မုိးလင္းရင္ အိပ္ရာႏုိးၿပီ...။ မနက္ ၇-နာရီခြဲေလာက္မွာထတယ္။ ထထျခင္း...သတင္းေတြဖက္တယ္။ နာရီ၀က္အခ်ိန္ေပးတယ္။ ဘီဘီစီဖြင့္ရင္းနဲ႔မ်က္ႏွာသစ္။သြားတုိက္။ တခါတေလေရခ်ဳိးတယ္။ တခါတေလ မခ်ဳိးဘူး။
လြန္ခဲ့တဲ့ငါးရက္ေလာက္က ႀကိဳတင္ၿပီးခ်က္ထားတဲ့ ကရင္မုန္႔ဟင္းခါးကုိစားတယ္။ မုန္႔တီကုိ Freeze လုပ္ထားတယ္။ ကရင္မုန္႔တီဆုိတာက ဆီမပါ။ ဆန္မႈန္႔၊ ပဲမႈန္႔၊ ငွက္ေပ်ာအူ၊ ၾကက္သြန္နီပါတယ္။ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ ဂ်င္း၊ ဇပင္လင္ကုိေထာင္းၿပီး၊ ငါးခူနဲ႔ေရာလုိက္ရင္ ကရင္မုန္႔ဟင္းခါးျဖစ္တယ္။ ငါးခူ၊ ပဲမႈန္႔၊ စတဲ့အရာေတြအားလုံးကုိ၊ ဗီယမ္နမ္ဆုိင္က၀ယ္တယ္။ တရုတ္ဆုိင္က၀ယ္တယ္။ ငွက္ေပ်ာပင္ကုိ ျမန္မာျပည္က ရွမ္းမအိမ္မွာ၀ယ္တယ္။ တပင္ကုိ ဆယ္ေဒၚလာေပးရတယ္။ မုန္႔ဖတ္ကုိဗီယမ္နမ္က လာတဲ့မုန္႔ဖတ္အေျခာကိုျပဳတ္လုိက္ရင္ စားလုိ႔ရတယ္။ ျမန္မာေတြအႀကိဳက္ခ်ည္စုတ္စုတ္အန႔ံေတာ့မရေတာ့ စားမေကာင္းဘူး။ မရွိေတာ့လည္းျဖစ္သလုိစားရတာေပါ့။ ဒါက က်ေနာ္ခ်က္တဲ့ကရင္မုန္႔တီ။ ခေလးလည္းစားလုိ႔ရတယ္။ လူႀကီးလည္းစားရတယ္။ ဆီမပါေတာ့ေရာဂါကင္းတယ္။
မနက္ ၈-နာရီမခြဲခင္ စားတယ္။ ၈-နာရီခြဲတာနဲ႔ေက်ာင္းသြားဖုိ႔အဆင္သင့္လုပ္ရတယ္။ ထမင္းဘူးထုတ္တယ္။ ေက်ာင္းမွာစားရင္ ဘုိစားတဲ့အစားအစာကို ဘယ္လုိမွစားမရေတာ့ အိမ္က ငပိရည္နဲ႔ မွ်စ္ျပဳတ္ထည့္သြားတယ္။ ေက်ာင္းနဲ႔အိမ္နဲ႔က နာရီေလာက္ကားေမာင္းရတယ္။ တခါတေလခေလးကုိေက်ာင္းပုိ႔တယ္။ မနက္ကုိးနာရီမွာ။ သူ႔ကုိပုိ႔ၿပီးတာနဲ႔ေက်ာင္းသြားတယ္။ ညေနသုံးေလာက္မွာခေလးေက်ာင္းဆင္းတယ္။
ေက်ာင္းဆင္းရင္အိမ္ျပန္တယ္။ ေရာက္ေရာက္ျခင္း ေဆးလိပ္ေသာက္တယ္။ ၿပီးရင္ အင္တာနက္ဖြင့္တယ္။ သတင္းဖတ္တယ္။ ထမင္းခ်က္တယ္။ တခါတေလ။ အိမ္ကုိသန္႔ရွင္းေရးလုပ္တယ္။ တံမ်က္စီးမရွိဘူး။ Vaccum Cleaner နဲ႔ဖုန္စုပ္တယ္။ ေရခ်ဳိးတယ္။ ထမင္းစားတယ္။ ည ၁၀ နာရီေလာက္အိပ္တယ္။ မအိပ္ခင္ ေက်ာင္းကစာေတြနည္းနည္းဖတ္တယ္။ စိတ္မ၀င္စားလည္းဖတ္ရတယ္။ တာ၀န္ပဲေလ။
ေက်ာင္းအားရက္မွာ ကားေမာင္းသင္တယ္။ တစ္ပက္ကုိ ေဒၚလာ ၃၀၀ ေလာက္ရတယ္။ အစုိးရကေပးတဲ့ေထာက္ပ့ံေၾကးက အမ်ားႀကီး။ လုံေလာက္တယ္။ သုိ႔ေသာ္ ၾကားေပါက္ရွာတယ္။ ေဆးရႈ၊ အရက္ေသာက္ဖုိ႔။ ေဆးရႈဆုိတာ ေဆးလိပ္ေသာက္တာကုိေျပာတာ။ ဒါေတြကေစ်းႀကီးတယ္။ ၾကားေပါက္မရွိရင္ ဒါေတြမလုပ္ႏုိင္ဘူး။
ေသာၾကာ၊ စေနဆုိရင္ အေမရိက၊ မဲ့ဆာက္၊ ခ်င္းမုိင္၊ ဘန္ေကာက္၊ ေအာ္စီ၊ ေနာ္ေ၀ မွာရွိတဲ့ ရဲေဘာ္မႀကီးတႀကီးေတြဖုန္းဆက္တယ္။ ႏုိင္ငံေရးပြားတယ္။ ဘယ္လုိလႈပ္ရွားမႈရွိလဲ၊ ဘယ္သူ႔အတင္းရွိလဲဆုိတာစုံစမ္းတယ္။ အရက္ေသာက္ရင္း အျမည္းလုပ္တဲ့သေဘာပါ။ တခါတေလ ဘယ္သူမွဖုန္းမကိုင္ဘူး။ ဘုန္းေက်ာ္မႈးလုိ႔ဆုိၿပီး။ ဘယ္သူမွေတာ့မေကာင္းေၾကာင္းမေျပာဘူး။ ဒါကထူးျခားတယ္။
တခါတေလ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ သြားေကာင္းတယ္။ ပြားတယ္။ ၀ါးတယ္။ ည ၁၀ နာရီေလာက္အိမ္ကုိမႈးၿပီးကားေမာင္းတာ ခဏခဏပဲ။ တခါမွေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ေသးဘူး။ အခုေတာ့နည္းနည္းဆင္ခ်င္တယ္။ ရဲဖမ္းမွာစုိးလုိ႔။ တခါတေလ သူမ်ားဘေလာ့ဂ္ေတြမွာတက္ၿပီး အာတယ္။ ပြားတယ္။ ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္တယ္ဆုိၿပီး ဆရာႀကီး၀င္လုပ္တယ္။ လူ႔ေဘာင္သစ္က ေခါင္းေဆာင္ေတြကုိ မႈးၿပီးအႀကံေပးတယ္။ ဟုိကလူေတြကေတာ့ေျပာတယ္။ မင္းနဲ႔ငါဘာမွေျပာစရာအေၾကာင္းမရွိဘူးလုိ႔။ ဘာလုိ႔မရွိမွာလဲလုိ႔...မႈးၿပီးေစာတကတက္တယ္။ ဒါက တာ၀န္တခု။ အိမ္မွာက မိန္းမနဲ႔ခေလးကလြဲရင္ အင္တာနက္က ေဘာ္ဒါပဲ။ ဆုိေတာ့ ေျပာစရာမရွိဘူး။ စကားႀကီးစကားက်ယ္ကုိဆုိလုိတာပါ။
ေနာက္ေန႔မနက္လင္းေတာ့...ကရင္မုန္႔တီးစားတယ္။ ေက်ာင္းသြားဖုိ႔ျပင္တယ္။ တေန႔၊ တပတ္၊ တလ ဒါနဲ႔ရြာလည္ေနတယ္။ ဘာလဲဟ...ငါ့ဘ၀..ဆုိၿပီး စဥ္စားေနရတာအေမာ။ ေက်ာင္းတက္တာဘာလဲ။ ဘယ္သူ႔အတြက္လဲ။ ေအာ္စီမွာေနတာ ဘာလုပ္ဖုိ႔လဲ။ ဘယ္သူ႔အတြက္လဲ။ ငါဘာလုပ္မွာလဲ။ ဒီလုိနဲ႔ပဲအသက္ႀကီးၿပီးေသမွာလား။ ကုလားႀကီးလုိ ျပည္ျမန္မာကုိ မဲ့ေဆာက္ကေနခုိး၀င္ၿပီး ျပန္ရင္ေကာင္းမလား။ အင္း....ေမာတယ္ဗ်ာ...။ ဒီလုိနဲ႔ ဘ၀ကို အဆုံးမသက္ခ်င္ေတာ့ ကိုယ့္ကုိကုိယ္ေစာက္သုံးမက်ဘူးလုိ႔အၿမဲတမ္းေျပာျဖစ္တယ္။
ခေလးေတြႀကီးလာရင္ ဘာမွပူစရာမလုိဘူး။ ေအာ္စီအစုိးရအစစအရာရာတာ၀န္ယူတယ္။ ငတ္ရင္ေၾကြးတယ္။ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ေငြမရွိရင္ေပးတယ္။ ေဆးကုတာအခမဲ့။ စုေဆာင္းမႈေငြ၊ အိမ္မရွိလည္းဘာမွမျဖစ္ဘူး။ သူတုိ႔အသက္ႀကီးလာရင္၊ကုိယ့္အိမ္ေထာင္နဲ႔ကုိယ္ျဖစ္ေတာ့ အိမ္၀ယ္၊ စီးပြားရွာ ဘာမွပူပင္စရာမရွိ။ တခုေတာ့ရွိတယ္။ သူတုိ႔ရဲ ႔အုံးေႏွာက္ထဲကုိယ္ ပညာထည့္ေပးရုံပဲ။ ေဘးကထိန္းေပးရုံပဲ။ ဆုိေတာ့ က်ေနာ္ကဒီလုိစဥ္းစားတယ္။ ငါ..ဘာလုပ္မွာလဲလုိ႔...။
ငါ..ဒီမွာအၿမဲေနမွာလား။ ဒီလုိေတာ့မေနခ်င္ဘူး။ ေခ်ာင္းေဘးမွာ ငါးမွ်ားခ်င္တယ္။ မုိးေလးဖြဲဖြဲရြာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အရက္ကေလးနဲ႔ညိမ့္ခ်င္တယ္။ ငါးဇင္းရုိင္း၊ ဇရစ္ရုိး၊ ဖေလာင္ေတာင္ေမြး၊ စတဲ့ရာသီေပၚသီးႏွံေတြကုိစားခ်င္တယ္။ ပကာသန၊ ဟန္ေဆာင္မႈကင္းတဲ့ဘ၀ကို လုိခ်င္တယ္။ တကၠသုိလ္က PhD ဘြဲ ႔ရၿပီး ေစာက္ႀကီးေစာက္က်ယ္ေျပာတာကုိမုန္းတယ္။ ပုိက္ဆံခ်မ္းသာၿပီး...နာမည္ႀကီးၿပီး ေစာက္ႀကီးေစာက္က်ယ္၊ ေအာက္ေျခလြတ္တာကုိမုန္းတယ္။ ဆုိေတာ့ငါဘာလုပ္မွာလဲ။ တခုပဲရွိတယ္....ျမန္မာျပည္ျပန္မယ္။ ျပန္လုိ႔မရရင္ စံခလပူရီ-ဘုရားသုံးဆူနယ္စပ္၊ မဲ့ေဆာက္မွာေနခ်င္တယ္။ စစ္အစုိးရကုိ ဒူးေထာက္ဖုိ႔ျမန္မာျပည္ျပန္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဒါက က်ေနာ့္ရဲ ႔ယဥ္ေက်းမႈပဲ။
