က်ေနာ္ အခုစာေရးသည့္အခ်ိန္ကုိ ေျပာပါမယ္။ မနက္ ၇.၁၇ မိနစ္။ ေဘးမွာ Jin Bean ဟုေခၚေသာ္အရက္ပုလင္းရွိတယ္။ က်ေနာ္အရက္သမား မဟုတ္ပါ။ သုိ ့ေသာ္ တအားေသာက္သည္။
က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားတုိ ့ကုိ ေျပာမလုိ ့ ဒီစာကုိ မႈးေနတုန္းေရးတယ္။ ကြန္ျပဴလက္ေတာ့ကုိ ေပါင္ေပၚတင္ မ်က္လုံးေတာင္ မႈးေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ဆုိေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမျမင္ရဘူး။
အဓိက တစ္ေယာက္ထဲေသာက္ရင္း အေတြးေတြ ေပ်ာက္သြားမွာစုိးလုိ ့ဒီစာကုိ မႈးေနရင္း ေရးရတာပါ။
ေရးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အသက္ (၇) ႏွစ္အရြယ္သားက ေဘးမွာ အိပ္ရာႏုိးလုိ ့ထုိင္ၿပီး ၾကည့္ေနတယ္။ က်ေနာ္သည္ အသက္ (၃၁) ႏွစ္အရြယ္ ရႈးတူးတူးေပါေပါေၾကာင္ေၾကာင္ေကာင္ျဖစ္ေလသည္။ လူတုိင္းႏွင့္ ဘယ္ေတာ့မွ အဆင္မေျပ။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔ က်ေနာ့္ကုိ ခ်စ္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း သူတုိ႔ကို အရမ္းခ်စ္သည္။ က်ေနာ္ဘာဘဲေျပာေျပာ သူတုိ႔စိတ္မနာ။
က်ေနာ္ မႈးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ တခုခု ရင္ထဲမွာ ဆူးရွမိသည္။ က်ေနာ္တာ၀န္မေက်ပါ။ က်ေနာ္ ငုိ ပါသည္။
က်ေနာ့္ မယားညီအစ္ကုိ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက ကုိထူးဟုေခၚေသာ္ လူရုိးႀကီးသည္ ဘုရားသုံးဆူတြင္ေနသည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ ကုိတင္စုိးေနာင္ဟုေခၚေသာ ABSDF တပ္ရင္းတစ္မွ တပ္ရင္းမႈးသည္ က်ေနာ့္မယားညီအကုိျဖစ္ေလသည္။ နန္းထုိက္ဟုေခၚေသာ၊ ကုိေနမ်ဳိးေလးဟုေခၚေသာ ABSDF ကုိသံေယာဇဥ္ႀကီးေသာ ငေၾကာင္ေတြသည္ က်ေနာ့္အမ်ဳိးေတြျဖစ္ေလသည္။ ကုိတင္စုိးေနာင္မွလြဲ၍ က်န္သည့္ က်ေနာ့္ မယားညီအကုိမ်ားသည္ အသက္ရွင္လွ်က္ ေတာ္လွန္ေရးဆက္လုပ္တုန္းပင္။
က်ေနာ္သည္ စံခလပူရီမွ မြန္မခ်က္ေသာ မုန္႔ဟင္းခါးကိုႀကိဳက္သည္။ မုန္႔ဟင္းခါးကုိႀကိဳက္သလုိ ကုိေအာင္သူၿငိမ္း၊ ကုိထူးခ်စ္၊ ကုိေအာင္ေက်ာ္စုိး၊ ကုိစုိးဟန္၊ ကုိေအာင္ဆန္းညြန္႔၊ ကုိေရႊေသြး၊ ကုိလူေမာ္၊ ဦးေက်ာ္ထက္၊ ေဒါက္တာေက်ာ္ညြန္ ့ရွိလူမ်ား၊ စသျဖင့္ကုိ က်ေနာ္တအား ခ်စ္ေလသည္။ နာမည္မပါတဲ့ လူေတြ ဘုန္းေက်ာ္ကုိ ဆဲပါ။ မပါရေကာင္းလားလုိ႔။
က်ေနာ္သည္ အခ်စ္ကုိ ဦးစားေပးသည္။ မိသားစုအခ်စ္။ သူငယ္ခ်င္းအခ်စ္။ အခ်စ္ရွိွလွ်င္ ေငြရိွစရာမလုိ။ အလုိလုိ စိတ္ခ်မ္းသာသည္ဟု က်ေနာ္ထင္သည္။
က်ေနာ့္တြင္ခေလးသုံးေယာက္ရွိသည္။ အႀကီးဆုံးသည္ (၇) ႏွစ္အရြယ္ ငေပါတစ္ေကာင္။ သူ႔ေက်ာင္းတြင္ အၿမဲတမ္း ပထမရမွ ေက်နပ္သည့္ က်ေနာ့္သားျဖစ္သည္။ သမီးႏွစ္ေယာက္လည္း ရွိေလသည္။ စာဖတ္၀ါသနာအရမ္းပါသည္။ က်ေနာ့္ကုိ စာအုပ္အၿမဲတမ္း ၀ယ္ခုိင္းသည္။ က်ေနာ့္သမီးေတြကုိ သား ထက္ပုိခ်စ္သည္ဟု ေျပာလွ်င္က်ေနာ္ လြန္ရာမက်ပါ။ ဒါ သဘာ၀ပါ။
