ေမာင္ေငြမက္ဆိုျပီးေမာင္တပ္ထားလို႕မေခ်မငံဆက္ဆံဖို႕ေတာ့မစဥ္းစားနဲ႕ေနာ္။ ခ်ာတိတ္ေလးမဟုတ္ဘူး။ အသက္ကေျခာက္ဆယ္ျပည့္ေတာ့မယ္။က်ဳပ္ဆိုတဲ့ေကာင္က
သူမ်ားကိုပဲေက်ာခ်င္တာ ကိုယ့္ကိုလာေက်ာရင္ နဲနဲမွ ခံခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။အသက္
ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္စာေရးဆရာၾကီးေတြက သူတို႕ကိုယ္သူတို႕ကေလာင္မွာေမာင္တပ္ျပီး
ေရးတာကိုလဲ အားက်တယ္။ထူးခၽြန္ ထက္ျမက္သူတိုင္းဟာ သူတို႕ ရဲ႕
အေၾကာင္းကို ကိုယ္တိုင္ေရးအတၳဳပၸတၱိတုိ႕တစ္သက္တာမွတ္တမ္းတို႕ျပဳစုေရးသားသြားၾက
တာကို လည္းအားက်တယ္။ဒါေၾကာင့္က်ေနာ့္ရဲ႕ မွတ္သားဖြယ္ရာ ဘဝအေတြ႕
အၾကံဳေတြကုိလည္း ေနာင္လာေနာက္သားမ်ား ေရွာင္ခ်င္ရင္လဲေရွာင္၊ ေဆာင္ခ်င္ရင္
လည္း ေဆာင္နိုင္ဖုိ႕ ရည္ရြယ္ျပီး'' ေမာင္ေငြမက္ တစ္သက္တာမွတ္တမ္း''
ဆိုတဲ့ ဒီစာတမ္းကုိျပဳစုေရးသားလိုက္ရပါေတာ့တယ္။
က်ေနာ့္မိဘေတြက က်ေနာ့္လိုလည္လည္ဝယ္ဝယ္မရွိခဲ့လို႕ က်ေနာ္ရဲ႕ဘဝဟာ ဆင္းဆင္းရဲရဲမဲြမဲြေတေတနဲ႕ၾကီးျပင္းခဲ့ရတယ္။ဒါေပမဲ့ကိုးတန္းအထိေတာ့က်ေနာ့္ကို
ေက်ာင္းထားေပးနိုင္ခဲ့ၾကတယ္။က်ေနာ္ဆယ္တန္းတက္မဲ့ႏွစ္မွာ အေဖဆုံးတယ္။
အေမက က်မၼာေရးမေကာင္းဘူး။ညီတစ္ေယာက္နဲ႕ ညီမတစ္ေယာက္ကလည္း
ရွိေသးတယ္။က်ေနာ္က အၾကီးဆုံးသား။အဲ့ဒါေတြထားပါ။က်ေနာ္စဥ္းစားတာက
သူတို႕အတြက္မဟုတ္ဘူး။ကိုယ့္အတြက္ကိုယ္စဥ္းစားတာ။ဘာ အကိုၾကီးအဘရာ
လဲ။ လက္မခံဘူး။သူတို႕လဲ အခ်ိန္တန္ရင္ ကိုယ့္သားကိုယ့္မယားနဲ႕ျဖစ္သြားၾကမွာ။
အေမ့ အတြက္လား။အေမကဆင္းရဲေပမဲ့ သူ႕ေဆြမ်ိဳးေတြက ေတာင့္တယ္။
ခ်မ္းသာတယ္ ေပါ့။အဲ့ဒိေဆြမ်ိဳးေတြကိုလဲ မေက်နပ္ဘူး။သူတို႕ကေတာ့ က်ိက်ိ
တက္ ခ်မ္းသာေနျပီး က်ေနာ္တို႕ကိုေတာ့ နည္းနည္းေလးမွလွည့္မၾကည့္ၾကဘူး။
ဘာ ဗုဒၶဘာသာေတြလဲ။ဗုဒၶဘာသာမွန္ရင္ "ဥာတကာနဥၥသဂၤေဟာ" ဆိုတဲ့
ဘုရားေဟာ မဂၤလာတရားနဲ႕အညီ ေဆြမ်ိဳးေတြကို ခ်ီးေျမွာက္ေထာက္ပံ့ရမယ္
မဟုတ္လား။ရမလားလို႕ေတာ့ အညံ့ခံ ဆက္ဆံၾကည့္ပါေသးတယ္။လုံးဝမစြန္
တဲ့ေဆြမ်ိဳးေတြမို႕ လမ္းေတြ႕ေတာင္ ႏႈတ္မဆက္ပဲ ခပ္စိမ္းစိမ္းေနျပစ္လိုက္တယ္။
ဒါေပမဲ့ သူတို႕ကအေမ့ကိုေတာ့ၾကည့္ၾကတယ္။ေစတနာနည္းနည္းရွိၾကတယ္ေပါ့။
အဲ့ဒိေတာ့ အေမ့အတြက္လဲ ထည့္စဥ္းစားမေနေတာ့ဘူး။အတိုခ်ဳပ္ေျပာ
ရရင္ေတာ့ အေမအပါအဝင္ေဆြမ်ိဳးအားလုံးကိုစြန္႕ျပီးေတာ့ သူေကာင္းျဖစ္ဖို႕
တစ္ရြာေျပာင္းခဲ့တယ္။
ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကိုေရာက္တယ္။အလုပ္ရွာတယ္။ပန္းရံဆိုက္တစ္ခုမွာ အလုပ္ရတယ္။
အလုပ္ထဲမွာသူမ်ားထက္ႏွစ္ဆေလာက္ပိုျပီးၾကိဳးစားလုပ္ကိုင္တယ္။ကိုယ့္အတြက္
အက်ိဳးရွိမဲ့သူကိုပဲေရြးေပါင္းတယ္။ကိုယ့္အတြက္အက်ိဳးမရွိတဲ့သူေတြ ဘာမွားလဲ
ဘာလိုအပ္လဲ ဘာေတြညံ့ဖ်င္းေနလဲအကုန္မွတ္ထားတယ္။အလုပ္ထဲမွာ
ကိုယ့္အတြက္ အက်ဳိးရွိနိုင္တဲ့သူဆိုေတာ့ အလုပ္သမားေခါင္းနဲ႕ ကန္ထရိုက္တာ
ေတြေပါ့ဗ်ာ။အက်ဳိးမရွိတဲ့သူဆိုတာကေတာ့ အလုပ္သမားေတြေပါ့ဗ်ာ။
အလုပ္သမားေတြဘာလုပ္တယ္ ဘာကိုင္တယ္ ဘယ္သြားတယ္ ဘာညံ့တယ္
ဆိုတာေတြကိုျပန္ေျပာျပျပီးအလုပ္သမားေခါင္းေတြကန္ထရိုက္တာေတြကို
ေပါင္းတယ္။သူတို႕ကသေဘာက်တယ္။ေနာက္ပိုင္း သူတို႕ကိုယ္တိုင္အလုပ္ထဲမွာ
မရွိရင္ေတာင္ က်ေနာ္ရွိေနတယ္ဆိုရင္ စိတ္ခ်ၾကတယ္။ရွင္းရွင္းေျပာ
ရရင္ေတာ့ အထက္ဖား ေအာက္ဖိနည္းနဲ႕ ပါဝါကိုခ်ဲ႕ထြင္တယ္၊ အထက္လူၾကီးရဲ႕
ယုံၾကည္ကိုးစားမႈကိုရယူတယ္။
အလုပ္သမားေခါင္းရဲ႕ခ်ီးေျမွာက္မႈေၾကာင့္ကန္ထရိုက္တာနဲ႕အေတာ္ေလး
ကိုရင္းႏွီးခြင့္ရခဲ့တယ္။ကန္ထရိုက္တာနဲ႕ရင္းႏီွးျပီဆိုမွေတာ့အလုပ္သမားေခါင္း
ေလာက္ကိုဘာဂရုစိုက္စရာလိုေတာ့လို႕လဲဗ်ာ။တစ္ေန႕အလုပ္သမားေခါင္းက
ပစၥည္းနည္းနည္းလိုအပ္လို႕အျပင္မွာသြားဝယ္ၾကရေအာင္ဆိုျပီးက်ေနာ့္ကို
ေခၚသြားတယ္။က်ေနာ္လဲဆိုင္ကယ္ေနာက္မွီးကခြထိုင္ျပီးပါသြားတယ္။တျခား
သူေတြထက္အခြင့္ထူးခံအဆင့္ေရာက္လာျပီဆိုေတာ့နည္းနည္းေလးေတာ့
ျမဴးမိတယ္။သူမ်ားေတြ အလုပ္ကိုကုန္းရုံးလုပ္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က
ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွာျငိမ့္ျငိမ့္ေလးထိုင္ျပီးအျပင္မွာေလေကာင္းေလသန္႕
ထြက္ရွဴနိုင္ေနျပီမဟုတ္လား။အိမ္ေဆာက္ပစၥည္းဆိုင္တစ္ဆိုင္ေရွ႕မွာရပ္ျပီး
ေစ်းဆင္းဝယ္ၾကတယ္။သူ ဘာေတြလုပ္လဲ က်ေနာ္အေသအခ်ာလိုက္မွတ္တယ္။
ေနာင္မွာ က်ေနာ္လည္း ဒါမ်ိဳးေတြလုပ္ဖို႕အခြင့္ေရးေတြၾကံဳရဦးမယ္ မဟုတ္လား။
အဲ့ဒိလို ၾကံဳလာေအာင္လဲဖန္တီးေနသူတစ္ေယာက္ပဲေလ။တစ္ရာတန္ပစၥည္းကို
တရာ့ငါးဆယ္နဲ႕ေဘာက္ခ်ာဖြင့္ခိုင္းတာကိုေတြ႕လိုက္တယ္။
အဲ့ဒါကိုက်ေနာ္ ျမင္သြားေတာ့ က်ေနာ့္ကိုျပံဳးစိစိနဲ႕ၾကည့္ျပီး "ဟဲဟဲ"တဲ့။ဘာမွ
မသိေသးတဲ့"အ အ"ေလးတစ္ေယာက္လိုပဲမသိဟန္ေဆာင္ျပီးသူဘာေတြလုပ္လဲ
ဆိုတာကိုအေသအခ်ာလိုက္မွတ္ေနတယ္။က်ေနာ္ ဘာမွသိဟန္မရွိတာကိုလဲ
အေတာ္ေလး သေဘာက်သြားတဲ့ပုံပါ။ျပီးေတာ့ သူကစားေသာက္ၾကီးတစ္ဆိုင္ကို
ေခၚသြားျပီး ၾကိဳက္ရာမွာစားဖို႕ေျပာတယ္။က်ေနာ္ ဘယ္လိုမွာရမွန္းမသိပါဘူး။
ဒါေပမဲ့သူဘာမွာမလဲဘယ္လိုမွာမလိုဆိုတာကိုေစာင့္ၾကည့္မယ္လို႕စိတ္ကူး
လိုက္တယ္။သူကိုေသတြင္းပို႕ျပီးသူ႕ေနရာကိုရယူဖို႕ေခ်ာင္းေနတဲ့
က်ေနာ့္ကိုမွ လာျပီးေကာင္းေနတဲ့သူ႕ကိုသနားေတာ့သနားမိသလိုပါပဲ။
ၾကည့္ေလ။က်ေနာ့္ကိုဘယ္လိုမွာဘယ္လိုစားဘယ္ဟာကဘယ္လိုေကာင္းတာနဲ႕
ဂရုတစိုက္ကိုသင္ေပးေနတာ။သူနဲ႕ဒါမ်ိဳးမၾကာမၾကာသြားျဖစ္ခဲ့လို႕လဲ လူနဲ႕သူနဲ႕
တူေအာင္ ေနထိုင္စားေသာက္တတ္လာကိုေတာ့ ျငင္းလို႕ရမွာမဟုတ္ပါဘူး။
ဒီလိုနဲ႕သူဆီက ပညာစုံတတ္ေျမာက္လာတဲ့တစ္ေန႕မွာ သူ႕ရဲ႕မသမာတဲ့လုပ္ရပ္
အားလုံးကို ကန္ထရိုက္တာဆီမွာ သြားျပီးဖြင့္ခ်လိုက္တယ္။က်ေနာ္က်ိတ္ပိုးေနတဲ့
ပန္းရံအလုပ္သမေလးကို ေၾကာင္တဲ့ကိစၥပါမက်န္ရေအာင္ ဖြင့္ခ်ေပးလိုက္တယ္။
သူမ်ားကိုလုပ္ၾကံခ်င္ေပမဲ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လုပ္ပါတယ္ဆိုတာၾကီးကိုေတာ့
အသိမခံခ်င္ဘူးေလ။ဒါေၾကာင့္က်ေနာ္ေျပာတယ္ဆိုတာကိုဘယ္သူ႕ကိုမွမေျပာဖို႕
လဲတိုးတိုးေလးကပ္ေျပာလိုက္တယ္။သူ႕အလွည့္ဘယ္ေတာ့ေရာက္လာမယ္ဆိုတာ
ကို မတြက္ဆတတ္ေသးတဲ့ ကန္ထရိုက္တာၾကီးကေတာ့ စိတ္ခ်ပါကိုယ့္လူတဲ့။
က်ေနာ္ အလုပ္သမားေခါင္းအျဖစ္ခန္႕အပ္ခံရတဲ့ေန႕မွာပဲ ကန္ထရိုက္တာက
သူနဲ႕အတူ စည္ဘီယာလိုက္ေသာက္ဖို႕ေခၚသြားတယ္။အတူထိုင္ေသာက္ျဖစ္တဲ့
အခ်ိန္မွာ သူဘာလိုလဲဆိုတာကို အေသခ်ာၾကည့္ျပီးအားလုံးက်ေနာ္က
အလိုက္တသိေဆာင္ရြက္ေပးတယ္။ဘီယာကုန္သြားရင္ ထပ္ငဲွ႕ေပးတယ္။
အျမီးတုံးေတြၾကီးေနရင္ေသးေအာင္ဖဲ့ေပးထားတယ္။သြားၾကားညပ္တာျမင္ရင္
သြားၾကားထိုးတံယူေပးတယ္။တခုခုစားျပီးတိုင္းတစ္ရွဴးတစကိုကိုယ္တိုင္ျဖဲ
ေပးတယ္။ေဆးလိပ္ထုတ္လိုက္တာနဲ႕မီးညွိေပးတယ္။သူေျပာသမွ်စကား
အားလုံးကို ဟုတ္သည္ျဖစ္ မဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ ဟုတ္ေၾကာင္း မွန္ေၾကာင္း
ေထာက္ခံတယ္။ဘီယာတစ္ငုံ ငုံျပီးတိုင္းမွာ အျမီးမစားျဖစ္ဘူးဆိုရင္ စိတ္ပူ
သေယာင္ေယာင္နဲ႕ ခြံ ့ေၾကြးဖို႕ၾကိဳးစားၾကည့္တယ္။သူအေတာ္ေလးမူးေနျပီ
ဆိုေတာ့မွ ေနာက္ထပ္မွာလိုက္ျပီး အားပါးတရ ေသာက္စားျပစ္လိုက္တယ္။
''အိမ္ကမိန္းမေတာင္ မင္းေလာက္အျပဳစုမေကာင္းဘူးကြား''လို႕
ရူးေၾကာင္မူးေၾကာင္ျဖစ္ျပီးထေအာ္တယ္။မသိဟန္ေဆာင္ေနလိုက္ျပီး ဝီစကီ
သုံးလုံးေလာက္ထပ္မွာတယ္ ။ၾကက္ေၾကာ္ပါဆယ္ သုံးထုတ္ေလာက္ ထုတ္ခိုင္း
လိုက္တယ္။က်ေနာ္ဘာေတြမွာတယ္စားတယ္ဆိုတာသူလုံးဝမသိဘူး။
အားလုံးရွင္းျပီးမွသူကေျပာတယ္။မင္းဘာမွလဲမစားပါလားကြတဲ့။က်ေနာ္ အေတာ္
ေလးကို သေဘာက်သြားတယ္။ဘာပဲေျပာေျပာ အလုပ္ထဲကပန္းရံအလုပ္သ
မေလးနဲ႕ခ်ိန္းထားတာမို႕ သူ႕ကုိ အိမ္ျပန္ပို႕ျပီးရင္ဒီတစ္ညအတြက္ေတာ့
ေလာကစည္းစိမ္ဆိုတာ ဘာလဲလို႕သိရေပဦးေတာ့မယ္။
အလုပ္သမားေခါင္းျဖစ္လာျပီဆိုေတာ့ အားလုံးကတရိုတေသ တေလးတစား
ရွိလာတယ္။မၾကည္ သူကလဲရယ္ျပတယ္။မုန္းသူကလဲ ျပံဳးျပတယ္။အရပ္ထဲက
ဇာတ္ပဲြမွာ ေငြမက္တို႕ ေနတတ္ဖို႕ပဲလိုေတာ့တယ္မဟုတ္လား။စာရင္းဇယား
အားလုံးကို မွန္မွန္ကန္ကန္လုပ္ျပလိုက္တယ္။ဘယ္ကိုသြားသြား ဘယ္သူ႕ကိုမွ
မေခၚဘူး။ဒါေပမဲ့ အသက္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ရွိမယ္လို႕ထင္ရတဲ့ အလုပ္
သမေလးတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ တခါတရံအလုပ္ပိတ္ရက္ေတြမွာ
ရုပ္ရွင္လိုက္ျပဖို႕စသလိုေနာက္သလိုနဲ႕လမ္းေၾကာင္းထားတာရွိတယ္။သူကလဲ
စသလိုလိုေနာက္သလိုလိုနဲ႕ျပန္လက္ခံတယ္။ဒီလိုနဲ႕ရုပ္ရွွင္ရုံကို ႏွစ္ေယာက္အတူ
မၾကာမၾကာသြားျဖစ္တယ္။ဒီေန႕ညေတာ့က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္းေနတဲ့အိမ္ကို
