ယုကိစံမွ အမွာစကား

ယုကိစံမွ အမွာစကား
(Message From YukoSan)

ေဒါက္တာခင္ေမာင္ညိဳ

ၾသဂုတ္လ (၆) ရက္မွာ ကၽြန္မဒီစာပုိ႔လုိက္ပါတယ္။ မွတ္မိတယ္မဟုတ္လား။ အဲဒီေန႔ဟာ ကၽြန္မတုိ႔ ဂ်ပန္ေတြအတြက္ ကမၻာပ်က္တဲ့ေန႔ေပါ့။ ကမၻာ့လူသူားေတြအတြက္လည္း ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ၿခိမ္းေျခာက္မႈ ႀကီးရွိေနေၾကာင္းျပသတဲ့ ေန႔တေန႔ပဲေပါ့။

ဟီရုိရွီးမားၿမိဳ႕႕ အႏုျမဴဗုံးထိၿပီး ယခုကဲ့သုိ႔ ျပာပုံဘ၀ေရာက္ခဲ့ရတယ္

ကၽြန္မဒီစာကုိ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ခံစားၿပီးေရးတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကမၻာ့လူသားတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ေရးတာပါ။ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ဆုံးရႈံးမႈကုိေရးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူသားမ်ားဆုံးရႈံးမႈကုိေရးတာပါ။

ဒီအေၾကာင္းေတြကုိ ကၽြန္မလိပ္ပတ္လည္ေအာင္ ေျပာျပမွရွင္းမွာပါ။ ကၽြန္မတုိ႔ဂ်ပန္ဟာအႏုျမဴဗုံးႏွစ္လုံး အခ်ခံရၿပီး စစ္ရႈံးရပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ဘုရင္ဟာလည္း သူ႕ကုိလူေတြယုံၾကည္ထားသလုိ သူဟာေနမ်ဳိးနတ္ ႏြယ္မဟုတ္မဟုတ္ပါဘူး။ သာမန္လူသာလွ်င္ျဖစ္တယ္လုိ႔ေၾကညာရတယ္။ ဒါေတြၾကားတုိင္း၊ သတိရတုိင္း ရင္ထဲမွာ၀မ္းနည္းရတယ္။

ကၽြန္မငယ္ငယ္ကသမုိင္းသင္ခန္းစာေတြထဲမွာ ဂ်ပန္ေတြဟာ မန္ခ်ဴးရီးယား၊ ကုိရီးယားတုိ႔ကုိသိမ္းပုိက္ႏုိင္ တယ္။ ရုရွတပ္မေတာ္ကုိလည္းအႏုိင္တုိက္ခဲ့တယ္လုိ႔သင္ခဲ့ရတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္သမုိင္းသင္တုိင္းမွာ ကၽြန္မ စိတ္ဓာတ္ တက္ၾကြပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မတုိ႔အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္လာတာနဲ႔အမွ် ဂ်ပန္တုိ႔စစ္ရႈံးေၾကာင္းကုိပုိသိလာရတယ္။ စစ္ရႈံးသူ ေတြရဲ႕ရင္ထဲ၀င္ၾကည့္ရင္ သူတုိ႔ဘယ္ေလာက္ခံစားရတယ္ဆုိတာသိေလာက္တယ္။ ကၽြန္မအေဖက ေျပာျပ တယ္။ ဟီရုိရွီးမားမွာ အႏုျမဴဗုံးခ်တယ္။ လူေတြသိန္းခ်ီေသတယ္။ ေနာက္သုံးရက္အၾကာမွာ နာဂါစကီမွာ ဗုံးခ် တယ္။ လူငါးေသာင္းေက်ာ္ေသတယ္။ ဒဏ္ရာရတဲ့သူေတြလည္း အဲဒီေလာက္ပဲရွိတယ္တဲ့။

