ShweNi ရဲ ့ဦးေအာင္ေဇယ် ဘုရားကုိ ေတြ့ ေတာ့ က်ေနာ့္အေတြ ့အႀကဳံေလး ရွယ္ေပးခ်င္ပါတယ္။ မဲ့ေဆာက္၊ ခ်င္းမုိင္၊ စံခလပူရီ၊ ကန္ခ်နပူရီစတဲ့ ၿမိဳ ့ေတြမွာ က်ေနာ္္ေနခဲ့ဘူးေတာ့ ထုိင္လူမ်ဴိးေတြ ဘာကုိ ကုိးကြယ္လဲဆုိတာ ေျပာျပခ်င္လုိ ့။ သူတုိ ့ဘုရားက ထီးမရွိပါဘူး။ ထီးမတင္ရဘူးလုိ ့ဆိုၿပီး ဦးေအာင္ေဇယ်က အမိန္ ့ရွိခဲ့တယ္။ ထီးတင္ဖုိ ့က်ဴိးစားတာနဲ ့ထုိင္းေတြ တခုခုေတာ့ ျဖစ္တယ္။ မုိးက်ဴိးပစ္ခံရျခင္း၊ ေရႀကီးျခင္းစတဲ့အရာေတြျဖစ္လာေတာ့ ထုိင္းေတြ ထီးမတင္ရဲေတာ့ဘူး။ ေနာက္တစ္ခုရွိေသးတယ္။ ရုိင္းရုိင္းစုိင္းစုိင္းပဲ ေရးျပခ်င္ပါတယ္။ စိတ္ေတာ့မဆုိးပါနဲ ့။ အသက္ႀကီးႀကီး ပညာမဲ့တဲ့ ထုိင္းေတြရဲ ့ခါးမွာ အၿမဲတန္း သစ္သားနဲ ့ထုထားတဲ့ လီးေခ်ာင္းႀကီးကို ေဆာင္ထားတယ္။ အဲဒိဟာႀကီးကုိ ေရႊခ်ထားၿပီး ႀကိဳးအနီနဲ ့ပတ္ထားတယ္။ ေနာက္ၿပီးသူတုိ ့အိမ္ရဲ ့အိမ္ဦးခန္းမွာလည္း အဲဒိလီးႀကီးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ခ်ိတ္ထားတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္သူတုိ ့ကိုးကြယ္လဲဆုိေတာ့ ေနမေကာင္းထုိင္မေကာင္းျဖစ္ရင္ အဲဒိအေခ်ာင္းႀကီးနဲ ့တုိ ့ထိေပးရင္ ေပ်ာက္တယ္လုိ ့အယူရွိတယ္။ အခုေနာက္ပုိင္းထုိင္းေတြကေတာ့ ဒါကုိ မယုံေတာ့ဘူး။ အဘုိးႀကီးေတြအဘြားႀကီးေတြေတာ့ ယုံတုန္းပဲ။ တေန ့မွာ ဦးေအာင္ေဇယ်က စစ္ႏုိင္ၿပီး ျမန္မာျပည္ကုိ ျပန္ဖုိ ့လုပ္တယ္။ ပန္းပု ပန္းရံနဲ ့ကေခ်သည္ေတြကုိ ျမန္မာျပည္ကုိ ေခါ္ဖုိ ့စီစဥ္တယ္။ လူအေတာ္မ်ားတယ္လုိ ့ဆုိတယ္။ တခ်ဴိ ့ဦးေအာင္ေဇယ်အေပါ္ အရမ္းကိုယုံတဲ့ထုိင္းလူမ်ဴိး သစၥာခံေတြကုိ နယ္စားပယ္စားေတြေပးခဲ့တယ္။ သူတုိ ့ယုံၾကည္ရတဲ့ဘုရင္ႀကီး ျပန္ခါနီးေတာ့ ထုိင္းေတြေမးတယ္။ အရွင္ဘုရား က်ေနာ္မ်ဴိးတုိ ့မွာ ဘုရင္လည္းမရွိေတာ့ဘူး၊ အရွင္ဘုရားကလည္း ေနျပည္ေတာ္ကုိျပန္မယ္ဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ ့ဘယ္သူ ့ကို ကုိးကြယ္ရမလဲေမးတယ္။ အရမ္းအလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ ဦးေအာင္ေဇယ်က ေဒါကန္ၿပီး ထုိင္းေတြကုိ ဒီလုိေျပာခဲ့တယ္။ ငါ့လီးသာ ကိုးကြယ္ၾကေဟ့....