က်ေနာ္ကားေမာင္းသင္ပါတယ္။ ၾသစေတ်းလ်ႏုိင္ငံက လုိင္းစင္ရ ယဥ္ေမာင္းသင္ေပးသူတစ္ဦးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္ေခၚရင္ Driving Instructor ေပါ့။ လုိင္စင္ရဖို႔အတြက္ ဘာလုပ္ရလဲဆုိတာကုိ မသိေသးတဲ့သူေတြကုိ သိေအာင္ရွယ္ေပးခ်င္တယ္။
ပထမဆုံး ယဥ္ေမာင္းလုိင္စင္ သုံးႏွစ္သက္တန္းျပည့္ရတယ္။ ျပည့္တာနဲ႔ Driving Instructor လုိင္စင္ ေလွ်ာက္လုိ႔ရတယ္။ ဒီလုိင္စင္ကုိ ရဖုိ႔အတြက္ အရည္အခ်င္း သတ္မွတ္ေတြက ဒီလုိပါ။
သင္တန္း တက္ရင္ တက္၊ မတက္ခ်င္ဘူးဆုိရင္ ကားေမာင္းသင္ေပးတဲ့ အရည္အခ်င္းစစ္ စာေမးပြဲ (Assessment) ၀င္ ေျဖရပါတယ္။
သင္တန္းက ႏွစ္ပတ္ၾကာတယ္။ သင္တန္းမွာ ကားေမာင္းသင္ေပးသူတစ္ဦးအေနနဲ႔ ရွိသင့္တဲ့ အရည္အခ်င္းကုိ သင္ေပးပါတယ္။ ကုိယ္ပုိင္စီးပြားေရးလုပ္တာဆုိေတာ့ ေငြေၾကးအထာအသုိ၊ ကုန္က်သုံးစြဲမႈ အခ်က္အလက္ ထိန္းသိမ္းနည္း၊ သင္ၾကားမႈ လုိအပ္ခ်က္ စတဲ့ အရာေတြကုိ သင္ရတယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ စာေတြ ့လက္ေတြ ့ေျဖဆုိတယ္။ ေအာင္မွ သင္တန္းက လက္မွတ္ထုတ္ေပးပါတယ္။ မေအာင္ရင္ ျပန္ေလ့က်င့္ေပါ့။ က်ေနာ္သုံးခါ ေလာက္ေျဖယူရတယ္။ ေနာက္ဆုံး ဆရာက မ်က္စိေနာက္လုိ႔ အေအာင္ေပးပါတယ္။ ဒီေလာက္အရည္အခ်င္းရွိတဲ့လူပါ။ ဒါက သင္တန္းလက္မွတ္ ယူနည္း။
လက္မွတ္မယူခ်င္ရင္ တျခားနည္းလမ္းရွိတယ္။ လုိင္စင္ရုံးမွာ Driving Instructor လုိင္စင္ရဖို႔ လက္ေတြ႔ေျဖဆုိရတယ္။ ဒီနည္လမ္းက အင္မတန္ခက္ခဲတယ္။ ဘယ္လုိ ေျဖရလဲဆုိတာကုိ မသိရင္ ေတာ္ရုံနဲ႔ မေအာင္ေတာ့ လုိင္စင္မရဘူးေပါ့။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ဒီနည္းလမ္းကုိ မလုိက္ၾကဘူး။ သင္တန္းပဲတက္ပါတယ္။ သင္တန္းဆင္းလက္မွတ္ရွိတဲ့သူေတြက တစ္ႏွစ္တခါ ျပန္ေျဖစရာမလုိပဲ တစ္သက္လုံး သင္ၾကားခြင့္ဆုိတဲ့ အခြင့္အေရးကို ရပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ လူေတြက သင္တန္းပဲ တက္တယ္။ သင္တန္းနာမည္က Certificate III in Motor Vehicle Driving Instruction ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာလုိေတာ့ ဘယ္လုိျပန္ရမလဲမသိဘူး။
