ABC 6
ABC-5
ABC 5
ABC-3
ABC 3
ABC-1
ABC Journal Vol1 Final Real(2)
2/5/10
သူပုန္ဘ၀ (အပုိင္း-၂)
ေရွ ႔တန္းထြက္ျခင္း
မနက္မုိးလင္းေတာ့ ဟုိလူေစာင့္ဒီလူေစာင့္နဲ႔။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔မထြက္ျဖစ္ဘူး။ မဟာမိတ္ေတြကုိေစာင့္ရတယ္။ သူတုိ႔က ဦးေဆာင္မွာဆုိေတာ့။ မနက္ ၆ နာရီေလာက္မွာထြက္တယ္။ မုိးေလးက ဖြဲဖြဲေလးရြာေနၿပီ။ ေက်ာပုိးအိပ္ထဲမွာ အ၀တ္အစား ႏွစ္စုံ၊ ေပ်ာက္ၾကားယူနီေဖာင္တစ္စုံ၊ ေရဘူး၊ အီေကြးမင့္၊ ဓား၊ သြားတုိက္တံ၊ သြားတုိက္ေဆး၊ ပုခတ္၊ ဆန္ထည့္ဖုိ႔ ဆန္ႀကိဳးပါတယ္။ ထမင္းခ်က္ဖုိ႔ ထမင္းအုိးကေတာ့ ႏွစ္လုံးပါတယ္။ ဆန္အနည္းငယ္၊ ဆီ၊ ဆား၊ ၾကက္သြန္နီ၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ အခ်ဳိမႈန္႔ ငါးေျခာက္နည္းနည္းပါတယ္။ သုံးရက္စာေလာက္ကုိ အဆင္သင့္ကုိယ္နဲ႔ယူသြားရတယ္။ ထမင္းအုိးကုိ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ထမ္းရတယ္။ အထက္လူႀကီးဆုိရင္ မထမ္းရဘူး။ ထမ္းတဲ့သူလည္းရွိပါတယ္။ ကုိေမာင္ၿငိမ္းကေတာ့ ထမ္းတာ၀ါသနာပါတယ္။
မုိးရြာေနတုံးလစ္ၾကတာဆုိေတာ့ ကေလးေတြမုိးရြာရင္ မုိးေရကစားသလုိမ်ဳိးေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ ႏွစ္နာရီေလာက္လမ္းေလွ်ာက္၊ ၿပီးရင္နား။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေနာက္ၾကေျပာင္ၾက။ ၿပီးရင္ ႏွစ္နာရီေလာက္ေတာင္တက္။ ေတာင္ေပၚမွာနား။ Bush Walking လုပ္ရသလုိမ်ဳိး။ ေတာ္ေတာ္မုိက္တယ္။
ထုိင္းဘက္ျခမ္းနဲ႔ျမန္မာဘက္ျခမ္းကူးတဲ့အခါ ေခ်ာင္းရွိတယ္။ ေခ်ာင္းမေရာက္ခင္မွာ ကရင္ရြာေတြရွိတယ္။ ကရင္ရြာေတြမွာ ခဏနားပီး ေကအန္ယူကရဲေဘာ္ႀကီးေတြက စကားေျပာစက္နဲ႔ ရန္သူအေျခအေနစုံစမ္းတယ္။ ရွင္းမွထြက္မယ္ေပါ့။ ရန္သူကလည္းေတာယုံနဲ႔မရွင္းဘူး။ မရွင္းေတာ့ ထြက္လုိ႔မရဘူး။ အဲဒိကရင္ရြာမွာပဲ ငါးရက္ေလာက္ေသာင္တင္သြားတယ္။
