အိမ္ေရွ ့မွာလည္း ေတာေတာင္ထူထပ္တဲ့ျမင္ကြင္းေတာ့
လူတုိင္းသူ ့အလုပ္နဲ ့သူဆုိေတာ့ တခါတေလလည္း အလုပ္မရွိတဲ့လူေတြအတြက္ အရမ္းပ်င္းစရာေကာင္းတယ္။
အလုပ္နားတဲ့ရက္ေတြဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ ့တစ္ေတြ သားပုိက္ေကာင္နဲ ့သစ္ကုလားအုပ္ေတြကုိ ပစ္ဖုိ ့အမဲလုိက္ထြက္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ ့ၾကေတာ့ Metal Detector လုိ ့ေခၚတဲ့ မုိင္းရွာစက္ (သုိ ့) ေရႊရွာတဲ့စက္နဲ ့ ေတာထဲကုိထြက္ၿပီး ေရႊရွာ၊ အမဲလုိက္ၾကတယ္။ တစ္ေနေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ၃၂-ဂရမ္ေလာက္ရွိတဲ့ Gold Nugget လုိ ့ေခၚတဲ့ ေရႊတုံးေလးတစ္ခုရတယ္။ ေရာင္းလုိက္တာ ေဒၚလာ ရွစ္ေသာင္းေက်ာ္ေလာက္ရတယ္ထင္တယ္
သားပိုက္ေကာင္ရတဲ့လူေတြက သူတုိ ့စားဖုိ ့အတြက္ မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္မွာေမြးထားတဲ့ ေခြးေတြကို ေကၽြးတာပါ။ ေနာက္ၿပီး သစ္ကုလားအုတ္ရရင္ေတာ့ အသားေတြကုိ က်ိတ္ၿပီး ၿမိဳ ့ထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ေ၀ေပးေလ့ရွိတယ္။
ဌာေနတုိင္းရင္းသားေတြက သားပုိက္ေကာင္ရရင္ တစ္ေကာင္းလုံးကုိ ဆယ္ျခမ္းေလာက္ခြဲၿပီး မိဘေဆြမ်ဴိးသူငယ္ခ်င္းေတြကုိ သူတုိ ့ထုံးစံအရ ေ၀ေပးရတယ္။ ဥပမာ ေပါင္သားဆုိရင္ အေမ့အတြက္။ ဗိုက္သားဆုိရင္ ခေလးေတြအတြက္ ဆုိတဲ့ သူတုိ ့ရုိးရာအတုိင္း စားရတယ္။ အဲလိုမွမလုပ္ရင္ ဘုရားမႀကိဳက္ဘူးဆိုတ့ဲအယူရွိတယ္
ဌာေနတုိင္းရင္းသားေတြဟာ ေတာထဲမွာ ေရမပါပဲ ေနလုိ ့ရတယ္။ ဘယ္ေနရာမွာ ေရရွိလဲဆုိတာကုိ သူတုိ ့ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ ေက်ာက္တုံးေက်ာက္ခဲေတြက သူတုိ ့ရဲ ့လက္နက္ပဲ။ သူတုိ ့မွာဓားလည္းမရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာက္သားေတြကုိ ဖဲ့ယူၿပီး၊ ေျမႀကီးနဲ ့မီးဖုတ္လုိက္ရင္ ေျမႀကီးက ေကာ္အျဖစ္အသြင္ေျပာင္းသြားၿပီး ေက်ာက္ဖဲ့နဲ ့ဓားကုိ ဖန္တီးလုိက္ေတာ့ အင္မတန္စိတ္၀င္စားဖုိ ့ေကာင္းတယ္။
ေနာက္ၿပီး သူတုိ ့မွာ ထူးျခားခ်က္က အသားပဲစားတယ္။ အသီးအရြက္မစားၾကဘူး။ တေန ့ေတာ့ က်ေနာ္က သူတုိ ့ကားတစ္စီးေတာထဲမွာ စက္ျပတ္ေနလုိ ့ကူညီေပးတယ္။
မုိးကလည္းရြာ၊ ေအးကလည္းေအးေတာ့ သူတုိ ့ကိုၾကည့္ၿပီးသနားတယ္။ ဒါနဲ ့က်ေနာ့္မွာပါလာတဲ့ထမင္းဘူးကို သူတုိ ့ကိုေကၽြးေတာ့ မစားဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ အသားမပါလုိ ့တဲ့။ အသားပဲ ပစ္ေၾကြးရေတာ့မလုိ။
ေတာထဲက ဌာေနတုိင္းရင္းသားအမ်ားစုက ကားလမ္းေပၚမွာ ကားမေမာင္းဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ သူတုိ ့မွာ လုိင္စင္လည္းမရွိသလုိ၊ကားနံပါတ္
လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္းငါးေထာင္ေ
ၾသစေတ်းလ်ႏုိင္ငံကေတာထဲမွာ ေနပူရင္ ႏွာေခါင္းေသြးလွ်ံတယ္။ ေလထဲမွာ ေရေငြ ့သိတ္မရွိဘူး။ ၿပီးေတာ့ ေဆာင္းရာသီဆုိရင္ အသားအရည္ေတြပတ္ကြဲလာတယ္။ စပ္ဖ်င္းဖ်င္းအၿမဲတမ္းျဖစ္တယ္။
ၿမိဳ ့ကုိ ေရႊေတြ ့တဲ့ ေနရာေပၚမွာ မႈတည္ၿပီး တည္ထားပါတယ္။ အကယ္၍ေရႊကုန္တဲ့ ေန ့မွာေတာ့ အဲဒိၿမိဳ ့လည္းပ်က္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ Ghost Town လုိ ့ေခၚတဲ့ ၿမိဳ ့ပ်က္ေတြ က်ေနာ္တုိ ့ရြာနားမွာ အမ်ားႀကီးပဲ။ က်ေနာ္ေနတဲ့ ရြာလည္း ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း ၂၀-ေလာက္ဆိုရင္ ပ်က္မွာပဲလုိ ့ေျပာၾကပါတယ္။
ေတာထဲကလူေတြဟာ အမ်ားအားျဖင့္ ၿမိဳ ့ထဲက လူေတြထက္ပိုက္ဆံပိုရပါတယ္။ လစာလည္းပုိရတယ္။ ေနာက္ဆုံး အခြန္ကိုလည္း အစုိးရက နည္းနည္းပဲေကာက္တယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ေတာထဲကလူေတြဟာ အစားအေသာက္ကုိ ေစ်းႀကီးႀကီးေပး၀ယ္ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး အနစ္နာခံ(Scarify) ရတယ္။ ဆုိလုိခ်က္က ၿမိဳ ့ထဲက လူေတြေပ်ာ္ေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ ့က မေပ်ာ္ရဘူး။
ရြာထဲမွာ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္။ ေစ်းဆုိင္တစ္ခုပဲရွိတယ္။ အရက္ဆုိင္တစ္ခုပဲရွိတယ္။ ေစ်းႏႈံးက ၿမိဳ ့ထဲထက္ ႏွစ္ဆေစ်းႀကီးတယ္။
Perth မွာ အဂၤလန္ႏုိင္ငံက အျဖဴေတြအလုပ္လာလုပ္ေတာ့ သူတုိ ့က အဂၤလန္ထက္ ပတ္သ္ၿမိဳ ့ကေစ်းႀကီးတယ္လုိ ့ေျပာတယ္။ ဒါေတာင္ သူတုိ ့မုိင္းမွာ မ၀ယ္စားရေသးလုိ ့။ မုိင္းမွာလည္းလုပ္ေရာ ဘယ္ေလာက္ေစ်းႀကီးလဲဆုိတာကို သူတုိ ့သိေတာ့ အရမ္းအံ့ၾသသြားပါတယ္။ ဥပမာ ထမင္းဘူးတစ္ဘူးကုိ ၿမိဳ ့ထဲမွာ ငါးေဒၚလာပဲေပးရပါတယ္။ ေတာထဲမွာ ၁၂-ေဒၚလာေတာင္ေပးရတဲ့အထိေစ်းႀကီ
ေတာထဲကမုိင္းတုိင္းမွာ ကုိယ္ပုိင္ေလယ်ာဥ္ကြင္းရွိသလုိ ကိုယ္ပုိင္ေလယ်ာဥ္လည္းရွိတယ္။ ကားနဲ ့ခရီးသြားမယ္ဆုိရင္ အရမ္းကို ေ၀းပါတယ္။ က်ေနာ္ေတာင္ သုံးလကုိတစ္ေခါက္ေလာက္ ေစ်း၀ယ္ထြက္တာ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေမာင္းယူရပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ၾသစေတ်းလ်ႏုိင္ငံမွာ ေလယ်ာဥ္က အျခားႏုိင္ငံေတြထက္ပုိလုိ ့အသုံးျပဳရတယ္။
ေရႊကစလုိ အျခားသတၱဳေတြက အရမ္းေပါေပမဲ့၊ သူတုိ ့မွာရွားတာက ေရပါပဲ။ အရည္အေသြးေကာင္းတဲ့ ေသာက္သုံးေရပါ။ ေျမေအာက္ေရကလည္း ငံတဲ့ဟာက ငံတယ္။ နံတဲ့ဟာကနံတယ္။ ေနရာတုိင္းမွာ ေရမရွိဘူး။ မုိးကလည္း အင္မတန္ေခါင္ေတာ့လယ္သမားေတြအေတာ
