ဘုန္းေက်ာ္ Group ဖြင့္ၿပီ...

Google Groups
Subscribe to phone_kyaw
Email:
Visit this group

8/31/11

သူခုိးဘုန္းေက်ာ္

ပုိးဟပ္စားတဲ့က်ေနာ္

က်ေနာ္ (၇) ႏွစ္သားေလာက္မွာ တပ္ထဲက ၀ါးလုိင္းမွာေနရတယ္။ ၀ါးလုိင္းဆုိတာက အခန္းတြဲအရွည္ႀကီးေတြတစ္ခုပါ။ ၀ါး ေတြနဲ႔ေဆာက္ထားလုိ႔ ၀ါးလုိင္းလုိ႔ေခၚပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အိမ္မွာ ထင္းရႈး ေသတၱာအစုတ္ႀကီးရွိတယ္။ စာအုပ္ေတြထည့္ထားတဲ့ ေသတၱာတစ္ခုပါ။ မနက္တုိင္း မီးရႈိ ႔ၿပီး ၀ါးလုိင္းအေရွ ႔မွာ က်ေနာ္တုိ႔မီးလႈံရတယ္။ ေဆာင္းတြင္းဆုိရင္ အရမ္းေအးေတာ့။ ဒီလုိအခ်ိန္ေရာက္ၿပီးဆုိရင္ က်ေနာ္ ေသတၱာထဲက ပုိးဟပ္ေတြကုိ မီးဖုတ္ၿပီးစားေလ့ရွိတယ္။ ေဘးက လူေတြကလည္း က်ေနာ္စားတာကုိၾကည့္ၿပီး အ့ံၾသၾကတယ္။ သူတုိ႔ေတာ့မစားဘူး။ တအားရြံ ႔လုိ႔ပါ။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ပုိးဟပ္ကုိ မီးကင္းစားတဲ့အရသာက အရမ္းေကာင္းတယ္လို႔ထင္တယ္။ ဒီေတာ့ ပုိးဟပ္ေတြ႔တာနဲ႔ ပုိးဟပ္ကုိ တုတ္နဲ႔ဖင္ဆုံးေခါင္းဆုံးထုိး၊ သီတန္းၿပီး မီးဖုတ္စားတယ္။ မီးကင္တဲ့ အန႔ံက ေမႊးေနတာပဲ။ အရသာလည္းရွိတယ္။ ပရစ္စားရသလုိ။ 

ေတာစပယ္ပန္းေရာင္းတဲ့ က်ေနာ္

ေလးငါးတန္းေလာက္မွာ ေက်ာင္းမုန္႔ဖုိးရဖုိ႔အတြက္ ေတာထဲက ေတာစပယ္ပန္းေတြကုိ ညေနတုိင္းသြားခူးတယ္။ ညၾကရင္ ပန္းသီၿပီး မနက္ဖက္မွာ လုိက္ေရာင္းတယ္။ ရတဲ့ပုိက္ဆံကုိ မုန္႔ဟင္းခါး၀ယ္စားတယ္။ အေမက မုန္႔ဖုိးေကာင္းေကာင္းမေပးႏုိင္ေတာ့ ကုိယ့္ပုိက္ဆံကုိယ္ရွာတယ္။ တစ္ရက္ကုိ တစ္က်ပ္ႏွစ္က်ပ္ရတယ္။ ေက်ာင္းစာအုပ္ထဲမွာ ေသခ်ာထုတ္ပုိးၿပီး တယုတယ သိမ္းထားတယ္။ မနက္ပုိင္း ေက်ာင္းစာအုပ္ကိုဖြင့္ၾကည့္တဲ့အခါမွာ ကုိယ္ရွာထားတဲ့ပုိ္က္ဆံကုိ ေတြ႔ေတာ့ တအားကုိ ပီတိျဖစ္ရတယ္။ ေတာစပယ္ပန္းခူးတယ္ဆုိတာကလည္း အရမ္းပင္ပန္းတယ္။ ေနပူထဲမွာ ၿခံဳေတြထဲမွာ လုိက္ခူးတာဆုိေတာ့ ေမြေပါက္ရင္ ေသတက္တယ္။ ေျခေထာက္ေတြလက္ေတြမွာ အဆူးျခစ္ရာေတြခ်ည္းပဲ။ ပန္းသီၿပီဆုိရင္လည္း လက္မွာ အက္ထုိးမိတဲ့အရာေတြနဲ႔။ ဒီလုိမ်ဳိးကုိယ့္ပုိက္ဆံကုိယ္ရွာပါတယ္။ 


