က်ေနာ့္အေဖစစ္သားခ်စ္သလားေတာ့မေမးနဲ႔ - အပိုင္း ၄

အေဖက ရဲေဘာ္ဘ၀ထဲက တပ္ထဲမွာစၿပီးတာ၀န္ထမ္းတယ္။ တစ္ၾကပ္ႀကီးဘ၀ အထိ။ အေမနဲ႔အိမ္ေထာင္က်တုံးကလည္း တပ္ထဲမွာျဖစ္တယ္။ က်ေနာ့္ကုိေမြးေတာ့လဲတပ္ထဲမွာ။ ညီအငယ္ဆုံးကုိလည္းတပ္ထဲမွာေမြးတယ္။

တပ္ထဲမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတာဆုိေတာ့ တခါတေလ လူေတြနဲ႔ဆက္ဆံေရးမွာလည္း စစ္သားသားသမီးပီပီ၊ တပ္စိတ္ေတာ့ေပါက္တယ္။ အမိန္႔နာခံတက္တဲ့အက်င့္က အေဖတင္မဟုတ္ဘူး က်ေနာ္တုိ႔မွာေတာင္ စြဲေနတယ္။ ဥပမာ...မင္း..ဒီေန႔ လုပ္အားေပးလုပ္ရမယ္။ ဘယ္ေနရာမွာ ၿခဳံခုတ္ရမယ္ဆုိတာကုိသာ အတိအက်ေပး ဘာမွမစဥ္းစားပဲလုပ္တက္တဲ့အက်င့္ျဖစ္ေနတယ္။

ဒါက စစ္သားေတြတင္မဟုတ္ဘူး၊ သူတုိ႔ရဲ ႔မိသားစုေတြပါ အမိန္႔နာခံတက္တယ္။ တေန႔တေန႔တပ္ထဲမွာ ကစား၊ ေက်ာင္းတက္ဆုိေတာ့ အျပင္ေလာကလူေတြကုိေတာင္ အထင္ႀကီးတဲစိတ္မရွိဘူး။ စစ္သားက ပုိျမင့္ျမတ္တယ္ဆုိတဲ့စိတ္ကစြဲေနတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ သူတုိ႔က အသက္ေတာင္အေသခံၿပီးတုိင္းျပည္အတြက္ ကာကြယ္ရတာမဟုတ္လား။

ျမန္မာ့အသံက တပ္မေတာ္ေန႔ေတြဆုိရင္ စစ္ကားလႊင့္ေပးတယ္။ စစ္ကားေလာက္ ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းတဲ့ရုပ္ရွင္မရွိဘူး။ ဒါမ်ဳိးအထိ စစ္တပ္နဲ႔ပက္သက္ၿပီး အထင္ႀကီးတယ္။ ေနာက္ပီး ဗုိလ္ႀကီး၊ ဗိုလ္မႈးျဖစ္ရတာကုိ ဂုဏ္ယူတက္တယ္။ အထင္ႀကီးတဲ့စိတ္ကလုံး၀ပဲ။ သူတုိ႔က ကုိယ့္ထက္ျမင့္ျမတ္တဲ့ဆုိတဲ့စိတ္က ႀကီးစုိးေနတာလားမသိဘူး။ ေနာက္ပုိင္း ႏုိင္ငံေရးထဲေရာက္မွ အထင္ႀကီးတဲ့စိတ္လုံး၀ ေပ်ာက္သြားတဲ့။ သူတုိ႔ဘ၀နဲ႔အျပင္အရပ္သားဘ၀ကို ခ်င့္ခ်ိန္တက္လာလုိ႔လားမသိဘူး။

ဘ၀ေပးကုသုိလ္ကံေပါ့ေလ

စား၀တ္ေနေရးအတြက္ကေတာ့တပ္ထဲစစ္သား၊ မိသားစုေတြအားလုံးကေတာ့ သိတဲ့အတုိင္း မငတ္ယုံတမယ္။ ထမင္းစားရရုံေလးပါ။ ဟင္းေကာင္းေကာင္းဆုိတာ တခါတရံ တပ္ထဲက ငါးကန္သိမ္းေတာ့မွ စားရတာမ်ားတယ္။ က်က္သား၊ ၀က္သား၊ အမဲသား တပတ္တခါစားရရင္ကံေကာင္း။ တခါလားလည္း ငပိရည္က်ဲက်ဲ၊ ငရုတ္သီးမႈန႔္နဲ႔အခ်ဳိမႈန္႔မပါတဲ့ရက္ေတာင္ ရွိတယ္။