ဒီေတာ့ ငါးရက္အတြင္းပါလာသမွ်ရိကၡာေလးေတြစားေပါ့။ ညဖက္ ရြာေဘးက စမ္းေခ်ာင္းေလးေတြမွာ ငါးဖမ္းထြက္တယ္။ ငါးကလည္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရတယ္။ NLD က ကုိေအာင္စုိးလြင္(ေနာ္ေ၀) နဲ႔ က်ေနာ္က ၀ါသနာတူတယ္။ ဓားတစ္ေယာက္တစ္လက္ယူပီး ငါးဖမ္းထြက္တယ္။ ငါးတင္မကဘူး၊ လိပ္ေတြပါရတယ္။ လိပ္ကုိ ပုဆုိးဂုပုံၾကားထဲထည့္တာ လိပ္က ေခါင္းထြက္လာေတာ့ က်ေနာ့္ပုဆုိးၿပဲပါေလေရာ။ လိပ္ေၾကာင့္ မရွိမဲ့ရွိမဲ့ပုဆုိးတစ္ထည္ လြင့္ျပစ္လုိက္ရတယ္။ လိပ္သားလည္းမစားရဲဘူး။ အေမက ေျပာတယ္...လိပ္သားစားတဲ့လူေတြေသြးမတည့္ရင္ ႏႈမယ္ဆုိလုိ႔။ တျခားသူေတြကေတာ့ ကရင္ရြာက ေတာအရက္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ႀကိတ္လုိက္တာေလာက္ေတာင္မေလာက္ဘူး။
ေခ်ာင္းကိုျဖတ္ပီ
သတင္းထူးေတာ့ ညဖက္မွာ ေခ်ာင္းကုိျဖတ္ၾကတယ္။ ေခ်ာင္းရဲ ႔တစ္ဘက္ျခမ္းမွာ ဗမာျပည္။ ကရင္ရြာရွိတယ္။ ေခ်ာင္းကိုႀကိဳးတံတားကျခားထားတယ္။ ညဖက္မွာ မီးမထြန္းရဘူး။ ဒီပုံစံနဲ႔တံတားကို ျဖတ္ရတာ။ တစ္ေယာက္လက္ကုိတစ္ေယာက္ကဆြဲ။ စကားသံမၾကားရဘူး။ တံတားကလႈပ္စိလႈပ္စိ။ တခါမွ မရတဲ့စိတ္ခံစားမႈမ်ိဳးရတယ္။ ရင္ကလည္းခုန္တယ္။ ေၾကာက္လုိ႔။ ေနာက္ပီးသူပုန္ေတြအခ်င္းအခ်င္း တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ပိုၿပီးခ်စ္သြားၾကတယ္။ ေသေဘာ္ေသဘက္ေတြမုိ႔လားမသိဘူး။
တံတားျဖတ္ၿပီးေတာ့ လယ္ကြင္းရွိတယ္။ လယ္ကြင္းကုိေစာက္ရမ္းမျဖတ္ရဲဘူး။ တျခားဘက္အျခမ္းမွာ ရန္္သူကေစာင့္ေနရင္ ကုိယ့္ေသတြင္းကုိယ္တူးမွာေလ။ လယ္ကြင္းထိပ္မွာ အၾကာႀကီးထုိင္ေစာင့္ပီးမွ ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲျဖတ္ရတယ္။ တစ္ေယာက္မွ ေသနတ္မရွိဘူး။ ကုိယ့္ဘကက္ ၁၅ ေယာက္ေလာက္ရွိတယ္။ ျမန္မာဘက္အျခမ္းကရြာေရာက္မွ ေကအန္ယူက တစ္ၾကပ္ႀကီးက သူဖြက္ထားတဲ့ M16 တစ္လက္ရတယ္။ ဒီမွာတင္သူပုန္ဘ၀ရဲ ႔အရသာကုိစတင္ခံစားရတယ္။
