မွတ္ပလား ဇာဂနာ ဂတုံးႀကီးရဲ ့

စိတ္မရွည္သူမ်ားသုိ ့-

အခုမလႊတ္ေပမဲ့ ေနာင္ၾကရင္ လႊတ္မွာပါ စိတ္ရွည္ရွည္ထားၾကေလဗ်ာ....ေရြ ့ေနတယ္ေလ...။ အေရြ ့...ဆုိတာ...အေရြ ့ပဲဆုိေတာ့ ေရြ ့ေနတာေပါ့ေနာ္...။

ေျမာက္ပိုင္းေဒသ မွ အရိုးတြန္သံမ်ား( အပုိင္း-၁) (ေအာင္မုိး၀င္း)

နန္းေအာင္ေထြးၾကည္ (ညာ)

(၁) ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္(ေၿမာက္ပိုင္း)ရဲ႕တိုက္ပြဲဝင္ခြပ္ေဒါင္းအလံကို ၿမတ္ၿမတ္ႏိုးႏိုးလႊင့္ထူခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြအားလံုးကို မဂၤလာႏွစ္သစ္ၿဖစ္ပါေစ လို႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါရေစ။ ႏွစ္သစ္မွာ အနာဂတ္အတြက္ တက္ႀကြလန္းဆန္းတဲ့ေၿခလွမ္းေတြနဲ႔ ေရွ႕ခရီးဆက္ႀကမယ္။ မေကာင္းဆိုးဝါးေတြ ပူးကပ္ေနတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္ ကို ရွင္းထုတ္ႀကမယ္။ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ( အထက္ဗမာၿပည္) ရဲေဘာ္တေယာက္အေနနဲ႔၊ ၁၉၉၀ မႏၱေလးညီလာခံကို လာေရာက္တက္ခဲ့ႀကတဲ့ မိုးညွင္းေဒသ က ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ရဲေဘာ္ေတြကို အထူးတလည္ ႏႈတ္ခြန္းဆက္သ ခ်င္သလို၊ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ ( ေၿမာက္ပိုင္း) ရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးသမိုင္းဂုဏ္သိကၡာကို ေသြးစီးေခ်ာင္းေတြေပၚမွာ ေမွ်ာခ်၊ အဖြဲ႔ဖ်က္ပစ္သည္အထိ ေသးသိမ္ေအာင္လုပ္ခဲ့ႀကတဲ့၊ သူ႔လူကိုယ့္ဘက္သား လူသတ္သမားမ်ားကိုေတာ့ သမိုင္းစာရင္းရွင္းတမ္းအၿဖစ္ ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္သြားႀကပါမယ္။

ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ နဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးကို အသက္စြန္႔ၿပီး ခ်စ္ခဲ့ႀကေပမဲ့၊ က်ဆံုးစာရင္းမွာ အသိအမွတ္ၿပဳ မခံရတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ ဆက္လက္ေမးခြန္းထုတ္ ႀကရပါလိမ့္မယ္။ စိန္ေခၚေတာင္းဆိုႀကရပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ဟာ ဗုဒၶဘာသာေတြပါ။ သူတပါးက်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ အကုသိုလ္ကံေတြကို က်ေနာ္တို႔ ဆီ ေလာင္ၿမိဳက္ကူးစက္မႈေတြ မရိွေစခ်င္ပါဘူး။ ၿပႆနာေတြကို စိတ္ေအးေအးထားၿပီး ေၿဖရွင္းႀကရပါ လိမ့္မယ္။

လူပုဂၢိဳလ္တစံုတေယာက္အေပၚမွာ မုန္းတီးၿခင္းမ်ိဳး၊ တဖြဲ႔နဲ႔တဖြဲအုပ္စုဖြဲ႔ သိကၡာခ်တိုက္ၿခင္းမ်ိဳး ကို ေရွာင္ရွားၿပီး၊ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုရုန္းကန္မႈရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြကို သင္ခန္းစာယူႀကသင့္ပါတယ္။ မွတ္တမ္းအၿဖစ္ေလာက္သာ ထားရိွၿခင္းမၿပဳလုပ္ပဲ၊ ဆက္လက္ အေရးယူေဆာင္ရြက္ရပါမယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီအေႀကာင္းအရာေတြကို ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုေအာင္ၿမင္ဆံုးခန္း တိုင္တဲ့အခ်ိန္က်မွ ဖြင့္ေၿပာဖို႔ ၿမိဳသိပ္ခဲ့ႀကပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုကို ေလးၿမတ္စြာလုပ္ကိုင္ေနႀကတဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲေဘာ္ေတြ နဲ႔ လႈပ္ရွားမႈ သမိုင္းကို မထိခိုက္ေစခ်င္တာတေႀကာင္း၊ က်န္တဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္ေတြ ဟာ ဒီအေႀကာင္း အရာေတြကို ဖတ္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးအေပၚ စိတ္ပ်က္သြားမွာ တေႀကာင္းေႀကာင့္ ဖြင့္မေၿပာခ်င္ခဲ့ပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္၊ လူသတ္မႈမွာပါဝင္ပတ္သက္ေနခဲ့တဲ့သူေတြ ဟာ၊ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ (ေၿမာက္ပိုင္း) ကို စံနစ္တက်ဖ်က္ဆီးသြားၿပီး ေနာက္၊ ထုိင္းနယ္စပ္မွာ အက်င့္ပ်က္ၿခစားမႈေတြကို အုပ္စုလိုက္က်ဴးလြန္ၿပီး၊ ႏိုင္ငံတကာက ေထာက္ပံ့တဲ့ေငြေတြကို ေအာင္ေသေအာင္စား စည္းဇိမ္ ခံ ေပ်ာ္ၿမဴးခဲ့ႀကတယ္။

ၿပည္ပ ဒီမုိကေရစီအေရးေတာ္ပံုလႈပ္ရွားမႈကို နာမည္ပ်က္ေအာင္လုပ္ခဲ့ႀကတယ္။ ႏိုင္ငံတကာက ယံုႀကည္မႈမဲ့လာၿပီး NGOs ေတြနဲ႔ ေငြေထာက္ပံ့သူေတြက ၿပည္တြင္းကိုအာရံုေရြ႕သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ၿပည္တြင္းႏိုင္ငံေရးကို ဝင္ေရာက္ရႈပ္ႀကဖို႔ ေၿခလွမ္းၿပင္ေနႀကတယ္။ ဒီတခါေတာ့ မရေတာ့ပါဘူး။

(၂)

ဒီေနရာမွာ KIA နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေၿပာစရာတခုရိွပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ အေယာက္(၉၀) ေက်ာ္ ဖမ္းထားတာကို ႀကားေတာ့ KIA ဗိုလ္မွဴးေတြက လာေရာက္ေမးပါတယ္။ ( ထံုးစံအားၿဖင့္ေတာ့ KIA က ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္အေပၚမွာ ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ေလ့မရိွပါဘူး)၊

“ ငါတုိ႔မွာ ဘရန္ဆိုင္းလက္ထက္ကတည္းက ရန္သူ႔ေထာက္လွမ္းေရးဆိုလို႔ (၅) ေယာက္ေလာက္သာ မိဘူးပါတယ္။ မင္းတို႔ဟာက မ်ားလွခ်ည္းလား။ ဟုတ္လို႔လား” ဆိုေတာ့ “ ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္ က ေအာ္ - ဗိုလ္မွဴးတို႔ကလည္း က်ားကိုက္ပါတယ္ ဆိုမွ အေပါက္နဲ႔လား လို႔ ေမးေနရေသးတယ္။

ဗိုလ္မွဴးတို႔က ငါးေယာက္ပဲ မိတယ္ဆိုေတာ့ ညံ့တာေပါ့” လို႔ ရယ္ေမာၿပီးေၿဖတယ္လို႔သိရ ပါတယ္။ ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္ ရဲ႕ “ All the Wars are Dirty” အင္တာဗ်ဴးမွာ ေကအိုင္ေအ အေပၚအၿပစ္တြန္းခ် ထားတဲ့ စကားေတြကို ၿပံဳးမိပါတယ္။ လူသတ္တာေတြႀကားေတာ့ ဖံုးမရဖိမရ အနံ႕ေတြထြက္လာတဲ့အခါ က်ေတာ့ ေကအိုင္ေအ က စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ ဇြတ္အတင္းဝင္ေရာက္လာၿပီး ရပ္ခိုင္းေတာ့တယ္။ နန္းေအာင္ေထြးႀကည္ ကို ေခၚထုတ္သြားတယ္။

တကယ္ေတာ့ လူသတ္မႈအၿပင္ ေနာက္ထပ္ေမးရမဲ့ ေမးခြန္းတခုကေတာ့ ေအဘီ ( ေၿမာက္ပိုင္း) ဟာ ဗဟိုလို မဟုတ္ပါဘူး။ ဗဟိုေကာ္မတီေတြက ခ်မ္းသာႀကပါတယ္။ ေကအိုင္ေအ ဆီက ေက်ာက္စိမ္းတြင္းေတြ အပါအဝင္ အေထာက္အပံ့ေတြရထားႀကပါတယ္။ အဲ့ဒီ ရံပံုေတြေတြ ဘယ္ေရာက္သြားသလဲ ဆိုတာကလည္း စိတ္ဝင္စားစရာပါ။ ကာယကံရွင္ေတြေၿဖဆိုႏိုင္ႀကပါလိမ့္မယ္။

(၃)

ပထမပိုင္းအေနနဲ႔ ေၿမာက္ပိုင္းေဒသမွာ အသတ္ခံခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ စာရင္း ကို ေပးပို႔ လုိက္ပါတယ္။ လူႏွစ္ေယာက္အေႀကာင္းကိုေတာ့ အထူးေၿပာခ်င္ပါတယ္။

တဦးက အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အဖြဲ႔ဝင္ ရဲေမ မခင္ခ်ိဳဦး အေႀကာင္းပါ။ သူမ နဲ႔ စြပ္စြဲခံရတဲ့ ၿပည္စိုးႏိုင္ (ရန္ကုန္) ကို လိုင္စင္လို ေအးခဲတဲ့ရာသီေအာက္မွာ ေၿမၿမွဳပ္ၿပီး၊ ေခါင္းကိုသာေၿမေပၚေဖၚ ထားခဲ့တယ္။

ႏွိပ္စက္မႈဒဏ္ေႀကာင့္ ေသဆံုးသြားတဲ့အခါ၊ မခင္ခ်ိဳဦး ကို ေအးခဲေနတဲ့ ရုပ္အေလာင္းအား Oral Sex လုပ္ခိုင္းတယ္။ မ်ိဳးဝင္းတို႔ အုပ္စုတစုလံုးက မုဒိမ္းက်င့္ၿပီး ေခါင္းၿဖတ္သတ္ဖို႔ လုပ္တဲ့အခါ၊ “ ေနာင္ဘဝမွာ ခုလို ေခါင္းၿပတ္ႀကီးနဲ႕ မေသပါရေစနဲ႔၊ ေသနတ္နဲ႔ပစ္သတ္ေပးပါ” လို႔ ေတာင္းဆိုတဲ့အတြက္ သံေခ်ာင္းက ေသနတ္နဲ႔ဝင္ပစ္ေပးခဲ့တယ္။

ဒုတိယတဦးကေတာ့ ကိုေက်ာ္ေဝ ပါ။ သူ႔ကို ေပ်ာ့မိုင္းနဲ႔ခ်ည္ၿပီး ေဘာလံုးကြင္းထဲပတ္ေၿပးခိုင္းတယ္။ ေပ်ာ့မိုင္းကြဲသြားခဲ့တဲ့အတြက္ လက္ ၿပတ္သြားတယ္။ အဲ့ဒီ လက္ၿပတ္ႀကီးနဲ႔ပဲ အခ်ဳပ္ထဲမွာ ဆက္လက္ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားခ့ဲတယ္။ သူ႔လိုပဲ စစ္ေႀကေရးကာလမွာ မိုင္းခြဲခံရတဲ့သူေတြရိွပါတယ္။