တပ္ထဲမွာ သရက္သီး၊ ပိန္းနဲသီးစတဲ့အပင္ေပါင္းစုံမ်ားတယ္။ ဒီအသီးေတြကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ အဓိကဟင္းလွ်ာပဲ။ သရက္ကင္းကုိငပိရည္နဲ႔တုိ႔တယ္။ သရက္ညြန္႔ကိုအစိမ္းတုိ႔စားတဲ့အရသာ ဒီေန႔အထိသတိရတုံး။ သရက္သီးႀကီးလာရင္ သုတ္စား၊ ငပိခ်က္လုပ္။ အခ်ည္တည္တယ္။ အေျခာက္လွမ္းတယ္။ ဒီလုိမ်ိဳး တန္ဖုိးႀကီးတဲ့အပင္က တပ္ထဲမွာအမ်ားႀကီးဆုိေတာ့ မငတ္ဘူး။ ပိန္းႏွဲသီးလား။ ပိန္းႏွဲကင္းကုိျပဳတ္တုိ႔တယ္။ ႀကီးရင္ ခ်က္စားတယ္။ မွည့္ရင္စားတယ္။ အမ်ဳိးမ်ဳိးလုပ္စားလုိ႔ရေတာ့တန္ဖုိးရွိတယ္။

ငါးကန္ေဘးနားမွာေပါက္တဲ့ကန္စြန္းရြက္ကေတာ့ အၿမဲတန္းလုိလုိ။ တပ္ေဘးမွာ မုိးရာသီဆုိရင္ မွ်စ္ေတြထြက္တယ္။ မွ်စ္တူးတယ္။ ပုိတဲ့ဟာကုိေရာင္းတယ္။ မုိးရာသီဆုိေတာ့ ငါးေတြထြက္တဲ့အခ်ိန္ေလ။ ငါးပတ္၊ ငါးမွ်ား၊ ငါးရွဥ္႔ေထာင္တာကေတာ့ ေန႔တုိင္းလုပ္တယ္။ ဒီလုိမ်ဳိးရွာေဖြစားေသာက္ရတယ္။ က်ေနာ္ဆုိရင္ ငါးပက္၊ ငါးမွ်ားတာကုိ ၾသစေတ်းလ်မွာေနတဲ့အထိ ၀ါသနာအရမ္းပါတယ္။ ဘ၀ကသင္ေပးလုိက္တာဆုိေတာ့ အလုိအေလွ်ာက္၀ါသနာပါတယ္လုိ႔ေျပာလုိ႔ရလား။ ၀ါသနာမပါလည္း ဒီလုိအလုပ္ေတြကုိ မျဖစ္မေနလုပ္ရဖုိ႔အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ဘ၀က ျပဌာန္းသားၿပီးသားေလ။ ဒါကုိ ဘ၀ေပးကုသုိလ္ကံလုိ႔ပဲ သတ္မွတ္တာေပါ့။

တပ္တြင္းအပန္းေျဖစရာ

TV ၾကည့္ဖုိ႔အတြက္ဆုိရင္ သူမ်ားအိမ္ကုိေျပးရၿပီ။ လက္မ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ရွိတဲ့ TV တစ္လုံးကို လူအေယာက္ငါးဆယ္ေလာက္၀ုိင္းၾကည့္တယ္။ အိမ္ရွင္ကႀကိဳက္လားမႀကိဳက္လားမသိ။ မရွိေတာ့လည္း စစ္သားသမီးေတြဆုိေတာ့ ေအာက္က်ေနာက္က်ခံၿပီးၾကည့္ရတယ္ေလ။ ပုိင္ရွင္ကေတာ့ မ်က္ႏွာပြင့္သား။ TV တလုံးပုိင္တဲ့လူက သူေဌးတစ္ေယာက္လုိ မ်က္ႏွာပြင့္သားဗ်။

ဒီလုိစုေပါင္းၿပီးၾကည့္ရတဲ့အရသာက ကုိယ့္အိမ္မွာ ကုိယ္ပုိင္တဲ့ TV ကုိတစ္ေယာက္ထဲထုိင္ၾကည့္ရတဲ့အရသာထက္ပုိေကာင္းတယ္။ ရီစရာရွိရင္ အားလုံး၀ုိင္းရီရတယ္။ ေျပာင္စရာရွိရင္ တစ္ေယာက္နဲ႔တေယာက္ေျပာမနာဆုိမနာ။အေဖာ္မ်ားေတာ့ ပုိေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။

