ျဖစ္ရပ္မွန္ေတြျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ့္ကုိေမြးတုံးက မဂၤလာဒုံက စစ္ေဆးရုံမွာပါ။ အေဖက စစ္လက္နက္ပစၥည္း လက္ေအာက္ခံ တပ္ရင္းတခုက ရဲေဘာ္ပါ။ အခုေတာ့ တပ္ၾကပ္ႀကီးတာ၀န္နဲ႔ ေထာင္က်ခံၿပီးတပ္ကထြက္လုိက္ပါတယ္။ ေထာင္တစ္ႏွစ္က်ပါတယ္။ စစ္တပ္ထဲမွာ အေဖဟာ ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ္နီးပါ အလုပ္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း အသက္ ၁၉-ႏွစ္ထိ တပ္ထဲမွာႀကီးျပင္းခဲ့ရတယ္။ တပ္ကေက်ြးတဲ့ထမင္းကုိစားခဲ့တာေပါ့။ တပ္ထဲက ေက်ာင္းမွာ ၁၀-တန္းအထိေက်ာင္းတက္ခဲ့ပါတယ္။ ေအာင္ဆန္းသူရိယလွေသာင္းေက်ာင္းလုိ႔ေခၚပါတယ္။ မဂၤလာဒုံကပါ။ ဒီေက်ာင္းက တပ္မိသားစုေတြအတြက္ပါ။ က်ေနာ္တုိ႔မိသားစုမွာ အဖြားအပါအ၀င္၊ အိမ္ေထာင္စု၀င္ ခုႏွစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔စစ္သားသမီးေတြဘယ္လုိေနရလဲ၊ ဘယ္လုိခံစားရလဲ၊ သူတုိ႔ရဲ ႔ႏုိင္ငံေရးအျမင္၊ စိတ္၀င္စားမႈေတြကုိ က်ေနာ္ရင္ဖြင့္ခ်င္ပါတယ္။ တခ်ဳိ ႔အခ်က္အလက္ေတြကုိ ကာယကံရွင္ေတြေထာင္က်မွာစုိးရိမ္ေတြအတြက္ ခ်န္ထားပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၁-ႏွစ္က ဘ၀အေျခအေနပါ။ အခုထိ ဒီအေျခအေနနဲ႔မကြာလွဘူးလုိ႔တပ္ထဲက အမ်ဳိးေတြက ေျပာေနတုံးပါ။ အခုက်ေနာ္ေျပာမဲ့အေျခအေနက ရန္ကုန္က အထုိင္တပ္ရင္းတခုပါ။ ျမန္မာျပည္မွာအႀကီးဆုံးပင္မတပ္ရင္းတခုမွာပါ။ သူတုိ႔ပညာသည္တပ္ရင္းေတြေတာင္ ဒီလုိခံစားရရင္၊ တုိက္ခုိက္ေရးတပ္ရင္းေတြဘယ္ေလာက္ခံစားရလဲဆုိတာ ကုိယ္ခ်င္းစာၾကေအာင္ေရးပါတယ္။ က်ေနာ့္မိသားစုကေတာ့ ဒီလုိေရးလုိ႔ေတာ္ေတာ္စိတ္ဆုိးမွာပါ။ က်ေနာ္ဂရုမစုိက္ပါ။ ကိုယ့္ခံစားခ်က္နဲ႔ကုိယ္ပါ။
ကဲ..က်ေနာ္တုိ႔ဘ၀ကိုၾကည့္ရေအာင္။
လုိင္းခန္း
တပ္ထဲမွာ ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ လုိင္းခန္းရွိတယ္။ အရာရွိေတြအတြက္ သီးသန္႔လုိင္းခန္းရွိတယ္။ အရာရွိေတြဆုိတာက ဒု-ဗုိလ္ကစလုိ႔၊ တပ္မႈးအထိ ကုိင္ပုိင္ၿခံနဲ႔၀င္းနဲ႔ က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္းရွိတဲ့ အိမ္လုိေနရာမ်ဳိးကုိရတယ္။ သက္ေတာင့္သက္သာရွိတယ္။ ျပဥ္ေထာင္အိမ္ပါပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ေနတဲ့လိုင္ခန္းကေတာ့ ေျခာက္ခန္းတြဲလုိ႔ေခၚတယ္။ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ပါပဲ။ တစ္ခန္းက စကားေျပာရင္ တျခားခန္းက ၾကားရတယ္။ ၾကားမွာ ၆-၁ လုိ႔ေခၚတဲ့ သစ္သားျပားပဲျခားတယ္။ ေရခ်ဳိး၊ ေရခပ္တဲ့ေနရာကေတာ့ ေျခာက္ခန္းတြဲေလးတြဲကုိ ေရအုတ္ခုံတစ္ခုမွာ စုေပါင္းေရခ်ဳိးေရခပ္ေပါ့။ တပ္ထဲမွာေရျပတ္တယ္ဆုိတာမရွိသလုိ၊ မီးလည္းမျပတ္ပါဘူး။ မီးျပတ္ေရျပတ္တာခဏပါ။ ခ်ဳိးျဖဴေရပုိက္ကရတယ္။ ေရေကာင္းေရသန္႔လုိ႔ေျပာရပါတယ္။ ေရအလွ်ံအပယ္၊ မီးအလွ်ံအပယ္ပါပဲ။ ေရခမီးခေပးစရာမလုိဘူး။ ထမင္းဟင္းခ်က္စားရင္ လွ်ပ္စစ္မီးဖုိနဲ႔ခ်က္လုိ႔ရတယ္။ တခါတေလ တပ္ေဘးက ေတာထဲမွာ ထင္ေျခာက္ေတြလုိက္ေကာက္၊ အပင္ေလးေတြခုတ္ၿပီး ထင္းအျဖစ္သုံးၾကတယ္။ တပ္ရဲ ႔ ပတ္ပတ္လည္မွာ ေတာေလးရွိတယ္။ ေခ်ာင္းေျမာင္းေသးေသးေလးေတြရွိတယ္။
စား၀တ္ေနေရး
တပ္ကေပးတဲ့လစာက အေဖဆုိရင္ လစာထုတ္တာနဲ႔ ဟုိျဖတ္ဒီျဖတ္၊ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ဆုိတာနဲ႔ကုန္ပီ။ လစာေပးရက္ဆုိရင္ တပ္ထိပ္က စားေသာက္ဆုိင္မွာ လစာေပးၾကရင္း ေသာက္ၾက၊ စားၾက တပ္မိသားစုေတြ ေပ်ာ္ၾကတယ္။ ငိုၾကတဲ့လူေတြလည္းရွိတယ္။ လစာကုိ ႀကိဳတင္ေယာက်ာ္းေရာင္းထားတာ၊ မွီခုိျဖစ္တဲ့ မိန္းမကမသိေတာ့သူတုိ႔ခေလးေတြကုိေက်ြးဖုိ႔မရွိေတာ့ဘူးဆုိေတာ့။
တပ္ကစစ္လက္နက္ပစၥည္းတပ္ထဲက တခုဆုိေတာ့ သူမ်ားတပ္ေတြလုိ ေအာက္ဆုိက္မရဘူး။ ဥပမာ ေထာက္ပံ့ႏွင့္ပုိ႔ေဆာင္ေရးတပ္၊ ေဆးတပ္ တုိ႔လုိရဲေဘာ္ေတြ၀င္ေငြမေကာင္းဘူး။ ဒီေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြလစာနဲ႔ျဖစ္သလုိရုန္းကန္ၾကတယ္။ မိသားစုမ်ားေလပုိဆင္းရဲေလပဲ။ တပ္ထဲက ဆရာႀကီးအခ်ဳိ ႔နဲ႔ အရာရွိေတြေလာက္ေတာ့ အဆင္ေျပတယ္။ ဒါေပမဲ့တခ်ဳိ ႔အရာရွိေတြျဖစ္တဲ့ လုံၿခဳံေရးမႈး၊ သင္တန္းမႈးတုိ႔ဆုိရင္ တပ္ေထာက္ကိုင္တဲ့အရာရွိေလာက္အဆင္မေျပေတာ့ သူတုိမိန္းမေတြလည္း ဟုိေပါင္ရ၊ ဒီေပါင္ရဗ်ာမ်ားၾကတယ္။
