ဦးစီးခ်ဳပ္မိန္ ့ခြန္းကုိ ဟစ္ေဟာ့သီခ်င္းလုိ
မာမာေအးအသံနဲ ့ဆုိလိုက္ခ်င္ရဲ ့။
အေရာင္ေတြေမွး မိွန္လာေလေလ
ထုံးျဖဴျဖဴနဲ ့ဆြမ္းအုပ္တစ္အုပ္ကုိ သတိရလုိ ့။
ပြဲခင္းထဲက ဆူညံသံေတြနဲ ့အတူ
တရားထုိင္ခ်င္တယ္။
သီတဂူဆရာေတာ္ ၾသ၀ါဒနဲ ့
ေလခၽြန္ခ်င္တယ္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းမိန္ ့ခြန္းနဲ ့
ညအိပ္ရာ၀င္ခ်င္တယ္။
အေမွာင္ေတြထဲမွာ
Black ကာလာကို ၀တ္ခ်င္တယ္။
ကုိမုိးသီးဇြန္လက္ကိုဆြဲၿပီး
ဖက္ရွင္ပြဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္တယ္။
ေဒါက္တာႏုိင္ေအာင္လုိ
ABSDF ေျမာက္ပိုင္းက ရဲေဘာ္ေတြကို
အာ၀ါးေပးခ်င္တယ္။
ဒါေပမဲ့ဗ်ာ-
ဒီေခတ္က....
ေဒါက္တာခ်က္ႀကီးနဲ ့ေဒါက္တာလြမ္းေဆြတုိ ့ရဲ ့ဘေလာ့ဂ္နဲ ့
က်ေနာ္အသက္ရွင္ေနတဲ့ေခတ္က
ဦးသိန္းစိန္နဲ ့ေဒၚစုတုိ ့နဲ ့အတူေပါ့။
တစ္ခါတေလ ကဗ်ာေတြဟာ
မုိးက်ေရႊကုိယ္ေလာက္ေတာင္ အရသာမရွိသလို
မိန္းမ ေထာင္းတဲ့ ငပိေထာင္းေလာက္ေတာင္ မေကာင္းဘူးဗ်ာ။
မ်က္ရည္လြယ္တဲ့ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ ေတြ ့တုိင္း
အသုဘမွာ အငွားငိုဖုိ ့အသုံး၀င္သလုိလုိ
ဘ၀ေတြဟာ ကခ်င္တုိက္ပြဲမွာ ဖင္ ခ် ခံရတဲ့ ကခ်င္မေလးလုိပဲ။
ျမန္မာေတြ ျမန္မာေတြ
ဂဏန္းေကာင္လုိ ေဘးသြားသြား
Kangaroo လုိလုိ ခုန္ဆြခုန္ဆြနဲ ့
လက္ႏွစ္ဖက္ရွိၿပီး အရမ္းတုိေနေတာ့ အသုံးမ၀င္
ဖင္ခံ ခ်င္ေနသလားမသိ။
ေကာင္မေလးေရ
မင္းေပးတဲ့အခ်စ္ဟာ
ငါ့ဘ၀အတြက္ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။
မင္းကိုႏုိင္ေရ
မင္းေပးတဲ့အခ်စ္ဟာ
ငါ့အတြက္မဟုတ္ပါဘူးကြာ။
ကိုကိုႀကီးေရ
မင္းေပးတဲ့အခ်စ္ဟာ
ငါ့အတြက္မဟုတ္ဘူးကြာ။
သုိ ့ေသာ္
မုိးေဟကုိအခ်စ္ဟာ
သူတုိ ့ထက္ လက္ေတြ ့ဆန္သလားလုိ ့ပါ။
မွတ္ခ်က္။ ။ ပ်င္းေနလုိ ့ဟုိေရာက္ဒီေရာက္ ေရးတာပါ။ ကဗ်ာမဟုတ္ပါ။
--
Thanks for sending!!!
Phone Kyaw
No comments:
Post a Comment