မီးပ်က္တဲ့အခါနဲ႔ႀကဳံပီးဆုိရင္ေတာ့ မီးျပင္တဲ့တစ္ၾကပ္ၾကပ္ႀကီးဗုိက္ပူေတာ့ထိၿပီ။ အားလုံး၀ုိင္းဆဲၾကေပါ့။ သူ႔ခဗ်ာလည္း ညဖက္ မီးပ်က္လည္း ၀ါးလုံးရွည္နဲ႔ ၀ါးေလွခါးအစုတ္ႀကီးကိုထမ္း။ တပည့္ေက်ာ္ ငပိန္ကုိေခၚပီး မီးစက္ကုိေျပးရတာအေမာ။ အုိဗာတုိင္ေၾကးရတယ္လုိ႔ေတာ့မထင္နဲ႔။ သူျပန္လာလုိ႔၊ မီးလာၿပီဆုိရင္ TV ၾကည့္ေနတဲ့ လူအုပ္ႀကီးက ေကာင္းခ်ီးၾသဘာေပးေတာ့ သူ႔ခဗ်ာ ေမာရမွန္းမသိ ပိတိျဖစ္ရတာခ်ည္းပဲ။

ဗြီဒီယုိရုံ

ဗြီဒီယုိၾကည့္ဖုိ႔အတြက္ တပ္ရင္းမွာ တပ္ရင္းရံပုံေငြ ဗြီဒီယုိဆုိင္ရွိတယ္။ ဓမၼာရုံအေဟာင္းႀကီးကုိ ဗြီဒီယုိရုံလုပ္ထားတာ။ ညဖက္ဆုိရင္ဗြီဒီယုိျပတယ္္။ ေန႔ဘက္ဆုိရင္ အစည္းအေ၀းလုပ္တယ္။ တရားစာသင္တယ္။ ညေနပုိင္းဆုိ ဒီဗြီဒီယိုရုံႀကီးမွာ ဓမၼာစၾကာရြတ္။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့အလုပ္ျဖစ္သားဗ်။

ညေနပုိင္း ဗြီဒီယုိျပပီးဆုိရင္ မျပခင္ကတည္းက ဓမၼာရုံေရွ ႔မွာ ကာလသားေတြ၊ အပ်ဳိေတြ၊ ရဲေဘာ္လူပ်ဳိေတြ၊ ခေလးေတြ၊ မုန္႔ဟင္းခါးအသုတ္စုံ၊ ကြမ္းယာဆုိင္ ေတာ္ေတာ္စုံလင္တယ္။ တေန႔တာပင္ပန္းထားသမွ်ဗြီဒီယုိရုံမွာ အေမာေျဖရတယ္ေလ။ ဗြီဒီယုိျပတဲ့ တပ္ၾကပ္အဆင့္ရွိ ဆရာႀကီးကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်က္ႏွာပြင့္သား။ သူ႔မယား၊ သူ႔သမီးကေတာ့ အေဖ့ရဲ ႔ျပစားရာထူးႀကီးနဲ႔ပက္သက္ၿပီးေတာ္ေတာ္ေလး ဂုဏ္ယူတဲ့မ်က္ႏွာထားနဲ႔။ ေန႔ပုိင္းဆုိရင္သူ႔မ်က္ႏွာကတမ်ဳိး။ ညပုိင္း ဗြီဒီယုိျပပီးဆုိရင္ သူ႔မ်က္ႏွာက သူ႔လုပ္စာကုိအားလုံးက ထုိင္စားေနတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ေတာ္ေတာ္ေတာ့ရီစရာေကာင္းတယ္။ ၾကည့္တဲ့သူေတြကလည္းအလကားမၾကည့္ရဘူး။ တစ္ေယာက္ကုိ ႏွစ္က်ပ္ေပးရတယ္။ ခေလးတစ္က်ပ္။ အျပာကားေတာ့ တပ္တြင္းဗြီဒီယုိရုံမွာမၾကည့္ရဘူး။ ဓမၼာရုံဆုိေတာ့ ငရဲႀကီးမွာေလ။ တပ္တြင္းရံပုံေငြေတာ့ ရလားမရလားေတာ့မသိဘူး။ ဗြီဒီယုိျပစားဖုိ႔တာ၀န္ၾကတဲ့ တစ္ၾကပ္ကေတာ့ TV အသစ္၀ယ္ႏုိင္တယ္။

