ဘုန္းငုိေတာင္ (သူပုန္ဘ၀-အပုိင္း-၉)

၂၀၀၂-ခုႏွစ္မွာ PDF က စစ္သင္တန္းလုပ္တယ္။ သင္တန္းဆရာ ကိုၿငိမ္း၊ လက္ေထာက္နည္းျပႏွစ္ေယာက္နဲ႔ သင္တန္းသား အေယာက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ကုိ သင္တယ္။ လက္ေထာက္နည္းျပႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ကုိမင္းထက္၊ ကုိေက်ာ္ထြန္း (ပအုိ႔တုိင္းရင္းသား) တုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။ သူတုိ႔အားလုံးက နအဖတပ္က တစ္ၾကပ္၊ တစ္ၾကပ္ႀကီးတာ၀န္နဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးသမား(တနည္း) သူပုန္ေတြနဲ႔လာၿပီးပူးေပါင္းခဲ့တဲ့လူေတြေပါ့။ စစ္သင္တန္းကုိတက္ဖုိ႔ လူေဘာင္သစ္(ေတာင္ပိုင္း)က ကြန္မန္ဒုိေတြျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္၊ ေက်ာ္စြာ၀င္း၊ ငယ္ေထြး၊ ကုိရန္ေက်ာ္တုိ႔တက္ၾကတယ္။ သင္တန္းက သုံးလၾကာတယ္။ PDF ကရဲေဘာ္ေတြဆုိတာကလည္း၊ လူ႔ေဘာင္သစ္ကရဲေဘာ္ေတြလုိ...အတူတူေန၊ အတူစား၊ ေသာက္၊ ညီရင္း အစ္ကုိလုိေနၾကတယ္။ ရန္ျဖစ္တာမရွိသေလာက္ပဲ။

သင္တန္းၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘုရားသုံးဆူၿမိဳ ႔က နအဖ တပ္ရင္းေတြေနာက္တန္းျပန္၊ ေနာက္တန္းကတပ္ရင္းေတြက ဘုရားသုံးဆူၿမိဳ ႔ကုိတက္ေပါ့။ ဘုရားသုံးဆူကတပ္ရင္း ဆင္းမယ္ဆုိတဲ့ သတင္းကုိ ABSDF တပ္ရင္း-၁ က ၾကားျဖတ္ဖမ္းတဲ့ ကုိျခေသ့ၤက ရတယ္။ သူရေတာ့ KNU နဲ႔အျခားမဟာမိတ္ေတြကုိ ႀကိဳတင္သတင္းေပးတယ္။ ျပင္ဆင္ၾကေပါ့။

ဘုရားသုံးဆူကဆင္းရင္ ဒီေကာင္ေတြ ေတာေတာ့တုိးမွာမဟုတ္ဘူး။ လမ္းေၾကာင္းအတုိင္းဆင္းမယ္ဆုိတာကုိ သူပုန္ေတြသိတယ္။ အဲဒိလမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ ရြာေလးရြာေလာက္ရွိတယ္။ အဲဒိရြာေလးရြာနားမွာ က်ေနာ္တုိ႔ အင္အားေတြျဖစ္တဲ့ လူ႔ေဘာင္သစ္(ေတာင္ပုိင္း)၊ ABSDF ရင္းတစ္၊ PDF၊ KNU၊ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ၊ ရခုိင္တပ္ ေတြအခိုင္အမွာ ရွိတယ္။ ရန္သူက ဘုရားသုံးဆူကဆင္းၿပီဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔ေတြျပင္ၾကၿပီ။

