ေၾသာ္...မိန္းမ

ဘ၀မွာ တခါမွ အဆင္ေျပတာမရွိခဲ့ဘူး။ အၿမဲတမ္းအဖုအထစ္၊ အခက္အခဲေတြနဲ႔ႀကဳံေတြ႔ၿပီးမွ ပန္းတိုင္ကုိေရာက္တယ္။ မိန္းမရေတာ့လဲ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဖုိ႔အတြက္ ဓားေတာင္ကုိေက်ာ္ၿပီး၊ မီးပင္လယ္ႀကီးေတာ့ မျဖတ္ခဲ့ရပါဘူး။ ဒါေပမဲ့မြန္ျပည္နယ္က ေတာင္ႀကီးတခုေတာ့ ေက်ာ္တက္ခဲ့ရတယ္။ ဒီအေၾကာင္းကုိေရးဖုိ႔ ေနာ္ေ၀က မြန္အမ်ိဳးႀကီး ကိုေအာင္ထူးက ဓာတ္သိျခင္းမုိ႔အႀကံေပးလာတယ္။ က်ေနာ္ကလည္းလုိလုိခ်င္ခ်င္ သူေျပာတာကုိလက္ခံခဲ့ရင္း ဒီေန႔မွေရးျဖစ္တယ္။ ေရးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မိန္းမမရွိဘူး။ သူမရွိဘူးတုံးခုိးေရးပါတယ္။

ဓားေတာင္ကုိေက်ာ္၊ မီးပင္လယ္ႀကီးကုိမျဖတ္ခဲ့ပါဘူး။

မိန္းမက မြန္လူမ်ဳိး။ ေတြ႔တဲ့ေနရာက ဘုရားသုံးဆူနယ္စပ္က စံခလပူရီၿမိဳ ႔ေလးတခုမွာ။ ေတာင္ေပၚၿမိဳ ႔ေလးတခုပါ။ မြန္ေတြအမ်ားစု ေနၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔က အဲဒိမွာအေျခစုိက္တယ္။ အသက္က ၂၂-ႏွစ္အရြယ္။ ရည္းစားက အသက္က ၂၅-ႏွစ္။ တခါမွ ရည္စားဆုိတာမႈးလို႔ ရႈစရာေတာင္မရွိတဲ့ဘ၀မွာ ကံေကာင္းစြာနဲ႔ ရည္စားတစ္ေယာက္ရတယ္။ ABSDF တပ္ရင္း (၁) ရဲ ႔ရင္းမႈးႀကီး ကုိတင္စုိးေနာင္ရဲ ႔ခ်စ္ဇနီးမွာညီမႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ အငယ္ဆုံးက က်ေနာ့္ရဲ ႔ခ်စ္သူရည္စားပါ။ ABSDF ရုံးခဏခဏလာလည္တဲ့ က်ေနာ့္ရည္စား။ ဒီေလာက္ ABSDF ရုံးမွာ လူပ်ဳိေတြတပုံႀကီးရွိပါရဲ ႔နဲ႔ လူ႔ေဘာင္သစ္ရုံးက က်ေနာ္နဲ႔ ေနာက္ေၾကာင္းပါတယ္။

ရည္စားဘ၀မွာ သမီးရွင္ေတြရဲ ႔ထုံးစံအတုိင္း ေငြရွိလား၊ အိမ္ရွိလား၊ အလုပ္ေကာင္းလား၊ အရင္မိန္းမရွိလား၊ ပညာတက္လား၊ ေနာက္ေၾကာင္းရွင္းရဲ ႔လားဆုိတဲ့ေမးခြန္းေတြကုိ သမီးရွင္ေတြရင္ထဲမွာရွိတယ္။ ဒါေတြအားလုံးက်ေနာ့္မွာရွိလား ဆုိေတာ့ တခုမွမရွိဘူး။ ရွိတာက အ၀တ္အစားအစုတ္ သုံးေလးထည္ကုိ က်ြတ္က်ြတ္အိပ္ထဲမွာထည့္ထားေတာ့ရွိတယ္။

