My creative thinking

ေက်ာင္းေျပာင္းေတာ့ ေက်ာင္းက ေမးတယ္။ မင္းက ၾသစီႏုိင္ငံသားလားတဲ့။ ရက္စ္ လုိ႔က်ေနာ္ေျဖခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၀၀၇-ကတည္းက ၾသစီႏုိင္ငံသားခံယူခဲ့ပါတယ္လုိ႔ေျပာခဲ့တယ္။ ဒါဆုိရင္ မင္းကုိ ၾသစီႏုိင္ငံသားအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ လက္မွတ္ယူလာခဲ့ဆုိေတာ့ ေခါင္းစားၿပီ။

စည္းကမ္းအေတာ္ရွိတဲ့က်ေနာ္ လက္မွတ္ကုိ ဘယ္မွာထားမွန္းမသိ။ ၾသစီပက္စ္ပို႔လည္းေပ်ာက္ေနတယ္။ ဒါမွ ဒုကၡ။ Immigration ကုိ ျပန္ေတာင္းရၿပီ။ ေငြ ၇၀-ေလာက္ထပ္ၿပီးကုန္တယ္။ စာတုိက္ကေန သူတုိ႔ပုိ႔လာခဲ့တယ္။ ဒီမွာတင္ က်ေနာ္အေတြးတစ္ခုရတယ္။

လူေျပာမ်ားတဲ့ Creative Thinking ေပါ့။ ၾသစီႏုိင္ငံသားအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳေၾကာင္းက စာရြက္ေလးပဲရွိတယ္။ ဒီစာရြက္က အထားမေကာင္းရင္ ေပ်ာက္တက္တယ္။ ဒီေတာ့ လူတုိင္းရဲ  ့ကိုယ္ေပၚမွာ ႏြားေတြလုိ တံဆိပ္ရုိက္သလုိ သံအပူနဲ ့ This is an Australian Citizen ဆုိၿပီး ရုိက္ထားရင္ မေကာင္းဘူးလားလုိ႔။ ဒီလုိေျပာေတာ့ မိန္းမကအားရပါးရ ရယ္တယ္။

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ၀ါဆုိသကၤန္းကပ္ေတာ့ သြားလည္တယ္။ မုန္ ့ဟင္းခါး၊ အုန္းႏုိ ့ေခါက္ဆြဲ၊ မုန္႔ကၽြဲသဲ နဲ႔ ဧည့္ခံတယ္။ အလကားရေတာ့ အသားကုန္စြပ္ၿပီး၀ါးတယ္။ ျမန္မာေတြကို သတိထားမိတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ လူငယ္ေတြမေတြ႔။ အသက္ႀကီးတဲ့လူေတြခ်ည္းပဲ။ ရုပ္လည္းမေခ်ာ။ ေတြ႔ရတာ မလန္းဘူးျဖစ္ေနတယ္။ တခ်ဳိ  ့က အသက္ႀကီးေပမဲ့ မပ်က္စီးေသးဘူး။ ၾကည့္ေကာင္းတုန္း။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ABSDF က ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္မွာ ခေလး တစ္ႏွစ္သားေလးရွိတယ္။ သူတုိ႔မိသားစုလည္း လာတယ္။

ေဘးက လူက ေဟ့ေကာင္ မင္းခေလးၾကည့္အုံးေပ်ာက္သြားအုံးမယ္လုိ႔ေျပာေတာ့ သူကေျပာတယ္။ ေပ်ာက္ေတာ့ ေနာက္တစ္ေယာက္ ထပ္ၿပီးလုပ္ရတာေပါ့။ ခေလးလုပ္တာ ဘာခက္တာမွတ္လုိ႔။ သူဒီလုိေျပာေတာ့ က်ေနာ္က ထပ္ၿပီးျဖည့္ေျပာေပးတယ္။ ခေလးတစ္ေယာက္လုပ္ရတာ အမ်ားဆုံးၾကာ နာရီ၀က္ပဲ...ဆုိေတာ့ အားလုံး၀ုိင္းရယ္ၾကတယ္။ ေမးတဲ့သူက ခေလးမရွိတဲ့ အသက္ ၄၇-ႏွစ္အရြယ္လူပ်ဳိႀကီး။