ငါးဖမ္းၿပီးေရာင္းတဲ့ က်ေနာ္

စေန တနဂၤေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆုိရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ေခၚၿပီး ေပါက္တူးနဲ႔ေရပုံးထမ္းၿပီး တပ္ေဘးက ေခ်ာင္းေတြေျမာင္းေတြမွာ ငါးဖမ္းထြက္တယ္။ ငါရံ ႔ေခါင္းတုိဆုိရင္ေတာ့ မဖမ္းတာမ်ားတယ္။ ဒီငါးကုိ က်ေနာ္အေတာ္ရြံတယ္။ ခ်ီးစားလုိ႔။ ေနာက္ၿပီးငါးဇင္းရုိင္းလဲ ဒီအတုိင္းပဲ။ က်န္တဲ့ငါးဆုိရင္ေတာ့ ဖမ္းတယ္။ အဓိက မုိးရာသီနဲ႔ေႏြဦးေပါက္စဆုိရင္ ငါးဖမ္းတဲ့ဂြင္က က်ေနာ့္ဂြင္။ ဘယ္သူမွ မသိတဲ့ ဂြင္ေတြကုိ က်ေနာ္သိတယ္။ ငါးမရရင္ ဇရစ္ရုိးခူးတယ္။ ကန္ဇြန္ရြက္ကုိခူးတယ္။ အိမ္ျပန္လာရင္ တခုမဟုတ္တခုရကုိရရမယ္။ အိမ္ေရာက္ရင္ အေမ့ကိုလည္းေပးတယ္။ ပုိတဲ့ဟာကုိ ေရာင္းတယ္။ 


ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက မွ်စ္, ခုိးတူးၿပီးေရာင္းတဲ့ က်ေနာ္

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက မွ်စ္ေတြက က်ေနာ့္အတြက္ ၀င္ေငြပဲ။ သူတုိ႔ဆီမွာ ၀ါးဘုိးမွ်စ္ေတြအမ်ားႀကီးပဲ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဆုိေတာ့ ဒီမွ်စ္ေတြကုိ ဘယ္သူမွ မတူးရဲဘူး။ က်ေနာ္ေတာ့ ခုိးၿပီးတူးတယ္။ မုိးအရမ္းရြာတဲ့အခ်ိန္ကုိ ေစာင့္ရတယ္။ မုိးရြာၿပီဆုိရင္ ဘုန္းႀကီးေတြေတြ႔လည္း မုိးေရအစုိခံၿပီးမလုိက္ရဲဘူး။ ဒါေပမဲ့ တခ်ဳိ ႔ကပ္ေစးနဲတဲ့ဘုန္းႀကီးကေတာ့ လုိက္တယ္။ တခါတုန္းက ဘုန္းႀကီးက က်ေနာ့္ကို ဓားနဲ႔လုိက္တယ္။ ဓားနဲ႔လိုက္တဲ့ဘုန္းႀကီးကို ဓားနဲ႔မုိက္ၾကည့္ျပန္ၾကည့္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးလည္း မခုတ္ရဲဘူး။ တခါတေလ ဘုန္းႀကီးက မိရင္ ႀကိမ္တုတ္နဲ႔ တအားရုိက္တယ္။ ၿပီးရင္ ဒဏ္ေပးတယ္။ တခ်ဳိ ႔ဘုန္းႀကီးေတြက အရမ္းဆုိးတယ္။ ဒါလည္း က်ေနာ္ ဂရုမစိုက္။ ခုိးတူးတာပဲ။ ရတဲ့မွ်စ္ကုိ အေမ့အတြက္တစ္၀က္၊ က်ေနာ့္တစ္၀က္။ က်ေနာ့္ဟာကုိေတာ့ ေရာင္းစားၿပီး ေက်ာင္းမုန္႔ဘုိးလုပ္တယ္။ 

