ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲ
စစ္ေၾကာင္းသြားရတာ အရမ္းပင္ပန္းတယ္။ တခါတေလ မုိးရြာထဲမွာ ေလွ်ာက္ရတယ္။ ညဖက္ေတြမွာျဖတ္ရတယ္။ ည သန္းေခါင္းယံမွာ ထၿပီးကင္းေစာင့္ရတယ္။ ျပန္အိပ္တဲ့အခါ ေစာင္၊ ေခါင္းအုံး၊ ကုတင္ မရွိတဲ့ဘ၀။ ျခင္ေတြ၊ ျဖဳတ္ေတြဆုိတာ လူကုိခ်ီမတက္ပဲ။ အိပ္တဲ့ေနရာက ရြာထဲမွာ။ တခါတေလေတာထဲမွာ။ ရြာထဲမွာဆုိရင္ အၿမဲတမ္း သူမ်ားအိမ္ရဲ ႔ အိမ္ေအာက္မွာ ပုခတ္ဆြဲၿပီးအိပ္ရတယ္။ ရြာသားေတြရဲ ႔အိမ္အမ်ားစု ေျခတံရွည္အိမ္ေတြျဖစ္တာကုိး။ အိပ္တဲ့အခါမွာ တစုတစည္းထဲ တေနရာတည္း မအိပ္ရဲဘူး။ လူစုခြဲၿပီးအိပ္ရတယ္။ တစုတစည္းထဲအိပ္ရင္ ရန္သူေတြ႔လုိ႔ကေတာ့ လက္ပစ္ဗုံးတစ္လုံးေလာက္နဲ႔ ငါးေယာက္ေလာက္က အနည္းဆုံး နတ္ျပည္မွာေစာ္ေလးေတြနဲ႔ ႏွပါးသြားရမယ္။
မနက္မုိးမလင္းခင္ ေလးနာရီေလာက္ စတင္းဘုိင္လည္းရွိတယ္။ အဆင္သင့္ေနရာယူထားရတယ္။ ရန္သူလာလုိ႔ကေတာ့ တြယ္ဖုိ႔အတြက္ အဆင္သင့္ျပင္ထားရတဲ့သေဘာပါ။ ရန္သူကလည္း ကုိယ့္ထက္ သြက္တယ္။ လည္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ဒီလုိအလုပ္ကုိမလုပ္ဘူး။ သူတုိ႔အလုပ္က ေကြ႔ပတ္ေရွာင္၊ သတင္းလိမ္ပုိ႔၊ လုယက္တဲ့အဆင့္ေလာက္ပဲရွိတယ္။ ဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔က သူတုိ႔က သနားတယ္ပဲေျပာတယ္။ ေသလုိက္တာလည္း နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ တရက္တည္းထဲအနည္းဆုံး ေလးငါးေယာက္ေသတယ္။ ဒါေတာင္ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားနဲ႔ေကအန္ယူက အပ်င္းေျပေခ်ာင္းပစ္တာပဲရွိေသးတယ္။
ပစ္ၿပီးသြားရင္ ရြာက ၀က္တစ္ေကာင္ေပးတယ္။ ေပ်ာ္ပြဲစားေပါ့။ ရြာရဲ ႔ဗြီဒီယုိရုံမွာက်ေနာ္တုိ႔ကို ၾကည့္ဖုိ႔ခြင့္ေပးတယ္။ အလကားမရဘူး။ ပိုက္ဆံေပးရတယ္။ ဗြီဒီယုိရုံမွာက်ေနာ္တုိ႔ အားရပါးရေပ်ာ္ၾကတယ္။ ေပ်ာ္တဲ့အခါမွာ ေသနတ္ကို ေျမေအာက္မွာ မခ်ရဲဘူး။ ကိုယ္မွာအဆင္သင့္လြဲထားၿပီး ေလးျဖဴ၊ အငဲသီခ်င္းနဲ႔ေကြးေနေအာင္ ရဲေဘာ္ေတြကၾကတယ္။ သီခ်င္းကုိ အားရပါးရေအာ္ဆုိတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကဲေနတဲ့အခ်ိန္မွာ တာ၀န္က်တဲ့ရဲေဘာ္ေတြက ကင္းေစာင့္။ တေယာက္တလွည့္ေပါ့။ ၿပီးရင္သူတုိ႔အလွည့္။ အရမ္းေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။
ေစာ္..ငန္းဖုိ႔လည္း မရွိဘူး။ မိန္းမေခ်ာေခ်ာလွလွေလးေတြက ထုိင္းမွာသြားၿပီး အလုပ္လုပ္ေနၾကပီ။ အရြယ္ေရာက္တာနဲ႔ရြာမွာမရွိေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔လူပ်ဳိေတြ ေစာ္လည္းမငန္းရဘူး။ တခါတေလ တခ်ဳိ႔အိမ္ေတြမွာ ေကာင္မေလးလွလွေလးေတြ ရွားရွားပါးပါးရွိတက္တယ္။ ညေနဖက္ဆုိဒီအိပ္မွာက်ေနာ္တုိ႔ လူပ်ဳိေတြ အသားကုန္း၀ုိင္းၿပီး ငန္းရတယ္။ ပြားရတယ္။ ေက်ာင္းသားဘယ္ေလာက္ေကာင္းလဲဆုိတာ ၿဖီးရတယ္။ လူပ်ဳိတင္မဟုတ္ဘူး၊ မိန္းမရွိတဲ့သူပုန္လည္း မိန္းမနဲ႔ေ၀းေနေတာ့ ငန္းတာပဲ။