ရည္စားျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ ေအာင္သြယ္ေတာ္ေတြေတာ့ရွိတယ္။ အဓိက ရဲေဘာ္ႀကီးကုိသိန္းလြင္ရဲ ႔ဇနီး မေအးက ပင္တုိင္ပါပဲ။ ခုိးေျပးဖုိ႔လည္းသူတုိ႔ပဲအဓိက။ က်ေနာ့္အထက္လူႀကီးျဖစ္တဲ့ ကုိေအာင္ေက်ာ္စုိးကေတာ့ လုံး၀သေဘာမတူဘူး။ ငယ္ေသးတယ္။ မလုပ္နဲ႔အုံးေပါ့။ မႊန္ေနတဲ့အခ်ိန္ဆုိေတာ့လုံး၀နားမေထာင္ပါဘူး။ ခုိးေျပးတယ္။ ၿမိဳ ႔က ႏွာေခါင္းေပါက္ေလာက္ရွိတဲ့ၿမိဳ ႔မွာ ဘယ္ကုိခုိးေျပးလဲထင္တယ္။

ခုိးေျပးရန္ဗ်ဴဟာ

ဒီအခ်ိန္မွာ ဆလုိင္ကုိကုိဦးက အေမရိကကေနလာၿပီး ရွာပုံေတာ္မင္းသားႀကီးလုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေလ။ သူခရီးထြက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကုိသိန္းလြင္ကုိ အခန္းေသ့ာေပးထားခဲ့တယ္။ သူ႔အခန္းကုိ ခုိးလာခဲ့ေပါ့။ ရုံးနဲ႔ သူ႔အခန္းက ၁၀ မိနစ္ေလာက္လမ္းေလွ်ာက္ရတယ္။

အခ်ိန္းအခ်က္လုပ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ခုိးေျပးဖုိ႔အတြက္ ဘယ္လုိခုိးေျပးရင္ေကာင္းမလဲေပါ့။ လွ်ိဳ ႔၀ွက္စည္းေ၀းတယ္။ ကုိေအာင္ေက်ာ္စုိးမသိေအာင္။ ကုိ၀ဏ (အေမရိက)၊ ကုိငယ္ေထြး (အေမရိက) နဲ႔ ကုိသိန္းလြင္ (Australia) တုိ႔က က်ေနာ့္ဘက္က Supporter ေတြ။ သူတုိ႔ နဲ ႔ကုိေအာင္ေက်ာ္စုိးက တေဇာင္းေစးနဲ႔မ်က္ေခ်းေလ။ က်ေနာ္နဲ႔ကိုေအာင္ေက်ာ္စုိးက ဆရာနဲ႔တပည့္လုိ၊ ေျပာမနာဆုိမနာေနတယ္။ ခင္ေထြးရီ (အေမရိက)၊ မေဌးမြန္ (ေနာ္ေ၀) တုိ႔ကလည္း Silence Supporters ေတြ။ ဘာမွ ၀င္ၿပီးမစြတ္ဘက္ဘူး။ က်ေနာ္ရဲ ႔ Role Model ျဖစ္တဲ့ ဦးမင္းၾကည္ကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔သတင္းကုိနားေထာင္ရုံကလြဲလုိ႔ ဘာမွ၀င္မစြတ္ဘူး။ စာအုပ္ပုံေတြၾကားထဲမွာ ၾကမ္းပုိးရွာတဲ့အလုပ္ပဲလုပ္တယ္။

