ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္တုိင္း ႏိုင္ငံျခားအေတြ႔အႀကံဳ ရွိသင့္တယ္။ အဂၤလိပ္စကားမတက္ရင္ ဘာသာျပန္ေပးမဲ့သူေတြ တပုံႀကီးရွိတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဗဟုိအလုပ္အမႈေဆာင္ေကာ္မတီကလူေတြဟာ မဲ့ေဆာက္၊ ခ်င္းမိုင္ ကုိေရာက္ ဘူးတာနဲ႔ အေတြ႔အႀကံဳသစ္လုိ႔မယူဆရဘူး။ ျပည္ပႏုိင္ငံေတြကုိသြားေရာက္ၿပီး ေလ့လာသင္ယူသင့္တယ္။ တခါလာလဲ ဥကၠဌႀကီးက ဘယ္ႏုိင္ငံမွာ၊ ဘယ္လုိပြားခဲ့တာ၊ ဘယ္ႏုိင္ငံမွာ ဘယ္လုိမ်ဳိး ေလ.. ေပးခဲ့တာ ေတြမ်ားလာတဲ့အခါ၊ သူႀကီးပဲ မင္းသားလုပ္တဲ့ပုံေပၚၿပီး အလုပ္ေတြပိေနတက္တယ္။ ႏုိင္ငံျခားေရးဌာနကလည္း ႏုိင္ငံတကာအေတြ႔အႀကဳံကုိ လက္၀ါးႀကီးမအုပ္သင့္ဘူး။ အဂၤလိပ္စာတက္မွ ႏုိင္ငံျခားသြားရမယ္ဆုိတာ မတရားဘူး။ သခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းဆုိရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။ တရုတ္ေတြ၊ ဂ်ပန္ေတြေကာ အရင္တုန္းက အဂၤလိပ္စကားတက္လုိ႔လား။ စကားျပန္နဲ႔ အလုပ္ျဖစ္သြားၾကတာခ်ည္းပဲ။
က်ေနာ့္အေတြ႔အႀကဳံအရ ၁၉၉၈-ခုႏွစ္ေလာက္ကစၿပီး ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္အမ်ားစုဟာ မဲ့ေဆာက္၊ ခ်င္းမုိင္မွာ ေနၿပီး အစည္းအေ၀းနဲ႔ ကားျပင္ (Workshop) ဖုိ႔ေလာက္ကုိအခ်ိန္ကုန္ေနခဲ့တယ္။ ေဒၚလာအေနာက္ကုိသဲသဲ မည္းမည္းလုိက္ေနခဲ့တယ္။ တခ်ဳိ ႔လူေတြဆုိရင္ပြဲစားဆုိတဲ့နာမည္ေတာင္ရခဲ့တာဟာ သူ႔ရဲ ႔ႀကိဳးစားမႈဘယ္ ေလာက္ရွိလဲဆုိတာကုိျပတာပါပဲ။ တကယ္တမ္းေတာ့ မွန္ပါတယ္။ ေဒၚလာမွမရရင္ က်ေနာ္တုိ႔ဘာနဲ႔ထမင္းစား ၾကမလဲ။ ကုိယ္ပုိင္နယ္ေျမမွာ စီးပြားေရးလုပ္ဖုိ႔၊ အခြန္ေကာက္ဖုိ႔ဆုိတာကလည္း ဘယ္လုိမွမျဖစ္ႏုိင္။ ျမင္းေဆး ေရာင္းမွပဲရမယ္။ ပရုိပုိဆယ္တင္တာကုိအျပစ္မျမင္ပါဘူး။ ေပးတဲ့သူရွိလုိ႔ ေတာင္းတဲ့သူလည္းရွိတာေပါ့ဗ်ာ..။ ဒါေပမဲ့ အဲဒိအေနာက္ကုိသဲႀကီးမဲႀကီးလိုက္တဲ့အခါေတြမ်ားလာေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြဟာ ေရေပၚဆီ ေတြအျဖစ္ေျပာင္းလဲလာေတာ့တယ္။ ဒါကုိေတာ့ျပင္ရမယ္။
ပါတီမွာတာ၀န္ရွိတဲ့သူတခ်ဳိ ႔ကုိေမးျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္ျပန္လာလုပ္ခ်င္တယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း။ ျပန္လာရင္ က်ေနာ္ဘာလုပ္ရမလဲဆုိတာ ဘယ္သူမွအတိအက်မသိဘူး။ စာတုိက္မွာ စာတိုက္ပုံးသြားေဖာက္တဲ့အလုပ္။ ဆုိင္ ကယ္နဲ႔ လူအႀကိဳအပုိ႔လုပ္၊ စာစီစာရုိက္၊ သင္တန္းတက္၊ ထမင္းခ်က္စား