က်ေနာ့္စိတ္ထင္ ဒီေကာင္ သူ႔အေဖစစ္သား၊ ကုန္းေကာက္စရာမရွိေအာင္ဆင္းရဲခဲ့တယ္ဆုိတာကုိ ရွက္ေနတဲ့ပုံပဲ။ သူ႔စိတ္ထင္ အခု ၾသစီမွာေနရတာ ေတာ္ေတာ္ခ်မ္းသာသြားပီလုိ႔ထင္ေနလားမသိဘူး။ ေနာက္ပီး အရင္ဘ၀ေဟာင္းကုိ အင္တာနက္မွာ ေရးတာရွက္စရာထင္ေနလားမသိဘူး။ ေအာက္ေျခမလြတ္ေအာင္၊ လူေရွ ႔မွာ ေစာင့္ၾကြားၾကြားမျဖစ္ေအာင္၊ ဘ၀သိေအာင္၊ ဘ၀နာေအာင္၊ က်ဳိးစားခ်င္စိတ္ရွိေအာင္ဆုိပီး သူေရးတဲ့ မႈရင္အတုိင္းတင္ေပးလုိက္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ရန္ျဖစ္ၾကပီ။
ကုိၾကီး
ကုိၾကီးက ဘယ္လမ္းေၾကာင္းကုိ ေလွ်ာက္ေနတာလဲ။ ကုိၾကီးလုပ္ေနတဲ့အလုပ္ေတြကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ကုိယ့္ကုိကိုယ္ ျပန္စစ္ေဆးၾကည့္ဖူးလား။ အခုကုိယ္ၾကီးဘေလာ့ဂ္မွာေရးေနတဲ့အေရးအသားေတြက အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုက ဘာမွသုံးမရလုိ႔ အျပင္ကုိေမာင္းထုတ္ခံလုိက္ရတဲ့ ခပ္ည့့ံည့ံလူတစ္ေယာက္က ေသြးရူးေသြးတန္းနဲ႔ ရွက္ရမ္း ရမ္းၿပီး ေတြ႔ရာျမင္ရာ ေအာ္ဆဲေနသလုိပဲ။ ကုိယ္ၾကီးဘေလာ့ဆုိတာလည္း တကယ့္အမႈိက္ပုံတစ္ခုလုိပဲ။
ကုိၾကီးမွာရွိေနတဲ့အရာေတြနဲ႔ ကုိယ္ၾကီးလုပ္ေနတဲ့တာေတြက တျခားစီပဲ။ ကုိယ္ၾကီးေက်ာင္းတက္ၿပီး စာေတြဖတ္ေနေပမယ့္ တကယ္းတမ္းအျပင္မွာ လုပ္ေနတာေတြက စာမတက္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျပဳအမူမ်ဳိးေတြလုပ္ေနတယ္။ ကုိယ့္ဟာကုိ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ေပမဲ့ ကုိယ္လုပ္တဲ့အရာက ကိုယ့္သမုိင္းကုိ ကိုယ္ေဖာ္ျပေနတာပဲ။ တကယ္တမ္းကိုယ္ကုိ႔ကုိယ္ ျပည့္၀တဲ့ သူလုိ႔ သတ္မွတ္ထားရင္ ကုိယ္ၾကီးလုပ္ေနတဲ့အလုပ္ေတြကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ေလ့လာေစခ်င္တယ္။
သူမ်ားကုိေ၀ဖန္မယ္ဆုိရင္လည္း အခ်က္အလက္က်က်နဲ႔ ျပန္ေ၀ဖန္ေပါ့။ အခုေတာ့ ကုိယ္ၾကီးဟာက ထုိင္ဆဲေနတယ္။
ေနာက္တစ္ခုက ကုိယ္ဘယ္လုိ ဘ၀မ်ဳိးကလာသလဲဆုိတာ အဓိကမက်ဘူး။ ကုိယ္ဘယ္လုိဘ၀မ်ဳိးကုိ ပုိင္ဆုိင္ထားသလဲဆုိတာ အဓိကက်တယ္။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ့္ဘ၀မွာ အားနည္းခဲ့တာေတြ စိတ္မေကာင္းစရာေတြကုိ ေမ့ပစ္သင့္ရင္ ေမ့ပစ္ရတယ္။ ဒါကုိ ဘ၀ေမ့တယ္လုိ႔မေခၚဘူး။ ကုိယ့္အတြက္ ဘာမွ အက်ဳိးမရွိတဲ့အရာေတြ လူေတြကုိ ေမ့ပစ္သင့္ရင္ ေမ့ပစ္တာအေကာင္းဆုံးပဲ။ အထူးသျဖင့္ ကုိယ့္မိသားစုကုိ တခ်ိန္က်ရင္ ထိခုိက္လာႏုိင္တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကုိ ကိုၾကီး စဥ္းစားၿပီးလုပ္ေစခ်င္တယ္။ မ်က္စိတစ္စုံးမၾကည့္ပဲ လူၾကီးဆန္ဆန္ ကိုယ္ၾကီးလုပ္ေစခ်င္တယ္။
ကုိယ္ၾကီးလုပ္ေနတဲ့အရာေတြက တခဏေလးနဲ႔ ၿပီးသြားမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေရရွည္သြားရမွာ။ ကုိယ္ၾကီးအခုလုပ္ေနတာေတြက ကုိၾကီးကုိ သူမ်ားက ေထာက္ျပႏုိင္ေအာင္ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ေတြ ေဖာ္ျပေနသလုိပဲ။