လူ႔ေဘာင္သစ္(ေတာင္ပိုင္း)က PDF နဲ႔တြဲေတာ့၊ PDF က တပ္မႈး ကုိမင္းထက္စီမံခန္႔ခြဲတာကုိ လုိက္နာရတယ္။ အာလုံးေပ်ာက္ၾကားပစ္ဖုိ႔အတြက္ အဖြဲ႔ေလးဖြဲ႔ခြဲတယ္။ လုိအပ္တဲ့ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား၊ ငရုပ္၊ ၾကက္သြန္ကုိ ထုပ္ပုိးတယ္။ ပုခတ္၊ ေစာင္၊ မုိးကာကို ထည့္တယ္။ အဆင္သင့္ျပင္ၿပီးဆုိေတာ့ ကုိယ္တာ၀န္က်ရာ အဖြဲ႔နဲ႔လိုက္တယ္။

ပထမဦးဆုံးတပ္ဖြဲ႔ကေတာ့ ဗုိလ္ေရႊ (KNU) နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္က ထိပ္ဆုံးအဖြဲ႔။ သူတုိ႔အလုပ္က ေသနတ္နဲ႔မပစ္ပဲ…ေရွ ႔ထြက္မုိင္းနဲ႔ ခြဲေရး။ သူတုိ႔ၿပီးရင္ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔။ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔ကုိ ဦးေဆာင္တာက KNU က တပ္ၾကပ္ႀကီး။ ေတာင္ယာလုပ္ေနတဲ့ တပ္ၾကပ္ႀကီးက ရန္သူသတင္းသံၾကားမွ တဲေအာက္က ေသနတ္ကို ပြတ္တုိက္၊ စကားေျပာစက္ကုိယူ၊ ပုဆုိးကုိစလြဲသုိင္းၿပီး ေကာက္ကာငင္ခါလုိက္တယ္။ သူက က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔ရဲ ႔တပ္စိပ္မႈး။ PDF က ထား၀ယ္သား အ,ထစ္ တစ္ေယာက္၊ က်ေနာ္၊ ရခုိင္အဖြဲ႔က ႏွစ္ေယာက္ပါတယ္။ က်ေနာ္က RPG-5 ကုိ ထမ္းတယ္။ က်န္တဲ့လူက ေအေက ၄၇ နဲ႔ M16 ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ လူ႔ေဘာင္သစ္ေသနတ္ေတြအားလုံးက PDF ကေသနတ္ေတြခ်ည္းပဲ။

က်ေနာ္ေတာ့အဖြဲ႔ၿပီးေတာ့ ABSDF တပ္ရင္း-၁ က ေနာက္ရြာတခုမွာ ေစာင့္တယ္။ လာရင္တြယ္ဖုိ႔အတြက္ ေပ်ာက္ၾကားပစ္ေရးတာ၀န္ၾကတယ္။ တစ္ဖြဲ႔မွာ ေလးငါးေယာက္ပါတယ္။ သူတုိ႔အဖြဲ႔ၿပီးေတာ့ PDF က ေလးေယာက္ပါ ကိုမင္းထက္တို႔အဖြဲ႔ ေစာင့္တယ္။ အဲဒိအဖြဲ႔မွာ ပါတီက ငယ္ေထြးကတာ၀န္ၾကတယ္။ ဆုိေတာ့ ရြာေလးရြာၾကားမွာ သူပုန္ေပ်ာက္ၾကားအဖြဲ႔ ဘယ္ေလာက္ရွိလဲဆုိတာ သိေလာက္ၿပီ။

မုိးကလည္းရြာ။ ျခင္ကလည္းကိုက္၊ ေန႔မအိပ္၊ ညမအိပ္ေစာင့္ၾကတယ္။ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ေပါ့။ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုလုံးကလည္းေျခာက္ကပ္ေနၿပီ၊ ရြာသားေတြလည္းမရွိေတာ့ဘူး။ ပုန္းေနၾကၿပီ။ ရန္သူက ေပၚတာဆြဲမွာစုိးလုိ႔။