က်ည္ဆံထိပ္ဖူးေတြ တူးၿပီးေရာင္းတဲ့ က်ေနာ္

က်ေနာ့္တပ္ထဲမွာ ေသနတ္ပစ္ကြင္းရွိတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆုိရင္ ခေလးေတြ ေသနတ္ပစ္ကြင္းကုိသြားၿပီး က်ည္ဆံတူးတယ္။ မတူးခင္ သူတုိ႔ေသနတ္ပစ္ၿပီးတာကုိ ေစာင့္ရတယ္။ တခါတေလ ကုိယ္လဲ ေသနတ္၀င္ပစ္တယ္။ အမ်ားဆုံးကေတာ့ ကုိးမမ လို႔ေခၚတဲ့ပစၥတုိေပါ့။ ၾကည္ေရေလေသနတ္ပစ္ၿပိဳင္ပြဲအတြက္ ေလ့က်င့္တဲ့အခ်ိန္မွာဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ေထာၿပီ။ ရလာတဲ့က်ည္ဆံထိပ္ဖူးေတြကုိ ႏုိ႔ဆီခြက္နဲ႔က်ဳိတယ္။ က်ည္ဆံထဲက ခဲေတြက အရည္ေပ်ာ္ၿပီးထြက္လာတယ္။ က်ည္ဆံအခြံေတြကုိ တခုခ်င္းဆီ ဆယ္ထုတ္ၿပီး ခဲေတြကုိငရုတ္ဆုံထဲထည့္တယ္။ ေအးၿပီးဆုိရင္ အခြက္လုိက္ ခဲအတုံးထြက္လာၿပီ။ ၿပီးရင္ မဂၤလာဒုံေစ်းမွာေရာင္းစားတယ္။ ဒါလည္း က်ေနာ့္အတြက္ သုံးဖုိ႔ရတယ္။ 

ပန္းရံလုပ္တဲ့ က်ေနာ္

တခါတေလ ပန္းရံလူၾကမ္းလုပ္တယ္။ အခုလက္ရွိ မဂၤလာဒုံက ငါးထပ္တုိက္အရုိးကုေဆးရုံႀကီးကုိ ေဆာက္တဲ့လူေတြထဲမွာ က်ေနာ္ပါတယ္။ သုံးလေလာက္ လုပ္ဘူးတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အင္းယားကန္ေဘာင္ေပၚကေန ျမင္ေနရတဲ့ ၁၉-ထပ္ေလာက္ျမင့္တဲ့ တုိက္ညီေနာင္မွာလည္း လုပ္ဘူးတယ္။ တပ္ထဲက လုိင္းခန္းေတြကုိေဆာက္တဲ့ေနရာမွာလည္း လုပ္ဘူးတယ္။ လက္ရွိ ရန္ကုန္က စစ္ရုံးခ်ဳပ္အေဆာက္အဦးထဲမွာ အရာရွိႀကီးမ်ားရိပ္သာေဆာက္တုန္းကလည္း က်ေနာ္ပါတယ္။ အလုပ္ေတြထဲမွာ ပန္းရံလူၾကမ္းအလုပ္ကိုေတာ့ အမုန္းဆုံးပဲ။ ညစ္ပတ္တယ္။ ပင္ပန္းတယ္။ ေနပူထဲမွာ မုိးရြာထဲမွာ စုတ္ျပတ္သတ္ေနတာပဲ။ ရလာတဲ့ပိုက္ဆံကုိ အိမ္တစ္၀က္ က်ေနာ္တစ္၀က္။

အထည္ခ်ဳပ္စက္ရုံက အထည္ေတြကုိ ခုိး, ၿပီးေရာင္းတဲ့က်ေနာ္

အထည္ခ်ဳပ္စက္ရုံေလးရုံေလာက္မွာ လုပ္ဘူးတယ္။ ရန္ကုန္မွာတုန္းကပါ။ စတုိဌာနမွာလုပ္ရတယ္။ ပိတ္လိပ္ထမ္းေပါ့။ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆုိရင္ ဒီအလုပ္က ၀င္ေငြအေကာင္းဆုံးပဲ။ စတုိဌာနမွာေနေတာ့ ပိတ္ေတြကို ကပ္ေၾကးနဲ႔ျဖတ္၊ ၿပီးရင္ ခႏၵာကုိယ္မွာပတ္ၿပီး ခုိးထုတ္တယ္။ လုံၿခဳံေရးလုပ္တဲ့သူကုိ ေဆးလိပ္တစ္ဘူးေပးလုိက္ရင္ ပြဲက ၿပီးတယ္။ စက္ရုံအလုပ္သမားအားလုံး ဒီလုိခုိးတဲ့ အက်င့္ရွိတယ္။ တခ်ဳိ ႔ေတာ့မလုပ္ဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေပၚတင္ခုိးတယ္။ လုံၿခဳံေရးလည္းေပးတယ္။ Supervisor ကိုလည္းေပးတယ္။ ဒါမွ ကိုယ့္အတြက္ အပို၀င္ေငြရမွာ။ လစာကမေလာက္ဘူး။ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ဓေလ့က ဘယ္အလုပ္သမားမွ ဒုကၡေရာက္ေအာင္ ရဲတုိင္တာ မလုပ္ဘူး။ အကုန္လုံးသိတယ္။ အလုပ္သမားအခ်င္းခ်င္း ညီညြတ္တယ္။ အထည္ခုိးထုတ္လို႔ရတဲ့ပုိ္က္ဆံနဲ႔လစာကုိ အိမ္တစ္၀က္ က်ေနာ္တစ္၀က္။ ဒီေငြကေတာ့ က်ေနာ္ ဖဲ ရုိ္က္ဖုိ႔အတြက္ အဓိကသုံးတယ္။ 

