။
ရြာေရာက္ရင္ ရြာသားေတြကုိတရားေဟာတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေတြကေနေဟာတာ။ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ကမေကာင္းဘူးေပါ့...ဘာညာ..စသျဖင့္ အသားကုန္လိမ့္ပြားတယ္။ နားေထာင္တဲ့ရြာသားေတြက ကရင္၊ မြန္၊ ဗမာ ေက်ာင္းေတာင္ေကာင္းေကာင္းမေနဘူးတဲ့လူေတြမ်ားေတာ့ စိတ္၀င္စားလား၊ မ၀င္စားလားေတာ့မသိဘူး။
ရြာရဲ ႔ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၊ စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ ရြာသားေတြကုိ စုေ၀းေစတယ္။ ၿပီးရင္ တဖြဲ႔တစ္ေယာက္က ေခါင္းေဆာင္ေတြ အသားကုန္ပြားၿပီ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ရဲေဘာ္ေလ။ ဆုိေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ကင္းေစာင့္ေပးတယ္၊ ထမင္းအုိးထမ္းတယ္၊ ထမင္းခ်က္တယ္။ အရက္ဘယ္္နားမွာ ရႏုိင္လဲ၊ ေခြးသား ဘယ္နားမွာရႏုိင္လဲဆုိတာ ကုိစုံစမ္းတယ္။ အသားငါးျပတ္ေတာ့ ေခြးသားကုိ အသားကုန္၀ါးတယ္။
ရြာေရာက္ရင္ ရြာက ရြာသားေတြဆီကေန ေခြး လိုက္ေတာင္းတယ္။ ရရင္ AK 47 နဲ႔ အားရပါးရ ပစ္တယ္။ ေသရင္ ၀ါသနာတူတဲ့လူေတြစုၿပီး ေပၚတယ္။ စားတယ္။ အရက္နဲ႔ျမည္းတယ္။ တခါတေလ တခ်ဳိ ႔ ရြာေတြကေခြးေတြဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔လာရင္ အသားကုန္ေဟာင္ၿပီ....။ သူတုိ႔လည္းသိတယ္ထင္တယ္။ ဒီေကာင္လာရင္ ငါေတာ့....အသက္နဲ႔ဖတ္ ထုတ္ထားရၿပီဆုိတာ။
စားစရာ..ဆန္ကုန္ၿပီဆုိရင္... ရြာကေနေကအန္ယူက ေတာင္းေပးတယ္။ ေကအန္ယူကလည္း တခ်က္ ခုတ္ႏွစ္ခ်က္ျပတ္... အလုပ္ရွိတယ္။ စစ္ေၾကာင္းသြားရင္းနဲ႔ ....အခြန္ေကာက္တယ္။ ကြမ္းသီးၿခံ၊ ရာဘာၿခံ ေတြကေန တႏွစ္ကုိ ဘယ္ေလာက္.... ေကအန္ယူကုိ အခြန္ေပးရတယ္။ ဒါမွ သူတုိ႔၀င္ေငြရတာမဟုတ္လား။ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားသူပုန္ကေတာ့ အခြန္ဆုိလုိ႔ ႏုိ႔ဆီဗူးအခြန္ေတာင္မရွိတဲ့ ဘ၀ေလ။
ရတဲ့ဆန္ကုိတခါတေလ တခ်ဳိ ႔ရြာသားေတြက အရမ္းဆင္းရဲေတာ့ သူတုိ႔ကုိျပန္လွဴခဲ့ရတယ္။ က်ေနာ္က လွဴတာကုိအရမ္း၀ါသနာပါတယ္။ ဆန္ႀကိဳးကုိ ထမ္းရတာအရမ္းေလးတယ္။ ဆန္တျပည္ေလာက္တခါတေလ အၾကာႀကီးထမ္းရတာဆုိေတာ့ ၾကာရင္ လုံး၀မခံႏုိင္ဘူး။ ပုခုံးေတြနာတယ္။ ရြာမွာအရမ္းငတ္တဲ့ လူေတြ ေတြ႔ရင္ ကုိယ္လည္းသက္သာေအာင္ အကုန္လုံးလွဴလုိက္လုိ႔ က်ေနာ့္ရဲ ႔တပ္မႈးႀကီး ကုိေမာင္ေမာင္ဦး ဆဲတာခဏခဏ ခံရတယ္။ သူက...ငါတုိ႔ ငတ္လိမ့္မယ္ေပါ့။ ဒါလည္းမမွတ္ဘူး။ လွဴလုိက္ရင္ အထမ္းေပါ့တယ္ဆုိေတာ့။