ကာရာအုိေက

ေန႔ႀကီးရက္ႀကီးေတြျဖစ္တဲ့၊ တပ္မေတာ္ေန႔၊ လြတ္လပ္ေရးေန႔၊ လျပည့္ေန႔ေတြမွာ တပ္တြင္းမိသားစုေတြအားလုံးအတြက္ ကာရာအုိေကရွိတယ္။ ယုိင္းအကရွိတယ္။ ကာရာအုိေကစက္ကေတာ့ Sony ကတ္ဆက္အေကာင္းစားေပါ့။ အဲတုံးက တစ္ေသာင္းခြဲေလာက္တန္တယ္။ ကတ္ဆက္မွာ မုိက္တပ္ၿပီးဆုိလုိ႔ရတယ္။ အမ္ပရီဖုိင္ရာနဲ႔ ဂ်ဳိင္းပီး၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ေစာင္းေပါက္အႀကီးႀကီးႏွစ္လုံးနဲ႔ခ်ိတ္လုိက္ရင္ အသံၿဗဲလရမ္းနဲ႔ ကာရာအုိေကျဖစ္တယ္။ စတိတ္စင္ကုိေတာ့ တပ္ထဲက အၿမဲတမ္းသုံးေနၾက လက္သမားဆရာတပ္ၾကပ္ႀကီးနဲ႔ ရဲေဘာ္သစ္ေတြကေဆာက္ေပးတယ္။ ေဆာက္ဖုိ႔သစ္သား၊ ၀ါးကိုေတာ့ အၿမဲတမ္းသုံးေနၾကအေဟာင္းေတြကုိျပန္သုံးတာမ်ားတယ္။ တပ္ေထာက္မွာ ထားၾကတယ္။ အသုဘအတြက္စင္ထုိးလဲ ဒီသစ္သားနဲ႔၀ါး။ ဒီရြက္ဖ်င္ဘဲ။ မဂၤလာေဆာင္လည္း ဒါကုိျပန္သုံးတယ္။ အလွဴလည္းဒါပဲအားထားရတယ္။ ေခ်ြတာေတာ့မဟုတ္ဘူး ရွိကုိမရွိလုိ႔။

ကာရာအုိေကေန႔မတုိင္ခင္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ကာလသားေပါက္စေတြ စုၿပီးသီးခ်င္တုိက္ရတာ အရမ္းေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ ထမင္းေမ့ဟင္းေမ့။ ငါတုိ႔ေလာက္ တပ္ထဲမွာဘယ္သူမွ အသံမေကာင္းဘူးဆုိတဲ့ ဘ၀င္ေလဟတ္တဲ့အထာမ်ဳိးနဲ႔။ ကုိယ္ငန္းေနတဲ့ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ လက္ပြန္းတတီး သီးခ်င္တုိက္ရတာဆုိေတာ့ ရင္ထဲမွာ တလတ္လတ္နဲ႔ မုိးႀကိဳးပစ္ခံတဲ့အရသာမ်ဳိး။

ကာရာအုိေက ကတ္ဆက္ကုိ ကုိင္ခြင့္ရတဲ့ တစ္ၾကပ္ႀကီးလူပ်ဳိႀကီးကလည္း ဆုိၾကမယ္ေပ်ာ္ၾကမယ္မွာေတာင္ ၀င္ဟဲထားတာဆုိေတာ့ သူ႔ေနရာနဲ႔ သူ႔၀ါသနာကိုေတာ့လူေတြက အထင္ေတာ့ႀကီးသားဗ်။ သူကလည္းသူ႔ဆရာအားကိုးနဲ႔ဘယ္သူ႔မွ လူမထင္ဘူး။ သူ႔ဆရာက တပ္ေရးဗုိလ္ႀကီးေလ။ ကာရာအုိေကစက္ကုိင္ရတာကုိ သူ႔ခဗ်ာ စီးပြားေရးဦးပုိင္လီမီတက္ကုိ ကိုင္ရသလုိမ်ဳိး မ်က္ႏွာေၾကာကခပ္တင္းတင္း။

က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ သူ႔ကုိ ေစာက္ရႈးလုိ႔နာမည္ေပးတယ္။ ဖြန္ေၾကာင္ဆုိပီး ေနာက္ကြယ္မွာေခၚတဲ့သူငယ္ခ်င္းလည္းရွိတယ္။ ေရွ ႔မွာေခၚရင္ သီခ်င္းမဆုိရမွာဆုိးလုိ႔။ က်ေနာ္တုိ႔အိမ္တုိင္းမွာလည္း ကာရာအုိေကဆုိဖုိ႔ ကတ္ဆက္မေျပာနဲ႔ ေရဒီယုိေကာင္းေကာင္းမရွိတဲ့လူက ခပ္မ်ားမ်ားေလ။သီခ်င္းဆုိခ်င္လုိ႔ ဒီေစာက္ရႈးဖြန္ေၾကာင္ကုိ ဖားရတယ္။ ေယာက်ာ္းေလးဆုိရင္ ဒီငနဲက မ်က္ႏွာသာမေပးဘူး။ မိန္းခေလးဆုိရင္ တဟဲဟဲနဲ႔ပြဲေတာ္ေတြ႔ေနသလုိ။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သူဆူတာခံလုိက္၊ ဆဲခံလုိက္နဲ႔ ကာရာအုိေက ဆုိဖုိ႔ေန႔မေရာက္ခင္အထိ သီးခ်င္တုိက္ရတာကို အရမ္းသေဘာၾကတယ္။