ကုိယ္ၾကီးကုိၾကည့္ရတာ အျပင္ပုိင္းမွာ တည္ၿငိမ္တယ္ထင္ရေပမယ့္ တကယ္တန္း အတြင္းစိတ္က မတည္ၿငိမ္ဘူး။ အခုကုိယ္ၾကီးလုပ္ေနတာေတြကုိ ေသေသခ်ာခ်ာေလး ကုိယ့္ကုိကုိယ္ျပန္ေ၀ဖန္ေစခ်င္တယ္။
မဟုတ္ရင္ ကုိၾကီးမိသားစု ရဲ႕ သမုိင္းကုိ ေကြးေအာင္လုပ္ေနတာနဲ႔ တူေနၿပီ။
ရုိင္းျပသြားရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ။
လင္းလင္း
1/17/10
က်ေနာ့္အေဖစစ္သား ခ်စ္သလားေတာ့မေမးနဲ႔ - ၂
အရပ္သားေတြဆင္းရဲတာ စစ္သားေတြကုိ မမွီပါဘူး
တပ္ထဲမွာ ၾကားေပါက္မရတဲ့ တခ်ဳိ ႔ရဲေဘာ္ေတြဆုိရင္ ဆင္းရဲတာ ကုန္းေကာက္စရာမရွိေအာင္ ဆင္းရဲတယ္။ ဘယ္လုိမ်ဳိးဆင္းရဲလဲဆုိရင္ စားခါနီးမွ သူမ်ားအိမ္မွာ သြားပီး ဆန္ေခ်းရတာမ်ဳိးေတာင္ ရွိတယ္။ တပ္မႈးအိမ္မွာ ထမင္းခ်က္ရတဲ့ ရဲေဘာ္ရဲ ႔မယားရွိတယ္။ ျပန္လာမွ သူတုိ႔အိမ္က က်န္တဲ့ထမင္း၊ဟင္းကုိ ယူလာၿပီး အိမ္က မိသားစုကုိေက်ြးရတဲ့ အိမ္ေထာင္စုေတြရွိတယ္္။
အရာရွိတုိင္းမွာ ဘက္စ္မန္းလုိ႔ေခၚတဲ့ အရာရွိရဲ ႔က်ြန္လုိမ်ိဳးရဲေဘာ္တစ္ေယာက္စီခံစားခြင့္ရွိတယ္။ အရာရွိဆုိးရင္ဆုိးသလုိ အဲဒိဘက္စ္မန္းလည္း နာပါတယ္။ အရာရွိရဲ ႔မိန္းမကပါ ထမိန္းေလွ်ာ္ခုိင္းတာတုိ႔၊ သူမရဲ ႔အတြင္းခံေလွ်ာ္ခုိင္းတာေတာင္ရွိတယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ အရာရွိကေတာ္က သနားစာအျဖစ္ ေငြေၾကးနည္းနည္္းနဲ႔ ဆန္ေလးဆီေလး ေပးပါတယ္။ ဒီလုိမ်ဳိးပဲ တပ္ထဲမွာ ၾကားေပါက္မရွိတဲ့လူက ရွာစားရတယ္။
တပ္ျပင္ထြက္ၿပီး ကူလီထမ္းဖုိ႔၊ အလုပ္လုပ္ဖုိ႔၊ ဆုိတာ ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ ဘယ္လုိမွ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ဒီေတာ့ ခေလးငယ္ငယ္ေတြေမြးထားတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြဆုိရင္ တပ္ထဲမွာ အရာရွိက်ြန္ပုံစံလုိမ်ဳိး၊ သူတုိ႔အိမ္ေတြမွာ အလုပ္လုပ္ရတယ္။
ေတြ႔ဘူးတဲ့အေၾကာင္းေျပာျပမယ္။ က်ေနာ့္တုိ႔အိမ္ရဲ ႔ေနာက္ေဖးအိမ္က တစ္ၾကပ္ႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ ႔မိန္းမဆုိရင္ ညေနေစာင္းတာနဲ႔ လက္မွာ ဆပ္ျပာတုံးေလးကုိင္ၿပီး ဗဟုိႏုိင္ငံေရးတကၠသိုလ္နားက အရုိးကုေဆးရုံဘက္ကုိ ေန႔တုိင္းသြားပါတယ္။ မနက္မွျပန္လာေလ့ရွိတယ္။ အရုိးကုေဆးရုံမွာက ေဆးရုံတက္တဲ့ေျချပတ္လက္ျပတ္ စစ္သားေတြရွိတယ္။ သူတုိ႔ကလည္း မိန္းမနဲ႔ေ၀းၿပီးနယ္က ေဆးရုံတက္တဲ့လူေတြမ်ားေတာ့ အေပ်ာ္မေတြရွာတယ္မဟုတ္လား။
ဒီတပ္ၾကပ္ႀကီးက သူ႔မိန္းမ ဒီလုိလုပ္တာကုိ သူသိပါတယ္။ တပ္ထဲက မိသားစု၀င္ေတြအားလုံးလည္း သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူမွ သူတုိ႔မိသားစုကုိ နစ္နစ္နာနာ မေျပာၾကဘူး။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္နားလည္တဲ့ပုံပါပဲ။ သူ႔အလုပ္သူလုပ္...ကုိယ့္အလုပ္ကုိယ္လုပ္။
