ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ သံရုံးက၀န္ထမ္းက ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။ ဗမာျပည္က Passport ရွိလားေပါ့။ ဒုကၡသည္အျဖစ္နဲ႔ က်ေနာ္လာခဲ့တာပါလုိ႔ေျပာခဲ့တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်ေနာ့္မွာ ဗမာျပည္က Passport မရွိ။ ဒါနဲ႔ သံရုံး၀န္ထမ္းက "ခင္ဗ်ားရဲ ့ Passport ကုိ ရန္ကုန္ကႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးဌာနကို ပုိ႔ေပးမယ္။ သူတုိ႔ခြင့္ျပဳမွ ခင္ဗ်ားျမန္မာျပည္ကုိ ၀င္လုိ႔ရမယ္" လုိ႔ ဖုန္းဆက္ၿပီးအေၾကာင္းျပန္ခဲ့တယ္။
က်ေနာ္စဥ္းစားၿပီ။ ႏုိင္ငံျခားေရး ၀န္ႀကီးဌာနကုိပုိ႔မယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္ဒုကၡျဖစ္ႏုိင္တယ္။ အနည္းဆုံး ႏွမေစာင္းေတြ တီးတာကိုခံရႏုိင္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ မသြားသင့္ေတာ့ဘူးလို႔ စဥ္းစားတယ္။ ဒါနဲ႔ သံရုံး၀န္ထမ္းကို က်ေနာ့္ စာအုပ္ကုိ ျပန္ပုိ႔ေပးပါလုိ႔ ေျပာခဲ့တယ္။
သူတုိ႔စာအုပ္ေတြကိုျပန္ပို႔ေပးခဲ့တယ္။ က်ေနာ္စာအုပ္ပို႔တုန္းက ေလးအုပ္။ ခေလးအပါအ၀င္။ မိန္းမနဲ႔ခေလးေတြရဲ ့စာအုပ္ၾကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္။ က်ေနာ္စာအုပ္မွာၾကေတာ့ "တုံး"တစ္၀က္ထုထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ White Pan နဲ ့ျဖတ္ထားတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဒီကိစၥကုိ ဖာသိဖာသာေနခဲ့တယ္။ ကုိယ္မွနားမလည္တာ။
၂၀၀၈-ခုႏွစ္မွာ စကၤာပူကုိ ခရီးသြားတယ္။ စကၤာကေနတဆင့္ ထုိင္းကိုကူးဖုိ႔အတြက္။ စကၤာပူေလဆိပ္မွာ Immigration က စစ္ပါေလေရာ။ ေလယ်ာဥ္ေပၚက ခရီးသည္ေတြအကုန္ကုန္ၿပီ။ အေပါက္၀မွာ က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ့တယ္။ ဘာျဖစ္လဲမသိ။ ငါ့စာအုပ္က အစစ္ျဖစ္ၿပီးငါ့ကို ဘာလုိ႔ရစ္လဲမသိ။ က်ေနာ္က ဒီလုိစဥ္းစားတယ္။ ေနာက္မွ Immigration က အရာရွိေတြက ျမန္မာသံရုံးရဲ ့"တုံး"တ၀က္ထုထားတာကိုျပၿပီး ဒါဘာျဖစ္တာလဲလုိ႔ေမးတယ္။ က်ေနာ္လည္း မသိ။ ဘယ္က ဟာလည္းမသိ။ မသိဘူးလုိ႔ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ သူတုိ႔ၾကာၾကာမရစ္ဘူး။ ဒါနဲ႔ပက္သက္ၿပီး က်ေနာ္လည္း ဘာခံစားခ်က္မွမရွိ။
ၿပီးခဲ့တဲ့လက ကြာလာလမ္ပူက ၾသစေတ်းလ်သံရုံးကို အလုပ္ကိစၥနဲ႔ေရာက္တယ္။ သံရုံးေရာက္ေတာ့ သံရုံးအရာရွိက ရစ္ျပန္ေရာ။ ၾသစီႏုိင္ငံသားအခ်င္းခ်င္း။ အရာရွိက ထုိင္း။ က်ေနာ္က ဗမာ။ ဘာရမလဲ။ ဒါမ်ဳိးကေတာ့။ သူကေမးတယ္။ ေဟ့..မင္းစာအုပ္က ဘယ္လုိျဖစ္လဲေပါ့။ ဒီမွာ "တုံး"ရာႀကီးနဲ႔။ ၿပီးေတာ့ ဖ်က္ထားေသးတယ္။ ၿဖဲထားေသးတယ္။ မင္းဟာက အတုႀကီးလားမသိဆုိၿပီး စစ္ျပန္ေရာ။ ဒီမွာတင္ က်ေနာ္ေဒါသထြက္ၿပီ။ ေဟ့..ငါ့ၾသစီႏုိင္ငံသား။ မင္းမယုံရင္ ငါ့ရဲ ့ Sir Name ကုိ မင္းတုိ႔ System မွာ ျပန္ၾကည့္လုိ႔ေျပာလုိက္တယ္။ ၿပီးမွ သူက မင္းကိုမယုံလုိ႔မဟုတ္ဘူး။ မင္းစာအုပ္က ဘာျဖစ္လုိ႔ဒီလုိျဖစ္ေနတာလဲေမးျပန္ေရာ။ အရင္တုန္းက က်ေနာ္သတိမထားမိဘူး။ ေသခ်ာဖတ္ၾကည့္မွာ ဟာ...ဒါျမန္မာသံရုံးက "တုံး"ထုတဲ့အရာပဲ။
ျပန္စဥ္းစားမွ ေၾသာ္...ဒီဘဲေတြ ငါ့ကိုလုပ္ၿပီလုိ႔..။
