လက္ပစ္ဗုံး

လက္ပစ္ဗုံး

အခ်ိန္က ၂၀၀၅-ခုႏွစ္ မတ္လ။ ပူျပင္းေသာ ေန ့တေန ့။ ေနရာက မဲ့ေဆာက္ၿမိဳ  ့။ ထုိင္းႏုိင္ငံရဲ  ့ၿမိဳ  ့ေလးတစ္ခု။ ဒီၿမိဳ  ့မွာ ျမန္မာအစုိးရကုိ ဆန္ ့က်င္ေတာ္လွန္ေနတဲ့ သူပုန္္ေတြရဲ  ့ဌာနခ်ဳပ္ေတြရွိတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ပါတီရဲ  ့ဌာနခ်ဳပ္လည္း ဒီၿမိဳ  ့မွာ ရွိေလတယ္ေပါ့။

ပါတီ၀င္ေတြရဲ  ့မိသားစုေတြဟာ အိမ္ငွားၿပီးေနၾကတယ္။ တစ္အိမ္မွာ မိသားစု သုံးေလးစု စုေပါင္းၿပီး ေနၾကတယ္။ ေငြမတက္ႏုိင္လုိ ့ပါ။ က်ေနာ္တုိ ့ေနတဲ့အိမ္မွာ မိသားစုေလးစုရွိတယ္။ အိမ္က ႏွစ္ထပ္တိုက္အိမ္။ NCUB လုိ ့ေခၚတဲ့တပ္ေပါင္းစုဌာနခ်ဳပ္ရုံးရဲ  ့ေလးအိမ္ေက်ာ္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ အိမ္ရွိေလေတာ့ လုံၿခဳံေရးသတိအၿမဲရွိပါတယ္။

ကုိရဲ (အေမရိက)၊ ကုိေန၀င္း (အေမရိက)၊ ကုိ၀ဏ (အေမရိက)၊ ကုိအံ့ေဇာ္ (ေနာ္ေ၀) နဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ မိသားစုေတြ အဲဒိအိမ္မွာ စုေပါင္းၿပီး ေနၾကတယ္။ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္းေနရတဲ့ ဘ၀ပါ။ ထမင္းခ်က္ရင္ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္၊ ေစ်း၀ယ္ရင္လည္း တစ္ေယာက္တစ္လွည့္။ ေငြကုိင္တဲ့သူကေတာ့ ပါးစပ္နဲနဲစုိေလတယ္ေပါ့။ ထားပါေတာ့။ အားလုံးက ၁၀၉-၁၁၀ ဆုိေတာ့ အေတာ္ေပ်ာ္ၾကတယ္။ ဒါက က်ေနာ္တုိ႔ရဲ  ့အိမ္။

အိမ္ေဘးမွာ ေခ်ာင္းေသးေသးလည္းရွိတယ္။ အိမ္ေရွ  ့မွာက ေခ်ာင္းေသးေသးလုိျဖတ္ဖုိ႔အတြက္ တံတားေသးေသးေလးရွိတယ္။ ငါးေပေလာက္ပဲက်ယ္တဲ့ သစ္သားတံတားေလးပါ။ အဲဒိ အနီအနားတစ္၀ုိက္မွာ အိမ္ကခေလးေတြကစားၾကတယ္။

အိမ္က ရွိတဲ့လူေတြအေၾကာင္းကုိ နဲနဲ မိတ္ဆက္ေပးအုံးမယ္။

ကုိေန၀င္းဆုိတဲ့ လူက လူပ်င္း။ ဘာမွ စိတ္မ၀င္စားဘူး။ သူ ့မိန္းမ မမႈ ကလည္း အုတ္ေပ်ာ္။ ဟုိအုတ္အုတ္ ဒီအုတ္အုတ္နဲ႔ ေပ်ာ္ေနတဲ့လူ။

ကုိ၀ဏဆုိတဲ့ လူက လက္၀ါးတစ္ျခမ္းပ်က္ေနတဲ့လူ။ လက္ပစ္ဗုံးကုိ အားအားယားယား ကလိရင္း ဖ်ဴ  ့စ္ ထ, ေပါက္လုိ႔ လက္၀ါးတစ္ျခမ္း အဖ်က္ခံရ သူပုန္အုိ အရက္သမားႀကီး။ အသက္က (၅၀) နီးပါးရွိေနၿပီ။ အခုထိ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုမွာ အၿငိမ္းစားယူၿပီး လန္းေနတုန္း။

