၈၈-ေက်ာင္းသားသူပုန္ေတြနဲ ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ လက္မွတ္ထုိးေစခ်င္ပါတယ္

ခြပ္ေဒါင္း

ပါပီမ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ABSDF ဆုိတဲ့ နာမည္ကုိ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိသြားတယ္။ အဲဒိေန ့က တပ္ရင္းဗြီဒီယုိရုံမွာ ၾကည့္ခဲ့ရတယ္။ ေနရာက ပင္မခဲယမ္းမီးေက်ာက္တပ္၏ တပ္ရင္းဗြီဒီယိုရုံ။ တပ္ထဲမွာ ေအာက္ေျခရဲေဘာ္ေတြ သူတုိ ့သားသမီးေတြအတြက္ သီးသန္ ့တီဗြီတစ္လုံးထားေပးတယ္။ အားလုံးက ငမြဲေတြဆုိေတာ့ တီဗြီမေျပာနဲ ့ကတ္ဆတ္ေတာင္ မပုိင္တဲ့လူက မ်ားမ်ား။ ပါပီမ ရုပ္ရွင္မွာ အဓိကမွတ္မိတာက ခြပ္ေဒါင္းအလံ။ အလံက လွတာတင္မကဘူး စိတ္ဓာတ္ကုိပါတက္ၾကြေစတယ္လုိ ့ထင္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္အသက္က ၁ဝ-ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲရွိပါအုံးမယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ေတာခုိသြားတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြစုေပါင္းၿပီး ABSDF ကိုဖြဲ ့စည္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ အရက္ေတြစုၿပီး ေသာက္ၾကတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြေတာခုိတာလဲဆုိတာကုိ က်ေနာ္လုံးဝ နားမလည္ခဲ့ပါ။

၁၉၉၈-ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလမွာ က်ေနာ္ေတြ ့ခ်င္တဲ့ ABSDF ေတြနဲ ့ေတြ ့ခဲ့ရတယ္။ ေက်ာင္းသားသူပုန္ဆုိတာတစ္ခုထဲပဲ ရွိတယ္ထင္ခဲ့တာ။ တကယ္္ေတြ ့ေတာ့ လူ ့ေဘာင္သစ္လည္း ေက်ာင္းသား၊ ပီဒီအက္ဖ္လည္းေက်ာင္းသား၊ ဘာတဲ့ ဗကသ ႏုိင္ငံျခားေရးရာ ေကာ္မတီလုိ ့ေခါ္တဲ့ေက်ာင္းသား။ အားပါးပါး ေက်ာင္းသားအဖြဲ ့အစည္းေတြေတာ္ေတာ္မ်ားပါလား။ ဘာလုိ ့ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ အဖြဲ ့ေတြျဖစ္ေနတာလဲ။

ကုိယ္နဲ ့ရင္းႏွီးတဲ့ ABSDF ထဲကုိ မေရာက္ပဲနဲ ့လူ ့ေဘာင္သစ္ထဲကုိ ေရာက္ခဲ့တယ္။ သူတုိ ့အေျပာကေတာ့ အားလုံးတစ္ခုနဲ ့တစ္ခု ခြဲလုိ ့မရဘူးလုိ ့ဆုိတယ္။ ဗကသကေန လူ ့ေဘာင္သစ္နဲ ့ေအဘီဆုိၿပီးျဖစ္ခဲ့တယ္ေပါ့။ အုိေက...ျပႆနာမရွိဘူး။ ဘာအဖြဲ ့အစည္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာနာမည္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အစုိးရကုိ လက္နက္ကုိင္ၿပီး ခ် လုိ ့ရရင္ၿပီးေရာ။ ဒီလုိနဲ ့ပဲ ငယ္ငယ္တုန္းက နာမည္ပဲၾကားဖူးတဲ့ ABSDF က ေခါင္းေဆာင္ေတြ ရဲေဘာ္ေတြနဲ ့ေတြ ့ခဲ့တယ္။ ခင္ခဲ့တယ္။ အထင္ေတြႀကီးခဲ့တယ္။ ေလးစားခဲ့တယ္။ သူတုိ ့ကုိ အတုယူခဲ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ အခုေျပာေနတဲ့ ၈၈-မ်ဳိးဆက္ အကိုႀကီးေတြပဲေပါ့။

သူတုိ ့ရဲ ့ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြက အရမ္းရုိးသားခဲ့တယ္။ ပူပင္ေသာက နဲ ့ေလာဘမရွိ။ ေဘာပင္ကုိင္တဲ့လက္က ေသနတ္ေတြကိုဆြဲကုိင္ၿပီး အာဏာရွင္စနစ္ကုိ တိုက္ခဲ့တာဆုိေတာ့ မေလးစား အထင္မႀကီးပဲ ေနလုိ ့ရမလား။ လူတုိင္းေလးစားပါတယ္။