သူမမွာ ကေလးႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ မိန္းခေလးနဲ႔ေယာက်္ားေလးပါ။ ခေလးေတြက အဲဒိတုံးက အသက္ ၁၂ ႏွစ္အရြယ္ေလးေတြ။ ဒီလုိပဲ တပ္ၾကပ္ႀကီးမိန္းမက သူ႔မိသားစုကုိ သူမွာရွိတဲ့ပညာနဲ႔ တဘက္က ေထာက္ပံ့ေပးရတယ္။ အရပ္သားေတြဆင္းရဲတာဟာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အျပင္မွာ အလုပ္ထြက္လုပ္ခြင့္ရွိတယ္။ စစ္သားေတြမွာ တပ္ျပင္ထြက္ၿပီးအလုပ္ထြက္လုပ္ဖုိ႔တာ လြယ္တဲ့အလုပ္မဟုတ္ေတာ့ ေနာက္ဆုံးေတာ့ တပ္ထဲက ရဲေဘာ္ ၇၅% ေလာက္က အရက္သမားျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တပ္ထဲမွာေျပာေနၾကစကားရွိပါတယ္။ အရပ္သားေတြဆင္းရဲတာသနားတယ္ဆုိတဲ့စကားပါ။
ေဆးရုံတက္ရျခင္း
၁၉၉၂ ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္က မဂၤလာဒုံစစ္ေဆးရုံမွာေဆးရုံတက္ရတယ္။ ငွက္ဖ်ားေရာဂါနဲ႔ အထူးေဆာင္မွာတက္ရတယ္။ အဲဒိမွာ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က လာတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြအမ်ားႀကီး။ က်ေနာ္တုိ႔တက္တဲ့အထူးေဆာင္ရဲ ႔အေနာက္မွာ အရူးေထာင္ရွိတယ္။ စိတ္ေ၀ဒနာသည္ ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ အခ်ဳပ္ေထာင္ေသးေသးေလးပါ။ မရႈးပဲနဲ႔ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြမ်ားတယ္။ အရူးလက္မွတ္ရမွ သူတို႔တပ္ကထြက္လုိ႔လြယ္တယ္လုိ႔ေဘးက ဦးေလးႀကီးေတြကေျပာျပတယ္။
တေန႔မွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ျမင့္ေအာင္နဲ႔အဖြဲ႔ ရဲေဘာ္ေတြကုိ လက္ေဆာင္လုိက္ေပးတယ္။ အဲဒိတုံးက ဘာ့ေၾကာင့္ေပးလဲဆုိတာမသိရဘူး။ ေနာက္ပုိင္းမွ သိရတာက မဲသေ၀ါတုိ႔၊ မာနယ္ပေလာတုိ႔ကုိတုိက္ေနတဲ့အခ်ိန္ဆုိေတာ့ လူနာေတြ ဆ့ံေတာင္မဆ့ံေတာ့ဘူး။ သူတုိ႔ရွိတဲ့ ေျချပတ္လက္ျပတ္အေဆာင္ကုိ မသြားရဲဘူး။ အရမ္းနံတယ္။ မေသခင္ေျခေထာက္ေတြလက္ေတြပုပ္ေနၾကပီ။ ဒါေတြကုိ လုိက္အားေပးတာပါ့။
က်ေနာ္ကဒီအခ်ိန္မွာ ကေလးအရြယ္ပဲ ဘာမွမသိဘူး။ သူလာေပးေတာ့ အရမ္းေပ်ာ္တယ္။ မုန္႔ေတြအမ်ားႀကီး၊ လက္ေဆာင္ေတြအမ်ားႀကီးရတယ္ေလ။ လူနာတစ္ေယာက္ျခင္းဆီကုိ စစ္ပုံစံကုတင္ေပၚမွာထုိင္ခုိင္းၿပီး စနစ္တက်လက္ခံယူရတယ္။မွတ္မွတ္ရရ သူကေမးတယ္။ သား..ေဆးရုံမွာတက္ရတာအဆင္ေျပလားေပါ့..။ က်ေနာ္က..ဟုတ္ကဲ့လုိ႔ေျပာပါတယ္...ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ေပါင္မုန္႔မစားရဘူးလုိ႔ေျပာမိတယ္..။ ေနာက္ေန႔ၾကေတာ့ စစ္ေဆးရုံဖုိႀကီးက ရဲေဘာ္ေတြလာၿပီး က်ေနာ့္ကုိဆဲပါေလေရာ...မင္း..ေစာက္ပါးစပ္တိတ္တိတ္ေနတဲ့...။ ေနာက္မွ သိရတယ္။ မင္းေၾကာင့္...ဖိုႀကီးက စားဖုိမႈးျပဳတ္သြားတယ္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္တင္ဦးကုိ ခုိးၾကည့္ျခင္း
လွေသာင္းေက်ာင္းကုိ အတြင္းေရးမႈး ၂ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တင္ဦးအလည္လာတယ္။ ေအာင္ခ်က္ေကာင္းတယ္၊ စည္းကမ္းႀကီးတဲ့ေက်ာင္းဆုိပီးအားေပးတယ့္သေဘာနဲ႔ပါ။ သူလာေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ဟုိအက၊ ဒီအကနဲ႔ႀကိဳဆုိရတယ္။ က်ေနာ္က အမ်ဳိးသားအားကစားပြဲေတာ္မွာ သိုင္းအလွျပလုပ္တာဆုိေတာ့၊ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔လည္းပါတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ဗုိလ္မႈး စိန္၀င္းက ဗုိလ္ခ်ဳပ္တင္ဦးကုိ ဖားလုိက္တာအရမ္းပဲ။ သူ႔ကုိေက်ာင္းသားေတြက ေက်ာက္ရႈးစိန္၀င္းလုိ႔ေခၚတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ေက်ာက္ေပါက္မာေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ အၿမဲတမ္း အရက္မႈးေနလုိ႔။