ၿပီးေတာ့ ကြာလာလမ္ပူကေန ပီနန္ကုိ ကားနဲ႔ျပန္ထြက္တယ္။ ပီနန္ကေန ဘန္ေကာက္ျပန္တယ္။ စံခသြားတယ္။ စံခကေန Cambodia နယ္စပ္ကုိ ထြက္တယ္။ ဗီဇာသက္တမ္းတုိးဖုိ႔။ Cambodia အ၀င္ေတာ့ ေအးေဆးပဲ။ ထုိင္းကုိျပန္၀င္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကြိဳင္စားၿပီ။ အ၀မွာ တန္းစီးေနတဲ့လူေတြက နည္းတာမဟုတ္။ လူေပါင္းစုံ။ က်ေနာ့္အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ကြိဳင္တက္ၿပီ။ မိန္းမနဲ႔ခေလးေတြရဲ ့စာအုပ္ၾကေတာ့ အားလုံးေအးေဆး။ အ၀င္"တုံး"ထုေပးရုံပဲ။ က်ေနာ့္အလွည့္မွာ စာအုပ္မွာ ပါတဲ့ ျမန္မာသံရုံးရဲ ့တုံးတ၀က္ကိုၾကည့္ၿပီး ေမးၿပီ။ ဒါဘာျဖစ္လဲေပါ့။
အရင္တုန္းက အေတြ႔အႀကဳံ က်ေနာ့္မွာရွိၿပီဆုိေတာ့ အသံစာစာနဲ႔ ထုိင္းလ၀က အရာရွိေတြကုိ ဘုိလုိလႊတ္ၿပီ။ကုိယ့္မွာ ၾသစီ စာအုပ္နဲ႔ အခ်ဥ္ေတာ့မဟုတ္။ "ေဟ့..ငါက ျမန္မာျပည္ဒီမုိကေရစီေရးတုိက္ပြဲမွာပါတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္။ ငါကသူပုန္။ ၾသစီမွာ ႏုိင္ငံေရးခုိလႈံခြင့္နဲ႔အခုေနေနတယ္။ ငါဗမာျပည္ကိုျပန္ဖုိ႔ ကင္ဘာရာျမန္မာသံရုံးမွာ ဗီဇာေလွ်ာက္တယ္။ သူတုိ႔ငါ့ကိုမေပး။ ဒါ့ေၾကာင့္ဒီအတုိင္းျဖစ္လာတာ" ေဒါသနဲ႔ Fucking Burmese Embassy in Australia ဆုိၿပီးသုံးတယ္။ ရွက္လည္းရွက္ ေဒါသလည္းထြက္နဲ႔ဆုိေတာ့။ ေနာက္ဆုံး ထုိင္းလ၀ကအရာရွိေတြက သူတုိ႔ရဲ ့ဆရာႀကီးေတြဆီထပ္လႊဲတယ္။ ထမင္းကလည္းဆာ၊ ေဒါသကလည္းထြက္နဲ႔ ဒီဘဲႀကီးေတြကုိ လွည့္ေတာင္မၾကည့္ဘူး။
ေနာက္ဆုံး သူတုိ႔ရဲ ့ဆရာႀကီးလည္း ဘာမွမေျပာဘူး။ တခါတည္း You can go လုိ႔ေျပာတယ္။ ဒါက ဗမာသံရုံးက ဒုကၡေပးတဲ့ကိစၥ။ ဒါကိုေျပာခ်င္လုိ႔။
ေနာက္တစ္ေခါက္ ဘန္ေကာက္ကိုျပန္တယ္။ ဘန္ေကာက္က ကိုေအာင္သူၿငိမ္းအိမ္မွာတည္းတယ္။ စာအုပ္ကုိျပတယ္။ သူကေျပာတယ္။ ဗီဇာမေပးဘူး၊ ျငင္းတယ္ဆုိရင္ Refuse ဆုိတဲ့တုံးကို ထုေပးယုံပဲတဲ့။ သူေျပာတာကုိ က်ေနာ္္မယုံ။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ဘယ္သူ ့ကုိမွ က်ေနာ္မယုံလို႔ပဲ။ ဘန္ေကာက္ကေန ပီနန္ကုိ ထြက္တယ္။ ပီနန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ စကာၤပူကလာတဲ့မိတ္ေဆြကလည္း ကုိေအာင္သူၿငိမ္းေျပာတဲ့အတုိင္းပဲ။ ဒါနဲ႔ယုံသြားေတာ့တယ္။
ဒါဆုိဘာ့ေၾကာင့္ က်ေနာ့္စာအုပ္ကို ဒီလုိလုပ္ရတာလဲ။ က်ေနာ္က ရိုင္းလုိ႔လား။ က်ေနာ္က နာမည္ႀကီးတဲ့ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေရွာင္လား။ ငါက အုိစမာဘင္လာဒင္လုိ မာစတာမုိင္းလား။ ဒီလုိလည္းမဟုတ္။ က်ေနာ္က ဒီေလာက္ မႈးၿပီးေပါက္ကရလုပ္တဲ့သူပဲ။ ဘာ့ေၾကာင့္က်ေနာ့္စာအုပ္နဲ႔ က်ေနာ့္ကုိ ဒုကၡေရာက္ေအာင္လုပ္ရတာလဲ။ ဗမာအခ်င္းခ်င္းဆုိေတာ့ ဗမာသံရုံးက ဆုံးမတာလားမသိ။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္..သူတုိ႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္ဒုကၡအေတာ္ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။
မေပးခ်င္လည္းမေပးနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ ဘာျဖစ္လုိ႔ဒီလုိလုပ္လည္းမသိ။ ေမာင္မင္းႀကီးသား၊ လူႀကီးလူေကာင္းမ်ား က်န္းမာၾကပါေစ...။