အိမ္က ဆန္ကုိ ခုိးေရာင္းၿပီး ဖဲ ရုိက္တဲ့က်ေနာ္

သုံးေလးတန္းႏွစ္တုန္းက သူမ်ားေတြ ဒုိးဇတ္ကစားၾကတယ္။ က်ေနာ္လည္း ပန္းေရာင္းလို႔ရတဲ့ပိုက္ဆံ၊ ငါးဖမ္းလုိ႔ရတဲ့ပို္က္ဆံ၊ မွ်စ္တူးလုိ႔ရတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ မေလာက္ဘူးဆုိရင္ အိမ္က ဆန္ကိုေတာင္ ခုိးေရာင္းၿပီး ဒုိးဇတ္ကစားတယ္။ ဖဲရိုက္တယ္။ ႏုိင္ရင္ေတာ့ အိမ္အတြက္ေပါ့။ ရႈံးရင္ေတာ့ လုပ္ေနၾကအလုပ္ေတြကုိ ျပန္လုပ္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ တပ္ထဲမွာ သံသယာလည္တယ္။ ဒါက ငယ္ငယ္တုန္းက ဘ၀ပါ။ အခု ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔အတူတူ မွ်စ္ခုိးတူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ အထည္ခုိးထုတ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ငါးခုိးပတ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက တစ္ခ်ဳိ ႔ ၊ လက္ရွိ ေရွ ႔တန္းစစ္မ်က္ႏွာျပင္မွာ တပ္ခဲြမႈးျဖစ္တဲ့သူကျဖစ္၊ ရန္ကုန္တုိင္း လက္ေရြးစင္ ေဘာလုံးသမားျဖစ္တဲ့သူကျဖစ္၊ ႏုိင္ငံျခားကုိ ဆန္ပို႔တဲ့သူက ဆန္ပို႔ျဖစ္ေနၿပီ။ က်ေနာ္ေတာ့သိတဲ့အတုိင္း ၾသစေတ်းလ်မွာေနၿပီး ေပါက္ကရစာေတြကုိေရးေပါ့ဗ်ာ။ 

ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီလုိျဖစ္တာလဲ

အခုမွ ငယ္ငယ္တုန္းက ဘ၀ကို ျပန္ၿပီးေတြးၾကည့္ေတာ့ ငါ ငယ္ငယ္တုန္းက ဆုိးခဲ့တာေတြဟာ ငါ့အတြက္ ပညာအေတာ္ရတယ္လုိ႔။ ေနာက္ၿပီးပတ္၀န္းက်င္ကလည္း ကုိယ့္ ကုိယ္ ဒါေတြပဲလုပ္ဖုိ႔ တြန္းအားေပးသလုိျဖစ္ေနတဲ့ပတ္၀န္းက်င္။ က်ေနာ္သာ အဲဒိပတ္၀န္းက်င္မွာ ဆက္လက္ၿပီးေနထုိင္ႀကီးျပင္းခဲ့မယ္ဆုိရင္ လူ႔ေဘာင္ခ်စ္ဘုန္းေက်ာ္ေတာင္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အခုေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူ႔ေဘာင္သစ္ဒီမုိကရက္တစ္ပါတီနဲ႔ ႏုိင္ငံေရး၀န္းက်င္ကုိ အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ကုိျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေပးလုိက္တဲ့ ေက်းဇူးရွင္ေတြပါလုိ႔ တစ္သက္လုံးအသိအမွတ္ျပဳပါတယ္။ တခါတေလ အင္တာနက္က ဆဲတာကေတာ့ ခြင့္လႊတ္ေပါ့ဗ်ာ။ ခုိးတက္တဲ့အက်င့္နဲ႔အထာကုိ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေကာင္းေကာင္းလက္ေတြ႔က်င့္လာတာဆုိေတာ့ ႀကီးလာတဲ့အခါမွာ သူမ်ားခုိးတာ၊ ဘတ္တာကုိ အလြယ္တကူသိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး တအားမုန္းပါတယ္။ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ က်ေနာ္ခုိးတုန္းက ငတ္လို႔ခုိးတာပါ။ မသိလုိ႔ခုိးတာပါ။ အခု လူႀကီးေတြက ခ်မ္းသာရဲ ႔သားနဲ႔ပညာတက္ရဲ ႔သားနဲ႔ ခုိးတာကုိေတာ့ အေတာ္ရြံပါတယ္။ မနာလုိအရမ္းျဖစ္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ခုိးတာကုိ ေရွာင္ၾကပါလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ေျပာလို႔မရလဲ ဆက္သာခုိးၾကဗ်ာ။