ရြာကေန က်ေနာ္တုိ႔ဆုံမဲ့ေနရာအထိ ခ်ီတက္ၾကေပါ့။ တစ္ရက္ကို အနည္းဆုံး ငါးနာရီေလာက္ မုိးရြာထဲမွာ ျဖဳတ္ကုိက္ျခင္ကိုက္လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ေတာင္ယာတဲေတြ႔ရင္အိပ္တယ္။ ရြာမွာဆန္၀ယ္ျဖည့္တယ္။ စားစရာ၀ယ္တယ္။ ေခ်ာင္းေဘးက တုိ႔စရာေကာက္ေကာက္ညြန္႔ရတယ္။ ငါးဖမ္းတယ္။ ငရုတ္သီးစိမ္းနဲ႔ ငပိေထာင္းၿပီးစားတယ္။
ေတာင္ယာခုတ္တဲ့ကရင္ေတြရဲ ႔ဘ၀
စစ္သားမိသားစုေတြဆင္းရဲတယ္ဆုိတာ ေတာင္ယာခုတ္စားတဲ့လူေလာက္မဆင္းရဲဘူးသိလား။ လူေတြနဲ႔ေ၀းတဲ့ေနရာေတြမွာ မိသားစုလုိက္သြားၿပီး ေတာင္ယာခုတ္ရတယ္။ ေတာင္ယာခုတ္တယ္ဆုိတာ ေတာင္ေပၚမွာ စပါးစုိက္ဖုိ႔အတြက္ ရွိသမွ်အပင္ေတြကုိ ခုတ္လွဲရတယ္။ ဓားနဲ႔ခုတ္တာေနာ္။ အပင္ႀကီးေတြလည္းရွိတယ္။ အေသးေတြလည္းရွိတယ္။ အနည္းဆုံး မီတာ ငါးရာပတ္၀န္းက်င္ေလာက္ခုတ္ၾကတယ္။ ဆုိေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းလဲဆုိတာစဥ္စားၾကည့္။
ခုတ္ၿပီးသြားရင္ မီးရႈိ ႔တယ္။ မီးရႈိ ႔ပီးရင္ စပါးစုိက္တယ္။ စပါးစိုက္ပီးရင္ စပါးပင္ေတြေဘးမွာ ငရုပ္ပင္၊ ေက်ာက္ဖရုံသီး၊ နဲ႔ တျခားသီးပင္စားပင္ေတြကုိ စုိက္တယ္။ ေရေလာင္းစရာမလုိဘူး။ ေတာင္ယာတဲအမ်ားစုက စမ္းေခ်ာင္းေဘးမွာတည္ၾကတယ္။ ၾကက္ေမြးတယ္။ ၀က္ေမြးတယ္။ စပါးမမွည့္ေသးခ်ိန္ထိ ေတာင္ယာတဲပုိင္ရွင္ဟာ ေတာပုန္းေသနတ္တလက္နဲ႔ အမဲလုိက္္တယ္။
ညဖက္ စမ္းေခ်ာင္းေတြမွာ ငါးဖမ္း၊ ဖားဖမ္းတယ္။ ဖားေတြကလည္း အႀကီးႀကီးေတြပဲ။ စားလုိ႔အရမ္းေကာင္းတယ္။ သူတုိ႔ဖမ္းတာက စားဖုိ႔အတြက္ဖမ္းတာဆုိေတာ့ ဖားေတြ၊ ငါးေတြက ဘယ္ေတာ့မွ မ်ဳိးမတုန္းဘူး။ သားေကာင္ရရင္ ရြာမွာသြားပီးေရာင္းတယ္။ ရတဲ့ေငြနဲ႔ ဆား၊ ငပိ၊ အခ်ဳိ မႈန္႔၊ ဆီနည္းနည္း၀ယ္။
အ၀တ္အစားကေတာ့ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ယက္၀တ္တာမ်ားတယ္။ သူတုိ႔ဆီမွာ Cash မရွိဘူး။ Internet Banking လား Internetလား ႀကိဳက္တဲ့အေၾကာင္းအရာေမး။ သူတုိ႔လုံး၀မသိဘူး။ စိတ္လည္းမ၀င္စားဘူး။ ခေလးေတြေက်ာင္းတက္ဖုိ႔လား၊ ဆရာ၀န္လား၊ အင္ဂ်င္နီယာလား လုံး၀လုပ္ဖုိ႔စိတ္မကူးဘူး။ စာလည္းစိတ္မ၀င္စားဘူး။