အေဖက အဲဒီတုန္းက ငယ္ငယ္ေလးပါ။အေဖတုိ႔အိမ္က နာဂုိရာမွာပါ။ နာဂုိယာလည္း ဗုံးႀကဲခံထိလုိ႔ တစ္ၿမိဳ႕လုံးမီးေလာင္ခဲ့တာပဲ။ ကၽြန္မအရြယ္ေရာက္လာေတာ့ စစ္ကုိမုန္းတယ္။ ရင္ထဲမွာ နာက်င္ တယ္။ အထူးသျဖင့္ အေမရိကန္ေတြဘာေၾကာင့္ အႏုျမဴဗုံးႀကဲရသလဲ ဆုိတာကုိေပါ့။ ဒီအႀကိတ္အခဲ ကုိေခ်ဖုိ႔ ႏွစ္စဥ္ၾသဂုတ္လေရာက္တုိင္း ကၽြန္မတုိ႔ဆုေတာင္းစာေတြပုိ႔တယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ရဲ႕နာၾကည္းခ်က္ ေတြကုိ ေရးသား ေပးပုိ႔တယ္။ ဘယ္ကုိေရာက္ေရာက္ဘယ္ေပါက္ေပါက္ တုိက်ဳိပင္လယ္ေအာ္မွာ ပုလင္းေတြနဲ႔ လည္းေမ်ာ ၾကတယ္။ ႏိုင္ငံျခားတုိင္းျပည္ေတြကုိေတာ့ ကၽြန္မမတက္တတက္ေရးတဲ့ အဂၤလိပ္ စာေတြကုိ စာေစာင္ေတြထဲက ေတြ႔တုိင္းလိပ္စာေတြကုိကူးၿပီးပုိ႔တယ္။

အခ်ဳိ႕စာျပန္ပါတယ္။ ဒီနာၾကည္းခ်က္ေတြဟာမွန္သလား၊ မွားသလား။ ကၽြန္မနည္းနည္းေလးအရြယ္ရလာ ေတာ့စဥ္းစားဆင္ျခင္ၾကည့္ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေျဖရွာမရဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕ အႀကိတ္အခဲကေတာ့ ပုိႀကီးထြား လာတာပါပဲ။

မႏွစ္က ကၽြန္မ ၁၈ ႏွစ္ေမြးေန႔မွာမွ ကၽြန္မနားလည္းသြားတယ္။ အဲဒီေန႔မွာ အဘြားကေျခေထာက္ျဖတ္ခံရ လုိ႔ပဲ။ ျဖစ္ပုံက အဘြားမွာ ဆီးခ်ဳိရွိတယ္။ အဘြားကသိတယ္။ သုိ႔ေသာ္ဘာမွ မေျပာဘူး။ တိတ္တဆိတ္ကေလး ေနတယ္။ ေနာက္ေျခေထာက္မွာ အနာျဖစ္ရာကေျခေထာက္ပုတ္မွ အေဖတုိ႔သိၾက ေတာ့တယ္။ အဘြား ေျခေထာက္ကုိျဖတ္ေတာ့ ကၽြန္မငုိလုိက္ရတာ။ မျဖတ္ၾကပါနဲ႔လုိ႔ကၽြန္မေျပာတယ္။ ဒုကၡိတအဘြားအုိကုိ ကုသေပး ဖုိ႔နည္းလည္းမရွိေတာ့ဘူးလားလုိ႔ ကၽြန္မေမးတယ္။ အေဖက ‘သမီးရယ္ မငုိပါနဲ႔ ေျခေထာက္ျဖတ္တာဟာ အသက္ဆုံးရႈံးတာထက္ေတာ္ေသးတာေပါ့’ တဲ့။ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ၾကာၿပီးေနာက္ ဂ်ပန္ေတြ သူတုိ႔ၿမိဳ႕ကုိအခုလုိ တည္ေဆာက္ႏုိင္ခဲ့တယ္