ဒါ့အျပင္ က်န္းမာေရးေဆးစစ္ခ်က္ ေအာင္ရပါတယ္။ ဆရာ၀န္ဆီကေန သင္ေပးမဲ့လူတစ္ဦအေနနဲ႔ အုံးေႏွာက္ေကာင္းမေကာင္း၊ ကိုယ္လက္အဂၤါသန္စြမ္းမႈ ရွိမရွိဆိုတဲ့ လက္မွတ္ကို ယူရပါတယ္။ ဒါကို Medical Certificate လို႔ေခၚတယ္။ ၿပီးေတာ့ Working With Children ဆုိတဲ့ လက္မွတ္ကိုလည္း အစုိးရဆီကေန ယူရပါတယ္။ ဒီလက္မွတ္ယူရတဲ့ ရည္ရြယ္ကေတာ့ အေသးစိတ္မသိပါ။ စိတ္ထင္ေတာ့ သင္ေပးသူ ဘုန္းေက်ာ္သည္ အသက္ (၁၈) ႏွစ္ေအာက္ခေလးေတြကို သင္ၾကားႏုိင္ခြင့္ ရွိမရွိကုိ စစ္တာပါ။ ဥပမာ ရာဇ၀တ္မႈေပါ့။ က်ေနာ္သာ ခေလးေတြကုိ ေပါက္ကရလုပ္ခဲ့တဲ့ သမုိင္းရွိရင္ လုိင္စင္မရပါ။ ေနာက္လုိင္စင္တစ္ခုကေတာ့ Traffic Infringement လုိ ့ေခၚတယ္။ ကုိယ့္ရဲ ့ကားေမာင္းတဲ့ သမုိင္းတေလွ်ာက္ကုိ စစ္တဲ့လက္မွတ္ပါ။ ဥပမာ က်ေနာ့္က ကားကုိမႈးၿပီးေမာင္းတာတုိ႔၊ ခဏခဏ ကားတုိက္တာတုိ႔ ျဖစ္ခဲ့ရင္ လုိင္စင္မရပါ။ ဆုိေတာ့ အက်င့္စာရိတၱ၊ က်န္းမာေရး၊ ယဥ္ေမာင္းတဲ့ သမုိင္းအေထာက္အထားေကာင္းမွ Driving Instructor လုိင္စင္ထုတ္ေပးပါတယ္။
လုိင္စင္ရတာနဲ႔ ကားေမာင္းသင္လုိ႔ရတယ္။ သုိ႔ေသာ္ ကုိယ့္ရဲ ့ကားမွာ Dual Control လုိ႔ေခၚတဲ့ ႏွစ္ဘက္ ထိန္းခ်ဳပ္တဲ့ စနစ္ရွိမွ သင္ခြင့္ရွိတယ္။ ဒါက ဘာလဲဆုိေတာ့ ဘရိတ္ႏွစ္ခု၊ ဂီရာႏွစ္ခု၊ ကလတ္ႏွစ္ခုကုိ ကားထဲမွာထည့္တဲ့အရာပါ။ သင္တဲ့သူေကာ သင္ေပးတဲ့သူေကာ အတြက္ျဖစ္တယ္။ တခုခုျဖစ္ရင္ သင္ေပးသူက ထိန္းလုိ႔ရေအာင္ပါ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၀၀၇-ကတည္းက က်ေနာ္ကားေမာင္းသင္တယ္။ လူမ်ဳိးစုံကုိ သင္ေပးပါတယ္။ တစ္နာရီကုိ ေဒၚလာ (၄၀) ယူပါတယ္။ အခုေတာ့ ၿပိဳင္ဆုိင္တာမ်ားလုိ႔ (၃၅) ေဒၚလာနဲ႔ ေလွ်ာ့ခ်ပါတယ္။ တျခား အဂၤလိပ္ေတြကေတာ့ တစ္နာရီကုိ (၅၇) ေဒၚလာယူတယ္။ ဆုိေတာ့ က်ေနာ္က ေစ်းအရမ္းေပါတာေပါ့။
က်ေနာ္ ဒီအလုပ္ကုိ မႀကိဳက္ပါ။ အၿမဲတမ္း ပူေလာင္ေနလုိ႔။ ဗမာေတြကို သနားလုိ႔ ေစ်းေလွ်ာ့ပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔က တန္ဖုိးကုိနားမလည္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး သူတုိ႔က တျခားႏုိင္ငံသားေတြနဲ႔ စာရင္ အရမ္းေၾကာက္တယ္။ အုံးေႏွာက္မေကာင္းဘူး။ အထူးသျဖင့္ အသက္ ေလးဆယ္ေက်ာ္တဲ့ လူေတြ။ လူငယ္ေတြကေတာ့ မဆုိးဘူး။ မိန္းမေတြက ပိုၿပီးဆုိးတယ္။ တျခားႏုိင္ငံသားေတြကုိသင္ရတာ အေတာ္လြယ္တယ္။ သိတ္ၿပီးမေၾကာက္ဘူး။