ရဲေဘာ္ႀကီးကုိ၀ဏက စစ္တိုက္လာတာ အံတုိေနၿပီဆုိေတာ့ အေရွာင္အကြင္းကုိလုံး၀သိတယ္။ တပ္မႈးႀကီး ရဲေဘာ္သိန္းလြင္က ဗ်ဴဟာမႈးလုပ္တယ္။ ရဲေဘာ္ငယ္ေထြးဆက္သားလုပ္တယ္။ ထမင္းပုိ႔ဖုိ႔။ ဗ်ဴဟာမႈးအမိန္႔ေပးေတာ့ ရဲေဘာ္ႀကီးကုိ၀ဏနဲ႔က်ေနာ္ မုိးေလတဖြဲဖြဲရြာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ရုပ္ဖ်က္လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ ရန္သူ႔အိမ္ေတာ့မဟုတ္ဘူး၊ ကိုတင္စုိးေနာင္အိမ္နားကုိ ကပ္သြားတယ္။ လႈပ္ရွားမႈကို သုံးသပ္တယ္။ ၀င္ထြက္အေပါက္ကုိ အေသးစိတ္မွတ္တမ္းတင္တယ္။

အခ်က္အလက္ရၿပီဆုိေတာ့.. ကို၀ဏက မင္းသြားလုိ႔ရၿပီဆုိၿပီး... က်ေနာ္ကုိ ဆလိုင္ကိုကုိဦးရဲ ႔အခန္းထဲကို တိတဆိတ္၀င္ပုန္းခုိင္းတယ္။ ေဘးကအခန္းရွင္ေတြအားလုံးကလည္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္သိေတာ့ သူတုိ႔နဲ႔လည္း မေတြ႔ရဲဘူး။ က်ေနာ့္ကိစၥၿပီးေတာ့ ကို၀ဏက က်ေနာ့္ရည္းစားရွိတဲ့ေနရာကို တိတ္တဆိတ္၀င္ေရာက္တယ္။ ရည္စားက အိမ္ေနာက္ေဘးအေပါက္ကေန ကို၀ဏရွိတဲ့ ငေပ်ာပင္ေတြၾကားထဲကေနတဆင့္ဆုိင္ကယ္ေပၚတက္တယ္။ တက္တက္ျခင္း ကုိ၀ဏက သူ႔မွာပါတဲ့ မုိးကာအက်ၤီနဲ႔က်ေနာ့္ရည္စားကုိၿခဳံလုိက္ေတာ့ တခါတည္းရုပ္ဖ်က္ၿပီးသား။ မ်က္ႏွာေတာင္မျမင္ရဘူး။ သုံးမိနစ္ေလာက္ဆုိင္ကယ္ ေမာင္းလုိက္တာနဲ႔က်ေနာ့္အခန္းထဲကုိေရာက္ေလသတည္း။

ဒီမွာတင္ ရည္စားရဲ ႔အေမေတြ၊ အမေတြ ယန္းပုံမီးက်ျဖစ္ပီ။ ဒီေကာင္ ဘုန္းေက်ာ္ခုိးၿပီဆုိတာကို လုံး၀သိတယ္။ ရုံးကုိလာတယ္။ ရုံးေပၚတက္ၿပီးတခန္း၀င္တခန္းထြက္ရွာၾကေဖြၾက။ ဘာရမလဲ က်ေနာ္တုိ႔ဆီကလူေတြကလည္း လုံး၀မေျပာဘူး။ မသိဘူးဆုိတာခ်ည္းပဲ။ ဒီလုိမ်ဳိးေက်းဇူးရွိတယ္။

ဆလုိင္းကုိကုိဦးအခန္းထဲမွာ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနတယ္။ ေနတဲ့အခ်ိန္မွာထမင္းပုိ႔ဟင္းပုိ႔ကို ကုိငယ္ေထြး၊ ကုိသိန္းလြင္၊ ကို၀ဏ ခုိးခုိးၿပီးပို႔ေပးတယ္။ ေနာက္ေၾကာင္းအေျခအေနသတင္းပုိ႔တယ္။ အျပင္မထြက္ရဲဘူး။