ေနာက္ေန႔မနက္မုိးလင္းေတာ့ KNU ကဗုိလ္ေရႊတုိ႔အဖြဲ ႔ ေရွ ႔ထြက္မုိင္းႏွစ္လုံးနဲ႔ ခ်လိုက္တာ ရန္သူႏွစ္ေကာင္ကားကနဲ။ ဒဏ္ရာကေတာ့မေျပာနဲ႔။ ေရွ ႔ထြက္မုိင္းပါဆုိေနမွ... ေဗ်ာက္အုိးမွ မဟုတ္တာေနာ္။ ဒီမွာတင္ သူတုိ႔အေနာက္က ၊ ေစာင့္ေနတဲ့က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔ေတြ အရမ္းေပ်ာ္ၿပီ။ ေဟ့..ဗုိလ္ေရႊ..ေခြးဘယ္ႏွစ္ေကာင္ေသၿပီလဲဟ…လုိ႔ စက္နဲ႔လွမ္းေမးၾကတယ္။ ဗုိလ္ေရႊနဲ႔အဖြဲ႔ကုိ ဂုဏ္ျပဳၾကတယ္။ ဗုိလ္ေရႊတုိ႔တာ၀န္ေၾကၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔အလွည့္။

ေရွ ႔ထြက္မိုင္းထိတဲ့ငနဲေတြ.. ရြာထဲမွာ တစ္ရက္နဲ႔တစ္ညေလာက္နားၾကတယ္။ မထြက္ရဲေတာ့ဘူး။ အဲဒိရြာကလည္း မြန္သစ္ပါတီကရြာ။ မြန္နဲ႔က အပစ္ရပ္ဆုိေတာ့ ဒီေကာင္ေတြစိတ္ေအးမဲ့ပုံပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔မွာကရင္ရြာသူႀကီးတစ္ေယာက္ပါတယ္။ သူကသူေတာပစ္တဲ့ တစ္လုံးထုိးေသနတ္ကုိလြဲၿပီး ေပ်ာက္ၾကားပစ္တာကိုက်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ အုတ္ေပ်ာ္ လိုက္တယ္။ အခုေတာ့သူက ဒီေကဘီေအထဲမွာေရာက္ေနၿပီ။

ဗုိလ္ေရႊတုိ႔အဖြဲ႔ကေရွ ႔ထြက္မုိင္းနဲ႔တီးလုိက္တဲ့ ငနဲေတြကုိ လမ္းေဘးမွာဘဲျမဳပ္ခဲ့တယ္။ ရြာထဲကထြက္လာမဲ့ရန္သူကုိ ထုိင္ေစာင့္ရတာ အရမ္းရင္ခုန္တယ္၊ တခါမွ မေတြ႔ဘူးဘူးဆုိေတ့ာ။ ေတာင္ကုန္းေပၚမွ ေစာင့္ေနတုန္းရွိ ေသးတယ္…မြန္ျပည္သစ္ပါတီကရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ ခရီးသြားရင္းေတြ႔သြားတယ္။ဒီမွာတင္ကရင္တပ္စိတ္မႈးက…ေဟ့..ငါတုိ႔ေတာ့မလုံၿခဳံဘူးကြ…ဆုိၿပီးေနရာေျပာင္းတယ္။ ေနာက္ေန႔ေန႔မနက္မုိးလင္းခါနီးမွာ ေသနတ္သံေတြ၊ လက္နက္ႀကီးပစ္သံေတြ က်ေနာ္တုိ႔ေနရာေဟာင္းျဖစ္တဲ့ေတာင္ကုန္းတစ္၀ုိက္မွာေပါက္ကြဲေနၿပီ။ ဒီမွာတင္က်ေနာ္တုိ႔ အားလုံးသေဘာေပါက္ၿပီ။ အဲဒိေနရာမွာ ဆက္ေနလုိ႔ကေနေတာ့ ေအာ္စီမွာေတာင္ ဘာဘီက်ဴ စားႏုိင္အုံးမွာမဟုတ္ဘူး။