ရက္ေတြၾကာလာေတာ့မွ အေဖ့စကားကုိသေဘာေပါက္လာတယ္။ စြန္႔လႊတ္ရတဲ့လူ႔သဘာ၀ကုိ နားလည္မိ တယ္။ ဒီအခါမွာသည္းခံၿပီး အေကာင္းဆုံးကုိႀကိဳးစားရယူၾကတာ သဘာ၀က်ပါတယ္။

ဒီေတာ့မွ စစ္ေသြးၾကြဂ်ပန္ေတြရဲ႕စစ္ကုိရပ္ဆုိင္းဖုိ႔တုိင္းတစ္ပါးက အႏုျမဴဗုံးသုံးတာကုိ နားလည္သေဘာ ေပါက္မိတယ္။ကၽြန္မနာၾကည္းခါးသီးတဲ့ခံစားမႈေတြဟာ တစ္စတစ္စေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။ ဒီႏွစ္စာမွာ ေတာ့ ခါတုိင္းလုိမုန္းတီးခါးသီးတဲ့ စကားလုံးေတြမပါေတာ့ပါဘူး။ စာေတြကုိ ကၽြန္မအီးေမးနဲ႔ပုိ႔တယ္။ အရင္ႏွစ္က စာေတြကလုိ ကၽြန္မေရးေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕စာကုိ အင္တာနက္မွာ ဖတ္မိၾကတဲ့ဂ်ပန္ေတြက လည္း ယုကိစံဆုိတဲ့ေကာင္မေလးဟာေပ်ာ့ညံ့တယ္ေျပာရင္ ကၽြန္မခံပါ့မယ္။

တခ်ိန္ကလုိအပ္လုိ႔ေျချဖတ္ထုတ္ခံရတဲ့ကၽြန္မရဲ႕အဘြားဟာယေန႔မွာ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ေနပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ဘီးတပ္ကုလားထုိင္ဟာသူရဲ႕ကစားစရာျဖစ္ေနတယ္။ တကယ္လုိ႔ေျခေထာက္ကုိသာ မျဖတ္ႏုိင္ခဲ့ရင္အဘြား ဟာဒီလုိအသက္ရွည္မွာမဟုတ္ဘူး။ ယေန႔ဂ်ပန္ရဲ႕တုိးတက္မႈကုိလူေတြအားလုံးျမင္ေနရပါၿပီ။ ဒါဟာဟီရုိ ရွီးမားနဲ႔နာဂါစကီဟူေသာ ေျခေထာက္ကုိျဖတ္လုိက္လုိ႔ပဲေပါ့။ စစ္ေရာဂါကုိ ဒီလုိကုစားတက္ပါလားလုိ႔ သေဘာေပါက္လုိက္မိတယ္။

ကၽြန္မဆုိတဲ့ ယုကိစံဟာလူသားေတြနဲ႔ အတူလူသားေတြကုိခ်စ္မယ္။ လူသားေတြကုိဒုကၡေပးတဲ့စစ္ကုိ ဆန္႔က်င္မယ္။ ေနာက္ေတာ့ လူသတ္လက္နက္ေတြကုိဆန္႔က်င္မယ္။ ကမၻာ့ရြာကုိ ကၽြန္မေမွ်ာ္မွန္းပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ဟာ ေနာက္တႀကိမ္ေျခေထာက္မျဖတ္ခံရဖုိ႔ ကမၻာႀကီးကုိေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔လုိအပ္ပါတယ္။

ေဒါက္တာခင္ေမာင္ညိဳ
Ref “Japanese e-mail from Yuko Nagamura”, computertimes.asial.com.sg
ေပၚျပဴလာဂ်ာနယ္ အတြဲ ၅၊ အမွတ္ ၃၄၊ ၂၈၊ဂ၊ ၂၀၀၁ အဂၤါေန႔၊ စာမ်က္ႏွာ (၇)မွ ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါသည္။