အားလုံးေအးခ်မ္းၿပီဆုိေတာ့ အျပင္ထြက္တယ္။ ရုံးျပန္တယ္။ သူတုိ႔သမီးကို အေမအေဖတုိ႔ဆီျပန္အပ္ေပါ့။ က်ေနာ္ကလည္း ခေလးစိတ္ကမကုန္ေသးေတာ့ မ်က္ႏွာဘယ္လုိထားရမွန္းမသိ။ ခင္ေထြးရီက ၿပဳံးစိစိနဲ႔ေလွာင္တယ္။ မနီ(ေနာ္ေ၀) ကဆုံးမတယ္။ မိန္းမရၿပီဆုိေတာ့ အရင္တုံးကအတုိင္းမေနနဲ႔ေပါ့။ ညနက္သန္းေကာင္ သူမ်ားအိမ္မွာ မႈးၿပီးအိပ္မေနနဲ႔..ဘာညာ။

ရုံးကုိျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ လူေတြကလည္းနည္းတာမဟုတ္ဘူး။ စပ္စုတဲ့လူေတြ၊ အားေပးတဲ့လူေတြ၊ ေနာက္တဲ့လူေတြ တအားမ်ားတယ္။

လက္မွတ္ထုိးတဲ့ေန႔ေရာက္ေတာ့ ပါတီရဲ ႔လက္တာဟတ္နဲ႔က်ေနာ့္ ဆရာကုိေအာင္ေက်ာ္စုိး အလႈပ္ရႈပ္ပီ။ သေဘာမတူဘူးလုိ႔လည္း သူေျပာမရေတာ့ဘူး။ သူကလည္းမာနနဲ႔။ တဘက္က ရုံးေပၚတက္ၿပီးေစာ္ကားတယ္ေပါ့။ မရွိဆင္းရဲသားဆုိၿပီ ႏွိမ္တယ္ေပါ့။ ဒါမ်ဳိးကုိ ငါတုိ႔ကိုလုပ္လုိ႔မရဘူးကြ၊ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ၊ ဘာညာနဲ႔ လက္မွတ္ထုိးမဲ့ပြဲကိုျဖစ္ေအာင္လုပ္တယ္။ လက္မွတ္ထုိးၿပီးရင္ မဂၤလာေဆာင္ကုိ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္လုပ္မယ္ဆုိပီး က်ဳံး၀ါးထားတယ္။ လက္မွတ္ထုိးၿပီးရင္ က်ေနာ္တုိ႔ပုိင္ၿပီေပါ့ဗ်ာ။ ဘာရမလဲ တစ္ဘက္က ေဒသခံေလ။ လမ္းေၾကာင္းအမ်ဳိးအမ်ဳိးရွိတာကုိ က်ေနာ္တုိ႔လုံး၀မသိဘူး။ ကုိေအာင္ေက်ာ္စုိးရဲ ႔ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္မဂၤလာပြဲျဖစ္လား၊ မျဖစ္လားဆုိတာ ေအာက္မွာဖတ္ၾကည့္ပါ။

ငါပိုင္ၿပီ

ကုိေအာင္ေက်ာ္စုိး၊ ကုိေရႊေသြး၊ ဦးေက်ာ္ထက္၊ ဆလုိင္းကိုကိုဦး၊ ကုိထူးခ်စ္၊ က်ေနာ္၊ မိန္းမမိဘေတြ လက္မွတ္ထုိးၾကပီ။ အိပ္ယာေပၚမွာလဲေနတဲ့ ကိုေနာင္ ဘာအသံမွ မထြက္ႏုိင္ဘူး။ သူလည္းထုိးရွာပါတယ္။ လက္ဘရည္ နဲ႔ မုန္႔စားပီးေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ ႔တရား၀င္မိန္းမျဖစ္သြားပီ။ ထုိးၿပီး ရုံးျပန္လာ ေနစရာအခန္းေပးတယ္။ ကိုေအာင္ေက်ာ္စုိး၊ မေဌးမြန္( ေနာ္ေ၀) တုိ႔က သူတုိ႔ေနတဲ့အခန္းကေနေရႊ ႔ေပးၿပီး၊ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ အနစ္နာခံေပးရွာတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာပါတယ္။ ရည္မွန္းခ်က္ျပည့္ပီေလ။ အိမ္ေထာင္တခုျဖစ္ပီဆုိေတာ့ ဘယ္လုိဆက္လက္ေနထုိင္ရမယ္ဆုိကို ႀကိဳင္တင္စီမံကိန္းခ်ပီးသား၊ ေတာင္ေတြေမွ်ာက္ေတြးနဲ႔ေပါ့။