ေနာက္ေန႔မနက္မုိးလင္းေတာ့ ေနရာတေနရာထပ္ေျပာင္းတယ္။ ဘာရမလဲ ဒီဂြင္ကက်ေနာ္တုိ႔ဂြင္ဆုိေတာ့..ဘယ္ေနရာမွာလမ္းရွိလဲ၊ ၿခဳံရွိလဲဆုိတာ သိတယ္။ တျခားေနရာမွာျပန္ေစာင့္ေပါ့။ ကံေကာင္းတာလား၊ ကံဆုိးတာလားေတာ့မသိဘူး။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ေစာင့္တာနဲ႔ ရန္သူအသံၾကားေနရၿပီ။ ဒီမွာတင္ ရြာထဲကေနထြက္လာတဲ့ ရန္သူကုိ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔တီးပါေလရာ။ ေရွ ႔ဆုံးပြိဳင့္က ရဲေဘာ္ေလးကုိ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ ႔တပ္စိတ္မႈး KNU တစ္ၾကပ္ႀကီး M16 နဲ႔တစ္ခ်က္ပဲပစ္တယ္။ ႏွမေစာင္း ကားကနဲပဲ။ လက္ေမာင္းကေန ႏွလုံးကုိေဖာက္၀င္ပဲ။ တခါတည္းေသ။ ဒီေကာင္လဲသြားေတာ့ အေနာက္ကရဲေဘာ္ေတြက ရဲျမင့္ေအာင္ထိသြားၿပီ....ဆုိၿပီေအာ္တယ္။ ေၾသာ္...ေသတဲ့ေကာင္နာမည္က ရဲျမင့္ေအာင္ကုိး။

ဒီမွာတင္ က်န္တဲ့ေလးေယာက္အတြဲလုိက္ပစ္တယ္။ PDF က အ,ထစ္(ထား၀ယ္သား) က အပိုင္ေဆာ္တယ္။ သူကလည္း တုိက္ပြဲအေတြ႔အႀကဳံရင့္ေနၿပီဆုိေတာ့။ ေဟ့…ကုိဘုန္းေက်ာ္ က်ေနာ့္အေနာက္မွာေန…ခင္ဗ်ား RPG နဲ႔မပစ္နဲ႔အုံးေပါ့။ လွမ္းၿပီးသတိေပးတယ္။ ရန္သူဘက္ကလည္း ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္ကုိ ျပန္ပစ္တယ္။ ဘယ္ကုိေျပးရမွန္းေတာင္မသိဘူ။ KNU က တပ္ၾကပ္ႀကီးက ေဟ့ေကာင္..မင္းဘာလုိ႔မပစ္တာလဲကြလုိ႔ေမးတယ္။ ဒီမွာတင္က်ေနာ္ရဲ ႔အလွည့္ေရာက္ၿပီ…။

တခါမွ RPG ပစ္တာမသင္ခဲ့ရဘူး။ ဘယ္လုိပစ္ရမလဲ။ ထုိင္ပစ္ရင္ေကာင္းမလား။ မက္တပ္ရပ္ပစ္ရင္ေကာင္းမလား။ မတ္တပ္ရပ္ ပစ္ရင္လည္း မသာဘယ္ေစ်း လဲျဖစ္အုံးမယ္။ မလန္းႏုိင္ဘဲ၊ ကားသြားႏုိင္တယ္။ ထုိင္ပစ္ေတာ့လည္း အဆင္မေျပ။ ထုိင္ပစ္ရင္...ဟုိ…ေခြးမသားေတြကုိမျမင္ရဘူး။ ဒီေတာ့ထုိင္လည္း၊ မထုိင္၊ မတ္တပ္လည္းမရပ္ဘူး။ ဒူးေထာက္ၿပီးပစ္တယ္။ ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ RPG ရဲ ႔ပုိ႔ယမ္းက မုိးစုိေနေတာ့ မထြက္ဘူး။ ေနာက္တခါထပ္ပစ္တယ္။ မရဘူး။ ဟာ…သြားၿပီ။ အားလုံးက ေျပးဖုိ႔စတင္ေနၿပီ။ ဘာရမလဲ က်ေနာ္အသားကုန္ေျပးၿပီ။ က်ေနာ္ေျပးေတာ့ KNU က တစ္ၾကပ္ႀကီးက ဟေရာင္…မေျပးနဲ႔..ငါ့ကုိေပး..ငါ့ကိုေပး…ဆုိၿပီးလွမ္းေျပာေသးတယ္။က်ေနာ္ကျပန္ေျပာတယ္…မထြက္ဘူးဗ်…လုိ႔။ ေနာက္ဆုံးက်ေနာ္တုိ႔ေပ်ာက္ၾကားအဖြဲ႔ ေတာင္ေပၚကိုတက္ေပးၾကတယ္။ အေနာက္က ရန္သူက အေသးေကာ၊ အႀကီးေကာ ထုလိုက္တာေစာက္ရမ္းပဲ။ က်ည္ဆံေပါတာကုိး။