ဗမာစကားဆုိလုိ႔တစ္လုံးႏွစ္လုံးပဲတက္တယ္။ ေဆးရုံေဆးေပးခန္းမရွိဘူး။ ဖ်ားတာနာရွိရင္ ကရင္ရုိးရာေဆးပဲ။ ကြမ္းယာရွိတယ္။ ေဆးလိပ္ေသာက္ဖုိ႔ ဘန္ဘုရြက္လုိ႔ေခၚတဲ့အရြက္နဲ႔ေဆးရြက္ႀကီးထည့္ေသာက္တယ္။ စီးကရက္မရွိ၊ ေဆးေပါ့လိပ္မရွိ။ Night Club မရွိ။ TV Video မရွိ။ အရက္ဆုိင္မရွိ။ အေပ်ာ္အပါးဆုိလုိ႔ အမဲလုိက္တာပဲရွိမယ္ထင္တယ္။
ရုိးသားမႈလား....သူတုိ႔ကုိေမးရင္ ရုိးသားမႈဆုိတာဘာလဲလုိ႔ျပန္ေမးလိမ့္မယ္။ ဒီေလာက္ထိရုိးသားတာ။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔သူပုန္ေတြသူတုိ႔တဲမွာခဏတျဖဳတ္ေနတယ္။ ေဆးေပးတယ္။ ဗဟုသုတဖလွယ္တယ္။ သူတုိ႔က က်ေနာ္တုိ႔ကုိ နအဖစစ္ေၾကာင္းေတြဘယ္မွာရွိလဲဆုိတာ သတင္းေပးတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္သူတုိ႔ကုိ နအဖစစ္ေၾကာင္းေတြက သူပုန္အားေပးဆုိပီး သက္တာေပါ့။ အမွန္မွန္က သူတုိ႔က ၾကားညပ္ေနတာ။
ဆန္ရန္-
မနက္မုိးလင္းေတာ့ ဟုိလူေစာင့္ဒီလူေစာင့္နဲ႔။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔မထြက္ျဖစ္ဘူး။ မဟာမိတ္ေတြကုိေစာင့္ရတယ္။ သူတုိ႔က ဦးေဆာင္မွာဆုိေတာ့။ မနက္ ၆ နာရီေလာက္မွာထြက္တယ္။ မုိးေလးက ဖြဲဖြဲေလးရြာေနၿပီ။ ေက်ာပုိးအိပ္ထဲမွာ အ၀တ္အစား ႏွစ္စုံ၊ ေပ်ာက္ၾကားယူနီေဖာင္တစ္စုံ၊ ေရဘူး၊ အီေကြးမင့္၊ ဓား၊ သြားတုိက္တံ၊ သြားတုိက္ေဆး၊ ပုခတ္၊ ဆန္ထည့္ဖုိ႔ ဆန္ႀကိဳးပါတယ္။ ထမင္းခ်က္ဖုိ႔ ထမင္းအုိးကေတာ့ ႏွစ္လုံးပါတယ္။ ဆန္အနည္းငယ္၊ ဆီ၊ ဆား၊ ၾကက္သြန္နီ၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ အခ်ဳိမႈန္႔ ငါးေျခာက္နည္းနည္းပါတယ္။ သုံးရက္စာေလာက္ကုိ အဆင္သင့္ကုိယ္နဲ႔ယူသြားရတယ္။ ထမင္းအုိးကုိ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ထမ္းရတယ္။ အထက္လူႀကီးဆုိရင္ မထမ္းရဘူး။ ထမ္းတဲ့သူလည္းရွိပါတယ္။ ကုိေမာင္ၿငိမ္းကေတာ့ ထမ္းတာ၀ါသနာပါတယ္။
