" စာဆုိတာ ေရးတုိင္းလည္း မေကာင္းဘူးကြ။ အရမ္းေပါသလုိျဖစ္ေနမယ္။ တစ္ပတ္ကုိ တစ္ပုဒ္ေလာက္ပဲေရးရင္ ေတာ္ေလာက္ၿပီ "
တခ်ိဳ ့သူငယ္ခ်င္းေတြက ေစတနာနဲ ့အႀကံေပးတာဆုိေတာ့ ဟုတ္ကဲ့လုိ ့ပဲ ျပန္ေျဖမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဖီလင္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေရးတာဆုိေတာ့ ေန ့ဘက္လည္းေရးရင္ေရးမယ္၊ ညသန္းေခါင္ယံလည္း ေရးရင္ေရးမယ္။ အခ်ိန္ဇယားနဲ ့လူစိတ္ဝင္စားေအာင္ လူအထင္ႀကီးေအာင္ေရးေနတာမွမဟုတ္တာ။ ကုိယ့္ေခါင္းထဲက အေတြးေတြ၊ ကုိယ့္ရဲ ့ရင္ခုန္သံေတြကုိ စာနဲ ့ဖြင့္ခ်တာဆုိေတာ့ ဘယ္သူႀကိဳက္ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ႀကိဳက္ ေရးခ်င္တာေရးတယ္ဗ်ာ။ ဖတ္ခ်င္လည္းဖတ္၊ မဖတ္ခ်င္လည္းေန။
အေပါစားလႊတ္္ေတာ္အမတ္ေတြျဖစ္မွာ စုိးရိမ္တယ္
ႏုိင္ငံျခားတုိင္းျပည္ေတြက လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြကို သတိထားမိတယ္။ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ထဲက လႊြတ္ေတာ္အမတ္္ေတြနဲ ့ယွဥ္ၾကည့္မိတယ္။ ဒီလုိေျပာလုိ ့ႏုိင္ငံျခားကုိ အထင္ႀကီးေနတယ္လုိ ့ေတာ့မထင္နဲ ့။ လိုအပ္လုိ ့ေျပာေနတာျဖစ္ပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ သူတုိ ့က ကုိယ့္ထက္အရမ္းသာေနလုိ ့ပဲ။ သူတုိ ့နဲ ့ယွဥ္ၾကည့္ေတာ့ တစ္ခုသတိထားမိတာရွိတယ္။ ဒါကေတာ့ လႊြတ္ေတာ္အမတ္ေတြရဲ ့အရည္အခ်င္းပဲျဖစ္တယ္။
က်ေနာ္တုိ ့တုိင္းျပည္ကလႊြတ္ေတာ္အမတ္ေတြကိုၾကည့္ပါ။ တခ်ိဳ ့က ရန္ကုန္တကၠသုိလ္က ဘြဲ ့ရတယ္။ တခ်ိဳ ့က ေက်ာင္းတစ္ပုိင္းတစနဲ ့။ အမ်ားစုက စစ္တကၠသုိလ္ထြက္ေတြပဲျဖစ္ေနတယ္။ တခ်ိဳ ့ဆုိရင္ ဆယ္တန္းေတာင္မေအာင္ဘူး။ ျမန္မာႏုိင္ငံက ရတဲ့ ဘြဲ ့ဆုိတာ ယေန ့ကာလမွာ ဘာမွသုံးစားလုိ ့မရတဲ့ ဘြဲ ့ဗ်ာ။ ဒီလုိအရည္အခ်င္းမ်ဳိးရွိတဲ့ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြမ်ားေနရင္ေတာ့ တုိင္းျပည္ဘာျဖစ္သြားႏုိင္လဲဆုိတာကို ေတြးၾကည့္ယုံနဲ ့သိႏုိင္တယ္။
ၾကားျဖတ္ေရႊးေကာက္ပြဲမွာ ဝင္မဲ့ လႊတ္ေတာ္အမတ္အသစ္ေတြကုိလည္း ၾကည့္ပါအုံး။ ဥပမာ ကုိေဇယ်ာေသာ္၊ မျဖဴျဖဴသင္းစတဲ့ သူေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ ပညာတက္တယ္၊ ဘယ္ေလာက္အရည္အခ်င္းရွိလဲဆုိတာ က်ေနာ္တုိ ့မသိရဘူး။ သိရတာက ကုိေဇယ်ာေသာ္ေထာင္ကလြတ္လာတယ္၊ ဟစ္ေဟာ့သီခ်င္းကို ပိုင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိ္င္ဆုိႏုိင္တယ္။ မျဖဴျဖဴသင္းက ေအအုိင္ဒီအက္စ္ေရာဂါသည္ေတြကို ေစာင့္ေရွာက္တယ္။ သူတုိ ့အရည္အခ်င္းက ဒါပဲလား။ ဒါေလးလုပ္ယုံနဲ ့ လူအမ်ားကို ဦးေဆာင္မဲ့ လႊတ္ေတာ္အမတ္ျဖစ္သင့္ၿပီးလား။ က်ေနာ္ေတာ့မထင္။ သူတုိ ့ထက္သာတဲ့ တက္တဲ့လူေတြကုိပဲ က်ေနာ္ေရြးခ်ယ္ခ်င္တယ္။