ေအာက္ေဖၚၿပပါသူေတြက ေဖေဖၚဝါရီ (၁၂) ရက္ေန႔မွာ ေခါင္းၿဖတ္ အသတ္ခံရသူေတြၿဖစ္တယ္။ ရဲေဘာ္၊ တပ္ႀကပ္ႀကီး၊ ဗိုလ္ႀကီး ဆိုတဲ့ အမည္ေတြဟာ အဲ့ဒီကာလက ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲ႕ ရာထူးေတြအၿဖစ္အသံုးၿပဳထားၿခင္းၿဖစ္ပါတယ္။

(၁) ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ( ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဥကၠ႒၊ မႏၱေလး)

သံၿပားအားမီးဖုတ္ၿပီး ေပါင္ေၿခသလံုးထံ ကပ္ထားၿခင္း၊ ဗိုက္ေပၚသို႔ ကတၱရာစီးၿပားမ်ားကို မီးရိႈ႕၊ အစက္ခ် မီးေမႊးၿခင္း၊ သံေခ်ာင္းမ်ားကို မီးဖုတ္ခါ၊ ေပါင္အတြင္းသို႔ ထိုးသြင္းၿခင္း၊ စိတ္ဓါတ္ပ်က္ၿပားေၿခာက္ၿခားေစရန္၊ ကိုေက်ာ္ေဝကို ထင္းတံုးေပၚတင္ၿပီး ေခါင္းၿဖတ္သတ္ထားခါ၊ ထိုေခါင္းၿပတ္မွ၊ ပန္းထြက္ေနေသာ ေသြးမ်ား ကို၊ ေသာက္ခိုင္းၿခင္း၊ ကိုခ်ိဳႀကီး၏ လက္ ကို လက္ေကာက္ဝတ္မွ ခုတ္ၿပတ္ေသာ္လည္း၊ ခုတ္ခ်က္မမွန္ကာ၊ လက္ဝါးအရင္းပိုင္းမွ ၿပတ္ထြက္ခါ၊ ( လက္မ တေခ်ာင္းထဲပင္ က်န္ထားပါသည္)၊ ထိုလက္ၿပတ္အား ကိုက္ထားခိုင္းၿခင္း၊ ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံရခ်ိန္ထိ၊ ဒုတ္ေကာက္ၿဖင့္သာလမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ၿပီး၊ အသတ္ခံ လိုက္ရခ်ိန္တြင္၊ ေခါင္းမၿပတ္သၿဖင့္၊ ၿပန္ထလာသည္ကို၊ ေပါက္ၿပားေနာက္ဖင္ၿဖင့္၊ ရိုက္ခ် သတ္ခံရပါသည္။

(၂) ကိုခ်ိဳႀကီး ( မႏၱေလး)

စစ္ေဆးေရးကာလတြင္ ဗိုက္ေပၚတြင္ မီးရိႈ႕ခံရၿခင္း၊ လက္ဝါးကပ္တိုင္တြင္ လက္မ်ားကို သံေခ်ာင္းၿဖင့္ ရိုက္ႏွက္စစ္ေဆးခံရၿခင္း၊ ကိုေက်ာ္ေဝအား ေခါင္းၿဖတ္သည့္ေန႔တြင္ လက္ဝါးအရင္းပိုင္းမွ ခုတ္ၿဖတ္ခံရၿခင္း၊ ေခါင္းၿဖတ္သည့္အခါတြင္၊ ထူးၿခားစြာၿဖင့္ တည္ၿငိမ္စြာ ခုတ္ၿဖတ္ခံသြားပါသည္။

(၃) ရဲေဘာ္ ေက်ာ္ေဝ ( မႏၱေလး)

ဦးေခါင္းအား ထင္းတံုးေပၚတင္ၿပီး၊ ကိုမ်ိဳးဝင္းမွ ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခဲ့ပါသည္။ အသတ္မခံရေသးခ်ိန္ တြင္၊ ေတာင္းပန္ေသးေသာ္လည္း အသတ္ခံရမည္ကို သိေသာအခါ၊ ဓမၼစစ္ ေက်ာင္းသားကြ၊ မင္းတို႔ သတ္လို႔ ငါေသေပမဲ့၊ ငါ့ဝိညာဥ္မေသဘူးကြ၊ ေက်ာ္ေဝ- ဓမၼစစ္ ေက်ာင္းသားကြ၊ သတ္လိုက္ ရတယ္ လို႔ ေအာ္ဟစ္သြားခဲ့ပါသည္။ စစ္ေႀကာေရးကာလတြင္လည္း မိုင္းခြဲပြဲတြင္ လက္ကို မိုင္းခြဲခံရခါ လက္ၿဖတ္ပစ္ရသူၿဖစ္ပါသည္။

(၄) ရဲေဘာ္ ေအာင္ဖိုး ( ရန္ကုန္)

ကိုသံေခ်ာင္း၊ ကိုမ်ိဳးဝင္း၊ ကိုေအာင္ႏိုင္တု႔ိမွ ေကာ္မတီဝင္မ်ားေနထိုင္ရာ တည္းစခန္းေရွ႕သို႔ေခၚ ယူၿပီး ေၿခေထာက္တြင္ မိုင္းအေပ်ာ့စားကပ္ၿပီး၊ မိုင္းခြဲခါ ေၿခၿဖတ္ခံရ၊ ( ထိုမိုင္းခြဲပြဲတြင္) မငယ္ ( နန္းေအာင္ေထြးႀကည္) အပါအဝင္ ႏွိပ္စက္ခံခဲ့ရေသာ္လည္း၊ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ၊ လက္မိုင္းခြဲမခံခဲ့ရ၊ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ထိုေၿခၿပတ္ဘဝႏွင့္ပင္၊ ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံရပါသည္။

(၅) ရဲေဘာ္ ေက်ာ္ေက်ာ္မင္း (မံုရြာ)

ေသဒဏ္ခ်မွတ္လိုက္သည္ဟု အမိန္႔စာၿပန္ေသာအခါတြင္၊ ေအာက္ပိုင္း ရုတ္တရက္ေသ၊ မိမိကိုယ္မွ ေသးထြက္မွန္းကို မိမိမသိသည္အထိ၊ ထိတ္လန္႔ခါ၊ ေခါင္းၿဖတ္မည့္ေနရာသို႔ တြဲေခၚယူခဲ့ရပါသည္။

(၆) ရဲေဘာ္ ေမာင္ေမာင္ႀကြယ္ ( ရန္ကုန္)

ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳေက်ာ္ၿငိမ္း၏ ေမြးစားသားဟုဆိုသည္။ အပတ္စဥ္ (၅) ကာလတြင္၊ ကိုမ်ိဳးဝင္းအား အမ်ားဆံုးေဝဖန္ခဲ့သူၿဖစ္သည္။ မိမိ၏ပါးစပ္အား တိတ္ၿဖင့္ကပ္ခါ၊ ကိုမ်ိဳးဝင္း ကို အသံတိတ္ ဆႏၵၿပခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသားတပ္ေထာက္လွမ္းေရးမ်ား၏ ( အထူးသၿဖင့္ ကိုမ်ိဳးဝင္းမွ ညွင္းပမ္းႏွိပ္စက္ခဲ့) ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံခဲ့ရပါသည္။

(၇) တပ္ႀကပ္ႀကီး တူးတူး ( ၿမစ္ႀကီးနား)

ေခါင္းၿဖတ္ခံနီးတြင္ ဆုေတာင္းခိုင္းေသာအခါ၊ မည္သည့္စကားတလံုးမွ မဆိုပဲ၊ ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံရ၊

(၈) ကိုလွၿမင့္ ( တပ္ကုန္း)

ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံရခ်ိန္ထိ၊ မိမိမွာ ေထာက္လွမ္းေရး မဟုတ္ေႀကာင္း၊ ၿပင္းထန္စြာၿငင္းဆန္သြားပါသည္။

(၉) ရဲေဘာ္ ရန္ေအာင္ ( ရန္ကုန္)

ေခါင္းၿဖတ္ေသာအခါ ၿပန္ထလာသၿဖင့္၊ ရင္ဘတ္အား ေသနတ္ဘက္နက္ ၿဖင့္ ထိုးသတ္ခံရ၊

(၁၀) တပ္ႀကပ္ေ႒းၿမင့္ဝင္း ( ရန္ကုန္)

အပတ္စဥ္ (၅) သင္တန္းကာလ၊ တပ္တြင္းေဆြးေႏြးပြဲတြင္၊ ကိုမ်ိဳးဝင္းအား ၿပင္းထန္စြာ ေဝဖန္ခဲ့ သၿဖင့္၊ ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခါနီးတြင္၊ ကိုမ်ိဳးဝင္းမွ၊ “ ေဟ့ေကာင္ မင္း ငါ့ကို အပတ္စဥ္ (၅) တံုးက ေၿပာ သလို ေၿပာႏိုင္ေသးလားဟု အၿငိဳးႀကီးစြာ ေမးခ့ဲသည္ကို က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္နားၿဖင့္ႀကား ရၿပီး၊ ေ႒းၿမင့္ဝင္းမွ ေသနတ္ႏွင့္ ပစ္သတ္ေပးရန္ေတာင္းဆိုသၿဖင့္၊ ေသနတ္ၿဖင့္ ပစ္သတ္ခံရပါသည္။

(၁၁) ရဲေမ မခင္ခ်ိဳဦး ( ရန္ကုန္)

အသတ္ခံရခါနီးတြင္၊ ငိုယိုရွစ္ခိုးေတာင္းပန္ေသာ္လည္း၊ ရဲေဘာ္မ်ားအားလံုးေရွ႕တြင္ ကိုယ္တံုးလံုး ခြ်တ္ၿပီး၊ ေသနတ္ၿဖင့္ ပစ္သတ္ခံရပါသည္။

(၁၂) ဗိုလ္သာဓု ( ရန္ကုန္)

ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံခဲ့ရ

( ၁၃) ရဲေဘာ္ေအာင္ေအာင္ ( ကသာ)

ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံရသည္

(၁၄) ရဲေဘာ္ေအးၿမင့္ ( ကသာ)

ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံရသည္

(၁၅) တပ္ႀကပ္ႀကီး ေသာင္းၿမင့္ ( စစ္ကိုင္းတိုင္း)

ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံခဲ့ရသည္

(၁၆) ရဲေဘာ္ သက္ႏိုင္ ( ရန္ကုန္)

ေခါင္းၿဖတ္သတ္ခံရ

(၁၇) ၿပည္စိုးႏိုင္ ( ရန္ကုန္)

ညတြင္းခ်င္းပင္ ဖမ္းဆီးခံရခါ၊ လိုင္စင္ ကဲ့သို႔ ေရခဲေသာအရပ္တြင္ ေၿမႀကီးထဲတြင္ ကိုယ္ကို ၿမွဳပ္ခါ၊ ေခါင္းေလးသာ ေဖၚထားၿပီး ႏွိပ္စက္ခဲ့ပါသည္။ ဘုန္းႏွိမ့္ေစရန္ မခင္ခ်ိဳဦးအား ေခါင္းေပၚသို႔ ေက်ာ္ခြ ခိုင္းခဲ့ႀကသည္။ ထို႔ေနာက္ ဥေႏွာက္အေၿမးပါးေယာင္ ေရာဂါအခံရိွေသာ ၿပည္စိုးႏိုင္ သည္ ဦးေခါင္းကို ရိုက္ႏွက္ပါ မ်ားသည့္အတြက္၊ မနက္ေရာက္ေသာအခါ၊ စစ္ေဆးရင္းေသဆံုးသြားခ့ဲရပါသည္။ မခင္ခ်ိဳဦးႏွင့္လည္းေဖာက္ၿပန္ေနသည္ ဟု စြပ္စြဲခံခဲ့ရပါသည္။