မုိးရြာေနတုံးလစ္ၾကတာဆုိေတာ့ ကေလးေတြမုိးရြာရင္ မုိးေရကစားသလုိမ်ဳိးေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ ႏွစ္နာရီေလာက္လမ္းေလွ်ာက္၊ ၿပီးရင္နား။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေနာက္ၾကေျပာင္ၾက။ ၿပီးရင္ ႏွစ္နာရီေလာက္ေတာင္တက္။ ေတာင္ေပၚမွာနား။ Bush Walking လုပ္ရသလုိမ်ဳိး။ ေတာ္ေတာ္မုိက္တယ္။
ထုိင္းဘက္ျခမ္းနဲ႔ျမန္မာဘက္ျခမ္းကူးတဲ့အခါ ေခ်ာင္းရွိတယ္။ ေခ်ာင္းမေရာက္ခင္မွာ ကရင္ရြာေတြရွိတယ္။ ကရင္ရြာေတြမွာ ခဏနားပီး ေကအန္ယူကရဲေဘာ္ႀကီးေတြက စကားေျပာစက္နဲ႔ ရန္သူအေျခအေနစုံစမ္းတယ္။ ရွင္းမွထြက္မယ္ေပါ့။ ရန္သူကလည္းေတာယုံနဲ႔မရွင္းဘူး။ မရွင္းေတာ့ ထြက္လုိ႔မရဘူး။ အဲဒိကရင္ရြာမွာပဲ ငါးရက္ေလာက္ေသာင္တင္သြားတယ္။
ဒီေတာ့ ငါးရက္အတြင္းပါလာသမွ်ရိကၡာေလးေတြစားေပါ့။ ညဖက္ ရြာေဘးက စမ္းေခ်ာင္းေလးေတြမွာ ငါးဖမ္းထြက္တယ္။ ငါးကလည္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရတယ္။ NLD က ကုိေအာင္စုိးလြင္(ေနာ္ေ၀) နဲ႔ က်ေနာ္က ၀ါသနာတူတယ္။ ဓားတစ္ေယာက္တစ္လက္ယူပီး ငါးဖမ္းထြက္တယ္။ ငါးတင္မကဘူး၊ လိပ္ေတြပါရတယ္။ လိပ္ကုိ ပုဆုိးဂုပုံၾကားထဲထည့္တာ လိပ္က ေခါင္းထြက္လာေတာ့ က်ေနာ့္ပုဆုိးၿပဲပါေလေရာ။ လိပ္ေၾကာင့္ မရွိမဲ့ရွိမဲ့ပုဆုိးတစ္ထည္ လြင့္ျပစ္လုိက္ရတယ္။ လိပ္သားလည္းမစားရဲဘူး။ အေမက ေျပာတယ္...လိပ္သားစားတဲ့လူေတြေသြးမတည့္ရင္ ႏႈမယ္ဆုိလုိ႔။ တျခားသူေတြကေတာ့ ကရင္ရြာက ေတာအရက္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ႀကိတ္လုိက္တာေလာက္ေတာင္မေလာက္ဘူး။
ေခ်ာင္းကိုျဖတ္ပီ
