ေစ်းေတြႀကီးကုန္ၿပီ အမေရ

၁၉၉၇-ခုႏွစ္မွာ က်ေနာ္ ၁၀-တန္းေရာက္ေတာ့ အလုပ္တစ္ခုေျပာင္းခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရုံေတြကုိသြားၿပီး ေန ့စားအျဖစ္ အထုတ္အပုိးေတြထမ္းပါတယ္။ ရတဲ့လစာက က်ေနာ့္ လက္ဘရည္ဖုိးေလာက္ပဲရတယ္။

စက္ရုံမွာလုပ္တဲ့ အလုပ္သမားတုိင္းက အေၾကြးနဲ ့မကင္းဘူး။ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရုံဆုိေတာ့ လစ္ရင္လစ္သလုိ အထည္အလိပ္ေတြကုိ ဘတ္ၿပီး အပို၀င္ေငြရွာရတယ္။ဆုိလုိခ်က္က ခုိးတယ္။ တစ္ခါတေလ လစာတုိးရင္ က်ေနာ္တုိ ့အရမ္းေပ်ာ္တယ္။
အဲတုန္းက ရတဲ့လစာက သုံးေလးေသာင္းပဲ။ အခုလုိ သိန္းနဲ ့ခ်ီၿပီး မရဘူး။

အခုဆုိရင္ မီဒီယာမွာ ေတြ ့ရတယ္။ အလုုပ္သမားေတြ လစာတုိးေတာင္းတဲ့သတင္းေတြ။ သူတုိ ့တုိးေတာင္းတဲ့လစာက ျမန္မာေငြသုံးေလးေသာင္း။  ေဒၚလာနဲ ့ဆုိရင္ ေဒၚလာသုံးေလးဆယ္ပဲရွိတယ္။ ဒါကိုရဖုိ ့အတြက္အသည္းအသန္လုပ္ၾက ေတာင္းၾကရတယ္။

က်ေနာ္ ၾသစေတ်းလ်ႏုိင္ငံမွာ အလုပ္လုပ္ေတာ့ က်ေနာ့္ရတဲ့လစာက ျမန္မာျပည္မွာ တစ္လလုပ္ရင္ ၾသစီမွာ တစ္ရက္လုပ္တာနဲ ့ညီမွ်တယ္။ အခု ျမန္မာျပည္မွာ တုိးေတာင္းတဲ့ သုံးေလးေသာင္းဆုိတာက က်ေနာ္တုိ ့ဒီမွာ အရက္တစ္လုံးဖုိးေတာင္ မရွိဘူး။

ဒါကို  အသည္းအသန္ေပးဖုိ ့ က်ေနာ္တုိ ့ညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမေတြ လုပ္လိုက္ၾကရတာ။ သနားစရာအရမ္းေကာင္းပါတယ္။

ဦးသိန္းစိန္အစုိးရက ျမန္မာအလုပ္သမားေတြကို အေျခခံလစာအျဖစ္ တုိးတဲ့ဟာကလည္း ႏွစ္ေဒၚလာေလာက္ပဲရွိေနတယ္။ အေတာ့္ကို ျပန္ျပင္ရအုံးမဲ့ အေျခအေနျဖစ္ေနၿပီ။

အရင္တုန္းက ဘာ့ေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္က လူေတြဟာ လစာရတာနည္းၿပီး ၾသစီတုိ ့အေမရိကန္တုိ ့က လစာရတာမ်ားလဲဆုိတာကုိ ခဏခဏေတြးမိတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ စီးပြားေရးနဲ ့ဆုိင္တဲ့သင္တန္းကုိ တက္ျဖစ္တယ္။ ၂၀၀၆-ခုႏွစ္မွာ စီးပြားေရးနဲ ့ဆုိင္တဲ့ဘာသာရပ္သင္တန္းကိုသြား