ဒါ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္ တျခားအလုပ္ေျပာင္းပါတယ္။ အခုေတာ့ စိတ္ကူးေပါက္မွပဲသင္ေတာ့တယ္။ အမွန္မွန္က က်ေနာ္ ေက်ာင္းတက္ရင္းနဲ႔ ဒီအလုပ္ကုိ လုပ္တာပါ။ အရမ္းကုိ ၀ါသနာပါလုိ႔မဟုတ္ပါ။ Cash ဆုိတဲ့ ေငြရေအာင္လုပ္တဲ့သေဘာ။ ကုိယ္လုပ္တာကုိ ေတြ႔ၿပီး သူမ်ားေတြေလွ်ာက္လုပ္တာ အခုဆုိရင္ Perth ၿမိဳ ့မွာ ဗမာ Driving Instructor ၁၅-ေယာက္ေလာက္ရွိၿပီ။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္ေျပာတာေပါ့။ ဗမာေတြဟာ သူမ်ားခင္းၿပီးသားလမ္းကို ေလွ်ာက္တယ္လုိ႔။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်ေနာ္စဥ္းစားၿပီ။ က်ေနာ္ဘယ္ေတာ့မွ ဒီလုိ အုတ္ေရာေရာ ေက်ာက္ေရာေရာ မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္ အလုပ္ထြက္ၿပီး အရင္အလုပ္ေဟာင္းျဖစ္တဲ့ Exploration Field Technician အျဖစ္နဲ႔ မုိင္းကို ျပန္သြားပါတယ္။ ဒီအလုပ္ကလည္း ေျပာရရင္ Geologist ခုိင္းသမွ်ေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ သူလုပ္ခ်င္တာကုိ ကုိယ္က အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးရတဲ့အလုပ္ပါ။ တစ္သက္လုံး ဒီအလုပ္ကုိ က်ေနာ္မလုပ္ပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္တကၠသုိလ္ ဆက္တက္ပါတယ္။ ဘာသာရပ္ကေတာ့ Environmental Science ပါ။ မိသားစုကတစ္ဘက္နဲ႔ဆုိေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ၿပီးမလဲမသိဘူး။ က်ေနာ့္ရည္မွန္းခ်က္က ေဒါက္တာ ဘုန္းေက်ာ္ျဖစ္ခ်င္တာပါ။ ဒီဘာသာရပ္ကုိဘာ့ေၾကာင့္ယူရတာလဲဆုိေတာ့ ဗမာျပည္မွာ ဒီဘာသာရပ္မရွိလို႔။ ထင္တာပဲေနာ္။ မွားရင္လဲ မွားမယ္။ ၿပီးေတာ့ ဗမာျပည္ရဲ ့သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္အေျခအေန အရမ္းဆုိးရြားေနလုိ႔။ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း ၂၀-ေလာက္ၾကရင္ က်ေနာ္လည္း ပေရာ္ဖတ္စာ ေဒါက္တာ လူ႔ေဘာင္ခ်စ္ ဘုန္းေက်ာ္မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလုိ႔ ဘယ္သူေျပာမလဲ။ အခုေတာ့ မုိင္းမွာ ညစ္ပတ္ေပက်ံၿပီး လုပ္အုံးေပါ့ ဘုန္းေက်ာ္ရာလို႔ ေျပာရမလုိျဖစ္ေနၿပီ။