သတင္းထူးေတာ့ ညဖက္မွာ ေခ်ာင္းကုိျဖတ္ၾကတယ္။ ေခ်ာင္းရဲ ႔တစ္ဘက္ျခမ္းမွာ ဗမာျပည္။ ကရင္ရြာရွိတယ္။ ေခ်ာင္းကိုႀကိဳးတံတားကျခားထားတယ္။ ညဖက္မွာ မီးမထြန္းရဘူး။ ဒီပုံစံနဲ႔တံတားကို ျဖတ္ရတာ။ တစ္ေယာက္လက္ကုိတစ္ေယာက္ကဆြဲ။ စကားသံမၾကားရဘူး။ တံတားကလႈပ္စိလႈပ္စိ။ တခါမွ မရတဲ့စိတ္ခံစားမႈမ်ိဳးရတယ္။ ရင္ကလည္းခုန္တယ္။ ေၾကာက္လုိ႔။ ေနာက္ပီးသူပုန္ေတြအခ်င္းအခ်င္း တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ပိုၿပီးခ်စ္သြားၾကတယ္။ ေသေဘာ္ေသဘက္ေတြမုိ႔လားမသိဘူး။
တံတားျဖတ္ၿပီးေတာ့ လယ္ကြင္းရွိတယ္။ လယ္ကြင္းကုိေစာက္ရမ္းမျဖတ္ရဲဘူး။ တျခားဘက္အျခမ္းမွာ ရန္္သူကေစာင့္ေနရင္ ကုိယ့္ေသတြင္းကုိယ္တူးမွာေလ။ လယ္ကြင္းထိပ္မွာ အၾကာႀကီးထုိင္ေစာင့္ပီးမွ ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲျဖတ္ရတယ္။ တစ္ေယာက္မွ ေသနတ္မရွိဘူး။ ကုိယ့္ဘကက္ ၁၅ ေယာက္ေလာက္ရွိတယ္။ ျမန္မာဘက္အျခမ္းကရြာေရာက္မွ ေကအန္ယူက တစ္ၾကပ္ႀကီးက သူဖြက္ထားတဲ့ M16 တစ္လက္ရတယ္။ ဒီမွာတင္သူပုန္ဘ၀ရဲ ႔အရသာကုိစတင္ခံစားရတယ္။
ရြာကေန က်ေနာ္တုိ႔ဆုံမဲ့ေနရာအထိ ခ်ီတက္ၾကေပါ့။ တစ္ရက္ကို အနည္းဆုံး ငါးနာရီေလာက္ မုိးရြာထဲမွာ ျဖဳတ္ကုိက္ျခင္ကိုက္လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ေတာင္ယာတဲေတြ႔ရင္အိပ္တယ္။ ရြာမွာဆန္၀ယ္ျဖည့္တယ္။ စားစရာ၀ယ္တယ္။ ေခ်ာင္းေဘးက တုိ႔စရာေကာက္ေကာက္ညြန္႔ရတယ္။ ငါးဖမ္းတယ္။ ငရုတ္သီးစိမ္းနဲ႔ ငပိေထာင္းၿပီးစားတယ္။
ေတာင္ယာခုတ္တဲ့ကရင္ေတြရဲ ႔ဘ၀
စစ္သားမိသားစုေတြဆင္းရဲတယ္ဆုိတာ ေတာင္ယာခုတ္စားတဲ့လူေလာက္မဆင္းရဲဘူးသိလား။ လူေတြနဲ႔ေ၀းတဲ့ေနရာေတြမွာ မိသားစုလုိက္သြားၿပီး ေတာင္ယာခုတ္ရတယ္။ ေတာင္ယာခုတ္တယ္ဆုိတာ ေတာင္ေပၚမွာ စပါးစုိက္ဖုိ႔အတြက္ ရွိသမွ်အပင္ေတြကုိ ခုတ္လွဲရတယ္။ ဓားနဲ႔ခုတ္တာေနာ္။ အပင္ႀကီးေတြလည္းရွိတယ္။ အေသးေတြလည္းရွိတယ္။ အနည္းဆုံး မီတာ ငါးရာပတ္၀န္းက်င္ေလာက္ခုတ္ၾကတယ္။ ဆုိေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းလဲဆုိတာစဥ္စားၾကည့္။