တက္ေတာ့ ဆရာက ဒီလုိေျပာပါတယ္။

မင္းတုိ ့ျမန္မာျပည္က Efficiency မရွိဘူးတဲ့။ ၾသစေတ်းလ် အေမရိက စတဲ့ႏုိင္ငံေတြက Efficiency ရွိေတာ့ လစာမ်ားမ်ားရတယ္လုိ ေျပာတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူတုိ ့က လစာရတာ မ်ားၿပီး ျမန္မာျပည္က လစာရတာ နည္းပါတယ္။ ဥပမာ ၾသစေတ်းလ်က က်ေနာ္တစ္ရက္လုပ္တဲ့ အလုပ္ဟာ ျမန္မာျပည္မွာ တစ္လလုပ္တာ နဲ ့ညီမွ်ပါတယ္။ က်ေနာ္ ဆန္အိတ္ဆယ္အိတ္ကို ၾသစီမွာ တစ္မိနစ္အတြင္း Folklift အကူအညီနဲ ့ကားေပၚကို ထမ္းၿပီးတင္ႏုိင္တယ္။ ဒီဆယ္အိတ္ကုိ ျမန္မာျပည္မွာ သုံးေလးနာရီၾကာေအာင္ ထမ္းရတာဆုိေတာ့ သူတုိ ့ေျပာတဲ့ Efficiency ဆုိတာ ဒါလားဆုိၿပီးသေဘာေပါက္မိတယ္။ ဒါနဲ ့ယွဥ္ၿပီး စဥ္းစားေတာ့ က်ေနာ္တုိ ့တုိင္းျပည္က ကုန္ထုတ္လုပ္မႈ ့ကုိ အက္ဖ္ရွန္စီ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ရေတာ့မယ္။ ဒါမွ သူတုိ ့လစာမ်ားမ်ားရမယ္။ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈ  ့က အက္ဖ္ရွန္စီျဖစ္ဖုိ ့ဆုိရင္ အခုသြားေနတဲ့ဟာကုိ ျပင္ဖုိ ့လုိေနၿပီ။ ဒါကေတာ့ ဗ်ဴရုိကေရစီစနစ္ပဲ။ ဗ်ဴရုိကေရစီစနစ္က အဓိကတရားခံပဲ။ ဒီစကားလုံးကို ဘာမွမတက္ပဲ အစုိးရ၀န္ထမ္းလုပ္တာေပါ့လုိ ့ဘာသာျပန္ခ်င္ပါတယ္။ ၿပီးရင္ ေစာက္လုပ္မလုပ္ပဲ ေတာင္းစားတယ္။ အဲဒါကို ျမန္မာေတြက တရားတယ္လုိ ့ယူဆတယ္။ အကုန္လုံးမဟုတ္ပါဘူး။

ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲတဲ့အခါတုိင္းမွာ ဗ်ဳရုိကေရစီစနစ္နဲ ့အေတြးအေခၚကုိ ကုိင္ထားတဲ့လူတုိင္းကို အနားေပးဖုိ ့လုိတယ္။ ဒါမွ အသစ္ျဖစ္မယ္။ တုိးတက္မယ္။ ဆက္ထားရင္ ဆက္ျဖစ္အုံးမွာပဲ။

အခု ျမန္မာျပည္က အလုပ္သမားေတြဆႏၵျပတဲ့ကိစၥ လစာတုိးေတာင္းတဲ့ကိစၥက ႏုိင္ငံျခားနဲ ့ယွဥ္ရင္ ေဒၚလာသုံးေလးဆယ္ပဲရွိတယ္။ ဒီလစာကလည္း အရက္တစ္လုံးဖုိးေတာင္မရဘူး။ အသည္းအသန္ေတာင္းလုိ ့မွမရရင္ ဘာလုုပ္သင့္လဲဆုိေတာ့ အစုိးရကုိ ျဖဳတ္ခ်ယုံပဲ။ ဒီစကားလုံးကို နားလည္ဖို ့လုိတယ္။ အစုိးရအသုံးမက်လုိ ့ေပါ့လုိ ့ပဲေျပာခ်င္တယ္။ အဲဒိစကားရဲ  ့ေနာက္ဆက္တြဲက အမ်ားႀကီးပဲ။ အသုံးမက်လုိ ့ဆုိတာကုိ အသုံးမက်လုိ ့ေပါ့လုိ ့ဒီေနရာမွာေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဥပမာ စီးပြားေရးပညာရွင္တစ္ေယာက္လုပ္တဲ့သူဟာ ကုိယ္ပုိင္အိမ္ေတာင္မပုိင္ဘူးဆုိရင္ ဒီလူဟာ ပညာရွင္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ အဲလုိလူေတြမ်ားေနပါတယ္။

ေဒၚစုကေတာ့ ႏုိင္ငံေရးအတြက္ ခုတုံးလုပ္ၿပီး အလုပ္သမားအေရးမလုပ္ဖုိ ့ေျပာမွာပဲ။ သူက အဲလုိမွမေျပာရင္ ဘယ္လုိေျပာမွာလဲ။ သူက သူ ့ေနရာနဲ ့တန္တဲ့စကားကုိ သူေျပာရမွာ။ ဒါက သူ ့ရဲ  ့အလုပ္။

က်ေနာ္တုိ ့တာ၀န္က ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီလုိျဖစ္ေနတာလဲဆုိတာကုိ အလုပ္သမားေတြရဲ  ့ေခါင္းထဲကို ေရာက္ေအာင္ရွင္းျပဖုိ ့၊ ဆြေပးဖုိ ့လုိတယ္။ ဒါမွ သူတုိ ့သိမွာေပါ့။ လစာတုိးေတာင္းတာတစ္ခုတည္းနဲ ့မလုံေလာက္ဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ တုိးတာင္းတဲ့လစာကလည္း ႏုိင္ငံျခားနဲ ့ယွဥ္ရင္ အရက္တစ္လုံးဖုိးေတာင္ မရွိဘူး။ အခုကာလမွာ မုိက္မုိက္ရုိင္းရုိင္းေျပာရရင္ ဖာတစ္ခါခ်ရင္ နာရီ၀က္ကို ေဒၚလာ တစ္ရာ့ငါးဆယ္ေတာင္ေပးရေနတဲ့ေခတ္ေရာက္ၿပီ.....အမေရ။

ယခုစာအား က်ေနာ့္ေလးစားရေသာ အမႀကီး မအိေရႊဇင္အား ရည္ဇူးပါသည္။