အသက္ ၇၀-အရြယ္ လူႀကီးတစ္ေယာက္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာေတြ႔ေတာ့ က်ေနာ့္ကုိဆုံးမတယ္။ ဘယ္လုိေန ဘယ္လုိထုိင္ေပါ့။ သူက ေစတနာနဲ႔။ အရမ္းရုိးသားပြင့္လင္းတဲ့ ေတာသားႀကီး။ ၈၈-ခုႏွစ္မွာ သူလည္း လူငယ္ေတြနဲ႔ ေရာေရာင္ၿပီး အုတ္ေပ်ာ္လုပ္တဲ့လူ။

လူၾကားထဲမွာဆုိေတာ့ သူလည္း လူအထင္ႀကီးေအာင္း အားရပါးရ နားခ်တာေပါ့။ လူငယ္ေတြက လူႀကီးဆုိေတာ့ တေလးတစားနားေထာင္းတယ္။ က်ေနာ့္အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ေဟ့..ဒီအဘကုိ က်ေနာ္ မုိးက်ေရႊကိုယ္နဲ႔ေဒါက္တာခ်က္ႀကီးျပေတာ့ အဘလည္း မေနႏုိင္။ အသားကုန္ၾကည့္တယ္လုိ႔ေျပာေတာ့ အားလုံးအားရးပါးရယ္ၾကတယ္။ မင္းကြာ ႀကံႀကံဖန္ဖန္လူႀကီးကုိ ဖ်က္ဆီးရတယ္လုိ႔ ေဘးက လူက၀င္ၿပီး မွတ္ခ်က္ေပးတယ္။ အဘလည္း ၿပဳံးစိစိနဲ႔ၿမဳံးမိတဲ့ငါးလုိ။
 
ဆက္ရန္-

သံအမတ္ႀကီး ဦးေက်ာ္၀င္းကုိ ဂုဏ္ျပဳပါ

အေမရိကန္ႏုိင္ငံဆုိင္ ျမန္မာသံအမတ္ႀကီး ဦးေက်ာ္၀င္းအား အထူးပင္ဂုဏ္ျပဳပါသည္။ လက္ရွိရာထူးကုိစြန္႔လႊတ္ၿပီး စစ္အစုိးရဆန္႔က်င္သူအျဖစ္ဘက္ေျပာင္းခဲ့တဲ့အတြက္ ေလးစားပါတယ္။ ဒီလုိလူမ်ဳိးမ်ားမ်ားေပၚထြက္လာရင္က်ေနာ္တုိ႔လုိခ်င္တဲ့ပန္းတုိင္ကုိ ျမန္ျမန္ေရာက္ရွိႏုိင္ပါေၾကာင္း ေျပာခ်င္ပါသည္။ တကမၻာလုံးရွိ ျမန္မာသံအမတ္ႀကီးမ်ား ဦးေက်ာ္၀င္းကုိ အတုယူေစခ်င္သည္။ အျမင္မွန္ရေစခ်င္ပါသည္။

နယ္ျခားေစာင့္တပ္ႏွင့္အေ၀မတည့္မႈမ်ား

နယ္ျခားေစာင့္တပ္ျဖစ္တဲ့ DKBA ျပန္တုိက္တာ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ အဓိက အေ၀မတည့္လို ့ပါ။ ႏုိ္င္ငံေရးေတာင္းဆုိခ်က္ေတြကုိ ခဏေဘးဖယ္ထားပါ။ ဥပမာ ဗုိလ္မႈးခ်ဳပ္ ႏုတ္ခမ္းေမြးကုိ အေရွ ့ေတာင္တုိင္းတုိင္းမႈးေနရာကုိသာ ေပးၾကည့္ပါ။ သူနယ္ျခားကုိ အိပ္ၿပီးေတာင့္ေစာင့္အုံးမယ္။

