မနက္ႏွစ္နာရီဆုိရင္ တပ္ေရွ ့မွာ စစ္ကားသုံးေလးစီးက အဆင့္သင့္ေနရာယူထားတယ္။ အပ်ဳိေခ်ာေလးေတြလည္း မနည္းဘူး။ သူတုိ ့က ႀကိဳဆုိေရးရဲ ့အဓိကလူေတြ။ မ်က္ႏွာမွာ မိတ္ကပ္ေတြနဲ ့သစ္လြင္ေတာက္ပေသာ အက်ၤီေတြနဲ ့ဆုိေတာ့ ၾကည့္ရတာ ဘုရားပြဲေတာ္ကိုသြားသလုိပဲ။
စစ္ကားကလည္း လူအေယာက္ငါးဆယ္ေလာက္ဆန္ ့တယ္။ ကားေပၚကို အပ်ဳိေခ်ာေတြေကာ လူပ်ဳိေခ်ာေတြေကာ တက္ၾကတယ္။ စၾကေနာက္ၾကနဲ ့။ မနက္ႏွစ္နာရီမွာ ဘာ့ေၾကာင့္သြားရလဲဆုိေတာ့ ေနရာမရမွာစိုးလုိ ့။ တပ္ေပါင္းစုံက စစ္သားသမီးေတြ၊ သူတုိ ့အေဖေတြနဲ ့ညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမေတြကုိ ႀကိဳဆုိေရးလုပ္ဖုိ ့အတြက္ဆုိေတာ့ လူေတြက တအားမ်ားတယ္။ ေနရာေကာင္းေကာင္းရဖုိ ့ဦးထားရတယ္။ ေရႊတိဂုံဘုရားနားတစ္၀ုိက္မွာဆုိေတာ့ ဘုရားလည္းဖူး၊ လိပ္ဥလည္းတူးလုိ ့ရတယ္။ ေနရာတကာ လုံၿခဳံေရး အထပ္ထပ္နဲ ့။ မုိင္းရွာတဲ့ပစၥည္းေတြေကာ၊ ေထာက္လွမ္းေရးေတြေကာစုံလုိ ့။
က်ေနာ္တုိ ့က ဂရုစိုက္စရာမလုိဘူး။ စစ္ကားနဲ ့လာတာဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ ့ဘယ္သူေတြလဲဆုိတာကုိ လုံၿခဳံေရးေတြက သိတယ္။ အေဖက အဲဒိလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ကင္းပုန္း၀တ္ဖုိ ့တာ၀န္ၾကတယ္။ အေမက ထမင္းခ်က္ဖုိ ့တာ၀န္ၾကတယ္။ က်ေနာ္က ပန္းစည္းနဲ ့ေကာက္ညင္းေပါင္းအုိးထမ္းဖုိ ့တာ၀န္ၾကတယ္။ တအိမ္လုံးနီးပါး ဘယ္သူမွ မအားဘူး။
တပ္မေတာ္ေန ့မွာဆိုရင္ ေကာင္မေလးေခ်ာေခ်ာေလးေတြ လင္ရွာၾကတယ္။ ရုပ္ေခ်ာတဲ့အလံကိုင္စစ္ဗုိလ္ဆုိရင္ ပန္းကုံးေတြက အမ်ားႀကီးပဲ။ ရုပ္ဆုိးတဲ့လူေတြဆုိရင္ ပန္းကုံးမရဘူး။ ေရွ ့ဆုံးက လူကေတာ့ ပန္းကုံးေတြအမ်ားစုရၾကတယ္။
ပန္းကုံးစြပ္ရင္ သတိထားရတယ္။ စြပ္နည္းကၽြမ္းက်င္ရတယ္။ ေထာင္နဲ ့ေသာင္းနဲ ့ရွိတဲ့စစ္သားေတြၾကားထဲမွာ ေသနတ္ေတြေကာ၊ ဘတ္နပ္ေတြေကာဆုိေတာ့ အႏၱရာယ္မ်ားတယ္။ အရမ္းထူးျခားတာတစ္ခုက ဘယ္သူမွ ေသနတ္နဲ ့မတုိက္မိဘူး။ ဘတ္နပ္နဲ ့အထုိးခံရတာမရွိဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ေတာ္လွန္ပလိပ္ (ခ) လမ္းေလွ်ာက္တာကုိ က်င့္ရတာ သုံးေလးလၾကာတယ္ဆုိေတာ့ စစ္သားေတြအကုန္လုံး က်င့္သားက်ေနၿပီ။ လမ္းေလွ်ာက္တဲပုံပ်က္လည္း ခဏပဲ။ ၿပီးရင္ အာလုံးျပန္တည့္သြားတာပဲ။
ဒီလုိလမ္းေလွ်ာက္ဖုိ ့အတြက္ မီးသတ္အစ၊ ၾကက္ေျခနီအဆုံးလုိက္ရတယ္။ ေက်ာင္းေတြက ပန္း၀ါကေတြလည္း ပါရတယ္။ တပ္တုိင္းလုိက္ရတယ္။ လုိက္ရင္ ယူနီေဖာင္းအသစ္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ မလုိက္ခ်င္တဲ့လူမ်ားတယ္။ အထူးသျဖင့္ အရပ္ရွည္တဲ့စစ္သားနဲ ့ေတာင့္တဲ့ စစ္သားဦးစားေပးေခၚတယ္။
တခ်ဴိ ့စစ္ဗုိလ္၊ စစ္သားေခ်ာေခ်ာေတြက အဲဒိမွာ ရည္းစားရၾကတယ္။ စာေပးတဲ့ေကာင္မေတြလည္း တစ္ပုံႀကီး။ စစ္သားဆုိတာ အဓိအခ်ိန္တစ္ခုပဲ ေစ်းေကာင္းတယ္ထင္တယ္။
အဆုိးဆုံးအခ်ိန္က ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ေတြ မိန္ ့ခြန္းေျပာတဲ့အခ်ိန္ပဲ။ အၾကာႀကီးပြားတယ္။ ေအာက္ကရဲေဘာ္ေတြကုိလည္း အားမနာဘူး။ ေနကပူတာအျပင္ သူကလည္း ပြားတာ အရမ္းၾကာေတာ့ စစ္သားေတြတခ်ဳိ ့မႈးေမ့လဲကုန္တယ္။ ဒါကိုေတာ့ တီဗြီမွာ မျပဘူး။ သူပြားေနတဲ့အခ်ိန္ဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ ့ႀကိဳဆုိေရးအဖြဲ ့ေတြက အပန္းေျဖအနားယူရတယ္။ ထမင္းစားတယ္။ ဘုရားဖူးတယ္။ တစ္ခါတေလ ပန္းကုံးနဲ ့စစ္သားေတြကုိ ပစ္ေပါက္တယ္။ ဒါကုိ တုိက္ပုံ၀တ္ထားတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက လာၿပီး မလုပ္ဖုိ ့တားတယ္။တားလည္း လုပ္တာပဲ။ ခေလးဆုိေတာ့ ကစားတာပါ။ ဒီေကာင္ေတြကိုလည္းေၾကာက္စရာမလုိပါဘူး။
စစ္လက္နက္ပစၥည္းတပ္ရင္းေတြက သီးသန္ ့ေနရာတစ္ခု၊ ေဆးတပ္က ေနရာတစ္ခု၊ စစ္အဂ်ီၤနီယာကတစ္ခု၊ အသီးသီးကိုယ့္ေနရာနဲ ့ကိုယ့္အုပ္စုနဲ ့ေနရတယ္။
ေတာ္လွန္ေရးပလိပ္လုိ ့ေခၚတဲ့ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးၿပီဆိုရင္ တပ္ထဲက စစ္သားေတြရုပ္က အမဲေျခာက္ကို ေနလွန္းထားသလုိပဲ။
သူတုိ ့ေတာ့အေတာ္ပင္ပန္းတယ္။ ေရွ ့ဆုံးက ေအာ္ရတဲ့ဗုိလ္မႈးခ်ဳပ္တစ္ေယာက္လည္း ဒီအတုိင္းပဲ။ သူတုိ ့ကသာ အရမ္းပင္ပန္းတာ။ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ကေတာ့ ယူနီေဖာင္းကုိေကာ့လန္ေအာင္ေန၀တ္၊ ၿပီးရင္ ဘုိးေကကိုေျပာင္ေနေအာင္ဖီး၊ စင္ေပၚမွာ ခန္ ့ခန္ ့ႀကီး ပြားေနတာကေတာ့ အင္မတန္ရုပ္ဆုိးပါတယ္။ ေအာက္ကစစ္သားေတြကေတာ့ေနပူထဲမွာ မႈးေမ့လဲလို ့လဲနဲ ့ဆုိေတာ့။
--
Thanks for sending!!!
Phone Kyaw