စတဲ့ အလုပ္ေတြကိုေတာ့ မလုပ္ခ်င္ ေတာ့ဘူး။ အခုပါတီမွာရွိတဲ့ ျပည္တြင္းလုပ္ငန္းဆုိတာကလည္း လူသုံးေလးေယာက္ေလာက္က အာဏာ သိမ္းထားတာဆုိေတာ့။ မညာစတမ္းေျပာရရင္ ပါတီ၀င္ေတြအတြက္ အလုပ္မရွိတာကမ်ားပါတယ္။ ေနာက္တခု- မက္လုံးေပါ့။ အဲဓိကဆုိလုိတဲ့မက္လုံးက ေငြမ်ားမ်ားနဲ႔ဖူဖူလုံလုံ ေပးႏုိင္ရင္ မဆုိးဘူး။ အရင္တုန္းကလုိ မဟုတ္တာေတာ့ေသခ်ာတယ္။ ဆုိင္ကယ္ကုိယ္ပုိင္ေတြနဲ႔ဆုိေတာ့ လူတုိင္းဖူဖူလုံလုံရွိေနေလာက္ၿပီ။
ဆက္လက္ေရးပါအုံးမည္..။
က်ေနာ့္အေတြ႔အႀကဳံအရ ၁၉၉၈-ခုႏွစ္ေလာက္ကစၿပီး ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္အမ်ားစုဟာ မဲ့ေဆာက္၊ ခ်င္းမုိင္မွာ ေနၿပီး အစည္းအေ၀းနဲ႔ ကားျပင္ (Workshop) ဖုိ႔ေလာက္ကုိအခ်ိန္ကုန္ေနခဲ့တယ္။ ေဒၚလာအေနာက္ကုိသဲသဲ မည္းမည္းလုိက္ေနခဲ့တယ္။ တခ်ဳိ ႔လူေတြဆုိရင္ပြဲစားဆုိတဲ့နာမည္ေတာင္ရခဲ့တာဟာ သူ႔ရဲ ႔ႀကိဳးစားမႈဘယ္ ေလာက္ရွိလဲဆုိတာကုိျပတာပါပဲ။ တကယ္တမ္းေတာ့ မွန္ပါတယ္။ ေဒၚလာမွမရရင္ က်ေနာ္တုိ႔ဘာနဲ႔ထမင္းစား ၾကမလဲ။ ကုိယ္ပုိင္နယ္ေျမမွာ စီးပြားေရးလုပ္ဖုိ႔၊ အခြန္ေကာက္ဖုိ႔ဆုိတာကလည္း ဘယ္လုိမွမျဖစ္ႏုိင္။ ျမင္းေဆး ေရာင္းမွပဲရမယ္။ ပရုိပုိဆယ္တင္တာကုိအျပစ္မျမင္ပါဘူး။ ေပးတဲ့သူရွိလုိ႔ ေတာင္းတဲ့သူလည္းရွိတာေပါ့ဗ်ာ..။ ဒါေပမဲ့ အဲဒိအေနာက္ကုိသဲႀကီးမဲႀကီးလိုက္တဲ့အခါေတြမ်ားလာေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြဟာ ေရေပၚဆီ ေတြအျဖစ္ေျပာင္းလဲလာေတာ့တယ္။ ဒါကုိေတာ့ျပင္ရမယ္။
ပါတီမွာတာ၀န္ရွိတဲ့သူတခ်ဳိ ႔ကုိေမးျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္ျပန္လာလုပ္ခ်င္တယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း။ ျပန္လာရင္ က်ေနာ္ဘာလုပ္ရမလဲဆုိတာ ဘယ္သူမွအတိအက်မသိဘူး။ စာတုိက္မွာ စာတိုက္ပုံးသြားေဖာက္တဲ့အလုပ္။ ဆုိင္ ကယ္နဲ႔ လူအႀကိဳအပုိ႔လုပ္၊ စာစီစာရုိက္၊ သင္တန္းတက္၊ ထမင္းခ်က္စား စတဲ့ အလုပ္ေတြကိုေတာ့ မလုပ္ခ်င္ ေတာ့ဘူး။ အခုပါတီမွာရွိတဲ့ ျပည္တြင္းလုပ္ငန္းဆုိတာကလည္း လူသုံးေလးေယာက္ေလာက္က အာဏာ သိမ္းထားတာဆုိေတာ့။ မညာစတမ္းေျပာရရင္ ပါတီ၀င္ေတြအတြက္ အလုပ္မရွိတာကမ်ားပါတယ္။ ေနာက္တခု- မက္လုံးေပါ့။ အဲဓိကဆုိလုိတဲ့မက္လုံးက ေငြမ်ားမ်ားနဲ႔ဖူဖူလုံလုံ ေပးႏုိင္ရင္ မဆုိးဘူး။ အရင္တုန္းကလုိ မဟုတ္တာေတာ့ေသခ်ာတယ္။ ဆုိင္ကယ္ကုိယ္ပုိင္ေတြနဲ႔ဆုိေတာ့ လူတုိင္းဖူဖူလုံလုံရွိေနေလာက္ၿပီ။
ဆက္လက္ေရးပါအုံးမည္..။
No comments:
Post a Comment