Driving Instructor လုပ္ေတာ့ က်ေနာ့္တပည့္ေတြက က်ေနာ့္ကုိ ဆရာလုိေခၚပါတယ္။ အသက္ ၆၅-ေလာက္ရွိတဲ့ ဗမာေတြကလည္း က်ေနာ့္ကုိဆရာေပါ့။ သူတုိ႔ကို သင္ေပးလုိ႔ ဆရာ ေခၚတာကိုေတာ့ အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ္ သူတုိ႔ဒီလုိေခၚရင္ အရမ္းဖင္တြန္႔သြားတယ္။ ကုိယ့္ကိုယ္မလုံဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူတုိ႔ကုိ က်ေနာ္ေျပာတယ္။ က်ေနာ့္ကုိ ဆရာလို႔မေခၚပါနဲ႔။ က်ေနာ့္မွာ ဆရာလုိ႔ေခၚထိုက္တဲ့ သီလ၊ သမာဓိစတဲ့ ဘာညာသာရကာေတြ မရွိဘူးလုိ႔ သူတုိ႔ကိုေျပာျဖစ္တယ္။ သို႔ေသာ္လည္း သူတုိ႔ က်ေနာ့္ကုိ ဆရာလုိ႔ေခၚတုန္း။ က်ေနာ္ လူၾကားထဲေရာက္ရင္ ဆရာလို႔ေခၚခံရမွာ အရမ္းေၾကာက္တယ္။ က်ေနာ္ ဒီေလာက္ ေပါက္ကရလုပ္တဲ့ေကာင္ပဲ။
ေနာက္ၿပီး ႏုိင္ငံေရးမွာလည္း က်ေနာ္က အေတာ့္ကုိ ေစာက္ရမ္းေ၀ဖန္ အႀကံေပးေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ လူတခ်ဳိ ့ကတင္မဟုတ္ဘူး၊ အမ်ားစုက ဆရာ ဘုန္းေက်ာ္လို႔ေနာက္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ၿမိဳ ့က စီးပြားေရးပညာရွင္ အသက္ ၇၀-ေက်ာ္ ေဒါက္တာမ်ဳိးညြန္႔နဲ႔ စကားေျပာတုိင္းလည္း ဆရာေလးလုိ႔ သူကေနာက္တယ္။ ဂ်ီေတာ့မွာ ေတြ႔တုိင္းလူတုိင္းကလည္း ႏုတ္ဆက္တုိင္း သူတုိ႔က ဒီလုိတုန္ ့ျပန္တယ္။ ေျပာ ဆရာ...တဲ့။ ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ က်ေနာ္ေရးတဲ့စာေတြကုိ ကူးၿပီးတင္ျပေနတဲ့ ဆုိကေရးတီဆုိတဲ့လူကလည္း က်ေနာ့္ကို စာေရးဆရာတဲ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ ဘေလာ့ဂ္ေရးေနတာပါ။ က်ေနာ္ ဆရာမဟုတ္ရပါ။ က်ေနာ္ ကားေမာင္းသင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ Driving Instructor တစ္ေယာက္ပါ။ က်ေနာ္ မုိင္းအလုပ္သမား တစ္ေယာက္ပါ။ က်ေနာ္ ႏုိင္ငံေရးကို စိတ္၀င္စားသူ တစ္ေယာက္ပါ။ က်ေနာ္လုံး၀ လုံး၀ကုိ ဆရာမဟုတ္ရပါ။ ဆရာျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ ေစတနာ၊ ၀ါသနာ၊ အနစ္နာ ေတြအျပင္ ဘာညာအီစီကလီေတြလည္း အမ်ားႀကီးလုိတယ္လုိေတာ့ က်ေနာ္ခံယူပါတယ္။ ဆုိေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ ဆရာလုိ႔ မေခၚပါနဲ႔ဗ်ာ။ သုိ႔ေသာ္ ဆရာလုပ္တာေတာ့ ၀ါသနာပါတယ္...ဟဲ...ဟဲ...။ က်ေနာ့္မိသားစုမွာ က်ေနာ္က အကိုႀကီးဆုိေတာ့ဗ်ာ။ ျဖစ္တက္ပါတယ္။