က်ေနာ့္ေဘာ္ဒါတစ္ေယာက္က လက္ရွိေရွ ႔တန္းမွာ ေကအန္ယူနဲ႔ စစ္တုိ္က္ၾကတယ္။ ၿပီးခဲ့သုံးႏွစ္ေလာက္က သူက နအဖ ဘက္ကတပ္စုမႈး။ က်ေနာ္နဲ႔ဖုန္းဆက္ေတာ့ ေဟ့ေကာင္ မင္းေသေနအုံးမယ္။ ၾကည့္လဲေရွာင္အုံးကြာလုိ႔ေျပာလုိက္တယ္။ သူကလည္း ငါလည္း ဘယ္တုိက္ခ်င္မလဲကြတဲ့။ မလုပ္ရင္ ငတ္မွာစုိးလို႔ လုပ္ေနရတာကြတဲ့။ ဒါနဲ႔က်ေနာ္လည္း ပုိက္ဆံတစ္သိန္းပို႔လို္က္တယ္။ မင္းအလုပ္ကုိ မင္း, ဆက္ၿပီးသာလုပ္ပါကြာလုိ႔ပဲေနာက္ဆုံးေျပာျဖစ္တယ္။ ဒီေကာင္နဲ႔က်ေနာ္က ငယ္ငယ္တုန္းက ခုိးအတူဆုိးအတူ။ သူက တပ္ထဲ၀င္တယ္။ က်ေနာ္က သူပုန္လုပ္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းအခ်င္းဆုိေတာ့ တဦးနဲ႔တဦး စိတ္မနာၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တခါတေလ အခ်င္းခ်င္း သတ္ေနတာကို စိတ္နာတာေပါ့။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဘာမွလည္းမဟုတ္ဘူး။ ေသတာပဲ အဖတ္တင္တယ္။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ အကုန္လုံးဒုကၡေရာက္ရတယ္။

ဘုရင္စိတ္ေတြ

ၾသစေတ်းလ်ႏုိင္ငံကို စတင္အေျခခ်တဲ့လူေတြက Aborigines ေခၚ ဌာေနတုိင္းရင္းသားေတြပဲျဖစ္တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ေလးေသာင္းေလာက္ကတည္းက သူတုိ႔ဟာ ၾသစေတ်းလ်ကုိစတင္အေျခခ်တယ္လုိ႔ သိပၸံပညာရွင္ေတြက ေျပာၾကတယ္။ ဒီလူေတြ ဘယ္ကလာလဲေမးရင္ ပညာရွင္ေတြက အိႏၵိယတုိက္ကေန လာတယ္လို႔ဆုိတယ္။ လြန္ခဲ့ႏွစ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာက ၾသစေတ်းလ်ႏုိင္ငံနဲ႔အိႏၵိယႏုိင္ငံတုိ႔ဟာ ကုန္းႀကီးတစ္ခုထဲမွာပဲ ဆက္စပ္ၿပီးရွိေနၾကတယ္။ အဂၤလိပ္ေခၚရင္ Gondwana လုိ႔ေခၚတယ္။

၁၂၀၀-၁၅၀၀ ခုႏွစ္ကာလေတြအတြင္းမွာ ေပၚတူဂီ၊ စပိန္၊ အဂၤလန္၊ ျပင္သစ္၊ နယ္သာလန္ စတဲ့ ဥေရာပႏုိင္ငံေတြမွာ သေဘၤာတီထြင္တဲ့နည္းပညာအားေကာင္းလာတယ္။ သူတုိ႔ရြက္ေလွေတြနဲ႔ တကမၻာလုံးမွာရွိတဲ့ နယ္သစ္ပယ္သစ္ေတြကုိ ရွာေဖြၾကလာတယ္။ ကုိလုိနီျပဳဖုိ႔ပါ။ ဒီဘက္ေခတ္လုိ ေဟာ္လီးေဒး လာတာမဟုတ္ပါ။

သူတုိ႔ဒီလုိ သေဘၤာနဲ႔ကမၻာပတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ျမန္မာျပည္က ဘုရင္ေတြ ဘာလုပ္ေနၾကလဲဆုိေတာ့ မိန္းမေတြ တစ္ပုံႀကီးယူၿပီး ေပ်ာ္ပါးေသာက္စားမႈးယစ္ၿပီး အာဏာမက္ေနၾကတုန္းပါ။ အဲဓိက ဒါကုိပဲ ေခါင္းထဲမွာ ထည့္ထားပုံရတယ္။ အေသးစိတ္မသိပါ။