ကုိအံ့ေဇာ္ဆုိတဲ့ လူကေထာင္ထြက္။ ေထာင္ထြက္ဆုိၿပီး အထင္မေသးနဲ႔။ မုိက္လို ့ေထာင္က်တာ မဟုတ္။ ႀကိဳက္လုိ႔ေထာင္က်တာ။ သူ ့အိမ္မွာ ေဆးေျခာက္မိလုိ႔ဆုိၿပီး ျမန္မာအစုိးရက သူ ့ကို ႏွစ္ရွည္ေထာင္ခ်ခဲ့တယ္။  သူတုိ႔အေျပာကေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ အကြက္ဆင္ၿပီး ဖမ္းတယ္ေပါ့။ အမွန္မွန္က သူကလည္း ရႈ တာကုိး။ ကုိအံ့ေဇာ္က ၈၈-မ်ဳိးဆက္ ႏုိင္ငံေရးသမား။ လုံး၀ကုိမာတဲ့ သံေခ်ာင္းႏုိ္င္ငံေရးသမား။ ေတာ္လွန္ေရးသမား။ ေထာင္ကထြက္ေတာ့၊ ထပ္ဖမ္းမွာေၾကာက္လုိ႔ဆုိၿပီး မဲ့ေဆာက္က လူ႔ေဘာင္သစ္ဌာနခ်ဳပ္ကုိေရာက္လာတဲ့လူ။ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ ေရစက္ႀကဳံေလတယ္ေပါ့။ ႏုိင္ငံျခားကုိ အတူထြက္တဲ့အထိ ဘန္ေကာက္က အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ သူတုိ႔မိသားစုနဲ႔ အတူေနခဲ့ရေသးတယ္။ က်ေနာ္က ၾသစေတ်းလ်။ သူက ေနာ္ေ၀။ သူလည္း စာေရးတယ္။ အရက္ဖုိးရဖုိ႔အတြက္ ေခတ္ၿပိဳင္မွာ ေဆာင္းပါးေရးတဲ့လူ။ အခုေတာ့ ေနာ္ေ၀မွာ အရက္ဖုိးမ်ားမ်ားရေတာ့ ေဆာင္းပါးေတာင္မေရးေတာ့ဘူး။

တေန႔မွာ အိမ္ေရွ  ့တံတားနားမွာ ကစားေနတဲ့ ကုိ၀ဏရဲ  ့သမီးက လက္ပစ္ဗုံးတစ္လုံးေတြ ့တယ္။ သူေတြ ့ေတာ့ အိမ္ကလူႀကီးေတြကုိ သူပုန္သားသမီးပီပီ အလွ်င္အျမန္ သတင္းပို႔ေလတယ္။ လက္ပစ္ဗုံးက တံတားေအာက္က ေခ်ာင္းထဲမွာေရၾကည္ေနေတာ့ ေကာင္းေကာင္းျမင္ရတယ္။ ခေလးမေလး သတင္းပုိ႔ေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးသတိ၊ ရန္သူသတိ အၿမဲရွိတဲ့ ကုိ၀ဏက မႈးေၾကာင္မႈးေၾကာင္နဲ႔ ခ်က္ခ်င္းအိမ္က တယ္လီဖုန္းကုိ ေကာက္ကုိင္ၿပီး ပါတီဌာနခ်ဳပ္က ပါတီေရးရာညြန္ၾကားေရးမႈးခ်ဳပ္ ကုိေအာင္ကုိ (အေမရိက) ထံကို ဆက္လက္သတင္းပုိ႔ေလတယ္။

 " လက္ပစ္ဗုံးတစ္လုံးေတြ ့ေၾကာင္း၊ အရြယ္အစားက လိေမၼာ္သီးအရြယ္ရွိေၾကာင္း၊ အိမ္ေရွ  ့က ေခ်ာင္းထဲမွာ ရွိသျဖင့္ ထေပါက္လွ်င္ အကုန္လုံးမသာျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း " သူရဲ  ့စုိးရိမ္ခ်က္ကို တင္ျပေလတယ္။

ဒီမွာတင္ ခ်က္ဆုိ နားခြက္က မီးေတာက္တဲ့ ပါတီေရးရာညႊန္ၾကားေရးမႈးခ်ဳပ္က လုိအပ္သလုိ စီစဥ္ညႊန္ၾကားေလတယ္။ ပါတီမွာ ထုိင္းေထာက္လွမ္းေရးကုိနဲ႔ ဆက္ဆံဖုိ႔အတြက္ တာ၀န္ေပးထားတဲ့ ငပုေက်ာ္စြာ၀င္း (အေမရိက) ဆီကုိ ကုိေအာင္ကုိက ခ်က္ခ်င္း အမိန္ ့ေပးတယ္။

