က်ေနာ့္ ေစတနာပါ

တစ္ေလာက ေဆာင္းတစ္ပုဒ္ကုိ ေရးခဲ့တယ္။ ဗီးနပ္စ္ဂ်ာနယ္က ေရႊမုဆုိးတုိ ့ ႏွင့္ ...အႏၱရာယ္လုိ ့ဆုိၿပီးေခါင္းစဥ္တပ္တယ္။ ေန ့သစ္မီဒီယာက ေရႊေၾကာနဲ ့အခြင့္အလမ္းဆုိၿပီးေခါင္းစဥ္ေပးသလုိ၊ ကုိမုိးသီးဘေလ့ာဂ္ကလည္း ဒီနာမည္ပဲ ေပးတယ္။

ဒီေဆာင္းပါးနဲ ့ပက္သက္ၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ ပီတိျဖစ္မိတာကုိ ၀န္ခံပါတယ္။

ပီတိလည္းစားၿပီးေတာ့...ဒီေန ့မွာ အႀကီးအက်ယ္ျပသနာမဟုတ္ေပမဲ့ ကုိယ့္အထက္လူႀကီးျဖစ္တဲ့ လူက ေနာက္တစ္ခါေရးရင္ သူ ့ဆီကုိ အရင္အေၾကာင္းၾကားဖုိ ့ေျပာလာတယ္။ ရုံးခန္းထဲမွာ မန္ေနဂ်ာရယ္၊ က်ေနာ့္ ေခါင္းေဆာင္ရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္ ဒီကိစၥကုိ ထက္ၿပီး စီအီအုိစီကုိ သူငယ္ခ်င္းလုိ သေဘာထားၿပီး မပုိ ့ဖို ့၊ ကုမဏီရဲ  ့အခ်က္အလတ္ေတြကုိ ျပင္ပကုိ မေပါက္ၾကားဖုိ ့ေျပာလာတယ္။ ဆုိလုိခ်က္က သူတုိ ့စုိးရိမ္မႈ  ့ႀကီးေနတယ္လုိ ့ျမင္မိတယ္။

က်ေနာ္နဲ ့စီအီးအုိရဲ  ့ဆက္ဆံေရးကို သူတုိ ့မွ မသိတာဆုိေတာ့။

က်ေနာ္အေနနဲ ့ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ ငါတက္ႏုိင္သေလာက္ျပန္ၿပီးကူညီေပးခ်င္လို ့ဒီေဆာင္းပါးကုိ ေရးတာပါလုိ ့ပဲ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာခဲ့ပါတယ္။ I just want to help Burma.

ဒါနဲ ့ပက္သက္ၿပီး သူတုိ ့လည္းအျငင္းမပြားပါဘူး။ သုိ ့ေသာ္ က်ေနာ္အေနနဲ ့ ေရႊမုိင္းအေၾကာင္း ေရးရင္ ႏုိင္ငံတကာ စည္းမ်ည္းကုိ လုိက္နာရပါေတာ့မယ္။ ဒါကေတာ့ အကုိးအကားေတြကုိ တိတိက်က် ေဖာ္ျပရမွာ အျပင္၊ အထက္အရာရွိဆီကေန ႀကိဳတင္ခြင့္ျပဳခ်က္ ရယူရေတာ့မွာျဖစ္ပါတယ္။

ဗမာလုိေရးေပမဲ့ ဘာသာျပန္ေတြက ေနရာတကာရွိတဲ့အတြက္ က်ေနာ္ဘာေရးေရး အေတာ့္ကုိ သတိထားရပါေတာ့မယ္။

က်ေနာ့္ဆႏၵက အလုပ္ျပဳတ္လည္း ဂရုမစုိက္ပါဘူး။ အဓိက ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာကုိ လုပ္တာပဲ။ မြန္ျမတ္တဲ့အလုပ္လုိ ့ခံယူပါတယ္။

ခင္ဗ်ားတုိ ့အားလုံးေဆာင္းပါးနဲ ့ပက္သက္ၿပီးႀကိဳက္တယ္ၾကားရေတာ့ သတိေပးခံရတာကေတာ့ အေသးအမြားေလးပါဗ်ာ။

ဘုန္းေက်ာ္
အက္နယူးေရႊတူးေဖာ္ေရးမုိင္း
ၾသစေတ်းလ်