ရွစ္နာရီေလာက္လာလည္ဖို႕ေျပာၾကည့္လိုက္တယ္။ကိုကိုနဲ႕သာဆိုရင္ ဘယ္ေရာက္
ေရာက္ ဘယ္ေပါက္ေပါက္ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘာေတြျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္
လစ္လိုက္ခ်င္တယ္ ဆိုပဲ။ေခေတာ့ မေခဘူး။အဲ့သေလာက္မေခတဲ့ မိန္းကေလး
ကိုၾကာၾကာ မေပါင္းသင့္ဘူး လို႕သိလိုက္တယ္။သုံးလေလာက္ေနေတာ့ သူနဲ႕
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ အလုပ္ကိုအတူတူလာတာေတြ႕တယ္။ေကာင္မ
ေလးကိုေဖာက္ျပန္သူအျဖစ္နဲ႕စြတ္စဲြတယ္။ေကာင္ေလးကိုေတာ႔မင္းနဲ႕အဲ့ဒိ
ေကာင္မေလးနဲ႕ကျဖစ္ေနတာလားစသည္ျဖင့္ အစ္ေမးတယ္။ေကာင္ေလးက
မဟုတ္ေၾကာင္းျငင္းတယ္။ဒါဆိုမင္းၾကိဳက္ေရာမၾကိဳက္ဘူးလားလို႕
ေမးလိုက္တယ္။ၾကိဳက္တယ္ ဆိုပဲ။သူက မယူခ်င္ဘူးလားလို႕ေမးေတာ့
ရရင္ေတာ့လိုခ်င္တာေပါ့တဲ့။သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကိုပိုျပီးနီးစပ္ေအာင္လုပ္
ေပးလိုက္တယ္။တဖက္ကိုလဲ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလးစြတ္စြဲေပးလိုက္သလို တဖက္
ကိုလဲခပ္သြက္သြက္လႈပ္ရွားဖို႕တိုက္တြန္းေပးလိုက္တယ္။မၾကာပါဘူး။
ခိုးေျပးၾကပါေလေရာ။ေတာ္ေသးတယ္။ေကာင္မေလးက ႏႈတ္လုံတယ္။
သူႏႈတ္လုံလို႕လဲ အခုထိ အလုပ္ျမဲေနတာ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ ၾကာရင္စိတ္
ခ်ရမွာမဟုတ္ဘူး။ကိုယ့္အတြက္ အႏၱရာယ္ တစုံတရာျဖစ္လာနိုင္တယ္။
ဒါေၾကာင့္လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလုံးကိုအလုပ္ကထုတ္ျပစ္လိုက္တယ္။ဒီလိုနဲ႕
က်ေနာ့္ အလုပ္ဆိုက္ကိုေရာက္လာသမွ် ပ်ိဳပ်ိဳအိုအို လုံးၾကီးေပါက္လွ
လုံေမေခ်ာေလးမ်ားအားလုံးလိုလိုဟာက်ေနာ့္အတြက္ အပန္းေျဖစရာ
ညစာေလးေတြျဖစ္လာေတာ့တယ္။ေျခာက္လေလာက္ထိ စာရင္းမွန္
အင္းမွန္လုပ္ျပလိုက္လို႕ကန္ထရိုက္တာလဲ ျမိဳးျမိဳးျမက္ျမက္ရွိ
လာတာမို႕အေတာ္ေလးႏွစ္သက္ျပီး လက္ရင္းတပည့္တစ္ေယာက္လို
သေဘာထားလာတယ္။ဒါေၾကာင့္ သူေ႒းအေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္
မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တယ္။က်ေနာ္ကအလုပ္သမားေခါင္းဘာမွသိပ္လုပ္စရာမလိုဘူး။
အလုပ္သမားေတြကို ညႊန္ၾကားခိုင္းေစရုံသက္သက္ပဲ။အဲ့ဒိေတာ့ ကိုယ့္အတြက္
အခ်ိန္ပိုေလးေတြရွိေနတယ္ ေပါ့ဗ်ာ။ရသမွ်အခ်ိန္ပိုေလးေတြနဲ႕ခင္မင္ရင္းႏွီးလာတဲ့
သူေ႒းေတြကိုအရင္းျပဳျပီး ကန္ထရိုက္တာေပါက္စျဖစ္လာခဲ့တယ္။
က်ေနာ့္ဆရာဆိုတဲ့ကန္ထရိုက္တာကိုေတာ့အဲ့ဒိလုပ္ငန္းအေၾကာင္းအသိမေပးဘူး။
အသိေပးလို႕လဲမျဖစ္ဘူးေလ။သူယုံၾကည္သြားတဲ့အခါမွာသူ႕ဆိုက္ကဘိလပ္ေျမ
သံသြပ္သစ္စသည္ခိုးမွန္းမသိခိုးထားတာေလးေတြနဲ႕အရင္းျပဳထားတာ။
ဆိုက္ထဲကခိုးလိုက္ေစ်းေခ်ာင္လို႕က်ေနာ့္ကိုငွားၾကတဲ့သူေ႒းေတြဆီကခိုးလိုက္နဲ႕
က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္သူေ႒းေပါက္စအဆင့္ထိေရာက္ခဲ့တယ္။အဲ့သလိုလုပ္တဲ့အခါမွာလဲ
ကိုယ့္ဆိုက္မွာလုပ္တဲ့လုပ္တဲ့ အလုပ္သမားသီးသန္႕ထပ္ငွားတယ္။က်ေနာ္ စလုပ္ေတာ့
ၾကီးၾကီးမားမားမဟုတ္ပါဘူး။ေရကန္တို႕အိမ္သာတို႕ေစ်းဆိုင္ခန္းတို႕လိုအေသးစား
ေလးေတြပါ။အဲ့ဒိကိုယ္ပိုင္ဆိုက္ ေလးေတြအတြက္ အလုပ္သမားငွားတဲ့အခါမွာေတာ့
အလုပ္ျပဳတ္ျပီး စားစရာမရွိျဖစ္ေနတဲ့ အလုပ္သမားမ်ိဳးကိုေရြးငွားတယ္။လုံးဝမတတ္
တဲ့သူဆိုရင္ သင္ခိုင္း ခိုင္းေနရေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္သိပ္မက်န္ဘူး။အလုပ္ရွိျပီးသား
လူေတြကို ငွားရရင္လဲ ေငြပိုေပးရလိမ့္မယ္။အဲ့ဒိေတာ့ ေပါေခ်ာင္ေကာင္းအလုပ္သမား
ေတြကိုပဲေရြးငွားတယ္။လက္ဘက္ရည္တိုက္မယ္ဆိုျပီးအခ်ိန္ပိုတစ္ေန႕မွာ
ေလးငါးနာရီေလာက္ခိုင္းတယ္။ျပီးရင္ လဘက္ရည္ဆိုလဘက္ရည္ပဲ မုန္႕မပါဘူး၊
တိုင္ကီ မျဖစ္ရ၊ႏွစ္ခြက္မျဖစ္ရ၊ၾကိဳက္သေလာက္သာေသာက္။ကိုယ့္စေကး
မကုန္မခ်င္း။ေဆးလိပ္လည္း တိုက္တယ္ ။ဖက္ၾကမ္းကိုႏွစ္ေယာက္တစ္လိပ္ႏႈန္းနဲ႕
ေပါ့ဗ်ာ။အဲ့ဒိလို လဘက္ရည္ဖိုးနဲ႕ရင္းတဲ့အတြက္က်ေနာ့္ရဲ႕အက်ဳိးအျမတ္ကေတာ့
ငါးရက္စာကိုသုံးရက္နဲ႕အျပီးျဖတ္နိုင္တဲ့အတြက္ႏွစ္ရက္စာက်ေနာ္စားရတာေပါ့ဗ်ာ။
တခ်ိဳ႕ေကာင္ေတြကလာေသးတယ္။"လဘက္ရည္မေသာက္ခ်င္ဘူးအရက္ပဲတိုက္"တဲ့။
ဘယ္ရလိမ့္မလဲ။အရက္ကပိုေစ်းၾကီးတယ္ဆိုေတာ့ "ေဟ့ ဘုရားမၾကိဳက္တဲ့
သုရာေမရယကံကိုေတာ့ ငါကိုယ္တိုင္လဲမၾကဴးလြန္ဘူး ။ဘယ္သူၾကဴးလြန္တာကိုမွလဲ
အားမေပး ဘူး" လို႕ရုပ္တည္နဲ႕ေဟာက္ျပစ္လိုက္တယ္။အိမ္ျပန္ေရာက္မွအလွည့္က်
ခ်ိန္းထားတဲ့ အလုပ္သမေလးနဲ ့၀ီီစကီေလးနဲ႕ ကိုေရာျပီးျမည္းလိုက္တယ္။
က်ေနာ့္ဆရာကန္ထရိုက္တာက လူေတာ္ပါ။လူေကာင္းလဲ လူေကာင္းပါ။ဒါေပမဲ့
မိန္းမေတာ့အလြန္ၾကိဳက္ဆုိပဲ။ကမၻာေပၚမွာ အၾကိဳက္ဆုံးစားေသာက္ဖြယ္ရာကိုေျပာပါ
ဆိုရင္ေတာင္ မိန္းမ နုပ္နုပ္စင္းလို႕ေျဖမိမွာ အမွန္ပဲတဲ့။အစပိုင္းေတာ့ သူမဟုတ္သလိုပဲ
ေနခဲ့တာပါ။ပုံတုံးတုံး အလုပ္သမေတြနဲ႕စခန္းသြားေနရတာ ျငီးေငြ႕လာတဲ့အတြက္
အေျပာင္းအလဲေလးတစ္ခုကို ဖန္တီးဖို႕တည္းခိုးခန္းကိုေရာက္သြားတဲ့ေန႕မွာ မထင္မွတ္ပဲ
သူ႕ကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္။သူ႕ကိုက်ေနာ္က စျမင္တာဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ကိုသူမျမင္ေအာင္
ေရွာင္ေနျပီးသူဘာလုပ္မလဲလို႕အကဲခတ္ေနလိုက္တယ္။အဲ့ဒါထီေပါက္တာပဲ။
ဟုတ္တယ္။သူတပါးရဲ႕လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကို သိလုိက္ရတာ ဟာအသုံးခ်တတ္ရင္ ပြဖို႕လမ္းစပဲ
ခံယူထားသူတစ္ေယာက္မဟုတ္လား။ေနာက္တေန႕ကန္ထရိုက္တာနဲ႕ေတြ႕တဲ့
အခ်ိန္မွာ "ဆရာအသည္းေလးေတြ အေသးအမႊားေလးေတြရွိရင္ အိမ္ကိုေခၚခဲ့ေနာ္"
လို႕က်ေနာ္ကစသလိုေနာက္သလိုလိုနဲ႕ေျပာလိုက္တယ္။ဒါေပမဲ့သူ႕မွာမိန္းမရွိေၾကာင္း၊
ဒါမ်ိဳးေတြမလုပ္တတ္ေၾကာင္းကို စပ္စပ္ျဖဲျဖဲနဲ႕ျပန္ေျပာတယ္။ဒါေပမဲ့
က်ေနာ့္ဘက္ကေတာ့မေလွ်ာ့ဘူး။"ဟုတ္လို႕လား ဆရာရယ္ ကိုယ့္တပည့္ကို ကိုယ္ရွက္
မေနပါနဲ႕၊က်ေနာ္က လူပ်ိဳလူလြတ္ တစ္ေယာက္တည္းသမားပါ၊ဆရာသမားအတြက္
တညတေလ ေရွာင္ရွားအိပ္ေပးရတာ အပန္းမၾကီးပါဘူး၊ကိုယ့္ဆရာကိုသာ မသင့္ေတာ္
တဲ့ေနရာေတြကို ေလွ်ာက္သြားမိျပီး ဟိုလူျမင္ဒီလူျမင္နဲ႕ သိကၡာက် အထင္ေသးခံရမွာ
ကိုစိုးရိမ္တာပါ" လို႕နားလည္မႈရွိတာလိုလို သူ႕အက်ဳိးကိုေမွ်ာ္ကိုးတာလိုလို
ေျပာျပီး သူ႕ေသတြင္းကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဝိုင္းတူးေပးလိုက္တယ္။က်ေနာ့္စကားေၾကာင့္
တခ်က္ျငိမ္က်သြားျပီး"ေအး လိုအပ္ရင္ေျပာမယ္ကြာ"တဲ့။"ကိုယ္ပိုင္မရွိလဲ လာသာ
လာခဲ့ပါဆရာ က်ေနာ္အားလုံးကို ဖန္တီးစီစဥ္ေပးပါ့မယ္"လို႔လဲ က်ိမ္းေသေအာင္
ထပ္ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ေသခ်ာေပါက္ ယုံၾကည့္လိုက္ပါတယ္။က်ေနာ့္ အၾကံ
အစီေတြေအာင္ျမင္သြားျပီလို႕။
ေနာက္ေန႕ညေနမွာေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႕က်ေနာ့္ဆီေရာက္လာတယ္။
က်ေနာ္ကိုပိုက္ဆံငါးေထာင္ထုတ္ေပးျပီး "မင္းသြားလိုရာ သြားေပေတာ့
မနက္မွျပန္လာေတာ့"တဲ့။က်ေနာ္အရမ္း ဝမ္းသာသြားပါတယ္။ပိုက္ဆံ
ေၾကာင့္မဟုတ္ဘူး။အဲ့ဒိေနာက္မွာ ပိုက္ဆံ ငါးေထာင္ထက္ တန္ဖိုးၾကီးတဲ့အရာေတြ
တသီၾကီးပါလာတယ္ေလ။
က်ေနာ္အဲ့ဒိညက တန္းခိုခန္းမွာသြားအိပ္လိုက္တယ္။အဲ့ဒိေနာက္ပိုင္း
သူနဲ႕ပတ္သက္ျပီးခင္မင္းရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ အလုပ္ရွင္ေတြအားလုံးကို ဒီလူဟာ
မိန္းမရွိရဲ႕နဲ႕ဒါမ်ိဳးလုပ္ေနေၾကာင္းနဲ႕ေထြရာေလးပါး အပုတ္ခ်အသိေပးလိုက္တယ္။
လူဆုိတာမ်ိဳးကလဲ က်ေနာ့္အၾကိဳက္ခ်ည္းပဲ၊ဟုတ္တယ္၊ေကာင္းသတင္းေျပာရင္
မယုံသလိုလိုလုပ္တတ္ေပမဲ့မေကာင္သတင္းကိုေတာ့ခ်က္ခ်င္းလက္ခံယုံၾကည္
လိုက္ၾကတယ္။တခ်ိဳ႕သူေခၚလာတဲ့မိန္းခေလးမ်ားမွာလင္ရွိမယားမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း
ကိုလဲပိုပိုသာသာေလးတုတ္ေပးလိုက္ေသးတယ္။သက္ေသခိုင္လုံဖို႕အတြက္
၄င္းျဖစ္စဥ္ေတြအားလုံးဟာက်ေနာ့္အိမ္မွာပင္ျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္းနဲ႕ကိုယ့္အထက္လူမို႕
ဘာမွမေျပာရဲ၍လႊတ္ထားလိုက္ရေၾကာင္း၊သူ႕အမ်ိဳးသမီးနဲ႕မိန္းကေလးေတြရဲ႕
အမ်ိဳးသားေတြအတြက္ မခံခ်င္စိတ္ေပါက္ခဲ့ရေၾကာင္း စသည္စသည္
ေထြရာေလးပါးေကာင္းနိုးရာရာေလးေတြကိုပါ အေျပာက်က်ေလး ေျပာျပလိုက္
တယ္။တစ္ေနရာမေကာင္းတဲ့ လူဟာဘယ္ေနရာမွာ မေကာင္းနိုင္ဘူးလို႕လဲ
ေကာက္ခ်က္ခ်ေပးလိုက္ေသးတယ္။က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ဒါမ်ိဳးဆိုရင္မစင္
ဘင္ပုတ္ကဲ့သို႕ရြံရွာမုန္းတီးေၾကာင္းကိုေၾကာ္ျငာဝင္လိုက္တယ္။က်ေနာ္ေျပာမိသမွ်
အလုပ္ရွင္အားလုံးက်ေနာ္ေျပာတာကိုယုံၾကည္သြားၾကတယ္။ဒါေၾကာင့္ သူနဲ႕