ၾသစေတ်းလ်ႏုိင္ငံ နယူးေဆာက္ေ၀းျပည္နယ္ကုိ ၁၇၈၆-ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လမွာ ပထမဆုံး အဂၤလိပ္က စတင္ ကိုလုိနီျပဳခဲ့တယ္။ ရြက္ေလွ ၁၁ စီးနဲ႔ အတူ အက်ဥ္းသား ၁၅၀၀-ေလာက္ ဒုကၡအမ်ဳိးမ်ဳိး အခက္အခဲမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ရင္ဆုိင္ၿပီး ၾသစေတ်းလ်မွာ ေနဖုိ႔ အဂၤလိပ္အစုိးရက ေစလႊတ္လိုက္တယ္။ ဒီလူ ၁၅၀၀-ထဲမွာ မိန္းမ၊ ခေလး ေတြနဲ႔ ေယာက်္ားေတြပါတယ္။ လာတဲ့လမ္းမွာတင္ လူအေယာက္ေလး ဆယ္နီးပါေလာက္ ေသဆုံးကုန္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိ ခက္ထန္ၾကမ္းတမ္းတဲ့ လမ္းခရီးလဲ။ အခုေခတ္လို ဒုကၡသည္စခန္းေတြထဲကေန ေလယ်ာဥ္နဲ႔ လာရတဲ့ခရီးဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပါၾကမလဲမသိဘူး။ အခုေတာ့ ၁၅၀၀ ေလာက္ရွိတဲ့ လူဦးေရ။ သူတုိ႔ေတြအားလုံးဟာ သူခုိးေတြခ်ည္းပဲ။

သူတုိ႔ဘ၀ေတြကို ၾသစေတ်းလ်မွာ ထူေထာင္ၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘာရွိလဲဆုိတာေတြးၾကည့္ပါ။ ဘာမွ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးပါဘူး။ အဲဒိအခ်ိန္မွာ Centerlink လုိ႔ေခၚတဲ့ အစုိးရေထာက္ပ့ံေၾကးေပးတဲ့ ဌာနမရွိ။ ေဆာက္ၿပီးသား အိမ္၊ ေက်ာင္းသြားဖုိ႔အတြက္ ေမာ္ေတာ္ကား၊ အပ်င္းေျပေသာက္ဖုိ႔အတြက္ ဘီယာရွိတယ္ထင္လား။ တခုမွမရွိပါ။ ရွိတာက သူတုိ႔ကို ေဆာ္ပေလာ္တီးဖုိ႔ ေခ်ာင္းေနတဲ့ ဌာေနတုိင္းရင္းသားေတြပဲရွိတယ္။ အဲဒိအခ်ိန္မွာ ဌာေနတုိင္းရင္းသားေတြက ဂ်ီေတာ့၊ အင္တာနက္နဲ႔ Facebook သုံးေနတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ မရွိေတာ့ အဂၤလိပ္သူခုိးေတြကုိ ေလးျမားနဲ႔ပစ္၊ လွံနဲ႔ထုိးၿပီး ျပန္ေမာင္းထုတ္ၾကတယ္။

ရာသီဥတုကလည္းဆုိးရြား၊ ေရကလည္းရွားနဲ႔ စတင္အေျခခ်လာတဲ့ အဂၤလိပ္ဒုကၡသည္ေတြဟာ သူတုိ႔အခက္အခဲကို ျဖစ္သလုိႀကိတ္မွိတ္ၿပီး ရင္ဆုိင္ၾကတယ္။ တုန္႔ျပန္ၾကတယ္။

သူတုိ႔ေတြဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူတုိ႔ဘ၀ေတြကုိ တည္ေထာင္ၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္းသူတုိ႔အဆင္ေျပလာ ၾကေတာ့ အဂၤလန္က သူခုိးေတြ၊ ဒျမ ေတြကုိ တသုတ္ၿပီးတသုတ္ အဂၤလန္အစုိးရက ထပ္ပို႔လာတယ္။ လူေတြမ်ားလာတယ္ေပါ့။ ဒီလုိနဲ႔ ၾသစေတ်းလ်ကုိ စတင္တည္ေထာင္ၾကတာပါ။