ကုိမင္းကိုႏုိ္င္တုိ ့အဖြဲ ့ကိုလည္းၾကည့္ပါအုံး။ ပညာက တပုိင္းတစ္စနဲ ့ေထာင္ထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေနၾကရေတာ့ သူတုိ ့တက္ကြ်မ္းတဲ့အရာက ေထာင္ထဲက အေျခအေနပဲ ျဖစ္မယ္လုိ ့ေတာ့ က်ေနာ္ေတြးမိေနတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ဘာမ်ားေလ့လာလိုက္စားစရာရွိလဲ။ သိတ္ၿပီးမ်ားမ်ားစားမရွိပါဘူး။ ဂ်ာနယ္ေလးဖတ္ရယုံေလာက္ပဲ။ ဒါေတာင္ ပုံမွန္ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မယ္။
ေနာက္ၿပီး ေထာင္ေတြက ႏုိင္ငံတကာအဆင့္မွီ စာၾကည့္တုိက္ေတြ ရွိေနရင္ေတာ့ တမ်ဴိးေပါ့။ ေထာင္ထဲကေန ပညာသင္လုိ ့ရရင္လည္းေကာင္းသား။ ဒါဆုိရင္ ေထာင္ထဲကလူေတြ ပုိၿပီးပညာတက္လာႏုိင္တယ္။
ဒီလိုအေျခအေနျဖစ္ေနတဲ့လူေတြကုိ က်ေနာ္တုိ ့တုိင္းျပည္တုိးတက္္ေအာင္လုပ္ေပးႏုိင္ဖုိ ့ဆုိတာကုိ သံသယျဖစ္မိေနတယ္။ ကိုဇာဂနာ ဘန္ေကာက္ေရာက္ေတာ့ ေရွာ့ျဖစ္သြားတယ္လုိ ့ေျပာတယ္။ ဒါေတာင္သူက ဘန္ေကာက္ေလာက္ပဲေရာက္ဘူးလုိ ့။ တျခားႏုိင္ငံေတြသာ ေရာက္ဘူးရင္ ပုိလုိ ့ေတာင္ ေရွာ့ျဖစ္အုံးမယ္။ ဆိုေတာ့ ဒါနဲ ့ပက္သက္ၿပီး ဒီေနရာမွာ ေမးခြန္းတစ္ခုရွိတယ္။ လုပ္တက္ပါ့မလား ဆုိတဲ့ေမးခြန္းပဲ။ ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီေမးခြန္းကို ေမးရလဲဆုိေတာ့ ယေန ့ေခတ္ကာလက အနစ္နာခံတာတုိ ့၊ စြန္ ့လႊတ္တာတုိ ့ထက္ အေရးႀကီးတာက Capacity လုိ ့ေခၚတဲ့ အရာျဖစ္သလုိ Skills ဆုိတဲ့အရာလည္း ရွိဖုိ ့လုိပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေရြးတဲ့အခါမွာ ေသခ်ာ သတိထားၿပီး ေရြးခ်ယ္ဖုိ ့ေတာ့လုိတယ္။
က်ေနာ့္အျမင္ကေတာ့ ကိုမင္းကိုႏုိင္နဲ ့ကုိမုိးသီးႏွစ္ဦးကုိ ယွဥ္ၿပီးေရြးပါဆုိရင္ ကုိမိုးသီးဇြန္ကုိပဲေရြးပါ့မယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ကုိမုိးသီးဇြန္က အေမရိကန္ကေန မာစတာဘြဲ ့ရတယ္။ ႏုိင္ငံတကာ အေတြ ့အႀကဳံမ်ားမ်ားရွိတယ္။ သူ ့မွာရွိတဲ့ အရည္အခ်င္းေတြက ကုိမင္းကုိႏုိင္ထက္သာတယ္လုိ ့ေတာ့ ထင္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူ ့ကုိပဲ က်ေနာ္လႊတ္္ေတာ္အမတ္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္မယ္။ ကိုမင္းကုိႏိုင္တုိ ့ စြန္ ့လႊတ္တာ၊ တုိင္းျပည္အေပၚထားတဲ့သေဘာထားေတြေကာင္းတာကို က်ေနာ္ေလးစားတယ္။ အသိအမွတ္ျပဳတယ္။ သုိ ့ေသာ္ သူတုိ ့ကုိ ဝန္ႀကီးရာထူးေတာ့ ေပးလုိ ့မရပါဘူး။ ေထာင္ထဲအေနမ်ားေတာ့ ေထာင္မႉးေလာက္နဲ ့ပဲသင့္ေတာ္ပါတယ္။ ဒီလုိလူမ်ဳိးေတြ ႏုိင္ငံေရးေလာကမွာ အမ်ားႀကီးပါ။ သူတုိ ့အေနနဲ ့ျဖစ္သင့္တာက သူတုိ ့ကပ္ပစတီနဲ ့စေကးကုိ ျမွင့္တင့္ဖုိ ့လုိအပ္ေနၿပီ။
အရမ္းသနားသလုိ ျဖစ္ေနလားလုိ ့ပါ
ဦးခင္ညြန္ ့နဲ ့ပက္သက္ၿပီး သနားတဲ့သူက သနားတယ္။ သူ ့ကုိ လူသတ္သမားလုိ ့ေျပာတဲ့လူက ေျပာတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အမ်ားစုက သူ ့ကုိၾကည့္ၿပီး သနားေနၾကတယ္လုိ ့ထင္မိတယ္။ အရင္တုန္းက ခပ္မာမာ ခပ္တင္းတင္း စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတစ္ဦးဟာ ပန္းေရာင္းၿပီး ထမင္းစားရတဲ့အေျခအေနျဖစ္သြားတာကိုၾကည့္ၿပီး လူေတြသနားတာေတာ့ မဆန္းပါဘူး။
တကယ္တန္းေတာ့ သနားစရာ မလုိပါဘူး။ သူ ့ဘဝနဲ ့သူပါ။ သူ ့အကုသုိလ္ေၾကာင့္ သူခံရတာပဲ။ သူဟာ လူေတြသတ္တယ္။ သူဟာ တရားခံတဦးျဖစ္တယ္။ တုိင္းျပည္အေပၚကုိ အခုမွ ေစတနာရွိသေယာင္သူေျပာေနတယ္။
အရင္တုန္းက ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီစကားေတြမေျပာခဲ့လဲ။
သူ ့ဟာသူ ပန္းပဲေရာင္းေရာင္း၊ ထန္းသီးပဲေရာင္းေရာင္း သနားစရာလုံးဝကိုမလုိဘူး။ သူ ့ေၾကာင့္ဘဝပ်က္သြားတဲ့လူေတြ နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ မိသားစုေတြ ၿပိဳကြဲခဲ့တယ္။ အျပစ္မဲ့တဲ့လူေတြ ေသခဲ့ရတယ္။ တစ္သက္လုံး လူစဥ္မမွီေတာ့တဲ့အေျခအေနျဖစ္တဲ့သူေတြလည္း ရွိတယ္။ ဦးခင္ညြန္ ့ကမွ တိုက္နဲ ့တာနဲ ့ ဇိမ္ရွိရွိေနႏုိင္ေသးတယ္။ ဒါကို သနားစရာလုိလုိ ့လား။ မကင္းရာ မကင္းေၾကာင္းေတြကလြဲလုိ ့ ခံရတဲ့သူေတြက သနားမယ္လုိ ့ေတာ့မထင္ဘူး။ က်ေနာ္ေတာ့ ဦးခင္ညြန္ ့ကုိ ခြင့္မလႊတ္ဘူး။ ကိုဇာဂနာ ဂတုံးႀကီးတစ္ေယာက္ပဲ ခြင့္လႊတ္ေပါ့ဗ်ာ။ ယေန ့အခ်ိန္အထိ သူမွားတယ္လုိ ့တခါမွ မေျပာခဲ့ဘူး။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ဦးသန္းေရႊ၊ ဦးေမာင္ေအးနဲ ့အျခားဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြကုိ ဦးခင္ညြန္ ့လုိျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ တကယ္ခံရမွ လူေတြက ေနာင္တရၾကတယ္။ မီဒီယာေတြကို သတိထားပါ။ လွည့္စားတာခံရမယ္။