ဆက္မလုပ္လိုေၾကာင္း ေျပာျပီး က်ေနာ္နဲ႕ပဲဆက္လုပ္ျဖစ္ၾကတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ကန္ထရိုက္တာၾကီးျဖစ္လာ ျပန္တယ္။က်ေနာ့္ အျမင္ကေတာ့ ကိုယ္
ကိုယ္တိုင္ ေအာင္ျမင္တိုးတက္ဖို႕ကအဓိကပဲေလ၊ဘယ္သူေတေတ ငေတမာရင္
ျပီးေရာဆိုတဲ့စကားပုံဟာ က်ေနာ့္အတြက္မ်ားျဖစ္ခဲ့ေလသလားလို႕ေတြးေတြးျပီး
တည္ထြင္သူပညာရွင္ကိုေတာင္ ဦးခိုက္ခ်င္စိတ္ေပါက္သြားတယ္။ငေတက
နာမည္သာပ်က္တာ ျမိဳးျမိဳးျမက္ျမက္ေတာ့ ရွိတယ္ မဟုတ္လားဗ်။အလုပ္ရွင္တစ္ဦးက
ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ျပီးေစခ်င္တာေတြရွိေနေတာ့ က်ေနာ့္ကို ကားေမာင္းသင္ေပးျပီး
ခပ္စုပ္စုပ္ကားေလးတစ္စီးဝယ္ေပးခဲ့တယ္။ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ၾကံရည္
ဖန္ရည္နဲ႕ ကားသစ္ေလးတစ္စီးကို လစဥ္ေၾကးေပးျပီး ဝယ္နိုင္ခဲ့တယ္။ဒါေပမဲ႕
အဲ့ဒိကားေလးကို အရင္းျပဳျပီးျဖတ္လမ္းနည္းနဲ႕စီးပြားရွာလိုက္တာ အလည္လြန္ျပီး
မိန္းမတစ္ေယာက္ရသြားတယ္။သူေ႒းသမီးဆိုျပီး အရခ်ိဳင္လိုက္တာပါ။
ေသခ်ာသြားေအာင္ ကေလးယူလိုက္မယ္စိတ္ကူးျပီး ဘာေဆးမွေတာင္
မတိုက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ကိုယ္ဝန္ရျပီဆိုတာေသခ်ာေတာ့ခိုးေျပးတယ္။သူမိဘေတြ
လိုက္မလာပါလား၊မစုံစမ္းၾကပါလားလို႕ေအာက္ေမ့ေနတာ၊ေနာက္မွ သိလိုက္ရတာက
သူ႕မိဘေတြမဟုတ္ဘူးတဲ့။သူ႕ရဲ႕ေတာရြာေလးက ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳးေတြတဲ့။
မိဘေတြနဲ႕ရင္းႏွီးေနလို႕ ေက်ာင္းလဲထားေပးမယ္ ၊အိမ္မႈကိစၥလဲတတ္နိုင္သေလာက္
ဝိုင္းလုပ္ဆိုျပီးေခၚထားတာတဲ့။ဆူလြန္းေငါက္လြန္းလို႕အိမ္ကေနထြက္ေျပးခ်င္
ေနတာတဲ့။ဒါေပမဲ့ဆင္းရဲတဲ့ဒဏ္ကိုလဲ မခံခ်င္တာနဲ႕ေအာင့္
ျပီးေန ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္နဲ႕ေတြ႕ ေတာ့လြတ္ျပီကၽြတ္ျပီဆိုျပီး
ခ်က္ခ်င္းလက္ခံလိုက္တာတဲ့။ကိုယ္ဝန္ရလုိ႕က်ေနာ္က ခိုးေျပးမယ္ဆိုေတာ့
အရမ္းနဲ႕ကို ဝမ္းသာျပီးလိုက္လာခဲ့တာဆိုပဲ။က်ေနာ္ကလည္း သူေ႒းသမီးပဲ
ဆိုျပီး အပိုင္အုပ္လိုက္တာ။အခုေတာ့ ေသျပီေပါ့ဗ်ာ။မတတ္နိုင္ဘူး။ျဖစ္လာတဲ့
ဇာတ္ေပၚမူတည္ျပီး အေကာင္းဆုံးကရေတာ့မွာပဲ။သူမကို ျမိဳ႕နဲ႕ေဝးတဲ့ ဆင္ေျခဖုန္း
ရပ္ကြက္ေလးတစ္ခုမွာ သြားထားလိုက္တယ္။ဆယ္ေလးငါးရက္ေလာက္အတူေနျပီး
မ်က္ေခ်ျဖတ္ထားလိုက္တယ္။က်ေနာ္ကို္ယ္တိုင္လဲ တျခားျမိဳ႕တျမိဳ႕ကို
ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္လိုက္တယ္။ကိုယ့္အတြက္ အက်ိဳးမရွိလို႕ကေတာ့
သေဗၺသတၱာ ကမၼသကာပဲ။
သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ က်ေနာ္ေဆာက္တဲ့ တိုက္ေတြ ျပိဳက်တာတို႕ေရစိမ့္
တာတို႕ျဖစ္ပါေလေရာ။အလုပ္ရွင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက က်ေနာ့္ကို
တရားစြဲထားၾကတယ္။ဝယ္ထားတဲ့ကားကလည္း ႏွစ္လေလာက္ထိ အေၾကြး
မဆပ္ျဖစ္လို႕ ရဲနဲ႕တိုင္ထားတယ္။အဲ့ဒိအခ်ိန္မွာ အညာသား တစ္ေယာက္နဲ႕
မိတ္ေဆြျဖစ္ျပီး၄င္းအညာသားရဲ႕ဇာတိအညာေဒသေလးကိုအလည္လိုက္
သြားခဲ့တယ္။ျမိဳ႕ကျပႆနာေတြကို ေရွာင္ရင္းတိမ္းရင္းနဲ႕ေပါ့။အဲ့ဒိမွာ
ရုပ္ရည္ေလးကလဲေခ်ာတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူလဲျဖစ္တဲ့ခ်ာတိတ္မတစ္ေယာက္
ကိုေတြ႕တယ္။သူမအေၾကာင္းကို စုံစမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕မိဘေတြက
က်ိက်ိတက္ခ်မ္းသာၾကတယ္ဆိုပဲ။ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာေအာင္ေတာ့ ထပ္ျပီး
စုံစမ္းလိုက္ရေသးတယ္။သမီးအရင္းမွဟုတ္ရဲ႕လားလို႕။ေသခ်ာျပီဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာ
သူမရဲ႕မိဘေတြကိုဝင္ေရာက္ခ်ဥ္းကပ္တယ္။အိမ္ထဲကိုကားေမာင္းျပီးေတာ့
ဝင္သြားတာ။စိန္လက္စြပ္ကလဲ ရွစ္ကြင္း တိတိဝတ္ဆင္ထားတယ္။က်ေနာ့္ရဲ႕
လုပ္ငန္းျဖစ္တ့ဲေဆာက္လုပ္ေရးနဲ႕ပတ္သက္ျပီးဘာမွမေျပာဘူး။ကိုယ့္ကိုယ္ကို
ေက်ာက္ကုန္သည္တစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႕မိတ္ဆက္တယ္။အဖိုးၾကီးေရာ အဖြားၾကီးပါ
က်ေနာ့္ရဲ႕ၾကြားလုံးထဲမွာေျမာျပီးသေဘာေတြက်ေနၾကတယ္။အဖိုးၾကီး အဖြားၾကီး
ဆိုေပမဲ့ က်ေနာ္နဲ႕ေတာ့ သိပ္မကြာပါဘူး။ဒါေပမဲ့ သူတို႕သမီးကိုလိုခ်င္တာဆိုေတာ့
အန္တီတို႕အန္ကယ္တို႕နဲ႕ေခၚလိုက္တယ္။သူတို႕ကေက်ာက္အေၾကာင္းနားမလည္
လို႕မဝယ္ေသးဘူးလို႕ျငင္းပါတယ္။ဒါေပမဲ့က်ေနာ္ကဒီေနေျမမွာအခုမွစတင္
ေျခခ်သူျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႕ပထမစတင္ရင္းႏွီးသူမ်ားမွာလဲ အန္တီတို႕ပဲျဖစ္တဲ့အတြက္
လက္ေဆာင္အေနနဲ႕လက္စြပ္ေလးတကြင္းေပးခ်င္ပါတယ္ဆိုျပီးအတင္းထိုးေပး
လိုက္တယ္။ျပီေတာ့ သူတို႕ရဲ႕ယုံၾကည္မႈကိုရေအာင္ တျခားစိတ္ဝင္စားသူမ်ား
ရွိပါကလဲ ၾကံဳရင္ၾကံဳသလို ေၾကာ္ျငာေပးဖို႕ေျပာလိုက္တယ္။ဒီလိုနဲ႕ သူတို႕မိသားစုနဲ႕
ရင္းႏွီးသြားျပီး စားအိမ္ေသာက္အိမ္လိုျဖစ္လာခဲ့တယ္။အခြင့္သာတဲ့တစ္ေန႕မွာ
ျမိဳ႕ကိုအလည္ေခၚခ်င္တဲ့အေၾကာင္းေျပာေတာ့ သူတို႕မွာဝမ္းသာလြန္း
လို႕ေက်းဇူးတင္ၾကတာ အခါခါပဲ။အဖိုးၾကီးကဘာမွသိပ္မသိသာေပမဲ့
အဖြားၾကီးကသိသိသာသာၾကီးကို ေျပာင္းလဲလာျပီး ညီမေလးကိုလဲ တရင္းတႏွီး
ေနဖို႕ ေစာင့္ေရွာက္ဖို႕ဘာညာ ေျပာလာေတာ့တာပါပဲ။က်ေနာ္လိုခ်င္
တာ ဒါပဲေလ။ စေနတနဂၤေႏြလိုေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ိဳးမွာ ခ်ာတိတ္မကိုေခၚျပီး
ဟိုလည္ ဒီလည္ေလွ်ာက္လည္ျဖစ္တယ္။သူမကလဲ ဘယ္ေခၚေခၚ ျငင္းတယ္လို႕
မရွိဘူး။ဒီလိုနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္သူရည္းစားအျဖစ္ထိတိုးတက္လာခဲ့တယ္။
က်ေနာ္က လက္ထပ္ဖို႕ေျပာတယ္ ။ဒါေပမဲ့ ငယ္ေသးလို႕လက္မထပ္ခ်င္ေသးဘူးတဲ့။
ရွက္တယ္တဲ့။က်ေနာ္အမ်ိဳးမ်ိဳး စည္းရုံးၾကည့္တယ္။အစဥ္မေျပဘူး။ဒါေပမဲ့ အခြင့္
သာမဲ့တေန႕ကိုေတာ့ လက္လြတ္မခံပဲ အပိုင္လႈပ္ရွားနိုင္ဖို႕
အျမဲတန္းအဆင္သင့္အေနအထားနဲ႕ျပင္ဆင္ထားတယ္။သူမရဲ႕ေႏြရာသီ
ေက်ာင္းပိတ္ရက္တစ္ေန႕မွာ သူတို႕မိသားစုနဲ႕အတူ ရန္ကုန္ကို ဘုရားဖူး
ထြက္လာခဲ့တယ္။ရန္ကုန္ကိုေရာက္ေတာ့ဘယ္သြားသြား ဘာလုပ္လုပ္
သူမအနားမွာပဲက်ေနာ္ အျမဲကပ္ေနတယ္။ျမိဳ႕လယ္ေခါင္တစ္ေနရာ
အေရာက္မွာသူမရဲ႕မိဘေတြနဲ႕အနည္းငယ္မ်က္ေျချပတ္သြားတယ္။
သူမကမေတြ႕တာပါ။က်ေနာ္က ေတြ႕ေနရတယ္။ဒါေပမဲ့
ဒါဟာ အခြင့္ေကာင္းပဲလို႕သိလိုက္တဲ့က်ေနာ္က ရသမွ်အခြင့္အေရးကို
အပိုင္အသုံးခ်ျပီး သူတို႕မိဘေတြနဲ႕ေဝးတဲ့ေနရာဘက္ကိုညႊန္ျပီး
အဲ့ဒိဘက္ကိုထြက္သြားေၾကာင္းေျပာလိုက္တယ္။သူမကေတာ့ စိတ္ေတြပူျပီး
အသဲအသန္လိုက္ရွာေနတယ္။က်ေနာ္ကလည္းအရမ္းကိုစိတ္ပူတဲ့ဟန္နဲ႕
လိုက္ရွာျပလိုက္တယ္။မိုးသာခ်ဳပ္သြားတယ္။လုံးဝမေတြေတာ့ဘူး။
ထိုေန ့အတြက္ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရန္ ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာဆိုျပီး တည္းခိုခန္း
တစ္ခုမွာ သြားတည္းလိုက္ၾကတယ္။က်ေနာ့္ရဲ႕ရွိသမွ်အစြမ္းအစ
အကုန္ထုတ္သုံးျပီး ႏွဴးႏွပ္လိုက္တယ္။အဲ့ဒိညမွာ က်ေနာ့္
ရဲ႕အလိုဆႏၵပန္းတိုင္ကိုေရာက္ရွိသြားတယ္။သူမရဲ႕အလစ္မွာ
မိဘေတြကိုေတာင္းပန္သလိုလိုနဲ႕ က်ေနာ္ေယာက်္ားေကာင္းပီသစြာ
ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္ယူမယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္းဖြင့္ေျပာလိုက္တယ္။ဒီကိစၥနဲ႕ပတ္
သက္ျပီး သူမဘာမွ်မသိလိုက္ဘူး။ဒါေပမဲ့ အဖိုးၾကီးအဖြားၾကီးေတြကေတာ့
က်ေနာ္တို႕ကိုလက္ထပ္ထိမ္းျမားေပးဖို႕ပဲ စီစဥ္ေတာ့တယ္။ဒီလိုနဲ႕ေယာကၡမ
အိမ္မွာပဲတက္ေနျပီး ကေလးတစ္ေယာက္ရခဲ့တယ္။ေယာက္်ားေလး။
ကားလဲျပဳတ္ အလုပ္ကလဲမယ္မယ္ရမရွိဆိုေတာ့ အရပ္ထဲကလဲ တစတစ
အတင္းတုတ္စျပဳလာျပီျဖစ္သလို ေယာကၡမေတြကလဲသိပ္မၾကည္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
မိန္းမကလဲ ပြစိပြစိလုပ္လာျပီ။ဘာမွမဟုတ္လဲ တေန႕တေခါက္ျမိဳ႕တက္ျပီးရွိတဲ့
လက္စြပ္ေလးေတြကို ေရာင္းခဲ့ဖို႕အၾကံေပးတယ္။လက္စြပ္ေတြက
အစစ္မဟုတ္ေၾကာင္းနဲ႕မင္းမိဘေတြကိုေပးဖို႕လုပ္လာခဲ့တဲ့ လက္စြပ္ကြင္း
အေသးေလးတစ္ခုသာ အစစ္ျဖစ္ေၾကာင္း မိန္းမကိုဖြင့္ေျပာျပီး ဒါေတြအားလုံးဟာ
မင္းကိုခ်စ္လြန္းလို႕ၾကံမိၾကံရာ ၾကံမိေၾကာင္းေျပာ၍
ေခ်ာ့ေမာ့ႏွစ္သိမ့္လိုက္တယ္။မိန္းမကေတာ့လင္အလုပ္မရွိရင္ရွက္လြန္းလို႕
အျပင္ေတာင္မထြက္ဝံ့ဘူးတဲ့ေလ။ဒါေပမဲ့က်ေနာ္ကေတာ့ ဂရုမစိုက္ပါဘူး။
ေန႕စဥ္ယူသုံးေနက်ေငြကိုတစ္ျပားမွမေလွ်ာ့ပဲပုံမွန္အတိုင္းယူသုံးေနခဲ့တာပဲ။
အညာဘက္မွာကေဆာက္လုပ္ေရးအလုပ္ကရွားလဲရွားတယ္။ရွိတယ္ဆိုရင္ေတာင္
က်ေနာ္မကၽြမ္းက်င္တဲ့နယ္မို႕မတိုးခ်င္ဘူး။က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ကလဲဘာမွမလုပ္ပဲ
အျငိမ့္သားေနရတဲ့ဘဝကိုပဲလိုခ်င္တာ။ဒါေပမဲ့ ၾကာလာရင္ ကန္ထရိုက္အမႈေတြ
