အတုခုိးေစခ်င္လုိ ့ပါ

ကုိဦး၊ ကိုသိန္းလြင္၊ ကုိေလး ႏွင့္ ရဲေဘာ္တစ္စု (စံခေခ်ာင္းေဘး)

ကြန္ျပဴတာကုိ သုံးတက္ေအာင္လုိ ့ ဆလုိင္းကုိကုိဦး (၁၀၂) က ၂၀၀၁-ခုႏွစ္မွာ စံခလပူရီကုိ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကေန လာလည္တုန္း သင္ေပးပါတယ္။ အခဲ့သင္တန္းျဖစ္ပါတယ္။ သင္တန္းက သုံးလေလာက္ၾကာပါတယ္။ ၿပီးရင္ အရက္ေတာင္ အလကားတုိက္တဲ့ ဆရာသမားဆုိေတာ့ လူတုိင္းက သူ ့ကုိ ခ်စ္ခင္ေလးစားပါတယ္။ သူက ေစာ္လည္းၾကည္တယ္ဗ်။

သင္တန္းေပးတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ ့ရုံးခန္းရဲ ့အေနာက္မွာ ကုိ၀ဏ (အေမရိက) နဲ ့ေပါင္းၿပီး ၀ါးတဲေလး ထုိးၿပီးေနတယ္။ အနားယူ ပေလာင္ထင္း (မႈပုိင္ ကုိေဇာ္မင္း) ဖုိ ့ျဖစ္ပါတယ္။ ေတာထဲမွာ ေနတဲ့ဘ၀ကို လႊမ္းမိလုိ ့ပါတဲ့ဗ်ာ။ ၿပီးရင္ သူတုိ ့ (၁၀၂) စခန္းေဟာင္းေနရာကို က်ေနာ္နဲ ့အတူသြားၿပီး သူ ့ရဲ ့အလြမ္းကို ေျဖသိမ့္ရွာတယ္။ က်ေနာ္က သူ ဘာ့ေၾကာင့္လြမ္းလဲဆုိတာကို အခုမွ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ လြမ္းလည္း လြမ္းသင့္ပါတယ္။

တစ္ခါတေလ သူငွားထားတဲ့ အိမ္ကုိျပန္ပါတယ္။ သူက အဲဒိေဒသမွာရွိတဲ့ လူငယ္ေတြကုိ အဂၤလိပ္စာနဲ ့ကြန္ျပဴတာကုိ သင္ေပးေနတဲ့အခ်ိန္ဆုိေတာ့ ရုံးမွာ သင္တန္းသားေတြအမ်ားႀကီးပဲ။ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ ကြန္ျပဴတာကို ပထမဆုံး စတင္ၿပီး သုံးဘူးတဲ့အခ်ိန္ပါ။ ကြန္ျပဴတာသင္တဲ့အခါမွာ ျမန္မာစာ စာစီစာရုိက္ကုိ ေလ့က်င့္တဲ့အခ်ိန္က အခက္ခဲဆုံးပါပဲ။

အနည္းဆုံးတစ္ပတ္ေလာက္ ေလ့က်င္ေတာ့မွ ေကာင္ေကာင္းရုိက္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ မကၽြမ္းက်င္ပါဘူး။

က်ေနာ္တုိ ့ပတ္၀န္းက်င္မွာ ကြန္ျပဴတာသုံးတက္တဲ့သူေတြအမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ တခ်ဳိ ့ေသာသူေတြက အီးေမးနဲ ့၀က္ဆုိက္ဖြင့္တာေလာက္ပဲ ကၽြမ္းက်င္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ ့ေသာလူႀကီးေတြက လက္ႏွစ္ဖက္လုံးေကာင္းရဲ ့သားနဲ ့ စာစီစာရုိက္ေတာင္ မတက္ေတာ့ ဒီလူေတြကုိ အေတာ္ေဒါသထြက္မိတယ္။

ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ သင္တာခ်င္းအတူတူေလဗ်ာ။ သူ ့မွာလည္း ကြန္ျပဴတာရွိတယ္။ ကုိယ့္မွာလည္း ကြန္ျပဴတာရွိတယ္။ ၿပီးရင္ စာရုိက္ေပးပါအုံးဆုိၿပီး အကူအညီေတာင္းတက္ၾကေတာ့ ေဒါကမထြက္ပဲ ေနမလား။

ကုိမ်ဳိးျမင့္ခ်ဳိ သူ ့ေနအိမ္ေတြင္

ဒါ့ေၾကာင့္ ဗမာေတြဟာ အေခ်ာင္လုိက္တယ္လုိ ့က်ေနာ္ေျပာတာပါ။ အေခ်ာင္ေန အေခ်ာင္စားခ်င္တဲ့စိတ္ကုိ မေဖ်ာက္ၾကဘူး။

တေန ့မွာ ဗမာစာ မရုိက္တက္တဲ့လူေတြအတြက္ ရုိက္တက္ေအာင္ဆုိၿပီး က်ေနာ္ ကုိမ်ဳိးျမင့္ခ်ဳိ ဆီကေန အကူအညီေတာင္းတယ္။ အကုိႀကီးခင္ဗ်ား- က်ေနာ့္ကုိ အကုိႀကီး ကြန္ျပဴတာနဲ ့စာရုိက္ေနတဲ့ပုံကုိ ပုိ ့ေပးပါဆုိၿပီး အကူအညီေတာင္းခဲ့ပါတယ္။ သူကလည္း အားတက္သေရာ နဲ ့ ပုံေတြ ပို ့ရွာပါတယ္။