ရိကၡာကုိ အပတ္စဥ္ေသာၾကာေန႔တုိင္းေပးတယ္။ ရိကၡာမရတာမ်ားတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ရိကၡာကို က်ေနာ္တုိ႔အေမေတြက ႀကိဳတင္ေရာင္းရတယ္။ ေလးပတ္စာငါးပတ္စာေပါ့။ ရိကၡာမွာပါတဲ့ပစၥည္းေတြက ဆန္ႏွစ္ျပည္၊ ဆီး ၂၅က်ပ္သား၊ သၾကားတစ္ပူး၊ ႏုိ႔ဆီတစ္ပူးေလာက္ရတယ္။ တပ္မိသားစုေတြအတြက္ (မီွခုိေတြကုိ) လစဥ္တပ္ကသမ၀ါယမဆုိင္မွာ ဆန္ထုတ္ေပးတယ္။ ဆန္ကအေကာင္းဆုံး ငစိန္ဆန္ရတယ္။ တခါတေလအရမ္းဆုိး၀ါးတဲ့ဆန္ကုိရတယ္။ မိသားစု ေျခာက္ေယာက္ဆုိရင္ တစ္အိပ္ေလာက္ရတယ္။
တပ္က ဆန္ကုိ ေထာက္ပ့ံနဲ႔ပုိ႔ေဆာင္ေရးတပ္မွာ သြားထုတ္တဲ့ တစ္ၾကပ္ႀကီးနဲ႔တပ္ေရးဗုိလ္ႀကီးတုိ႔စားတာမ်ားရင္ ဆန္ေတြအရမ္းဆုိးဆုိး၀ါး၀ါးရတယ္္။ ေထာက္ပုိ႔ဆန္ေကာင္းရင္၊ တပ္ထဲကုိအရင္ျပန္မလာဘူး။ မဂၤလာဒုံေစ်းမွာ ဆန္အေကာင္းစားနဲ႔အညံ့စားလဲယူတယ္။ လဲခကုိ ဆုိင္ရွင္ကေန ရတယ္။ လစဥ္သူတုိ႔အတြက္ ကိုက္ေတာ့ တပ္ေရးဗုိလ္ႀကီး၊ တပ္ေထာက္၊ သမဆုိင္ကိုင္တဲ့လူ၊ ရိကၡာကိုင္တဲ့လူ၊ လစာကိုင္တဲ့လူေတြက ေထာတယ္။ အရာရွိေတြအခ်င္းခ်င္းမွ်စားတာေပါ့။ တပ္မႈးကို တလကိုု ေပၚဆန္ေမြးႏွစ္အိတ္ေလာက္ပုိ႔လုိက္ရင္ သူတုိ႔အတြက္က်န္တာေပါ့။
က်ေနာ္တုိ႔ဘ၀
အေဖ၀င္ေငြက လစာပဲရွိတယ္။ အလုပ္ကေတာ့ ကင္းေစာင့္(ဂ်ဴတီ) ပဲၾကတယ္။ တခါတေလ စတန္းဘုိင္(ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြလာရင္ လမ္းေဘးကင္းပုန္း၀တ္)လုိက္ရတယ္။ သူတို႔အတြက္အေဖက လုံၿခဳံေရးယူေပးရတာပါ။
ရိကၡာကလည္းႀကိဳေရာင္း၊ သမဆုိင္ကေပးတဲ့ဆန္ကလည္း တစ္၀က္ေလာက္ႀကိဳေရာင္း၊ လစာကလည္းမေလာက္ ဒီလုိနဲ႔ပဲ က်ေနာ္တုိ႔ရွာစားရတယ္္။ မိသားစုလည္းမ်ားေတာ့ ဘယ္လုိမွ စား၀တ္ေနေရးမေျပလည္ဘူး။ ဟင္းစားအတြက္ကုိ တစ္မိသားစုလုံးတပ္ေဘးက ေခ်ာင္းေတြ၊ ေျမာင္ေတြမွာရွာစားရတယ္။ ရာသီအလုိက္ေပါ့။ မုိးရာသီဆုိရင္ ဘယ္ေနရာမွ်စ္ရွိတယ္၊ ငါးထြက္တယ္၊ ေႏြရာသီဆုိရင္ ဘယ္ေနရာမွာ ပဒက္စာရွိတယ္၊ ဇရစ္ရုိးရွိတယ္၊ ဒါေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔စစ္သားသမီးေတြ သိရတယ္။ မသိရင္ ငတ္ၿပီသာမွတ္။