ေက်ာင္းရဲ ႔ခန္းမမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တင္ဦးနဲ႔အဖြဲ႔အခမ္းအနားကုိ ရႈ ႔ရွားေတာ္မႈတယ္။ ေဘးနားမွာက အူဇီကိုင္ထားတဲ့ ကုိယ္ယံေတာ္ေတြအမ်ားႀကီး။ အဘုိးႀကီးအနားကိုဘယ္သူမွ ကတ္မရေအာင္။ က်ေနာ္အရမ္းစပ္စုခ်င္တယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တင္ဦးထုိင္တဲ့ ခုံရဲ ႔အနားမွာ ျပတင္းေပါက္ရွိတယ္။ အဲဒိနားမွာ သက္ေတာ္ေစာင့္ႀကီးက အူဇီႀကီးနဲ႔၊ ဆရာမေတြကုိ ငန္းေနတဲ့အခ်ိန္။ လစ္တာနဲ႔ က်ေနာ္သြားပီးၾကည့္တယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တင္ဦးဆုိတာသူလားေပါ့။ တခါမွ အျပင္မွာမျမင္ဘူးလုိ႔။ တီဗြီထဲမွာအၿမဲတမ္းျမင္ဘူးတာဆုိေတာ့ ဘာမ်ားကြာလဲ.။။ ေခ်ာလား၊ ရုပ္ရွင္မင္းသမီးမင္းသားေတြကုိ သူ႔ပရိတ္သတ္က လုိက္ၿပီးေခ်ာင္းတဲ့ပုံစံမ်ဳိးၾကည့္တာပါ။
က်ေနာ္ျပတင္းေပါက္ကုိ ကတ္သြားတဲ့အခ်ိန္၊ အူဇီကိုင္ထားတဲ့ငနဲက မျမင္ဘူး။ ျမင္တာက ဗုိလ္ခ်ဳပ္တင္ဦးေဘးမွာ ဖားေနတဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးေက်ာက္ရႈးက ျမင္သြားတယ္။ အဲဒိမွာဆဲပါေလေရာ...။ မင္း...မလားရဘူးဆုိတာမသိဘူးလား...။ ထြက္သြား...မင္းအတန္းပုိင္ဘယ္သူလဲ။။။ ေမးလုိက္တာမွအမ်ားႀကီး...။ ဒီအခ်ိန္မွာ အူဇီကုိင္တဲ့ ရဲေဘာ္ႀကီး ေျပာတယ္...ညီေလးသြားေတာ့တဲ့...အဘုိးႀကီးနားကုိ ဘယ္သူမွမကတ္ရဘူး။ က်ေနာ္လည္း ရွက္ရွက္နဲ႔ထြက္ခဲ့တယ္။ ဒါက မွတ္မွတ္ရရေလးဆုိေတာ့...။ အဲဒိအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ခံစားခ်က္က ငါ ႀကီးလာရင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တင္ဦးလုိ ျဖစ္ခ်င္လုိက္တာလုိ႔...။
ဗုိလ္မႈးစိန္၀င္းက ၉-တန္းကုိ အခမဲ့အေအာင္ေပးျခင္း
၉၆-၉၇ ပညာသင္ႏွစ္မွာ က်ေနာ္ ၉-တန္းေက်ာင္းသားျဖစ္ပါတယ္။ အမ်ဳိးသားအားကစားပြဲေတာ္ရွိတယ္။ ျမန္မာ့ခရီးသြားႏွစ္ပြဲေတာ္လည္းရွိတယ္။ ေက်ာင္းတုိင္းက တစ္ေက်ာင္းကုိအေယာက္ ငါးဆယ္ေလာက္လုိက္ရတယ္။ အဲဒိပြဲေတြမွာသုိင္းအလွက၊ ဗ၀ါးကဖုိ႔။ က်ေနာ္လည္း ပါတယ္။ ကာယဆရာမက က ဖုိ႔အတြက္ ေခၚတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔မလုိက္ခ်င္ဘူး။ သင္တန္းက အရမ္းပင္ပန္းတယ္။ သုံးလေတာင္ေက်ာင္းစာကုိပစ္ၿပီးသြားရမွာဆုိေတာ့။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဗုိလ္မႈးစိန္၀င္းက မတ္လုံးေပးတယ္။ လုိက္ရင္ ကုိးတန္းကုိ အေအာင္ေပးမယ္။ ဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ေပ်ာ္တာေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႔၀ါသနာပါတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအမ်ားႀကီးလုိက္တယ္။ အဲဒိအထဲမွာ ျမတ္ထြတ္ေခါင္ေတာင္ပါေသးလားမသိဘူး။ FTUB က ဥကၠဌ ဦးလွဦးသားပါ။ ျမတ္ထြတ္ေခါင္နဲ႔ မဲ့ေဆာက္မွာ ျပန္ဆုံၾကတယ္။ (စကားခ်ပ္)