တခါက ရန္သူစစ္ေၾကာင္းနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔စစ္ေၾကာင္း ထိပ္တုိက္ေတြ႔တယ္။ သူတုိ႔အ၀င္ က်ေနာ္တုိ႔ကအထြက္။ က်ေနာ္တုိ႔စစ္ေၾကာင္းရဲ ႔ေရွ ႔ဆုံးက ပြိဳင့္က ရန္သူကုိ အရင္ေတြ႔တယ္။ သူက ပစ္တယ္။ ေစာက္တလြဲ။ ထိလည္းမထိဘူး။ ဟုိကလည္း ျပန္ပစ္ေပါ့။
ဒီလုိတုိက္ပြဲေတြဆူညံေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ လူ႔ေဘာင္သစ္က အဖြဲ႔ထမင္းစားဖုိ႔ လက္ဘက္သုတ္ သုတ္ေနတဲ့အခ်ိန္။ က်ေနာ္က က်ေနာ့္ရဲ ႔ဓားႀကီးကုိ ထုတ္ၿပီးအားရပါးရ ၾကတ္သြန္လွီးေနတယ္။ တိုက္ပြဲျဖစ္သံလည္း ၾကားေရာ...လုံး၀ ရင္ထဲမွာ တထိတ္ထိတ္၊ ေၾကာက္ခ်ီးပန္းၿပီေလ။ ဒီမွာတင္လက္မွာ ကုိင္ထားတဲ့ဓားကုိ ဓားအိမ္ထဲထည့္တာ ငါးခါေလာက္ ထည့္ယူရတယ္။ လက္တုန္ေနလုိ႔။ တခါမွ တုိက္ပြဲျဖစ္တာ မေတြ႔ဘူး၊ မၾကားဘူး။
သူပုန္လုပ္ေတာ့လည္း စစ္သင္တန္းလည္းမတက္ဘူး။ ေသနတ္လည္းမပစ္တက္ဘူး။ AK 47 ပစ္နည္းကုိ တပ္မႈးႀကီးက ငါးမိနစ္အတြင္း သင္ေပးထားတာပဲရွိတယ္။ က်ည္ဆံကလည္း ၂၅ ေတာင့္ရွိတယ္။ ေသနတ္ကလည္း တခ်က္ပစ္ရင္ တေတာင့္ပဲထြက္တယ္။ အဲေလာက္ေကာင္းတဲ့ေသနတ္။ ဒီလုိေသနတ္ႀကီးကိုလြယ္...စစ္တုိက္တဲ့အခါေတာ့ ခ်ီးပန္းၿပီ။ ဟုိပုန္းဒီပုန္း၊ ဘယ္မွာလဲ ရန္သူ...တပ္မႈးႀကီး ႏွစ္ေယာက္ကုိေမးယူရတယ္။ ရန္သူလည္မေတြ႔ဘူး။ ရြာထဲမွာတင္ ေျပးဖုိ႔စလုပ္ေနၿပီ။ တုိက္ပြဲေတာင္ မျဖစ္ရေသးဘူး။ ၉-ေလးလုံးမွာ ခ်ဖုိ႔သြားတဲ့က်ေနာ္...၉-ေလးလုံးမွာ တုိက္ပြဲျဖစ္ေတာ့ အသားကုန္တုန္ေနၿပီ။ ဒီလုိမ်ဳိးသတၱိရွိတာ။
မုိးရြာထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔ ၿဗဲလရမ္းေျပးၾကတယ္။ တစ္ေယာက္တကြဲနဲ႔။ ေတာ္ေတာ္ စစ္ေရးမွာေတာ္တဲ့ သူပုန္ေတြပါဗ်ာ....။ လူျပန္စုံရင္ေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာၾကရင္း အသားကုန္ရီၾကတယ္။ တုိက္ပြဲျဖစ္တုံးကေတာ့ အရမ္းလန္႔တယ္။ ျဖစ္ၿပီးရင္ေတာ့ ေျပာေျပာပီးရီရတာအေမာ။ တခါတေလ ရန္သူရဲ ႔ လက္နက္ႀကီးအစအနက သူငယ္ခ်င္းဖင္ကုိမွန္တယ္။ သူ႔ခဗ်ာ ေသေတာ့မဲ့အတုိင္း အသံၿဗဲလရန္းနဲ႔ ေအာ္တယ္...ငုိတယ္...။ ငါ...ေသေတာ့မယ္ေပါ့။ ဒီလုိမ်ဳိးလဲရွိတယ္။
ဆက္ရန္....။
