အရမ္းငတ္ေတာ့လည္း ဒီလုိပဲရွာစားရပါတယ္

ျပည္ပက အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ရဲ ႔ခံစားခ်က္

ျပည္ပက အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ရဲ ႔ဘ၀ကုိ ရင္ဖြင့္ခ်င္လို႔ ဒီလုိေရးတယ္။ ရန္ကုန္မွာ အလုပ္မ်ဳိးစုံလုပ္ဖူးပါတယ္။

ပန္းရံလူၾကမ္း အလုပ္သမားဘ၀ကစလို႔၊ လက္သမားအကူအဆုံး လုပ္ဘူးပါတယ္။

ထုိင္းကုိေရာက္ေတာ့လည္း အထည္ခ်ဳပ္စက္ရုံမွာ လုပ္ဘူးတယ္။

ၾသစေတ်းလ်မွာလည္း စက္ရုံအလုပ္သမားဘ၀၊ သန္႔ရွင္းေရးသမား၊ ကားေမာင္းသင္ေပးတဲ့သူ၊ Geological Field Assistant လည္းလုပ္ဘူးတယ္။

ဒီလုိ အလုပ္မ်ဳိးစုံ ေနရာမ်ဳိးစုံမွာ လူမ်ဳိးစုံနဲ႔ေတြ႔ဆုံ ဆက္ဆံဘူးတာေတာ့ ေျပာေနစရာမလုိပါဘူး။ ေတြးၾကည့္ရင္ သိႏုိင္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အခေၾကးေငြကေတာ့ ႏုိင္ငံအေျခအေနအေပၚမူတည္ၿပီးကြဲျပားျခားနားမႈေတာ့ သိတဲ့အတုိင္း အရမ္းကြာပါတယ္။

အခေၾကးေငြထက္စာရင္ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ တန္ဖိုးထားမႈေတြကုိ ေျပာခ်င္လို႔ အခုလုိေရးရတာပါ။ ျပည္ပက အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ရဲ ့ခံစားခ်က္ေပါ့ဗ်ာ။

ရန္ကုန္က အလုပ္သမားဘ၀

ရန္ကုန္မွာေနတုန္းက အလုပ္မ်ဳိးစုံလုပ္ဘူးတယ္။ အလုပ္လုပ္ၿပီး ေငြ,ရတာကနည္းေတာ့ အဆင္ေတာ့မေျပဘူးေပါ့။

သုိ႔ေသာ္ ကိုယ့္ႏုိင္ငံမွာ ကုိယ့္လူမ်ိဳးနဲ႔ကုိယ့္တုိင္းျပည္အတြက္ အလုပ္လုပ္ရတာဆုိေတာ့ ပုိက္ဆံနည္းလည္း ေပ်ာ္ရႊင္မႈရွိခဲ့တယ္။ အလုပ္သမားေတြအခ်င္းအခ်င္း ေပ်ာ္စရာရွိရင္ အတူတူေပ်ာ္၊ ေနာက္စရာရွိရင္ အတူတူေနာက္ၿပီး အလုပ္ခ်ိန္ကုန္မွန္းမသိ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတဲ့ကာလေတြရွိခဲ့တယ္။ ဘာသာစကား၊ ယဥ္ေက်းမႈက တူတာကုိး။

အလုပ္ပိတ္လုိ႔ မိသားစုနဲ႔အလည္အပတ္သြား၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေလွ်ာက္လည္ရတဲ့ ဘ၀ေတြလည္း ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့တယ္။

ဘာသာစကားအရ ခြဲျခားဆက္ဆံခံရမႈ၊ လူမ်ဳိးေရးအရ အႏွိမ္က်င့္ခံရမႈမရွိေတာ့ ပင္ပန္းရက်ဳိးနပ္တယ္လို႔ေတာ့ ေျပာခ်င္တယ္။ ေငြရတာေတာ့ နည္းတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ကုိယ့္အရည္အခ်င္းရွိသေလာက္၊ ဖားႏုိင္သေလာက္ မိမိက်ဳိးစားအားထုတ္မႈအတြက္ ရာထူးေနရာေလးလည္း အက်ဳိးခံစားခြင့္ရွိတယ္။