ေက်ာင္းသားသူပုန္ေတြမွာ ကိုယ္ပုိင္နယ္ေျမမရွိ။ ေသနတ္ မျပည့္စုံ။ ေနစရာ စားစရာ ခ်ိဳ ့တဲ့ၿပီး ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တိုက္ပြဲဝင္ေနၾကတယ္။ သူမ်ားေတြ အပစ္ခတ္ရပ္စဲေရးလုပ္လည္း သူတုိ ့မပါ။ သူမ်ားေတြစစ္တုိက္ၾကျပန္ၿပီ၊ ျပည္သူေတြ တစ္ခုခုလုိေနျပန္ၿပီဆုိရင္ ေက်ာင္းသားသူပုန္ေတြ အလုိလို ရြ ေနၿပီ။ တကယ္္တမ္းေတြးၾကည့္ရင္ သနားဖုိ ့ေကာင္းတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ေက်ာင္းသားသူပုန္ေတြဟာ အျဖည့္ခံသတ္သတ္ပဲျဖစ္ေနတယ္။

တုိင္းရင္းသားနယ္ေျမေတြမွာ ခုိကပ္ေနရတယ္။ တစ္ခါတေလ ကံမေကာင္းရင္ အသတ္ခံရတယ္။ ငွက္ဖ်ားေၾကာင့္ ေသတဲ့သူကေသ၊ ရူးတဲ့သူက ရူး။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူမ်ားေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ လက္မွတ္ထုိးၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရတဲ့ေန ့မွာေတာင္ အဲဒိနယ္ေျမေတြကေန လြတ္ရာကြ်တ္ရာကုိ အနစ္နာခံၿပီး ဖယ္ေပးရေသးတယ္။ သူတုိ ့အတြက္ ဘာရလဲ။ သူတုိ ့ေနာင္ေရးအတြက္ ဘာမ်ား အက်ိဳးေက်းဇူးခံစားခဲ့ရလဲ။ သူတုိ ့သားသမီးေတြ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္လုိ ့ ဘာမ်ားရခဲ့လဲ။ တစ္ခုမွ မရပါဘူး။ ဘာမွမရတာကုိက ငါတုိ ့တုိင္းျပည္နဲ ့လူမ်ဳိးကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေၾကာင္းျပတာဆုိၿပီး ႀကံဖန္ ပီတိျဖစ္ရတဲ့ ေက်ာင္းသားသူပုန္ေတြ။

လက္ရွိကာလမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲလုပ္ၾကတယ္။ အျပင္ကလူေတြျပန္လာပါဆုိၿပီး ကမ္းလွမ္းၾကတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေတြလုပ္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ ့ေတြျပန္သြားၾကတယ္။ အမ်ားစုက လုံးဝမျပန္။ ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္တုိ ့အကုိႀကီးေတြလုိေခါ္လုိ ့ရတဲ့ ၈၈-မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားသူပုန္ေတြကုိ လက္ရွိဦးသိန္းစိန္အစုိးရက တကူးတကနဲ ့တျခားသူပုန္ေတြလုိ မဆက္ဆံဘူး။ အေလးမထားဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ။

ေကအန္ယူ၊ ေကအုိင္အုိ၊ ခ်င္း စတဲ့တုိင္းရင္းသားေတြ ေကာင္းစားေနခ်ိန္လည္း က်ေနာ္တုိ ့က ဒုံးရင္းက ဒုံရင္းပဲ။ တတိယႏုိင္ငံေရာက္ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ ့အကုိႀကီးေတြလုိ ့ေခါ္လုိ ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသားသူပုန္ေတြကုိလည္း ၾကည့္ပါအုံး။ အသက္ႀကီးမွ ႏုိင္ငံျခားေရာက္ေတာ့ သူမ်ားေတြနဲ ့ယွဥ္ရင္ အရမ္းေနာက္ၾကေနၿပီ။ ေအာက္ေျခသိမ္း ၊ သူမ်ားမလုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ေတြကုိ လုပ္ၾကရတယ္။ ဒီၾကားထဲတုိင္းျပည္ထဲမွာ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ မေနႏုိင္ၾကဘူး။ ကူညီၾကတယ္။ ေပးကမ္းၾကတယ္။ ၿပီးရင္ ႏုိင္ငံျခားကေန ဆရာလုပ္တယ္ဆုိၿပီး အျပစ္ေျပာတာလည္း ခံရေသးတယ္။ ကူလည္းကူရေသးတယ္။ အဆဲလည္း ခံရေသးတဲ့ ၈၈-မ်ဳိးဆက္အကုိႀကီးေတြ ဘယ္ေလာက္သနားစရာေကာင္းလဲ။