" အျမန္ဆက္လုပ္။ ခ်က္ခ်င္းေဆာင္ရြက္။ ဒါပဲ"

ေစာ္နဲ႔ ဇိမ္ယူေနတဲ့ ငပုေက်ာ္စြာလည္း ခ်က္ခ်င္း မဲ့ေဆာက္က ထုိင္းေထာက္လွမ္းေရးကုိ ဖုန္းဆက္ၿပီး "ဆပ္၀ါဒီ ခပ္ ဖိ"၊ ဘာညာဆုိၿပီး ငေထာက္ေတြကို ရႊီးေလတယ္။ ေက်ာ္စြာ၀င္းဆုိတာက က်ေနာ္နဲ ့အတူတူ သူပုန္လုပ္ၾကတဲ့ ငယ္ေပါင္းေဘာ္ဒါႀကီးေပါ့။ ထုိင္းစကားကုိ အေတာ္ကၽြမ္းေတာ့ သူ ့ကုိပါတီက ထုိင္းေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ ပါတီၾကားမွာ ဆက္ဆံဖုိ႔အတြက္ ဆက္ဆံေရးအရာရွိအျဖစ္ ခန္႔ထားခံရတဲ့ လူ ေပါ့။ လစာေတာ့ မရဘူး။

သူကလည္း နဲနဲဆုိ မ်ားမ်ားပုိေျပာတတ္တဲ့ အက်င့္ရွိေတာ့ ထုိင္းေထာက္လွမ္းေရးေတြကုိ အားရပါးရ ၾကပ္, တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဗုံးေတြ ့တဲ့ ေနရာက NCUB ဌာနခ်ဳပ္၊ NUGB ရုံးတုိနဲ႔ နီးတဲ့ ေနရာဆုိေတာ့။

မဲ့ေဆာက္ ႏုိင္ငံေရးရပ္ကြက္က သိတဲ့အတုိင္း။ သတင္းတစ္ခုထြက္ၿပီဆုိရင္ အားလုံးသိတယ္။ မီဒီယာေတြကလည္း စိတ္၀င္တစား ေစာင့္ၾကည့္တာခံရတဲ့လက္ပစ္ဗုံး။ သတင္းက မဲ့ေဆာက္တၿမိဳ  ့လုံးကုိ ျပန္႔သြားၿပီ။

"လက္ပစ္ဗုံးတစ္လုံးကို လူ႔ေဘာင္သစ္အဖြဲ႔၀င္ေတြရဲ  ့အိမ္နားမွာ ေတြ႔လုိ႔တဲ့"

သန္းတုတ္ၿပီး အတင္းေျပာသလုိ တဆင့္ၿပီးတဆင့္ ေပါက္ေလတယ္။ နအဖ ေထာက္လွမ္ေရးေတြကမ်ား တမင္တကာ လုပ္ႀကံတယ္လုိ႔ဆုိၿပီး ထင္ေၾကးေပးတဲ့လူကေပးတယ္။

နာရီ၀က္ေလာက္ ၾကာေတာ့ ဆုိင္ကယ္ဖြတ္ခ်က္ဖြတ္ခ်က္နဲ႔ ေသနတ္အတုိကုိ ခါးခ်ိတ္ၿပီး ထုိင္းေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ ေက်ာ္စြာ၀င္းတုိ႔ ေရာက္လာၾကတယ္။ ေခ်ာင္းထဲက လက္ပစ္ဗုံးကုိ လာၾကည့္တယ္။ ၾကည့္သာၾကည့္သြားတယ္။ ဘယ္သူမွ ေရေျမာင္းထဲကို ဆင္းၿပီး မဆယ္ရဲၾကဘူး။

ထုိင္းေထာက္လွမ္းေရးက မဆယ္ရဲေတာ့ သူကပဲ ဆက္ၿပီး မဲ့ေဆာက္က ထုိင္းစစ္တပ္ကုိ လွမ္းၿပီးအေၾကာင္းၾကားတယ္။ ထုိင္းစကားနဲ႔ သူတုိ႔ေျပာေတာ့ က်ေနာ္နားမလည္ဘူး။ ဒီလုိေျပာတယ္လုိ႔ေတာ့ ခန္႔မွန္းမိတယ္။

" လက္ပစ္ဗုံးေတြ ့ရွိ။ ေရေျမာင္းထဲမွာျဖစ္။ အနီးအနားမွာ သူပုန္အိမ္ေတြရွိ။ အျမန္လာၾကည့္"