ငါရႈံးျပန္ပီ

ကံၾကမၼာက တမ်ဳိးေျပာင္းသြားတယ္။ တစ္ဘက္ လွ်ဳိ ႔၀ွက္စီမံကိန္းရွိလာတာကို သူပုန္ေတြလုံး၀ခံလုိက္ရတယ္။ သူတုိ႔ က်ေနာ့္မိန္းမကုိ မလိမ့္တပတ္နဲ႔ခုိးေျပးတယ္။ သူတုိ႔သမီးကို အိမ္အလည္ခဏေခၚလည္ရင္း လမ္းမွာ ကားနဲ႔တင္ေျပးၾကျပန္တယ္။ ဘုန္းေက်ာ္ဆုိတဲ့ေကာင္နဲ႔ လုံး၀သေဘာမတူဘူး။ မိန္းမကုိ ဘုရားသုံးဆူကေန၊ ေမာ္လၿမိဳင္ထိအေရာက္ ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားၾကတယ္။ တေန႕တည္းအေရာက္ ျမန္မာျပည္ထဲကုိ အေရာက္ပုိ႔ၾကတယ္။ မိန္းမကလည္း ငိုယုိၿပီးလုိက္သြားရတယ္။ သူ႔ေဘးမွာ လူေတြညပ္ပိတ္ၿပီး ေျပးလို႔မရေအာင္ ေခၚသြားတယ္။ ဒီအခ်ိန္က မုိးရာသီဆုိေတာ့ ေလွနဲ႔ေခၚသြားတယ္။

က်ေနာ္လည္း ရင္ထဲမွာဘယ္လုိမွေျပာလို႔မရတဲ့ ခံစားမႈမ်ဳိးနဲ႔။ ေတာ္ေတာ္လုပ္ရက္ေလတယ္ေပါ့။ ရုံးကရဲေဘာ္ေတြ၊ မဟာမိတ္ေတြအားလုံးကေတာ့ က်ေနာ္ဘက္က၀ုိင္းၿပီးအားေပးတယ္။ ေတာ္ေတာ္မလြယ္ဘူး။ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေနၿပီး ေယာက္ဖအကူအညီနဲ႔ မိန္းမနဲ႔ေတာ ့ဖုန္းစကားေျပာျဖစ္တယ္။ ပိုက္ဆံမရွိေတာ့ ဖုန္းလည္းမဆက္ႏုိင္ဘူး။ ဖုန္းက ရုံးမွာတစ္လုံးပဲရွိတယ္။ အရမ္းဆက္လုိ႔မရဘူး။ မိန္းမကေတာ့ေျပာပါတယ္။ ျပန္လာခဲ့မယ္လို႔။ က်ေနာ္လည္းခဏေနျပန္လာမယ္ထင္ခဲ့တာ။

တစ္လလည္းျပန္မလာ၊ ႏွစ္လလည္းျပန္မလာဆုိေတာ့ မလာေတာ့ဘူးေပါ့။ ေၾသာ္...မိန္းမရတာ အိမ္မက္မက္သလုိပဲ။