ခုတ္ၿပီးသြားရင္ မီးရႈိ ႔တယ္။ မီးရႈိ ႔ပီးရင္ စပါးစုိက္တယ္။ စပါးစိုက္ပီးရင္ စပါးပင္ေတြေဘးမွာ ငရုပ္ပင္၊ ေက်ာက္ဖရုံသီး၊ နဲ႔ တျခားသီးပင္စားပင္ေတြကုိ စုိက္တယ္။ ေရေလာင္းစရာမလုိဘူး။ ေတာင္ယာတဲအမ်ားစုက စမ္းေခ်ာင္းေဘးမွာတည္ၾကတယ္။ ၾကက္ေမြးတယ္။ ၀က္ေမြးတယ္။ စပါးမမွည့္ေသးခ်ိန္ထိ ေတာင္ယာတဲပုိင္ရွင္ဟာ ေတာပုန္းေသနတ္တလက္နဲ႔ အမဲလုိက္္တယ္။
ညဖက္ စမ္းေခ်ာင္းေတြမွာ ငါးဖမ္း၊ ဖားဖမ္းတယ္။ ဖားေတြကလည္း အႀကီးႀကီးေတြပဲ။ စားလုိ႔အရမ္းေကာင္းတယ္။ သူတုိ႔ဖမ္းတာက စားဖုိ႔အတြက္ဖမ္းတာဆုိေတာ့ ဖားေတြ၊ ငါးေတြက ဘယ္ေတာ့မွ မ်ဳိးမတုန္းဘူး။ သားေကာင္ရရင္ ရြာမွာသြားပီးေရာင္းတယ္။ ရတဲ့ေငြနဲ႔ ဆား၊ ငပိ၊ အခ်ဳိ မႈန္႔၊ ဆီနည္းနည္း၀ယ္။
အ၀တ္အစားကေတာ့ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ယက္၀တ္တာမ်ားတယ္။ သူတုိ႔ဆီမွာ Cash မရွိဘူး။ Internet Banking လား Internetလား ႀကိဳက္တဲ့အေၾကာင္းအရာေမး။ သူတုိ႔လုံး၀မသိဘူး။ စိတ္လည္းမ၀င္စားဘူး။ ခေလးေတြေက်ာင္းတက္ဖုိ႔လား၊ ဆရာ၀န္လား၊ အင္ဂ်င္နီယာလား လုံး၀လုပ္ဖုိ႔စိတ္မကူးဘူး။ စာလည္းစိတ္မ၀င္စားဘူး။
ဗမာစကားဆုိလုိ႔တစ္လုံးႏွစ္လုံးပဲတက္တယ္။ ေဆးရုံေဆးေပးခန္းမရွိဘူး။ ဖ်ားတာနာရွိရင္ ကရင္ရုိးရာေဆးပဲ။ ကြမ္းယာရွိတယ္။ ေဆးလိပ္ေသာက္ဖုိ႔ ဘန္ဘုရြက္လုိ႔ေခၚတဲ့အရြက္နဲ႔ေဆးရြက္ႀကီးထည့္ေသာက္တယ္။ စီးကရက္မရွိ၊ ေဆးေပါ့လိပ္မရွိ။ Night Club မရွိ။ TV Video မရွိ။ အရက္ဆုိင္မရွိ။ အေပ်ာ္အပါးဆုိလုိ႔ အမဲလုိက္တာပဲရွိမယ္ထင္တယ္။
ရုိးသားမႈလား....သူတုိ႔ကုိေမးရင္ ရုိးသားမႈဆုိတာဘာလဲလုိ႔ျပန္ေမးလိမ့္မယ္။ ဒီေလာက္ထိရုိးသားတာ။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔သူပုန္ေတြသူတုိ႔တဲမွာခဏတျဖဳတ္ေနတယ္။ ေဆးေပးတယ္။ ဗဟုသုတဖလွယ္တယ္။ သူတုိ႔က က်ေနာ္တုိ႔ကုိ နအဖစစ္ေၾကာင္းေတြဘယ္မွာရွိလဲဆုိတာ သတင္းေပးတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္သူတုိ႔ကုိ နအဖစစ္ေၾကာင္းေတြက သူပုန္အားေပးဆုိပီး သက္တာေပါ့။ အမွန္မွန္က သူတုိ႔က ၾကားညပ္ေနတာ။
ဆန္ရန္-
Subscribe to:
Posts (Atom)