သားတို႔ ျပန္လာပါမည္
အေမ
သားငယ္ငယ္တုန္း
အေမ့အၿပံဳး
တခ်ိန္လံုး ေပ်ာ္ခဲ့တယ္။
သားအရမ္းေဆာ့ေတာ့
မနားတမ္းေခ်ာ့ေမာ့
ေဆာ့သင့္သေလာက္
ေခ်ာ့ပင့္ေျမႇာက္
တခါတရံ
ေမာသင့္သေလာက္ ေမာခဲ့တယ္။
စာသင္တဲ့အရြယ္
ပ်ဳိျမစ္ႏုငယ္
ပိုခ်စ္ခဲ့တဲ့
အေမရယ္။
အမဲသားၾကိဳက္
သားအလိုက္
အေမ
အားစိုက္ခ်က္ေကြ်းတယ္။
စာေတြမရ
အာေတြက်လည္း
မရမက စာသင္ျပ
အဲ့ဒါ အေမ့အလွ။
အရြယ္လည္းေရာက္
လူလားမေျမာက္တေျမာက္
မေၾကာက္တတ္တဲ့အရြယ္
ေဇာက္မနက္တဲ့ေကာင္ငယ္ကို
ခ်စ္တုန္း
အျပစ္မသုံး
အေမ ဆံုးမတုန္းပါပဲ။
လူပ်ဳိေဖာ္ဝင္စ
အပ်ဳိေတြျမင္ရ
အေမဘဝင္မက်
ဒါ
စာသင္ရမယ့္အရြယ္
ကညာခင္ရတဲ့အခ်ိန္မဟုတ္
အေမသမုတ္ခဲ့တယ္။
တကၠသိုလ္မေရာက္
လမ္းတကာေလွ်ာက္ေတာ့
မေပ်ာက္ရမယ့္တရား
အေမ့စကား
လူသားဆန္ရမယ္တဲ့။
စူးစမ္းဆင္ျခင္
အမွားအမွန္ မျမင့္တျမင္
တိုင္းတခြင္လံုး
အုံး႐ုန္းထၾကြ
မရမက
ေတာင္းဆိုေနသည္
ဒီမိုကေရစီ
ဒါကို
သားလည္း လိုခ်င္ၿပီ။
အေမက ခ်စ္သလား
ဂ႐ုမထား
သပိတ္ကိုသြား
က်ေနာ့္အား
အေမ
ေစာင္ပါးလာပို႔သည္။
အေျခအေနေျပာင္း
အေနအထိုင္မေကာင္းေတာ့
ေဆာင္းခိုစရာအတြက္ဒီဌက္
အေမ
တြက္ခ်က္ရွာေပးတယ္။
ပါတီေတြေထာင္
ဒီမိုကေရစီရေအာင္ ေဆာင္မယ္လို႔
သားက ေၾကြးေၾကာ္ေတာ့
အေမေတြးကာေမာ့
ေအာ္
ငါ့သားေတာ့ ေမာရွာမေပါ့လို႔
အေမ့အျမင္
သားမထင္ခဲ့ပါဘူး။
ကဗ်ာ႐ူးစာ႐ူး
ဒီသားဦး
အေမ့နဖူးမွာ
ထာဝရဦးေနမွာလို႔
အၿမဲေတြးထင္
သားေကြးတဲ့ကုတင္
အေမ
ေထြးလ်က္ အစဥ္ေနမွာပါ။
ဒီလိုနဲ႔
အခ်စ္ဦး
မပစ္ဖူးဘဲနဲ႔
အသစ္အထူးထြင္တဲ့
စစ္ဦးအျမင္နဲ႔
ရရင္ရ
မရရင္ခ်
အဲဒါသားတို႔ဘဝ
အလွ။
အေမ့ကို စြန္႔ခြာ
ေတာကို ခ်စ္လာ
ဘယ္ခါမသုဥ္း
အမွန္ဆံုးအတြက္
သူပုန္စစ္သား
အေမ့အား
ႏႈတ္ခြန္းမဆက္သႏိုင္ခဲ့ပါ။
ဌက္ဖ်ားမေၾကာက္
ေတာတကာေရာက္
ဆားေတာင္ ေပ်ာက္ခဲ့ရအလီလီ
(တကယ္ဆို)
အေမေတြးလို႔
မေျဖႏိုင္ၿပီ။
စမ္းေရေတြေျခာက္၊ လမ္းေတြ ေပ်ာက္လည္း
မေၾကာက္တရား၊ စိတ္မွာထား
မနားခ်ီေန၊ သားတို႔တေတြ
ေသြးေခြ်းေတြထြက္၊ ျပည္သူအျမတ္
တသက္ခံစားေစ။
ေတာလည္အဆံုး၊ ေန႔တိုင္းမုန္းလည္း
ကုန္း႐ုန္းခ်ီတက္၊ ကေလးေတြအတြက္
ေပးဆပ္ရမေလ၊ ကမၻာမေၾက။
စနစ္ဆိုးေတြ ပ်က္သုဥ္း
အခ်စ္ေတြေတာင္လိုဖံုး
အဲဒီလို အဆံုးက်ေတာ့
အေမ့အတြက္ စံပယ္တထံုး
သားစီကံုးလို႔
(ဘယ္လိုမွ)
ေမ့မရတဲ့ျမန္မာျပည္
တေန႔ေတာ့
အေမ့ဆီ
သားတို႔ ျပန္လာပါမည္။
ဝဝး၂၆ (၂၉.၁၂.ဝ၉)
ဆရာသက္ခုိင္ရဲ ႔ဒုတိယေျမာက္ကဗ်ာတပုဒ္ကုိ လြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ အခုလိုဖက္ရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ၀မ္းနည္းမိ ပါတယ္။ ကာယကံရွင္ေတာ့မသိပါဘူး။ ဆရာသက္ခုိင္(ခ)ဆရာအေသးေလး ပါတီမွာျပန္ပီးတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ႏုိင္ပါေစ။
Copy from....
http://www.mizzimaburmese.com/yatha-bank/poem/4480-2009-12-29-12-56-52.html
No comments:
Post a Comment