အမ်ဳိးသားအားကစားပြဲေတာ္ကုိ သုံးလနီးပါးသြားတယ္။ ျပန္လာေတာ့ စာေမးပြဲနီးပီ..။ စာေတြလည္းမလုိက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ စာေမးပြဲကုိ အဂၤလိပ္စာ၊ သခ်ၤာနဲ႔ၾကတယ္။ ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့ ငိုတယ္။ ေအာင္ေပးမယ္ဆုိၿပီး က်တယ္ေပါ့..။ အေမကလည္းဆဲပါေလေရာ...။ စုံစမ္းၾကည့္ေတာ့ အမ်ဳိးသားအားကစားပြဲေတာ္သြားတဲ့ လူသုံးပုံေလာက္ၾကတယ္။ ကာယဆရာမနဲ႔တုိင္ပင္ၿပီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ခင္ညႊန္႔ဆီ ေက်ာင္းသားအားလုံးစာေရးတယ္။ အားကစားပြဲေတာ္သြားတဲ့လူေတြထဲမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔နားမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ အရာရွိတစ္ေယာက္ရဲ ႔သားပါတယ္။ သူ႔အေဖကေနတဆင့္စာေပးလုိက္တယ္လုိ႔ၾကားရတယ္္။
၉၇-၉၈ ခုႏွစ္ ေက်ာင္းတက္ေတာ့ ပထမဆုံးကုိးတန္းအခန္းမွာထုိင္ရတယ္။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ၁၀-တန္းအခန္းကုိ ခုန္ၿပီးေရာက္သြားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြေပ်ာ္လုိက္တာအရမ္းပဲ။ ၁၀-တန္းလည္းေျဖေတာ့ က်ပါေလေရာ။ ကုိးတန္းစာမွ မပုိင္တာလုိ႔ဆရာမေတြက ေျပာတယ္။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဗုိလ္မႈးစိန္၀င္းေၾကာင့္ ကုိးတန္းကုိအခမဲ့ေအာင္ခဲ့ပါတယ္။ စစ္အစုိးရအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ေက်ာင္းက ပညာေရးစနစ္တခုပါ
ဆက္ရန္
တပ္ထဲမွာ ၾကားေပါက္မရတဲ့ တခ်ဳိ ႔ရဲေဘာ္ေတြဆုိရင္ ဆင္းရဲတာ ကုန္းေကာက္စရာမရွိေအာင္ ဆင္းရဲတယ္။ ဘယ္လုိမ်ဳိးဆင္းရဲလဲဆုိရင္ စားခါနီးမွ သူမ်ားအိမ္မွာ သြားပီး ဆန္ေခ်းရတာမ်ဳိးေတာင္ ရွိတယ္။ တပ္မႈးအိမ္မွာ ထမင္းခ်က္ရတဲ့ ရဲေဘာ္ရဲ ႔မယားရွိတယ္။ ျပန္လာမွ သူတုိ႔အိမ္က က်န္တဲ့ထမင္း၊ဟင္းကုိ ယူလာၿပီး အိမ္က မိသားစုကုိေက်ြးရတဲ့ အိမ္ေထာင္စုေတြရွိတယ္္။
အရာရွိတုိင္းမွာ ဘက္စ္မန္းလုိ႔ေခၚတဲ့ အရာရွိရဲ ႔က်ြန္လုိမ်ိဳးရဲေဘာ္တစ္ေယာက္စီခံစားခြင့္ရွိတယ္။ အရာရွိဆုိးရင္ဆုိးသလုိ အဲဒိဘက္စ္မန္းလည္း နာပါတယ္။ အရာရွိရဲ ႔မိန္းမကပါ ထမိန္းေလွ်ာ္ခုိင္းတာတုိ႔၊ သူမရဲ ႔အတြင္းခံေလွ်ာ္ခုိင္းတာေတာင္ရွိတယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ အရာရွိကေတာ္က သနားစာအျဖစ္ ေငြေၾကးနည္းနည္္းနဲ႔ ဆန္ေလးဆီေလး ေပးပါတယ္။ ဒီလုိမ်ဳိးပဲ တပ္ထဲမွာ ၾကားေပါက္မရွိတဲ့လူက ရွာစားရတယ္။
တပ္ျပင္ထြက္ၿပီး ကူလီထမ္းဖုိ႔၊ အလုပ္လုပ္ဖုိ႔၊ ဆုိတာ ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ ဘယ္လုိမွ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ဒီေတာ့ ခေလးငယ္ငယ္ေတြေမြးထားတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြဆုိရင္ တပ္ထဲမွာ အရာရွိက်ြန္ပုံစံလုိမ်ဳိး၊ သူတုိ႔အိမ္ေတြမွာ အလုပ္လုပ္ရတယ္။