တခ်ိဳ ့သူငယ္ခ်င္းေတြက ေစတနာနဲ ့အႀကံေပးတာဆုိေတာ့ ဟုတ္ကဲ့လုိ ့ပဲ ျပန္ေျဖမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဖီလင္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေရးတာဆုိေတာ့ ေန ့ဘက္လည္းေရးရင္ေရးမယ္၊ ညသန္းေခါင္ယံလည္း ေရးရင္ေရးမယ္။ အခ်ိန္ဇယားနဲ ့လူစိတ္ဝင္စားေအာင္ လူအထင္ႀကီးေအာင္ေရးေနတာမွမဟုတ္တာ။ ကုိယ့္ေခါင္းထဲက အေတြးေတြ၊ ကုိယ့္ရဲ ့ရင္ခုန္သံေတြကုိ စာနဲ ့ဖြင့္ခ်တာဆုိေတာ့ ဘယ္သူႀကိဳက္ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ႀကိဳက္ ေရးခ်င္တာေရးတယ္ဗ်ာ။ ဖတ္ခ်င္လည္းဖတ္၊ မဖတ္ခ်င္လည္းေန။
အေပါစားလႊတ္္ေတာ္အမတ္ေတြျဖစ္မွာ စုိးရိမ္တယ္
ႏုိင္ငံျခားတုိင္းျပည္ေတြက လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြကို သတိထားမိတယ္။ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ထဲက လႊြတ္ေတာ္အမတ္္ေတြနဲ ့ယွဥ္ၾကည့္မိတယ္။ ဒီလုိေျပာလုိ ့ႏုိင္ငံျခားကုိ အထင္ႀကီးေနတယ္လုိ ့ေတာ့မထင္နဲ ့။ လိုအပ္လုိ ့ေျပာေနတာျဖစ္ပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ သူတုိ ့က ကုိယ့္ထက္အရမ္းသာေနလုိ ့ပဲ။ သူတုိ ့နဲ ့ယွဥ္ၾကည့္ေတာ့ တစ္ခုသတိထားမိတာရွိတယ္။ ဒါကေတာ့ လႊြတ္ေတာ္အမတ္ေတြရဲ ့အရည္အခ်င္းပဲျဖစ္တယ္။
က်ေနာ္တုိ ့တုိင္းျပည္ကလႊြတ္ေတာ္အမတ္ေတြကိုၾကည့္ပါ။ တခ်ိဳ ့က ရန္ကုန္တကၠသုိလ္က ဘြဲ ့ရတယ္။ တခ်ိဳ ့က ေက်ာင္းတစ္ပုိင္းတစနဲ ့။ အမ်ားစုက စစ္တကၠသုိလ္ထြက္ေတြပဲျဖစ္ေနတယ္။ တခ်ိဳ ့ဆုိရင္ ဆယ္တန္းေတာင္မေအာင္ဘူး။ ျမန္မာႏုိင္ငံက ရတဲ့ ဘြဲ ့ဆုိတာ ယေန ့ကာလမွာ ဘာမွသုံးစားလုိ ့မရတဲ့ ဘြဲ ့ဗ်ာ။ ဒီလုိအရည္အခ်င္းမ်ဳိးရွိတဲ့ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြမ်ားေနရင္ေတာ့ တုိင္းျပည္ဘာျဖစ္သြားႏုိင္လဲဆုိတာကို ေတြးၾကည့္ယုံနဲ ့သိႏုိင္တယ္။
ၾကားျဖတ္ေရႊးေကာက္ပြဲမွာ ဝင္မဲ့ လႊတ္ေတာ္အမတ္အသစ္ေတြကုိလည္း ၾကည့္ပါအုံး။ ဥပမာ ကုိေဇယ်ာေသာ္၊ မျဖဴျဖဴသင္းစတဲ့ သူေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ ပညာတက္တယ္၊ ဘယ္ေလာက္အရည္အခ်င္းရွိလဲဆုိတာ က်ေနာ္တုိ ့မသိရဘူး။ သိရတာက ကုိေဇယ်ာေသာ္ေထာင္ကလြတ္လာတယ္၊ ဟစ္ေဟာ့သီခ်င္းကို ပိုင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိ္င္ဆုိႏုိင္တယ္။ မျဖဴျဖဴသင္းက ေအအုိင္ဒီအက္စ္ေရာဂါသည္ေတြကို ေစာင့္ေရွာက္တယ္။ သူတုိ ့အရည္အခ်င္းက ဒါပဲလား။ ဒါေလးလုပ္ယုံနဲ ့ လူအမ်ားကို ဦးေဆာင္မဲ့ လႊတ္ေတာ္အမတ္ျဖစ္သင့္ၿပီးလား။ က်ေနာ္ေတာ့မထင္။ သူတုိ ့ထက္သာတဲ့ တက္တဲ့လူေတြကုိပဲ က်ေနာ္ေရြးခ်ယ္ခ်င္တယ္။