ပထမဆုံး ယဥ္ေမာင္းလုိင္စင္ သုံးႏွစ္သက္တန္းျပည့္ရတယ္။ ျပည့္တာနဲ႔ Driving Instructor လုိင္စင္ ေလွ်ာက္လုိ႔ရတယ္။ ဒီလုိင္စင္ကုိ ရဖုိ႔အတြက္ အရည္အခ်င္း သတ္မွတ္ေတြက ဒီလုိပါ။
သင္တန္း တက္ရင္ တက္၊ မတက္ခ်င္ဘူးဆုိရင္ ကားေမာင္းသင္ေပးတဲ့ အရည္အခ်င္းစစ္ စာေမးပြဲ (Assessment) ၀င္ ေျဖရပါတယ္။
သင္တန္းက ႏွစ္ပတ္ၾကာတယ္။ သင္တန္းမွာ ကားေမာင္းသင္ေပးသူတစ္ဦးအေနနဲ႔ ရွိသင့္တဲ့ အရည္အခ်င္းကုိ သင္ေပးပါတယ္။ ကုိယ္ပုိင္စီးပြားေရးလုပ္တာဆုိေတာ့ ေငြေၾကးအထာအသုိ၊ ကုန္က်သုံးစြဲမႈ အခ်က္အလက္ ထိန္းသိမ္းနည္း၊ သင္ၾကားမႈ လုိအပ္ခ်က္ စတဲ့ အရာေတြကုိ သင္ရတယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ စာေတြ ့လက္ေတြ ့ေျဖဆုိတယ္။ ေအာင္မွ သင္တန္းက လက္မွတ္ထုတ္ေပးပါတယ္။ မေအာင္ရင္ ျပန္ေလ့က်င့္ေပါ့။ က်ေနာ္သုံးခါ ေလာက္ေျဖယူရတယ္။ ေနာက္ဆုံး ဆရာက မ်က္စိေနာက္လုိ႔ အေအာင္ေပးပါတယ္။ ဒီေလာက္အရည္အခ်င္းရွိတဲ့လူပါ။ ဒါက သင္တန္းလက္မွတ္ ယူနည္း။
လက္မွတ္မယူခ်င္ရင္ တျခားနည္းလမ္းရွိတယ္။ လုိင္စင္ရုံးမွာ Driving Instructor လုိင္စင္ရဖို႔ လက္ေတြ႔ေျဖဆုိရတယ္။ ဒီနည္လမ္းက အင္မတန္ခက္ခဲတယ္။ ဘယ္လုိ ေျဖရလဲဆုိတာကုိ မသိရင္ ေတာ္ရုံနဲ႔ မေအာင္ေတာ့ လုိင္စင္မရဘူးေပါ့။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ဒီနည္းလမ္းကုိ မလုိက္ၾကဘူး။ သင္တန္းပဲတက္ပါတယ္။ သင္တန္းဆင္းလက္မွတ္ရွိတဲ့သူေတြက တစ္ႏွစ္တခါ ျပန္ေျဖစရာမလုိပဲ တစ္သက္လုံး သင္ၾကားခြင့္ဆုိတဲ့ အခြင့္အေရးကို ရပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ လူေတြက သင္တန္းပဲ တက္တယ္။ သင္တန္းနာမည္က Certificate III in Motor Vehicle Driving Instruction ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာလုိေတာ့ ဘယ္လုိျပန္ရမလဲမသိဘူး။