တပ္ထဲက စစ္သားသမီးကလည္းမ်ားေတာ့ တပ္ေဘးက စားပင္သီးပင္က နလံထူတယ္လုိ႔မရွိဘူး။ ေခ်ာင္းထဲေျမာင္းထဲကငါးလည္း လုံး၀မခံႏုိင္ဘူး။တုန္းတာျမန္တယ္။ ဒီလုိပုံစံနဲ႔ပဲ မေသရုံတမယ္ မိသားစုေတြကုိကူညီေပးရတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္လုိ႔ စေနတနဂၤေႏြဆုိရင္ တပ္ထဲမွာ တစ္ရက္ကုိ ၂၀ ရတဲ့ေန႔၀က္အလုပ္ကုိ၀င္လုပ္ရတယ္။ တပ္ထဲမွာ မွ်က္ရွင္း၊ ေျမာင္းတူး၊ တပ္မႈးအိမ္ေဘးေပါက္တူးေပါက္ၿပီး ၀င္ေငြရွာရတယ္။ အဲတုံးက ဘာမွခံစားခ်က္မရွိဘူး။ သူတုိ႔ခ်မ္းသာတာ၊ ေထာတာ တရားတယ္လုိ႔ထင္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။
ေက်ာင္းကား
တပ္ထဲမွာ ေက်ာင္းကားတစ္စီးရွိတယ္။ ေက်ာင္းသားေပါင္း ၁၀၀ ေလာက္ကုိ လွေသာင္းေက်ာင္းကိုပုိ႔ရတယ္။ ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ေပါ့။ အရာရွိသားသမီးေတြၾကေတာ့ သူတုိ႔အတြက္ သပ္သပ္စီစဥ္ေပးတယ္။ ကုိယ္ပုိင္ကားလုိမ်ဳိး တပ္ကလုပ္ေပးတယ္။ တပ္မႈးကေတာ့ အရမ္းေကာင္းတဲ့ကားနဲ႔သူ႔သမီးေတြကုိပုိ႔ေပါ့ဗ်ာ..။ သူ႔သမီးေတြကလည္း ရုပ္ဆုိးတဲ့သူမ်ားတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း က်ေနာ္တုိ႔လုိ စုတ္ျပတ္ေနတဲ့ လူေတြကေတာ့ မင္းသမီးေလးလားေပါ့။ အဲလုိမ်ဳိး၀ုိင္းၿပီးငန္းရတယ္။ (ဒါက စကားခ်ပ္)
ေက်ာင္းကားကလူမ်ားေတာ့ ထုိင္စရာေနရာမရွိဘူး။အၿမဲတမ္းမတ္တပ္ရပ္လုိက္။ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ထိန္းတဲ့ MP ဆုိတာရွိတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ သူ႔ကုိ အာဒပီလုိ႔ေခါတယ္။ အဲတုံးက MP ဆုိတာဘာလည္းမသိဘူး။ သူကရဲေဘာ္အဆင့္။ ေက်ာင္းကားေမာင္းတဲ့သူက ကုန္းဆင္းဆုိရင္ ဂီယာထုိးၿပီးမဆင္းေတာ့ဘူး။ တခါတည္းတပ္ထိပ္အေရာက္ ဖရီးရုိက္ခ်တယ္။ ဒါမွ သူလည္းမိသားစုအတြက္ ၾကားေပါက္ရမယ္ေလ။
ဆက္ရန္-
No comments:
Post a Comment