ေနာက္တန္းျပန္ၾကပီ
၉၉၉၉ ေလးလုံးလႈပ္ရွားမႈခရီးစဥ္က ၆ လၾကာတယ္။ ေျခာက္လမွာ ဘယ္ေလာက္ေအာင္ျမင္လဲေတာ့မသိဘူး။ ျပသာနာေတြကေတာ့မ်ားတယ္။ ေနာက္ဆုံး က်ေနာ္တုိ႔ လူ႔ေဘာင္သစ္အဖြဲ႔ ေနာက္တန္းျပန္ဖုိ႔လုပ္တယ္။ လူ႔ေဘာင္သစ္ အလုပ္အဖြဲ႔ ေဒသ (၂) မွာ ႏွစ္ဖြဲ႔ျဖစ္ေနတယ္။ တဖြဲ႔က ကိုေအာင္ေက်ာ္စုိး၊ ကိုေမာင္ဦး၊ က်ေနာ္၊ကုိ၀ဏ၊ ေက်ာ္စြာ။ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔က ၀င္းေရာ္ဆိပ္ႀကီး၊ ေတာင္ေပါက္ ၂၄ရြာ၊ အဖြဲ႔ကုိ ၉၉၉၉ ေလးလုံး စစ္ေၾကာင္းနဲ႔ခ်ီတက္တယ္။ လူထုစည္းရုံးေရး၊ ေပ်ာက္ၾကားပစ္ေရး၊ ပီဒီလုပ္ငန္းရွိတယ္။
ေနာက္တစ္ဖြဲ႔က ကုိေက်ာ္ေက်ာ္၊ ကိုေန၀င္း၊ ဦးစုိးျမင့္(NLD-LA) သူတုိ႔က ေကာ့ကရိတ္ဘက္အျခမ္းမွာလႈပ္ရွားတယ္။ ဒီႏွစ္ဖြဲ႔ကုိ ရွားရွားပါးပါး ေတာင္ေပါက္ႏွစ္ဆယ့္ေလးရြာခြင္မွာ ျပန္ဆုံၾကတယ္။ ဒီမွာတင္ ေနာက္တန္းျပန္ဆင္းဖုိ႔ လုပ္ၾကပီ။ အားလုံးလည္းပင္ပန္းေနၾကပီ။ ကုိပိန္ (အေမရိက)၊ ကိုေမာင္ဦး (အေမရိက) တုိ႔က ေလွနဲ႔ျပန္ထြက္ၾကတယ္။ ႏုိ႔ဘုိးစခန္းအေရာက္ေပါ့။
က်ေနာ္က ကိုေက်ာ္ေက်ာ္၊ ကိုေန၀င္းတုိ႔နဲ႔အတူ ေကာ့ကရိတ္ဘက္ကုိလုိက္သြားတယ္။ ေကာ့ကရိတ္ကေန၊ ဟုိပတ္ဒီပတ္၊ ဟုိေရာက္ဒီေရာက္နဲ႔ ေသေဘာဘုိး စခန္းအေဟာင္းႀကီးကို ျဖတ္ရတယ္။ ထုိင္းဘက္အျခမ္းကုိ ကူးဖုိ႔။ ဒီစခန္းႀကီးမွာ ဒီေကဘီေအ၊ နအဖ၊ ရန္သူ စုံေနတာပဲ။ ညဘက္ႀကီးျဖတ္တယ္။ ေသေဘာဘုိးစခန္းကိုျဖတ္မွ ထုိင္းကမ္းကို ကတ္လုိ႔ရတယ္။
ထုိင္းဘတ္အျခမ္းကေန မဲ့ေဆာက္။ မဲ့ေဆာက္ကေန ႏုိ႔ဘုိးကုိျပန္တက္ေပါ့။ ေသေဘာဘုိးမျဖတ္ခင္ ထုံးစံအတုိင္း ခ်ီးပါခ်င္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔ရဲ ႔ ဒု-တာ၀န္ခံ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္(သူကအဲတုံးက အသက္ ၃၀) ပဲရွိအုံးမယ္။ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ က်ေနာ္အီးပါးခ်င္တယ္လုိ႔ေျပာေတာ့....ေသေဘာဘုိးရြာအလည္က ၿခဳံေတြၾကားထဲမွာ အီးပါခဲ့ရတယ္...ဒီမွာတင္ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ပါလာတဲ့ ေကအန္ယူကလူႀကီးေတြ၊ NLD ကလူႀကီေတြဆဲပါေလေရာ...ဒီေကာင္ ဒီေလာက္အေရးႀကီးတဲ့ၾကားထဲ အီးပါရတယ္လုိ႔...။ ပါလာတဲ့ စစ္ေရဘူးနဲ႔ က်ေနာ္ကိစၥကုိ ျမန္ျမန္ပီးလုိက္တယ္။ သူတုိ႔မသိတာက...အေရးႀကီးရင္ က်ေနာ္အီးထြက္ၿပီ။
ဆက္ရန္-