သူတုိ႔ဒီလုိတည္ေထာင္ၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ IMF ဆီကလည္း ေငြအေထာက္အပံ့မရပါ။ အေမရိကဆီကလည္း ေခ်းလုိ႔မရပါ။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ဘယ္ႏုိင္ငံဆီကမွ အေထာက္အပံ့မရပါ။

ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ရာေလာက္ၾကာတဲ့အခ်ိန္မွာ ၾသစေတ်းလ်ႏုိ္င္ငံဟာ ကမၻာေပၚမွာ အခ်မ္းသာဆုံးစာရင္း၀င္ျဖစ္လာတယ္။ သူတုိ႔ႏုိင္ငံကေန ဆင္းရဲတဲ့ႏွိင္ငံေတြကို ကူညီတယ္။ ဒုကၡသည္ေတြကုိ လက္ခံေပးတယ္။ ျမန္မာျပည္က ဒုကၡသည္ေတြေသာင္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ၾသစေတ်းလ်ကုိ လာၾကတယ္။ ဗီယမ္နမ္ေတြ၊ အီရန္ေတြလည္း လာၾကတယ္။ သူတုိ႔လာတဲ့အခ်ိန္မွာ အိမ္အဆင္သင့္၊ အစုိးရေထာက္ပံ့ေၾကးအဆင္သင့္၊ စားစရာ အဆင္သင့္၊ အားလုံးအသင့္ပါပဲ။

ၾသစေတ်းလ်ေတြ စားဖို႔ေသာက္ဖုိ႔အတြက္ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀-ေလာက္က ရုန္းကန္ရသလုိ ဒီဘက္ေခတ္ၾသစေတ်းလ်ေတြ ခက္ခက္ခဲခဲမရုန္းကန္ရေတာ့ဘူး။

ဒါေတြဟာ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ သူတုိ႔လူႀကီးေတြေၾကာင့္ပဲ။ အဖုိးအဘြားေတြေၾကာင့္ပဲ။ သူတုိ႔ေတြဟာ ဘ၀နာတဲ့အခါၾကေတာ့ အလုပ္က်ဳိးစားတယ္။ သားေတြသမီးေတြ၊ ေနာင္လာေနာင္သားေတြအတြက္ စံနမႈနာျဖစ္ေစတယ္။ ႏုိင္ငံေရးစနစ္ကုိ ေကာင္းေအာင္လုပ္တယ္။ ပြင့္လင္းမႈရွိမွ တရားမွ်တမႈရွိမွ တုိးတက္မယ္ဆုိတာကုိသိတယ္။ အခ်င္းအခ်င္းလည္း ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ ရန္မျဖစ္ဘူး။ ပါးစပ္နဲ႔ေျပာတဲ့ ႏုိင္ငံေရးကိုပဲ ေကာင္းေအာင္ အားထုတ္တယ္။ ေနာက္ဆုံး သူတုိ႔ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီလုိျဖစ္လာတာလဲဆုိေတာ့ သူတို႔လူမ်ိဳးရဲ ႔စိတ္ဓာတ္ေတြက ဗမာလူမ်ဳိးေတြရဲ ႔ စိတ္ဓာတ္ထက္ အဆင့္အတန္းျမင့္လုိ႔ပါ။ အေခ်ာင္လုိက္ခ်င္တဲ့စိတ္၊ ခုိးခ်င္တဲ့စိတ္၊ ပ်င္းတဲ့စိတ္၊ စတဲ့မေကာင္းတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြဟာ ဘ၀နာတဲ့အတြက္ မထားသင့္ဘူးလုိ႔ သူတုိ႔ယူဆတယ္။ အလုပ္လုပ္တယ္။ မိဘလုပ္စာကို ထုိင္ၿပီးသုံးျဖဳန္းတဲ့ အက်င့္ကုိ ေဖ်ာက္တယ္။

သူတုိ႔ အဘိုးအဘြားေတြက အရမ္းကုိ ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔တုိင္းျပည္ရဲ ႔ အဘုိးအဘြားေတြကေတာ့ သိတဲ့အတုိင္းပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ဆင္းရဲေအာင္လုပ္ခဲ့တယ္။ သူတုိ႔ အဘုိးအဘြားေတြက သူတုိ႔ခ်မ္းသာေအာင္လုပ္ေပးခဲ့တယ္။ ဆုိေတာ့ သူတုိ႔လူႀကီးေတြက ဂုဏ္ယူစရာအရမ္းေကာင္းတယ္ဗ်ာ။