ေက်ာင္းသားသူပုန္ေတြအခ်င္းခ်င္း မတည့္ၾကဘူး။ ေနရာလုတယ္။ ႏုိင္ငံျခားမွာ ေမွ်ာက္ျပဆန္ေတာင္းလုပ္ၾကတယ္ဆုိၿပီး ေျပာတဲ့သူကေျပာတယ္။ ဒီေနရာမွာ အဲလုိမ်ဳိးလုပ္ၿပီး အက်ဳိးေက်းဇူးခံစားရတဲ့လူေတြက လက္ခ်ဳိးေရလုိ ့ရပါတယ္။ ဒီလုိလူမ်ဳိးေတြရွိပါတယ္။ မရွိဘူးလုိ ့မေျပာပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ ့ကုိယ့္ထမင္းကုိယ္စားၿပီး တုိင္းျပည္အတြက္ မေနႏုိင္လုိ ့ဝင္ေျပာ ဝင္လုပ္ေနတာပါ။

အခုဆုိရင္ ဒီလူေတြဟာ ငယ္တဲ့လူေတြမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ငါးဆယ္တန္းကုိေရာက္ေနၿပီ။ ၆ဝ-နားေရာက္ဖုိ့ေတာင္ကပ္ေနၿပီ။ သူတုိ ့ကုိ အသုံးခ်ဖုိ ့အခ်ိန္တန္ၿပီ။ ဒီအသက္အရြယ္မွ မသုံးရင္ ဘယ္အခ်ိန္ၾကမွ သုံးမွာလဲ။ သူတုိ ့ရဲ ့လူ ့စြမ္းရည္ေတြကိုသာ အသုံးခ်ဖုိ ့အတြက္ အခြင့္အလမ္းေပးၾကည့္ပါ။ ေပးရဲတဲ့သတိၱလည္း ရွိေစခ်င္တယ္။ အေမွ်ာ္ျမင္ႀကီးတဲ့သူေတြဆုိရင္ လုံးဝကို ေပးရဲရမယ္။ ဒီလူေတြရဲ ့အရည္အေသြးေတြဟာ တုိင္းျပည္ထူေထာင္ေရးအတြက္ အရမ္းကို အေရးႀကီးပါတယ္။ ၈၈-ေက်ာင္းသားသူပုန္ေတြရဲ ့အေရအတြက္က နဲ တာမဟုတ္ပါဘူး။ ပညာတက္ေတြလည္း ႏုိင္ငံတကာမွာ ေထာင္ေသာင္းမကဘူး။

၈၈-ေတြအေနနဲ ့သူတုိ ့ဘဝမွာ စြန္ ့လႊတ္ခဲ့ရတာေတြ မ်ားေနပါၿပီ။ အနစ္နာခံရတာမ်ားေနပါၿပီ။ ယေန ့မွာေတာ့ သူတုိ ့စြန္ ့လႊတ္အနစ္နာခံမႈ ့ေတြကို အသိအမွတ္ျပဳဖုိ ့အခ်ိန္ေရာက္ေနပါၿပီ။ ကရင္၊ ရွမ္း၊ ခ်င္း စတဲ့တုိင္းရင္းသားအဖြဲ ့ေတြနဲ ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရလက္မွတ္ထုိးသလုိ က်ေနာ္တုိ ့အကိုႀကီးေတြနဲ ့လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလက္မွတ္ထုိးဖုိ ့အခ်ိန္တန္ပါၿပီ။ ဒီလုိလက္မွတ္ထုိးတဲ့ေနရာမွာ FDB တစ္ခုထဲနဲ ့လုံးဝမျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ႏုိင္ငံတကာေရာက္ေနတဲ့ ၈၈-ေတြ၊ ေထာင္ထဲက ၈၈-ေတြ၊ ေတာထဲက ၈၈-ေတြ၊ ျပည္တြင္းက ၈၈-ေတြအားလုံးကို ကုိယ္စားျပဳတဲ့ အစုအဖြဲ ့တစ္ခုနဲ ့ လက္မွတ္ထုိးဖုိ ့လုိပါတယ္။ ဒီအဖြဲ ့ျဖစ္လာဖုိ ့အတြက္ လက္ရွိ ေနရာအႏွံ ့အျပားက ၈၈-သူပုန္အကုိႀကီးေတြ အခုကတည္းက ေရြးခ်ယ္ထားဖုိ ့လုိအပ္ေနပါၿပီ။

တေန ့ၾကရင္ အားလုံး ျမန္မာျပည္ထဲမွာ ဆုံဆည္းႏုိင္ပါေစလုိ ့ဆုေတာင္းပါတယ္။