တဲ့ဗ်ာ။ ဒါနဲ ့ထုိင္းေတြရဲ ့ခါးမွာ အိမ္ေတြမွာ သစ္သားနဲ ့ထုၿပီး ေရႊခ်ထားတဲ့ အဲဒိအေခ်ာင္းႀကီးရွိေနတာလုိ ့ ထုိင္းမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေနတဲ့ ျမန္မာနဲ ့အႏြယ္ဝင္ထုိင္းေတြ အသံဝဲဝဲ နဲ ့က်ေနာ့္ကို ေျပာျပဘူးတယ္။ က်ေနာ္လည္းေတြ ့ဘူးတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဦးေအာင္ေဇယ်က ထုိင္းမေခ်ာေခ်ာေလးေတြ နဲ ့ ပညာရွင္ေတြကုိ ျမန္မာျပည္ကုိ ပင့္သြားတယ္မွတ္လား။ သူ ့တုိ ့အကူအညီနဲ ့ဘုရားေတြတည္တယ္။ ေနာက္ဆုံး ပုဂံက ပုရားေတြအမ်ားစုေလ့လာၾကည့္ပါ။ထီးမရွိဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဦးေအာင္ေဇယ်ေခါ္လာတဲ့ထုိင္းသု ့ံပန္းေတြ တည္တာလုိ ့ေျပာၾကတယ္။ ေနာက္ၿပီး မြန္ျပည္နယ္နဲ ့ကရင္နယ္စပ္အနီး ျမန္မာဘက္အခ်မ္းမွာ ေလာရွမ္းေတြေနၾကတယ္။ အဲဒိရွမ္းေတြက ဦးေအာင္ေဇယ်ထုိင္းကေခါ္လာခဲ့တဲ့ ထုိင္းေတြလုိ ့သူတုိ ့ကုိ သူတုိ ့အယူရွိတုန္းပဲ။ က်ေနာ္ေရွ ့တန္းထြက္တုံးက အဲဒိရြာမွာ အၾကာႀကီးေနခဲ့ဘူးတယ္။ ေကာင္မေလးေတြအရမ္းလွၾကတယ္။ ေရွ ့တန္းကအျပန္မဲ့ေဆာက္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ ထုိင္းရဲဖမ္းတယ္။ ထုိင္းအခ်ဴပ္ထဲမွာ ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ျမန္မာေတြကိုလည္းေတြ ့ရတယ္။ သူတုိ ့ထဲက အသက္သုံးဆယ္အရြယ္ဗမာတစ္ေယာက္ရဲ ့နာမည္က ေအာင္ေဇယ်လုိ ့ေခါ္တယ္။ ထုိင္းရဲက ေမးတယ္။ မင္းနာမည္ဘယ္သူလဲတဲ့။ ဒီလူက ေအာင္ေဇယ်လုိ ့ေျဖတယ္။ ေအာ္ေဇယ်လုိ ့ေျဖတုိင္း ရဲက တစ္ခ်က္ကန္တယ္။ ေနာက္တခါထပ္ေမးတယ္။ နာမည္ဘယ္သူလဲ။ ေအာင္ေဇယ်လုိ ့ေျဖတယ္။ ထပ္ကန္္တယ္။ ေနာက္ပုိင္းဒီလူက သူ ့နာမည္ကုိ ေျပာင္းခဲ့ရေတာ့တယ္။ ထုိင္းေတြက ဦးေအာင္ေဇယ်ကို အရမ္းစိတ္နာတယ္။ အယုတ္ဒယကုိသိမ္းတုန္းကဆုိရင္ အကုန္သတ္ပဲ။ ပုခတ္ထဲက ခေလးေတြ ့ရင္ ဝါးခ်ြန္နဲ ့စြတ္တယ္။ ငါးကိုမီးကင္သလုိပဲ။ ၿပီးရင္ ခေလးကို ေမွ်ာက္ၿပီး လွံနဲ ့စြပ္ထုိးတမ္းကစားတယ္။ ထုိင္းမေတြကို မုဒိမ္းက်င့္တယ္။ ထုိင္းေယာက်္ားေတြကုိ ဖင္ခ်တယ္။ အဲေလာက္ထိဆုိေတာ့ ထုိင္းေတြက တအားေၾကာက္တယ္။ ရြံတယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ ့မယုံရင္ အယုဒယကုိ သြားၾကည့္။ ထုိင္းသမုိင္းကိုဖတ္ၾကည့္။ ျမန္မာေတြဟာ ထုိင္းရဲ ့ရန္သူပဲ။ သူတုိ ့ႏုိင္ငံကုိ ျမန္မာပဲက်ဴးေက်ာ္ခဲ့ဘူးတယ္။ တျခားလူမ်ဴိးေတြက ညွိရႏုိင္းရလြယ္တယ္။ ျမန္မာဘုရင္နဲ ့ဗုိလ္ခ်ဴပ္ေတြကုိေတာ့ ထုိင္းေတြဖင္တုန္ေအာင္ေၾကာက္တယ္။ ဟုိေကာင္ေတြက မထင္ရင္ မထင္သလုိ လုပ္တာဆုိေတာ့။ က်ေနာ့္အေတြ ့အႀကဳံကို တင္ျပတာပါ။ ရုိင္းတဲ့စကားကုိ ေရွာင္ၿပီးဖတ္ေပးပါဗ်ာ။ ေဆာရီး။
No comments:
Post a Comment