အခုေတာ့ သူ ့ကုိ ရာထူးႀကီးႀကီးမေပးေတာ့ သူလဲျပန္တုိက္ၿပီေပါ့။ သူကလည္း သူ ့လက္ေအာက္မွာ ေထာင္ခ်ီတဲ့စစ္သားေတြရွိေနေတာ့ သုံးေလးရာေလာက္ကုိင္ရတဲ့ ဗုိလ္မႈးအဆင့္ရွိ တပ္မႈးေတာ့ မျဖစ္ခ်င္။ ဒုံရင္းျဖစ္တဲ့ ဗုိလ္မႈးခ်ဳပ္ႏုတ္ခမ္းေမြးပဲျဖစ္ခ်င္တာေပါ့။ ဒါက လူ႔သဘာ၀။

လူဆုိတာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မိမိအက်ဳိးစီးပြားကုိသာဦးစားေပးပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႏုိ္င္ငံေရးေတြေျပာပါေစ၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့ မိမိအာဏာနဲ႔ လုပ္ပုိင္ခြင့္အေပၚမွာသာ အားလုံးအေျခခံၿပီး စဥ္းစားဆုံးျဖတ္ေလ့ရွိပါတယ္။

ဒါကႏုိင္ငံေရးေလာကကုိေျပာတာပါ။ ေတာ္လွန္ေရးေလာကလည္း ဒီအတုိင္းပါပဲ။ ဒီေကဘီေအကုိေျပာသာ ေျပာရတာ မ်က္ခုံးခပ္လႈပ္လႈပ္။ ေမာင္ေက်ာ္က သိပ္ၿပီးလမ္းယူတာမဟုတ္ဘူး။ မထင္ရင္မထင္သလုိ လုပ္တာ။ က်ေနာ္ေတာ့ ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္။ က်ေနာ့္အိမ္ေဘးမွာ ေမာင္ေက်ာ္ေတြတစ္ပုံႀကီးရွိတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဖထီးရာ စိတ္မဆုိးနဲ ့ေပါ့။

ဒီေကဘီေအနဲ႔ ABSDF တြဲၿပီးတုိက္ေတာ့ ဒီလုိသံေ၀ဂရမိတယ္။ နယ္ျခားမေစာင္ခင္ကာလမွ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ကိုလည္း ဒီေကဘီေအ ဖုတ္ေလတဲ့ငပိရွိေလတယ္လုိ႔ေတာင္မထင္။ သူတုိ ့ေကာင္းစားေနၿပီဆုိေတာ့ ေမ့ေနတယ္။ အခု ျပန္တုိက္ေတာ့မွ ေပါင္းၿပီးတုိက္ၾကတယ္။ က်ေနာ္က ABSDF ကုိ ေတာ့ သိတ္ၿပီးမေၾကာက္ဘူး။ သူတုိ႔စိတ္ဆုိးလည္း ခဏ။ အရက္တစ္၀ုိင္းေလာက္ျပန္တုိက္ၿပီး ေခ်ာ့လုိက္ရင္ သူတုိ႔စိတ္ဆုိးေျပတယ္။ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းဆုိေတာ့။ ထားပါေတာ့ ဆက္ၿပီး ထင္တာျမင္တာကုိ စြတ္ၿပီးေျပာပါအုံးမယ္။ ဟုတ္ရင္လည္းဟုတ္မယ္။ မဟုတ္တာလည္း ျဖစ္မယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ဖုိ႔ပါ။