ေတြ႔ဘူးတဲ့အေၾကာင္းေျပာျပမယ္။ က်ေနာ့္တုိ႔အိမ္ရဲ ႔ေနာက္ေဖးအိမ္က တစ္ၾကပ္ႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ ႔မိန္းမဆုိရင္ ညေနေစာင္းတာနဲ႔ လက္မွာ ဆပ္ျပာတုံးေလးကုိင္ၿပီး ဗဟုိႏုိင္ငံေရးတကၠသိုလ္နားက အရုိးကုေဆးရုံဘက္ကုိ ေန႔တုိင္းသြားပါတယ္။ မနက္မွျပန္လာေလ့ရွိတယ္။ အရုိးကုေဆးရုံမွာက ေဆးရုံတက္တဲ့ေျချပတ္လက္ျပတ္ စစ္သားေတြရွိတယ္။ သူတုိ႔ကလည္း မိန္းမနဲ႔ေ၀းၿပီးနယ္က ေဆးရုံတက္တဲ့လူေတြမ်ားေတာ့ အေပ်ာ္မေတြရွာတယ္မဟုတ္လား။
ဒီတပ္ၾကပ္ႀကီးက သူ႔မိန္းမ ဒီလုိလုပ္တာကုိ သူသိပါတယ္။ တပ္ထဲက မိသားစု၀င္ေတြအားလုံးလည္း သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူမွ သူတုိ႔မိသားစုကုိ နစ္နစ္နာနာ မေျပာၾကဘူး။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္နားလည္တဲ့ပုံပါပဲ။ သူ႔အလုပ္သူလုပ္...ကုိယ့္အလုပ္ကုိယ္လုပ္။
သူမမွာ ကေလးႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ မိန္းခေလးနဲ႔ေယာက်္ားေလးပါ။ ခေလးေတြက အဲဒိတုံးက အသက္ ၁၂ ႏွစ္အရြယ္ေလးေတြ။ ဒီလုိပဲ တပ္ၾကပ္ႀကီးမိန္းမက သူ႔မိသားစုကုိ သူမွာရွိတဲ့ပညာနဲ႔ တဘက္က ေထာက္ပံ့ေပးရတယ္။ အရပ္သားေတြဆင္းရဲတာဟာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အျပင္မွာ အလုပ္ထြက္လုပ္ခြင့္ရွိတယ္။ စစ္သားေတြမွာ တပ္ျပင္ထြက္ၿပီးအလုပ္ထြက္လုပ္ဖုိ႔တာ လြယ္တဲ့အလုပ္မဟုတ္ေတာ့ ေနာက္ဆုံးေတာ့ တပ္ထဲက ရဲေဘာ္ ၇၅% ေလာက္က အရက္သမားျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တပ္ထဲမွာေျပာေနၾကစကားရွိပါတယ္။ အရပ္သားေတြဆင္းရဲတာသနားတယ္ဆုိတဲ့စကားပါ။
ေဆးရုံတက္ရျခင္း
၁၉၉၂ ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္က မဂၤလာဒုံစစ္ေဆးရုံမွာေဆးရုံတက္ရတယ္။ ငွက္ဖ်ားေရာဂါနဲ႔ အထူးေဆာင္မွာတက္ရတယ္။ အဲဒိမွာ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က လာတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြအမ်ားႀကီး။ က်ေနာ္တုိ႔တက္တဲ့အထူးေဆာင္ရဲ ႔အေနာက္မွာ အရူးေထာင္ရွိတယ္။ စိတ္ေ၀ဒနာသည္ ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ အခ်ဳပ္ေထာင္ေသးေသးေလးပါ။ မရႈးပဲနဲ႔ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြမ်ားတယ္။ အရူးလက္မွတ္ရမွ သူတို႔တပ္ကထြက္လုိ႔လြယ္တယ္လုိ႔ေဘးက ဦးေလးႀကီးေတြကေျပာျပတယ္။
တေန႔မွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ျမင့္ေအာင္နဲ႔အဖြဲ႔ ရဲေဘာ္ေတြကုိ လက္ေဆာင္လုိက္ေပးတယ္။ အဲဒိတုံးက ဘာ့ေၾကာင့္ေပးလဲဆုိတာမသိရဘူး။ ေနာက္ပုိင္းမွ သိရတာက မဲသေ၀ါတုိ႔၊ မာနယ္ပေလာတုိ႔ကုိတုိက္ေနတဲ့အခ်ိန္ဆုိေတာ့ လူနာေတြ ဆ့ံေတာင္မဆ့ံေတာ့ဘူး။ သူတုိ႔ရွိတဲ့ ေျချပတ္လက္ျပတ္အေဆာင္ကုိ မသြားရဲဘူး။ အရမ္းနံတယ္။ မေသခင္ေျခေထာက္ေတြလက္ေတြပုပ္ေနၾကပီ။ ဒါေတြကုိ လုိက္အားေပးတာပါ့။
က်ေနာ္ကဒီအခ်ိန္မွာ ကေလးအရြယ္ပဲ ဘာမွမသိဘူး။ သူလာေပးေတာ့ အရမ္းေပ်ာ္တယ္။ မုန္႔ေတြအမ်ားႀကီး၊ လက္ေဆာင္ေတြအမ်ားႀကီးရတယ္ေလ။ လူနာတစ္ေယာက္ျခင္းဆီကုိ စစ္ပုံစံကုတင္ေပၚမွာထုိင္ခုိင္းၿပီး စနစ္တက်လက္ခံယူရတယ္။မွတ္မွတ္ရရ သူကေမးတယ္။ သား..ေဆးရုံမွာတက္ရတာအဆင္ေျပလားေပါ့..။ က်ေနာ္က..ဟုတ္ကဲ့လုိ႔ေျပာပါတယ္...ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ေပါင္မုန္႔မစားရဘူးလုိ႔ေျပာမိတယ္..။ ေနာက္ေန႔ၾကေတာ့ စစ္ေဆးရုံဖုိႀကီးက ရဲေဘာ္ေတြလာၿပီး က်ေနာ့္ကုိဆဲပါေလေရာ...မင္း..ေစာက္ပါးစပ္တိတ္တိတ္ေနတဲ့...။ ေနာက္မွ သိရတယ္။ မင္းေၾကာင့္...ဖိုႀကီးက စားဖုိမႈးျပဳတ္သြားတယ္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္တင္ဦးကုိ ခုိးၾကည့္ျခင္း
လွေသာင္းေက်ာင္းကုိ အတြင္းေရးမႈး ၂ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တင္ဦးအလည္လာတယ္။ ေအာင္ခ်က္ေကာင္းတယ္၊ စည္းကမ္းႀကီးတဲ့ေက်ာင္းဆုိပီးအားေပးတယ့္သေဘာနဲ႔ပါ။ သူလာေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ဟုိအက၊ ဒီအကနဲ႔ႀကိဳဆုိရတယ္။ က်ေနာ္က အမ်ဳိးသားအားကစားပြဲေတာ္မွာ သိုင္းအလွျပလုပ္တာဆုိေတာ့၊ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔လည္းပါတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ဗုိလ္မႈး စိန္၀င္းက ဗုိလ္ခ်ဳပ္တင္ဦးကုိ ဖားလုိက္တာအရမ္းပဲ။ သူ႔ကုိေက်ာင္းသားေတြက ေက်ာက္ရႈးစိန္၀င္းလုိ႔ေခၚတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ေက်ာက္ေပါက္မာေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ အၿမဲတမ္း အရက္မႈးေနလုိ႔။
ေက်ာင္းရဲ ႔ခန္းမမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တင္ဦးနဲ႔အဖြဲ႔အခမ္းအနားကုိ ရႈ ႔ရွားေတာ္မႈတယ္။ ေဘးနားမွာက အူဇီကိုင္ထားတဲ့ ကုိယ္ယံေတာ္ေတြအမ်ားႀကီး။ အဘုိးႀကီးအနားကိုဘယ္သူမွ ကတ္မရေအာင္။ က်ေနာ္အရမ္းစပ္စုခ်င္တယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တင္ဦးထုိင္တဲ့ ခုံရဲ ႔အနားမွာ ျပတင္းေပါက္ရွိတယ္။ အဲဒိနားမွာ သက္ေတာ္ေစာင့္ႀကီးက အူဇီႀကီးနဲ႔၊ ဆရာမေတြကုိ ငန္းေနတဲ့အခ်ိန္။ လစ္တာနဲ႔ က်ေနာ္သြားပီးၾကည့္တယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တင္ဦးဆုိတာသူလားေပါ့။ တခါမွ အျပင္မွာမျမင္ဘူးလုိ႔။ တီဗြီထဲမွာအၿမဲတမ္းျမင္ဘူးတာဆုိေတာ့ ဘာမ်ားကြာလဲ.။။ ေခ်ာလား၊ ရုပ္ရွင္မင္းသမီးမင္းသားေတြကုိ သူ႔ပရိတ္သတ္က လုိက္ၿပီးေခ်ာင္းတဲ့ပုံစံမ်ဳိးၾကည့္တာပါ။
က်ေနာ္ျပတင္းေပါက္ကုိ ကတ္သြားတဲ့အခ်ိန္၊ အူဇီကိုင္ထားတဲ့ငနဲက မျမင္ဘူး။ ျမင္တာက ဗုိလ္ခ်ဳပ္တင္ဦးေဘးမွာ ဖားေနတဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးေက်ာက္ရႈးက ျမင္သြားတယ္။ အဲဒိမွာဆဲပါေလေရာ...။ မင္း...မလားရဘူးဆုိတာမသိဘူးလား...။ ထြက္သြား...မင္းအတန္းပုိင္ဘယ္သူလဲ။။။ ေမးလုိက္တာမွအမ်ားႀကီး...။ ဒီအခ်ိန္မွာ အူဇီကုိင္တဲ့ ရဲေဘာ္ႀကီး ေျပာတယ္...ညီေလးသြားေတာ့တဲ့...အဘုိးႀကီးနားကုိ ဘယ္သူမွမကတ္ရဘူး။ က်ေနာ္လည္း ရွက္ရွက္နဲ႔ထြက္ခဲ့တယ္။ ဒါက မွတ္မွတ္ရရေလးဆုိေတာ့...။ အဲဒိအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ခံစားခ်က္က ငါ ႀကီးလာရင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တင္ဦးလုိ ျဖစ္ခ်င္လုိက္တာလုိ႔...။