ကားအေၾကြးမႈေတြနဲ႕မိသြားခဲ့ရင္ေထာင္ထဲေအာင္းေနရမွာကို ေတြးျပီးလန္႕
လာတယ္။ေနာက္ဆုံးမေလးရွားကိုထြက္ဖို႕စိတ္ကူးလိုက္တယ္။ဟုတ္တယ္။
က်ေနာ္စုံစမ္းေလ့လာမိသေလာက္ေတာ့ စကၤာပူလိုနိုင္ငံမ်ိဳးမွာက ပညာတတ္မွ
တဲ့ ပညာမတတ္ရင္ အိမ္ေဖာ္ေလာက္ပဲလုပ္ရမယ္တဲ့။က်ေနာ့္မွာက
မိဘေတြသင္ေပးထားတဲ့ေသစာရွင္စာေလးနဲ႕ဟိုလိမ္ဒီပတ္ ပညာေလာက္ပဲရွိတာ
အစဥ္မေျပနိုင္ဘူး။ထိုင္းနိုင္ငံမွာက်ေတာ့လဲ အႏၱရာယ္မ်ားတယ္တဲ့။ဒါ
ေၾကာင့္ မေလးရွားကိုေရြးလိုက္တယ္။မေလးရွားမွာ အလုပ္လုပ္ဖို႕ဆိုျပီးေယာကၡမ
ေတြဆီမွာ ေငြေတာင္းတယ္။မိန္းမကလဲ ဝိုင္းငိုျပေတာ့ ေရွာေရွာရွဴရွဴပဲ
ထုတ္ေပးတယ္။အသြားစရိတ္ရဲ႕သုံးဆေလာက္ကိုေျပာျပီးေတာင္း
လိုက္တာဆိုေတာ့ အစစအရာရာ အားလုံးအစဥ္ေျပေျပေခ်ာေခ်ာေမာေမာနဲ႕
မေလးရွားကိုေရာက္ခဲ့တယ္။
မေလးရွားေရာက္ေတာ့ ေဆာက္လုပ္ေရးအလုပ္ပဲဆက္လုပ္ျဖစ္တယ္။
ထြက္လာကတည္းက လြတ္ျပီကၽြတ္ျပီလို႕သေဘာထားျပီးထြက္လာခဲ့တာ
ဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ရရမိန္းမဆီျပန္မပို႕ျဖစ္ခဲ့ဘူး။အဆက္အသြယ္
လဲမလုပ္ေတာ့ဘူး။ဒါေပမဲ့ ဒုကၡေရာက္တဲ့အခါ အကူညီေတာင္းလို႕ရေအာင္
သူတို႕အိမ္က ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုကိုေတာ့ လိုရမယ္ရသိမ္းထားတယ္။မေလးရွားက
အလုပ္ဆိုက္ထဲမွာလဲအရင္ဗ်ဴဟာအတိုင္းပဲက်င့္သုံးတယ္။အခုေခတ္စကားနဲ႕
ဆိုရင္ေတာ့ အထက္ဖား ေအာက္ဖိေပါ့။သူမ်ားထက္အနည္းငယ္ အခြင့္အေရး
ပိုရတာေလးကလဲြျပီးဘာမွ မထူးဘူး။ရတဲ့ေငြကလဲက်ေနာ့္အသုံးစရိတ္နဲ႕
သူေ႒းျဖစ္ဖို႕မလြယ္ဘူး။‘’အ‘’မလို႕ေခၚတ့ဲအင္ဒိုနီးရွားအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္
ကိုအိမ္မွာေခၚထားတယ္။အဲ့ဒါက က်ေနာ့္အတြက္မရွိမျဖစ္ဗ်။ ေပါေပါရတဲ့
ေနရာဆိုေတာ့ေခၽြတာေနစရာလည္းမလိုဘူး။တပတ္ကိုတစ္ေယာက္
ေျပာင္းတယ္။အိမ္ကမိန္းမကိုသတိေတာင္မရဘူး။သူ႕ကို ဆင္းရဲဒုကၡခံျပီး
ေငြပို႕ေနမဲ့အစား ဒီလမ္းစဥ္ကက်ေနာ့္အတြက္ပိုျပီးအစဥ္ေျပတယ္။ဒါေပမဲ့
ဒီအတိုင္းစခန္းသြားေနရင္ က်ေနာ့္ဘဝအတြက္ ခိုင္လုံတဲ့
အာမခံခ်က္မရွိဘူး။အလုပ္လုပ္လိုက္၊ေသာက္လိုက္၊
စားလိုက္၊ ‘အ’ မအသစ္ေနာက္တစ္ေယာက္ရွာလိုက္နဲ႕က်ေနာ့္ဘဝရဲ႕
ဇာတ္သိမ္းခန္း ဟာဘယ္ေတာ့မွ လွပလာမွာ မဟုတ္ဘူး။တစ္သက္စာ
ခ်မ္းသာ ၾကီးပြားမဲ့ အလုပ္ကေတာ့ မေလးရွားမွာ မရွိတာေသခ်ာသြားျပီ။
ဗီဇာကလဲသက္တမ္းကုန္လို႕ အိုဗာစေတး ျဖစ္ေနျပီ။သက္တန္းလဲ
ထပ္မတိုးနိုင္ေတာ့ဘူး။လုပ္လာလိုက္တဲ့အလုပ္ေတြ
ကလဲစုံေနျပီ။စားေသာက္ဆိုင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က်ေနာ္မလုပ္ဘူးတဲ့
ဆိုင္မရွိသေလာက္ျဖစ္သြားျပီ။ေဆာက္လုပ္ေရးဆိုက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
လည္းက်ေနာ္မလုပ္ဘူးတဲ့ဆိုက္မရွိသေလာက္ျဖစ္သြားျပီ။
ဘာလုပ္ရရင္ေကာင္းမလဲ။နိုင္ငံေရးလုပ္စားတယ္ဆိုတဲ့စကားလုံးၾကား
ဘူးတယ္။အဲ့ဒါကဘယ္လိုလဲ။စုံစမ္းၾကည့္တယ္။နိုင္ငံေရးအဖဲြ႕စည္းဆိုတာ
ေတြကို ခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္တယ္။အရမ္းခ်မ္းသာေနတဲ့လူေတြရွိသလို ထမင္း
ငတ္ေနတဲ့လူေတြလဲ ရွိတယ္။အဲ့ဒိအဖဲြ႕ေတြထဲ ဝင္ရင္က်ေနာ့္အေနနဲ႕
အရမ္းခ်မ္းသာတဲ့လူမျဖစ္နိုင္ဘူးဆိုတာေသခ်ာတယ္။နိုင္ငံေရးအေၾကာင္း
လဲက်ေနာ္ဘာမွမသိဘူး။သူတို႕လုိစာေတြေပေတြလဲစိတ္မဝင္စားဘူး။
သူတို႕ကလဲက်ေနာ္ ဝင္ထြက္သြားလာတာကို သိပ္ၾကိဳက္ပုံမေပၚဘူး။
သူတို႕လူေတြအခ်င္းခ်င္းထဲက တစ္ေယာက္ကေတာ့ မင္းကို
ေထာက္လွမ္းေရး ထင္ေနတာကြတဲ့။အားပါးပါး ကိုယ့္ကိုေတာင္
အထင္ၾကီးမိသလိုျဖစ္သြားတယ္။ဆယ္တန္းေတာင္မေအာင္တဲ့လူ
တစ္ေယာက္ကို ေထာက္လွမ္းေရးလို႕ထင္တယ္ဆိုေတာ့ေလ။နိုင္ငံေရး
အဖဲြ႕အစည္းကလူေတြဟာ တစိမ္းျမင္ရင္ ေထာက္လွမ္းေရးထင္တဲ့
ေရာဂါရွိၾကပါလားလို႕လဲ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ဒါေပမဲ့ ၾကီးမားတဲ့
အက်ဳိးအျမတ္တစ္ခုေတာ့ ရခဲ့တယ္။ဒုကၡသည္ ဟန္ေဆာင္ျပီး အေမရိကန္
၊ၾသစေတလ် စတဲ့နိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြကို ထြက္လို႕ရတယ္ ဆိုပဲ။ဘယ္လို
ဟန္ေဆာင္ရမွာလဲ။ဘယ္လိုဒုကၡသည္ လဲ။က်ေနာ္ဘာမွ မသိဘူး။
ေနာက္ဆုံးေတာ ဒဲ့ပဲ ဝင္ေမးလိုက္တယ္။က်ေနာ္ နိုင္ငံျခား ကိုထြက္ခ်င္တယ္။
ဒုကၡသည္အျဖစ္ဘယ္လို ဟန္ေဆာင္ရမွာလဲေပါ့။ မင္းေငြေၾကးတတ္နိုင္ရင္
ဟန္ေဆာင္စရာမလိုဘူး၊တစ္ႏွစ္အတြင္း သြားလို႕ရေအာင္ခ်ိတ္ေပးနိုင္တဲ့သူရွိတယ္
ဆိုပဲ။ဘယ္ေလာက္ကုန္မလဲ လို႕ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမန္မာေငြ သိန္းခုဆယ္
ေလာက္ဆိုရင္ရတယ္တဲ့။ျမန္မာသိန္းခုနစ္ဆယ္က်ေနာ္ဘယ္ကေနဘယ္လိုရနိုင္မလဲ။
စဥ္းစားတယ္။အၾကံထုတ္တယ္။က်ေနာ္ကေတာ့ အေမရိကန္ကိုသြားခ်င္တယ္။
အေမရိကန္မွာဆိုရင္ ဘယ္လိုညာလိုနဲ႕ဟိုလူကတစ္မ်ိဳးေျပာဒီလူကတစ္မ်ိဳးေျပာနဲ႕
အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကားေနရေတာ့ခ်က္ခ်င္းကိုထသြားခ်င္စိတ္ေပါက္သြားတယ္။သူတို႕စကားနဲ႕
ဆိုရင္ေတာ့ လူ႕အခြင့္အေရး ျပည့္ဝတဲ့နိုင္ငံဆိုပဲ။ဘာလူ႕အခြင့္ေရးမွ
နားမလည္ဘူး။ခ်မ္းသာရင္ျပီးေရာ။ေငြရရင္ျပီးေရာ။အိုဗာစေတးလဲ
မျဖစ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ငါးႏွစ္ျပည့္တာနဲ႕နိုင္ငံသား အျဖစ္ေလွ်ာက္ခြင့္ရွိတယ္တဲ့။
ဟုတ္တာမဟုတ္တာ အပထား။ငယ္ငယ္ကတည္း အေမရိကန္ အက္ရွင္ကားေတြၾကည့္ျပီး
ဒီလိုနိုင္ငံမ်ိဴးကိုေရာက္လို႕ကေတာ့ ေသျပီးေနာက္ဘဝမွာေတာင္ လူျပန္ျဖစ္ရင္
အဲ့ဒိမွာပဲျဖစ္ေအာင္ အဲ့ဒိမွာပဲေသတဲ့အထိေနျပစ္မယ္လို႕ စိတ္ကူးခဲ့တာ။အခုေတာ့
အဲ့ဒိနိုင္ငံကိုသြားဖို႕ လမ္းစေတာ့ရျပီ။လိုေသာ္ ၾကံဆ နည္းလမ္းရ ဆိုတဲ့အတိုင္း
ၾကံဆခဲ့ရတာေပါ့။
တေန႕ ျမန္မာစားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုမွာ ထမင္းသြားစားတုန္း ျမန္မာျပည္က
ျပန္လာတဲ့သူတစ္ေယာက္ကသူ႕အေတြ႕အၾကံဳေတြကို ေဖာင္ဖဲြ႕ျပီးေျပာေနတာကို
ၾကားလုိက္ရတယ္။အဲ့ဒိအခ်က္ကပဲ က်ေနာ့္အတြက္ေရႊသတင္း ေငြသတင္းျဖစ္ခဲ့တယ္။
ဟုတ္တယ္။ သူက အိုဗာစေတးျဖစ္ေနလို႕ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ဖို႕ခက္ေနတာနဲ႕
ဘန္ေကာက္ကိုေရာက္ေအာင္သြားျပီး ထိုင္းပုလိပ္ကိုေတြ႕ေအာင္ရွာတယ္။
ျပီးေတာ့အဖမ္းခံတယ္။ထိုင္းပုလိပ္က သူ႕ကိုမိေတာ့ ထုိင္းျမန္မာနယ္စပ္က
မဲေဆာက္ကိုပို႕တယ္။မဲေဆာက္ကေနတဆင့္ျမန္မာျပည္ထဲျပန္ပို႕တယ္တဲ့။
တယ္ဟုတ္ပါလား။ပိုက္ဆံကုန္စရာ မလိုပဲ အေစာင့္အၾကတ္ေတြနဲ႕ အႏၱရာယ္
ကင္းေဘးရွင္းျပီး ျမန္မာျပည္ကိုေခ်ာေခ်ာေမာေမာျပန္နိုင္တယ္ ဆိုပဲ။ဒါေပမဲ့
ထိုင္းပုလိပ္ေတြက မဲေဆာက္ကမိတဲ့သူကို ရိုးရိုးျပန္လႊတ္ျပီး ဘန္ေကာက္က
မိတဲ့သူဆိုရင္ေတာ့ ပိုက္ဆံနဲ႕ေရြးရင္ေရြး မေရြးရင္ ေထာင္ဒါဏ္တဲ့။
အဲ့ဒိျမန္မာျပည္ဖြားဥာဏ္ၾကီးရွင္ၾကီးဆီ ကရတဲ့သတင္းအခ်က္အလက္ကို
အေျခခံျပီး က်ေနာ့္အတြက္ ၾကီးမားတဲ့အၾကံအစည္တစ္ခုရခဲ့တယ္လို႕ပဲေျပာရမယ္။
ဒါေပမဲ့ ေနာက္တစ္ခု ထပ္ၾကားလိုက္ရတာက ထိုင္းပုလိပ္ေတြက အျမဲတန္းေတာ့
လိုက္ဖမ္းေနတာ မဟုတ္ဘူး။ကိုယ္သြားတဲ့အခ်ိန္က ပုလိပ္ေတြရဲ႕စီမံခ်က္
နဲ႕ဖမ္းတဲ့အခ်ိန္မဟုတ္ရင္ မလြယ္ဘူး။အလုပ္ရွာရ အခက္္၊ျပန္လာရလဲ အခက္နဲ႕
ဒုကၡပင္လယ္ေဝသြားနိုင္တယ္ဆိုပဲ။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာျပည္ျပန္ျပီး က်ေနာ့္အတြက္
အခြင့္အလန္းတစ္ခု ဖန္တီးနိုင္တယ္ ဆိုတဲ့ အၾကံတစ္ခုကေတာ့ ေသခ်ာသြားတယ္။
အဲ့ဒိ ရက္အတြင္းမွာပဲ မိန္းမနဲ႕ကေလးကိုလြမ္းေၾကာင္း၊ေယာကၡမေတြကလဲ
သတိရေၾကာင္း စသည္ပတ္ခၽြဲ ႏွပ္ခၽြဲလုပ္ျပီး ဖုန္းဆက္လိုက္တယ္။မိန္းကေတာ့ ဘာ
ပဲျဖစ္ျဖစ္ အစဥ္မေျပလဲ ျပန္လာပါေတာ့ တဲ့။ေယာကၡမေတြကလဲ သားကြဲမယားကဲြေနျပီး
ဘာမွမထူးတဲ့အလုပ္ကို လုပ္ေနမဲ့အစား ကိုယ့္သားမယားနဲ႕အနီးဆုံးေနရာကိုျပန္လာျပီး
ျဖစ္သလိုလုပ္ကိုင္စားပါတဲ့။အရင္းႏွီးထုတ္ေပးမယ္ ဆိုပဲ။ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ဘက္ကေတာ့
အေလွ်ာ့မေပးပါဘူး။အလြန္အစဥ္ေျပေၾကာင္းအလုပ္ေတြက မအားလပ္ေအာင္
လုပ္ေနရေၾကာင္း၊စိတ္ကို အလုပ္ထဲမွာပဲႏွစ္ထားျပီးအခ်ိန္တန္မွ ေငြထုတ္ပိုက္၍
ျပန္လာရန္ဆုံးျဖတ္ထားတဲ့အတြက္ လုံးဝအဆက္အသြယ္မလုပ္ျဖစ္ေၾကာင္း
အခုအခ်ိန္တန္ျပီျဖစ္၍ မၾကာခင္ေငြထုတ္ပိုက္ျပီးျပန္လာေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊
ပတ္စပို႕သက္တန္းကုန္သြားျပီျဖစ္၍ အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့ေတာ့လမ္းမွ ျဖတ္ျပီးျပန္လာ
ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ဒါေပမဲ့စိတ္ပူရန္မလိုေၾကာင္း၊ထိုင္းနိုင္ငံဘက္မွ ျပန္လာမည္ျဖစ္၍
အေဖနဲ႕အေမအတြက္ ရိုးဒယား လက္ေဆာင္မ်ားလည္းပါလာမည္ျဖစ္ေၾကာင္း
စသည္ျဖင့္ မစားရဝခမန္းေျပာလိုက္ပါတယ္။အဖြားၾကီးနဲ႕က်ေနာ္ အမ်ိဳးသမီးလည္း
အေတာ္ေက်နပ္ ႏွစ္သက္ေသာအသံမ်ားျဖင့္ျပန္္ေျပာလာပါတယ္။
ေနာက္တေန႕၄င္းျမန္မာထမင္းဆိုင္သို႕ျပန္သြား၍ ျမန္မာျပည္ကိုျပန္ခ်င္လို႕
အဲ့ဒါဘယ္ကိုဆက္သြယ္ျပီးျပန္ရင္ရနိုင္လဲလို႕ သြားေရာက္စုံစမ္းခဲ့တယ္။မေလးရွား
ရင္းဂစ္ ကိုးရာေပးရင္ ျမန္မာနိုင္ငံ ျမဝတီအထိအႏၱရယ္ကင္း ေဘးရွင္းစြာ
ျပန္ပို႕ေပးဖို႕တာဝန္ယူေၾကာင္းဆိုင္ရွင္က ေျပာပါတယ္။က်ေနာ္ အေနနဲ႕
တျခားေနရာေတြမွာ မစုံစမ္းဖူးပါဘူး။ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္က ဘယ္သူ႕
အေပၚမွာမွ မရိုးသားခဲ့တဲ့အေတြ႕အၾကံဳအရ သူတို႕ကိုလဲမရိုးသားတဲ့လူေတြပဲလို႕
ျမင္ပါတယ္။ကိုယ္ကိုတိုင္က မေကာင္းမႈေပါင္းမ်ားစြာကိုလုပ္
ေနတဲ့လူေတြဟာ လူတိုင္းကိုလဲ ဒီလိုလုပ္လိမ့္မယ္ ထင္တာ က်ေနာ့္ရဲ႕သီဝရီပဲ။
ရင္းဂစ္ကို္းရာဆိုေတာ့ သူစိမ္းမို႕သက္သက္ေစ်းတင္ထားတာလို႕တြက္လိုက္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ အတည္ေပါက္နဲ႕ျပန္အစ္လိုက္တယ္။"ဟိုဘက္ကဆိုင္မွာေတာ့
ရွစ္္ရာလို႕ေျပာတယ္ဗ်…လမ္းေၾကာင္းခ်င္းမတူလို႕လား" လို႕။ဆိုင္ရွင္
ကမ်က္ေထာက္နီၾကီးနွင့္ျပန္ၾကည့္၍"သြားခ်င္မွသြားမသြားခ်င္္ေန"ဟုျပန္ေဟာက္
လိုက္ေသာေၾကာင့္ အူလည္လည္ဟန္ျဖင့္္ "အခုမဟုတ္ေသးပါဘူး…ေငြစုရဦးမယ္
…ျပန္မဲ့ေန႕က်ေနာ္ျပန္လာခဲ့မယ္" လို႕ေျပာျပီးျပန္လာခဲ့လိုက္တယ္။မေလးေငြ
တစ္ေထာင္ေက်ာ္္ေလာက္ စုမိတဲ့ေန႕မွာ က်ေနာ္အဲ့ဒိဆိုင္ကိုျပန္သြားျပီး
ဆက္သြယ္တယ္။အစဥ္ေျပတယ္။လမ္းေၾကာင္းကေတာ့ဟယိုင္ဘက္ကေန
သြားရမွာတဲ့။ဒါေပမဲ့အသြားလမ္းမွာညရထားစီးျပီးသြားရတာမို႕က်ေနာ္
ဘာမွမျမင္ခဲ့ရပါဘူး။က်ေနာ္တို႕အတူျပန္လာတဲ့လူေတြအေတာ္မ်ားတယ္။
ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လဲေတာ့အေသျခာမေရတြက္မိဘူး။ရထားေပၚမွာစကား
မေျပာဘုိ ့မွာထားေသးတယ္။ဘယ္ေနရာလို႕ေျပာရမွန္းမသိတဲ့ လမ္းခရီး
ဘူတာတစ္ခုမွာဆင္းျပီး လမ္းေလွ်ာက္ရေသးတယ္ ျပီးေတာ့ အိမ္စီးကား
ေသးေလးေတြရဲ႔ေနာက္ဖံုးမွာလူ၆ေယာက္ကိုဇြတ္ထုိးတင္ျပီးေခၚသြားတယ္။
နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေတာ့ကားကရုတ္တရက္ရပ္သြားတယ္။ျပီးေတာ့
ကားေနာက္ဖံုးကိုဖြင့္ေပးတယ္။လူေတြမွမတ္မတ္မရပ္ရေသးဘူးပုလိပ္
အေရာက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ကိုေတြ႕လိုက္တယ္။ေဘးလူကေတာ့ ေျပာတယ္။
ငါတို႕အဖမ္းခံရျပီတဲ့။ဒီလိုနဲ႕အားလုံးအခ်ဳပ္ကားေလးေပၚေျပာင္းစီးလိုက္ၾကတယ္။
ထံုးစံအတိုင္းစပ္စုခ်င္စိတ္ကေလးရွိတာနဲ႔စကားစပ္မိတဲ့လူအခ်ိဳ႕ကို
ေမးၾကည့္လိုက္တယ္။လမ္းစရိတ္အတြက္တစ္ေယာက္ဘယ္ေလာက္ေပးရလဲလို႕
ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခ်ိဳ႕က တစ္ေထာင္ေပးခဲ့ရေၾကာင္း၊အခ်ိဳ႕ကလဲ
ကိုးရာငါးဆယ္ စသည္ေပးခဲ့ရ၍ က်ေနာ္အေတာ္ေလးအူျမဴးသြားျပီးကိုယ့္
ကိုယ္ေတာင္ ဂုဏ္ယူမိတယ္။ဒါေပမဲ့အျခားလူေတြကိုဆက္ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့
ရွစ္ရာ့ငါးဆယ္ သာေပးခဲ့ရတဲ့သူေတြကိုလဲေတြ႕လိုက္ေရာဝမ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္ျပီး
အဲ့ဒိဆိုင္ရွင္ဆိုတဲ့လူကိုေျပးျပီးသတ္္ခ်င္စိတ္ေပါက္သြားတယ္။ ျပီးေတာ့
မဲေဆာက္အခ်ဳပ္ဆိုတဲ့ေနရာကိုေရာက္တယ္။က်ေနာ္တို႕အားလုံးရဲ႕လက္ေဗြရာ
ေတြကိုယူထားလိုက္တယ္။အခ်ဳပ္နဲ႕ကပ္ရက္အျပင္ဘက္မွာ ထမင္းထုတ္ေလး
ေတြေရာင္းေနတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြကိုေတြ႕တယ္။ဖုန္းလဲငွားတယ္။ေရသန္႕ဗူးလဲ
ေရာင္းတယ္။ေဆးလိပ္လဲဝယ္ေသာက္လို႕ရတယ္။ခဏေနေတာ့ အသားမဲမဲ
ပုတက္တက္နဲ႕အက်ႌမပါပဲ ေဘာင္းဘီတိုဝတ္ထားတဲ့ စကားခပ္ဝဲဝဲ
ျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္နဲ႕ပုလိပ္ေတြဝင္လာတယ္။ဒီေကာင္ကို ပုလိပ္ေတြက
မဖမ္းဘဲ ဘာျဖစ္လို႕အေရးတယူဆက္ဆံေနရတာလဲလို႕ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့
အေတြ႕အၾကံဳရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကအဲ့ဒါ ပုလိပ္ေခြးလို႕ေခၚတယ္။သူကျမန္မာ
ျပည္သားေတြကို ဘယ္ေနရာမွာ ဖမ္းျပီး ဘယ္လိုေငြညွစ္ရမလဲဆိုတဲ့
အခ်က္အလက္ေတြကိုေျပာျပရတယ္။ပုလိပ္ေတြကဒီလိုလူမ်ိဳးကိုလုံးဝမဖမ္းတဲ့
အျပင္ေဝစုထဲကေနေတာင္သူ႕ကိုခြဲေပးၾကေသးတယ္တဲ့။တယ္ဟုတ္ပါလား။
က်ေနာ္ေတာင္စိတ္ဝင္စားသြားတယ္။က်ေနာ္သာဆိုရင္ဘယ္လိုလုပ္လိုက္မယ္လို႕
ေတာင္စိတ္ကူးလိုက္ေသးတယ္။ဒါေပမဲ့ ထိုင္းစကားမတတ္တာကတစ္ေၾကာင္း၊
ကိုယ့္မွာ ဆက္လုပ္မဲ့ အေကာင္းဆုံးလမ္းစဥ္ရွိေနတာကတစ္ေၾကာင္းမို႕ပုလိပ္ေခြး
အလုပ္ကို စြန္႕လႊတ္လိုက္ရတယ္။ပုလိပ္အခ်ဳပ္ကိုေရာက္ျပီး ေနာက္ ေလးငါးနာရီ
ေလာက္အၾကာမွာ အခ်ဳပ္ကားနွစ္စီးျပန္ေရာက္လာျပီးက်ေနာ္တို႕ကို
အဲ့ဒိကားေပၚတက္ခိုင္းတယ္။ဘယ္ကိုေခၚသြားမွာလဲလို႕ေဘးလူကိုေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့
ေတာေမာအခ်ဳပ္ကိုသြားမွာတဲ့။ေတာေမာ အခ်ဳပ္ဆိုတာ ဘယ္လိုဟာလဲလို႕ေမးၾကည့္
လိုက္ေတာ့ ေတာေမာဆိုတာ ျမန္မာလို လဝက ေပါ့ကြာတဲ့။အဲ့ဒိလဝက အခ်ဳပ္ကို
ေရာက္တာ ကံေကာင္းတယ္တဲ့။အဲ့ဒိကိုမေရာက္ဘူးဆိုရင္ေထာင္ေျခာက္လ
က်တယ္တဲ့။ဘာေတြမွန္းကိုမသိေတာ့ဘူး။အဲ့ဒိေတာေမာအခ်ဳပ္ထဲကိုေရာက္ေတာ့
ေပ်ာ္တဲ့လူကလဲေပ်ာ္ေနၾကသလို ညစ္ျပီးမႈိင္တဲ့လူကလဲ မႈိင္ေနတယ္။နံရံမွာ
ေပါက္ကရေရးတဲ့လူေတြကလဲလိုက္ေရးေနတယ္။ေပ်ာ္ေနတဲ့လူအေတာ္မ်ားမ်ားက
ညေနက်ရင္ အသြန္ခံရေတာ့မွာမို႕ေပ်ာ္ေနၾကတာတဲ့။က်ေနာ္က
စပ္စုလိုက္တယ္။အသြန္ခံရတာတယ္ဆိုတာဘာလဲလို႕။ထိုင္လူမ်ိဳးေတြက
က်ေနာ္တို႕ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြကို အမႈိက္လို႕ သက္မွတ္တယ္။အဲ့ဒိအတြက္
ဒီမဲေဆာက္မွာတင္မိတဲ့လူေတြကို ဟိုဘက္ျမန္မာျပည္ကမ္း
ဘက္ စက္ေလွနဲ႕ျပန္ပို႕လိုက္တာကို သြန္တယ္္လို႕ေခၚတာတဲ့။ဒါဆိုရင္
က်ေနာ္တို႕ကိုေရာ ဘယ္ေတာ့ သြန္မွာလဲ ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒို႕ကိုေတာ့
မသြန္ဘူးတဲ့။ျမန္မာျပည္ရဲဆီျပန္အပ္မွာတဲ့။အဲ့ဒိေရာက္မွ ျမန္မာျပည္ရဲ
ကေန တစ္ေယာက္ကိုဘယ္ေလာက္ဆိုျပီး ထိုင္းပုလိပ္ကို ေငြရွင္းေပးလိုက္
တာတဲ့။က်ေနာ္တို႕ကို ျမန္မာျပည္ရဲကေနတရားမဝင္နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္မႈနဲ႕
တစ္ေယာက္ဘယ္ေလာက္ဆိုျပီး ဒဏ္ရိုက္မွာ တဲ့။တခ်ိဳ႕နီးတဲ့လူေတြကိုေတာ့
အိမ္အေရာက္လိုက္ပို႕ေပးျပီး အိမ္ေရာက္မွ ေငြရွင္းစနစ္နဲ႕လုပ္တာလဲရွိတဲ့။
ေဝးလဲေဝးတယ္ ဒဏ္ေငြလဲေဆာင္နိုင္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူ႕အိမ္ကို
ဖုန္းဆက္ေပးျပီး ဘယ္သူေတာ့ ဘယ္အခ်ဳပ္မွာအဖမ္းခံထားရတယ္။အဲ့ဒါ
ဘယ္ေလာက္နဲ႕လာေရြးပါဆိုျပီး အေရြးခိုင္းတယ္။အတတ္နိုင္တဲ့သူကေတာ့
အလုပ္ၾကမ္းနဲ႕ေထာင္ဒဏ္ ေျခာက္လ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ႏွစ္အထိလဲ
က်နိုင္တယ္တဲ့။အဲ့ဒိသတင္းၾကားေတာ့ က်ေနာ္အရမ္းဝမ္းသာသြားတယ္။
အိမ္ကလာမေရြးနိုင္မဲ့လူေတြ ေငြေပးရမွာေၾကာက္ၾကတဲ့လူေတြကေတာ့
အေတာ္ေလးစိတ္ပ်က္ေနၾကပါတယ္။က်ေနာ္ပါလာတာက မေလးေငြ
တစ္ေထာင္ေက်ာ္္၊အျပန္လမ္းခရီးကိုစီစဥ္ေပးတဲ့ပဲြစားကို ေပးလိုက္ရတာက
ကိုးရာ၊ရြာေရာက္ရင္ ရႈိးေလးမိုးေလး လုပ္ဖို႕ဝယ္လိုက္တာနဲ႕
လမ္းခရီးမွာစားဖို႕ေသာက္ဖို႕နည္းနည္းပါးပါးဝယ္လိုက္ေတာ့
ပိုက္ဆံကဘာမွသိပ္မက်န္ေတာ့ဘူး။ျမဝတီေရာက္ရင္ ခရီးဆက္လို႕ရေအာင္
လမ္းစရိတ္ အနည္းငယ္ပဲက်န္ေတာ့တာ ။အခုလိုအဖမ္းခံလိုက္ရေတာ့
အခ်ဳပ္ထဲမွာ စားဖို႕ေသာက္ဖို႕ဟိုဝယ္ဒီဝယ္လုပ္လိုက္တာ ေျပာင္ေရာ။
ပုလိပ္အခ်ဳပ္ထဲမွာ ပိုက္ဆံရွိရင္ ၾကိဳက္တာဝယ္လို႕ရသလို ေတာေမာ ေခၚ
လဝက အခ်ဳပ္ထဲမွာ လဲၾကိဳက္တာ မွာျပီးဝယ္ခိုင္းလို႕ရတယ္။အခ်ဳပ္ထဲကေန
အိမ္ကိုေတာင္ ဖုန္းလွမ္းဆက္လိုက္ေသးတယ္။အဖမ္းခံထားရတဲ့အေၾကာင္းေျပာရင္း
အသနားလည္းခံရင္းေပါ့။သူတို႕လာေရြးေအာင္ၾကိဳျပီးေတာ့ စရံ ရိုက္ထားလိုက္တာ။
အဲ့ဒိေနာက္ ျမန္မာျပည္က အခ်ဳပ္ခန္းတစ္ခုထဲကိုေရာက္ပါတယ္။ရဲတစ္ေယာက္
ကက်ေနာ္ေပးတဲ့ ဖုန္းနံပါတ္နဲ႕ လာေရြးဖို႕ဖုန္းဆက္ေပးပါတယ္။သူတို႕အညာက
လူလည္တစ္ေယာက္လာေရြးပါတယ္။တသိန္းခဲြနဲ႕။အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ ေယာကၡမ
ေတြကိုလဲ ျပားေနေအာင္ရွိခိုးကန္ေတာ့လိုက္တယ္။သားနဲ႕မယားကိုလဲ ငိုရိုျပ
လိုက္တယ္။ခ်စ္လြန္း လြမ္းလြန္းလို႕သာ ၊သားနဲ႕မယားကို မခဲြနိုင္မခြါရက္ျဖစ္
လြန္းလို႕သာ၊သားကြဲမယားကြဲေနရတဲ့ ဒုကၡၾကီးကိုမခံစားနိုင္ေတာ့လို႕သာ
ျပန္လာရတာပါဆိုတဲ့အေၾကာင္းနဲ႕လမ္းခရီးတြင္လဲ အသက္နဲ႕လုခဲ့ရေၾကာင္း
တဝၾကီးကိုရႊီးလိုက္တယ္။မိန္းမကေတာ့ မ်က္ရည္ေလး စက္လက္နဲ႕။အဲ့ဒါဟာ
က်ေနာ့္ အၾကံေအာင္ေတာ့မဲ့လကၡဏာပဲလို႕နားလည္လိုက္တယ္။ျပီးေတာ့
ပိုက္ဆံေတြလဲ မ်ားစြာပါခဲ့ေၾကာင္း၊အဝတ္အစားေတြလဲပါခဲ့ေၾကာင္းဒါေပမဲ ့
လမ္းခရီးတြင္ အခိုးခံလိုက္ရ၍ ဘာမွျပန္မပါလာရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းကို
လဲထည့္ေျပာလိုက္ပါေသးတယ္။အားလုံးက ယုံၾကည္ၾကပါတယ္။
ေနာက္ေလးငါးေျခာက္ရက္ေလာက္ ၾကာတဲ့အခါမွာ အခုျပန္လာတာဟာ
အေမရိကန္နိုင္ငံကိုထြက္ခြါေတာ့မွာမို႕ သားနဲ႕မယားကိုလာျပန္ေခၚရင္း အေဖနဲ႕
အေမကိုလာေရာက္ ကန္ေတာ့ရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းကို လူစုံတက္စုံရွိတဲ့အခိ်န္မွာ
ေျပာလိုက္ပါတယ္။ဟိုေရာက္ရင္ ပိုက္ဆံေတြဘယ္လိုရမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊သားၾကီးကိုလဲ
ဟိုမွာပဲေက်ာင္းထားရမွာမို႕အစစအရာရာ အစဥ္ေျပမွာျဖစ္ေၾကာင္းေျပာလိုက္တယ္။
အေစာတည္းက နိုင္ငံျခားကို အထင္ၾကီးေနသူေတြျဖစ္လို႕သိပ္ျပီးမစည္းရုံးလိုက္ရပါ။
ေယာကၡမၾကီးက အဲ့သလိုဆိုရင္ "ေငြဘယ္ေလာက္ကုန္မလဲေျပာ ငါ့ေျမးကို နိုင္ငံျခား
မွာ ေက်ာင္းထားခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ကုန္ကုန္ ငါစိုက္ထုတ္မယ္" လို႕
ထုတ္ေျပာပါတယ္။က်ေနာ္လိုခ်င္တာ အဲ့ဒါပဲေလ။ဘာပဲေျပာေျပာ က်ေနာ့္ဘက္
ကေတာ့ မေလွ်ာ့ပါဘူး။"အေမရယ္ အဲ့ဒိေငြေတြကလဲ ဟိုေရာက္ရင္ ႏွစ္လသုံးလနဲ႕
ျပန္ပို႕ေပးနိုင္မွာပါ က်ေနာ္တို႕ကဟိုေရာက္ရင္အေမရိကန္နိုင္ငံသားျဖစ္သြားမွာ ၊
အဲ့ဒိက နိုင္ငံကူးလက္မွတ္ရတာနဲ႕အေမတို႕ဆီ တစ္ႏွစ္တစ္တစ္ေခါက္ေတာ့ ျပန္လာမွာပါ"လို႕လဲေျပာလိုက္တယ္။အဖြားၾကီးကေတာ့သေဘာေတြက်လို႕။
အဖိုးၾကီးကေတာ့"အဲ့သေလာက္ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားေနမွေတာ့
ဒီကေနတိုက္ရိုက္သြားလို႕မျဖစ္ဘူးလားကြ"လို႕ဝင္ေမးပါတယ္။ဒီကေနသြားရင္
အေမရိကန္ကို ဝင္ခြင့္ဗီဇာရဖို႕မလြယ္ေၾကာင္း၊ရခဲ့ရင္လဲ ဟိုေရာက္ရင္
နိုင္ငံသားတစ္ေယာက္ရဲ႕အခြင့္ေရးရမွာမဟုတ္ေၾကာင္း ဘာရယ္မဟုတ္
ရမ္းတုတ္လိုက္တယ္။ဟုတ္တယ္။ကိုယ္လဲအေသခ်ာသိတာမဟုတ္ဘူးေလ။
လိုရင္းက ကိုယ့္ဆႏၵအတိုင္းေရွ႕ဆက္နုိင္ဖို႕ပဲ။
သားနဲ႕မယားကိုမေလးရွားထိျပန္ေခၚလာျပီး တိုက္ခန္းငွားေနတယ္။
ပိုက္ဆံကလည္း လိုတာထက္ႏွစ္ဆပိုေတာင္းခဲ့တာမို႕ဟိုေရာင္ေရာင္
ဒီေရာင္ေရာင္နဲ႕ႏွစ္နွစ္ေလာက္မွိန္းျပီးစားေနလိုက္တယ္။လိုရင္လဲ
အိမ္ကေနျပန္မွာလိုက္ေသးေပါ့။တိုတိုေျပာရရင္ အေမရိက ကို
ေရာက္ခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။
အေမရိကကိုေရာက္ေတာ့ ကိုယ္ထင္ထားတာနဲ႕တက္တက္စင္
လြဲေနလို႕ ေသခ်င္ေဆာ္ပါနံသြားတယ္။က်ေနာ္ကအလုပ္ေတြလဲ အရမ္းေပါမွာပဲ၊
ပိုက္ဆံေတြလဲ အရမ္းရမွာပဲ၊ေပ်ာ္စရာ ရႊင္စရာ လည္စရာပတ္စရာေတြလဲ
အရမ္းေပါမွာပဲလို႕ ထင္ခဲ့တာေလ။ေရာက္ျပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ထင္သလို
မဟုတ္ဘူး။တက္တက္စင္ေအာင္လြဲေနတယ္။ျပီးေတာ့ က်ေနာ္က ေဆာက္လုပ္ေရးကို
ကၽြမ္းက်င္တယ္ဆိုေတာ့ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းနဲ႕ပဲ အသက္ေမြးမယ္လို႕
စိတ္ကူးထားတာ။ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒိေဆာက္လုပ္ေရးအလုပ္က
အလုပ္ၾကမ္းသမားေတာင္ ေအာင္လက္မွတ္ရွိမွ လုပ္ခြင့္ရွိတယ္ တဲ့။
အလုပ္လုပ္တဲ့အခါမွာလဲရတဲ့ဝင္ေငြကေတာ့မ်ားပါရဲ႕၊ဒါေပမဲ့အခြန္က
ႏွစ္ခါျပန္ေတာင္ျဖတ္တာတဲ့။ျပည္နယ္အစိုးရကတစ္ခါ၊ဗဟိုအစိုးရကတစ္ခါတဲ့။
ကံေကာင္းတာက မိသားစုနဲ႕ဆိုရင္ အခြန္ကို သိပ္ျပီးမျဖတ္ဘူး
ဆိုပဲ။ျပီးေတာ့ အလုပ္ရွာရတာကလဲ ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္ဗ်။ဘာသာစကား
ကၽြမ္းက်င္မႈမရွိေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့ဗ်ာ။
က်ေနာ္ေရာက္တဲ့ျမိဳ႕(ရမ္ဆယ္လီယာျမိဳ႕၊နယူးျပည္နယ္)မွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း
တစ္ေက်ာင္းရွိတယ္။အဲ့ဒိမွာ ျမန္မာေတြအားလုံးနီးပါးဝင္ထြက္သြားလာၾကတယ္။
က်ေနာ္လည္း အလုပ္ကိစၥအတြက္စုံစမ္းရင္းဝင္ထြက္သြားလာျဖစ္ခဲ့တယ္။
ျမန္မာတစ္ေယာက္ရဲ႕အဆက္နဲ႕ပဲ အလုပ္တစ္ခုရခဲ့တယ္။ျမန္မာ အသိုင္းအဝိုင္း
မွာေတာ့ က်ေနာ္ရတဲ့အလုပ္က ဝင္ေငြအေကာင္းဆုံးအလုပ္လို႕လူေျပာမ်ားၾကတယ္။
အလုပ္မရမခ်င္းေတာ့ ေတြ႕သမွ်လူကို ဒူးဖက္ျပီးေပါင္းခဲ့ရတယ္ဗ်ာ။အလုပ္ရျပီးတဲ့
ေနာက္ေတာ့ အားလုံးကို ခပ္တန္းတန္း ခပ္မွန္မွန္ပဲ ျပန္ဆက္ဆံလိုက္တယ္။
ဘုရားျပီးရင္ ဥာဏ္းကိုဖ်က္လို႕ျမန္မာဆိုရိုးစကားကရွိေပသကိုးဗ်။
အေမရိကမွာ အလုပ္ရတာဟာ ထီေပါက္သလို တန္ဖိုး ရွိေလေတာ့ လြယ္လြယ္နဲ႕
အျပဳတ္ခံလို႕မျဖစ္ဘူး။တစ္နာရီမွာ သူမ်ားက ရွစ္ခုေလာက္ျပီးတဲ့အလုပ္ကို က်ေနာ္က
ဆယ္ခုေလာက္ျပီးေအာင္လုပ္တယ္။ျမန္မာျပည္မွာ တုန္းကလိုပဲ ျဖဳတ္ထုတ္ရွင္း
နည္းကိုသုံးျပီး ေနရာေကာင္းရဖို႕ၾကိဳးစားၾကည့္တယ္။ဒါေပမဲ့ဘာသာစကား
သိပ္မေပါက္တာတစ္ေၾကာင္း၊သူတို႕ရဲ႕လုပ္ငန္းပိုင္းဆိုင္ရာခံယူခ်က္ေတြက
က်ေနာ္တို႕ျမန္မာေတြနဲ႕မတူတာက တစ္ေၾကာင္းမို႕ထင္သလိုမျဖစ္တဲ့အျပင္
အလုပ္သမားအားလုံးကိုက်ေနာ့္စံခ်ိန္ကိုမွီေအာင္လုပ္ဖို႕သတ္မွတ္လိုက္တယ္။
အလုပ္သမားအားလုံးကက်ေနာ့္ကိုမေက်နပ္ၾကဘူး။မတတ္နိုင္ဘူး။ကိုယ္္လဲကိုယ့္
အခြင့္အေရးကိုယ္ဖန္တီးၾကည့္တာပဲ။သူတို႕လဲ က်ေနာ္ကိုေတာ့ တိုက္ရိုက္
လာမေျပာရဲၾကဘူး။က်ေနာ္ အဲ့ဒိစက္ရုံကို မေရာက္ခင္မွာ အလုပ္သမားအားလုံးက
ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႕ပုံမွန္လုပ္ျပီး ပိုက္ဆံကိုပုံမွန္ရေနၾကတယ္။
က်ေနာ္ေရာက္လာမွ အလုပ္ထဲမွာ ျမန္ျမန္လုပ္ဖို႕မ်ားမ်ားလုပ္ဖို႕ဖိအားေပး
ခံၾကရတယ္ ဆိုျပီး လမ္းမွာေတြ႕ရင္ေတာင္ႏႈတ္မဆက္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ၾကာေတာ့
အလုပ္ေတြက တျဖည္းျဖည္းပါးလာတယ္။အလုပ္သမားေတြက ရွိသမွ်ေအာ္ဒါ
ေတြကို အကုန္ျပီးေအာင္မလုပ္ၾကဘဲ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလုပ္ျပီးအလုပ္ပုံမွန္ရွိေအာင္
ခ်န္ထားၾကတာ။အခုက်ေနာ္က မ်ားမ်ားနဲ႕ျမန္ျမန္လုပ္လိုက္တာဆိုေတာ့
အလုပ္ရွင္စိတ္ၾကိဳက္ေပါ့။ က်ေနာ့္ကိုေတာ့ အလုပ္ရွင္ေရာ မန္ေနဂ်ာေတြေရာ
အားလုံးက ဂြတ္ေဂ်ာဘ္ လို႕အျမဲတန္းေျပာတယ္။ဒီလိုနဲ႕လုပ္လာလိုက္တာ
အလုပ္ထဲမွာ အလုပ္သမားေတြရဲ႕လုပ္အားက အရမ္းေကာင္းလာေတာ့
အလုပ္သမားေလွ်ာ့ဖို႕ေျခလွမ္းျပင္လာတယ္။က်ေနာ္က ေနာက္ဆုံး
ဝင္တဲ့သူဆိုေတာ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ အရင္ဆုံး အနားေပးခံရတဲ့အထဲမွာ
ပါသြားတယ္။လုပ္သက္ငါးႏွစ္ဆယ္ႏွစ္သမားေတြကိုေတာ့ခ်က္ခ်င္းအနားေပးလို႕
မရေသးလို႕က်န္ခဲ့တယ္။က်ေနာ့္အျပင္ တစ္ႏွစ္၊ႏွစ္ႏွစ္၊သုံးႏွစ္သမားေတြ
အေတာ္မ်ားမ်ားလဲ အနားေပးခံလိုက္ရတယ္။က်ေနာ္အဲ့ဒိလို
ျဖစ္သြားေတာ့ အားလုံးက ဝမ္းသာေနၾကတယ္။က်ေနာ္နဲ႕ပတ္သက္္ျပီးေတာ့လဲ
စကားပုံတစ္ခုက်န္ခဲ့တယ္။ဂြတ္ေဂ်ာ့ဘ္ မလိုဘူး၊အလုပ္ပုံမွန္ဖို႕ပဲလိုတယ္ တဲ့။
က်ေနာ့္အလုပ္ထဲက အနားေပး မခံရခင္မွာပဲ က်ေနာ့္မိန္းမ အလုပ္ရတယ္။
ပထမေတာ့ မိန္းမကို အလုပ္မလုပ္ဖို႕ ဟန္လုပ္ျပီးတာၾကည့္လိုက္ပါေသးတယ္။
သူကက်ေနာ့္ စကားကို အတည္လကၡံေတာ့မဲ့ အေနအထားမွာရွိေနလို႕
သားေလးေရွ႕ေရးကရွိေသးတယ္ဆိုေတာ့လုပ္ခ်င္လဲလုပ္ေပါ့လို႕ကိုယ့္စကားကို
ျပန္ေလွ်ာ့လိုက္တယ္။ဟုတ္တယ္။သူတို႕ကိုလုပ္ေၾကြးခ်င္လို႕ေခၚလာတာမွမဟုတ္တာ၊
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အစဥ္ေျပခ်င္လို႕ အေျခအေနအရေခၚလာတာပဲေလ။
က်ေနာ္မွာ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ေနေပမဲ့ အစိုးရဆီမွာ အလုပ္လက္မဲ့လစာ
ေလွ်ာက္စားတာဆိုေတာ့ တစ္ပါတ္သုံးရာ့ငါးဆယ္ေလာက္ေတာ့ရတယ္။ဒါေပမဲ့
အိမ္လခကေစ်းၾကီးေတာ့ သိပ္မကိုက္ဘူး။ၾကားေပါက္ဝင္ေငြ ဘယ္လိုရေအာင္
ရွာမလဲ၊ပုံမွန္ဝင္ေငြကို ဘယ္လိုေလွ်ာ့မလဲလို႕ စဥ္းစားလိုက္တယ္။က်ေနာ္ေနတဲ့
အိမ္က တထပ္လုံး ငွားထားတာဆိုေတာ့ အခန္းတစ္ခန္းပိုေနတယ္။အိမ္ရွင္
ကိုယ္တိုင္က လူတင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ ေစ်းအနည္းငယ္
သက္သာတာေပါ့ဗ်ာ။ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္က ေနာက္လူ
လက္မခံခ်င္ေတာ့ေၾကာင္းေျပာျပီးေတာ့ လစာနည္းနည္းပိုေပးလိုက္တယ္။
အိမ္ရွင္မသိေအာင္ တျခားလူကိုေခၚတင္ျပီး အဲ့ဒိလူရဲ႕အိမ္လခကို က်ေနာ္က
ယူမလို႕စီစဥ္တာေပါ့။အိမ္ရွင္ကို ပုံမွန္ေစ်းထက္ တစ္ရာပိုေပးလိုက္တယ္။တျခား
လူတစ္ေယာက္ကို ႏွစ္ရာခုနစ္ဆယ့္ငါးေဒၚလာနဲ႕လကၡံထားလိုက္မယ္ဆိုရင္
က်ေနာ္ က တစ္ရာခုနစ္ဆယ့္ငါးေဒၚလာ အသားလြတ္အျမတ္ထြက္မယ္။ဒီ