နအဖက သူပုန္ေတြကုိ တန္ရာတန္ရာပဲေပးပါတယ္။ ဘယ္လုိတန္ရာတန္ရာလဲဆုိေတာ့ ေကာက္ရုိးေျခေထာက္ျမတ္ေျခေထာက္ကုိ ဘယ္ညာဘယ္ညာဆုိတဲ့ရာထူးႀကီးႀကီးေပးလုိ႔မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ျပန္တမ္း၀င္အရာရွိတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ မလြယ္လွပါ။ DSA ေျဖဖုိ႔အတြက္ (၁၀) တန္းေတာ့ေအာင္ရပါတယ္။ သုံးေလးႏွစ္ စစ္တကၠသုိလ္မွာ ႏြားလုိရုန္းရပါတယ္။ စီနီယာက ဂ်ဴနီယာကုိ ပါးရုိက္တာခံရပါတယ္။ စစ္တကၠသုိလ္တက္ဖုိ႔ဆုိတာက အုိနာက်ဳိးကန္းမရပါ။ က်န္းမာသန္စြမ္းၿပီး က်ပ္ျပည့္တဲ့အုံးေႏွာက္ျဖစ္ရပါတယ္။ ဒါက ဗုိလ္ျဖစ္ဖုိ႔အတြက္။ ရဲေဘာ္ေတြေတာင္ တစ္ၾကပ္ႀကီးအဆင့္ထိ ရဖုိ႔အတြက္ (၁၀) ႏွစ္ေလာက္ ဆရာသမားေတြရဲ႕ ကၽြန္လုပ္ရပါတယ္။ မွင္နီရွိရင္ ရာထူးမရပါ။ ဒါက ဗုိလ္ေကာ၊ ေအာက္ေျခအဆင့္ရာထူးတုိးေပးတဲ့ေနရာမွာ အဓိက သုံးတဲ့ဟာ။ အျပစ္ရွိမရွိ။ အက်င့္ေကာင္းမေကာင္း။ ဗုိလ္မႈးႀကီးေလာက္အဆင့္ရွိရင္ေတာ့ အက်င့္ေကာင္းစရာမလုိေတာ့ပါဘူး။ ေအာက္ေျခကေတာ့အက်င့္ေကာင္းရပါတယ္။ ဒါက နအဖ ထုံးစံ။ တပ္ၾကပ္ႀကီးကေန ဒု-အရာခံဗုိလ္ျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ဆုိရင္ သင္တန္းသုံးလေလာက္အနည္းဆုံးတက္ရေသးတယ္။ ေျပာရရင္ေတာ့ ရာထူးတစ္ခါတုိးခါနီးရင္ သင္တန္းတခါတက္ရပါတယ္။ စစ္သားဘ၀မွာ တက္ရတဲ့သင္တန္းေတြက အမ်ားႀကီးပါ။

သူပုန္ေလာက ဗိုလ္ေတြကုိ ျပန္ၾကည့္ပါ။ နအဖလုိ စနစ္တက်သင္တန္းမရွိ။ ဗုိလ္သင္တန္းေကာင္းေကာင္းမျဖစ္။ လုပ္သက္နဲ႔ စာနဲနဲတက္ရင္ ဗုိလ္ျဖစ္ၿပီ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေစာဗုိလ္ျမကုိ ၾကည့္ပါ။ ေလးတန္းေတာင္ ေအာင္ရဲ႕ လား။ SSA က ဗိုလ္မႈးႀကီးယြက္စစ္ကိုၾကည့္ပါ။ (၁၀) တန္းဆုိတာ ဂ်ဳိနဲ႔လားတဲ့။ ဒါက သူပုန္ဘက္က အမ်ားစုပါ။

ဒီေတာ့နအဖက မင္းတုိ႔သူပုန္ေတြကြာ နယ္ျခားေလာက္မွာပဲ အေပါက္ေစာင့္ပါကြာ။ ဗုိလ္မႈးေလာက္ပဲယူ။ ဒါေတာင္ နအဖက သေဘာေကာင္းလုိ႔။ က်ေနာ္သာဆုိရင္ ေပးကုိမေပးဘူး။ ေကာက္ရုိးေျခေထာက္ျမတ္ေျခေထာက္ ဗုိလ္မႈး နဲ႔ DSA ဆင္း ဗုိလ္မႈးတစ္ေယာက္ယွဥ္ၾကည့္ပါ။ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ရဲ ့စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ဘယ္ႏွစ္ခါစစ္တုိက္ဘူးလဲေမးၾကည့္ပါ။ ဥကၠဌကုိသံခဲ၊ ေဖာက္မယ္ခြဲမယ္ ခ်မယ္ႏွပ္မယ္ဆုိတဲ့ ကုိမုိးသီးဇြန္ဘယ္ႏွစ္ခါ ေပ်ာက္ၾကားပစ္ဘူးလဲ ေမးၾကည့္ပါ။