ေရအရမ္းရွားတာေၾကာင့္ ၾသစီေတြဟာ Wet Land လုိ ့ေခၚတဲ့ ေရရွိတဲ့ အုိင္ေတြကို အရမ္းတန္ဖုိးထားပါတယ္။ ဒီလုိအုိင္ေတြက လက္ခ်ဳိးေရလုိ ့ရေအာင္ရွားတယ္။ ဒါေတြကုိ မပ်က္စီးရေအာင္ဆုိၿပီး Wet Land Management ဆုိတဲ့ ဘာသာရပ္ေတာင္ ထားေပးပါတယ္။ ျမစ္ေခ်ာင္းေတြနဲ ့ပက္သက္လုိ ့လည္း သူတုိ ့မွာ စနစ္တက်လုပ္ထားတာတဲ့ စီမံခန္ ့ခဲြမႈရွိတယ္။ ဥပမာ Swan River လုိ ့ေခၚတဲ့ ေခ်ာင္းတစ္ခုရွိတယ္။ ဒီေခ်ာင္းကလည္း ရန္ကုန္က ငမုိးရိပ္ေခ်ာင္းေလာက္ေတာင္မရွိ
ေျမေအာက္ေရ နဲ ့ပက္သက္လုိ ့လည္း တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ကုိင္တြယ္တယ္။ ဆုိလုိတာက အ၀ီစိတူးကို တူးခ်င္တဲ့ေနရာမွာ တူးလုိ ့မရပါဘူး။ ဒီလုိမွမလုပ္ရင္ ၾသစီေတြေရငတ္ၿပီးေသကုန္မွာကုိ ေတြးၿပီးေၾကာက္လုိ ့ျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ ့ျမန္မာျပည္ဟာ ေရအရမ္းေပါေတာ့ တန္ဖုိးမထားၾကပါဘူး။ ဒါကလည္း သဘာ၀က်တယ္။ လူဆုိတဲ့သတၱာ၀ါက ရွားမွ တန္ဖုိးထားတာဆုိေတာ့ ေပါေနရင္ ပစ္စလခတ္လုပ္ပါတယ္။
ဘာ့ေၾကာင့္ျမန္မာျပည္ကုိ အဂၤလိပ္ကသိမ္းလဲဆုိေတာ့ ျမန္မာျပည္ဟာ သူတုိ ့တုိင္းျပည္နဲ ့ယွဥ္ရင္ အရမ္းကုိေနခ်င္စရာေကာင္းသလုိ ေတာထဲမွာလည္း ထမင္းကုိအလြယ္တကူရွာစားလုိ ့ရလုိ ့ပါ။ ဆုိလုိခ်က္က ေရၾကည္တဲ့ေနရာ ျမတ္ႏုတဲ့ေနရာေတြအင္မတန္ေပါပါ
ၾသစေတ်းလ်ႏုိင္ငံကထြက္တဲ့ ေရႊအပါအ၀င္ တြင္းထြက္ပစၥည္းေတြဟာ ႏွစ္စဥ္ေဒၚလာ ဘီလွ်ံရာေပါင္းမ်ားစြာ ႏုိင္ငံျခားကိုေရာင္းရပါတယ္။ တစ္ရက္မွာ ႏွစ္ဆယ္ေလးနာရီတိတိ မုိင္းေတြကေန ကုန္ထြက္ရွိတယ္။ ဒါ့အျပင္ ႏုိင္ငံျခားကေန ၾသစေတ်းလ်ႏုိင္ငံမွာ စာလာသင္တဲ့လူေတြဆီကေန ရတဲ့ေငြလည္း သန္းရာေပါင္းမ်ားစြာအျမတ္ရပါတယ္
လူတုိင္းနီးပါးႏွစ္စဥ္ႏုိင္ငံျ
နည္းပညာနဲ ့ပက္သက္ရင္လည္း ၾသစေတ်းလ်ႏုိင္ငံဟာ အင္မတန္ေခတ္ေနာက္ၾကပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ဗီဒီယုိေအာက္စက္ကုိ စီဒီေတြနဲ ့ပဲသုံးပါတယ္။ ေၾသာ္စီမွာ တိတ္သားေတြကုိ သုံးေနတုန္းအထိ အရမ္းေတာၾကေတာ့ ဒီေကာင္ေတြ က်ပ္ေကာျပည့္ေသးရဲ ့လားလုိ ့ဆုိၿပီး တရုတ္ျပည္က သူငယ္ခ်င္းက ေမးပါတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေတာက က်ေနာ့္အတြက္ အင္မတန္တြက္ေျခကိုက္ပါတယ္။
အခုဆုိရင္ က်ေနာ္သည္ အေနာက္ဘက္ၾသစေတ်းလ်က ေတာထဲမွာ သားသမီးေတြနဲ ့အတူ ေနေတာ့ ကရင္ျပည္နယ္ထဲက ျမစ္ေတြေခ်ာင္းေတြကို တမ္းတမိတယ္။ အခုေတာ့ က်ေနာ့္အိမ္အေရွ ့မွာ ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ ၿခဳံဘုတ္၊ ေရမရွိတဲ့ေတာ နဲ ့ ေျမႀကီးမရွိတဲ့ ေျမႀကီးေတြကုိ ေန ့စဥ္လုိလုိေတြ ့ေနရပါေတာ့တယ္။
ေငြက အဓိကဆုိေတာ့ေတာ့ဗ်ာ။
ဘုန္းေက်ာ္
ၾသစေတ်းလ်