ေတာင္ေပၚေရာက္ေတာ့ ခဏနားတယ္။ ရန္သူကေတာ့ပစ္ေနတုန္း။ ခဏနားၿပီးျပန္ထြက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေသနတ္သံတစ္ခ်က္နီးနီးေလးၾကားတယ္။ ဟာ…ဒုကၡပဲ။ ရန္သူက ငါတုိ႔နားမွာေရာက္ေနၿပီဆုိၿပီး ေတာင္ေပၚကေန ဒေရာေသာပါးေျပးဆင္းၾကျပန္ေရာ။ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔အုတ္ေပ်ာ္ ေပ်ာက္ၾကားပစ္ဖုိ႔လုိက္လာတဲ့ ရြာသူႀကီးရဲ ႔ေသနတ္ကျဖစ္ေနတာကုိး။ သူ႔ေသနတ္ရဲ ႔ခလုတ္ကို သစ္ကိုင္းနဲ႔ၿငိသြားတာကုိ မသိလုိက္ဘူး။

ေတာင္ေပၚကဆင္းၿပီး ABSDF တပ္ရင္း (၁) ရွိတဲ့ လွ်ိဳထဲကိုအေရာက္သြားတယ္။ ဗုိလ္ေရႊတုိ႔အဖြဲ႔လည္းေရာက္ေနတယ္။ ဒီမွာတင္ပဲ အေမာေျဖႏုိင္တယ္။ ဗုိလ္ေရႊကေမးတယ္။ မင္းတုိ႔ RPG ကြဲသံလည္းမၾကားပါလားတဲ့။ ဒီမွာတင္ သူတို႔မယုံလုိ႔ က်ေနာ့္ RPG-5 ကုိဖြင့္ၾကည့္ေတာ့..က်ည္ရိုက္ထားတဲ့အရာကုိေတြ႔တယ္။ ဒါမွယုံသြားေတာ့တယ္။

ဒီစခန္းမွာ မလုံၿခဳံဘူး၊ ျပန္ထြက္မယ္လုပ္ေတာ့ လူကပန္းေနၿပီ။ လမ္းလည္းမေလွ်ာက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ေတာင္ကုန္းစတက္တာနဲ႔ လူကေမာေနၿပီ။ RPG နဲ႔အသီးေတြကုိထမ္းၿပီးေတာင္ေပၚမွာေျပးရတာဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းလဲဆုိတာ စဥ္စားၾကည့္။ လမ္းမေလွ်ာက္ႏုိင္ေတာ့ က်ေနာ့္ကုိထားခဲ့ ပါဗ်ာလုိ႔…ေနာက္မွလုိက္လာမယ္။ မေလွ်ာက္ႏုိင္ ေတာ့ဘူးဆုိၿပီးေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေသေဖာ္ေသဖတ္ေတြဆုိေတာ့ လုံး၀မထားခဲ့ဘူး။ တစ္ေယာက္တလွည့္ RPG ကုိထမ္းတယ္။ က်ေနာ့္ကိုေစာင့္ေခၚတယ္။