ဒီေတာ့ နအဖက ဟုိနဲနဲဒီနဲနဲေပးတာကို ငါတုိ႔က်ေတာ့ ရာထူးႀကီးႀကီးမေပးဘူး။ ေနရာခ်န္ထားတယ္။ လုပ္ပုိင္ခြင့္နဲတယ္။ ဘာညာဆုိၿပီ ျပန္ခ်ပါေလေရာ။ ခုိင္တဲ့သူကေတာ့ မခ်ေတာ့ဘူး။ ေငြရွိသြားၿပီ။ မိသားစုေတြေကာင္းစားသြားၿပီ။ ဘာလုပ္မလဲ ေတာ္လွန္ေရး။ ကခ်င္၊ ကရင္၊ မြန္ စေသာသူပုန္ေတြက ေခါင္းေဆာင္အမ်ားစုကုိၾကည့္ပါ။ အပစ္ရပ္ၿပီး အျပတ္ရစ္ေနလုိက္တာ ခုိင္မွခုိင္။ အဆီတ၀င္း၀င္းနဲ႔။ ကရင္တစ္က်ပ္ဗမာတစ္က်ပ္လည္း မသိခ်င္။ အခုဟာက တစ္က်ပ္ေခတ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေထာင္တန္အနဲဆုံး။ ကရင္တစ္ေထာင္ ဗမာတစ္ေထာင္ပဲ။ ၾသစီမွာဆုိရင္ပုိဆုိးေပါ့။ ၂၀၁၁-သည္ ဂလုိဘယ္လုိက္ေဇးရွင္းနဲ႔ ေစ်းကြက္စီးပြားအၿပိဳင္ေခတ္ဆုိေတာ့ အပစ္ရပ္ေတြ အျပတ္ရစ္တာ မဆန္းပါ။

ဒါေတာင္အပစ္ရပ္ပဲရွိေသးတယ္။ ေကအန္ယူက ဖဒုိသမီး ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ႀကီးကုိတက္ဖို ့အတြက္ ရန္ကုန္မွာေနတယ္။ သူေဌးလုိပဲတဲ့။ အေဖဖဒုိက ပိုက္ဆံပုံမွန္ပုိ႔ေပးတယ္။ ဘယ္က ေငြရလဲ။ ဒီလုိလူမ်ဳိးေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ မယုံရင္ စုံစမ္းၾကည့္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက ဂိတ္မႈး၊ ေထာလုိက္တာ အရမ္းပဲ။ ဂိတ္မႈးဆုိရင္ မြန္မေလးက အရမ္းသေဘာၾက။ ကရင္ဂိတ္မွဴးလည္း အတူတူ။ က်ေနာ္ေတာင္ ဂိတ္မႈးအရမ္းျဖစ္ခ်င္တယ္။