အထက္ပါစာရင္းထဲမွာ ကိုေက်ာ္ေဝ ( မႏၱေလး) နဲ႔ ၿပည္စိုးႏိုင္ တို႔က ေဖေဖၚဝါရီ (၁၅) ရက္သတ္ၿဖတ္ခံရမႈ ထဲမွာ စာရင္းမေႀကၿငာခဲ့ပါဘူး။

စာရင္းမေႀကၿငာပဲ အသတ္ခံရသူေတြက-

(၁) ကိုေက်ာ္ေဝ ( မႏၱေလး)

(၂) ကိုစိုးဝင္းသန္း ( မႏၱေလး)-

KIA ေဆးရံုမွာတက္ေနစဥ္၊ သန္းေဇာ္ ႏွင့္ လူတစုမွလာေရာက္ေခၚေဆာင္ သြားခါ အာသံကုန္းတြင္ သတ္ၿဖတ္ခဲ့သည္။

(၃) ကိုဝင္းေနာင္ (ရန္ကုန္)

ဧၿပီလဆန္းပိုင္းအတြင္း ဗန္းေမာ္ခရိုင္မွာ အသတ္ခံရ၊

(၄)ကိုရန္ရွင္း (ရန္ကုန္)-

ရက္စက္စြာႏွိပ္စက္ခံခဲ့ရၿပီး ခုတ္ထစ္ သတ္ၿဖတ္ခံခဲ့ရသည္

(၅) ဦးေက်ာ္ေက်ာ္ဘုန္း ( ခရိုင္မွဴး) -

ေရွ႕တန္းမွာ လူမဆန္စြာ ညွင္းပမ္းႏွိပ္စက္ သတ္ၿဖတ္ခံခဲ့ရသည္

ဒုတိယပိုင္းမွာ စစ္ေႀကာေရးစခန္းတြင္ ေသဆံုးခဲ့သူ (၁၄) ေယာက္ႏွင့္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ( ေၿမာက္ပိုင္း) စစ္ေႀကာေရးစခန္းႏွင့္အက်ဥ္းေထာင္မွာ တာဝန္ယူခဲ့သူမ်ားရဲ႕နာမည္စာရင္းေတြ၊ အၿဖစ္အပ်က္ေတြကို တင္ၿပသြားပါမယ္။

ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင့္ အင္တာဗ်ဴး(ဘာသာျပန္ႏွင့္မူရင္း)

from http://8-8-88.blogspot.com/

နယ္စပ္မွာ ဂ်ာနယ္လစ္သင္တန္းေပးေတာ့ ဗမာ၊ကရင္စကားျပန္ေတြနဲ ့အလုပ္လုပ္ရပါတယ္။
ဘာသာျပန္ တေယာက္က ေအာင္ႏိုင္ပါ။

သူက ဂ်ာနယ္လစ္တေယာက္ျဖစ္ျပီး ႏိုင္ငံေရးအျမင္ရွိသူ၊ ဟာသ ဥာဏ္ရႊင္ သူပါ။
သူနဲ ့အလုပ္လုပ္ရတာအဆင္ေျပပါတယ္။
ဒါေပမယ့္သူ ့မွာအင္မတန္စိတ္၀င္စားဖို ့ေကာင္းတဲ ့ဇတ္ လမ္းတခု ရွိျပီး က်ေနာ္ဒါကို ပိုသိခ်င္ေနပါတယ္။

သူ ့မ်က္ႏွာသြင္ျပင္က ရိုးသားတဲ့ပံုပန္းသ႑ာန္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။
၀တ္စားဆင္ယင္ထားတာေတာ့ ဆရာ ၀န္တေယာက္လိုပါပဲ။

အျပာေရာင္ရွပ္အကၤ် ီ ကိုအညိဳေရာင္ေဘာင္းဘီနဲ ့သပ္သပ္ယပ္ယပ္၀တ္ဆင္လို ့။ အဂၤလိပ္စကားေျပာကေတာ့ သိပ္ေကာင္းပါတယ္။

သူ ့ဘ၀ရဲ ့ ေၾကကြဲစရာဇတ္လမ္းေတြ ကို ေအးေအးေဆး ေဆးျပက္လံုးထုတ္ရယ္ေမာသူပါ။
တခ်ိန္က သူဟာ ေက်ာင္းသားတပ္ မေတာ္ေျမာက္ ပိုင္းရဲ ့ ဥကၠဌတဦး ျဖစ္ခဲ့သလို ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲ ့ႏွလံုးသည္းပြတ္ကို ထိမွန္ခဲ့တဲ့ အၾကီးမားဆံုး နာမည္ပ်က္မွဳမွာ အဓိက ေနရာကပါ၀င္ခဲ့သူတဦးပါ။

၁၉၉၂ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၂ ရက္မွာ ေက်ာင္းသားစစ္သားေတြဟာ သူတို ့ရဲ ့ရဲေဘာ္ရဲဘက္ ၁၅ ေယာက္ကို အစိုး ရရဲ ့သူလွ်ိဳလို ့စြပ္စြဲျပီး သုတ္သင္ခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ္က ဒီကိစၥေအာင္ႏိုင္ ကို အင္တာဗ်ဴးလုပ္ခ်င္ေနပါတယ္။

ဘာလို ့လည္းဆိုေတာ့ သူက ဒီသုတ္သင္မွဳကို အမိန္ ့ေပးခဲ့တဲ ့ေခါင္းေဆာင္ေတြထဲက တေယာက္ျဖစ္ေန လို ့ပါ။
ဒီအင္တာဗ်ဴးက သူ ့ကိုအက်ပ္အတည္းထဲပို ့သလိုပါပဲ။

ဒီကိစၥကိုအရင္ကတေယာက္မွ အင္တာဗ်ဴး သူမရွိခဲ့လို ့သူအံ့ၾသသြားပံုပါ။
အင္တာဗ်ဴးဖို ့သူသေဘာတူပါတယ္။ က်ေနာ္တို ့မဲေဟာင္ေဆာင္မွာ ေတြ ့ ၾကတယ္။

သူ ့အတန္းကအဖြဲ ့ေတြအဲဒီမွာရွိၾကတယ္။ ျမန္မာေဒါက္တာေတြေနတဲ ့အိမ္ေပါ့။
အဲဒီမွာ က် ေနာ္လညး္ေနတယ္။ က်ေနာ့္ မွတ္စုစာအုပ္နဲ ့ တိပ္ရီေကာ္ဒါကို စားပြဲေပၚျပင္လိုက္တဲ ့အခ်ိန္မွာ ေအာင္ႏိုင္က ဒီညေတာ့ ညတာရွည္ဦး ေတာ့မွာပဲလို ့ဆိုတယ္။

၀ီစကီနဲ ့ေရခဲနဲ ့ ။၀ီစကီေသာက္ရင္း က်ေနာ့္ ေမးခြန္းေတြကိုသူေျဖပါတယ္။
သူ ့ထြက္ဆိုခ်က္ေတြ အတြက္ တိပ္ရီေကာ္ဒါကို က်ေနာ္ စဖြင့္လိုက္ပါတယ္။

၁၉၈၈ မွာက်ေနာ္က မႏၱေလးေဆးေက်ာင္းမွာ တက္ေနပါတယ္။
ဆႏၵျပပြဲေတြျဖစ္ေတာ့ က်ေနာ္ က ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တေယာက္ပါ။
အစိုးရက ႏိုင္ငံေ၇းလွဳပ္ရွားမွဳေတြေၾကာင့္ စြပ္စြဲဖမ္းဆီးမွဳေတြ လုပ္တဲ့အခါ ၁၉၈၉ မွာ မႏၱေလးကေန ေျမာက္ပိုင္းကို ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ ကိုေရာက္ခဲ့ပါတယ္။

ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းပါတယ္။ က်ေနာ္တို ့က ျမိဳ ့ေက်ာင္းသားေတြပါ။
အမ်ားစုက ေတာထဲမွာေနဖူးတဲ့အေတြ ့ အၾကံဳ မရွိၾကပါဘူး။

က်ေနာ္ တုိ ့ေနဖို ့၀ါးတဲေတြေဆာက္ၾကတယ္။ ေကအိုင္အိုက ရိကၡာ ေထာက္ပါတယ္။
ရပ္တည္ဖို ့ခက္ပါ တယ္။ က်ေနာ္တို ့ကဗမာေတြဆိုေတာ့ ကခ်င္ေတြ အျပည့္အ၀မယံုပါဘူး။

ေငြရဖို ့အတြက္ ေက်ာက္စိမ္းရွာ ဖို ့မိုင္း ကြင္းတခုေပးပါတယ္။ ေပ၈၀၀၀ ေထာင္ေလာက္ျမင့္ပါတယ္။
ေက်ာက္ေတာင္ေတြျဖစ္လို ့ပါးေကာက္ပဲသီးႏွံ စိုက္ဖို ့ခက္ပါတယ္။ ေထာက္ပံ့တာနဲ ့မွီခိုရပါတယ္။
မိုးေရာက္ေတာ့ ဗမာစစ္တပ္က လာတိုက္ျပီး က်ေနာ္တို ့စတိုကို ဖ်က္ဆီးလိုက္ပါတယ္။

ဆားမရွိစားစရာမရွ ိဆယ္ရက္ေလာက္ျဖစ္သြား တယ္။ အားျပတ္ျပီး ငွက္ဖ်ားေတြလည္းျဖစ္လုိ ့တခ်ိဳ ့လည္းေသကုန္ၾကတယ္။

သူငယ္ခ်င္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဆံုးရွံဳးခဲ့ရတယ္။ တခ်ိဳ ့ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ပဲရွိေသးတယ္။
တေယာက္ကိုတလမွ ၅၀က်ပ္သံုး ဖို ့ရ တယ္။က်ေနာ္တုိ ့ေမ်ာက္ေတြေထာင္တယ္။

ေမ်ာက္၊ၾကြက္၊ျဖဴေကာင္ ...ရတာအကုန္စားတယ္။

လူေတြေသၾကတာၾကည့္ျပီးေရွာ ့ရတယ္။ က်ေနာ့္မွွာစစ္ပြဲအေတြ ့အၾကံဳမရွိဘူး။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တိုက္ တယ္။

၁၉၉၀ မွာ ရက္ေလးဆယ္ေလာက္ စစ္တိုက္ရတယ္။ အဲဒီတိုက္ပြဲမွာ ေခါင္းေဆာင္ ဒဏ္ရာရ ေတာ့က်ေနာ္ကအမိန္ ့ေပးရတယ္။
ေကအိုင္အိုဆီကလက္နက္တခ်ိဳ ့ရတယ္။ ေသသြားတဲ ့ရန္သူစစ္သား ဆီကလည္းလက္နက္ရတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္ကေရြးေကာက္ခံရတဲ့ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးပါ။
ေျမေအာက္လွဳပ္ရွားမွဳေတြ မွာတာ၀န္ခံပါ။
ဗမာျပည္ထဲမွာ တပ္သားသစ္စုေဆာင္းပါတယ္။

တခုသတိျပဳလာမိတာက ရန္သူ ့လို္င္းေတြ ၾကားထဲမွာ ျပႆနာတစံုတရာမရွိပဲသြားလို ့ျပန္လို ့ရေနတာပါ။
စစ္ေထာက္လွမ္းေရးမိသားစုနဲ ့ဆက္ႏြယ္ ေနတဲ ့ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ ့တပ္သားသစ္စုေဆာင္းေရးထဲမွာပါလာတာပါ။