အေမရိက မွာက တစ္ေယာက္တည္းသမားေတြအတြက္ အိမ္ငွားရတာ အရမ္း
ဒုကၡေရာက္တယ္။သူတို႕တိုကအတြက္ အိပ္ခန္းတစ္ခန္းတည္းအိမ္က ရွားလဲ
ရွားသလို ရွိခဲ့ရင္ လဲ ေစ်းၾကီးတယ္။အဲ့ဒိေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းသမားေတြက
က်ေနာ္တို႕လိုမိသားစုရွိတဲ့လူေတြနဲ႕ရွယ္ျပီးေနမွ ေစ်းသက္သာတယ္။ဒါေပမဲ့
မိသားစုရွိတဲ့သူေတြအေနနဲ႕ကလည္း သူစိမ္းနဲ႕အတူေနဖို႕ဆိုတာ မလြယ္တဲ့
ကိစၥပဲေလ။အဲ့ဒိေတာ့မိသားစုရွိသူေတြနဲ႕ အကၽြမ္းတဝင္မရွိတဲ့သူဆိုရင္ အိမ္ရွာဖို႕
ကလုံးဝကို ခက္ခဲတဲ့ကိစၥတစ္ခုပဲ။အဲ့ဒိအေျခအေနကိုကက်ေနာ့္ကိုကံေကာင္းေစ
တာပဲ။အမႈိက္ကိုေရႊျဖစ္ေအာင္လုပ္တတ္တဲ့က်ေနာ့္ကိုက်ေနာ္ေတာင္ "မင္းဘာ
ေၾကာင့္ ဒီေလာက္ေတာ္ေနရတာလဲ"လို႕ျပန္ျပန္ေမးမိတယ္။အိမ္ရွင္မသိေအာင္
ထားရမွာဆိုေတာ့ ဆိုင္းဘုတ္ကပ္ျပီး ေၾကာ္ျငာလို႕မရဘူး။ဒါေၾကာင္လူစုံတက္စုံရွိတဲ့
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတို႕ ခ်ပ္ေက်ာင္းတို႕လို႕ေနရာေတြကိုသြားျပီးေတာ့သတင္း
လႊင့္တယ္။က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့မသာဆယ္ေခါက္ေက်ာင္းတစ္ေခါက္ပဲ။
အသုဘသြားရင္ေငြထည့္ရမယ္။ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားရင္ ဝါးတီးလဲျငိမ္းတယ္၊
သတင္းစုံလဲ ေလ့လာလို႕ရတယ္၊ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကိုလဲ ေၾကျငာေမာင္းထုလို႕
ရတယ္။ဒါေၾကာင့္ မသာကိုေရွာင္တယ္၊ေက်ာင္းကိုေဆာင္တယ္။
သိပ္မၾကာပါဘူး။စာေရးဆရာေရာင္ေရာင္ နိုင္ငံေရးသမားေရာင္ေရာင္နဲ႕
ဘာမွမဟုတ္တဲ့ေကာင္တစ္ေကာင္ေရာက္လာျပီး အိမ္ခန္းငွားခ်င္ေၾကာင္း
လာေျပာတယ္။သူ႕ပုံစံၾကည့္ရတာေတာ့ ခပ္ထုံထံုခပ္အအ ထဲကပါပဲ။ျပီးေတာ့
အေရးေပၚလို႕အပ္ေနတာတဲ့။ဝယ္လိုအားေကာင္း ေစ်းတင္ရမယ္ ဆိုတဲ့
စီးပြားေရးမဟာဗ်ဴဟာကိုအသုံးခ်ျပီး ၾကိဳက္ေစ်းေျပာၾကည့္လိုက္တယ္။လကၡံတယ္။
ဒါေၾကာင့္ေခၚတင္ထားလိုက္တယ္။မီးဖိုးပါ တပါတည္းေရာေတာင္းလိုက္တယ္။
အိမ္ရွင္နဲ႕ေတြ႕ရင္ လာလည္တယ္လို႕ေျပာဖို႕လဲမွာထားလိုက္တယ္။ဒီမွာက
အိမ္ရွင္ေတြဟာ အိမ္ကိုငွားျပီးရင္ ငွားရမ္းသူရဲ႕ခြင့္ျပဳခ်က္မရွိဘဲ ဝင္လို႕မရဘူး။
အသိေပး ခြင့္ေတာင္းျပီးမွဝင္ခြင့္ရွိတယ္။ေတာ္ေတာ္ "အ" တဲ့ငနဲပါ။အခန္းကို
ဘယ္ေတာ့မွေသာ့မခတ္ဘူး။စားစရာေသာက္စရာေတြကိုလဲေရခဲေသတၱာထဲမွာပဲ
က်ေနာ္တို႕နဲ႕အတူေရာထားတယ္။ဟင္းလဲခ်က္တတ္ပုံမရဘူး။အသားငါးေတြ
ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြဝယ္ထားျပီး ခ်က္လဲမခ်က္ဘူး။အျပင္္မွာပဲဝယ္စားေနပုံ
ရတယ္။ေနာက္ေတာ့က်ေနာ္ကပဲသူဟာေတြကိုေသြးထိုးစမ္းတဲ့သေဘာနဲ႕
ယူခ်က္ျပစ္လိုက္တယ္။သူတစ္ခုခုေျပာလာရင္ လဲ"ေစ်းမသြားျဖစ္လို႕ကိုယ့္လူ
ပစၥည္းေတြကိုခဏယူသုံးထားတယ္ေစ်းသြားတဲ့ေန႕မွျပန္ဝယ္ေပးမယ္"လို႕
ေျပာမယ္စိတ္ကူးထားျပီးသား။ဒါေပမဲ့သူဘာမွမေျပာဘူး။ေရခဲေသတၱာကို
ဖြင့္ၾကည့္ျပီးေခါင္းကုတ္လိုက္တာကို သတိထားမိလိုက္တယ္။ဘယ္
လိုလူမွန္း မသိပါဘူးဗ်ာ။အမဲသား ဝက္သား ၾကက္သားေတြဝယ္ထားျပီး တခါတေလ
ဆီနဲ႕ဆားနဲ႕စားတယ္၊တခါတေလ ငပိေရၾကိဳျပီး ၾကက္သြန္နီနဲ႕တို႕စားတယ္။တေန႕
က်ေနာ့္ မိန္းမက သူ႕အသားငါးေတြကို ယူျပီးခ်က္ျပစ္လိုက္တယ္။ကိုယ့္မိန္းမ
ဘာလုပ္လိုက္တယ္ဆိုတာသိေပမဲ့က်ေနာ္ကေတာ့နည္းနည္းလန္႕သြားတယ္။
ဟိုေကာင္ဘာေျပာလာမလဲေပါ့။အဲ့ဒိလူကလဲ ဘာဆိုဘာမွမေျပာပဲ
အသားေတြထပ္ဝယ္လာျပီး ထပ္ထည့္ထားတယ္။ဘာပဲေျပာေျပာ က်ေနာ္အဲ့ဒိ
ညကစျပီးက်ေနာ့္မိန္းမကိုလုံးဝခ်စ္သြားတယ္။အသြင္တူေတာ့ အိမ္သူျဖစ္နိုင္ပါျပီလို႕
လဲသိလိုက္တယ္။ဒါလဲ အေမရိကန္ အိမ္တြင္းစီးပြားေရးတစ္ခုပဲမဟုတ္လား။
တေန႕သူအလုပ္သြားေနတုန္း သူ႕အခန္းထဲ ဝင္ေမႊၾကည့္တယ္။ကုတင္ေအာက္
မွာ ဘီယာဗူးေျခာက္ဗူးေတြ႕တယ္။ဘယ္ရလိမ့္မလဲသုံးဗူးကိုေဖာက္ေသာက္ျပီးအခြန္ပါ
လႊင့္ျပစ္လိုက္တယ္။ငနဲကမေသာက္တတ္ဘူးလိုလိုနဲ႕ ခြက္ပုန္းခုတ္ေနတာ။ေသခ်ာ
ပါတယ္။ဒီကိစၥမ်ိဳးကို သူက ပိုေတာင္မေျပာဘဲေနဦးမယ္။ငအေလ။ရွက္သလိုလို
ရြံ႕သလိုလိုနဲ႕လုပ္ေနတဲ့အေကာင္။သူေျပာခဲ့ရင္လဲ"ညကအရမ္းခ်မ္းလို႕အျပင္
မထြက္နိုင္တာနဲ႕ယူေသာက္လိုက္တာပါ"လို႕ေျပာလိုက္ရုံပဲ။ဒါေပပမဲ့ ငနဲကဘာမွ
မေျပာဘူး။ဒီလိုပဲ အေျခေနေပးရင္ေပးသလို အလစ္မွာ ဘီယာကိုယူေသာက္တယ္။
ဟင္းလ်ာေတြကို ယူခ်က္တယ္။အဆင္ကိုေျပေနတာပဲ။ေရခ်ိဳးခန္းက သူ႕သြားတိုက္
ေဆးဗူးနဲ႕ဆပ္ျပာဗူးေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ဗူးေတြကိုပါယူသုံးေပးလိုက္တယ္။တစ္ရွဴးေလာက္
ကေတာ့ေျပာမေနနဲ႕။ကိုယ့္ကို လာလုပ္ေၾကြးမဲ့သူတစ္ေယာက္ရထားသလိုကိုျဖစ္
ေနေတာ့ "ေမာင္မင္းၾကီးသားမ်ားမ်ားအစဥ္ေျပျပီး မ်ားမ်ားဝယ္ထားပါေစ"လို႕
ေတာင္ ၾကိတ္ျပီးဆုေတာင္းမိေသးတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႕ဘီယာေသာက္မယ္ဆိုျပီး သူ႕အခန္းထဲဝင္သြားေတာ့ ဘီယာ
ဗူးသုံးဗူးေတြ႕တယ္။သုံးဗူးစလုံး ေဖာက္ထားျပီးသားေတြခ်ည္းပဲ။ေဘးနားမွာလဲ
စာရြက္ေလးတစ္ရြက္ ခ်ထားေသးတယ္။"ေသာက္လိုသူမ်ားေသာက္ေစသတည္း" ဆိုပဲ။
ကိုယ့္လူက သေဘာေတာ့အေကာင္းသားပဲလို႕ေတာင္ေတြးမိလိုက္ေသးတယ္။ခြင့္ျပဳ
ခ်က္မရွိပဲနဲ႕ေတာင္ေသာက္ေသးတာပဲ၊ဒီလိုခြင့္ျပဳခ်က္ရွိလို႕ကေတာ့ ေသာက္ေသးသပ
ဆိုျပီးေကာက္ေသာက္ခ်လိုက္တယ္။အားရပါးရကိုေမာ့ခ်လိုက္တာ။ျပီးေတာ့မွအလုပ္
ထဲထိကိုလိုက္သတ္္ခ်င္စိတ္ေပါက္သြားတယ္။လူယုတ္မာက ဘီယာဗူးခြန္ေတြထဲကို
ဆီးေတြေပါက္ထည့္ျပီး စာေရးထားခဲ့တာပဲ။ခ်က္ခ်င္းအန္ထုတ္လိုက္မယ္ဆိုျပီး
ေဘးက ေထြးခံကိုေကာက္ကိုင္လိုက္ေတာ့ ေထြးခံထဲမွာ စာရြက္တစ္ရြက္နဲ႕
"ဟား …ဟား…ဟား"လို႕ေရးထားတယ္။သူစင္တဲ့အကြက္ထဲဝင္သြားလို႕ အေတာ္
ေလး ရွက္သြားတယ္။စိတ္လဲတိုမိတယ္။စိတ္တိုလြန္းလို႕ဆိုျပီး မင္းျဖစ္လို႕ဒီလိုလုပ္
ရတာလဲ ေမးရေအာင္ကလဲအခက္ဆိုေတာ့ ေအာင့္သီးေအာင့္သက္နဲ႕ခံလိုက္ရတယ္
။ေနာက္ဒီေကာင္ပစၥည္းဆို သြားကိုမကိုင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
ဒီၾကားထဲ ကိုယ္ကလည္းအလုပ္ျပဳတ္ေနခ်ိန္၊မိန္းမကလဲအလုပ္ေကာင္းေနခ်ိန္
ဆိုေတာ့မိန္းမကနည္းနည္းေထာင္ေထာင္ ေထာင္ေထာင္ လုပ္လာတယ္။အရင္ကဆိုရင္
က်ေနာ္ဘာေျပာေျပာ "ဟုတ္….ကို"ဆိုျပီးျဖစ္ေနတဲ့မိန္းမက အခုေတာ့ အလုပ္မာန္နဲ႕
လူကို နဲနဲေက်ာခ်င္သလိုလိုလုပ္လာတယ္။ဟိုေကာင္ ကို သတ္ခ်င္တာကတစ္ေၾကာင္း၊
ကိုယ့္မိန္းမက ကိုယ့္ကိုအာခံခ်င္တာကတစ္ေၾကာင္းနဲ႕အေၾကာင္းမရွိအေၾကာင္းရွာျပီး
ေဒါသထြက္ခ်င္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္သားဆိုတဲ့အေကာင္က "အေဖၾကီး ဘာျဖစ္တယ္
ညာျဖစ္တယ္"နဲ႕လာအီေနတယ္။ေနာက္ဆုံးၾကံရာမရျဖစ္ျပီး အဲ့ဒိေကာင္ကို ခပ္ျပင္းျပင္း
အားထည့္ျပီးေတာ့ကို ကန္ထုတ္ျပစ္လိုက္တယ္။"သြားငါမင္းအေဖမဟုတ္ဘူး"လို႕
ပါးစပ္ကေျပာျပီးေတာ့ပါကန္ထုတ္လိုက္တာ။ဒီေကာင္က က်ေနာ္နဲ႕ရတာမွန္ေပမဲ့
က်ေနာ္လိုခ်င္လို႕ရခဲ့တဲ့သားမွ မဟုတ္တာ။က်ေနာ္က သူ႕အေမကိုပဲ လိုခ်င္ခဲ့တာ။
သူ႕အေမဆိုတာေတာင္ မမွန္ေသးဘူး။သူ႕အေမရဲ႕မိဘေတြပိုင္တဲ့ပိုက္ဆံကို ပဲ
လိုခ်င္ခဲ့တာ။သူ႕အေမက သူ႕သားကို ကန္လို႕ဆိုျပီးပုလိပ္တိုင္မယ္တကဲကဲလုပ္ပါ
ေလေရာ။က်ေနာ္ကလဲ ဘယ္ရလိမ့္မလဲ။ကမၻာပတ္ျပီးလူတကာရဲ႕မ်က္ခုံးေမႊးေပၚမွာ
စၾကၤန္ ေလွ်ာက္လာတဲ့သူပဲ။သူ႕ေလာက္ကေတာ့ သနားတာေပါ့။ေၾကာက္ျပေနရင္
ပိုျပီးျဖဲေျခာက္ေနဦးမယ္။ဒီေတာ့ "သြားတိုင္ခ်င္တဲ့ ပုလိပ္သြားတိုင္ ငါမေၾကာက္ဘူး"
လို႕ေျပာျပီး ဖုန္းပါ သူ႕လက္ထဲ ထိုးထည့္ေပးလိုက္တယ္။သူမတိုင္ရဲေတာ့ဘူး။
ဟုတ္တယ္။လူဆိုတာ ဒီအတိုင္းပဲ။ေၾကာက္ျပေနလို႕ရတဲ့အမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။သတ္မယ္
ဆိုရင္ လည္စင္းေပးလိုက္၊ရိုက္မယ္ဆိုရင္ေခါင္းထိုးေပးလိုက္၊လက္ရြယ္ရင္
ပါးေမာ့ေပးလုိက္ ဒါမ်ိဳးမွေနာက္ျပန္တြန္႕သြားတတ္တဲ့အမ်ိဳး။အဲ့ဒိလို လုပ္လိုက္ေတာ့မွ
"ငါဘုန္းၾကီးနဲ႕တိုင္မွာ"တဲ့။တဆင့္ေလွ်ာ့သြားတယ္။ရန္ျဖစ္တာက ညဘက္ၾကီးဆိုေတာ့
ဘုန္းၾကီးကိုေခၚေပမဲ့ မလာဘူး။မနက္မိုးလင္းတဲ့အထိရန္ျဖစ္ၾကတယ္။အ
ေျခအတင္ပဲ။ေနာက္ဆုံးသူမနိုင္မွန္းသိေတာ့ စကားတစ္လုံးထုတ္သုံးလာတယ္။
"နင္ငါ့ကို လိမ္ယူလာတာ ငါမသိဘူးထင္မေနနဲ႕၊နင့္ရဲ႕သားၾကီး မယားၾကီးရွိတာကိုလဲ
ငါသိတယ္၊နင္ရန္ကုန္မွာ ဘယ္လိုလိမ္လာတယ္ဆိုတာလဲငါသိတယ္၊ငါတို႕မိဘေတြ
ဆီက ေငြဘယ္လိုခ်ဴေနတယ္ဆိုတာကိုလဲငါသိတယ္၊ဒါေပမဲ့ နင္လိုလူလယ္နဲ႕
ဆက္ေပါင္းရင္ ငါေတာ့ တခုခုေျပာင္းလဲလာမွာ ပဲလိုေတြးျပီး အံၾကိတ္ေပါင္းလာ တာ၊
အခုေတာ့ နင္မရွိလဲ ျဖစ္ျပီ ၾကိဳက္တဲ့အခ်ိန္ဆင္းသြား"ဆိုပဲ။အဲ့ဒိအခ်က္ ကက်ေနာ့္ရဲ႕
အရႈိက္ကိုထိုးလိုက္တာပဲ။
ဟုတ္တယ္။အေမရိကဆိုတာမ်ိဳးက ရန္ျဖစ္ရင္ ေယာက္်ားက ဆင္းရတဲ့နိုင္ငံမ်ိဳး။
ျပီးေတာ့ သူက SingleMother ဆိုျပီး အစိုးရဆီက ေထာက္ပန္႕ေၾကးရနိုင္ေသးတယ္။