ဘုရားသုံးဆူ၊ ေရး ကားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အခြန္ေကာက္တဲ့ဂိတ္ေတြရွိတယ္။ နအဖ၊ မြန္ျပည္သစ္၊ ေကအန္ယူ၊ ဟုိခြဲထြက္၊ ဒီခြဲထြက္ အဖြဲ႔ေတြလာသမွ်လူ၊ လာသမွ်ကား၊ စီးပြားေရးသမားမခ်န္ အခြန္ေကာက္တယ္။ ၾသစေတ်းလ်မွာလုိ အခြန္ေကာက္ၿပီးလမ္းျပင္ တံတားျပင္တယ္မွတ္လား။ တခုမွ မလုပ္ဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ္ေလာက္က ကားလမ္းဟုေခၚေသာ ကတ္တရာမရွိ ့ေက်ာက္မရွိတဲ့လမ္းဟာ အခုထိဒီအတုိင္းပဲ။ ရသမွ်အခြန္ ဂိတ္မႈးတစ္၀က္ အထက္တစ္၀က္နဲ ့တင္ၿပီးေလတယ္။ ကြန္ျပဴတာနဲ ့လုိက္စစ္လုိ ့ရတာမဟုတ္။ စနစ္တက် Tax Return လည္းလုပ္လုိ႔မရ။ ဒါက သူပုန္ေတြအခြန္ေကာက္နည္း။ ဘယ္သူေတြထိလဲဆုိေတာ့ ထုိင္းမွာသြားၿပီးကၽြန္ခံၾကရတဲ့ဗမာေတြဟာ သူတုိ႔ဌာေနျဖစ္တဲ့ မုဒုံ၊ ေရးစတဲ့ဘက္ကုိျပန္ရင္ထိၿပီ။

လမ္းစရိတ္အနည္းဆုံးျမန္မာေငြငါးေသာင္းမပါရင္မေလာက္ဘူး။ကားလမ္းကလည္း ျခားရဟတ္စီးရသလုိ မႈးေနာက္ေနေအာင္စီးရတယ္။ အသက္ပါရင္းရတဲ့ကားလမ္း။ အဲဒိလမ္းမွာ အခြန္ေကာက္ဂိတ္ေတြအမ်ားဆုံး။ သူတုိ႔က လမ္းလည္းမျပင္တက္၊ အခြန္ေတာ့ေကာက္တက္ၾကရဲ႕ ။ ဒါက အခြန္ေကာက္နည္းတစ္ခု။

လူတုိင္းဟာ ကုိယ္ေကာင္းစားေနၿပီဆုိရင္ စြန္႔လႊတ္ဖုိ႔၀န္ေလးၾကတယ္။ အတုိက္အခံနဲ႔ေပါင္းတဲ့ ျမန္မာစစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကုိ သတိထားၿပီးၾကည့္ၾကည့္ပါ။ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ေဟာင္းျဖစ္တဲ့ သူရဦးတင္ဦးဟာ သူျပဳတ္ေတာ့မွ အတုိက္အခံျဖစ္တယ္။ မျပဳတ္တုန္းက အတုိက္အခံဆုိတာ ဘယ္လုိလဲဟင္လုိ႔ေတာင္ေမးရလုိျဖစ္ေနၿပီ။ ဒု-ဗုိလ္မႈးႀကီးေအးျမင့္။ ဗုိလ္မႈးႀကီးစိန္ျမ။ ဗုိလ္မႈး ေအာင္လင္းထြတ္၊ ဗုိ္လ္မႈးစုိင္းသိန္း၀င္း။ အားလုံးေလ့လာၾကည့္ပါ။ ဗုိ္လ္မႈးႀကီးအဆင့္ထက္ရွိသူေတြဟာ ျပဳတ္ေတာ့မွ အတုိက္အခံျဖစ္တယ္။ ဗုိလ္မႈးအဆင့္ေလာက္ပဲ ထူးထူးျခားျခား အတုိက္အခံနဲ႔ပူးေပါင္းတယ္။ ဘယ္ဗုိ္လ္မႈးႀကီးေတြ၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြဟာ ရာထူးရွိ၊ လုပ္ပုိင္ခြင့္ရွိေနရဲ ့သားနဲ႔ အတိုက္အခံနဲ႔လာၿပီးပူးေပါင္းၾကလဲ။ လုပ္ၾကရင္ ေႏြေခါင္ေခါင္း ႏွင္းပါက်ေနအုံးမယ္။ လုံး၀မရွိပါ။ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္လူေတြဟာ ေကာင္းစားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ စြန္႔လႊတ္ဖုိ႔ အင္မတန္ခက္ခဲပါတယ္။ ဘာမွမရွိတဲ့လူေတြကေတာ့ စြန္႔လႊတ္ရဲပါတယ္။