ဗုိလ္မႈးစိန္၀င္းက ၉-တန္းကုိ အခမဲ့အေအာင္ေပးျခင္း
၉၆-၉၇ ပညာသင္ႏွစ္မွာ က်ေနာ္ ၉-တန္းေက်ာင္းသားျဖစ္ပါတယ္။ အမ်ဳိးသားအားကစားပြဲေတာ္ရွိတယ္။ ျမန္မာ့ခရီးသြားႏွစ္ပြဲေတာ္လည္းရွိတယ္။ ေက်ာင္းတုိင္းက တစ္ေက်ာင္းကုိအေယာက္ ငါးဆယ္ေလာက္လုိက္ရတယ္။ အဲဒိပြဲေတြမွာသုိင္းအလွက၊ ဗ၀ါးကဖုိ႔။ က်ေနာ္လည္း ပါတယ္။ ကာယဆရာမက က ဖုိ႔အတြက္ ေခၚတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔မလုိက္ခ်င္ဘူး။ သင္တန္းက အရမ္းပင္ပန္းတယ္။ သုံးလေတာင္ေက်ာင္းစာကုိပစ္ၿပီးသြားရမွာဆုိေတာ့။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဗုိလ္မႈးစိန္၀င္းက မတ္လုံးေပးတယ္။ လုိက္ရင္ ကုိးတန္းကုိ အေအာင္ေပးမယ္။ ဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ေပ်ာ္တာေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႔၀ါသနာပါတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအမ်ားႀကီးလုိက္တယ္။ အဲဒိအထဲမွာ ျမတ္ထြတ္ေခါင္ေတာင္ပါေသးလားမသိဘူး။ FTUB က ဥကၠဌ ဦးလွဦးသားပါ။ ျမတ္ထြတ္ေခါင္နဲ႔ မဲ့ေဆာက္မွာ ျပန္ဆုံၾကတယ္။ (စကားခ်ပ္)
အမ်ဳိးသားအားကစားပြဲေတာ္ကုိ သုံးလနီးပါးသြားတယ္။ ျပန္လာေတာ့ စာေမးပြဲနီးပီ..။ စာေတြလည္းမလုိက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ စာေမးပြဲကုိ အဂၤလိပ္စာ၊ သခ်ၤာနဲ႔ၾကတယ္။ ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့ ငိုတယ္။ ေအာင္ေပးမယ္ဆုိၿပီး က်တယ္ေပါ့..။ အေမကလည္းဆဲပါေလေရာ...။ စုံစမ္းၾကည့္ေတာ့ အမ်ဳိးသားအားကစားပြဲေတာ္သြားတဲ့ လူသုံးပုံေလာက္ၾကတယ္။ ကာယဆရာမနဲ႔တုိင္ပင္ၿပီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ခင္ညႊန္႔ဆီ ေက်ာင္းသားအားလုံးစာေရးတယ္။ အားကစားပြဲေတာ္သြားတဲ့လူေတြထဲမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔နားမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ အရာရွိတစ္ေယာက္ရဲ ႔သားပါတယ္။ သူ႔အေဖကေနတဆင့္စာေပးလုိက္တယ္လုိ႔ၾကားရတယ္္။
၉၇-၉၈ ခုႏွစ္ ေက်ာင္းတက္ေတာ့ ပထမဆုံးကုိးတန္းအခန္းမွာထုိင္ရတယ္။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ၁၀-တန္းအခန္းကုိ ခုန္ၿပီးေရာက္သြားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြေပ်ာ္လုိက္တာအရမ္းပဲ။ ၁၀-တန္းလည္းေျဖေတာ့ က်ပါေလေရာ။ ကုိးတန္းစာမွ မပုိင္တာလုိ႔ဆရာမေတြက ေျပာတယ္။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဗုိလ္မႈးစိန္၀င္းေၾကာင့္ ကုိးတန္းကုိအခမဲ့ေအာင္ခဲ့ပါတယ္။ စစ္အစုိးရအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ေက်ာင္းက ပညာေရးစနစ္တခုပါ
ဆက္ရန္
Subscribe to:
Posts (Atom)