မေန႔က အလုပ္ကအျပန္မွာ ေဒါသထြက္စရာ၊ စိတ္ဆုိးစရာ ေတြ႔တယ္။ အရမ္းကုိခ်စ္ခင္တဲ့ ရဲေဘာ္ႀကီးႏွစ္ေယာက္ နဲ႔ ရန္ျဖစ္တယ္။ က်ေနာ့္လည္ပင္းကုိ ကုိင္ရင္းထုိးေတာ့မယ္။ ခ်စ္ေဒါသနဲ႔ပါ။ သူ႔ၾကည့္ေတာ့ မ်က္ႏွာမွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ကုိ ခ်စ္စႏုိးလုပ္တယ္။ က်ေနာ္ စိတ္မဆုိးပါဘူး။ သူက ၈၈ ထဲက ကုိယ္လက္အဂၤါ စြန္႔လြတ္ၿပီး ေတာ္လွန္ေရး လုပ္လာတာ။ အခုလည္း ေတာ္လွန္တာကုိ ဦေဆာင္ၿပီးလုပ္ေနဆဲ၊ ေအာ္စီမွာ ေနတာက ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။ ဒါေပမဲ့ သူက အေျခအေနအရ ေတာ္လွန္တာကုိ ျပန္မလုပ္ႏုိင္ ေပမဲ့ သူ႔စိတ္က ေတာထဲက အၿမဲေရာက္ေနတက္တယ္။ လူေတြကုိ တုိင္းရင္းေတာင္ သူ႔ရဲ႔ေပတံက ေတာ္လွန္ေရး က ထုတ္လုိက္တဲ့ေပတံအႀကီးႀကီး။ အမ်ားစုနဲ႔ သူ႔ေပတံနဲ႔က မကုိက္ဘူး။ လူတကာကုိကူညီတယ္။အထူးသျဖင့္ ေတာ္လွန္ေရးက ထြက္လာတဲ့သူေတြကုိ။
သူက်ေနာ့္ကုိ အဲလုိမ်ဳိးလုပ္မယ္လုိ႔မေမွ်ာ္လင့္ဘူး။ က်ေနာ္မွားတာလား သူေကာင္းေနတာလား။ အမွတ္တရ ေရးျဖစ္တာပါ။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္တာတခုပဲရွိပါတယ္။ အသက္အရြယ္ရလာရင္ သည္းခံစိတ္နဲ႔ ေမတၱာတရာက အခရာ ၾကပါတယ္။ လူတုိင္းမွာ အဲလုိစိတ္မ်ဳိးရွိရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ရန္လုိတဲ့စိတ္နဲ႔ ေဒါသကုိထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္တဲ့စိတ္ ကင္းစင္မွာပါ။ သူ႔မွာ တခုခုစိတ္ဆုိးရင္ လက္က အၿမဲပါတက္ေတာ့ စိတ္ႀကီးတယ္လုိ႔ေျပာ ရမလား။ သူကစေနသားဆုိေတာ့ စိတ္ႀကီး တာေပါ့။
က်ေနာ္ခြင့္လြတ္ပါတယ္။ ေအာ္စီက အၿမဲပူေလာင္ေနတဲ့ ဘ၀ပါ။ ကုိယ့္ယဥ္ေက်းမႈမွ မရွိတာ။ အထူးသျဖင့္ ေတာ္လွန္ ေရးသမားေတြက အမိျမန္မာျပည္နဲ႔ ေ၀းေတာ့ လြတ္တယ္လုိ႔ ထင္မိတယ္။ စြန္႔လြတ္တယ္ဆုိတာ အဲဒါလည္း ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး ျမန္မာျပည္မွာ ျပန္ဆုံမိရင္ ဘယ္လုိျဖစ္ၾကမလဲ။ စိတ္ထဲရွိတာကုိေရးတာပါ။
အသက္အရြယ္ရလာရင္ ေဒါသကုိထိန္းႏုိင္ရပါမယ္။
စာေရးမကာင္းပါ။