၈၈-ခုႏွစ္တြင္ က်ေနာ္သည္ ၂-တန္းေက်ာင္းသားျဖစ္သည္။ မဂၤလာဒုံမွ တပ္တြင္းေက်ာင္းျဖစ္သည့္ အမက ၂၅ တြင္ ေက်ာင္းတက္ေနသည္။ အဂၤလိပ္ဆရာမရဲ ့အမ်ဳိးေတြသည္ မဂၤလာဒုံေစ်းထဲတြင္ ငွက္ေပ်ာသီးေရာင္းသည့္ဆုိင္ ဖြင့္ထားသည္။ ဆရာမသည္ အပ်ဳိႀကီးျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားေတြအား တစ္ရက္လွ်င္ အဂၤလိပ္စကားလုံး (၅၀) ေလာက္အလြတ္က်က္ခုိင္းသည္။ မရလွ်င္ ႀကိန္လုံးျဖင့္ေဆာ္ပေလာ္တီးေလသည္။
ဆရာမေၾကာင့္ က်ေနာ္သည္အဂၤလိပ္စာကုိ စိတ္၀င္စားပါသည္။
အထက္တြင္ေျပာသည့္ ကုိတင္စိုးေနာင္အေၾကာင္းကုိ ဆက္ေျပာပါအုံးမည္။ ကုိတင္စုိးေနာင္သည္ အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ဦးျဖစ္သည္။ မြန္လူမ်ဳိးျဖစ္သည္။ လူ ့ဂြစာျဖစ္သည္။ က်ေနာ္နဲ ့လုံး၀မတည့္ပါ။ စိတ္ေကာင္းေစတနာရွိသည္။သူ ့မိဘေတြသည္ မုဒုံနယ္မွ သူေဌးႀကီးမ်ားျဖစ္သည္။ ယေန႔အထိ ခ်မ္းသာတုန္းဟု သိရသည္။
ကုိတင္စုိးေနာင္သည္ မိသားစုထဲတြင္အႀကီးဆုံးျဖစ္သည္။ သူသည္ ေပေပေတေတ ေနသည္။ စုတ္ျပတ္သက္ေအာင္ေနသည္။ ခ်မ္းသာေသာ္လည္း ခ်ီး ႀကီးက်သည္။ ပညာတက္ေသာ္လည္း လမ္းမယူသည့္ အက်င့္ရွိသည္။
ထုိင္းႏုိင္ငံအေျခစုိက္ လူ႔အခြင့္အေရးလႈပ္ရွားသည့္ ကုိထူးခ်စ္၊ ကုိေအာင္မ်ဳိးမင္းတုိ႔အား ကုိတင္စုိးေနာင္အေၾကာင္းေမးၾကည့္လွ်င္ အေသးစိတ္သိရႏုိင္သည္။
ကုိထူးခ်စ္သည္ ကုိတင္စုိးေနာင္ရဲ ့မ်က္ႏွာအားထုိးပစ္သည္။ သူမထုိးလွ်င္ ထုိင္းေတြ သတ္လိမ့္မယ္လုိ ့ ဆရာခ်စ္ေျပာေလသည္။ ဒီလုိအထိုးခံရတဲ့ ကုိတင္စုိးေနာင္ ကုိထူးခ်စ္အား ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္မနာ။
က်ေနာ္သည္ တင္စုိးေနာင္ဟုေခၚေသာ္ ၈၈-မ်ဳိးဆက္ ငေၾကာင္အား ဘ၀င္မေတြ ့လွ။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ က်ေနာ္ ထုိးခ်င္ေနသည္။ က်ေနာ့္ကုိ ေပါက္တက္ကရေျပာသည္။ ခေလးဟု ေျပာသည္။ သူက လူႀကီးဟု ေျပာသည္။
က်ေနာ္သူ ့အမ်ဳိး မြန္မကုိ ယူလုိ႔ က်ေနာ့္ကုိ သူ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္မဆုိး။
ကုိတင္စုိးေနာင္ေသေတာ့ လသားအရြယ္ ခေလးတစ္ေယာက္က်န္ခဲ့သည္။ ေသတာက အေသေသာက္လုိ ့ပါ။
သူ ့မိန္းမ မဇင္မြန္သည္ က်ေနာ့္ အမႀကီးျဖစ္သည္။ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ေတြးသည့္အေတြးရွိသည္။ သူ ့ကုိ က်ေနာ္ခ်စ္သည္။ သုိ ့ေသာ္ က်ေနာ္သူ ့ကုိ ၾကည့္မရ။
ကုိတင္စုိးေနာင္ေသေတာ့ ခေလး လသားအရြယ္ကုိ ထားသြားသည္။ က်ေနာ့္မွာ ခေလးသုံးေယာက္ ရွိသည္။ ခေလးေတြအသက္လည္းႀကီးလွၿပီ။ က်ေနာ္ ဘာ့ေၾကာင့္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနတာလဲ။