အခ်ိန္ခဏေလးအတြင္းမွာ တပ္သားအေရအတြက္ ၈၀၀ ေက်ာ္အထိတိုးလာပါတယ္။
စစ္ေထာက္လွမ္းေရး နဲ ့ခ်ိတ္ဆက္ေနသလားသံသယျဖစ္လာပါတယ္။

ေရွ ့တန္းကရတဲ့သတင္းေတြအရလည္းက်ေနာ္တို ့ဘက္က က်ဆံုးေနပါတယ္။ အေျခအေနက သံသယျဖစ္စရာ အေျခအေနပါ။
နအဖစစ္သားေတြကို က်ေနာ္တို ့တည္ေနရာကိုလမ္းညႊန္ေပးေနတဲ ့အမွတ္အသားေတြကို သစ္ပင္ေတြမွာ ရဲေဘာ္ေတြက သတိျပဳမိပါတယ္။

ဒါနဲ ့တခ်ိဳ ့ကိုေစာင့္ၾကည့္ပါတယ္။ ေလးငါးေယာက္ေလာက္ကိုဖမ္းျပီး စစ္ ေၾကာေရးလုပ္ေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရး စာရင္းတခ်ိဳ ့ရပါတယ္။
အဲဒီစာရင္းထဲမွာဗဟုိေကာ္မတီ အဖြဲ ့၀င္ ေတြပါပါေနတယ္ဗ်။

တခ်ိဳ ့ကေထာက္လွမ္းေရး ေလ့က်င့္ေပးထားတဲ ့စပိုင္ေတြျဖစ္ျပီး တခ်ိဳ ့က အင္ေဖာ္မာသတင္းေပးေတြပါ။တခ်ိဳ ့ဗမာလူမ်ိဳးၾကီး၀ါဒအျမင္နဲ ့လွဳပ္ရွားေနတယ္လို ့ထင္ပါတယ္။
ဘာလုပ္ရမလဲ ဆိုတာစဥ္းစားရေတာ္ေတာ္ခက္ပါတယ္။

I panicked.လူ ့အခြင့္ အေရးတို ့ဘာ တို ့ဆိုတာလည္းက်ေနာ္တို ့ အဲဒီအခ်ိန္ကနားမလည္ခဲ့ပါဘူး။
စပိုင္စာရင္းက အေယာက္ရွစ္ ဆယ္ေက်ာ္ ျဖစ္ေနတယ္။

က်ေနာ္တို ့ကို မယုံမွာစိုး လို ့ရိုက္ထား တဲ့ဗီြဒီယိုေခြပါရွိပါတယ္။
ဒီစပိုင္ေတြကို သံေျခက်င္းေတြ ခတ္ျပီး ဘားတိုက္ထဲမွာပိတ္ထားပါတယ္။

ေနာက္ ဆံုး ေျမာက္ပိုင္းေက်ာင္း သားတပ္ မေတာ္ဗဟိုေကာ္မတီက စပိုင္ ၁၅ေယာက္ကို ေသဒဏ္ခ်ဖို ့ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။
က်ေနာ္ တို ့စစ္ျဖစ္ေန တာပါ။ စစ္တပ္နဲ ့လက္နက္ ကိုင္စစ္ပြဲဆင္ႏႊဲေနတာပါ။

စပိုင္ကို ေသဒဏ္ေပးရမယ္လို ့က်ေနာ္ တို ့ဖြဲ ့စည္းပံုနဲ ့ဥပေဒမွာေရးသား ထားပါတယ္။
က်ေနာ္တို ့ရဲေဘာ္ေတြဟာ ဒီစပိုင္ေတြေၾကာင့္ အသတ္ခံခဲ့ၾကရပါတယ္။
တခ်ိဳ ့အဖြဲ ့၀င္ေတြ က စပိုင္အေယာက္ရွစ္ဆယ္လံုး ကို ေသဒဏ္ေပး ဖို ့ေတာင္းဆို ပါတယ္။

ျငင္းရင္းခုန္ရင္း နဲ ့ေနာက္ဆံုးမွာ ၁၅ ေယာက္ နဲ ့သေဘာတူညီခ်က္ရပါတယ္။
ဒီေသဒဏ္စီရင္ခ်က္က စပိုင္ေတြလုပ္ ခဲ့တဲ့လုပ္ရပ္ေတြ နဲ ့ စစ္အစိုးရအတြက္ သူတို ့ဘယ္ေလာက္ အေရးပါသလဲဆိုတဲ့ အခ်က္အေပၚ မူတည္ျပီး ဆံုးျဖတ္ ခ်က္ခ်ခဲ့ တာျဖစ္ ပါတယ္။

သတ္ပြဲျဖစ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းရင္းေတြကိုေျပာေနတဲ့ေအာင္ႏိုင္ဟာအျဖစ္အပ်က္ေတြကိုေတြး စိတ္ဆင္းရဲ ေန ပံုပါပဲ။
ဘယ္လိုဘယ္ပံု ေသဒဏ္ေပးခဲ့သလဲလုိ ့ေမးၾကည့္တဲ့အခါ သူ ့ကိုၾကည့္ုျပီး ပိုလို ့စိတ္မသက္မ သာျဖစ္ရပါတယ္။

တခ်ိဳ ့ကိုပစ္သတ္တယ္။ တခ်ိဳ ့ကိုေခါင္းျဖတ္သတ္တယ္။ က်ေနာ္တုိ ့အရာရွိေတြကသူတို ့ကို အနီးကပ္ ပစၥ တိုနဲ ့ပစ္သတ္တယ္။
ေသနတ္နဲ ့ပစ္သတ္တာ ပိုျပီးေ၀ဒနာခံစားရတယ္ လို ့က်ေနာ္တို ့ထင္ပါတယ္။ ဓားကို ေျပာင္းသံုးရင္ သူတုိ ့ေ၀ဒနာ ခံစားရနည္းနည္း သက္သာမယ္လို ့ထင္တဲ့အတြက္ဓားကိုေျပာင္းသံုးပါ တယ္။
ဒါေပမယ့္ ေခါင္းက တိတိရိရိမျပတ္ဘူးဗ်။
But they were not cleanly beheaded, even though the spinal cords were severed.သတ္တာကို က်ေနာ္ ေစာင့္ၾကည့္တယ္။

ဒါဟာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္စစ္သားေတြေရွ ့မွာျဖစ္ခဲ့တာပါ။

က်ေနာ္တို ့သူတို ့အားလံုးကို လႊတ္လိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လႊတ္လိုက္ရင္ က်ေနာ္တို ့သူလွ်ိဳေတြကို ၾကိဳဆိုသလုိျဖစ္ေနမယ္။
ဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ရတာ ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲပါတယ္။

ဒီလိုမကြက္မ်က္ခင္မွာ ေကအိုင္ အိုကေန ႏိုင္ငံတကာလြတ္ျငိမး္ခ်မ္းသာခြင့္အဖြဲ ့၊ကမၻာ့ၾကက္ေျခနီတို ့ကို ခ်ဥ္းကပ္ ပါေသးတယ္။
အက်ဥ္းသားေတြကို သူတို ့ဆီကိုလႊဲဖို ့က်ေနာ္တို ့အကူအညီလိုပါတယ္ လို ့။

သူတို ့ေျပာတာက သူတို ့ တရုတ္ျမန္မာနယ္စပ္ကို မေရာက္ႏိုင္တဲ့အတြက္ သူတို ့မကူညီႏိုင္ပါဘူးတဲ့။
ဒီကိစၥဟာ က်ေနာ္အတြက္ အခက္ခဲဆံုးကိစၥတခုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို ့မွွာ ေရြးစရာလမ္းမရွိဘူးလို ့ခံစားရတယ္။

သူလွ်ိဳေတြကို သတ္ပစ္တာ ဗမာျပည္မွာသိပ္ ေတာ့ မဆန္းလွပါဘူး။ ဗမာစစ္တပ္က သူလွ်ိဳမိရင္ တရား ရံုး ေတြတင္မေနပဲေနရာမွာတင္ သတ္ပစ္ပါတယ္။

ေအာင္ႏိုင္အခန္းျပင္ကိုထြက္သြားပါတယ္။ ျပန္၀င္လာေတာ့ စကားမဆက္ခင္ ေလကိုခပ္ျပင္းျပင္းရွဴသြင္း လိုက္ပါတယ္။

ဘ၀ေတြက ျငိမ္းခ်မ္းေနရင္ေတာ့ စံခ်ိန္စံႏွဳန္းေတြနဲ ့သြားဖို ့လြယ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စစ္တိုက္ေနတဲ့အခ်ိန္ ကေတာ့ မတူပါဘူး။ ေတာထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ဖို ့တခုတည္းေသာလမ္းက လက္နက္နဲ ့ပါ။ ဒီလုိသတ္ လိုက္လို ့ ႏိုင္ငံေရးအရ ေရွ ့ကိုတိုးတက္သြားတယ္လုို ့ဆိုတယ္။ ဒါေပမယ့္ တေယာက္မွ ႏိုင္ ငံ ေရး အက်ိဳးအျမတ္မရခဲ့ဘူး။ က်ေနာ္တို ့ထဲမွာ အကြဲအျပဲမရွိခဲ့ပါဘူး။ တေယာက္မွ ဘာတခုမွ မရခဲ့ဘူး။ ဒီသတ္ပြဲ မတိုင္ခင္က ငပိနဲ ့စားတယ္။ သတ္ပြဲျပီးေတာ့လည္း ငပိနဲ ့ပဲ။ ၁၅ေယာက္ အစားအ ေယာက္ ရွစ္ဆယ္ျဖစ္သြားႏိုင္တာပါ။ မိသားစုေတြက စိတ္ဆိုးၾကမယ္၊စိတ္ထိခိုက္ၾကမယ္ဆိုတာ နားလည္ ေပးႏိုင္ ပါတယ္။ မိဘေတြကို လာဖို ့က်ေနာ္တို ့နဲ ့စကားလာေျပာဖို ့က်ေနာ္တို ့ဖိတ္ေခၚပါတယ္။

က်ေနာ္တို ့ကိုသစၥာေဖာက္သူေတြဟာ က်ေနာ္တို ့ရဲ ့ သူငယ္ခ်င္းေတြပါပဲ။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ထြန္းေအာင္ ေက်ာ္ (အဲဒီအခ်ိန္က ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲ ့ဥကၠဌပါ) အသတ္ခံခဲ့ရပါတယ္။ သူက က်ေနာ့္ အကိုၾကီးလိုပါပဲ။ က်ေနာ္တို ့အရမ္းကို ရင္းႏွီးပါတယ္။ သူက သူလွိ်ဳ လို ့၀န္မခံပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သက္ေသ အေထာက္အထားေတြအရ သူကသူလွ်ိဳပါ။

တိုက္ပြဲက ျပင္းထန္ပါတယ္။ စစ္ဆိုတာဟာ ကြဲျပားျခားနားတဲ့အမွန္တရားတခုပါ။
က်ေနာ္တို ့က သီးျခားျဖစ္ေနျပီး ေတာ့ လူ ့အခြင့္အေရးအဖြဲ ့ေတြနဲ ့လည္း အဆက္အသြယ္မရွိပါဘူး။

ဒီမိုကေရစီ၊လူ ့အခြင့္ အေရးေတြကိုသင္ၾကားဖို ့လည္း အခြင့္အလမ္းမရွိပါဘူး။
တကယ္လို ့မ်ားရွိခဲ့ရင္ အေျခအေနက တမ်ိဳးျဖစ္ သြားႏိုင္ပါတယ္။

က်ေနာ္တာ၀န္ယူျပီး ျပႆနာကိုေျဖရွင္းဖို ့လိုအပ္တယ္လို ့က်ေနာ္ယံုၾကည္ပါတယ္။
ေတာင္အာဖရိက က အမွန္တရားေကာ္မရွင္လိုမ်ိဳး စံုစမ္းစစ္ေဆးေရးတခု ျဖစ္သင့္ ပါတယ္။

ဘာေတြျဖစ္ခဲ့သလဲဆိုတာ လူေတြ သိဖို ့လိုအပ္ပါတယ္။
The problem will be to get MI to hand over their files.