ဖူးစာဆုိတာက ဦးရာလူလည္းဟုတ္သလုိ၊ ရႈးတာလည္းဟုတ္တယ္။ အခ်စ္ရႈး၊ မေတြ႔ဘူး၊ မျမင္ဘူးေတာ့ရႈးတယ္။ သူမ်ားထက္ဦးေအာင္ဆုိၿပီး ခုိးေျပးတယ္။ မေျပးရင္ ရည္းစားကုိ ႏုိင္ငံျခားေကာင္နဲ႔ အိမ္ကေပးစားေတာ့မယ္ေလ။ က်ေနာ္က ငမြဲဆုိေတာ့ လုံး၀သေဘာမတူဘူး။

ဖူးစာဆုိတာ ဂ်ဳိနဲ႔လား...

ေျခာက္လေလာက္ၾကာတဲ့အခ်ိန္မွာ ထုိင္းတပ္က က်ေနာ္တုိ႔ရုံးေတြကုိ ၀င္ဖမ္းတယ္။ လူေတြဟုိေျပးဒီေျပး၊ ဟုိပုန္းဒီပုန္းနဲ႔ ဗ်ာမ်ားတယ္။ ဒုကၡအရမ္းေရာက္ရတယ္။ တစ္ေန႔ ေတာထဲက တဲတခုမွာ ပုန္းေနရင္း ကိုေအာင္ဆန္းညြန္႔၊ မနီ (ေနာ္ေ၀) တုိ႔လုိက္လာၾကတယ္။ ေဟ့..ဘုန္းေက်ာ္...ဆုိေတာ့ ဘာမ်ားျဖစ္လဲေပါ့။ ဘယ္ဟုတ္မလဲ သူတုိ႔အေနာက္မွာ က်ေနာ့္မိန္းမကုိေတြ႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသသြားခဲ့ရတယ္။ ေပ်ာ္တာလည္းမဟုတ္ဘူး။ ၀မ္းနည္းတာလမ္းမဟုတ္ဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔ဒီအခ်ိန္ၾကမွျပန္လာတာလဲေပါ့။ မတက္ႏုိင္ဘူးေလ။

သူ႔အိမ္ရဲ ႔အေျခအေန၊ လမ္းခရီးအေျခအေနေၾကာင့္ သူဒီေလာက္အထိေစာင့္ခဲ့ရတာေပါ့လုိ႔သိရတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ေတြ စံခလပူရီကေန၊ မဲ့ေဆာက္ကုိေရာက္တယ္။ ခေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ မဲ့ေဆာက္ကေန ဘန္ေကာက္၊ ဘန္ေကာက္ကေန Perth ကုိ ႏွစ္ႏွစ္ခြဲၾကာပီးမွေရာက္တယ္။ အခုမွ အေျခအေနတည္ၿငိမ္စျပဳလာပါတယ္။ မဲ့ေဆာက္ကေနခေလးရွစ္လသားကုိပုိက္၊ ဘန္ေကာက္က အခ်ဳပ္ထဲမွာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ေနရတယ္။ ၿပီးမွအခုေနတဲ့ေနရာကိုေရာက္လာတာပါ။ အခုေတာ့ ခေလးသုံးေယာက္ထြက္ေနပါၿပီ။

ခေလးသုံးေယာက္ရတဲ့အထိ မဂၤလာလုံး၀မေဆာင္ဘူးပါဘူး။ ခေလးေတြႀကီးမွ ႏွစ္ပတ္လည္လုပ္ဖုိ႔စိတ္ကူးထားပါတယ္။ ပါတီကမဂၤလာေဆာင္ဖုိ႔ေပးတဲ့သုံးေထာင္လည္းအရည္ျဖစ္သြားပါတယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က စံခလပူရီျပန္သြားေတာ့ ေယာက္ခမက ေတြ႔ေတြ႔ျခင္း ဘုန္းေက်ာ္...ငါ့သမတ္ျဖစ္ပီတဲ့။

ေၾသာ္...မိန္းမ...မိန္းမ...။