နံနက္ေစာေစာ ထၿပီး စာေရးတက္တဲ့ ကုိမ်ဳိးျမင့္ခ်ဳိ

သူ ့ရဲ ့ဓာတ္ပုံကိုၾကည့္ၿပီးအေတာ္ေလးစားသြားတယ္။ သူ ့မွာ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းပဲ ရွိတယ္။ ဒါေတာင္ အျပည့္မဟုတ္ဘူး။ ဒီလုိအေျခအေနနဲ ့သူဘယ္လုိမ်ဳိး စာစီစာရုိက္ကုိ ကၽြမ္းက်င္ေအာင္ေလ့က်င့္လဲမသိဘူး။

ၿပီးေတာ့ ေရးလုိက္တဲ့စာေတြကလည္း အင္တာနက္မွာအမ်ားႀကီး။ စာေရးတာမွ က်ေနာ္တုိ ့လုိမ်ဳိး ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာ မဟုတ္ဘူး။

ၿပီးရင္လူမႈေရး၊ ႏုိင္ငံေရးမွာလည္း တက္တက္ၾကြၾကြပါ၀င္လႈပ္ရွားတယ္။ ဘာမားဆုိးဂ်ားဆုိရင္ ႏုိင္ငံတကာမွာ နာမည္ႀကီးတဲ့ ဗြီဒီယုိေလး။

အဂၤလိပ္လည္းေကာင္းေကာင္းတက္တယ္။ ဘာသာေတာင္ျပန္ေပးေသးတယ္ဗ်ာ။ ကဲ...ၾကည့္ေတာ့။

ကုိယ္လက္အဂၤါမသန္တဲ့လူေတာင္ က်ဳိးစားၿပီးသင္ယူေလ့က်င့္ရင္ ျဖစ္တာပဲ။

ဒါဆုိရင္ ဘာ့ေၾကာင့္ ေျခေတြလက္ေတြေကာင္းၿပီး ဗမာစာေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမရုိက္တက္ၾကတာလဲမသိဘူး။ သူတုိ ့ကေျပာေသးတယ္။ က်ေနာ္က ဗမာစာမရုိက္တက္ဘူးဆုိၿပီး ဂုဏ္ယူတဲ့ေလသံနဲ ့။ ရွက္ရေကာင္းမွန္းလည္းမသိဘူး။

အဂၤလိပ္စာလည္း သင္လာတာ နဲ တဲ့ႏွစ္ေတြမဟုတ္ဘူး။ တက္လားဆုိေတာ့ မတက္ဘူး။ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ...အေတာ္အားက်စရာေကာင္းတဲ့လူေတြ။ ၿပီးရင္ ပါးစပ္က ႏုိင္ငံေရး၊ ႏုိင္ငံေရးနဲ ့။ ဘာေတြေျပာမွန္းမသိဘူး။ အရည္အခ်င္းဆုိတဲ့စကားလုံးကို ေကာင္းေကာင္း နားမလည္ေသးတဲ့ ႏုိင္ငံေရး ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြပါလား။

ၾသစေတ်းလ်မွာ ဗမာေတြတစ္ပုံႀကီးေနတယ္။ အိမ္တုိင္းမွာကြန္ျပဴတာရွိတယ္။ ကြန္ျပဴတာရွိလည္း ဗမာစာမေရးတက္တဲ့ လူေတြတစ္ပုံႀကီး။ အဂၤလိပ္လုိမတက္တဲ့ လူေတြတစ္ပုံႀကီး။ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀-ေလာက္ေနလည္း မတက္ဘူး။

အင္တာနက္ေတာင္ ေကာင္ေကာင္းမသုံးတက္ၾကေတာ့ ဒီလူေတြကြန္ျပဴတာ၀ယ္တာ ဘာလုပ္ဖုိ ့လဲေတာင္ေမးရမလုိျဖစ္ေနၿပီ။ တခုခုစာေရးခ်င္ရင္...ဟိုလူ ့ေခၚရ ဒီလူ ့ေခၚရနဲ ့ဗ်ာ။ ဘယ္ေလာက္စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတဲ့ ေျခသန္လက္သန္ႀကီးေတြလဲ။

ဥပမာ က်ေနာ္နဲ ့အတူ လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၀) ႏွစ္ေက်ာ္က ကြန္ျပဴတာသင္ခဲ့တဲ့လူေတြ ယေန ့အထိ ဗမာစာမရုိက္တက္ဘူးဗ်ာ။ ကဲ..ၾကည့္...ဘယ္ေလာက္ေတာ္လဲဆုိတာ။

ကုိယ္ကုိယ္တုိင္မက်ဳိးစား မေလ့က်င့္ရင္ ဘာမွ မတက္ဘူးဗ်။ ဒါ့ေၾကာင့္ေလ့က်င့္ပါ။ က်ဳိးစားပါ။ က်ဳိးစားခ်င္စိတ္ရွိေအာင္ အတုယူစရာေကာင္းတဲ့ လူကုိ အတုခုိးပါ။ သူကေတာ့ ဓာတ္ပုံထဲက စာေရးဆရာလုိ ့ေျပာလုိ ့ရတဲ့ ကိုမ်ဳိးျမင့္ခ်ဳိပဲျဖစ္ပါတယ္။

သူေတာင္ ဗမာစာကုိ ေကာင္းေကာင္းရိုက္တက္ဆုိရင္ ဘာ့ေၾကာင့္ ေျခသန္လက္သန္ႀကီးေတြ မရိုက္တက္ရမွာလဲ။