သႀကၤန္လိုကာလ၊ သတင္းကၽြတ္လုိကာလာေတြမွာလည္း ၾကည္ႏႈးစရာ၊ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြနဲ႔ ဘ၀အေမာေတြကို မိမိေျမေပၚမွာ ေျဖသိမ့္လုိ႔ရတယ္။

သို႔ေသာ္ ျပည္ပက အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ရဲ ့ဘ၀ ဒီလုိမဟုတ္။

တရား၀င္,တရားမ၀င္ အလုပ္သမားဘ၀

ထုိင္းကိုေရာက္ေတာ့ တရားမ၀င္အလုပ္သမားဘ၀၊ ေနထုိင္ခြင့္၊ လုပ္ပုိင္ခြင့္ လက္မွတ္မရွိ။ လုံၿခဳံမႈမရွိ။

ဘာသာစကားအခက္အခဲ။ အႏွိမ္က်င့္ေစာ္ကားခံရမႈ၊ စတာေတြကို ေန႔စဥ္၊ ရင္နဲ႔မမွ် ခံစားခဲ့ရဘူးတယ္။ အခပ္မသင့္ရင္ အသက္ပါ ဘယ္ကထြက္ရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားႏုိင္တယ္။ ေနရထုိင္ရ၊ သြားရလာရတဲ့ကိစၥမွာလည္း ခုိးေၾကာင္ခုိး၀ွက္နဲ႔ တန္ဖုိးမဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္လုိပဲ။

အလုပ္ထဲမွာ အလုပ္ရွင္ကအႏုိင္ကက်င့္၊ မိမိအခ်င္းခ်င္းလည္းအႏုိင္က်င့္၊ ရတဲ့ပိုက္ဆံကလည္း မျဖစ္စေလာက္ေလးနဲ႔ ဘ၀ပ်က္သြားတဲ့လူေတြလည္း အမ်ားႀကီး။ ဘ၀ပ်က္တဲ့လူေတြအမ်ားထဲမွာ အသက္ ၂၅-ႏွစ္ေအာက္ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏုိင္တဲ့ လူငယ္ေတြရဲ ့ဘ၀ေတြ ပ်က္စီး၊ ေသေၾကတာေတြအမ်ားႀကီး။

ဖာ,ျဖစ္တဲ့လူက ဖာ,ျဖစ္။ ေဆးစြဲတဲ့လူက ေဆးစြဲ အဆင့္အတန္းနဲ႔တန္ဖုိးမရွိတဲ့ လူငယ္ေတြရဲ ့ဘ၀ကို ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ ေနဖူး၊ လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့လူတုိင္းသိမွာပါ။

အေပ်ာ္အပါးဆုိတာကလည္း သိတဲ့အတုိင္း၊ မႈးလို႔ရႈစရာေတာင္မရွိတဲ့ ဘ၀။ ျမန္မာေတြယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့ထုံးတမ္းေတြနဲ႔လည္း မနီးစပ္ခဲ့တာေတြအမ်ားႀကီးပါ။

ဒီအေျခအေနေတြက ထုိင္းမွာတင္ပဲလားဆုိေတာ့မဟုတ္။ ႏုိင္ငံႀကီးေတြမွာလည္း အလားတူကိစၥေတြနဲ႔ ႀကဳံခဲ့ရေသးတယ္။

ၾသစေတ်းလ်ေရာက္ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြရဲ ႔ဘ၀

ေငြ,ေတာ့ရတယ္။ တလကို ေဒၚလာ ၁၅၀၀ ေတာ့ အလုပ္သမားတုိင္း စားၿပီးေသာက္ၿပီးရပါတယ္။ အဆင္ေတာ့ေျပၾကတာေပါ့။ မုိးလင္းက မုိးခ်ဳပ္အလုပ္,လုပ္။ ညေနျပန္လာ။ ပိတ္ရက္ေတြမွာ ဟုိလည္ဒီလည္။ ထမင္းစား။ အိပ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ အလုပ္ျပန္ဆင္း။ ဒါနဲ႔ပဲလည္ပတ္။

ခြဲျခားဆက္ဆံခံမႈကေတာ့ အေထြအထူးမရွိဘူး။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္က ငပိစားတဲ့အသံနဲ႔ အဂၤလိပ္လုိေျပာရေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေတာ္ေတာ္၊ ဘယ္ေလာက္ပဲႀကိဳစား သူ႔ႏုိင္ငံသားေတြကုိပဲ ဦးစားေပးခန္႔အပ္ၿပီး ရာထူးႀကီး၊ ေနရာေကာင္းေတြေပးပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ လူမႈပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ဘ၀မဟုတ္။ ျမန္မာ့ဓေလ့ထုံတမ္းအစဥ္အလာမေတြ႔။ အလုပ္ထဲမွာလည္း လူမ်ဳိးေပါင္းစုံ နဲ႔ ဆိုေတာ့ ရန္ကုန္မွာလုပ္တုန္းကလုိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ခင္ခင္မင္မင္ ဘ၀မရွိ။ တခါလာလည္း စက္ရုပ္ေတြလုိ ပါးစပ္ပိတ္၊ တေနကုန္မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ေငြ,ရဖို႔အတြက္ အေသြးအသား၊ ဘ၀ေတြကို ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံေနရတယ္။

ဒီလုိဘ၀မ်ဳိးကို ဘယ္သူမွ မေပ်ာ္ၾကပါဘူး။ ဆုိေတာ့ ျမန္မာေတြဟာ မိမိတိုင္းျပည္မွာပဲ လုပ္,ခ်င္ၾကပါတယ္။ မတက္သာလုိ႔သာ ေနရေပမဲ့ ျမန္မာေတြဟာ ငပိ,ေတာ့ ထမင္းခ်ိဳင့္တုိင္းမွာရွိတက္ၾကတယ္။ ဒါက တကယ္လက္ေတြ ့ျမန္မာဟာ ျမန္မာ့ဓေလ့ကို ခ်စ္တက္တယ္ဆုိတာကို ျပပါတယ္။

ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ရန္ကုန္မွာ လုပ္,ရမလဲ

အထက္က ႏုိင္ငံႏွစ္ခုမွာ ေနဘူး၊ လုပ္ဘူး၊ ခံစားရတာကိုေျပာခ်င္လို႔ပါ။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ျပည္ပက ျမန္မာေတြအကုန္လုံး မိမိတုိင္းျပည္မွာပဲ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းလုပ္ကိုင္စားေသာက္ခ်င္ ၾကမွာပါ။

ျပည္ပမွာ ဘာသာစကား၊ လူမ်ဳိးေရး၊ စတဲ့ ခြဲျခားဆက္ဆံခံရမႈေတြက တကယ္တန္းေတာ့ ေငြ,ရတာနဲ႔မကာမိဘူး။ မိမိတုိင္းျပည္မွာ မိမိလူမ်ဳိးနဲ႔ အတူတူလုပ္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတဲ့ဘ၀ကို လြမ္းဆြတ္မိတယ္။ တခါတေလ ဒီလုိစဥ္စားမိတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ဘ၀ေတြဟာ ေငြ,နဲ႔ အေရာင္း၀ယ္လုပ္ခံရတဲ့ စကားေျပာတဲ့ကုန္ပစၥည္းေတြပဲလုိ႔။

ဒီအေျခအေနေတြကုိ ေက်ာ္လႊားႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ေတြအတူတူညီညီညာညာ ဆက္လက္က်ဳိးစားၾကရအုံးမွာပါ။

က်ေနာ္ ၾသစေတ်းလ်မွာ ေရာက္ေနတဲ့ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ပါ။