ဒါ့အျပင္ က်န္းမာေရးေဆးစစ္ခ်က္ ေအာင္ရပါတယ္။ ဆရာ၀န္ဆီကေန သင္ေပးမဲ့လူတစ္ဦအေနနဲ႔ အုံးေႏွာက္ေကာင္းမေကာင္း၊ ကိုယ္လက္အဂၤါသန္စြမ္းမႈ ရွိမရွိဆိုတဲ့ လက္မွတ္ကို ယူရပါတယ္။ ဒါကို Medical Certificate လို႔ေခၚတယ္။ ၿပီးေတာ့ Working With Children ဆုိတဲ့ လက္မွတ္ကိုလည္း အစုိးရဆီကေန ယူရပါတယ္။ ဒီလက္မွတ္ယူရတဲ့ ရည္ရြယ္ကေတာ့ အေသးစိတ္မသိပါ။ စိတ္ထင္ေတာ့ သင္ေပးသူ ဘုန္းေက်ာ္သည္ အသက္ (၁၈) ႏွစ္ေအာက္ခေလးေတြကို သင္ၾကားႏုိင္ခြင့္ ရွိမရွိကုိ စစ္တာပါ။ ဥပမာ ရာဇ၀တ္မႈေပါ့။ က်ေနာ္သာ ခေလးေတြကုိ ေပါက္ကရလုပ္ခဲ့တဲ့ သမုိင္းရွိရင္ လုိင္စင္မရပါ။ ေနာက္လုိင္စင္တစ္ခုကေတာ့ Traffic Infringement လုိ ့ေခၚတယ္။ ကုိယ့္ရဲ ့ကားေမာင္းတဲ့ သမုိင္းတေလွ်ာက္ကုိ စစ္တဲ့လက္မွတ္ပါ။ ဥပမာ က်ေနာ့္က ကားကုိမႈးၿပီးေမာင္းတာတုိ႔၊ ခဏခဏ ကားတုိက္တာတုိ႔ ျဖစ္ခဲ့ရင္ လုိင္စင္မရပါ။ ဆုိေတာ့ အက်င့္စာရိတၱ၊ က်န္းမာေရး၊ ယဥ္ေမာင္းတဲ့ သမုိင္းအေထာက္အထားေကာင္းမွ Driving Instructor လုိင္စင္ထုတ္ေပးပါတယ္။
လုိင္စင္ရတာနဲ႔ ကားေမာင္းသင္လုိ႔ရတယ္။ သုိ႔ေသာ္ ကုိယ့္ရဲ ့ကားမွာ Dual Control လုိ႔ေခၚတဲ့ ႏွစ္ဘက္ ထိန္းခ်ဳပ္တဲ့ စနစ္ရွိမွ သင္ခြင့္ရွိတယ္။ ဒါက ဘာလဲဆုိေတာ့ ဘရိတ္ႏွစ္ခု၊ ဂီရာႏွစ္ခု၊ ကလတ္ႏွစ္ခုကုိ ကားထဲမွာထည့္တဲ့အရာပါ။ သင္တဲ့သူေကာ သင္ေပးတဲ့သူေကာ အတြက္ျဖစ္တယ္။ တခုခုျဖစ္ရင္ သင္ေပးသူက ထိန္းလုိ႔ရေအာင္ပါ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၀၀၇-ကတည္းက က်ေနာ္ကားေမာင္းသင္တယ္။ လူမ်ဳိးစုံကုိ သင္ေပးပါတယ္။ တစ္နာရီကုိ ေဒၚလာ (၄၀) ယူပါတယ္။ အခုေတာ့ ၿပိဳင္ဆုိင္တာမ်ားလုိ႔ (၃၅) ေဒၚလာနဲ႔ ေလွ်ာ့ခ်ပါတယ္။ တျခား အဂၤလိပ္ေတြကေတာ့ တစ္နာရီကုိ (၅၇) ေဒၚလာယူတယ္။ ဆုိေတာ့ က်ေနာ္က ေစ်းအရမ္းေပါတာေပါ့။
က်ေနာ္ ဒီအလုပ္ကုိ မႀကိဳက္ပါ။ အၿမဲတမ္း ပူေလာင္ေနလုိ႔။ ဗမာေတြကို သနားလုိ႔ ေစ်းေလွ်ာ့ပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔က တန္ဖုိးကုိနားမလည္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး သူတုိ႔က တျခားႏုိင္ငံသားေတြနဲ႔ စာရင္ အရမ္းေၾကာက္တယ္။ အုံးေႏွာက္မေကာင္းဘူး။ အထူးသျဖင့္ အသက္ ေလးဆယ္ေက်ာ္တဲ့ လူေတြ။ လူငယ္ေတြကေတာ့ မဆုိးဘူး။ မိန္းမေတြက ပိုၿပီးဆုိးတယ္။ တျခားႏုိင္ငံသားေတြကုိသင္ရတာ အေတာ္လြယ္တယ္။ သိတ္ၿပီးမေၾကာက္ဘူး။