က်ေနာ္ကေတာ့ အိမ္ေပၚကလဲ ဆင္းရဦးမယ္၊အဲ့ဒိ ကေလးစရိတ္ကို လဲ ေထာက္ပန္႕
ရဦးမယ္။လူလြတ္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဒုကၡကိုလဲ ခံရဦးမယ္။မျဖစ္ဘူး ျမန္ျမန္ျပန္ေခ်ာ့မွ
လို႕ေတြးျပီး ညက ကိုနည္းနည္းမူးသြားလို႕ပါကြာ ဘာညာနဲ႕ ေဖာေရႊလုပ္ျပီး
ကေလးကိုပါေတာင္းပန္ျပလိုက္တယ္။သူေက်နပ္သြားတယ္။ဒီမိန္းမ က်ေနာ့္ရဲ႕
နိုင္ကြက္ကိုသိသြားတာေတာ့ ေသခ်ာသြားျပီ။ဒါေၾကာင့္ ေခ်ာ့ေပါင္းမွာရေတာ့မယ္လို႕
သိလိုက္တယ္။အဲ့ဒိေန႕ကစျပီး သူ႕ကိုက်ေနာ္ ေခ်ာ့ေပါင္းေနရေတာ့တယ္။က်ေနာ္လည္း
သူ႕ကိုနိုင္တဲ့ နိုင္ကြက္က အေခ်ာ့ၾကိဴက္တာပဲလို႕ သိလိုက္တယ္ေလ။သူက တေန႕မွာ
သူ႕ရဲ႕အၾကံဥာဏ္ကိုထုတ္ျပီးေတာ့ တိုင္ပင္လာတယ္။က်ေနာ္ကလည္း အလုပ္မရွိခ်ိန္
ျဖစ္ေနတယ္ ျပီးေတာ့ သူ႕မိဘေတြဆီကိုလဲ ေငြနည္းနည္းပို႕ခ်င္တယ္တဲ့။အဲ့ဒိအတြက္
"ပိုက္ဆံပိုထြက္လာေအာင္ လုပ္ဖို႕နည္းလမ္းေလးဘာေလး စဥ္းစားပါဦး"တဲ့။"က်ေနာ့္မွာ
အၾကံမရွိဘူးဆိုရင္ေတာ့ သူ႕မွာရွိတယ္တဲ့။ဒါေပမဲ့ေျပာျပရင္ မရီရဘူးေနာ္"တဲ့။က်ေနာ္
ကလည္း က်ေနာ့္မွာ အၾကံဥာဏ္မရွိေတာ့ေၾကာင္းနဲ႕ သူေပးလာမဲ့အၾကံကိုလဲ မရီဘဲနဲ႕
ဝိုင္းျပီးစဥ္းစားေပးပါမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာလိုက္တယ္။သူက ရွက္ခ်င္ေယာင္
ေဆာင္ျပီး က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲ တိုးလာတယ္။ျပီးေတာ့မ်က္ႏွာကို ဟုိဘက္လွည့္ျပီး
က်ေနာ့္လက္ကို သူ႕ကိုယ္လုံးေပၚသိုင္းဖက္ခိုင္းတယ္။မ်က္ႏွာခ်င္းမျမင္ေတာ့လို႕
အရွက္ေျပျဖစ္ေအာင္အရင္လုပ္လိုက္တာထင္ပါ့။ဟို ဆရာေတာ္ၾကီး တစ္ပါးရဲ႕
စကားကိုိ သံေယာင္လုိက္ျပီး ပါးစပ္က ရွက္တာမဟုတ္ဘူး မ်က္နွာက ရွက္တာလို႕
ေျပာေနတဲ့ ဟန္မ်ိဳး။
"တစ္အခ်က္---ဟိုအေကာင္ဆီက အိမ္လစာတိုးေတာင္းရမယ္တဲ့။ႏွစ္အခ်က္---
စား စရိတ္ေသာက္စရိတ္ေတြကို သုံးပုံႏွစ္ပုံ ေရွာ့ခ်ရမယ္"တဲ့။"ဒို႕က ဒီအေကာင္ဆီက
အိမ္လခကို အသားလြတ္ၾကီးရေနတာ ထပ္တိုးေတာင္းလို႕ေကာင္းပါ့မလား"လို႕
ေမးလိုက္ေတာ့ "ဟာ ဘာလို႕မေကာင္းရမွာလဲ ဒီအေကာင္ ဒီအိမ္ကလဲြ တျခား
ေနစရာဘယ္မွာမွ အိမ္မရွိဘူး၊အခု တေယာက္တည္းသမားေတြ အိမ္မရွိလို႕
ရွာေနၾကတာ အသဲအသန္ပဲ၊အဲ့ဒိေတာ့ ဒီေကာင္ဆီက အိမ္လခတိုးေတာင္းလို႕
ရနိုင္တယ္၊သူမေပးနိုင္ရင္ တျခားတက္လာမဲ့သူေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္၊မပူနဲ႕
တိုးသာတိုးလိုက္" လို႔သူ ျပန္ေျပာတယ္။"ဒီအတိုင္းၾကီးေတာင္းလို႕ေကာင္းပါ့မလား
အေၾကာင္းျပခ်က္ေလးဘာေလး ေပးနိုင္ဦးမွေကာင္းမွာေပါ့"လို႕ေျပာလိုက္ေတာ့
"ဒို႕ကို အိမ္ရွင္က လခတိုးေတာင္းေနျပီမင္းလဲတိုးေပးဦးမွ ရမယ္ဘာညာေျပာေပါ့ ၊
အိမ္ရွင္နဲ႕သူနဲ႕က တိုက္ရိုက္စကားေျပာလို႕ရတာမွ မဟုတ္တာ" ဆိုပဲ။က်ေနာ္
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတာ္လွျပီထင္ထားတာ သူနဲ႕အေသအခ်ာေပါင္းၾကည့္မွပဲ
ဆရာတဆူ တိုးသြားမွန္းသိလိုက္ရေတာ့တယ္။ဆရာသမားေလးကို အားကိုးတၾကီးနဲ႕
"ဒါဆိုရင္ စားစရိတ္ေသာက္စရိတ္ သုံးပုံႏွစ္ပုံေရွာခ် ဖို႕ ကိစၥကိုေရာ ဘယ္လိုလုပ္မယ္
စိတ္ကူးလဲ လို႕ေမးလိုက္ေတာ့ အခုကိစၥကို ေအာင္ျမင္ေအာင္လုပ္လိုက္ပါက်န္တာကို
ေနာက္ေန႕မွဆက္မယ္"လို႕ နားရြက္ေထာင္ထားတဲ့ ယုံကေလးတစ္ေကာင္လိုပဲ
ျပန္ေျပာတယ္။အဲ့ဒိညက ရင္ခုန္သံမ်ားနဲ႕အတူ ဒုတိယမၸိ သူ႕ကိုနမ္းရႈိက္လိုက္တယ္။
ေနာက္တေန႕က်ေတာ့ သူေျပာသလိုပဲ ဟိုအေကာင္ကိုေျပာၾကည့္လိုက္တယ္။
ဟိုအေကာင္ ဘာဆိုဘာမွ ျပန္မေမးတဲ့အျပင္ ထင္ထားတာထက္လဲ ပိုေပးတယ္။
ဘီယာလဲတိုက္တယ္။ဒီတစ္ခါေတာ့ ဘီယာစစ္မစစ္ အေသအခ်ာကို နမ္းျပီးမွ
ေသာက္တယ္။ဟိုေကာင္က တစ္ခုခုေျပာခ်င္တဲ့ ပုံစံနဲ႕ ဘာမွမေျပာဘဲ ျပံဳးရုံပဲျပံဳးတယ္။
သူ႕ရဲ႕အၾကံနဲ႕က်ေနာ့္ရဲ႕ေဆာင္ရြက္မႈကိစၥေအာင္ျမင္တဲ့ တဲ့အထိမ္းအမွတ္
သူကိုယ္တိိုင္ ဘီယာငွဲ႕တိုက္တယ္။အဲ့ဒိညမွပဲ ေနာက္ထပ္အၾကံအစီတခုအတြက္
သူကလမ္းေၾကာင္းစတယ္။"ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကိုေရာက္တိုင္း ဘာကို သတိထား
မိလဲ"တဲ့။"လူစည္ရင္ ဘုန္းၾကီးေပ်ာ္တယ္။လူမစည္ရင္ ဘုန္းၾကီးက ဟုိဖုန္းဆက္
ဒီဖုန္းဆက္လုပ္တယ္" လို႕က်ေနာ္ကေျဖလိုက္ေတာ့"ဒို႕လူသားေတြေတာင္ အဲ့ဒိ
ရမ္ဆယ္လာ ဘုန္းၾကီးေလာက္ေလာဘမၾကီးဘူး၊သူမ်ား ခရစ္ယာန္ဘာသာေတြက
သူတို႕သာသနာကိုျပဳဖို႕ေရာက္လာသမွ် ဒုကၡသည္ေတြကို အသဲအသန္ လိုက္ကူညီ
ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒို႕ရမ္ဆယ္လီယာရြာက ဘုန္းၾကီးက ဘယ္ဒုကၡသည္ကို ဘယ္လို
ညာေခၚျပီး သူ႕ရဲ႕ငွားစားမဲ့အိမ္ကို အလုပ္သမားအခမဲ့ရဖို႕ခုိင္းရင္ေကာင္းမလဲ
လို႕ေခ်ာင္းေနတာ၊ျပီးေတာ့ ခိုင္းဖို႕နဲ႕အလွဴခံဖို႕ပဲသိျပီး ဘယ္သူ႕ကိုမွအားမနာတဲ့
ဘုန္းၾကီး ၊အဲ့ဒိဘုန္းၾကီးအေၾကာင္းကိုထည့္မေျပာနဲ႕၊တရြာလုံးကလဲ တျခားၾကြလာမဲ့
ဘုန္းဘုန္းေတြကို မဖူးရမွာေၾကာက္လို႕သူ႕ကို ဘာမွ မေျပာဘဲ လႊတ္ထားတာ၊
ဒါေၾကာင့္မို႕ ဒို႕အိမ္က အေကာင္က ဒီဘုန္းၾကီးကိုနာမည္ေပးထားတာမေတြ႕ဘူးလား
အေမရိက က ဖို႕စ္ ေလဘာ"လို႕၊"အခုသိခ်င္တာကဘုန္းၾကီးအေၾကာင္းမဟုတ္ဘူ’’တဲ့။
သူကကိုယ္ထက္တတ္သိနားလည္ေနေတာ့က်ေနာ္လဲ သူဘာဆက္ေျပာမလဲလို႕ပဲ
နားေထာင္ေနလိုက္ေတာ့တယ္။
သူသတိထားမိတာက "ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ တနဂၤေႏြေန႕တိုင္း စတုဒိသာ
ေၾကြးတယ္၊အဲ့ဒါကလဲ ရွင္သိတဲ့အတိုင္းပဲ၊ဒီအပါတ္မွာ ဘယ္သူလွဴရမယ္ ဟိုအပါတ္မွာ
ဘယ္သူလွဴရမယ္နဲ႕ ေပၚတာဆဲြျပီး လုပ္ခိုင္းထားတဲ့အလွဴ၊ဘာဘဲေျပာေျပာ
အဲ့ဒိအလွဴမွာက်မတို႕သြားစားျပီး ပိုတာရွံတာေတြျပန္ယူခဲ့လို႕ရတယ္၊ျပီးေတာ့
ခ်ပ္ေက်ာင္းေတြမွာလဲ သြားစားျပီးေတာ့ ပိုတာရွံတာ အိမ္ျပန္ယူခဲ့လို႕ရတယ္"
တဲ့။"တေန႕ထဲနဲ႕ႏွစ္ေနရာဘယ္လုိလုပ္ျပီး သြားမလဲ"လို႕က်ေနာ္ကေမးေတာ့"ရွင္ကလဲ
တုန္းစရာမရွိ ၾကံဖန္တုန္းေနျပန္ျပီ၊ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို မနက္ပိုင္းသြားရင္ ဧည့္သည္
ေတြကို ဧည့္ခံရမယ္ ဝိုင္းျပီး ခ်က္ျပဳတ္သိမ္းဆည္းရမယ္၊ကိုယ္သယ္တာျပဳတာလူ
ျမင္မယ္၊ျပီးေတာ့ လူမဆုံေသးဘူးဆိုရင္ ကိုယ္က သယ္လို႕မရေသးဘူး၊ျပီးေတာ့
ခ်ပ္ေက်ာင္းမွာက ေနာက္က်ရင္ အေပါက္ဝမွာ ေထာက္ၾကြေထာက္ၾကြနဲ႕ျပန္လာရမွာ၊
အဲ့ဒိေတာ့ တစ္ခ်က္ခုတ္ ဆယ္ငါးခ်က္ေလာက္ ျပတ္ေအာင္ ခ်ပ္ေက်ာင္းကို
မနက္ပိုင္းသြားစားေသာက္ျပီးျပန္သယ္ရမယ္၊ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို ညေနလူရွင္းခ်ိန္မွ
သြားစားျပီးျပန္သယ္ရမယ္၊ဒါဆိုရင္ တပါတ္မွာ ထမင္းနဲ႕ကေလးမုန္႕ဖိုးေလာက္ပဲ
ကုန္က်စရိတ္ရွိေတာ့မယ္၊ကဲက်မအၾကံဘယ္ေလာက္ပိုင္ထားလဲ’’တဲ့။က်ေနာ္
ဒီေလာက္ေတာင္ ေတာ္ခ်င္တဲ့မိန္းမ ကဲ ေတာ္ဦးဟဆိုျပီး တတိယမၸိ
အနမ္းမိုးေတြ ရြာခ်ေပးလိုက္တယ္။
အဲ့ဒိ အခ်ိန္ကစျပီး က်ေနာ္တို႕လင္မယားကို တရြာလုံးက ဗုဒ္ခရစ္ စီးပါြးေရး
ေမာင္ႏွံလို႕အမည္ေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။ဘယ္သူေတြဘာေျပာေျပာ က်ေနာ္တို႕
အၾကံတူသူလင္မယားကေတာ့ ေျမြေျမြခ်င္းေျချမင္ေအာင္ၾကည့္ျပီးေတာ့ တစ္သက္
စာ တကယ့္ဇနီးေမာင္ႏွံေတြ အျဖစ္ေပါင္းသင္းသြားျဖစ္ၾကပါလိမ့္မည္။က်ေနာ္ မ
ခ်စ္တဲ့ က်ေနာ္သားေလးကိုလဲ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ေဆာင့္ခါတလွည့္ ေအာင့္လို႕
တခ်ီ နမ္းျပရႈံ႕ျပရင္းနဲ႕ေပါ့။ဒီလိုနဲ႕က်ေနာ္တို႕မိသားစု ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေရွ႕ဘဝခရီး
ဆက္ၾကေလသတည္း လို႕အဆုံးသတ္လိုက္ရုံသာ။ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕စာဖတ္
ပရိတ္သတ္္အားလုံးကိုေတာ့က်ေနာ့္လိုမျပဳက်င့္မလုိက္နာမိဖို႕ဆုေတာင္းေပး
လိုက္ပါတယ္။စာဖတ္ပရိတ္သတ္ေတြကို လိမၼာေစခ်င္လို႕တို႕၊သံသရာ
ခရီးမရွည္ေစခ်င္လို႕တို႕၊အဲ့ဒိလို ဆႏၵနဲ႕ေတြဆုေတာင္းျခင္းမဟုတ္ပါ။
အၾကံတူ ရန္သူ ဆိုတဲ့အတိုင္း က်ေနာ္တို႕ မိသားစုေလး စားခြက္ေပ်ာက္သြား
မွာ စိုးရိမ္လို႕ ဆုေတာင္းရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းပါခင္ဗ်ာ။
မွတ္ခ်က္။ ။မည္သူ၏ကၽြန္ျပဳျခင္းကိုမွ မခံလိုေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊
ကၽြန္ျဖစ္လွ်င္ေတာင္ ကၽြန္အႏုပ္ကၽြန္အမဲြ၊ကၽြန္အေသးအဖြဲ၊ျဖစ္ရမည္ကို
မခံခ်င္ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ကၽြႏု္ပ္ စသည္ျဖင့္သုံးႏႈံးျခင္း
ကိုအထူးေရွာင္ရွား ေရးသားပါသည္။
နန္းရွင္
2 comments:
ေမာင္ေငြမက္ႀကီးအေၾကာင္းကို စိတ္၀င္တစားဖက္သြားပါတယ္.. သံေ၀ဂယူစရာပါပဲ...
ေမာင္ေငြမက္အေၾကာင္းကို ဖတ္ရႈသြားပါတယ္ခင္ဗ်ာ.. မွတ္သားစရာေလးေတြပါ...
Post a Comment