ဗုိလ္မႈးႀကီးေစာခ်စ္သူ ခ်မ္းသာသြားၿပီ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ျပန္မတုိက္ခ်င္။ ဘာလုပ္မလဲ အဆီရစ္ေနမွာေပါ့။ စစ္တုိ္ကရတာ အိပ္ေရးပ်က္တယ္။ ဗုိလ္ႏုတ္ခမ္းေမြးရတာနဲေတာ့ ျပန္တုိက္ပါတယ္။ ျပန္တုိက္ရင္ သူ ့အတြက္ပုိၿပီးကိုက္တယ္။ သူလုပ္ရပ္နဲ႔ သူ ့ေရြးခ်ယ္မႈဟာ သူ႔အတြက္မွန္ပါတယ္။ တျခားသူေတြအတြက္ေတာ့ မွားရင္လည္းမွားေပါ့။ မတက္ႏုိင္။
ဆုိေတာ့ဗ်ာ ဗုိလ္မႈးႏုတ္ခမ္ေမြးအပါအ၀င္ အာလုံးေသာ လူတုိင္းဟာ အေ၀မတည့္ရင္ ရန္ျဖစ္ၾကတဲ့ထုံးစံရွိတယ္။ ဒါကုိ တရားမွ်တမႈ ့မဲ့တယ္လုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ဘုိလုိေခၚရင္ Fair ေပါ့။ ဖဲရားမျဖစ္ရင္ လူ႔ေလာကႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရႏုိင္။ ဘာေတြကုိဘယ္လုိပဲေျပာေျပာ ကုိယ္ေသသြားရင္ ဘာမွမရႏုိင္ပါ။ သုိ႔ေသာ္ ကုိယ့္သားသမီးေတာ့ ေကာင္းစားတာေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဗမာအခ်င္းခ်င္း ဆက္ၿပီးသတ္ၾကပါ။ အားလုံးေသးသြားလည္းေအးတာပဲ။

မေလးရွားမွာ Lankawi ကၽြန္းဆုိတာရွိတယ္။ သခင္မက ေယာက်္ားမရွိတုန္း ေဖာက္ျပန္တယ္ဆုိၿပီး ပတ္၀န္းက်င္ကစြပ္စြဲၿပီးသတ္ခဲ့တယ္။ မေသခင္မွာ သခင္မက က်ိန္ခဲ့တယ္။ ဘယ္လုိက်ိန္ခဲ့လဲဆုိေတာ့ ငါ့ကုိမဟုတ္တန္းတရားေတြနဲ႔စြပ္စြဲခဲ့တဲ့ ဒီကၽြန္းသူကၽြန္သားေတြ ေဆြခုႏွစ္ဆက္၊ မ်ဴိးခုႏွစ္ဆက္ စစ္ပြဲေတြျဖစ္ၿပီး ဒုကၡေရာက္ရပါေစဆုိၿပီးက်ိန္ခဲ့တာ တကယ္ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆုံးၾကမွ ျပန္ၿပီးတည္ၿငိမ္သြားခဲ့တယ္။ ေဆြခုႏွစ္ဆက္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ၁၉၄၀-ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္ၾကမွ ၿငိမ္းခ်မ္းသြားတယ္။ အခုလည္း ျမန္မာျပည္ဟာ ထုိင္းကုိ ခဏခဏေစာ္ကားခဲ့လုိ႔ ထုိင္းမွာကၽြန္ခံၾကရတယ္။ ထုိင္းေတြ က်ိန္ခဲ့တာ ဗမာေတြခံၾကရလားမသိ။ ေဆြခုႏွစ္ဆက္ မ်ဳိးခုႏွစ္ဆက္ ဘယ္ေတာ့မွ ၿပီးမွာလဲ။ တေန ့ေတာ့ၿပီးမယ္ထင္တာပဲ။ အထက္ကေျပာသလုိ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဗမာအခ်င္းခ်င္း ဆက္ၿပီးသတ္ၾကပါ။