ဒါ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္ တျခားအလုပ္ေျပာင္းပါတယ္။ အခုေတာ့ စိတ္ကူးေပါက္မွပဲသင္ေတာ့တယ္။ အမွန္မွန္က က်ေနာ္ ေက်ာင္းတက္ရင္းနဲ႔ ဒီအလုပ္ကုိ လုပ္တာပါ။ အရမ္းကုိ ၀ါသနာပါလုိ႔မဟုတ္ပါ။ Cash ဆုိတဲ့ ေငြရေအာင္လုပ္တဲ့သေဘာ။ ကုိယ္လုပ္တာကုိ ေတြ႔ၿပီး သူမ်ားေတြေလွ်ာက္လုပ္တာ အခုဆုိရင္ Perth ၿမိဳ ့မွာ ဗမာ Driving Instructor ၁၅-ေယာက္ေလာက္ရွိၿပီ။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္ေျပာတာေပါ့။ ဗမာေတြဟာ သူမ်ားခင္းၿပီးသားလမ္းကို ေလွ်ာက္တယ္လုိ႔။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်ေနာ္စဥ္းစားၿပီ။ က်ေနာ္ဘယ္ေတာ့မွ ဒီလုိ အုတ္ေရာေရာ ေက်ာက္ေရာေရာ မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္ အလုပ္ထြက္ၿပီး အရင္အလုပ္ေဟာင္းျဖစ္တဲ့ Exploration Field Technician အျဖစ္နဲ႔ မုိင္းကို ျပန္သြားပါတယ္။ ဒီအလုပ္ကလည္း ေျပာရရင္ Geologist ခုိင္းသမွ်ေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ သူလုပ္ခ်င္တာကုိ ကုိယ္က အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးရတဲ့အလုပ္ပါ။ တစ္သက္လုံး ဒီအလုပ္ကုိ က်ေနာ္မလုပ္ပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္တကၠသုိလ္ ဆက္တက္ပါတယ္။ ဘာသာရပ္ကေတာ့ Environmental Science ပါ။ မိသားစုကတစ္ဘက္နဲ႔ဆုိေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ၿပီးမလဲမသိဘူး။ က်ေနာ့္ရည္မွန္းခ်က္က ေဒါက္တာ ဘုန္းေက်ာ္ျဖစ္ခ်င္တာပါ။ ဒီဘာသာရပ္ကုိဘာ့ေၾကာင့္ယူရတာလဲဆုိေတာ့ ဗမာျပည္မွာ ဒီဘာသာရပ္မရွိလို႔။ ထင္တာပဲေနာ္။ မွားရင္လဲ မွားမယ္။ ၿပီးေတာ့ ဗမာျပည္ရဲ ့သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္အေျခအေန အရမ္းဆုိးရြားေနလုိ႔။ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း ၂၀-ေလာက္ၾကရင္ က်ေနာ္လည္း ပေရာ္ဖတ္စာ ေဒါက္တာ လူ႔ေဘာင္ခ်စ္ ဘုန္းေက်ာ္မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလုိ႔ ဘယ္သူေျပာမလဲ။ အခုေတာ့ မုိင္းမွာ ညစ္ပတ္ေပက်ံၿပီး လုပ္အုံးေပါ့ ဘုန္းေက်ာ္ရာလို႔ ေျပာရမလုိျဖစ္ေနၿပီ။