က်ေနာ္တို ့ရဲ ့သူရဲေကာင္းေအာင္ဆန္း ကိုအတုခိုးျပီး က်ေနာ္တို ့ႏိုင္ငံလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ေတာခိုခဲ့ ၾကတယ္လို ့ထင္ခဲ့ၾကတာပါ။

ဒါေပမယ့္ ဒုတိယကမၻာစစ္ၾကီးေၾကာင့္ ဗမာျပည္လြတ္လပ္ေရးရခဲ့တယ္ ဆိုတာေတာင္ မသိခဲ့ ပါဘူး။

အဲဒီတုန္းကက်ေနာ့္အသက္ ၂၄ ႏွစ္ပါ။
က်ေနာ့္ကိုယ္က်ေနာ္ လူၾကီးျဖစ္ျပီလို ့ထင္ခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒီအေတြ ့အၾကံဳျပီး တဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ျဖစ္ဖို ့က်ေနာ္ အရမ္းငယ္ ပါေသး လားဆိုတာသေဘာေပါက္ သြားပါတယ္။

ႏိုင္ငံေရးအျပင္ဖက္ကိုေရာက္လာတဲ့အတြက္ က်ေနာ္၀မ္းသာ တယ္။

အင္တာဗ်ဴးအျပီးရက္အနည္းငယ္အၾကာမွာ မဲေဟာင္ေဆာင္မွာ ေအာင္ႏိုင္နဲ က်ေနာ္ေန ့လည္ စာစ ားပါတယ္။
က်ေနာ္ကအနံ ့ျပင္းျပင္းနဲ ့ဟင္းခြက္ကိုဘာလဲလို ့ေမးၾကည့္ေတာ့သူကရီပါတယ္။
ျပီးေတာ့ မွေျပာတာ ကေမ်ာက္အူေတြပါ တဲ ့။

(ေအာက္က မူရင္း အင္တာဗ်ဴးပါ။ ယွဥ္ဖတ္ၾကည့္ျပီး အမွားအယြင္းရွိရင္ ျပင္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။)

Posted on August 26, 2009 by sanooaung Excerpts from the “All Wars Are Dirty” by PHIL THORNTON

(Page 161, 162 and 163)

When I ran the journalism-training workshops on the border, I worked with either a Burmese or Karen translator, depending on the group. One of these translators was Aung Naing, the former Burmese student leader I had interviewed about NGOs. He was now a journalist, politically aware and with a sharp sense of humour. I particularly enjoyed working with him, and he had a very interesting history I was curious to find out more about.

Aung Naing had the face of a choirboy, and he dressed like the doctor he should have become: neat blue shirt tucked into charcoal trousers. His English was excellent. He laughed easily as he joked around the edges of the tragedy that was his life. He was a former chairman of the All-Burma Students’ Democratic Front [ABSDF) for northern Burma, and had played a central role in one of the biggest scandals to hit at the heart of the Burmese student army.

On February 12,1992, student soldiers executed fifteen of their comrades accused of spying for the regime. I wanted to interview Aung Naing about it, as he was one of the leaders who ordered the executions. It was a tough place to put him in, although he was surprised that no one had ever interviewed him about the incident before. He agreed, and we met in Mae Hong Son—where his group's classes were held—at the house of a Burmese doctor, where I was staying. Aung Naing judged it would be a long night as I placed my notebook and tape recorder on the table. He responded by getting a bottle of whiskey and a cooler of ice. He drank heavily as we talked. I let the tape recorder capture his testimony.

"In 1988 I was studying medicine in Mandalay. I was a student leader during the pro-democracy demonstrations. The regime accused me of illegal political activities, so in 19891 left Mandalay to join the northern ABSDF in the Kachin State, close to the Chinese "It was tough, most of us were city kids with no experience of living in the jungle. We built and lived in basic bamboo huts. The Kachin Independence Organization (KIO) supplied us with food, but it was difficult to survive, and many died. The Kachin didn't completely trust us, as we were Burmans. They gave us a region to make money from jade mining and tax. It was 8,000 feet high, rocky, and difficult to grow rice or crops. We depended on supplies "In the rainy season the Burmese army attacked our positions, destroying our stores. We went without rice and salt for ten days. We became weak and those who got malaria died. I lost many friends, some only eighteen years old. Each of us got fifty kyat a month to live on. We existed by trapping and eating monkeys, rats, and porcupines . . . anything.

"I was shocked to see people blown up and dead bodies. I had no battle experience, but I did fight. In 1990 we fought for forty days. I took command after our chief-of-staff was injured. We got weapons from the KIO and what we took from dead enemy soldiers. "At this time I was elected general secretary. I was in charge of our underground network. We used it to recruit students inside Burma. We began to notice we were able to go back and forth through enemy lines without problems, but we found we had recruited students who had family connections with Military Intelligence. Our numbers quickly grew to more than 800. We suspected our network had been infiltrated by MI. Reports from the front line indicated we were losing battles in suspicious circumstances. Our soldiers noticed knife marks had been cut in trees that could have led Burmese soldiers to our positions.

"We started to watch some people. We arrested four or five and, after interrogation, we had a small list. The list included members of our central committee. We found out the National Intelligence Bureau had trained some of these as spies, and others were just used as informers. I think some were motivated by ultra-nationalistic visions of a Burman master race.

"It was very difficult for us to know what to do. I panicked. We knew nothing about human rights, or, more to the point, we didn't understand. We asked the KIO to help us to interrogate. By now we had a list of eighty spies. We made videotapes in case no one believed us. We chained the spies and locked them in the barracks. A Northern ABSDF central committee decided fifteen spies would be given the death penalty. We were at war, in armed struggle with the Burmese regime. Our constitution and law said we could give spies the death penalty. Many of our comrades had been killed because of these spies. Some members called for the death penalty for the entire eighty. We debated, argued, and finally agreed to fifteen. The sentences were determined by what the spies had done and how important they were to the [Burmese] military.” Aung Naing was distressed by his memories and having to replay the events leading up to the executions. I upset him further when I asked him how the death sentences were carried out.

“Some of them were shot and some were beheaded. They were shot at close range by pistol by our officers. We thought the guns caused more suffering, so we thought if we switched to machetes it would be less. But they were not cleanly beheaded, even though the spinal cords were severed. I watched . . . it was done in front of all ABSDF soldiers. “We would have liked to free all of them—but if we had, it would have sent a message that we welcomed spies. It was a hard decision to make, and before we made it we approached, through the KIO, Amnesty International and the ICRC [International Committee of the Red Cross]. We needed help; we wanted to hand the prisoners 164 over to them. They said they couldn’t do anything, as they could not reach us on the Burma-China border. “It was the hardest thing I’ve ever done. But we felt we had no choice. It was not uncommon for armed opposition groups in Burma to execute spies. The Burmese army just killed anyone they caught on the spot without a trial.” Aung Naing left the room to throw up. He came back and swallowed hard before he continued.

“When life is peaceful, it’s easy to draw moral lines, but in war it’s different. In the jungle the only way to conduct politics is with armed struggle. It was said that the killings were politically motivated, but nobody gained any political advantage. We had no internal splits, none of us gained anything. Before the executions we ate fish paste, and after the executions we ate fish paste. It could have been eighty instead of fifteen. It is understandable the families are upset. We asked the parents to come and talk with us.

The people who betrayed us were our friends. My friend, Htun Aung Kyaw [ABSDF chairman at the time], was executed. He was like my older brother. We were very close. He didn’t admit he was involved, but evidence showed that he was. “The fighting was hard. War is a different reality. We were isolated and had no connection with human rights groups. We had no opportunity to learn about democracy or human rights. If we had, it may have been different. I believed I needed to take responsibility and resolve the problem. There should be an investigation like South Africa’s Truth Commission. People need to know what really happened. The problem will be to get MI to hand over their files.

We thought we were emulating our hero Aung San by going to the jungle to fight to free our country. We didn’t even know Burma was freed because of the Second World War. “I was 24. I thought I was old enough, but after this experience I knew I was too young to be a leader. I’m glad I’m out of politics.”

During lunch with Aung Naing in Mae Hong Son a few days after the interview, I pointed my spoon at a pungent dish in a wok. Aung Naing laughed and said that it was monkey intestine.

Aung Naing had admitted to the executions and killings of young ABSDF students in the book, “All Wars Are Dirty” by PHIL THORNTON

He had given lame excuses of not knowing or understanding the Human Rights and democracy. He also wrongly claimed that the killings were not politically motivated and nobody gained any political advantage.

The worst part was that he never mentioned the tortures and the actual number of executions was much more than he admitted.

He claimed and blamed the KIO, Amnesty International and the ICRC with the following statement, “before we made it we approached, through the KIO, Amnesty International and the ICRC [International Committee of the Red Cross]. We needed help; we wanted to hand the prisoners over to them. They said they couldn’t do anything, as they could not reach us on the Burma-China border.”

We need to investigate whether AI and ICRC actually got the news and refused to accept the student rebel prisoners. If they really get the message but acted irresponsibly they should be condemned because it is not very difficult to reach the ABSDF Camp through Burma, as many parents and relatives had really done that after informing the Burmese government and the Foreign Embassies like USA, British and Japan. We knew that the remaining students were released by the help of KIO/KIA without the knowledge of Aung Naing and new ABSDF leaders.

Aung Naing, we need a War Crime Tribunal but not merely an investigation like South Africa’s Truth Commission. Sorry, we could see your cunning wits of wishing to be free or off the hook even before you were caught.

To be fair to you, we wish to know why some of your partners in crime who were caught by Myanmar Military were not tried with the war crimes. May be they don’t wish to open their secret MI files but even if few of them were actually spies you have no right to torture hundreds and killed about fifty of them.

Just because MI’s “Myet Khin Thit” put a propaganda wedge by claiming that their spies had successfully infiltrated the ABSDF, your group led by ‘Shanis’ staged a coup, arrested, tortured and killed the fellow student rebels. If you had a sound and reasonable mind, you should understand or see through that propaganda warfare. No government nor any enemy would just easily declare that their spies had successfully infiltrated the opposing enemy and risks the exposures of their valued informants.

၂၀၀၆ နအဖရဲ ့သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ

ကိုေက်ာ္မ်ိဳး၊ဦးတိုက္ပိတ္၊ဦးေဌး၀င္း၊ကိုျမင့္သိန္း၊ကိုေဇာ္ေဇာ္မင္း

ကိုေက်ာ္မ်ိဳး

က်ေနာ့္နာမည္ေက်ာ္မ်ိဳးလို ့ေခၚပါတယ္္။ ကိုသံေခ်ာင္းတကယ္ႏွိပ္စက္ မစက္ဆိုတာေတာ့က်ေနာ္ ကိုယ္ ေတြ ့ ၾကံဳလို ့သိခဲ့ရပါတယ္။ က်ေနာ့္လိုပဲ အဖမ္းခံရတဲ့လူတိုင္း လည္း ကိုယ္ေတြ ့ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ လူေတြခ်ည္း ပဲျဖစ္ပါ တယ္။ ညွဥ္း ဆဲမခံခဲ့ရ တဲ့သူေတြရယ္လို ့ တေယာက္မွမရွိပါဘူး။ လက္ လြန္ေျခ လြန္ျဖစ္ျပီး ေသတဲ့သူေတြအမ်ားဆံုး ရွိပါတယ္။ သူ ့ရဲ ့လက္ကိုင္ တုတ္ေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ားက လည္း ပက္ပက္ စက္စက္ႏွိပ္စက္တယ္။ ဘယ္လိုႏွိပ္ စက္သလဲ ဆိုရင္ ေျခေထာက္ကိုသံၾကိဳးတုပ္၊ လက္ ကိုေနာက္ျပန္ ၾကိဳး တုပ္ တိုင္ငုတ္ မွာရိုက္ျပီး ေတာ့ ေသေသ ခ်ာခ်ာ စိမ္ေျပနေျပ ႏွိပ္စက္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္ ရဲ ့ေျခေထာက္ ဆို လို ့ရွိရင္ ႏွစ္ဖက္စလံုးဟာ ေဘာင္းဘီေတာင္ဆြဲ တင္လို ့ အေပၚမတက္ တဲ့အ ထိေရာင္ကိုင္းခဲ့ရတယ္။ အဲဒီလိုႏွိပ္စက္ခံရတဲ့အျပင္ မေက်နပ္လို ့ဆိုျပီးက်ဥ္စက္ နဲ ့လည္း တို ့ခဲ့ ပါေသး တယ္။ အလူးအလဲခံရတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာထပ္လုပ္သလဲဆိုေတာ့ မေက်နပ္လို ့ဆိုျပီး ရင္ဘတ္ ကို ေလး၊ငါး ခ်က္ေလာက္ေဆာင့္ကန္တယ္။ အဲဒါတင္မကေသးပါဘူး။ မေက်နပ္လို ့ဆိုျပီးေတာ့ ထပ္ျပီးေတာ့ က်ေနာ့္ရင္ ဘတ္ကို ဓားနဲ ့မႊန္းခဲ့ပါတယ္။ သူကေတာ့ေျပာတာေပါ့။ လက္ဖ်ားနဲ ့မထိဘူးလို ့ေျပာတယ္။ မွန္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ကို လက္ဖ်ားနဲ ့ေတာင္မတို ့ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဓားနဲ ့ေတာ့ေသေသခ်ာ ခ်ာလွီးခဲ့တယ္။ လူၾကီးမင္းတို ့ၾကည့္မယ္ဆိုရင္လည္း က်ေနာ့္အကၤ် ီကိုခြ်တ္ျပပါမယ္။ က်ေနာ့္ရင္ ဘတ္က ဒဏ္ရာေတြက သူ အကုန္လံုးလီွးထားတဲ့ ဒဏ္ရာေတြပါပဲ။ က်ေနာ့္ကိုႏွိပ္စက္ခဲ့တာ ဟုတ္တယ္၊ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို ကိုယ္တိုင္ႏွိပ္စက္ခဲ့ဖူးတဲ့သူတေယာက္ အခုက်ေနာ္ တို ့အထဲမွာပါပါတယ္။ သူကို ကိုေဇာ္ေဇာ္မင္းပါ။ က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ဒီေလာက္ပဲရွိပါ တယ္ခင္ဗ်ာ။ တကယ့္ႏွိပ္စက္ခဲ့လို ့၊ တကယ္ခံစားခဲ့ရသူေတြ လည္း အကုန္လံုးေျပာျပႏိုင္ပါတယ္။

ဦးဇန္ဇန္(ခ)ဦးခင္ေမာင္သန္း(နံနက္ခင္းသတင္းဂ်ာနယ္)

ABSDF အဖြဲ ့၀င္ေတြမဟုတ္ပဲနဲ ့ တျခားလူထုကို ႏွိပ္စက္တာမ်ိဳးေရာ ရွိသလား။

ကိုေက်ာ္မ်ိဳး

အဲဒီဥစၥာကို က်ေနာ္ေတာ့မသိဘူးခင္ဗ်။ က်ေနာ္က အဖြဲ ့၀င္ထဲမွာပဲဆိုေတာ့ က်ေနာ့္လိုပဲ လူတိုင္းႏွိပ္စက္ခံ ခဲ့ရတာေတာ့ တကယ္မ်က္ျမင္လက္ေတြ ့လည္းေတြ ့ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ပိတ္ဆံုး မၾကည့္ရက္လို ့ မၾကည့္ခဲ့ တာပဲရွိတယ္။ လူထုကို ႏွိပ္စက္တာမ်ိဳးရွိ၊မရွိဆိုတာေတာ့ က်ေနာ္က အေပၚတပ္ရင္း လိုင္စင္မွာပဲ ေနရတဲ့ အခါက်ေတာ့ အျပင္ကိုမေရာက္ခဲ့ဘူး။ အျပင္မွာလူထုကိုႏွိပ္စက္၊မစက္ေတာ့ က်ေနာ္မသိခဲ့ဘူးခင္ဗ်။

ဦးတိုက္ပိတ္(ေခၚ)ဦးသန္းထြန္းစိုး

ABSDF ေျမာက္ပိုင္းမွာ ျမင့္စိုး(ခ)သံေခ်ာင္း(ခ)စ၀္ခြန္ေက်ာ္ရဲ ့လူမဆန္တဲ့ရက္စက္ယုတ္မာမွဳေတြကို က်ေနာ္တို ့က လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ႏွစ္ကာလတုန္းက က်ေနာ္တို ့က ကိုယ္နဲ ့ရင္းျပီးေတာ့ က်ေနာ္ခံစားခဲ့ရတယ္။ ..ဘ၀တူေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္း လက္နက္အားကိုးနဲ ့မတရားႏွိပ္စက္ညွင္းပန္းျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို ့ကို ေထာက္လွမ္းေရးေတြလို ့စြပ္စြဲျပီး နည္းမ်ိဳးစံုနဲ ့ ရိုက္ႏွက္ဖမ္းဆီးညွင္းပန္းသတ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ၁၅ ႏွစ္ကာလလံုးလံုးက်ေနာ္တို ့က မေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လို ့လည္းဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို ့က ျမိဳ ့ထဲ၊ရြာထဲျပန္ေရာက္ေနျပီ။ သံေခ်ာင္(ခ)ျမင့္စိုးကေတာ့လက္နက္စြဲကိုင္ျပီးေတာ့ သူ ကေတာ့ ေတာထဲမွာရွိေနတုနး္ပဲ၊ အဲဒီေတာ့ သူ ့ကိုတရားစြဲလို ့လည္းမရဘူး။ ေဖာ္ထုတ္လုိ ့လည္းမရဘူး။ မရတဲ့အတြက္ ဒီေန ့သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲမွာ ျမင့္စိုး(ခ) သံေခ်ာင္းကို ဒီႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာ ဖမ္းဆီးရမိျပီဆိုတဲ့ အခ်ိ္န္က်ေတာ့ က်ေနာ္တို ့ကိုသက္ဆိုင္ရာ လူၾကီးေတြက လာျပီးေတာ့ ေခၚေတြ ့ပါတယ္။ မင္းတို ့ကို လြန္ ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္ကာလတုန္းက ျမင့္စိုး(ခ)သံေခ်ာင္းဦးစီးတဲ့သူေတြကေနျပီးေတာ့ မင္းတို ့ေက်ာင္းသားရာေပါင္း မ်ားစြာကိုဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းတယ္။ သူတို ့ရဲ ့ရိုက္ႏွက္ဖမ္းဆီးစစ္ေၾကာခ်က္ေတြေၾကာင့္ ၃၀ ေက်ာ္ ၄၀အေသဆိုးနဲ ့ေသခဲ့ရတယ္။ သံေခ်ာင္းဖမ္းဆီးတဲ့အထဲမွာ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ အတြက္ေၾကာင့္ ဒီအျဖစ္မွန္ေတြကို ႏိုင္ငံတကာသံတမန္ေတြ၊ သတင္းစာဆရာေတြသိေစခ်င္သလို တိုင္းျပည္ကိုလည္းသိေစခ်င္လို ့ ဒီေမးခြန္းကိုေျဖရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္လိုင္စင္စခန္းမွာ ရွိေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သံေခ်ာင္းနဲ ့အတြင္းေရးမွဴးမ်ိဳး၀င္း က်ေနာ့္ကိုလာဖမ္းပါ တယ္။ ဖမ္းရျခငး္အေၾကာင္းက ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ ကခ်င္ကို ေျမာက္ပိုင္း ဆိုျပီးေတာ့ အ ဆင့္ျမွင့္မယ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို ့က ဒီမိုကေရစီနည္းအရ ဆိုျပီးေတာ့မဲေရြးလုိက္ တယ္။ က်ေနာ္ကမဲမ်ားေနတယ္။ မ်ိဳး၀င္းကမပါဘူး။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ ဒါဟာမဲရလာတဲ့သူေတြကို ေနရာ မဖယ္ေပးခ်င္တဲ့အခါက်ေတာ့ သိမ္းၾကံဳးဖမ္းေတာ့ က်ေနာ္အရင္ဆံုးစအဖမ္းခံရပါတယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ့္ကို စျပီးေခၚေခၚျခင္း မ်ိဳး၀င္းကထိုးတယ္။ သံေခ်ာင္းကထိုးတယ္၊ ထိုးျပီးေတာ့ က်ေနာ္လဲက်တဲ့အခ်ိန္မွာ သံေခ်ာင္းက က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကိုစစ္ဖိနပ္နဲ ့ကန္တယ္။ နဖူးမွာ ဒဏ္ရာရွိပါတယ္။ ဒီမွာၾကည့္ပါ။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ့္ကိုအခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာထားတယ္။ ထားတဲ့အခ်ိန္ အျမဲတမ္းေခၚထုတ္ျပီးေတာ့ မင္းဟာတပ္မေတာ္ ေထာက္လွမ္းေရးက ဗိုလ္ၾကီးအဆင့္ရွိတဲ့ အေကာင္၊ မင္းကိုငါတို ့သိတယ္။ မင္းေဖာ္ ဆိုျပီးေတာ့ က်ေနာ့္ကိုညေပါင္းမ်ားစြာ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ႏွိပ္စက္ညွင္းပန္ပါတယ္။ မဟုတ္ေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာဆိုပါေသာ္လည္း လက္မခံပါဘူး။ လက္မခံပဲနဲ ့က်ေနာ့္ကိုရိုက္တယ္။ ထိုးတယ္။ ထင္းစေတြနဲ ့ရိုက္တယ္။ ျပီးလို ့ရွိရင္ က်ဥ္စက္နဲ ့တို ့တယ္။ လက္ေခ်ာင္းထဲကို က်ည္ဆန္ေတြ ထည့္ျပီး ညွစ္တယ္။ အဲဒီလိုေတြလည္းလုပ္တယ္။ လုပ္ျပီးေတာ့ သူတို ့အဲဒီလိုလုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေနာက္တခါ ဦးစီးလႊမ္းမိုးကို ထပ္ဖမ္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ေနရာေတာ့ ခြဲထားတယ္။ တညမွာက်ေတာ့ ဦးစီးလႊမ္းမိုးကို သူက ေခၚလာျပီး မ်ိဳး၀င္းရဲ ့တဲမွာ ဦးစီးလႊမ္းမိုးက ဒီဖက္မွာၾကိဳးတုပ္ျပီးထိုင္ေနတယ္။ က်ေနာ္က သူ ့ေဘးမွာ ၾကိဳးတုပ္ျပီး ထိုင္ရတယ္။ ထိုင္ျပီးေတာ့လႊမ္းမိုးကိုထပ္စစ္တာ။ စစ္ျပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ လႊမ္းမိုးမဟုတ္တဲ့အ ေၾကာင္းျငင္းတဲ့အခါက်ေတာ့ သံေခ်ာင္းက M-20 ပစၥတုိနဲ ့လႊမ္းမိုးရဲ ့ပခံုးေအာက္ နား ေနရာကိုေတ့ျပီးပစ္တယ္။ ပစ္ေတာ့လႊမ္းမိုးလဲက်သြားတယ္။ လဲက်သြားေပမယ့္ လႊမ္းမိုးဒဏ္ရာၾကီး နဲ ့ ေအာ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာက်ေနာ့္ကို အခ်ဳပ္ခန္းထဲျပန္ထည့္ထားတယ္။ လႊမ္းမိုးဟာ ေနာက္ထပ္သံုး ရက္ေလာက္အၾကာမွာ ေန ့လည္ပိုင္းမွာ က်ေနာ့္ကို နံနက္ ၁၁နာရီေလာက္မွာ က်ေနာ့္ကိုလည္းလက္ျပန္ ၾကိဳးတုပ္ျပီး သံၾကိဳးေတြနဲ ့ခ်ည္ျပီး ထုတ္လာတယ္။ လႊမ္းမိုးကိုလည္းခ်ည္ျပီးထုတ္လာတယ္။ ထုတ္လာျပီး စစ္ေရးျပကြင္းမွာ မတ္တပ္ရပ္ခိုင္းထားတယ္။ မတ္တပ္ရပ္ခိုင္းထားျပီးေတာ့ ဒီဌာနခ်ဳပ္အင္အား အကုန္လံုး ကိုတန္းစီခိုင္းလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ လႊမ္းမိုးကို သံေခ်ာင္းကအဲဒီအခ်ိန္မွာေမးပါတယ္။ မင္းဟာတပ္ဖြဲ ့ ပိုင္ ေငြေတြနဲ ့မိန္းမေတြေလွ်ာက္ေပ်ာ္ပါးတယ္တဲ ့။ အေမအေဖေတြလည္းပိုက္ဆံပို ့တယ္ ဘာညာ ဆိုျပီး ေတာ့ဦးစီး လႊမ္းမိုးကိုေျပာပါတယ္။ စြပ္စြဲခ်က္ေတြကေတာ့ မ်ားတယ္။ ဒါေပမယ့္လႊမ္းမိုးက မဟုတ္ ေၾကာင္းျငင္းတယ္။ သူက ဒဏ္ရာၾကီးနဲ ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာဒဏ္ရာလည္းျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္အယူခံ တင္ပါရေစဆိုေတာ့ မင္းဘာမွတင္စရာမလုိဘူးတဲ့။ ဒါဟာတရားရံုးရွိတဲ့အရပ္မဟုတ္ဘူး။အဲဒီေတာ့ မင္းအ ေကာင္းဆံုးကေတာ့ဘာဆုေတာင္းမလဲ။ ဘာမွာခ်င္သလဲပဲေျဲပာဆိုေတာ့ လႊမ္းမိုးက အဲဒါဆိုရင္ လည္း က်ေနာ့္အေမကိုေျပာေပးပါ။ က်ေနာ္ေသျပီလို ့ေျပာလိုက္ပါဆိုတဲ့ အခ်ိန္မွာ သံေခ်ာင္းကိုယ္တိုင္ပဲ M-20 ပစၥတိုနဲ ့လႊမ္းမိုးနားထင္ကိုေတ့ျပီးေတာ့ပစ္တယ္။ က်ေနာ္ေဘးမွာပစ္လိုက္ေတာ့ လႊမ္းမိုးေနရာမွာ တင္ on the spot ေသသြားတယ္။ အဲဒီေတာ့ အေလာင္းကိုသြားျမဳပ္မေနနဲ ့တဲ့။ ရွဳပ္တယ္တဲ့။ အဲဒီမွာတူး ျပီးျမဳပ္လိုက္တဲ့။ ေဘာလီေဘာကြင္းလုပ္လိုက္လို ့သံေခ်ာင္းကေျပာပါတယ္။ ဒါက်ေနာ့္ေရွ ့မွာ သတ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့ကိစၥ၊က်ေနာ္တို ့ကိုလည္းညွင္းဆဲတဲ့ကိစၥ။ ဒီကလူငယ္ေတြလည္း အကုန္လံုး ဒဏ္ရာေတြ နဲ ့ညွင္းဆဲခံထားရတယ္။ အဲဒီမွာထပ္ျပီး ေအာင္ေက်ာ္ဆိုတာ ရန္ကုန္ကေက်ာင္းသား တ ေယာက္ ပါ။ ေအာင္ေက်ာ္ကိုလည္း အဲဒီလိုပဲဖမ္းျပီးေတာ့ ရိုက္ရင္းႏွက္ရင္း ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္ရင္း နဲ ့ ေအာင္ေက်ာ္ ဟာေနာက္ဆံုး ေကအိုင္ေအ စစ္ေဆးရံုမွာ အေသဆိုးနဲ ့ေသသြားတယ္။ ဘာမွအျပစ္မ ရွိ ပဲနဲ ့ဒီေကာင္ေတြအာဏာလုတဲ့ဟာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို ့လူငယ္ေတြအမ်ားၾကီးပဲဆံုးရွံဳးခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ တကယ့္အျဖစ္မွန္ေတြပါ။ ဒါဟာ ၁၅ ႏွစ္ရွိသြားပါျပီ။ အခုဥပေဒရဲ ့အရိပ္အာ၀ါသထဲကိုေရာက္လို ့ က်ေနာ္ တို ့က ဒီကိစၥကိုေဖာ္ထုတ္တာပါ။ အျပစ္မရွိပဲေသခဲ့တဲ့ လူငယ္အမ်ားၾကီးရဲ ့အသက္ေတြ၊ အရိုးေတြကေနျပီး က်ေနာ္တို ့လိုရွိေနဆဲ အသက္ရွင္က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့လူေတြကို ေတာင္းဆိုလို ့ခုန ဆရာျမတ္ခိုင္ေမးသလိုပဲ ခင္ဗ်ား ဒီေနရာကိုဘာလို ့ေရာက္လာသလဲဆိုတာ က်ေနာ္အမွန္တရားအတြက္ က်ေနာ္ေရာက္လာတာပါ။

ဦးေဌး၀င္း(ခ) ႏိုင္လင္း

သူလွ်ိဳလို ့ေခၚျပီး လူ ၁၀၀ ေက်ာ္ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္တာ က်ေနာ့္ မ်က္ျမင္ကိုယ့္ေတြ ့ပါခင္ဗ်ာ။ ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ ခံရျပီး ျပန္လည္ ထြက္ေျပး လာတဲ့ အထဲမွာ က်ေနာ္က တေယာက္အပါအ၀င္ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ကေတာ့ ေဌး၀င္းေခၚႏိုင္လင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အေရးအခင္းျဖစ္ျပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္ ကABSDFဗဟို၊KNU နယ္ေျမျဖစ္တဲ့ မဲလထ စခန္းကိုထြက္ေျပးသြားခဲ့ ပါတယ္။ အဲဒီမဲလထ စခန္းမွာ အေျခခံစစ္ပညာသင္တန္း ကိုတက္ေရာက္ ခဲ့ပါတယ္။ ပေလာင္နယ္ေျမမွာ အမွတ္(၅၀၁) တပ္ရင္းဖြဲ ့ဖို ့အတြက္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဥကၠဌျဖစ္တဲ ့ကိုမိုးသီးဇြန္နဲ ့ ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္တို ့ဟာ က်ေနာ္တို ့ကိုလာေရာက္ေတြ ့ဆံုျပီး တာ၀န္ေပး အပ္ေစလႊတ္ခဲ့ပါတယ္။ အမွတ္(၅၀၁)က်ဆံုးသြားခဲ့ျပီး ေျမာက္ပိုင္းဗဟိုကိုေရာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။က်ေနာ္ ေျမာက္ပိုင္း မွာအဖမ္းခံရျပီး ၁၉၉၂ ေဖေဖာ္၀ါရီလထဲမွာ ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္ေရာက္လာပါတယ္။ ေဒါက္တာႏုိင္ေအာင္နဲ ့ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ ဆိုတဲ့သူႏွစ္ေယာက္ဟာ က်ေနာ္တို ့အဖမ္းခံေနရတဲ့ အဖြဲ ့၁၀၀ေက်ာ္ကိုလာေရာက္ေတြ ့ဆံုတာျဖစ္ပါ တယ္။ တေယာက္ခ်င္းေခၚယူေတြ ့ဆံုတာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္ရယ္၊ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ဆိုတဲ့သူရယ္၊ ကိုသံေခ်ာင္းရယ္၊ကိုမ်ိဳး၀င္းရယ္ အမွတ္ (၅၀၁) တပ္ရင္းမွဴးျဖစ္တဲ့ ကိုသိုက္ ထြန္းဦး ရယ္ ေနာက္ထပ္တေယာက္ႏွစ္ေယာက္ရွိပါေသးတယ္။ က်ေနာ္နံမည္ေတာ့မမွတ္္မိေတာ့ဘူး။ သူတို ့အားလံုးက်ေနာ့္ကိုေခၚျပီးေတြ ့ပါတယ္။ ေတြ ့ျပီးကာမွ ေနာက္တရက္ႏွစ္ရက္အၾကာမွာ၁၉၉၂ ေဖေဖာ္ ၀ါရီ လ ၁၂ ရက္ေန ့မွာ လူေပါင္း ၁၅ ေယာက္အသတ္ခံလိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီအသတ္ခံရတဲ့ ၁၅ ေယာက္ မတိုင္ခင္ကလည္း က်ေနာ္တို ့အထဲမွာ စစ္ရင္းေဆးရင္း စစ္ေၾကာရင္းနဲ ့ေသသြားတဲ့လူလည္းရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တို ့ကိုသံသယနဲ ့ဖမ္းတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္တို ့လည္းသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္က်ေနာ္တို ့က ေထာက္ လွမ္းေရးမဟုတ္တဲ ့အတြက္ေၾကာင့္ မဟုတ္တဲ့အေၾကာင္းျပန္လည္ျငင္းဆိုတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ သူတို ့က လႊတ္ေပးခ်င္တဲ့လူကိုလည္း တေယာက္ႏွစ္ေယာက္ျပန္ျပီးလႊတ္ေပးတာေတြ ့ရပါတယ္။

အဲဒီ ၁၅ ေယာက္သတ္ျပီးေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ က်ေနာ္တို ့လည္းအေျခအေနမေကာင္းေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္တို ့လည္း အသတ္ခံရမယ္ဆိုတာလည္းသိေနၾကတယ္။ က်ေနာ္တို ့ကိုျပန္လႊတ္ေပးလို ့မျဖစ္ေတာ့ ဘူးဆိုတာသူတို ့ သိေနၾကပါျပီ။ က်ေနာ္တို ့ကိုျပန္လႊတ္ေပးရင္ က်ေနာ္တုိ ့က ျပန္လည္အံုၾကြမွာ သူတို ့ စိုးရိမ္ေနၾကပါတယ္။ အခုလိုျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ျဖစ္ရပ္ေတြဟာ အားလံုးကလည္း သူတို ့အခ်င္းခ်င္းတေယာက္နဲ ့ တေယာက္ အာဏာလုလို ့ျဖစ္ၾကရတာပါ။ ဘယ္သူ ့ဘယ္သူမွ က်ေနာ္တို ့ဒီကသြားကတည္းက ဗိုလ္ၾကီး၊ ဗိုလ္မွဴးဆိုတာပါသြားၾကတာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ အားလံုးကေက်ာင္းသားအျဖစ္နဲ ့သြားၾကတာပါ။ ဟိုေရာက္ တဲ့အခါက်ေတာ့ သူကဗဟိုေကာ္မတီလုပ္မယ္။ ငါကဗဟိုေကာ္မတီလုပ္မယ္။ သူကစစ္ေရးတာ၀န္ခံလုပ္ မယ္။ ငါက စစ္ေရးတာ၀န္ခံလုပ္မယ္ ဆိုျပီးေတာ့ အျငင္းအခံု၊သူတို ့ဘာသာ သူတို ့အခ်င္းခ်င္းအထက္မွာ အာဏာလုၾကတဲ့ပြဲမွာက်ေနာ္တို ့က စေတးခံခဲ့ရတာပါ။ က်ေနာ္တို ့လည္းေနာက္ပိုင္းအသတ္ခံရေတာ့မယ္ ဆိုတာသိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ က်ေနာ္တို ့ေထာင္ထဲမွာက်န္ခဲ့တဲ့ ၅၅ ေယာက္ပဲ က်ေနာ္တို ့ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ကိုျမင့္သိန္း

က်ေနာ့္နာမည္က ကိုျမင့္သိန္းပါ။ က်ေနာ္တုိ ့ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံရတဲ ့အထဲမွာ အမ်ိဳးသမီးေလးဦးပါ ပါတယ္။ သူတို ့နာမည္ေတြ ကေတာ့ မခင္ခ်ိဳဦး(ရန္ကုန္)၊မနန္းေစာ၊မတူးတူး၊မနန္းေအာင္ေထြးၾကည္ တို ့ျဖစ္ပါတယ္။

မခင္ခ်ိဳဦးကေတာ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူပါ။ က်န္တဲ့ တခ်ိဳ ့လူေတြကေတာ့ State ကပါ။ က်ေနာ္က သူတို ့ ကိုဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီေထာင္ထဲမွာတင္ က်ေနာ္တို ့အခ်င္းခ်င္းကိုျပန္အုပ္ခ်ဳပ္ခိုင္းထား တဲ့ တန္းစီးေလးေယာက္ထဲက တဦးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို ့လို ့ သူတို ့ကေခၚထုတ္သြားျပီးရင္ႏွိပ္စက္ တယ္။ အဲဒီႏွိပ္စက္တဲ ့ဟာေတြကို ျပန္ေျပာျပတာကို က်ေနာ္တို ့ကၾကားသိရတယ္။ သူတို ့ဆီမွာလည္း ဒဏ္ရာေတြနဲ ့ျပန္လာတဲ့အခါမွာ ေတြ ့ရတယ္။ တလိမ္ ့နဲ ့ၾကိတ္တာမ်ိဳး၊ ေခါင္းကိုတုတ္နဲ ့ရိုက္တာမ်ိဳးတို ့ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ ့ေပါ့ဗ်ာ။အဲဒီနည္းမ်ိဳးစံုေတြကေတာ့က်န္တဲ့ညီေလးေတြလည္း ေျပာျပီးသားျဖစ္ပါတယ္။ ႏွိပ္စက္ နည္း မ်ိဳးစံုပါပဲ။

ကိုေဇာ္ေဇာ္မင္း

က်ေနာ္က မိုညွင္းျမိဳ ့နယ္က ကိုေဇာ္ေဇာ္မင္းပါ။ ၁၉၈၈ အေရးအခင္းျဖစ္ျပီးႏို၀င္ဘာလမွာ ကိုမ်ိဳး၀င္း သပိတ္ ေခါင္းေဆာင္။ နားမားသပိတ္ေခါင္းေဆာင္ ကိုမ်ိဳး၀င္းဦးေဆာင္ျပီးေတာ့မွ က်ေနာ္တို ့ကို မင္းတို ့ကိုစစ္တပ္ဖမ္းမယ္။ ငါတို ့ကိုလည္းဖမ္းမယ္ ဆိုလို ့ က်ေနာ္ေတာ ခိုသြားပါတယ္။ စေရာက္ေရာက္ ေကအိုင္ေအနယ္ေျမတပ္ရင္းမွာပါ။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို ့ကို ဗိုလ္မွဴး ေဇာ္တူးက ေနရာခ်ေပး တယ္။ ေနရာခ်ေပးျပီးေတာ့ ေကအိုင္ေအ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ လိုင္စင္နယ္ေျမကို မိုးညွင္းကထြန္းေအာင္ႏိုင္အဖြဲ ့ နဲ ့က်ေနာ္တို ့ေရာက္သြားတယ္။ သင္တန္းအပတ္စဥ္(၁)တက္ျပီးေတာ့ ဗဟိုေကာ္မတီရံုးခန္းတာ၀န္ခံ ဆိုတဲ့ တာ၀န္ေပးပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ သူတို ့ဖမ္းဆီးတဲ့ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို က်ေနာ္သိသင့္တာေတြ၊ သိသင့္သေလာက္ေတာ့ သိပါတယ္။ စဖမ္းတာကေတာ့စိုးမင္းေအာင္ဆိုတဲ့တေယာက္ကို စဖမ္းတာပါ။ အဲဒီစိုးမင္းေအာင္ဆိုတဲ့ တေယာက္ဟာ ဗန္းေမာ္မွာပဲစစ္ေၾကာရင္းနဲ ့အသတ္ခံလိုက္ရတယ္။ ၁၉၉၀ ဧျပီလေလာက္မွာ လႊမ္းမိုး (ေခၚ)ကိုျမင့္သူက မိုးေကာင္းကေန ေတာခိုတဲ့သူပါ။ သူက ABSDF ဗဟိုေကာ္မတီရဲ ့အထက္မွာရွိတဲ ့ဗဟို ဦးစီးအဖြဲ ့ထဲက တာ၀န္ရွိတဲ့သူတေယာက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ ့မွာေတာ့လုပ္ပိုင္ခြင့္ကို ဗဟိုေကာ္မတီကေပးမ ထားပါဘူး။ အဓိက ကေတာ့သံေခ်ာင္းနဲ ့ကိုမ်ိဳး၀င္းက ကိုင္ထားပါတယ္။ သူ ့ကိုပညာမတတ္ပဲနဲ ့ဟန္ေဆာင္ မွဳ၊ ဆိုလိုတာက သူက ဒီက်ေနာ္တို ့ျမန္မာႏိုင္ငံေက်ာင္းသားေတြဗမာစကားေျပာရင္ ၾကားထဲမွာ အဂၤလိပ္ လို ညွပ္ေျပာေလ့ရွိၾကပါတယ္။ အဲဒီလိုညွပ္ေျပာတဲ့အသံုးအႏွဳန္း Slip ျဖစ္တယ္တို ့၊Character မေကာင္း ဘူးလို ့ စသည္ျဖင့္ ဒီလိုအသံုးအႏွဳန္းမ်ိဳးေလးေတြကအစ သူက အဂၤလိပ္လိုညွပ္ေျပာရင္ အသံထြက္မမွန္ ဘူးဗ်။ ေနာက္သူ ့ကိုယ္သူ Philo နဲ ့ဘြဲ ့ရတယ္လို ့ေျပာတယ္။ အဲဒီအခ်က္ေတြရယ္၊ ေနာက္တခါ သူဟာ ေရႊလီမွာ ျပည့္တန္ဆာႏွစ္ဦးနဲ ့ေပ်ာ္ပါးတယ္။ အဲဒီႏွစ္ခုကိုေထာက္ျပီးစဖမ္းတယ္ဗ်။ ဖမ္းျပီးေတာ့မွ စစ္ေဆးတယ္။ ဒီစစ္ေဆးခ်က္ကလည္းသိပ္ေဘာင္မ၀င္ပါဘူး။ စစ္ေဆးခ်က္မျပီးခင္မွာ သံေခ်ာင္းကသူ ့ ကို လက္ျပန္ၾကိဳးတုပ္ေခၚထုတ္လိုက္ျပီးေတာ့မွ စစ္ေရးျပကြင္းေပါ့၊ အဲဒီမွာ ဒူးတုပ္ခိုင္းထားျပီးေတာ့မွ နား ထင္ကို ဦးေခါင္းကို M-20 ေမာင္းျပန္ေသနတ္နဲ ့ပစ္တယ္။ ေနာ္ကအျဖစ္အပ်က္တခုကေတာ့ ကိုထြန္းႏြယ္ေအာင္။ သူကေတာ့ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္က တပ္ဖြဲ ့၀င္မိန္းကေလးတေယာက္နဲ ့Sex ကိစၥ ျဖစ္တယ္ဗ်။ စစ္ခံုရံုးဖြဲ ့ျပီးေတာ့အေရးယူတယ္။ မုဒိန္းမွဳလို ့စြပ္စြဲတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ စစ္ခံုရံုးမွာ မုဒိန္းမွဳ မေျမာက္ပါဘူး။ အဲဒီမွာ သူ ့ဟာသူရွက္ျပီးေတာ့ အခ်ဳပ္ထဲ၀င္တယ္။ ျပန္ထြက္ေတာ့လည္း သူ ့နည္း သူ ့ဟန္နဲ ့ထြက္တယ္။ တာ၀န္က်တဲ ့ရမ္မူတူး တုိ ့က ဒီေကာင္အျပင္ထြက္ရင္ပစ္ဆိုလို ့ ရဲေဘာ္ တေယာက္ကပစ္လိုက္တယ္။ ဆီးခံုမွန္ျပီး ေသသြားတယ္။

ေနာက္က်ေနာ္သိတဲ့ဒီဖမ္းဆီးတဲ့ကိစၥေတြ။ လူသတ္တဲ့ကိစၥေတြ။ အဓိကဖမ္းတာကေတာ့ စစ္ေထာက္လွမ္း သူလွ်ိဳဆိုျပီးေတာ့မွ ဖမ္းတာပါ။က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ဖမ္းရတဲ ့ လူေတြလည္းပါပါတယ္။ အခုဒီထဲမွာကို ပါပါတယ္။ သူတို ့စစ္ေၾကာတဲ့ဆီမွာ လက္လြန္ျပီး ေသသြားတဲ့သူေတြလည္း အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ ၁၃ ေယာက္ထက္မနည္းရွိပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီထဲကနာမည္တခ်ိဳ ့က တပ္သား ကိုအားဆိုက္၊ ေနာက္ျပီးေတာ့ ဦးစိန္၊ သူ ့ေတာ့က်ေနာ္ျမိဳ ့မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ျပီးေတာ့ ကို ေက်ာ္ေဌး၊ က်န္တာေတြက်ေတာ့က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိေတာ့ပါဘူးခင္ဗ်။ ဒါကသူတို ့ စစ္ေၾကာ ေရးလုပ္ရင္းလက္လြန္သြားတဲ့ဲသူေတြ။ ေနာက္ျပီးေတာ့၁၉၉၂ ေဖေဖာ္၀ါရီလမွာ ေထာက္လွမ္း ေရး သူ လွ်ိဳဆိုျပီးေတာ့ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္အပါအ၀င္ လူ၁၅ေယာက္ကို ဓားနဲ ့ခုတ္သတ္တယ္လို ့ က်ေနာ္ၾကားတယ္ခင္ဗ်။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္ဗန္းေမာ္ခရိုင္ကိုေရာက္ေနတဲ့အတြက္ စက္ထဲ၀င္လာ တဲ့ သတင္းကိုပဲၾကားသိရပါတယ္။ အသတ္ခံရသူ ၁၅ ဦးကေတာ့ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္အပါအ၀င္ မိန္းကေလး ထဲထဲက မခင္ခ်ိဳဦး၊ ေနာက္ျပီးေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္မင္း၊ေနာက္ ေက်ာ္ေ၀၊ မႏၱေလးက၊ေအာင္ဖုန္းကေတာ့ ရန္ကုန္ကျဖစ္မယ္ထင္တယ္ဗ်။ အားလံုးဓားနဲ ့ခုတ္သတ္ခံရတာ ၁၅ ေယာက္ရွိပါတယ္။

၂၀၀၆ နအဖရဲ ့သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲကပါ။ ဒီကေန ကူးပါတယ္။