ဒီအခ်ိန္မွာ အိမ္ေရွ  ့မွာ လူေတြစုရုံးစုရုံးနဲ႔ ေရေျမာင္းထဲက လက္ပစ္ဗုံးကုိ ငုံ ့ငုံ ့ၿပီး ၾကည့္ေနၾကတယ္။ အားလုံးက ရင္တမမနဲ႔။ ဗမာေတြရဲ  ့ထုံးစံအတုိင္း ထင္ျမင္ခ်က္ေတြနဲ ့အတူ အာ တာပဲရတယ္။ ဘယ္သူမွ လက္ေတြ  ့ဆင္းၿပီး မဆယ္ရဲၾကဘူး။

နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေတာ့ ထုိင္းစစ္တပ္က မုိင္းရွာတဲ့စစ္သားေတြေရာက္လာၾကတယ္။ အရာရွိတစ္ေယာက္နဲ႔ ရဲေဘာ္ေလးေယာက္ အဖြဲ ့ေလးေပါ့။ ထုိင္းစစ္တပ္က စစ္ကားနဲ႔ အတူ မုိင္းရွာတဲ့ကိရိယာ ယူလာၾကတယ္။ ဘယ္မွာလဲ လက္ပစ္ဗုံး။ ၀ုိင္းၾကည့္ေနတဲ့လူေတြကလည္း အမ်ားႀကီးဆုိေတာ့ မုိင္းရွာတဲ့အဖြဲ ့ကလည္း ပဲ မ်ားမ်ား။ စစ္သာမတုိက္ရဲတာ လူ အေရွ  ့မွာေတာ့ ဟန္တျပျပနဲ႔ ဟန္ပဲရွိတဲ့ ထုိင္းစစ္သားေတြပါလား။ ဘယ္သူမွ ေခ်ာင္းထဲကို ဆင္းၿပီး လက္ပစ္ဗုံးကုိ မေကာက္ရဲဘူး။ ျမန္မာစစ္သားသာဆုိရင္ အရာရွိ အမိန္ ့ေပးတာနဲ႔ ဘာမွမစဥ္းစားပဲ ဆင္းၿပီးေကာက္မယ္လုိ႔ ေတြးမိတယ္။

သူတို႔ ျပင္ဆင္ေနတုန္း လက္ပစ္ဗုံးကုိ ကလိလုိ႔ လက္ျပတ္ေနတဲ့ ကုိ၀ဏက အိမ္ေရွ  ့၀ရံတာကေန မိန္ ့မိန္ႀကီးနဲ႔ "မစမ္းရင္" ေဆးေပါ့လိပ္အတုိကုိ ဖြာၿပီး ထုိင္ၾကည့္ေလတယ္။ သူ႔ေခါင္းထဲမွာလည္း တခါေသဘူး ပ်ဥ္ဘုိးနားလည္တယ္ဆုိတဲ့ အေတြးမ်ဳိးရွိေလမလားပဲ။ ငါသာဆင္းၿပီးဆယ္ရင္ ေနာက္ထပ္ လက္တစ္ဘက္ထပ္ၿပီး ပ်က္လိမ့္အုံးမယ္ထင္တယ္။ အသာေလးၿငိမ္ေနမွ...........ဆုိတဲ့အေတြးမ်ဳိးေပါ့။

ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း ေထာင္ထြက္၊ စာေရးဆရာ ကုိအံ့ေဇာ္က အနီးနားမွာ ကပ္ၿပီး စပ္စုေလတယ္။ လက္ပစ္ဗုံးဆုိတာ ဘယ္လုိဟာလဲ။

" ကုိအံ့ေဇာ္.....အကုိက လူ႔ေဘာင္သစ္ရဲ  ့ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္ တစ္ေယာက္ပဲဆုိေတာ့ အကုိပဲ လက္ပစ္ဗုံးကုိ ဆင္းၿပီးေကာက္ေလ"  လုိ႔ ေနာက္ေတာ့....သူက ဒီလုိျပန္ေျပာတယ္။

" အာ...မင္းကလဲ" ဆုိၿပီး အိမ္ထဲကို စပ္ၿဖဲၿဖဲနဲ႔ တန္းေျပးေလေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ေျပာတာ မမွန္ဘူးလား။ သူက ေခါင္းေဆာင္။ က်ေနာ္ကရဲေဘာ္ေလ။ ေခါင္းေဆာင္ဆုိေတာ့ ေရွ  ့က ရဲရဲ၀့ံ၀ံ့ ဦးေဆာင္ရမွာေပါ့။ ဟုတ္ဘူးလား။