Driving Instructor လုပ္ေတာ့ က်ေနာ့္တပည့္ေတြက က်ေနာ့္ကုိ ဆရာလုိေခၚပါတယ္။ အသက္ ၆၅-ေလာက္ရွိတဲ့ ဗမာေတြကလည္း က်ေနာ့္ကုိဆရာေပါ့။ သူတုိ႔ကို သင္ေပးလုိ႔ ဆရာ ေခၚတာကိုေတာ့ အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ္ သူတုိ႔ဒီလုိေခၚရင္ အရမ္းဖင္တြန္႔သြားတယ္။ ကုိယ့္ကိုယ္မလုံဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူတုိ႔ကုိ က်ေနာ္ေျပာတယ္။ က်ေနာ့္ကုိ ဆရာလို႔မေခၚပါနဲ႔။ က်ေနာ့္မွာ ဆရာလုိ႔ေခၚထိုက္တဲ့ သီလ၊ သမာဓိစတဲ့ ဘာညာသာရကာေတြ မရွိဘူးလုိ႔ သူတုိ႔ကိုေျပာျဖစ္တယ္။ သို႔ေသာ္လည္း သူတုိ႔ က်ေနာ့္ကုိ ဆရာလုိ႔ေခၚတုန္း။ က်ေနာ္ လူၾကားထဲေရာက္ရင္ ဆရာလို႔ေခၚခံရမွာ အရမ္းေၾကာက္တယ္။ က်ေနာ္ ဒီေလာက္ ေပါက္ကရလုပ္တဲ့ေကာင္ပဲ။
ေနာက္ၿပီး ႏုိင္ငံေရးမွာလည္း က်ေနာ္က အေတာ့္ကုိ ေစာက္ရမ္းေ၀ဖန္ အႀကံေပးေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ လူတခ်ဳိ ့ကတင္မဟုတ္ဘူး၊ အမ်ားစုက ဆရာ ဘုန္းေက်ာ္လို႔ေနာက္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ၿမိဳ ့က စီးပြားေရးပညာရွင္ အသက္ ၇၀-ေက်ာ္ ေဒါက္တာမ်ဳိးညြန္႔နဲ႔ စကားေျပာတုိင္းလည္း ဆရာေလးလုိ႔ သူကေနာက္တယ္။ ဂ်ီေတာ့မွာ ေတြ႔တုိင္းလူတုိင္းကလည္း ႏုတ္ဆက္တုိင္း သူတုိ႔က ဒီလုိတုန္ ့ျပန္တယ္။ ေျပာ ဆရာ...တဲ့။ ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ က်ေနာ္ေရးတဲ့စာေတြကုိ ကူးၿပီးတင္ျပေနတဲ့ ဆုိကေရးတီဆုိတဲ့လူကလည္း က်ေနာ့္ကို စာေရးဆရာတဲ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ ဘေလာ့ဂ္ေရးေနတာပါ။ က်ေနာ္ ဆရာမဟုတ္ရပါ။ က်ေနာ္ ကားေမာင္းသင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ Driving Instructor တစ္ေယာက္ပါ။ က်ေနာ္ မုိင္းအလုပ္သမား တစ္ေယာက္ပါ။ က်ေနာ္ ႏုိင္ငံေရးကို စိတ္၀င္စားသူ တစ္ေယာက္ပါ။ က်ေနာ္လုံး၀ လုံး၀ကုိ ဆရာမဟုတ္ရပါ။ ဆရာျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ ေစတနာ၊ ၀ါသနာ၊ အနစ္နာ ေတြအျပင္ ဘာညာအီစီကလီေတြလည္း အမ်ားႀကီးလုိတယ္လုိေတာ့ က်ေနာ္ခံယူပါတယ္။ ဆုိေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ ဆရာလုိ႔ မေခၚပါနဲ႔ဗ်ာ။ သုိ႔ေသာ္ ဆရာလုပ္တာေတာ့ ၀ါသနာပါတယ္...ဟဲ...ဟဲ...။ က်ေနာ့္မိသားစုမွာ က်ေနာ္က အကိုႀကီးဆုိေတာ့ဗ်ာ။ ျဖစ္တက္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment