မနာလုိသူေတြ

Add caption

ေၾသာ္...ဘာလုိလုိနဲ ့သူမ်ားေတြေတာင္ ျပန္ၾကကုန္ပါလား။ သူတုိ ့ျပန္တာကုိၾကည့္ၿပီး ကုိယ္လည္းျပန္ခ်င္လုိက္တာ။ အခ်ိန္မေရြးေတာ့ ရန္ကုန္ကုိ ျပန္လုိ ့ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရန္ကုန္မွာ မိဘေဆြမ်ဳိးေတြလည္း မရွိၾကေတာ့ဘူး။ ျမန္မာျပည္ျပန္ရင္ သူမ်ားေတြလုိ မိသားစုေတြနဲ႔ ဆုံေတြ ့ႏုိင္မဲ့ အေျခအေန မရွိေတာ့ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း တကြဲတျပားစီျဖစ္ကုန္ၿပီ။ ရန္ကုန္နဲ ့ခြဲလာတာ ၁၂-ႏွစ္ရွိၿပီဆုိေတာ့ ျပန္လည္း တစိမ္းလုိ ျဖစ္ေနမလားပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပုဆုိး၊ ထမိန္ေတြ၀တ္တဲ့ လူမ်ဳိးေတြကို ေတြ ့ခ်င္တယ္။ ဘုရားဖူးခ်င္တယ္။ လမ္းေဘးက ၀က္သားတုတ္ထုိး စားခ်င္တယ္။ ဗမာေတြနဲ ့စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာၿပီး ႏြားလွည္းအတူတူစီးခ်င္တယ္။ ညလုံးေပါက္ က တဲ့ ဇာတ္ပြဲေလးၾကည့္ရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ။

တခါတေလ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ၁၂-ႏွစ္တာ ကာလဆုိတာကလည္း ခဏေလးလုိပဲ။ သူမ်ားေတြလုိေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀-ေက်ာ္မဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ့္ခံစားခ်က္နဲ ့ကုိယ္ပဲဆုိေတာ့ သူမ်ားေတြနဲ ့မယွဥ္ခ်င္ပါဘူး။ တခါတေလ သူတုိ ့ကေျပာေသးတယ္။ မင္းက ထြက္လာတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာေသးလုိ ့လဲတဲ့။ အထာကေတာ့ သူတုိ ့က ကုိယ့္ထက္ ၀ါႀကီးတယ္ေပါ့။ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ ကုိယ့္ဘ၀နဲ ့ကုိယ္ပါ။

၁၂-ႏွစ္တာကာလမွာ ကုိယ့္ဘ၀အတြက္ ဘာရလဲလို ့ျပန္ၿပီးသုံးသပ္မိတယ္။ ငါ ဘာရလဲ။ ပညာတက္လား။ ႏုိင္ငံျခားတကၠသုိလ္က ဘြဲ ့ရခဲ့လား။ စီးပြားျဖစ္ခဲ့လား။ သူေဌးျဖစ္ခဲ့လား။ ႏုိင္ငံေရး လူမႈေရးမွာ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားတဲ့လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့လား။ ဆုိေတာ့ တကယ္တန္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္အာမနာတမ္း သုံးသပ္ေ၀ဖန္လုိက္ရင္ ခေလးသုံးေယာက္နဲ ့မိန္းမကလြဲလုိ ့ဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိမျဖစ္ေသးဘူး။ ဟုိစစ ဒီစစေတာ့ ျဖစ္တယ္လုိ ့ထင္တယ္။

ကိုယ္က လက္ရွိဘ၀မွာ ဘာမွ ပူပင္ေၾကာင့္ၾကမႈမရွိေတာ့ဘူး။ အနဲဆုံး ငတ္ရင္အစုိးရကေကၽြးမယ္။ က်ေနာ္က ဒီလုိဘ၀ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္နဲ ့အတူတူ ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့လူေတြ၊ အလုပ္အတူတူလုပ္ခဲ့တဲ့လူေတြရဲ  ့ဘ၀ေတြကုိ ျပန္ၿပီး တစ္ခ်က္ေလာက္လွည့္ၾကည့္မိတယ္။ အားလုံးဟာ ကုိယ့္ထက္ဆုိးတဲ့သူေတြခ်ည္းပဲျဖစ္ေနတယ္။ တခ်ဳိ  ့ဆုိရင္ အရမ္းဆင္းရဲၿပီး အရက္သမားျဖစ္ကုန္တယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ တေန ့လုပ္မွ တေန ့စားရတဲ့ဘ၀။ သူတုိ ့အနာဂတ္အတြက္ ႀကိဳေတြးၿပီး စိတ္ကူးယဥ္လုိ ့မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ဘ၀ေတြဟာ ဘာေတြျဖစ္ကုန္မွန္းေတာင္မသိဘူး။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဘယ္သူမျပဳမိမိအမႈပါ။ ကုိယ္ျဖစ္ကိုယ္ခံေပါ့ဗ်ာ။

ျပန္တဲ့သူေတြထဲမွာ ထူးျခားတာကုိ နဲနဲေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဗမာျပည္ကိုျပန္ၿပီး လက္နက္ခ်တဲ့သူေတြကုိ ေတြ ့ဘူးပါတယ္။ ဒီအထဲကေန ႏွစ္ေယာက္ကုိပဲ ဥပမာေပးခ်င္ပါတယ္။ NLD-LA မွာ ကုိမင္းကုိ ဆုိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူက ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္တစ္ဦးပါ။ မ်က္လုံးေကာင္းေကာင္းမျမင္ရဘူး။ အရက္အရမ္းေသာက္တယ္။ သူ ့ဗလက ၀ါးျခမ္းျပားကုိ ပုဆုိး၀တ္ေပးထားတဲ့အတုိင္းပဲ။ ၈၈-ကတည္းက ႏုိင္ငံေရးလုပ္တဲ့လူတစ္ဦးပါ။ တေန ့ေတာ့ သူ ဘုရားသုံးဆူကေနတဆင့္ လက္နက္ခ်သြားပါတယ္။ လက္နက္ခ်တယ္ဆုိတာကလည္း လက္နက္ပါမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ကုိမင္းကုိအလင္း၀င္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာလက္နက္မွ မရွိဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္ သူလက္နက္ခ်ရတာလဲဆုိေတာ့ သူ ့အဖြဲ ့အစည္းမွာ သူ ့အတြက္ အေျခအေနမေကာင္းေတာ့ဘူး။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ သူ ့အတြက္ ဂြင္မေကာင္းေတာ့ဘူး။ ၂၀၀၃-ခုႏွစ္ေလာက္မွာ သူျပန္တယ္။ အခုေတာ့ ဗမာျပည္ထဲမွာ အေျခၾကေနပါၿပီ။

ေနာက္တစ္ဦးကေတာ့ ABSDF က ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္တစ္ဦးျဖစ္ခဲ့ဘူးတဲ့ ကိုဒီ ျဖစ္ပါတယ္။ သူလည္း အဖြဲ ့အစည္းမွာ အေျခအေနမေကာင္းေတာ့ဘူး။ မိသားစု စား၀တ္ေနေရးနဲ ့အိမ္ေထာင္ေရးအဆင္မေျပေတာ့ သူလည္း NCGUB က ေငြေတြ မ ၿပီး မဲ့ေဆာက္ကေန တဆင့္ လက္နက္ခ် အလင္း၀င္ခဲ့တယ္။ အခုထိ သူတုိ ့အသက္ရွင္လွ်က္ရွိတုန္းလုိ ့သိရတယ္။ ကုိဒီ လည္း ၈၈-ကတည္းက ႏုိင္ငံေရးလုပ္လာတဲ့သူပါ။ လက္နက္ခ် အလင္း၀င္တဲ့လူေတြအေတာ္မ်ားမ်ားက ျပည္ပႏုိင္ငံေရးေလာကမွာ သူတုိ ့အတြက္ တြက္ေျခမကိုက္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္ၾကမွ ဗမာျပည္ကုိ ျပန္ၾကပါတယ္။ တကယ္လုိ ့သာ ဦးမင္းကုိ နဲ ့ ဦးဒီတုိ ့ဟာ အျခားသူေတြလုိ ေကာင္းစားေနၾကည့္ပါလား။ သူတုိ ့လုံး၀ ျပန္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေန ့အခ်ိန္အထိ အင္တာနက္ကေန ႏုိ္င္ငံေရးကုိ အနဲဆုံးလုပ္အုံးမွာပါ။

ယေန ့အခ်ိန္အထိ ျပည္ပကေန လက္ရွိအစုိးရရဲ  ့ကမ္းလွမ္းခ်က္ေတြကုိ မယုံေသးဘူး ဘာညာဆုိၿပီးေလွ်ာက္ေျပာေနတဲ့လူေတြကုိ အစုိးရကုိယ္တုိယ္ကေန ဒီလုိလုပ္ၾကည့္ပါ။ ဒီလူေတြ ခ်က္ခ်င္းအထုပ္ကုိ ေကာက္ကုိင္ၿပီးေျပးမွာေသခ်ာပါတယ္။ ဥပမာဗ်ာ.....ဦးေမာင္ေမာင္၊ ကိုေမာင္မုိးေဇာ္၊ ေဒါက္တာႏုိင္ေအာင္ ႏွင့္ ဦးမုိးသီးဇြန္ခင္ဗ်ား.....ျပည္တြင္းကုိ လာၿပီးအစည္းအေ၀းလာတက္ပါ။ က်ေနာ္တုိ ့အထူးႀကိဳဆုိေရးလုပ္ေပးပါ့မယ္ ဘာညာဆုိၿပီးေျပာၾကည့္။ မယုံမရွိနဲ ့ဆရာ လွစ္ကနဲ နဲ ့ေတာင္ေနအုံးမယ္။ က်ေနာ့္ကုိလည္း ဖိတ္ရင္က်ေနာ္လည္း လစ္မွာပဲ။ အခုေတာ့ အစုိးရက သူတုိ ့ကုိလူရာမသြင္းေတာ့ ဒီလုိဆန္ ့က်င္ေနတာေပါ့။ က်ေနာ့္အေတြးကုိေျပာေနတာပါ။ မွားရင္လည္းမွားမယ္။ မွန္ရင္လည္းမွန္မယ္။ ဘယ္သူ ့ကုိမွ မေစာ္ကားပါဘူး။