မုိင္းရွာတဲ့ ကိရိယာနဲ႔ ထုိင္းစစ္သားေတြ ပထမဦးဆုံး စမ္းသပ္တာ မရဘူး။ တီ...တီ....တီ....ဆုိတဲ့ အသံမျမည္ဘူး။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေရကလည္းေနာက္ေနေတာ့ လက္ပစ္ဗုံးကုိ မျမင္ရဘူး။ ေရၾကည္တုန္းကေတာ့ ေကာင္းေကာင္းေတြ ့ရတယ္။ မုိင္းရွာတဲ့ဟာႀကီးနဲ႔ မရေတာ့ ထုိင္းစစ္သားေတြက ေရပုံးနဲ႔ ေပါက္တူး ေတာင္းတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အိမ္က ေရပုံး အစုတ္နဲ႔ အရုိးက်ဳိးေနတဲ့ ေပါက္တူးကုိ သြားယူၿပီး သူတုိ႔ကိုေပးလုိက္တယ္။

ဒီမွာတင္ ထုိင္းစစ္သားေတြ ငါးပတ္ၾကပီ။ ေခ်ာင္းကုိ တားတမံေတြ ပိတ္။ ရြံ  ့ဗြက္ေတြေပႀကံ၊ ေခၽြးတရႊဲရႊဲနဲ႔ ေခ်ာင္းထဲကေရကုိ ခပ္ထုတ္ၾကေလတယ္။ က်ေနာ္လည္း ၀င္ၿပီး ကူေပါ့ဗ်ာ။ လက္ပစ္ဗုံး ရွိတဲ့ေနရာကိုေတာ့ အမွတ္အသားလုပ္ထားတယ္။ အဲဒိေနရာကုိ မသြားရဲဘူး။ ထ ၿပီးကြဲရင္ အားလုံးေသကုန္မွာဆုိေတာ့။

တစ္နာရီေလာက္ ငါးပတ္ၾကရင္း အားလုံးေမွ်ာ္လင့္ေတာင္းတေနတဲ့ လက္ပစ္ဗုံးႀကီးကုိ ေတြ ့ပါၿပီ။ ေတြ ့ေတာ့ခ်က္ခ်င္း ဘယ္သူမွမေကာက္ရဲဘူး။ ငါးပတ္ၿပီး ႀကီးလာတဲ့ က်ေနာ္ ငါက်ီးနဲ႔ ငါးေမြထုိး ကို ဗြက္ထဲမွာ စမ္းသလုိ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အဆူးမဆူးေအာင္ စမ္းၾကည့္တယ္။ လက္ပစ္ဗုံးက သံနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ လက္ပစ္ဗုံးမွ မဟုတ္တာ။ ဆယ္ၿပီး ကုန္းေပၚကုိ ပစ္တင္ေပးလုိက္ေတာ့ လူေတြအားလုံး ရွဲ က နဲ။ ကြဲမွာေၾကာက္လုိ႔ထင္တယ္။ သူတုိ႔ကိုင္ၾကည့္ေတာ့မွ လက္ပစ္ဗုံးက သႀကၤန္မွာ ေရထည့္ၿပီး ကစားတဲ့ လက္ပစ္ဗုံးျဖစ္ေနတယ္။ ဒီမွာတင္ အားလုံး၀ုိင္းရယ္ၾကေလတယ္။ ထုိင္းစစ္သားေတြက "ခ်စ္ဖုိင္" ဆုိၿပီး ဆဲပါေလေရာ။

ဒါ့ေၾကာင့္ မုိင္းရွာတဲ့ ကိရိယာနဲ႔ ရွာတာ မေတြ ့တာကုိး။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ အရမ္းေတာ္တဲ့ ထုိင္းေထာက္လွမ္းေရး၊ မုိင္းရွာကၽြမ္းတဲ့ ထုိင္းစစ္တပ္၊ စစ္ေရးသတိအၿမဲရွိတဲ့ သူပုန္ေတြအားလုံး ကုိ၀ဏရဲ  ့ေလးႏွစ္အရြယ္ သမီးေလး ၾကပ္, တာကုိ ခံလုိက္ရေလသတည္း။


ခ်စ္ဖုိင္=ဆဲျခင္း (ထုိင္းစကား)
ဆပ္၀ါဒီခပ္= မဂၤလာပါ (ထုိင္းစကား)
ဖိ = အကုိ (ထုိင္းစကား)