ရန္သူက ေနာက္ရြာတခုမွ စီမံကိန္းခ်ေနၿပီ။ သူ႔လူေတြကုိအေသမခံေတာ့ဘူး။ ဘုရားသုံးဆူက ဆင္းခါစပဲရွိေသးတယ္၊ သုံးေလာင္းေပးလုိက္ရၿပီ။ ဒဏ္ရာေတာ့ ဘယ္ေလာက္ရွိလဲမသိဘူး။ ရန္သူက ဗ်ဴဟာအသစ္နဲ႔ စီမံျပန္တယ္။ ရြာလည္မွာ ၈၂ ကုိေထာင္ၿပီး ရြာပတ္လည္ကုိထုပါေလရာ။ ေတြ႔ရာျမင္ရာကုိ G4 နဲ႔ျပစ္တယ္။ ရြာသားေတြကုိ ရြာျပင္ကုိလုံး၀ေပးမထြက္ဘူး။ သူတုိ႔နဲ႔အတူေန။ အရာရွိေတြရဲ ႔ပုခုံးေပၚက အဆင့္ေတြကုိျဖဳတ္ၿပီ။ ရဲေဘာ္ဆုိၿပီးအေယာင္ေဆာင္လုပ္တယ္။ ေသမွာေတာ့ေၾကာက္သား။ သုံးဆူက အျပန္မွာ အိတ္ေဖာင္းလာခဲ့တဲ့လူေတြ၊ လမ္းမွာပဲ ဒုကၡေရာက္ေနၿပီ။

ေနာက္ဆုံးေတာ့….ရန္သူက…ေသသြားတဲ့ ရဲေဘာ္ေလးကုိ ရြာထိပ္လမ္းေဘးမွာ တြင္းတိမ္တိမ္ေလးတူး၊ အမိန္႔ျပန္တမ္းကုိ ျဖစ္သလုိေရးၿပီး ျမဳပ္လုိက္တယ္။ သူ႔ရဲ ႔ေက်ာပုိးအိတ္ေတာ့မေတြ႔ဘူး။ ထားခဲ့ရမွာ ႏွေမွ်ာလုိ႔ထင္တယ္။ သူတုိ႔ထြက္ေတာ့ ရြာသားေတြကေျပာတယ္။ ဒီလူေသကိုဖယ္ေပးေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႔ ျပန္တူးၿပီး၊ လူေသကုိ ျပန္ေရႊ ႔ေပးရေသးတယ္။ ဒီေကာင္ေတြ ေသတဲ့အထိေတာင္ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ဒုကၡေပးတုန္း။

ေနာက္ဆုံးအဖြဲ႔ျဖစ္တဲ့ ကိုမင္းထက္တုိ႔အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ရန္သူ, လည္သြားၿပီ။ ရြာက ေကာင္မေလးေတြကုိေခၚ၊ အရာရွိေတြေဘးကေနကာၿပီး ေခၚသြားၾကတယ္။ ဒါကို....ကုိမင္းထက္နဲ႔ရဲေဘာ္ေတြေတြ႔ေတာ့ ဘယ္လုိ႔မွပစ္မရဘူး။ သူတို႔ကမွ ကံဆုိးတာ။ ရန္သူကုိျမင္ေနရၿပီ။ ရုပ္ရွင္ထဲကလုိပဲ။ ေကာင္မေလးေတြကုိေတြ႔ေတာ့ ေဒါသမထြက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ရန္ခုန္တာေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားပုံရတယ္။ 

ေနာက္ဆုံး က်ေနာ္တုိ႔ရဲ ႔ေအာင္ျမင္မႈကိုဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ ရြာေတြက၀က္တစ္ေကာင္ေပးတယ္။ ၀က္သားေပၚစားၾကေပါ့။ 

ရန္သူ႔သတင္းေအးေတာ့…ဒီေတာင္ကုိထား၀ယ္သား အ,ထစ္ကနာမည္ေပးတယ္။ ဘုန္းငိုေတာင္တဲ့။