က်ေနာ့္အျမင္ကေတာ့ ဘာ့ေၾကာင့္ ျပည္ပ ၈၈-မ်ဳိးဆက္ဟုေခၚေသာလူေတြေကာ၊ ဗကပေဟာင္းေတြေကာ၊ ၇၄-ပဲေျပာေျပာ ဘာပဲေျပာေျပာစတဲ့လူတုိင္းဟာ ျပည္ပမွာေနတာအထုိင္ၾကေနၿပီ။ ေနာက္ၿပီးသူတုိ ့စိတ္ထဲမွာ နအဖကုိ မုန္းတီးစိတ္၊ မယုံသကၤာစိတ္ စတဲ့ စိတ္ေ၀ဒနာေတြက ႀကီးစုိးေနေတာ့ လက္ရွိအေနအထားမွာ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီးျပန္ၾကမွာလဲ။ၿပီးေတာ့ သူတုိ ့ဗမာျပည္ျပန္ၿပီး ဘာျပန္လုပ္ဖုိ ့လဲ။

ကုိယ့္ဟာကုိယ္ မျပင္ခ်င္လုိ ့ မျပန္ရဲလုိ ့မျပန္ၾကတာကိုမ်ား လာၿပီး သူမ်ားေတြျပန္ရင္ အျပစ္တင္ခ်င္ေသးတယ္။ ကဲ့ရဲ   ့ခ်င္ေသးတယ္။ သူတုိ ့ကပဲ တကယ့္ကုိ မွန္ေနသလုိမ်ဳိး။ သူတုိ ့ကပဲ အရမ္းကုိ ႏုိင္ငံေရးနဲ ့ပက္သက္ၿပီး သိသလုိမ်ဳိး။ သစၥာရွိသလုိမ်ဳိး။ တကယ္တမ္းလက္ေတြ ့ၾကၾက စဥ္းစားမယ္ဆုိရင္ ရွင္းရွင္းေလးပဲ။ ကုိယ္ထမင္းငတ္ရင္ ဘယ္ေကာင္မွ လာၿပီးမေကၽြးဘူး။ ဒါက အမွန္တရားပဲ။

ဒါေပမဲ့ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ ဖိႏွိပ္မႈ နဲ ့တရားမွ်တမႈကုိ တစ္သက္လုံးမခံဖုိ ့အေရးႀကီးဆုံးပဲ။ ဒါကုိပဲ တစ္သက္လုံးတုိက္ရမွာျဖစ္တယ္။ ႀကံ့ဖြတ္အစုိးရျဖစ္လည္း ဖိႏွိပ္မႈ နဲ ့တရားမဲ့မႈ ရွိတယ္။ တကယ္လုိ ့အတိုက္အခံက အစုိးရျဖစ္လည္း ဖိႏွိပ္မႈမရွိ၊ တရားမွ်တမႈ အျပည့္ရမယ္လုိ ့ဘယ္သူေျပာမလဲ။ ဘယ္အစုိးရတက္တက္ မတရားမႈကို ဆက္ၿပီးတုိက္ရအုံးမွာျဖစ္တယ္။ လက္ရွိအစုိးရကာလမွာ က်ေနာ္လုိခ်င္တဲ့အရာ ရၿပီလုိ ့ထင္လုိ ့လား။ လုံး၀ကိုမရေသးဘူး။ စစ္အစုိးရကို ႏုိင္ေအာင္လည္း မတိုက္ႏုိင္ဘူး။ ဒီလုိပဲ ေနလာတာ ၁၂-ႏွစ္ ရွိေနၿပီ။ ၁၂-ႏွစ္ဆုိတာက ၁၂-နာရီေလာက္ဆုိရင္ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ဒီကာလအတြင္းမွာ မႏုိင္ေတာ့ လုပ္စရာအလုပ္တစ္ခုပဲရွိေတာ့တယ္။ လက္ရွိအစုိးရလုိခ်င္တဲ့ ပုံစံအတုိင္းေလွ်ာက္မယ္။ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္မေပးလည္း ျပန္မယ္။ ေပးလည္းျပန္မယ္။ ၿပီးရင္ က်ေနာ့္အေဖစစ္တပ္ထဲကိုအလည္သြားမယ္။ ရဲေဘာ္ေတြရဲ  ့သားေတြသမီးေတြကုိ ရွင္ျပဳေပးမယ္။ အရင္တုန္းက တုိက္ခဲ့တဲ့ နအဖကုိ သူငယ္ခ်င္းလုပ္မယ္။ ဒါပဲ။ မႀကိဳက္တဲ့လူေတြ လဲသာေသလုိက္ေပါ့ဗ်ာ။