ကာရာအုိေကဆုိၾကပီ

ကာရာအုိေကဆုိၾကပီးဆုိရင္ တပ္မႈးႀကီးနဲ႔အရာရွိမ်ား၊ သူတုိ႔ရဲ ႔မိသားစုမ်ား အားလုံးေရွ ႔ဆုံးမွာေနရာယူၾက။ ထုိင္ခုံေကာင္းေကာင္းနဲ႔ရႈ ႔စားေတာ္မႈၾကတယ္။ တပ္မႈးႀကီး၊ ဒု-တပ္မႈႀကီးရဲ ႔ခုံေအာက္မွာေတာ့ ႏုိင္ငံျခားျဖစ္၀ီစကီနဲ႔ဗ်ာ။ ေရွ ႔မွာ ေရပုလင္း၊ ေျမပဲေလွာ္နဲ႔။ မသိရင္ ၿမဲပဲေလွာ္ထုိင္စားေနတဲ့ပုံမ်ဳိး။ ခုံေအာက္မွာေတာ့ ၀ီစကီ။ အားပါး..တယ္လည္းဇိမ္က်တယ္ဗ်ာ။ အရာရွိေတြရဲ ႔ေနာက္မွာ ဆရာႀကီးေတြထုိင္တဲ့ထုိင္ခုံ။ ၿပီးရင္ေတာ့ ေအာက္ေျခရဲေဘာ္ေတြအတြက္ ေရမေလာင္းထားတဲ့ ဖုန္တေထာင္းေထာင္းတန္းစီကြင္းေလ။ ဒါလည္းအားလုံးကေပ်ာ္ရႊင္ေနတာပဲ။

က်ေနာ္တုိ႔တစ္အုပ္ကေတာ့ ေဖ်ာ္ေျဖေရးသမားေလ။ ဖုိးဆုိခ်င္ဆုိေတာ့ ဘာမွမသိဘူး။ မထုိင္ရလည္းဘာမွမျဖစ္ဘူး။ သူ႔အလွည့္ကုိယ့္အလွည့္ဆုိခ်င္လြန္းလုိ႔ ရန္ျဖစ္ရတာလည္းအေမာ။ ေဘးမွာ အမႈးသမားရဲေဘာ္ေတြက ထုံးစံအတုိင္းေကြးေနေအာင္ ကေနတာကုိ ထိမ္းဖုိ႔ အာဒပီ(MP)ကလည္း အဆင္သင့္။ တပ္မႈးေရွ ႔ေကာင္းေကာင္းထိန္းျပရင္ ရာထူးတုိးဖုိ႔၊ ေနရာေကာင္းရႏုိင္တယ္ဆုိေတာ့ သူကလည္း ခပ္မုိက္မုိက္။ ဘယ္သူမွ လူမထင္ဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ဆုိၾကေပ်ာ္ၾက။ တေန႔တာ အေမာေတြကုိဒီလုိနဲ႔အပန္းေျဖၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စုကလည္း ငါတုိ႔ေလာက္သီခ်င္းဆုိေကာင္းတဲ့ေကာင္ တပ္ထဲမွာဘယ္သူမွမရွိဘူးဆုိတဲ့အထင္ႀကီးစိတ္မ်ဳိးနဲ႔။ ကာရာအုိေကတစ္ပြဲၿပီးရင္ တပ္ရင္းအခ်ဳပ္မွာ ရဲေဘာ္ေလးငါးေယာက္ေတာ့အိပ္ရတယ္။ ပရိသတ္ကလည္း တပ္ထဲမွာရွိတဲ့ မိသားစုေတြေပါင္းရင္ လူေပါင္း ၁၀၀၀ ေလာက္ရွိေတာ့ သူ႔ပရိတ္သတ္နဲ႔သူဟုတ္ေနတာပဲ။ အျပင္လူ၀င္စရာမလုိဘူးေလ။

ဒီလုိမ်ဳိးေတာ့ညီတဲ့တပ္ပါဗ်ာ။

ဆက္ရန္-