က်ေနာ္တုိ႔တုိင္းျပည္က ဘုရင္ေတြကုိလည္းၾကည့္ပါအုံး။ သမုိင္းတခုလုံးမွာ ေကာင္းတဲ့ဘုရင္က လက္ခ်ဳိးေရလုိ႔တယ္။ တခါလာလည္း စစ္တုိက္၊ တစ္ခါလာလည္း ဘုရားတည္ေက်ာင္းေဆာက္။ ဒါနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ေနခဲ့တယ္။ လူေတြရဲ ႔ အသိပညာကုိတုိးတက္ေအာင္ လူေတြရဲ ႔အက်င့္စာရိတၱ ေကာင္းေအာင္ေနထုိင္မျပၾကဘူး။ မိန္းမေတြလည္း တစ္ပုံႀကီးယူလုိ႔ယူ။

ဘုရင္ေတြအျပင္ အစုိးရေတြလည္း ၾကည့္ပါအုံး။ တခ်ိန္လုံးကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း ခ် ဖုိ႔ေလာက္စဥ္းစားေနတယ္။ သူမ်ားတုိင္းျပည္ေတြ ဂလုိဘယ္လုိက္ေဇးရွင္းေျပာေနတဲ့အခ်ိန္၊ တတိယလႈိင္းနဲ႔ လစ္ဘရယ္ဒီမုိကေရစီေျပာ ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆုိရွယ္လစ္စီးပြားေရးနဲ႔တံခါးပိတ္မႈ၀ါဒသုံးလုိ႔သုံး။ သူမ်ားေတြ ခရက္ဒစ္ကတ္နဲ႔အြန္လုိင္းေပၚကေန ေစ်း၀ယ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ျမန္မာေတြကေတာ့ စုတ္ျပတ္ေနတဲ့ေငြစကၠဴကုိ ကုိင္ၿပီး ေစ်း၀ယ္ေနရတုန္း။ သူမ်ားေတြက ကမၻာႀကီးပူေႏြးလာၿပီ၊ ကာဘြန္ေလွ်ာ့ခ်မယ္၊ သဘာပတ္၀န္းက်င္ကုိ ဦးစားေပးရမယ္လို႔ေျပာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတုိ႔က ေရကာတာေတြ ေဆာက္လုိ႔ေဆာက္။ သစ္ေတာေတြကုိ ခုတ္လုိ႔ခုတ္။ အကုန္လုံးသူမ်ားတုိင္းျပည္ေတြနဲ႔မတူတဲ့ ေျပာင္းျပန္စနစ္ေတြကုိပဲ လုပ္ေနၾကတယ္။

အခုလည္းၾကည့္ ဥပေဒျပဳတဲ့အဆင့္မွာရွိေသးတယ္။ ေဆြးေႏြးေနၾကတဲ့အဆင့္မွာရွိေသးတယ္။ ဘာမွ လက္ေတြ႔အေကာင္အထည္မေဖာ္ၾကေသးဘူး။ တုိင္းျပည္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရမွာကုိ အစုိးရအဆက္ဆက္က အေသေၾကာက္ေနလားမသိဘူး။ ဘာျဖစ္လဲဗ်ာ....ႏုိင္ငံတကာနဲ႔တန္းတူ ျမန္မာေတြကိုလည္း အခြင့္အေရးေပးလိုက္ေပါ့။ အဓိကျပသနာက ကမၻာ့ေပၚမွာျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကိုအတုမယူတက္ၾကဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္းပဲ တုိင္းျပည္က အခုထက္ထိ ဒုံရင္းကဒုံရင္းျဖစ္ေနတာေပါ့။

တကယ္တမ္း တုိင္းျပည္ရဲ ႔ ျပသနာကုိ ေျဖရွင္းခ်င္ရင္ လြယ္လြယ္ေပးပဲ။ တစ္ရက္ထဲနဲ႔ေတာင္ျပတ္တယ္။ လႊတ္ေတာ္မွာ ေဆြးေႏြးေနတာေတာင္ ၾကာေသးတယ္။ က်ေနာ္သာဆုိရင္ ဒီလုိလုပ္မယ္။

သူပုန္ေတြေကာ၊ အစုိးရေကာ၊ အားလုံးေသာ ႏုိင္ငံေရးအင္အားစုေတြရဲ ႔ ကိုယ္စားလွယ္ေတြလာၾက၊ ေဆြးေႏြးၾက။ သူတုိ႔ေဆြးေႏြးခ်က္ေတြကုိ တုိက္ရုိက္အသံလႊင့္ေပးမယ္။ ၿပီးရင္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်။ ဒါပဲ လုပ္ရမွာကုိမ်ား ဒီေလာက္ၾကာရလားမသိဘူး။

ျမန္ျမန္လုပ္ၾကပါဗ်ာ။

ရည္ညြန္း- http://www.australianhistory.org/landing


View My Stats