ကုိမင္းကိုႏုိ္င္တုိ ့အဖြဲ ့ကိုလည္းၾကည့္ပါအုံး။ ပညာက တပုိင္းတစ္စနဲ ့ေထာင္ထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေနၾကရေတာ့ သူတုိ ့တက္ကြ်မ္းတဲ့အရာက ေထာင္ထဲက အေျခအေနပဲ ျဖစ္မယ္လုိ ့ေတာ့ က်ေနာ္ေတြးမိေနတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ဘာမ်ားေလ့လာလိုက္စားစရာရွိလဲ။ သိတ္ၿပီးမ်ားမ်ားစားမရွိပါဘူး။ ဂ်ာနယ္ေလးဖတ္ရယုံေလာက္ပဲ။ ဒါေတာင္ ပုံမွန္ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မယ္။
ေနာက္ၿပီး ေထာင္ေတြက ႏုိင္ငံတကာအဆင့္မွီ စာၾကည့္တုိက္ေတြ ရွိေနရင္ေတာ့ တမ်ဴိးေပါ့။ ေထာင္ထဲကေန ပညာသင္လုိ ့ရရင္လည္းေကာင္းသား။ ဒါဆုိရင္ ေထာင္ထဲကလူေတြ ပုိၿပီးပညာတက္လာႏုိင္တယ္။
ဒီလိုအေျခအေနျဖစ္ေနတဲ့လူေတြကုိ က်ေနာ္တုိ ့တုိင္းျပည္တုိးတက္္ေအာင္လုပ္ေပးႏုိင္ဖုိ ့ဆုိတာကုိ သံသယျဖစ္မိေနတယ္။ ကိုဇာဂနာ ဘန္ေကာက္ေရာက္ေတာ့ ေရွာ့ျဖစ္သြားတယ္လုိ ့ေျပာတယ္။ ဒါေတာင္သူက ဘန္ေကာက္ေလာက္ပဲေရာက္ဘူးလုိ ့။ တျခားႏုိင္ငံေတြသာ ေရာက္ဘူးရင္ ပုိလုိ ့ေတာင္ ေရွာ့ျဖစ္အုံးမယ္။ ဆိုေတာ့ ဒါနဲ ့ပက္သက္ၿပီး ဒီေနရာမွာ ေမးခြန္းတစ္ခုရွိတယ္။ လုပ္တက္ပါ့မလား ဆုိတဲ့ေမးခြန္းပဲ။ ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီေမးခြန္းကို ေမးရလဲဆုိေတာ့ ယေန ့ေခတ္ကာလက အနစ္နာခံတာတုိ ့၊ စြန္ ့လႊတ္တာတုိ ့ထက္ အေရးႀကီးတာက Capacity လုိ ့ေခၚတဲ့ အရာျဖစ္သလုိ Skills ဆုိတဲ့အရာလည္း ရွိဖုိ ့လုိပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေရြးတဲ့အခါမွာ ေသခ်ာ သတိထားၿပီး ေရြးခ်ယ္ဖုိ ့ေတာ့လုိတယ္။
က်ေနာ့္အျမင္ကေတာ့ ကိုမင္းကိုႏုိင္နဲ ့ကုိမုိးသီးႏွစ္ဦးကုိ ယွဥ္ၿပီးေရြးပါဆုိရင္ ကုိမိုးသီးဇြန္ကုိပဲေရြးပါ့မယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ကုိမုိးသီးဇြန္က အေမရိကန္ကေန မာစတာဘြဲ ့ရတယ္။ ႏုိင္ငံတကာ အေတြ ့အႀကဳံမ်ားမ်ားရွိတယ္။ သူ ့မွာရွိတဲ့ အရည္အခ်င္းေတြက ကုိမင္းကုိႏုိင္ထက္သာတယ္လုိ ့ေတာ့ ထင္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူ ့ကုိပဲ က်ေနာ္လႊတ္္ေတာ္အမတ္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္မယ္။ ကိုမင္းကုိႏိုင္တုိ ့ စြန္ ့လႊတ္တာ၊ တုိင္းျပည္အေပၚထားတဲ့သေဘာထားေတြေကာင္းတာကို က်ေနာ္ေလးစားတယ္။ အသိအမွတ္ျပဳတယ္။ သုိ ့ေသာ္ သူတုိ ့ကုိ ဝန္ႀကီးရာထူးေတာ့ ေပးလုိ ့မရပါဘူး။ ေထာင္ထဲအေနမ်ားေတာ့ ေထာင္မႉးေလာက္နဲ ့ပဲသင့္ေတာ္ပါတယ္။ ဒီလုိလူမ်ဳိးေတြ ႏုိင္ငံေရးေလာကမွာ အမ်ားႀကီးပါ။ သူတုိ ့အေနနဲ ့ျဖစ္သင့္တာက သူတုိ ့ကပ္ပစတီနဲ ့စေကးကုိ ျမွင့္တင့္ဖုိ ့လုိအပ္ေနၿပီ။
အရမ္းသနားသလုိ ျဖစ္ေနလားလုိ ့ပါ
ဦးခင္ညြန္ ့နဲ ့ပက္သက္ၿပီး သနားတဲ့သူက သနားတယ္။ သူ ့ကုိ လူသတ္သမားလုိ ့ေျပာတဲ့လူက ေျပာတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အမ်ားစုက သူ ့ကုိၾကည့္ၿပီး သနားေနၾကတယ္လုိ ့ထင္မိတယ္။ အရင္တုန္းက ခပ္မာမာ ခပ္တင္းတင္း စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတစ္ဦးဟာ ပန္းေရာင္းၿပီး ထမင္းစားရတဲ့အေျခအေနျဖစ္သြားတာကိုၾကည့္ၿပီး လူေတြသနားတာေတာ့ မဆန္းပါဘူး။
တကယ္တန္းေတာ့ သနားစရာ မလုိပါဘူး။ သူ ့ဘဝနဲ ့သူပါ။ သူ ့အကုသုိလ္ေၾကာင့္ သူခံရတာပဲ။ သူဟာ လူေတြသတ္တယ္။ သူဟာ တရားခံတဦးျဖစ္တယ္။ တုိင္းျပည္အေပၚကုိ အခုမွ ေစတနာရွိသေယာင္သူေျပာေနတယ္။
အရင္တုန္းက ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီစကားေတြမေျပာခဲ့လဲ။
သူ ့ဟာသူ ပန္းပဲေရာင္းေရာင္း၊ ထန္းသီးပဲေရာင္းေရာင္း သနားစရာလုံးဝကိုမလုိဘူး။ သူ ့ေၾကာင့္ဘဝပ်က္သြားတဲ့လူေတြ နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ မိသားစုေတြ ၿပိဳကြဲခဲ့တယ္။ အျပစ္မဲ့တဲ့လူေတြ ေသခဲ့ရတယ္။ တစ္သက္လုံး လူစဥ္မမွီေတာ့တဲ့အေျခအေနျဖစ္တဲ့သူေတြလည္း ရွိတယ္။ ဦးခင္ညြန္ ့ကမွ တိုက္နဲ ့တာနဲ ့ ဇိမ္ရွိရွိေနႏုိင္ေသးတယ္။ ဒါကို သနားစရာလုိလုိ ့လား။ မကင္းရာ မကင္းေၾကာင္းေတြကလြဲလုိ ့ ခံရတဲ့သူေတြက သနားမယ္လုိ ့ေတာ့မထင္ဘူး။ က်ေနာ္ေတာ့ ဦးခင္ညြန္ ့ကုိ ခြင့္မလႊတ္ဘူး။ ကိုဇာဂနာ ဂတုံးႀကီးတစ္ေယာက္ပဲ ခြင့္လႊတ္ေပါ့ဗ်ာ။ ယေန ့အခ်ိန္အထိ သူမွားတယ္လုိ ့တခါမွ မေျပာခဲ့ဘူး။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ဦးသန္းေရႊ၊ ဦးေမာင္ေအးနဲ ့အျခားဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြကုိ ဦးခင္ညြန္ ့လုိျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ တကယ္ခံရမွ လူေတြက ေနာင္တရၾကတယ္။ မီဒီယာေတြကို သတိထားပါ။ လွည့္စားတာခံရမယ္။
